Moeite met voelen wat ik wil

Het klinkt misschien cliché, maar ik zou hierbij om professionele hulp vragen. Het is een blokkade vanaf je jeugd, dat verander je niet 123. En naast veranderen, kan ik mij ook heel goed voorstellen, dat er boosheid of andere emoties naar boven komen. Met de juiste hulp, denk ik dat je een heel eind kan komen.

Ik gun het je dat je mag ontdekken wie jij bent en wat jij wilt!

Je moet niets...je bent ook niet verplicht om iets te voelen. Je kunt ook iets doen en daarna besluiten wat je er van vindt. Je hoeft niet alles van te voren te weten.

Dit is voor mij grotendeels wel herkenbaar.
Ook ik heb last van blokkades in het uiten van gevoelens, meningen etc.
Ben nog steeds aan het leren om dit beter te kunnen hanteren.
Dat gaat me vallen en opstaan en in kleine stapjes.
Zou wellicht PMT en/of haptotherapie iets voor je kunnen zijn?

@Delila

Wauw, het lijkt net alsof ik een logboek entry lees van mij, van ongeveer ¾ jaar geleden. Ik ken de situatie en de randvoorwaarden, de franjes nieet natuurlijk, maar hoe je dit beschrijft, de woordkeuzes die je neerplempt had zo uit mijn voormalig recente leven kunnen zijn. Het eerste wat ik wil zeggen is: geef het de tijd, maar vooral ook; neem de tijd ervoor.

Om even een heel lang verhaal samen te vatten (te lang verhaal anders), ik heb nooit de tijd genomen om mijzelf te ontplooien in relatiees omdat ik best wel veel inleverde voor die relaties. Ik vond dat die relaties moesten slagen en dat ik dán de tijd zou kunnen nemen voor mijzelf. Mijn prioriteiten lagen (zeg ik nu) op de verkeerde plekken. Ik heb hierdoor eigenlijk een hele lange tijd mijn emoties, verlangens en gevoelens niet oprecht kunnen ervaren, ik zag mijzelf als een soort schaduw nu ik erover nadenk.

Ik ben nu bijna een jaar (tien maanden) verder sinds ik begon aan deze interne reis, het heeft me ook erg veel moeite, experimenteren en tranen gekost, maar die tranen, dat verdriet was erg goed; ik kon eindelijk eens wat voelen, al waren het geen fijne gevoelens, het waren gevoelens voor mijzelf, een teken dat ik weldegelijk om mijzelf kon geven. Ik heb mijzelf héél erg moeten zetten om niet in die automatische piloot terug te vallen, in dat oude gedrag welke jij ook aanhaalt. Ik vind het echter wel moeilijk om nou samen te vatten of te verwoorden hoe ik nu zo ver ben gekomen, anders dan 'neem de tijd om jezelf te leren kennen of te (her)ontdekken'.

Het is namelijk voor iedereen compleet anders, helemaal omdat we door andere oorzaken zijn geworden hoe we geworden zijn. Probeer te ontdekken waar het vandaan komt, probeer de gewoontees te herkennen, probeer te ontdekken waar de (mentalee!) blokkaddes zitten, probeer je gedrag te veranderen, heet gedrag welke je als naar ervaart. Misschien voelt het in het begin onwennig aan, misschien voel je je een dramaqueen, maar zoals je zei, je voelt weinig aan met wat je wilt. Het is (vooral in het begin) helemaal niet verkeerd om soms een vergrootglas te gebruiken om deze reden, tranen zijn evenmin verkeerd of fout, tranen kunnen een zéér goede indicator zijn waar het aan ligt, waar het vandaan komt, als je jezelf de tijd maar geeft. Probeer uit je comfortzone (en dus ook uit je automatsiche piloot) te stappen, bewust.

Dat allemaal gezegd hebbende, de raad van anderee mensen is zeker niet verkeerd, professsionele hulp is zeker niet onverstandig. Ehm, ik zou nog veels te lang door kunnen typen, eventueel via PM als er behoefte aan is, want het zijn erg lange lappen tekst en sommige dingen zelf misschien ieets té prive.

