Psyche
alle pijlers
Moeite met mijn autistische kenmerken (34 jaar)
woensdag 17 juni 2020 om 15:07
Lieve lezer(es),
ik schrijf van me af, orden het voor mezelf, en ben tegelijkertijd nieuwsgierig of iemand zich hierin herkent? En of iemand tips heeft voor mensen met autistische eigenschappen.
ik ben op mijn 28e twee jaar in therapie gegaan in stad A. Daarna nog twee keer een traject van 11 sessies gehad in stad B. Nu dat ik weer terug ben in stad A ben ik weer naar mijn oorspronkelijke psychotherapeut gegaan. Ondertussen heb ik ook een relatie. Deze heb ik gevraagd om bij een van de sessies te zijn. Mijn partner geeft aan dat de therapeut bij hem een kwartje heeft doen laten vallen.
De therapeut legde aan mijn partner uit dat ik bepaalde eigenschappen van autisme heb. Ik kan prikkels soms slecht verwerken waardoor er kortsluiting ontstaat in mijn brein. Dit kan escaleren.
Zelf heb deze autistische eigenschappen ontkent uit schaamte. Wel ben ik mij bewuster geworden dat ik buitensporige reageer in vergelijking tot anderen. Heeft iemand tips hoe ik mij van deze schaamte bevrijd?
Nu ik mijn therapeut dit tegen mijn partner hoorde uitleggen, en mijn partner heb horen zeggen dat het kwartje bij hem viel waarom ik soms zo kan omslaan van gemoedstoestand, zie ik pas voor het eerst in wat een zwaarte deze karaktereigenschap in mijn leven heeft gespeeld. Ik heb jarenlang mij door allerlei bochten geprobeerd te wringen om mee te kunnen komen met 'neuro-typische' mensen.
Op de middelbare school had ik veel aanpassingsproblemen. Daarentegen bloeide ik juist helemaal op toen ik naar de universiteit ging. Alles ging me daar super makkelijk af. Zelfs cum laude geslaagd. In mijn PhD periode kreeg ik het moeilijker: ik werd vaak gevraagd om over mijn grenzen te gaan (veel overwerk, weinig vakantie; kortom, ik kon mij niet genoeg opladen).
Ik heb nu al heel wat jaartjes moeite met mijn functie als postdoc in de wetenschap (veel korte contracten, telkens opnieuw wennen aan de omgeving, mensen, projecten, etc). Ik weet dat ik hiervanaf moet, maar zie geen duidelijk pad voor ogen.
Tijdens mijn PhD woonde ik 5 jaar alleen in stad A. Vanwege mijn autistische eigenschappen ben ik alleen gaan wonen zodat ik me voldoende kon opladen. Dit leidde echter ook tot isolement want elke dag me aanpassen aan neuro-typische mensen putte me uit. Ik wilde dan 's avonds lekker mezelf zijn. Bij mijn ouders kan ik wel altijd mijzelf zijn maar die woonde te ver weg van de plek waar ik mijn PhD deed dus die zag ik af en toe in de weekenden. Ook had ik de belemmerende overtuiging dat volwassen mensen volledig financieel en emotioneel afhankelijk dienen te zijn.
Daten deed ik weinig omdat ik liefdesverdriet slecht verwerk. Ik had wel veel sportvrienden en deed een cursus Frans en communicatie maar de contacten bleven oppervlakkig. Werkvrienden waren wel iets diepgaander maar niet genoeg om me niet eenzaam te voelen. Vrienden uit de school/uni-tijd woonden daarentegen ver weg. Dankzij de therapie ging het eigenlijk achteraf gezien heel goed met me ook al voelde ik me wel heel eenzaam en onzeker (ik presteerde op alle fronten goed, behalve op relationele).
