Psyche
alle pijlers
moeilijke situatie
donderdag 27 december 2007 om 22:16
hey allemaal,
ik moet gewoon even iets kwijt, hoop dat iemand van jullie me goede raad kan geven.
Laat ik het eerst allemaal even uitleggen.
Ik ben ongeveer een jaar geleden naar italie verhuist voor de liefde.
Ik ben 23 jaar dus best een grote stap voor mij.
In de liefde gaat alles nog steeds goed, gelukkig maar.Heb werk gevonden en begin een redelijk sociaal leven te krijgen. Echte vrienden heb ik nog niet echt maar een paar goede kennisen wel.
Het is alleen zo dat twee weken het broertje van mijn vriend zelfmoord heeft gepleegd.Hij had mijn leeftijd.
Hij is van acht hoog naar beneden gesprongen en was op slag dood.
Sinds het gebeurd is hebben we zijn ouders bij ons in huis gehaald, wat mij ook logisch leek, aangezien hun thuis waren toe het gebeurde, ze hebben het niet gezien maar zijn vader had wel na 5 min. door wat er gebeurd was en is dan ook gelijk naar hem toegegaan tot de ambulance is gekomen.
Nu hebben we de begrafenis enzo al achter de rug, maar zijn ouders zijn nog steeds bij ons.
Ze zijn er natuurlijk kapot van, en hebben ook nog eens een traumatische ervaring erbij.
Nu klinkt het misschien heel gemeen van mij en misschien ook egoistisch maar nu zijn ze dus al twee weken bij ons thuis en ik ben de laatste dagen mezelf niet meer.
De eerste week ging als een roes voorbij, maar nu begin ik mijn dingetjes te missen.
Ik heb behoefte eraan om mijn leventje weer op te pakken. Mijn gewone dingetjes te doen.
Maar moet toegeven dat dat niet lukt. Ik ben mezelf niet in mijn eigen huis.
Wanneer ik een sigaret opsteek bv zegt zijn moeder dat het stinkt, dus ga ik buiten roken.
Een plaatsje op de bank voor mij is er niet bij, zijn moeder ligt op mijn plaatsje en veel ruimte is er niet meer over (hebben ook niet zo'n grote bank). Er zijn zo allemaal van die kleine dingetjes waar ik niet meer tegen kan.
Ik zeg er niets van tegen mijn vriend of zijn ouders omdat hun het nu al moeilijk genoeg hebben, weet alleen niet hoe ik mezelf een beetje beter kan laten voelen...
Zoals het er nu naar uitziet keren ze voorlopig nog niet terug naar hun eigen huis (wat ik ook weer begrijp).
De hele situatie is al ongeloofelijk zwaar en met dit er nog eens bij het ik het echt moeilijk.
Misschien kunnen jullie me een goede raad geven???
alvast bedankt!
ik moet gewoon even iets kwijt, hoop dat iemand van jullie me goede raad kan geven.
Laat ik het eerst allemaal even uitleggen.
Ik ben ongeveer een jaar geleden naar italie verhuist voor de liefde.
Ik ben 23 jaar dus best een grote stap voor mij.
In de liefde gaat alles nog steeds goed, gelukkig maar.Heb werk gevonden en begin een redelijk sociaal leven te krijgen. Echte vrienden heb ik nog niet echt maar een paar goede kennisen wel.
Het is alleen zo dat twee weken het broertje van mijn vriend zelfmoord heeft gepleegd.Hij had mijn leeftijd.
Hij is van acht hoog naar beneden gesprongen en was op slag dood.
Sinds het gebeurd is hebben we zijn ouders bij ons in huis gehaald, wat mij ook logisch leek, aangezien hun thuis waren toe het gebeurde, ze hebben het niet gezien maar zijn vader had wel na 5 min. door wat er gebeurd was en is dan ook gelijk naar hem toegegaan tot de ambulance is gekomen.
Nu hebben we de begrafenis enzo al achter de rug, maar zijn ouders zijn nog steeds bij ons.
Ze zijn er natuurlijk kapot van, en hebben ook nog eens een traumatische ervaring erbij.
