Psyche
alle pijlers
Moeite met verleden en schuldgevoel
zaterdag 10 november 2018 om 13:41
Rond mijn 17e ben ik op een verkeerde manier uit huis gegaan.
Ik voelde mij in die tijd totaal onbegrepen en verloor de connectie met thuis.
Samen met een psycholoog probeer ik op dit moment de oorzaken te achterhalen; ik had in die tijd last van en enorme onzekerheid en was zo jong al overspannen en ik vluchtte voor een depressie.
Ik ben toen met een groepje mensen op gaan trekken die allemaal een beetje vluchtten voor het leven.
Ik snap nu nog steeds niet goed waarom ik dat toen zo deed en inmiddels heb ik er veel spijt van en als het had gekund dan zou ik het anders doen nu.
Het is alsof ik 20 jaar zomaar kwijt ben.
Ik voel me best schuldig naar mijn ouders toe en naar mijn broertje.
Ik probeer het sinds een paar jaar allemaal anders en beter te doen; een paar jaar geleden werd ik depressief en toen kwam langzaam het besef binnendruppelen dat ik op een verkeerd spoor heb gezeten.
Ik heb enorm veel moeite met al die gevoelens van spijt en schuld en soms dreigen ze mij te overspoelen.
Het is denk ik de reden dat het mij niet goed lukt om sorry te zeggen.
Ik deed het natuurlijk ook niet expres.
Ik snap dat iedereen gewoon verder is gegaan met zijn leven en dat ze mij dus niet missen in het dagelijkse leven, ik heb wat dat betreft geen illusies en verwijt niemand iets. Maar mijn broertje is ineens boos op mij, terwijl hij dat eerder niet was zoals hij zelf zegt.
Het is toch eigenlijk best ironisch dat hij pas nu boos is, nadat ik heb besloten juist veel beter mijn best te doen om een goede zus te zijn.
Het is niet zo dat we ooit ruzie hebben gehad of zoiets.
Ergens hoop ik dat hij kan begrijpen dat ik toen zo met mezelf in de knoop zat dat ik alleen nog weg kon gaan.
Laatst heb ik geprobeerd om sorry te zeggen, maar dat wuifde hij weg, daar lag het volgens hem niet aan.
Ik zou met hem willen gaan praten, maar ik durf niet goed; ik ben bang dat ik het erger maak.
Bang dat ik alles verkeerd doe.
Ik vind het doodeng.
Ik voel me mislukt als mens door deze dingen.
Dat ik niet doorhad wat echt van belang was en dat het zo ontzettend lang heeft geduurd.
De onzekerheid van toen is er nu nog steeds.
Ik raak zo snel uit balans.
Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
Ik voelde mij in die tijd totaal onbegrepen en verloor de connectie met thuis.
Samen met een psycholoog probeer ik op dit moment de oorzaken te achterhalen; ik had in die tijd last van en enorme onzekerheid en was zo jong al overspannen en ik vluchtte voor een depressie.
Ik ben toen met een groepje mensen op gaan trekken die allemaal een beetje vluchtten voor het leven.
Ik snap nu nog steeds niet goed waarom ik dat toen zo deed en inmiddels heb ik er veel spijt van en als het had gekund dan zou ik het anders doen nu.
Het is alsof ik 20 jaar zomaar kwijt ben.
Ik voel me best schuldig naar mijn ouders toe en naar mijn broertje.
Ik probeer het sinds een paar jaar allemaal anders en beter te doen; een paar jaar geleden werd ik depressief en toen kwam langzaam het besef binnendruppelen dat ik op een verkeerd spoor heb gezeten.
Ik heb enorm veel moeite met al die gevoelens van spijt en schuld en soms dreigen ze mij te overspoelen.
Het is denk ik de reden dat het mij niet goed lukt om sorry te zeggen.
Ik deed het natuurlijk ook niet expres.
Ik snap dat iedereen gewoon verder is gegaan met zijn leven en dat ze mij dus niet missen in het dagelijkse leven, ik heb wat dat betreft geen illusies en verwijt niemand iets. Maar mijn broertje is ineens boos op mij, terwijl hij dat eerder niet was zoals hij zelf zegt.
Het is toch eigenlijk best ironisch dat hij pas nu boos is, nadat ik heb besloten juist veel beter mijn best te doen om een goede zus te zijn.
Het is niet zo dat we ooit ruzie hebben gehad of zoiets.
Ergens hoop ik dat hij kan begrijpen dat ik toen zo met mezelf in de knoop zat dat ik alleen nog weg kon gaan.
Laatst heb ik geprobeerd om sorry te zeggen, maar dat wuifde hij weg, daar lag het volgens hem niet aan.
