Psyche
alle pijlers
Moeder jong overleden en angst om hetzelfde lot
dinsdag 15 juni 2021 om 21:57
Mijn moeder is jong overleden, ze had kanker en is na een jaar ziekte overleden. Ik was destijds 12 jaar oud. Mijn zoon is nu even oud als ik was toen mijn moeder ziek werd. En dat maakt me onbeschrijflijk bang: dat mij hetzelfde overkomt als mijn moeder, maar met name dat mijn zoon hetzelfde moet doormaken als ik destijds.
Ik merk dat ik steeds banger word om ook een vorm van kanker te krijgen. Vorig jaar een bultje in mijn borst gevonden, dat gelukkig een cyste bleek te zijn. Maar ik blijf bang iets in mijn borsten te ontdekken. Afgelopen winter een tijd lang veel buikpijn gehad, en ook daar meteen bang voor kanker ergens in mijn buik. De laatste weken zie ik veel berichten in de media over huidkanker en het controleren van je moedervlekken en ook daar let ik nu op. Eerlijk gezegd word ik moe en gek van mezelf, maar ik merk dat de angst te groot is geworden om goed de baas te blijven.
Wie herkent dit of wil mij wijze woorden of een schop onder mijn kont geven? Soms weet ik niet wat ik hiervan nu het hardste nodig heb.
Ik merk dat ik steeds banger word om ook een vorm van kanker te krijgen. Vorig jaar een bultje in mijn borst gevonden, dat gelukkig een cyste bleek te zijn. Maar ik blijf bang iets in mijn borsten te ontdekken. Afgelopen winter een tijd lang veel buikpijn gehad, en ook daar meteen bang voor kanker ergens in mijn buik. De laatste weken zie ik veel berichten in de media over huidkanker en het controleren van je moedervlekken en ook daar let ik nu op. Eerlijk gezegd word ik moe en gek van mezelf, maar ik merk dat de angst te groot is geworden om goed de baas te blijven.
Wie herkent dit of wil mij wijze woorden of een schop onder mijn kont geven? Soms weet ik niet wat ik hiervan nu het hardste nodig heb.
woensdag 16 juni 2021 om 06:14
woensdag 16 juni 2021 om 06:31
Dank voor je reactie viva-amber. Bespreken met mijn huisarts heb ik een tijdje geleden gedaan, zij weet ook van mijn angst. Die gaat helaas niet weg door rationeel te beredeneren dat mijn leven niet hetzelfde hoeft te gaan als dat van mijn moeder. Ik heb toen ook een tijdje gesprekken met de poh ggz gehad, er speelden toen meer dingen tegelijkertijd naast mijn angst. Dat is nu allemaal achter de rug, maar die angst blijft terugkomen. Zoon is nu ook precies zo oud als ik was toen mijn moeder ziek werd. Dat is denk ik een trigger voor me. Ik ga die gesprekken denk ik weer oppakken.
Ik zou graag willen weten of er hier mensen zijn of dat ze mensen kennen die zich ook angstig voelen na jong verlies van een ouder en het bereiken van dezelfde leeftijd als hem/haar destijds. En hoe zij hiermee omgaan?
Ik zou graag willen weten of er hier mensen zijn of dat ze mensen kennen die zich ook angstig voelen na jong verlies van een ouder en het bereiken van dezelfde leeftijd als hem/haar destijds. En hoe zij hiermee omgaan?
woensdag 16 juni 2021 om 06:58
Hoi pioenroos,
Het is herkenbaar helaas. Toen mijn oudste ‘mijn’ leeftijd bereikte kreeg ik daar ook last van. Niet voor andere vormen van kanker zoals jij, maar wél voor die waar mijn moeder aan overleden is. Er was ook vermoeden van erfelijke vorm. Dat laatste heb ik laten onderzoeken en ik heb dat gen niet. Die opluchting…
Verder heb ik hulp gezocht bij een psycholoog want ik had het overlijden niet goed verwerkt. Dat was geen fijn traject maar het hielp wel.
Nu gaat het beter alhoewel het af en toe weer wat meer oppopt.
Als je meer wilt weten, mag je ook pb en.
Het is herkenbaar helaas. Toen mijn oudste ‘mijn’ leeftijd bereikte kreeg ik daar ook last van. Niet voor andere vormen van kanker zoals jij, maar wél voor die waar mijn moeder aan overleden is. Er was ook vermoeden van erfelijke vorm. Dat laatste heb ik laten onderzoeken en ik heb dat gen niet. Die opluchting…
Verder heb ik hulp gezocht bij een psycholoog want ik had het overlijden niet goed verwerkt. Dat was geen fijn traject maar het hielp wel.
