Psyche
alle pijlers
Moeite om echt te verbinden met mensen...
vrijdag 3 november 2017 om 17:30
Ik ben nu eind twintig, en ik merk dit al een jaar of 10 op... Het maakt me ook best onzeker, omdat ik er door aan mijzelf ga twijfelen.
Over het algemeen ben ik iemand die mensen wel aardig/sympathiek vinden. In nieuwe groepen, stappen mensen snel op mij af, en bijvoorbeeld in de brugklas waren er ook al snel klasgenoten die dingen zeiden als ''wij gaan zeker vrienden worden''. Op latere leeftijd gebeurde dezelfde soort dingen, alleen dan op een wat volwassenere manier.
Wat ik echter altijd merk, is dat het aan het begin goed gaat, maar dat ik nooit echt die ''stap'' weet te maken naar een echt diepgaande, persoonlijke vriendschap.
Om een voorbeeld te geven : Ik heb in 2010 een jaartje gereisd door Zuid Amerika. Min of meer toevallig, ontmoette ik op die reis een aantal (Nederlandse) jongens. We vormden voor een maand of 4 een groepje, en zijn elkaar nadien ook in Nederland nog regelmatig blijven opzoeken. Wanneer we als groep iets gaan doen, dan hoor ik er zeker bij. Maar ik ben (individueel) met geen van hen zo 'goed' bevriend, dat we ook een op een zouden afspreken. Terwijl die anderen dat onderling wel doen.
Dit merk ik ook bij mijn eigen vriendengroep die ik al vanaf de basisschool heb. Ik ben altijd welkom, ik word altijd uitgenodigd, en ze vinden het ook leuk als ik erbij ben. Maar op momenten waarop het wat serieuzer wordt (iemand heeft persoonlijke problemen, een hecht familielid overlijdt, noem maar op), dan ben ik altijd degene die dit pas veel later hoort.
Of die keer toen een vriend uit ditzelfde groepje moest solliciteren, en aan zijn vrienden moest vragen of zij een stukje over zijn gedrag / persoonlijkheid wilde schrijven. Ik kwam op een gegeven moment zijn zusje tegen, we stonden wat te praten, toen ze opeens zei ''Ja jullie hebben allemaal leuke stukjes over hem geschreven''. Beetje ongemakkelijk toen duidelijk werd dat ik nergens van wist....
Dit zijn voorbeelden, maar het tekent wel waar ik vaker tegenaan loop. Men vindt mij aardig en vriendelijk, maar wanneer het 'dieper' gaat en echt persoonlijk wordt, dan val ik er altijd net een beetje buiten. Alsof ik niet de skills heb om dat volgende ''niveau'' in een vriendschap te bereiken.
Ik maak me hier vooral zorgen om, omdat ik ook al heel lang vrijgezel ben. Soms ben ik wel eens bang dat ik niet de capaciteiten heb om een goede relatie te krijgen, omdat ik kennelijk op een te oppervlakkig niveau blijf hangen ofzo.
Wie van jullie herkent zoiets, of heeft tips waar dit misschien aan zou kunnen liggen?
Over het algemeen ben ik iemand die mensen wel aardig/sympathiek vinden. In nieuwe groepen, stappen mensen snel op mij af, en bijvoorbeeld in de brugklas waren er ook al snel klasgenoten die dingen zeiden als ''wij gaan zeker vrienden worden''. Op latere leeftijd gebeurde dezelfde soort dingen, alleen dan op een wat volwassenere manier.
Wat ik echter altijd merk, is dat het aan het begin goed gaat, maar dat ik nooit echt die ''stap'' weet te maken naar een echt diepgaande, persoonlijke vriendschap.
Om een voorbeeld te geven : Ik heb in 2010 een jaartje gereisd door Zuid Amerika. Min of meer toevallig, ontmoette ik op die reis een aantal (Nederlandse) jongens. We vormden voor een maand of 4 een groepje, en zijn elkaar nadien ook in Nederland nog regelmatig blijven opzoeken. Wanneer we als groep iets gaan doen, dan hoor ik er zeker bij. Maar ik ben (individueel) met geen van hen zo 'goed' bevriend, dat we ook een op een zouden afspreken. Terwijl die anderen dat onderling wel doen.
Dit merk ik ook bij mijn eigen vriendengroep die ik al vanaf de basisschool heb. Ik ben altijd welkom, ik word altijd uitgenodigd, en ze vinden het ook leuk als ik erbij ben. Maar op momenten waarop het wat serieuzer wordt (iemand heeft persoonlijke problemen, een hecht familielid overlijdt, noem maar op), dan ben ik altijd degene die dit pas veel later hoort.
Of die keer toen een vriend uit ditzelfde groepje moest solliciteren, en aan zijn vrienden moest vragen of zij een stukje over zijn gedrag / persoonlijkheid wilde schrijven. Ik kwam op een gegeven moment zijn zusje tegen, we stonden wat te praten, toen ze opeens zei ''Ja jullie hebben allemaal leuke stukjes over hem geschreven''. Beetje ongemakkelijk toen duidelijk werd dat ik nergens van wist....