Ik zou met hem willen gaan praten, maar ik durf niet goed; ik ben bang dat ik het erger maak.
Bang dat ik alles verkeerd doe.
Ik vind het doodeng.
Ik voel me mislukt als mens door deze dingen.
Dat ik niet doorhad wat echt van belang was en dat het zo ontzettend lang heeft geduurd.
De onzekerheid van toen is er nu nog steeds.
Ik raak zo snel uit balans.
Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
zaterdag 10 november 2018 om 13:53
Ja daar ben ik al mee bezig, ik praat met een psycholoog, maar het duurt best lang voordat ik weer een afspraak heb.
Ik ga het er dan ook zeker met haar over hebben.
Vorige week kwam ik erachter dat mijn broer mijn zoontje niet eens aan wil kijken, hij negeert ons, zo hoog zit het hem blijkbaar.
Ook kwam ik er toen achter dat hij er veel ruzie over heeft gemaakt met mijn ouders.
Dat raakt mij nu enorm.
zaterdag 10 november 2018 om 13:58
zaterdag 10 november 2018 om 14:07
Je losmaken van je ouders is een onderdeel van volwassen worden en fouten maken ook. Waarom zou je daarvoor zo door het stof moeten?
Er zijn mensen die in die periode van hun leven veel ergere dingen hebben gedaan dan jij. Daarnaast had jouw familie ook zijn rol en had men kunnen begrijpen dat e.a. niet de reacties waren van een evenwichtige volwassene. Men had zelf ook toenadering kunnen zoeken.
Waarom moet alle ouwe koeien weer uit de sluit?
Er zijn mensen die in die periode van hun leven veel ergere dingen hebben gedaan dan jij. Daarnaast had jouw familie ook zijn rol en had men kunnen begrijpen dat e.a. niet de reacties waren van een evenwichtige volwassene. Men had zelf ook toenadering kunnen zoeken.
Waarom moet alle ouwe koeien weer uit de sluit?
zaterdag 10 november 2018 om 14:17
Herken het ook enigszins, vanaf dat ik uit huis ging heb ik doorlopend alleen maar verkeerde keuzes gemaakt. En dat terwijl mijn ouders me altijd financieel hebben gesteund terwijl ik er een potje van aan het maken was.
Schuldgevoel en heel veel spijt dat ik het allemaal niet anders aangepakt heb. Maar goed, dit gaat over mij, niet over jou.
Schuldgevoel en heel veel spijt dat ik het allemaal niet anders aangepakt heb. Maar goed, dit gaat over mij, niet over jou.
zaterdag 10 november 2018 om 14:29
Het feit dat je inziet dat je verkeerd bent geweest, is voldoende en hoeft jou niet meer met schuldgevoel te beladen en belasten.
Wacht tot de andere partijen ook 'rijp' zijn om het contact terug te herstellen. Het gaat er zeker van komen. Toen hebben zij geduld moeten hebben en hebben ze afstand genomen (misschien om overeind te blijven). Nu is het aan jou om geduldig te wachten tot het moment dat jullie allemaal weer samen gelukkig kunnen zijn.
Wacht tot de andere partijen ook 'rijp' zijn om het contact terug te herstellen. Het gaat er zeker van komen. Toen hebben zij geduld moeten hebben en hebben ze afstand genomen (misschien om overeind te blijven). Nu is het aan jou om geduldig te wachten tot het moment dat jullie allemaal weer samen gelukkig kunnen zijn.
anoniem_653cd36ee8f8d wijzigde dit bericht op 11-03-2019 21:41
35.29% gewijzigd
zaterdag 10 november 2018 om 18:18
Dat is wel een goed idee, samen met de psycholoog.
Mijn ouders hebben er overigens niet zo'n moeite mee, met hen is het contact best goed inmiddels.
Ook zij vinden mijn broertje onredelijk nu, ook zij zijn er verdrietig van.
zaterdag 10 november 2018 om 18:20
Ik snap dus o9k niet waarom nu op dit moment.EmmadePemma schreef: ↑10-11-2018 14:07Je losmaken van je ouders is een onderdeel van volwassen worden en fouten maken ook. Waarom zou je daarvoor zo door het stof moeten?
Er zijn mensen die in die periode van hun leven veel ergere dingen hebben gedaan dan jij. Daarnaast had jouw familie ook zijn rol en had men kunnen begrijpen dat e.a. niet de reacties waren van een evenwichtige volwassene. Men had zelf ook toenadering kunnen zoeken.
Waarom moet alle ouwe koeien weer uit de sluit?