Nu gaat het beter alhoewel het af en toe weer wat meer oppopt.
Als je meer wilt weten, mag je ook pb en.
woensdag 16 juni 2021 om 07:46
Hier ook hetzelfde, zowel.met moeder als vader. Mijn vader stierf aan een hartaanval, en ik was daar wel heel erg mee bezig toen ik zijn leeftijd naderde. Onderzoek laten doen en er was geen reden om me zorgen te maken. Toen heb ik daar maar gewoon op vertrouwd, en inmiddels ben ik al 3 jaar ouder dan hij is geworden. Dat is wel een raar idee.
Mijn moeder had op mijn leeftijd kanker, een vorm die niet zo vaak voorkomt. Ik let wel een beetje op symptomen maar die zijn er niet. Dus ik maak me niet zoveel zorgen op dit moment. Nog 3 jaar en dan ben ik op haar leeftijd...
Omdat ik mijn vader al "voorbij" ben, ben ik nu wel iets rustiger. Ik bedenk ook vaak dat hun eigen ouders (vooral die van mijn vader) wel oud zijn geworden.
Mijn moeder had op mijn leeftijd kanker, een vorm die niet zo vaak voorkomt. Ik let wel een beetje op symptomen maar die zijn er niet. Dus ik maak me niet zoveel zorgen op dit moment. Nog 3 jaar en dan ben ik op haar leeftijd...
Omdat ik mijn vader al "voorbij" ben, ben ik nu wel iets rustiger. Ik bedenk ook vaak dat hun eigen ouders (vooral die van mijn vader) wel oud zijn geworden.
woensdag 16 juni 2021 om 07:47
Laat je terug verwijzen naar ggz om te onderzoeken of je een angststoornis hebt.Pioenroos schreef: ↑16-06-2021 06:31Dank voor je reactie viva-amber. Bespreken met mijn huisarts heb ik een tijdje geleden gedaan, zij weet ook van mijn angst. Die gaat helaas niet weg door rationeel te beredeneren dat mijn leven niet hetzelfde hoeft te gaan als dat van mijn moeder. Ik heb toen ook een tijdje gesprekken met de poh ggz gehad, er speelden toen meer dingen tegelijkertijd naast mijn angst. Dat is nu allemaal achter de rug, maar die angst blijft terugkomen. Zoon is nu ook precies zo oud als ik was toen mijn moeder ziek werd. Dat is denk ik een trigger voor me. Ik ga die gesprekken denk ik weer oppakken.
Ik zou graag willen weten of er hier mensen zijn of dat ze mensen kennen die zich ook angstig voelen na jong verlies van een ouder en het bereiken van dezelfde leeftijd als hem/haar destijds. En hoe zij hiermee omgaan?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 16 juni 2021 om 09:03
Geen kinderen hier, maar wel een soortgelijke "angst".
Mijn moeder was 38 toen ze plotseling aan een hartprobleem overleed.
Nu ben ik niet bang dat mij hetzelfde overkomt (ik let veel beter op mijn gezondheid) maar ik ben wel bang wat het psychisch met me gaat doen als ik over een jaar of twee ouder ben dan mijn moeder ooit is geworden.
Mijn moeder was 38 toen ze plotseling aan een hartprobleem overleed.
Nu ben ik niet bang dat mij hetzelfde overkomt (ik let veel beter op mijn gezondheid) maar ik ben wel bang wat het psychisch met me gaat doen als ik over een jaar of twee ouder ben dan mijn moeder ooit is geworden.
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
woensdag 16 juni 2021 om 09:06
Herkenbaar. Ik heb van mezelf geaccepteerd dat ik die angst voelde, en mezelf ingeprent dat die angst losstond van wat er wel of niet met mij zou gebeuren. Uiteindelijk kon ik het pas echt loslaten toen ik haar had ‘overleefd’.
Ik had een vriendin die precies hetzelfde meemaakte, dat hielp wel om me te realiseren dat mijn angsten eigenlijk vrij normaal waren.
Ik had een vriendin die precies hetzelfde meemaakte, dat hielp wel om me te realiseren dat mijn angsten eigenlijk vrij normaal waren.
woensdag 16 juni 2021 om 09:16
Ik heb ongeveer hetzelfde gehad. Ik was 8 toen mijn moeder overleed op 38 jarige leeftijd, botkanker.