Delila- schreef: ↑

05-07-2019 12:43

Ik volg een therapie die zich voornamelijk richt op het onderbewuste, daar waar ikzelf moeilijk bij kan.
De therapeut werkt als een spiegel en legt dmv een gesprek de blokkade bloot als het ware.
Daarna is het aan mij hoe ik hier verder mee ga.
ALs ik jou zo lees ben je al op de goede weg, kleine stapjes inderdaad

Dat vind ik zeer positief om te lezen, dat je een therapeut hebt.
Hopelijk heb je hier veel baat bij.

Ah, ik lees al dat je al hulp hebt. Mooi

Hoi,

Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij.
Nooit veel ruimte gehad om een eigen mening te vormen of zelf keuzes te maken.
Hierdoor werd ik op den duur erg dwars, in mijn pubertijd.
En nu ben ik op zoek naar wat ik zelf wil, zelfverzekerder en sterker een eigen mening kunnen vormen. etc.
Ik heb hier iedere week schematherapie voor!
En leer nu dat mijn mening er mag zijn en dat ik achter mijn eigen mening en gevoel mag staan, zonder daar een schuldgevoel over te hebben.
Duurt lang dit proces, in mijn geval moet ik 1,5 jaar therapie.

Ik ben oa om deze reden onlangs begonnen met PRI therapie.

Hoi Delila,

Voelen op commando is lastig hè? Laat je niet pushen om altijd direct te moeten weten wat je ergens bij voelt.

Je verhaal is deels wel herkenbaar met de emotionele blokkades. Het is inderdaad een lang traject waar je de tijd voor moet nemen en dat moet je jezelf ook gunnen.

Bij mij startte het een jaar geleden na een bepaalde gebeurtenis. Ik kreeg ineens last van flashbacks, rare dromen, irritaties om niks en concentratieproblemen. Ik kwam in een emotionele achtbaan terecht.
Vroeger was ik teveel op mezelf aangewezen, dit keer heb ik het niet alleen gedaan.
Het klinkt misschien vaag, maar in gedachten heb ik dat kleine meisje van vroeger getroost en haar gevoelens erkend. Meerdere keren, wanneer het maar oppopte. Dat heeft heel erg geholpen.

Nu een jaar later gaat het veel beter. Soms is het nog lastig, maar intussen heb ik geaccepteerd dat de band met mijn ouders niet zal worden wat ik graag had gewild. Niet meer zoeken naar dat wat je van hun toch niet krijgt, geeft ook rust en ook weer ruimte voor anderen.

Het is goed dat je hier hulp bij hebt. Gun jezelf de tijd, je hebt niet in korte tijd opgelost wat in jaren is opgebouwd

malibu82 schreef: ↑

05-07-2019 14:47

Hoi Delila,

Voelen op commando is lastig hè? Laat je niet pushen om altijd direct te moeten weten wat je ergens bij voelt.

Je verhaal is deels wel herkenbaar met de emotionele blokkades. Het is inderdaad een lang traject waar je de tijd voor moet nemen en dat moet je jezelf ook gunnen.

Bij mij startte het een jaar geleden na een bepaalde gebeurtenis. Ik kreeg ineens last van flashbacks, rare dromen, irritaties om niks en concentratieproblemen. Ik kwam in een emotionele achtbaan terecht.
Vroeger was ik teveel op mezelf aangewezen, dit keer heb ik het niet alleen gedaan.
Het klinkt misschien vaag, maar in gedachten heb ik dat kleine meisje van vroeger getroost en haar gevoelens erkend. Meerdere keren, wanneer het maar oppopte. Dat heeft heel erg geholpen.

Nu een jaar later gaat het veel beter. Soms is het nog lastig, maar intussen heb ik geaccepteerd dat de band met mijn ouders niet zal worden wat ik graag had gewild. Niet meer zoeken naar dat wat je van hun toch niet krijgt, geeft ook rust en ook weer ruimte voor anderen.

Het is goed dat je hier hulp bij hebt. Gun jezelf de tijd, je hebt niet in korte tijd opgelost wat in jaren is opgebouwd

Ik zit ook in dit proces, en dit is een heel lang proces weet ik uit ervaring.
Knap dat je zover bent!
Dat accepteren en niet meer zoeken naar ouders die je toch niet zult krijgen is echt lastig.
Je gaat gewoon een soort rouwproces door.