Harder mijn best doen dan ik nu doe gaat sowieso niet, want ip dut moment doe ik wat ik kan en ik doe niets verkeerd.
zaterdag 10 november 2018 om 18:24
Ik weet niet waar je nu op doelt.strikjemetstippels schreef: ↑10-11-2018 14:14Ik herken de gevoelens wel erg, ik leef ook elke dag met schuldgevoel.
Maar van wat ik mij herinner van je eerdere topics, kan ik me je broer zijn gevoel wel goed voorstellen. Dus doe je hem niet een beetje tekort?
Mijn broertje heeft er juist voor gezorgd dat op het eind van mijn zwangerschap enorm veel stress was en dat was echt nergens voor nodig.
Ik kom er nu sinds een week achter dat hij degene was die alles toen zo veel moeilijker maakte voor mij en mijn ouders omdat hij dus moeite had met mijn zwangerschap.
En ondanks dat ik mij er rot over voel vind ik zijn gedrag compleet onterecht.
zaterdag 10 november 2018 om 18:27
Zoiets heb ik ook, al heb ik ook wel erg mijn best gedaan de laatste jaren en ook hard gewerkt.RégineFilange schreef: ↑10-11-2018 14:17Herken het ook enigszins, vanaf dat ik uit huis ging heb ik doorlopend alleen maar verkeerde keuzes gemaakt. En dat terwijl mijn ouders me altijd financieel hebben gesteund terwijl ik er een potje van aan het maken was.
Schuldgevoel en heel veel spijt dat ik het allemaal niet anders aangepakt heb. Maar goed, dit gaat over mij, niet over jou.
Maar sommige dingen kan ik inderdaad echt niet meer terugdraaien.
Ik vind het trouwens helemaal niet erg als je iets over jezelf kwijt wilt.
zaterdag 10 november 2018 om 18:28
Missvhien moet ik inderdaad wat gefuld hebben en wachten tot de tijd rijp is.mammezel schreef: ↑10-11-2018 14:29Het feit dat je inziet dat je verkeerd bent geweest, is voldoende en hoeft jou niet meer met schuldgevoel te beladen en belasten.
Wacht tot de andere partijen ook 'rijp' zijn om het contact terug te herstellen. Het gaat er zeker van komen. Toen hebben zij geduld moeten hebben en hebben ze afstand genomen (misschien om overeind te blijven). Nu is het aan jou om geduldig te wachten tot het moment dat jullie allemaal weer samen gelukkig kunnen zijn.
Ik wacht al 18 jaar op mijn dochter en er komt nooit een teken van leven ondanks dat ik wel kerst- en verjaardagskaartjes stuur. Wij hebben tijdens die 18 jaar al enkele keren een brief geschreven om haar uit te nodigen, ons te vertellen wat haar zo heeft gekwetst. Maar ze neemt de uitgestoken hand niet aan. Wij moeten ook wachten en zullen dat desnoods doen tot onze dood.
Nochtans denk ik niet dat in ons gezin er zich dergelijke dingen hebben afgespeeld die haar gedrag rechtvaardigen.
Ik voel me er nú zelf ook nog niet klaar voor eigenlijk.
Wat erg voor je dat het contact al zo lang zo slecht is.
zaterdag 10 november 2018 om 22:50
Eerder van jou heb ik topics gezien dat je ouders heel erg afkeuren waar je mee bezig was en heel bepalend waren in je leven. Nu is het weer je broer die zich erg afkeurend tegen je gedraagt.
Blijkbaar wakkert je psycholoog je schuldgevoel ook nog eens aan.
Ik vraag mij af of je bij deze psycholoog wel op de goede plek zit.
Iedereen heeft het recht zijn of haar leven zo in te richten als ze zelf willen.
En iedereen maakt fouten en zou achteraf dingen anders doen. Oké de ene persoon maakt meer en grotere fouten dan de ander.
Je broer kan wel vinden dat je te snel zwanger bent geworden na je depressie. Maar als je het nu goed doet als moeder dan was het dus niet te snel.
Gezien je leeftijd had je daar ook niet veel tijd meer voor.
Jij bent geen verantwoording aan jouw broer daarover schuldig. Tenzij je hem steeds vraagt om op te passen of om geld te lenen gaat hij daar gewoon niet over. Het is jouw leven en jouw beslissing.
Als deze psycholoog je alleen maar een schuldgevoel aanpraat dan zou ik er mee stoppen.
Blijkbaar wakkert je psycholoog je schuldgevoel ook nog eens aan.
Ik vraag mij af of je bij deze psycholoog wel op de goede plek zit.
Iedereen heeft het recht zijn of haar leven zo in te richten als ze zelf willen.
En iedereen maakt fouten en zou achteraf dingen anders doen. Oké de ene persoon maakt meer en grotere fouten dan de ander.