In mijn thuis situatie heb ik moeite met aanpassen sinds ik bij vriend ben gaan inwonen. De liefde tussen ons zit goed. We zijn alleen veel te snel gegaan (bleek achteraf). Door de Coronacrisis is zijn huisgenoot (die oorspronkelijk slechts 1 week per maand thuis zou zijn) ook 24/7 thuis. Deze vriend van mijn partner woont bij hem in bij en zou uiterlijk tot eind september blijven. Nu dat hij er continu is betekent dit dat ik nooit een kamer heb om even terug te kunnen trekken wanneer ik overprikkeld begin te raken. Dus heb ik vaak kortsluiting. Mijn vriend heeft veel moeite om te vragen aan de huisgenoot of hij eerder kan vertrekken ondanks dat de huisgenoot dat zelf al eens had aangeboden (vriend vond het toen nog te eng om hem te laten gaan. Ik vermoed dat mijn partner ook kenmerken van autisme heeft, al zijn het andere dan de mijne).
Ik ben blij dat de therapeut ons helpt. Echter voel ik me nu nog klem zitten qua woonsituatie. Af en toe kan ik een paar dagen bij mijn ouders terecht. Ik hoop maar dat het beter gaat zodra die huisgenoot vertrokken is. Ik vind het allemaal erg eng omdat ik de afgelopen tijd zo vaak kortsluiting heb gehad door gebrek aan oplaadmomenten. Ik overweeg ook om af en toe in een hotel te verblijven of om een andere woning te zoeken tot huisgenoot verhuisd is. Is dit raar?
Herkennen andere mensen met autistische kenmerken dit? En hoe hebben jullie met je autistische kenmerken om leren gaan? In hoeverre maskeren jullie deze eigenschappen in je omgeving? In hoeverre accepteert je omgeving het goed? Voelen jullie je ook kwetsbaarder door deze eigenschappen?
En ten slotte... wat een lang verhaal is dit geworden... wat ik wil weet ik niet eens. Dankjewel dat ik het hier mocht delen, ik voel me er lig iets minder alleen in.
ik schrijf van me af, orden het voor mezelf, en ben tegelijkertijd nieuwsgierig of iemand zich hierin herkent? En of iemand tips heeft voor mensen met autistische eigenschappen.
ik ben op mijn 28e twee jaar in therapie gegaan in stad A. Daarna nog twee keer een traject van 11 sessies gehad in stad B. Nu dat ik weer terug ben in stad A ben ik weer naar mijn oorspronkelijke psychotherapeut gegaan. Ondertussen heb ik ook een relatie. Deze heb ik gevraagd om bij een van de sessies te zijn. Mijn partner geeft aan dat de therapeut bij hem een kwartje heeft doen laten vallen.
De therapeut legde aan mijn partner uit dat ik bepaalde eigenschappen van autisme heb. Ik kan prikkels soms slecht verwerken waardoor er kortsluiting ontstaat in mijn brein. Dit kan escaleren.
Zelf heb deze autistische eigenschappen ontkent uit schaamte. Wel ben ik mij bewuster geworden dat ik buitensporige reageer in vergelijking tot anderen. Heeft iemand tips hoe ik mij van deze schaamte bevrijd?
Nu ik mijn therapeut dit tegen mijn partner hoorde uitleggen, en mijn partner heb horen zeggen dat het kwartje bij hem viel waarom ik soms zo kan omslaan van gemoedstoestand, zie ik pas voor het eerst in wat een zwaarte deze karaktereigenschap in mijn leven heeft gespeeld. Ik heb jarenlang mij door allerlei bochten geprobeerd te wringen om mee te kunnen komen met 'neuro-typische' mensen.
Op de middelbare school had ik veel aanpassingsproblemen. Daarentegen bloeide ik juist helemaal op toen ik naar de universiteit ging. Alles ging me daar super makkelijk af. Zelfs cum laude geslaagd. In mijn PhD periode kreeg ik het moeilijker: ik werd vaak gevraagd om over mijn grenzen te gaan (veel overwerk, weinig vakantie; kortom, ik kon mij niet genoeg opladen).