Dit zijn voorbeelden, maar het tekent wel waar ik vaker tegenaan loop. Men vindt mij aardig en vriendelijk, maar wanneer het 'dieper' gaat en echt persoonlijk wordt, dan val ik er altijd net een beetje buiten. Alsof ik niet de skills heb om dat volgende ''niveau'' in een vriendschap te bereiken.
Ik maak me hier vooral zorgen om, omdat ik ook al heel lang vrijgezel ben. Soms ben ik wel eens bang dat ik niet de capaciteiten heb om een goede relatie te krijgen, omdat ik kennelijk op een te oppervlakkig niveau blijf hangen ofzo.
Wie van jullie herkent zoiets, of heeft tips waar dit misschien aan zou kunnen liggen?
vrijdag 3 november 2017 om 17:43
Weet ik, dat wil ik ook wel een keer gaan doen. Maar ik ben daarnaast ook benieuwd of mensen hier daar wat over kunnen zeggen.parbleumondieu schreef: ↑03-11-2017 17:37Waarom vraag je het niet eens aan je vrienden? Geef aan dat het geen aanval is, maar dat je je afvraagt hoe dit komt.
Zij kennen je en vinden je aardig. Zij zouden beter kunnen aangeven waardoor het niet dieper gaat dan wij.
Het is ook wel wat vreemd om dit soort dingen zo opeens aan de orde te stellen in een vriendschap, die verhoudingen zijn in 25 jaar zo gegroeid, en dan opeens ga je ze ''en plein publique'' op tafel gooien en onder de loep nemen.
vrijdag 3 november 2017 om 17:44
Ik ben wel snel bang dat ik 'te veel' ben, waardoor ik mijzelf misschien soms te terughoudend op kan stellen en daardoor onattent kan overkomen inderdaad.
Aan de andere kant : Dit heb ik mijzelf ook al een paar keer bedacht, maar mijn pogingen om toen toch eens mensen uit te nodigen of buiten mijn comfort zone te stappen, werden ook niet echt heel enthousiast onthaald, dus ik betwijfel of het daar echt aan ligt.
vrijdag 3 november 2017 om 18:24
vrijdag 3 november 2017 om 18:25
Zoiets moet toch groeien? Er is niet na 1 keer een diepe band. Dat kan een hele tijd duren.benjamin1988 schreef: ↑03-11-2017 17:44Aan de andere kant : Dit heb ik mijzelf ook al een paar keer bedacht, maar mijn pogingen om toen toch eens mensen uit te nodigen of buiten mijn comfort zone te stappen, werden ook niet echt heel enthousiast onthaald, dus ik betwijfel of het daar echt aan ligt.
vrijdag 3 november 2017 om 18:27
Juist door je kwetsbaar op te stellen laat je meer van jezelf zien. Het zal je verbazen wat mensen dan ook over zichzelf gaan vertellen. En juist dát schept een band (ook misschien niet in 1 keer). Je hoeft het niet in de groep te gooien, maar kan wel met iemand 1 op 1 bespreken.benjamin1988 schreef: ↑03-11-2017 17:43Het is ook wel wat vreemd om dit soort dingen zo opeens aan de orde te stellen in een vriendschap, die verhoudingen zijn in 25 jaar zo gegroeid, en dan opeens ga je ze ''en plein publique'' op tafel gooien en onder de loep nemen.
vrijdag 3 november 2017 om 19:00
Als je je kwetsbaar opstelt leren mensen de echte jou kennen en verdiept de band. Als je laat merken wat jou bezighoudt kunnen mensen daarop inhaken en dat verdiept de band. Als je met zoiets zit en daar open over bent geef je anderen de kans jou beter te leren kennen, je waardevolle feedback te geven en wellicht ook zaken van zichzelf te delen, waardoor de band zich nog verder verdiept.
vrijdag 3 november 2017 om 19:10
Ik herken het heel erg... een thema in m'n leven is het, bang voor afwijzing, niet geliefd zijn, daardoor houd ik mensen zelf liever op een afstand.
Mijn vriend heeft vrienden overgehouden uit bijna elke fase in z'n leven... Terwijl ik op zich wel een prima tijd had met die mensen... maar na het sporten spreek ik niks af, na de studie zijn contacten verwaterd, ik heb al best wat banen gehad maar ook al had ik een klik met bepaalde collega's, nadat één van de twee een andere werkbetrekking neemt, stopt ook het contact... Ik ga er ook vanuit dat mensen niet op me zitten te wachten. Als ik mijn verjaardag moet vieren, zou ik niet weten wie ik moet uitnodigen. Maar ik ben ook bang dat niemand wíl komen, te pijnlijk om te merken dat ik niet belangrijk genoeg ben ofzo... en daarom durf ik zoiets ook niet te organiseren.