Je broer kan wel vinden dat je te snel zwanger bent geworden na je depressie. Maar als je het nu goed doet als moeder dan was het dus niet te snel.
Gezien je leeftijd had je daar ook niet veel tijd meer voor.
Jij bent geen verantwoording aan jouw broer daarover schuldig. Tenzij je hem steeds vraagt om op te passen of om geld te lenen gaat hij daar gewoon niet over. Het is jouw leven en jouw beslissing.
Als deze psycholoog je alleen maar een schuldgevoel aanpraat dan zou ik er mee stoppen.
zondag 11 november 2018 om 09:17
@sugarmiss: het klopt dat het leek alsof mijn ouders het afkeurden dat ik zwanger was, maar sinds ongeveer een week ben ik er dus achter dat mijn broer daarachter zat.
Hij heeft op mijn ouders ingepraat toen en daarom zijn mijn ouders zich toen ineens zo vreemd gaan gedragen naar mij toe.
Het heeft erg veel moeite gekost om de band weer goed te krijgen met mijn ouders en het heeft een groot deel van de zwangerschap en de eerste maanden na de bevalling voor mij verpest, want het gaf veel stress en ik begreep er niets van.
Nu achteraf blijkt dus dat hij enorm heeft zitten stoken. Hij wilde dat mijn ouders mij niet meer steunden.
Hij heeft dat gedaan onder het mom van dat hij zich zorgen maakte over mij, dat ik een postnatale depressie zou krijgen, maar dat is raar want het valt niet goed te rijmen met het feit dat hij niet wilde dat ik gezellig bij mijn ouders kwam eten op dagen dat hij er ook was met zijn vrouw en kinderen.
Ik ben er pas sinds zeer kort achter hoe het zit en ik ben er door van slag
Het ligt niet aan de psycholoog, zij zei de laatste keer dat ze vindt dat ik veel te streng ben voor mezelf en dat ze me de volgende keer wilde gaan vertellen hoe zij mij zag, gewoon om me een opsteker te geven.
Het duurt helaas vrij lang tussen afspraken en toen ik dus vorige week bij mijn ouders was bleek dat eigenlijk mijn broer nog steeds mij en de baby niet eens aan kan of wil kijken.
Ik heb geprobeerd er met mijn ouders over te praten, maar dat is lastig want het doet hen veel verdriet en dus kan ik er beter over zwijgen.
Mijn moeder zegt dan ook dat ze ook denkt dat het komt omdat ik vroeger niet zo'n beste zus was door de manier waarop ik het huis uit ging en daardoor voel ik me extra schuldig.
Van de ene kant willen mijn ouders liever niet dat ik met mijn broer ga praten omdat ze vinden dat hij erg onredelijk is en dat het dus weinig zin heeft en van de andere kant durf ik zelf ook niet goed.
Want als hij vindt dat ik niet zwanger had moeten worden...dan kan ik daar nu eigenlik heel erg bijzonder weinig mee.
Ik ben er voornamelijk verdrietig van en toch ook een beetje boos op mijn broer en ik weet me nu even niet goed raad met alle emoties.
En het duurt dus nog even voordat ik terecht kan bij mijn psycholoog om dit alles te bespreken.
Hij heeft op mijn ouders ingepraat toen en daarom zijn mijn ouders zich toen ineens zo vreemd gaan gedragen naar mij toe.
Het heeft erg veel moeite gekost om de band weer goed te krijgen met mijn ouders en het heeft een groot deel van de zwangerschap en de eerste maanden na de bevalling voor mij verpest, want het gaf veel stress en ik begreep er niets van.
Nu achteraf blijkt dus dat hij enorm heeft zitten stoken. Hij wilde dat mijn ouders mij niet meer steunden.
Hij heeft dat gedaan onder het mom van dat hij zich zorgen maakte over mij, dat ik een postnatale depressie zou krijgen, maar dat is raar want het valt niet goed te rijmen met het feit dat hij niet wilde dat ik gezellig bij mijn ouders kwam eten op dagen dat hij er ook was met zijn vrouw en kinderen.
Ik ben er pas sinds zeer kort achter hoe het zit en ik ben er door van slag
Het ligt niet aan de psycholoog, zij zei de laatste keer dat ze vindt dat ik veel te streng ben voor mezelf en dat ze me de volgende keer wilde gaan vertellen hoe zij mij zag, gewoon om me een opsteker te geven.
Het duurt helaas vrij lang tussen afspraken en toen ik dus vorige week bij mijn ouders was bleek dat eigenlijk mijn broer nog steeds mij en de baby niet eens aan kan of wil kijken.
Ik heb geprobeerd er met mijn ouders over te praten, maar dat is lastig want het doet hen veel verdriet en dus kan ik er beter over zwijgen.