Ik heb nu al heel wat jaartjes moeite met mijn functie als postdoc in de wetenschap (veel korte contracten, telkens opnieuw wennen aan de omgeving, mensen, projecten, etc). Ik weet dat ik hiervanaf moet, maar zie geen duidelijk pad voor ogen.
Tijdens mijn PhD woonde ik 5 jaar alleen in stad A. Vanwege mijn autistische eigenschappen ben ik alleen gaan wonen zodat ik me voldoende kon opladen. Dit leidde echter ook tot isolement want elke dag me aanpassen aan neuro-typische mensen putte me uit. Ik wilde dan 's avonds lekker mezelf zijn. Bij mijn ouders kan ik wel altijd mijzelf zijn maar die woonde te ver weg van de plek waar ik mijn PhD deed dus die zag ik af en toe in de weekenden. Ook had ik de belemmerende overtuiging dat volwassen mensen volledig financieel en emotioneel afhankelijk dienen te zijn.
Daten deed ik weinig omdat ik liefdesverdriet slecht verwerk. Ik had wel veel sportvrienden en deed een cursus Frans en communicatie maar de contacten bleven oppervlakkig. Werkvrienden waren wel iets diepgaander maar niet genoeg om me niet eenzaam te voelen. Vrienden uit de school/uni-tijd woonden daarentegen ver weg. Dankzij de therapie ging het eigenlijk achteraf gezien heel goed met me ook al voelde ik me wel heel eenzaam en onzeker (ik presteerde op alle fronten goed, behalve op relationele).
In mijn thuis situatie heb ik moeite met aanpassen sinds ik bij vriend ben gaan inwonen. De liefde tussen ons zit goed. We zijn alleen veel te snel gegaan (bleek achteraf). Door de Coronacrisis is zijn huisgenoot (die oorspronkelijk slechts 1 week per maand thuis zou zijn) ook 24/7 thuis. Deze vriend van mijn partner woont bij hem in bij en zou uiterlijk tot eind september blijven. Nu dat hij er continu is betekent dit dat ik nooit een kamer heb om even terug te kunnen trekken wanneer ik overprikkeld begin te raken. Dus heb ik vaak kortsluiting. Mijn vriend heeft veel moeite om te vragen aan de huisgenoot of hij eerder kan vertrekken ondanks dat de huisgenoot dat zelf al eens had aangeboden (vriend vond het toen nog te eng om hem te laten gaan. Ik vermoed dat mijn partner ook kenmerken van autisme heeft, al zijn het andere dan de mijne).
Ik ben blij dat de therapeut ons helpt. Echter voel ik me nu nog klem zitten qua woonsituatie. Af en toe kan ik een paar dagen bij mijn ouders terecht. Ik hoop maar dat het beter gaat zodra die huisgenoot vertrokken is. Ik vind het allemaal erg eng omdat ik de afgelopen tijd zo vaak kortsluiting heb gehad door gebrek aan oplaadmomenten. Ik overweeg ook om af en toe in een hotel te verblijven of om een andere woning te zoeken tot huisgenoot verhuisd is. Is dit raar?
Herkennen andere mensen met autistische kenmerken dit? En hoe hebben jullie met je autistische kenmerken om leren gaan? In hoeverre maskeren jullie deze eigenschappen in je omgeving? In hoeverre accepteert je omgeving het goed? Voelen jullie je ook kwetsbaarder door deze eigenschappen?
En ten slotte... wat een lang verhaal is dit geworden... wat ik wil weet ik niet eens. Dankjewel dat ik het hier mocht delen, ik voel me er lig iets minder alleen in.
woensdag 17 juni 2020 om 15:28
daar ben ik het mee eens... Ik merk dat vriend dit moeilijk vindt. Hij is bang dat dit onze relatie negatief zal beïnvloeden. Maar eigenlijk denk ik er ook zo over. Daarom ben ik een paar dagen bij mijn ouders gaan logeren.