Nu klinkt het misschien heel gemeen van mij en misschien ook egoistisch maar nu zijn ze dus al twee weken bij ons thuis en ik ben de laatste dagen mezelf niet meer.
De eerste week ging als een roes voorbij, maar nu begin ik mijn dingetjes te missen.
Ik heb behoefte eraan om mijn leventje weer op te pakken. Mijn gewone dingetjes te doen.
Maar moet toegeven dat dat niet lukt. Ik ben mezelf niet in mijn eigen huis.
Wanneer ik een sigaret opsteek bv zegt zijn moeder dat het stinkt, dus ga ik buiten roken.
Een plaatsje op de bank voor mij is er niet bij, zijn moeder ligt op mijn plaatsje en veel ruimte is er niet meer over (hebben ook niet zo'n grote bank). Er zijn zo allemaal van die kleine dingetjes waar ik niet meer tegen kan.
Ik zeg er niets van tegen mijn vriend of zijn ouders omdat hun het nu al moeilijk genoeg hebben, weet alleen niet hoe ik mezelf een beetje beter kan laten voelen...
Zoals het er nu naar uitziet keren ze voorlopig nog niet terug naar hun eigen huis (wat ik ook weer begrijp).
De hele situatie is al ongeloofelijk zwaar en met dit er nog eens bij het ik het echt moeilijk.
Misschien kunnen jullie me een goede raad geven???
alvast bedankt!
donderdag 27 december 2007 om 22:26
goede raad? Mijn goede raad is om toch je eigen gevoel nog even opzij te zetten. Ze zijn 2 weken geleden hun zoon verloren. Pa heeft bij het dode lichaam van zoon zitten wachten tot de ambulance kwam. Gun ze wat meer tijd om te herstellen (voor zover dat kan in zo'n situatie)
Zoek dus gewoon andere dingen. Ga daar op een of ander clubje, ga wandelen, ga extra werken, wat dan ook. Maar val je schoonouders hier nog niet mee lastig.
Zoek dus gewoon andere dingen. Ga daar op een of ander clubje, ga wandelen, ga extra werken, wat dan ook. Maar val je schoonouders hier nog niet mee lastig.
donderdag 27 december 2007 om 22:29
Hoi Iosola,
Wat sterk van je dat je hen in huis hebt gehaald. Ik weet niet hoe jouw relatie is met je vriend in de zin dat je hem alles verteld, maar misschien kun je het hem voorzichtig vertellen. Of misschien kun je de komende tijd iets meer tijd buitenshuis besteden. Het lijkt mij verschrikkelijk moeilijk, maar het is denk ik niet de bedoeling dat iedereen op z;n tenen gaat lopen. Ik weet niet precies of er culturele verschillen bestaan met hoe je iets omgaat na overlijden (en zeker met suicide) in italie. Misschien kan je daar iets over opzoeken? Op italiaanse fora of via hulplijnen ofzo. In ieder geval vind ik je een kei dat je het zo aanpakt zoals je nu doet!
Wat sterk van je dat je hen in huis hebt gehaald. Ik weet niet hoe jouw relatie is met je vriend in de zin dat je hem alles verteld, maar misschien kun je het hem voorzichtig vertellen. Of misschien kun je de komende tijd iets meer tijd buitenshuis besteden. Het lijkt mij verschrikkelijk moeilijk, maar het is denk ik niet de bedoeling dat iedereen op z;n tenen gaat lopen. Ik weet niet precies of er culturele verschillen bestaan met hoe je iets omgaat na overlijden (en zeker met suicide) in italie. Misschien kan je daar iets over opzoeken? Op italiaanse fora of via hulplijnen ofzo. In ieder geval vind ik je een kei dat je het zo aanpakt zoals je nu doet!
vrijdag 28 december 2007 om 00:21
Hoi,
Wat een rotsituatie. Ik begrijp je gevoel voor zovet dat kan erg goed. Ik moet mijn eigen plekje hebben, anders word ik helemaal knettergek.
En dan zit je ook nogeens in Italie, waar de familia vaak op numero uno staat en ze juist in dit soort situaties naar elkaar toetrekken. Mag ik vragen in welk deel van Italie je zit?