Mijn moeder zegt dan ook dat ze ook denkt dat het komt omdat ik vroeger niet zo'n beste zus was door de manier waarop ik het huis uit ging en daardoor voel ik me extra schuldig.
Van de ene kant willen mijn ouders liever niet dat ik met mijn broer ga praten omdat ze vinden dat hij erg onredelijk is en dat het dus weinig zin heeft en van de andere kant durf ik zelf ook niet goed.
Want als hij vindt dat ik niet zwanger had moeten worden...dan kan ik daar nu eigenlik heel erg bijzonder weinig mee.
Ik ben er voornamelijk verdrietig van en toch ook een beetje boos op mijn broer en ik weet me nu even niet goed raad met alle emoties.
En het duurt dus nog even voordat ik terecht kan bij mijn psycholoog om dit alles te bespreken.
zondag 11 november 2018 om 11:21
Op mij komt dit over alsof je broer vindt dat hij aandacht te kort is gekomen van je ouders toen jij ongeveer 17 was.
Dat ze zich te veel zorgen maakten om jou, hun aandacht naar jou ging en er voor hem geen aandacht genoeg meer was.
Dat veranderde toen hij kinderen kreeg.
De meeste ouders zijn blij met een kleinkind en nu stond hij eens een keer in de belangstelling voor zijn gevoel. Nu draaide het een keer om hem. Voelde hij zich ook gehoord en gezien. Weliswaar via zijn kinderen maar toch.
Blijkbaar is je broer jaloers en is hij bang dat nu jij ook een kind hebt alles weer om jou (en je kind) gaat draaien.
Dat hij weer de broer wordt die er minder toe doet.
Je broer heeft dus issues met jullie ouders en die moet hij zelf oplossen in plaats van op jou af te reageren.
Toch is het ook wel onredelijk van je ouders dat ze vinden dat hij zich nu onredelijk gedraagt. Blijkbaar heeft hij zich destijds erg onbegrepen en achtergesteld gevoeld.
Ook al is dat waarschijnlijk helemaal niet de bedoeling van jullie ouders geweest en kan jij daar ook niets aan doen.
Misschien zouden je ouders eens met hem kunnen praten dat jullie beide belangrijk zijn voor hun.
Dat ze zich te veel zorgen maakten om jou, hun aandacht naar jou ging en er voor hem geen aandacht genoeg meer was.
Dat veranderde toen hij kinderen kreeg.
De meeste ouders zijn blij met een kleinkind en nu stond hij eens een keer in de belangstelling voor zijn gevoel. Nu draaide het een keer om hem. Voelde hij zich ook gehoord en gezien. Weliswaar via zijn kinderen maar toch.
Blijkbaar is je broer jaloers en is hij bang dat nu jij ook een kind hebt alles weer om jou (en je kind) gaat draaien.
Dat hij weer de broer wordt die er minder toe doet.
Je broer heeft dus issues met jullie ouders en die moet hij zelf oplossen in plaats van op jou af te reageren.
Toch is het ook wel onredelijk van je ouders dat ze vinden dat hij zich nu onredelijk gedraagt. Blijkbaar heeft hij zich destijds erg onbegrepen en achtergesteld gevoeld.
Ook al is dat waarschijnlijk helemaal niet de bedoeling van jullie ouders geweest en kan jij daar ook niets aan doen.
Misschien zouden je ouders eens met hem kunnen praten dat jullie beide belangrijk zijn voor hun.
zondag 11 november 2018 om 11:35
Jouw broer heeft geen moeite met jou en jouw zoon, hij vind dat hij nu weer op plaats twee staat.
Hij moet weer inleveren, want toen jij het huis uitging, was aandacht voor jou en nu jij weer thuis komt ,is de aandacht weer voor jou.
Hij zal er zelf mee moeten leren dealen, vandaar dat hij nu de positieve aandacht van jou en jouw ouders probeert om te draaien naar de negativiteit .
Eigenlijk gunt hij jou niet, dat jij jouw leven op de rails hebt gekregen.
Hij zal moeten leren dat hij een zus heeft, die ook haar ouders wil bezoeken.
Probeer er boven te gaan staan, praat er over in jouw therapie, maar ik zal jouw ouders er niet mee lastig vallen.
Een brief naar hem schrijven, is verspilde energie, hij draait niet bij.
Hij moet weer inleveren, want toen jij het huis uitging, was aandacht voor jou en nu jij weer thuis komt ,is de aandacht weer voor jou.
Hij zal er zelf mee moeten leren dealen, vandaar dat hij nu de positieve aandacht van jou en jouw ouders probeert om te draaien naar de negativiteit .