Ik herken iets in wat je schrijft.

Ik heb er ook moeite mee om te voelen wat goed is om te doen.
Ik geef niet langer de schuld aan mijn ouders of aan mijn opvoeding.
Het is hoe ik ben en dat is lastig om te accepteren.
Het blijft lastig, omdat je altijd blijft twijfelen.
Soms zie ik het weleens als een milde vorm van autisme, dat ik mezelf zo moeilijk kan doorgronden.

De kunst is om rustig te blijven en om afstand te nemen in het moment.
Het draait niet alleen om mij, ik heb ook nog een kind.
Mijn gevoelens doen er wel toe, maar in een ondergeschikte mate, want ik ben ook moeder en partner en moet er op bepaalde momenten gewoon voor een ander zijn.

En dat is goed en dat levert veel op aan mooie en liefdevolle gevoelens en fijne momenten, maar het is soms ook zwaar want vermoeiend en niet alles lukt.

Ik heb een paar goede vrienden, dat is heel fijn, dat je sims als het nodig is je hart even kunt luchten.

Het leven kan mooi zijn maar niet altijd en dan is het fijn als je een vriend hebt.

Ik heb een hobby, ik teken heel graag en dat daagt me uit op een andere manier en geeft me veel voldoening en ik doordat er saaie momenten mee die anders eenzaam zouden kunnen zijn, maar nu niet want ik kan een beetje mijn ei kwijt.

En ondanks dat ik van sommige dingen spijt heb, die ik deed omdat ik mezelf niet goed aanvoelde, leef ik nu door, na een hele diepe depressie en word ik weer sterker.
Anders dan eerst, maar toch ook nog dezelfde.
Nog steeds in leven en nog steeds vol hoop en dromen en met mensen om van te houden om me heen.

Niet alles is perfect, maar ik houd van wat er is op dit moment, ik probeer goed naar de nuances te kijken en toch het overzicht te houden.

Ik weet niet hoe oud jij bent, maar soms komt de wijsheid met de jaren.
En wat meer geduld.

Je hoeft niet alles te doorgronden.
Focus je op bepaalde taken die je leven vorm geven zoals werk en wonen en relaties en daarnaast op dingen die je ontspanning geven en waardoor je je kunt opladen.
En probeer te genieten en spring eens uit de band en ga lekker dansen of zoiets.
Ik maak ook weleens een lange wandeling om te voelen wat ik voel.
Het gaat erom dat je regelmatig iets doet waardoor je je lichaam en geest kunt ontspannen.
En dat het niet perfect hoeft te zijn, niet te hoog mikken, dat helpt soms ook.

Hele lange tekst, ik hoop dat je er iets aan hebt.

Kan het zijn dat je ergens nog dezelfde reactie als vroeger verwacht? Ervaringen uit het verleden zijn immers de beste voorspellers voor de toekomst. Of toch wellicht niet?

Iemand heeft mij ooit de tip gegeven om nieuwe ervaringen op te doen. Door juist wel aan te geven wat ik ergens van vond of wat voor gevoel het me gaf. Dat was eng, ik voelde me behoorlijk kwetsbaar. Ik heb het bewust opgezocht bij mensen die ik vertrouwde. Toch dat stapje verder gaan en merken dat dat ook goed kan uitpakken, dat mijn verwachtingen totaal niet klopten. Dit heb ik steeds verder uitgebouwd en nu sta ik er veel relaxter in. Ik was vroeger bijvoorbeeld ook erg conflictvermijdend, nu niet meer. Allemaal door nieuwe ervaringen op te doen en over die hoge drempel te stappen, die met elke goede ervaring een stukje lager wordt.

Het is denk ik gewoon iets wat je moet ontdekken door dingen te proberen. Dan kan je ook beter weten of iets bij je past of niet en of het goed voelt. Maar ik zou ook zeker met een professional gaan praten ivm met toch wat hele strenge opvoeding in die zin waardoor je wellicht emotioneel beschadigd bent. Er met iemand over praten kan helpen om erover heen te komen en opnieuw te beginnen.