woensdag 17 juni 2020 om 15:30
dan leg je het hem uit
als hij het niet snapt, is hij niet de juiste man voor je
woensdag 17 juni 2020 om 15:34
sinds therapeut het heeft uitgelegd lijkt hij het te snappen. Neemt niet weg dat hij het jammer vindt. Hij zegt ondertussen juist toe te zijn aan samenwonen. Ik daarentegen heb juist angst opgebouwd sinds die vele kortsluitingen. Daarnaast zal het sowieso enige maanden duren voor die huisgenoot iets heeft gevonden (gaat om Amsterdam). Ik wil mijn vriend graag vaak zien, maar ook de optie hebben om mij terug te kunnen trekken (en op te laden).
woensdag 17 juni 2020 om 15:37
en dat snap ik, dus dat kan hij ook snappen. Hij kent je beter dan ikBijnasoms schreef: ↑17-06-2020 15:34sinds therapeut het heeft uitgelegd lijkt hij het te snappen. Neemt niet weg dat hij het jammer vindt. Hij zegt ondertussen juist toe te zijn aan samenwonen. Ik daarentegen heb juist angst opgebouwd sinds die vele kortsluitingen. Daarnaast zal het sowieso enige maanden duren voor die huisgenoot iets heeft gevonden (gaat om Amsterdam). Ik wil mijn vriend graag vaak zien, maar ook de optie hebben om mij terug te kunnen trekken (en op te laden).
woensdag 17 juni 2020 om 17:21
Dankje Lilalinda,
ik ben gelijk op kamernet aan het zoeken naar iets. Ik wil graag dicht bij mijn partner blijven, en geleidelijk aan kijken of we op elkaar af kunnen stemmen voor we de 'echte' stap om samen te wonen wagen. Hij geeft zelf aan dat het een ding is dat het kwartje is gevallen, dat het een tweede is om dat in de praktijk te leren toepassen.
woensdag 17 juni 2020 om 18:45
Je klinkt als een hele verstandige en lieve meid, en ik vind het eigenlijk heel erg dat je denkt dat anderen in je omgeving je misschien niet 100% accepteren. Jij bent duidelijk top zoals je bent, en dat je soms anders reageert dan anderen, maakt jou daarom niets minder waard. Je hoeft die kenmerken niet te maskeren, alleszins niet bij de mensen die jij graag ziet. Die moeten je maar verdomme nemen zoals je bent! Op het werk, of bij 'vreemde' mensen kan je dat wel doen, maar ik vind eigenlijk dat iedereen het recht heeft om zichzelf te zijn, waar en met wie dan ook. Maar ik zou liegen als ik zei dat ik niet vaak dingen maskeer... dus ik begrijp het! Een goede vriendin van mij lijkt heel erg op jou (je beschrijving), en iedereen in haar omgeving houdt gewoon goed rekening met haar, zoals het eigenlijk ook gewoon hoort. Ik zou als ik jou was inderdaad eventjes iets anders zoeken om te verblijven (dicht of niet dicht bij je vriend, zoals je zelf wil). Dat is helemaal niet raar, dat is juist normaal! Zo kan je toch even tot rust komen, en kunnen die kortsluitingen terug even minderen. Mijn vriend en ik zijn ook veel te snel gegaan, en soms is het gewoon handiger en verstandiger om toch nog een tijdje apart te wonen. Zeker tijdens corona en met die huisgenoot van je vriend...
In ieder geval, het komt wel goed met jou en je vriend. En wees niet te streng voor jezelf! Je bent niet alleen, er zijn er zovelen. Er zijn zelfs veel mensen die het van zichzelf nog niet eens doorhebben, en soms is dat eigenlijk handiger... want dan trek je je er minder van aan. Maar je doet het goed! Succes.
In ieder geval, het komt wel goed met jou en je vriend. En wees niet te streng voor jezelf! Je bent niet alleen, er zijn er zovelen. Er zijn zelfs veel mensen die het van zichzelf nog niet eens doorhebben, en soms is dat eigenlijk handiger... want dan trek je je er minder van aan. Maar je doet het goed! Succes.