Eigenlijk gunt hij jou niet, dat jij jouw leven op de rails hebt gekregen.
Hij zal moeten leren dat hij een zus heeft, die ook haar ouders wil bezoeken.
Probeer er boven te gaan staan, praat er over in jouw therapie, maar ik zal jouw ouders er niet mee lastig vallen.
Een brief naar hem schrijven, is verspilde energie, hij draait niet bij.
zondag 11 november 2018 om 12:18
Mijn ouders hebben al maanden gesprekken gevoerd met hem.
We hebben ook al eens met z'n allen gepraat omdat mijn broer dat toen wilde en het leek toen alsof alles was uitgepraat.
Mijn ouders zeggen dat hij niet echt open is en ze snappen niet waarom hij zo lang boos blijft.
Ze denken dat hij misschien overspannen of depressief is of allebei.
Mijn ouders hebben altijd veel voor mijn broer gedaan, passen veel op zijn kinderen en zijn enorm met hem begaan.
Ze vermoeden wel dat hij problemen heeft dus met vroeger, alleen hij zelf zegt van niet.
Ik heb een tijdje geleden geprobeerd mijn excuus aan te bieden aan hem maar dat wuifde hij weg.
Mijn vader zegt dat als hij niet kan of wil dat we hem dan niet kunnen dwingen.
Nu ik dit allemaal schrijf bedenk ik me dat ik misschien iets liefs moet doen voor hem. Maar ik weet niet goed wat.
Op Facebook geef ik regelmatig likes en hartjes en leef ik zo goed ik kan met hem mee, andersom negeert hij mij compleet.
Ik geef hem complimenten waar ik kan, zoals dat ik hem bvb laatst feliciteerde met iets wat hij bereikt had en hem positief in het zonnetje zette waar iedereen bij was.
Ook dan kijkt hij me letterlijk niet aan.
In mijn ogen heeft hij alles; vrienden, een vrouw, leuke en gezonde kinderen, leuke hobby's, een mooi huis en heeft hij prachtige reizen gemaakt en dat doen ze nog steeds.
Tijdens dat laatste gesprek en ook tijdens 2 gesprekken daarvoor leek het alsof hij mij uitlokte om een negatieve reactie te geven; alsof hij ruzie zoekt.
In bijzijn van mijn ouders, alsof hij mij in diskrediet wil brengen.
Ik heb mij niet laten uitlokken en het leek wel alsof hem dat teleurstelde.
Alsof hij had verwacht dat ik dan uit mijn dak zou gaan en baalde toen dat niet gebeurde.
Daarom durf ik niet goed het gesprek aan te gaan.
Misschien wil hij mij persé zien als de emotioneel onstabiele zus en wil hij graag dat beeld bevestigd zien zodat hij kan zeggen: zie je wel; zij spoort niet.
Misschien klinkt dit vergezocht, maar ergens lijkt het toch best logisch.
Zou het kunnen dat hij er altijd mee heeft gedeald door te denken; ach, die zus van mij spoort gewoon niet...en dat het hem niet lukt om mij te zien als wie ik nú ben?
En ik wil eigenlijk dolgraag met hem gaan praten, maar ik ben bang dat ik niet goed bij mezelf kan blijven.
Ik ben erg onzeker en werk aan mezelf samen met de psycholoog en ik ben keihard aan het knokken om een goed leven op te bouwen, maar ik heb niet het gevoel dat ik er klaar voor ben en dat ik hiertegen ben opgewassen.
Misschien inderdaad eerst een brief schrijven samen met de psycholoog en dan daarná pas gaan praten...
Maar het wordt al snel 5 december en dan zien we elkaar weer bij mijn ouders.
Waarschijnlijk zal hij mij dan weer de hele avond negeren net als vorig jaar.
Voor mijn moeder ook niet leuk; die zei al: als je er tegenop ziet dan hoef je niet te komen...Maar eigenlijk had ik mij er juist zo op verheugd, vorig jaar ook al.
Mijn broer irriteert zich ook aan mijn vriend, dus ik ga eigenlijk altijd alleen naar hen toe, om het niet erger te maken.
Mijn vriend wil ook liever niet meer mee, want die voelt ook wel dat hij niet echt welkom is.
Ik probeer al heel erg lang geduldig te zijn en lief en gezellig en om sorry te zeggen, want ik wil graag verder en vooruit kijken.
Bij mij is sinds die ellendige depressie juist het lampje gaan branden en ik besef me heel goed dat het belangrijk is om een positieve bijdrage te leveren en dat het leven te kort is om lang boos te zijn.
Ik heb altijd heel veel respect gehad voor mijn broer en nog steeds, maar dit begrijp ik niet goed.