Ik snap dat je het moeilijk vind om het er met je vriend over te hebben. Hij heeft het al moeilijk en misschien ben je bang dat het hem in het verkeerde keelgat schiet. Maar jij hebt het ook moeilijk. Je bent er heel erg mee bezig om je plekje te vinden.
Misschien toch maar eens voorzichtig aankaarten bij je vriend, gewoon aangeven dat je het er soms best moeilijk mee hebt. Erover praten. Hij zal het misschien wel gewoon begrijpen maar er zit ook een kans in dat hij het niet zal begrijpen. Dat weet je pas als je het erover hebt gehad.
Wat je verder kan doen weet ik niet zo goed.. Ik wil je in ieder geval erg veel sterkte wensen.
Wat een rotsituatie. Ik begrijp je gevoel voor zovet dat kan erg goed. Ik moet mijn eigen plekje hebben, anders word ik helemaal knettergek.
En dan zit je ook nogeens in Italie, waar de familia vaak op numero uno staat en ze juist in dit soort situaties naar elkaar toetrekken. Mag ik vragen in welk deel van Italie je zit?
Ik snap dat je het moeilijk vind om het er met je vriend over te hebben. Hij heeft het al moeilijk en misschien ben je bang dat het hem in het verkeerde keelgat schiet. Maar jij hebt het ook moeilijk. Je bent er heel erg mee bezig om je plekje te vinden.
Misschien toch maar eens voorzichtig aankaarten bij je vriend, gewoon aangeven dat je het er soms best moeilijk mee hebt. Erover praten. Hij zal het misschien wel gewoon begrijpen maar er zit ook een kans in dat hij het niet zal begrijpen. Dat weet je pas als je het erover hebt gehad.
Wat je verder kan doen weet ik niet zo goed.. Ik wil je in ieder geval erg veel sterkte wensen.
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
ze vraagt alleen hoe ze zich ietsje beter kan voelen.
vrijdag 28 december 2007 om 08:16
Hoi,
Wat een vreselijk verhaal. Ik kan me goed voorstellen dat jij de behoefte voelt om je eigen huis weer voor jezelf te hebben. Maar ik kan me ook voorstellen dat je schoonouders nog even niet terug naar huis kunnen en je vriend hen niet weg wil sturen.
Wat zou kunnen helpen om het nog even vol te houden is om ergens anders in huis een tijdelijk eigen plekje te creeeren. Een plek waar jij je terug kunt trekken als het je allemaal even teveel wordt en waar de anderen jou met rust laten. Ik denk bijvoorbeeld aan de slaapkamer ofzo?
Ik wens je veel sterkte!
Wat een vreselijk verhaal. Ik kan me goed voorstellen dat jij de behoefte voelt om je eigen huis weer voor jezelf te hebben. Maar ik kan me ook voorstellen dat je schoonouders nog even niet terug naar huis kunnen en je vriend hen niet weg wil sturen.
Wat zou kunnen helpen om het nog even vol te houden is om ergens anders in huis een tijdelijk eigen plekje te creeeren. Een plek waar jij je terug kunt trekken als het je allemaal even teveel wordt en waar de anderen jou met rust laten. Ik denk bijvoorbeeld aan de slaapkamer ofzo?
Ik wens je veel sterkte!
vrijdag 28 december 2007 om 19:34
dank je wel allemaal voor de begrijpende berichtjes....
Ik probeer het nog even aan te zien op deze manier.
Heb wel de tweede slaapkamer (waar wij nu slapen, we hebben ons bed aan hun gegeven) een beetje meer eigen gemaakt.
Zo kan ik meer hier een beetje terugtrekken.
Laten we hopen dat 2008 ons meer goeds brengt...
Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!!!
Ik probeer het nog even aan te zien op deze manier.
Heb wel de tweede slaapkamer (waar wij nu slapen, we hebben ons bed aan hun gegeven) een beetje meer eigen gemaakt.
Zo kan ik meer hier een beetje terugtrekken.
Laten we hopen dat 2008 ons meer goeds brengt...
Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!!!
vrijdag 28 december 2007 om 19:44
Hai iosola, probeer het wel met je vriend te bespreken. Leg hem rustig uit dat je gewend bent om je eigen ruimte/tijd of wat dan ook te hebben (wij hebben hier in NL uberhaupt een ander gevoel bij privacy als in Zuidoost Europa of Azie weet ik uit ervaring)
Waarschijnlijk heeft hij er helemaal niet bij stil gestaan dat dat misschien voor jou een beetje wennen is om het zonder te doen. Ik zou benadrukken dat je niet wilt vragen dat zijn ouders vertrekken (ik snap dat dat ook helemaal nicht im frage ist toch?) maar dat je af en toe even wat "alleen tijd" nodig hebt. Met het inrichten van een eigen hoekje heb je in ieder geval een mooie aanvang gemaakt, misschien zijn er nog andere opties waar je zelf nog niet aan gedacht hebt. Daarbij: het lijkt mij fijner dit in ieder geval met je vriend/man te kunnen delen in plaats van er (met een schuldgevoel) alleen mee door te lopen.
Jullie allemaal heel veel sterkte gewenst voor de komende tijd.
Waarschijnlijk heeft hij er helemaal niet bij stil gestaan dat dat misschien voor jou een beetje wennen is om het zonder te doen. Ik zou benadrukken dat je niet wilt vragen dat zijn ouders vertrekken (ik snap dat dat ook helemaal nicht im frage ist toch?) maar dat je af en toe even wat "alleen tijd" nodig hebt. Met het inrichten van een eigen hoekje heb je in ieder geval een mooie aanvang gemaakt, misschien zijn er nog andere opties waar je zelf nog niet aan gedacht hebt. Daarbij: het lijkt mij fijner dit in ieder geval met je vriend/man te kunnen delen in plaats van er (met een schuldgevoel) alleen mee door te lopen.
Jullie allemaal heel veel sterkte gewenst voor de komende tijd.
zaterdag 29 december 2007 om 10:29
ik ben alleen bang dat mijn vriend het verkeerd op gaat vatten.
Aangezien het voor hem natuurlijk anders is, het zijn zijn ouders.
Hij ziet het allemaal niet.
De laatste dagen word het allemaal net iets erger als ik eerlijk mag zijn.
Ik heb bv in de badkamer een potje waar ik mijn wattenschijfjes in doet, daar staan nu hun tandenborstels in.Kleine dingetjes die eigenlijk helemaal niet erg zijn,maar waardoor ik me een beetje te gast voel.
Zo ook in de keuken, gisteren zocht ik mijn snijplank en ik moest gewoon aan zijn moeder vragen waar ik hem kon vinden.
Ze zijn ook bezig in ons huis (moeten nog steeds kleine dingenetjes afgemaakt worden) en mij word gewoon niets gevraagd.
Gisteren bij het koken, ik gebruik altijd een houten lepen om mijn pannen niet te beschadigen, wanneer ik die wil aanrijken aan zijn moeder zegt ze dat ze het met een vork doet, als ik zeg dat ik het gebruik aan niets te beschadigen zegt zij dat ze niets beschadigt met de vork en roert gewoon verder.
Allemaal van die kleine dingetjes.
IK heb standaard een lepeltje in mijn suiker pot die er nu elke keer uit word gehaald.
Gisteren was zijn moeder over de tel. aan het praten met een vriendin van haar , die heeft nachtdienst maar kan overdag niet slapen omdat haar buren aan het verbouwen zijn, nu zei zijn moeder dat ze overdag wel hier kon slapen aangezien er hier overdag twee bedden leeg staan.
Ik durf er gewoon niets over te zeggen omdat ik denk dat mijn vriend het verkeerd gaat opvatten.
Ik ben echt bang dat ik ze hier mee pijn doe, of dat ze denken dat ik egoistisch en koud ben...
Ik weet het niet meer, ik zonder me af in het de andere slaapkamer en probeer zo veel mogelijk er niet op te letten maar dat is niet zo makkelijk.
Toen mijn vriend net vroeg waar zijn blue tooth was gebleven zei ik dat zijn moeder het misschien wist, aangezien zij de kamer had opgeruimd, hij keek mij al een beetje vreemd aan. Ik durf het dus echt niet aan te kaarten bij hem..
jullie i.i.g. bedankt voor het meeleven in de situatie. Daardoor voel ik me i.i.g. niet gek dat ik me zo voel in deze situatie...