Ik heb ook een tijd gedacht dat ik niet oud zou worden al was daar geen reden voor. Toen was het een tijdje weg, en toen ik mijn eerste kind kreeg kwam het weer wat opzetten, maar hoe ouder ik wordt hoe meer ik het kwijtraak.
Nu besef ik me dat mijn moeder heel erg 'pech' heeft gehad maar dat dat niet wil zeggen dat ik het ook krijg.
Nu ben ik 42 en de angst is grotendeels weg. Nog steeds is het wel mijn grootste angst dat mijn kinderen moeten opgroeien zonder moeder, niet zozeer de angst om ziek te worden of dood te gaan. Maar het is niet iets waar ik nog veel mee bezig ben. Wel nog vaak het besef dat ik veel gemist heb door zonder moeder op te groeien.
Ik zou er met een professional over in gesprek gaan als ik jou was, het is zonde zo in angst te leven.
Jou is het leven wel gegeven dus probeer daarvan te genieten.
Ik heb ook een tijd gedacht dat ik niet oud zou worden al was daar geen reden voor. Toen was het een tijdje weg, en toen ik mijn eerste kind kreeg kwam het weer wat opzetten, maar hoe ouder ik wordt hoe meer ik het kwijtraak.
Nu besef ik me dat mijn moeder heel erg 'pech' heeft gehad maar dat dat niet wil zeggen dat ik het ook krijg.
Nu ben ik 42 en de angst is grotendeels weg. Nog steeds is het wel mijn grootste angst dat mijn kinderen moeten opgroeien zonder moeder, niet zozeer de angst om ziek te worden of dood te gaan. Maar het is niet iets waar ik nog veel mee bezig ben. Wel nog vaak het besef dat ik veel gemist heb door zonder moeder op te groeien.
Ik zou er met een professional over in gesprek gaan als ik jou was, het is zonde zo in angst te leven.
Jou is het leven wel gegeven dus probeer daarvan te genieten.
woensdag 16 juni 2021 om 09:22
Ik heb getwijfeld of ik zou reageren, want het is niet helemaal het verhaal waarop je zit te wachten. Ik ben even oud als mijn moeder toen ze kanker kreeg, en zit nu zelf midden in de chemokuren. Als het gebeurt, vind je ook wel weer een manier om daarmee te dealen - of niet, maar dan zijn er, veel meer dan toen je moeder ziek was, routes om ondersteuning te krijgen.
woensdag 16 juni 2021 om 09:38
Agen: heftig voor je. Toch helpt je reactie me een beetje, op een gekke manier: dat je er dan ook mee leert dealen.
Mijn angst bestaat net als wat glitglam zegt meer wat betreft het zonder moeder moeten opgroeien van mijn zoon dan het zelf ziek worden. Ik denk een combinatie van de pijn die ik toen had, maar destijds niet volledig gevoeld heb en de liefde voor mijn zoon.
Over 2 weken kan ik terecht bij de poh ggz, net afspraak gemaakt. Wat Griebus67 zegt over het accepteren van de angst als stukje wat bij mij hoort, hoop ik ook te bereiken. Weg gaan zal het waarschijnlijk niet.
Mijn angst bestaat net als wat glitglam zegt meer wat betreft het zonder moeder moeten opgroeien van mijn zoon dan het zelf ziek worden. Ik denk een combinatie van de pijn die ik toen had, maar destijds niet volledig gevoeld heb en de liefde voor mijn zoon.
Over 2 weken kan ik terecht bij de poh ggz, net afspraak gemaakt. Wat Griebus67 zegt over het accepteren van de angst als stukje wat bij mij hoort, hoop ik ook te bereiken. Weg gaan zal het waarschijnlijk niet.
woensdag 16 juni 2021 om 09:48
De angst dat mijn kinderen zullen opgroeien zonder mij heb ik (natuurlijk) ook, maar ik probeer wel te voorkomen dat die angst allesverlammend wordt. Makkelijker gezegd dan gedaan, natuurlijk. Gek genoeg gaat dat op dit moment het beste bij gewone, alledaagse dingen; daar ligt minder druk op van ‘moeten’ genieten dan bij bijzondere dingen. Gewoon een spelletje doen met mijn kinderen is dus prima, en volgens mij geldt dat ook voor hun. Misschien dat dat voor jou ook kan helpen: je realiseren dat je je kinderen met gewone dagelijkse dingen al heel veel meegeeft. Daarnaast is hulp zoeken denk ik een goed idee. Het is niet gek dat je bang bent, en je hoeft dat niet alleen op te lossen.