Ik heb hem trouwens nooit om hulp gevraagd.
Hij reageert het overigens voornamelijk af op mijn ouders, dus misschien is het inderdaad zo dat hij zich ooit door hen verwaarloosd voelde...Maar waarom kijkt hij mij dan niet aan?
Ik vind het ook logisch dat hij niet altijd sterk kan of hoeft te zijn.
Ik zou er graag voor hem willen kunnen zijn. Ik wil best een klein beetje door het stof gaan als dat zou helpen om de band te verbeteren.
Ik kan er alleen erg weinig mee dat hij zegt dat ik geen kind had moeten krijgen.
Ik ben blij dat ik het een beetje van mij af heb kunnen schrijven hier, want het zat me erg hoog en ik kan er nu nog even geen kant mee op: ik wil er ook mijn ouders of broer niet mee belasten en ik kan er ook niet te veel met mijn vriend over praten.
Ik weet echt niet wat ik het beste kan doen: soms krijg ik ineens de neiging om er heen te rijden om het meteen uit te praten, maar ik wil geen overhaaste dingen doen.
Ik durf niet goed en wil het vooral niet nog erger maken dan het nu is.
We hebben ook al eens met z'n allen gepraat omdat mijn broer dat toen wilde en het leek toen alsof alles was uitgepraat.
Mijn ouders zeggen dat hij niet echt open is en ze snappen niet waarom hij zo lang boos blijft.
Ze denken dat hij misschien overspannen of depressief is of allebei.
Mijn ouders hebben altijd veel voor mijn broer gedaan, passen veel op zijn kinderen en zijn enorm met hem begaan.
Ze vermoeden wel dat hij problemen heeft dus met vroeger, alleen hij zelf zegt van niet.
Ik heb een tijdje geleden geprobeerd mijn excuus aan te bieden aan hem maar dat wuifde hij weg.
Mijn vader zegt dat als hij niet kan of wil dat we hem dan niet kunnen dwingen.
Nu ik dit allemaal schrijf bedenk ik me dat ik misschien iets liefs moet doen voor hem. Maar ik weet niet goed wat.
Op Facebook geef ik regelmatig likes en hartjes en leef ik zo goed ik kan met hem mee, andersom negeert hij mij compleet.
Ik geef hem complimenten waar ik kan, zoals dat ik hem bvb laatst feliciteerde met iets wat hij bereikt had en hem positief in het zonnetje zette waar iedereen bij was.
Ook dan kijkt hij me letterlijk niet aan.
In mijn ogen heeft hij alles; vrienden, een vrouw, leuke en gezonde kinderen, leuke hobby's, een mooi huis en heeft hij prachtige reizen gemaakt en dat doen ze nog steeds.
Tijdens dat laatste gesprek en ook tijdens 2 gesprekken daarvoor leek het alsof hij mij uitlokte om een negatieve reactie te geven; alsof hij ruzie zoekt.
In bijzijn van mijn ouders, alsof hij mij in diskrediet wil brengen.
Ik heb mij niet laten uitlokken en het leek wel alsof hem dat teleurstelde.
Alsof hij had verwacht dat ik dan uit mijn dak zou gaan en baalde toen dat niet gebeurde.
Daarom durf ik niet goed het gesprek aan te gaan.
Misschien wil hij mij persé zien als de emotioneel onstabiele zus en wil hij graag dat beeld bevestigd zien zodat hij kan zeggen: zie je wel; zij spoort niet.
Misschien klinkt dit vergezocht, maar ergens lijkt het toch best logisch.
Zou het kunnen dat hij er altijd mee heeft gedeald door te denken; ach, die zus van mij spoort gewoon niet...en dat het hem niet lukt om mij te zien als wie ik nú ben?
En ik wil eigenlijk dolgraag met hem gaan praten, maar ik ben bang dat ik niet goed bij mezelf kan blijven.
Ik ben erg onzeker en werk aan mezelf samen met de psycholoog en ik ben keihard aan het knokken om een goed leven op te bouwen, maar ik heb niet het gevoel dat ik er klaar voor ben en dat ik hiertegen ben opgewassen.
Misschien inderdaad eerst een brief schrijven samen met de psycholoog en dan daarná pas gaan praten...
Maar het wordt al snel 5 december en dan zien we elkaar weer bij mijn ouders.
Waarschijnlijk zal hij mij dan weer de hele avond negeren net als vorig jaar.
Voor mijn moeder ook niet leuk; die zei al: als je er tegenop ziet dan hoef je niet te komen...Maar eigenlijk had ik mij er juist zo op verheugd, vorig jaar ook al.