Aangezien het voor hem natuurlijk anders is, het zijn zijn ouders.
Hij ziet het allemaal niet.
De laatste dagen word het allemaal net iets erger als ik eerlijk mag zijn.
Ik heb bv in de badkamer een potje waar ik mijn wattenschijfjes in doet, daar staan nu hun tandenborstels in.Kleine dingetjes die eigenlijk helemaal niet erg zijn,maar waardoor ik me een beetje te gast voel.
Zo ook in de keuken, gisteren zocht ik mijn snijplank en ik moest gewoon aan zijn moeder vragen waar ik hem kon vinden.
Ze zijn ook bezig in ons huis (moeten nog steeds kleine dingenetjes afgemaakt worden) en mij word gewoon niets gevraagd.
Gisteren bij het koken, ik gebruik altijd een houten lepen om mijn pannen niet te beschadigen, wanneer ik die wil aanrijken aan zijn moeder zegt ze dat ze het met een vork doet, als ik zeg dat ik het gebruik aan niets te beschadigen zegt zij dat ze niets beschadigt met de vork en roert gewoon verder.
Allemaal van die kleine dingetjes.
IK heb standaard een lepeltje in mijn suiker pot die er nu elke keer uit word gehaald.
Gisteren was zijn moeder over de tel. aan het praten met een vriendin van haar , die heeft nachtdienst maar kan overdag niet slapen omdat haar buren aan het verbouwen zijn, nu zei zijn moeder dat ze overdag wel hier kon slapen aangezien er hier overdag twee bedden leeg staan.
Ik durf er gewoon niets over te zeggen omdat ik denk dat mijn vriend het verkeerd gaat opvatten.
Ik ben echt bang dat ik ze hier mee pijn doe, of dat ze denken dat ik egoistisch en koud ben...
Ik weet het niet meer, ik zonder me af in het de andere slaapkamer en probeer zo veel mogelijk er niet op te letten maar dat is niet zo makkelijk.
Toen mijn vriend net vroeg waar zijn blue tooth was gebleven zei ik dat zijn moeder het misschien wist, aangezien zij de kamer had opgeruimd, hij keek mij al een beetje vreemd aan. Ik durf het dus echt niet aan te kaarten bij hem..
jullie i.i.g. bedankt voor het meeleven in de situatie. Daardoor voel ik me i.i.g. niet gek dat ik me zo voel in deze situatie...
zaterdag 29 december 2007 om 19:09
Jeetje, wat een moeilijke toestand zeg. Ik kan me echt wel voorstellen dat deze situatie op je zenuwen gaat werken.
Is er echt geen andere oplossing dan dat ze bij jullie blijven?
En wat echt heel belangrijk is, is dat je met je vriend hier op een normale manier over praat ipv hints te geven. Als jij sarcastisch gaat reageren "Vraag het eens aan je moeder, die ruimt hier toch de boel altijd op?" dan wordt het nog lastiger. Probeer gewoon heel redelijk uit te leggen. Ga niet al die kleine voorbeeldjes aanhalen, dat heeft misschien een averechts effect. Maar vertel gewoon in grote lijnen wat je gevoel is bij de hele situatie (jouw verdriet om je vriend en zijn ouders, maar ook het gevoel van gast zijn in eigen huis). Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst!.
Is er echt geen andere oplossing dan dat ze bij jullie blijven?
En wat echt heel belangrijk is, is dat je met je vriend hier op een normale manier over praat ipv hints te geven. Als jij sarcastisch gaat reageren "Vraag het eens aan je moeder, die ruimt hier toch de boel altijd op?" dan wordt het nog lastiger. Probeer gewoon heel redelijk uit te leggen. Ga niet al die kleine voorbeeldjes aanhalen, dat heeft misschien een averechts effect. Maar vertel gewoon in grote lijnen wat je gevoel is bij de hele situatie (jouw verdriet om je vriend en zijn ouders, maar ook het gevoel van gast zijn in eigen huis). Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst!.