Mijn broer irriteert zich ook aan mijn vriend, dus ik ga eigenlijk altijd alleen naar hen toe, om het niet erger te maken.
Mijn vriend wil ook liever niet meer mee, want die voelt ook wel dat hij niet echt welkom is.
Ik probeer al heel erg lang geduldig te zijn en lief en gezellig en om sorry te zeggen, want ik wil graag verder en vooruit kijken.
Bij mij is sinds die ellendige depressie juist het lampje gaan branden en ik besef me heel goed dat het belangrijk is om een positieve bijdrage te leveren en dat het leven te kort is om lang boos te zijn.
Ik heb altijd heel veel respect gehad voor mijn broer en nog steeds, maar dit begrijp ik niet goed.
Ik heb hem trouwens nooit om hulp gevraagd.
Hij reageert het overigens voornamelijk af op mijn ouders, dus misschien is het inderdaad zo dat hij zich ooit door hen verwaarloosd voelde...Maar waarom kijkt hij mij dan niet aan?
Ik vind het ook logisch dat hij niet altijd sterk kan of hoeft te zijn.
Ik zou er graag voor hem willen kunnen zijn. Ik wil best een klein beetje door het stof gaan als dat zou helpen om de band te verbeteren.
Ik kan er alleen erg weinig mee dat hij zegt dat ik geen kind had moeten krijgen.
Ik ben blij dat ik het een beetje van mij af heb kunnen schrijven hier, want het zat me erg hoog en ik kan er nu nog even geen kant mee op: ik wil er ook mijn ouders of broer niet mee belasten en ik kan er ook niet te veel met mijn vriend over praten.
Ik weet echt niet wat ik het beste kan doen: soms krijg ik ineens de neiging om er heen te rijden om het meteen uit te praten, maar ik wil geen overhaaste dingen doen.
Ik durf niet goed en wil het vooral niet nog erger maken dan het nu is.
zondag 11 november 2018 om 12:20
Oké, ik lees deze nu pas...Ja ik heb dat gevoel ook, ik zal denk ik geduld moeten hebben en ik hoop dat het ooit goed komt.hemke schreef: ↑11-11-2018 11:35Jouw broer heeft geen moeite met jou en jouw zoon, hij vind dat hij nu weer op plaats twee staat.
Hij moet weer inleveren, want toen jij het huis uitging, was aandacht voor jou en nu jij weer thuis komt ,is de aandacht weer voor jou.
Hij zal er zelf mee moeten leren dealen, vandaar dat hij nu de positieve aandacht van jou en jouw ouders probeert om te draaien naar de negativiteit .
Eigenlijk gunt hij jou niet, dat jij jouw leven op de rails hebt gekregen.
Hij zal moeten leren dat hij een zus heeft, die ook haar ouders wil bezoeken.
Probeer er boven te gaan staan, praat er over in jouw therapie, maar ik zal jouw ouders er niet mee lastig vallen.
Een brief naar hem schrijven, is verspilde energie, hij draait niet bij.
dinsdag 13 november 2018 om 08:02
Hoe ziet dat eruit als het goed is gekomen? Misschien kun je beter proberen je verwachtingen te verlagen dan hopen op een goede band met hem?
Als je al een paar gesprekken hebt gehad, sorry hebt gezegd voor wat je vroeger anders had moeten doen, en hij komt je nog steeds totaal niet tegemoet, dan mag het ook een keertje klaar zijn. Wanneer heeft hij je net zoveel gekwetst met jou negeren en uitdagen als jij hem hebt gekwetst, en wie bepaalt dat?
Mijn ervaring met dit soort dingen is dat ik door therapie heel goed geleerd heb mijn gevoelens en interpretaties onder woorden te brengen, maar dat ik dat niet mag verwachten van andere mensen. Misschien is jouw broer zich niet eens echt bewust van zijn gedrag naar jou of is het een gevolg van zijn onkunde om jou eens echt te zeggen welke pijn je hem hebt gedaan vroeger.
Als je al een paar gesprekken hebt gehad, sorry hebt gezegd voor wat je vroeger anders had moeten doen, en hij komt je nog steeds totaal niet tegemoet, dan mag het ook een keertje klaar zijn. Wanneer heeft hij je net zoveel gekwetst met jou negeren en uitdagen als jij hem hebt gekwetst, en wie bepaalt dat?
Mijn ervaring met dit soort dingen is dat ik door therapie heel goed geleerd heb mijn gevoelens en interpretaties onder woorden te brengen, maar dat ik dat niet mag verwachten van andere mensen. Misschien is jouw broer zich niet eens echt bewust van zijn gedrag naar jou of is het een gevolg van zijn onkunde om jou eens echt te zeggen welke pijn je hem hebt gedaan vroeger.