Ik lees dus mee. Ik weet niet wat je er aan kunt doen... in mijn geval is de angst groter dan het voordeel wat een gevoel van verbondenheid me kan brengen... want ik mis het natuurlijk wel, zeker wanneer ik merk hoe prettig het kan zijn als ik om me heen mensen zie die het wel hebben. Ik ben het eens met degenen die schrijven dat het vooral van jezelf moet komen. Mensen zijn ook bang om een blauwtje te lopen, die ervaren jouw afstandelijkheid en trekken daarom liever naar iemand bij wie het duidelijk is dat de vriendschap beantwoord wordt. Verstandelijk snap ik echt wel hoe het werkt, maar... gevoelsmatig is het een ander verhaal.
Mijn vriend heeft vrienden overgehouden uit bijna elke fase in z'n leven... Terwijl ik op zich wel een prima tijd had met die mensen... maar na het sporten spreek ik niks af, na de studie zijn contacten verwaterd, ik heb al best wat banen gehad maar ook al had ik een klik met bepaalde collega's, nadat één van de twee een andere werkbetrekking neemt, stopt ook het contact... Ik ga er ook vanuit dat mensen niet op me zitten te wachten. Als ik mijn verjaardag moet vieren, zou ik niet weten wie ik moet uitnodigen. Maar ik ben ook bang dat niemand wíl komen, te pijnlijk om te merken dat ik niet belangrijk genoeg ben ofzo... en daarom durf ik zoiets ook niet te organiseren.
Ik lees dus mee. Ik weet niet wat je er aan kunt doen... in mijn geval is de angst groter dan het voordeel wat een gevoel van verbondenheid me kan brengen... want ik mis het natuurlijk wel, zeker wanneer ik merk hoe prettig het kan zijn als ik om me heen mensen zie die het wel hebben. Ik ben het eens met degenen die schrijven dat het vooral van jezelf moet komen. Mensen zijn ook bang om een blauwtje te lopen, die ervaren jouw afstandelijkheid en trekken daarom liever naar iemand bij wie het duidelijk is dat de vriendschap beantwoord wordt. Verstandelijk snap ik echt wel hoe het werkt, maar... gevoelsmatig is het een ander verhaal.
vrijdag 3 november 2017 om 22:07
Helemaal mee eens , heb dezelfde ervaring.vivinnetje schreef: ↑03-11-2017 19:10Ik herken het heel erg... een thema in m'n leven is het, bang voor afwijzing, niet geliefd zijn, daardoor houd ik mensen zelf liever op een afstand.
Mijn vriend heeft vrienden overgehouden uit bijna elke fase in z'n leven... Terwijl ik op zich wel een prima tijd had met die mensen... maar na het sporten spreek ik niks af, na de studie zijn contacten verwaterd, ik heb al best wat banen gehad maar ook al had ik een klik met bepaalde collega's, nadat één van de twee een andere werkbetrekking neemt, stopt ook het contact... Ik ga er ook vanuit dat mensen niet op me zitten te wachten. Als ik mijn verjaardag moet vieren, zou ik niet weten wie ik moet uitnodigen. Maar ik ben ook bang dat niemand wíl komen, te pijnlijk om te merken dat ik niet belangrijk genoeg ben ofzo... en daarom durf ik zoiets ook niet te organiseren.
Ik lees dus mee. Ik weet niet wat je er aan kunt doen... in mijn geval is de angst groter dan het voordeel wat een gevoel van verbondenheid me kan brengen... want ik mis het natuurlijk wel, zeker wanneer ik merk hoe prettig het kan zijn als ik om me heen mensen zie die het wel hebben. Ik ben het eens met degenen die schrijven dat het vooral van jezelf moet komen. Mensen zijn ook bang om een blauwtje te lopen, die ervaren jouw afstandelijkheid en trekken daarom liever naar iemand bij wie het duidelijk is dat de vriendschap beantwoord wordt. Verstandelijk snap ik echt wel hoe het werkt, maar... gevoelsmatig is het een ander verhaal.
zaterdag 4 november 2017 om 08:58
Vivinnetje, zo lang jij de angst groter laat zijn dan de behoefte aan contact zal er niets veranderen. Zo lang jij je laat regeren door de angst voorkom je afwijzing, maar ontneem je jezelf ook de kans op nieuwe ervaringen. Met deze angst heb je ook kans dat jij bepaald gedrag ook sneller als een afwijzing interpreteert dan het bedoeld is. Als je echt iets wil veranderen, ga in (schema)therapie om je te helpen stappen te zetten. Uit eindelijk zal jij tegen die angst in moeten gaan, jij bent de enige die het concrete werk kan doen, maar therapie kan hierin wel ondersteunend en inzichtgevend zijn.
Ik vind het verdrietig om te lezen, het zal niet voor niks zijn dat je bang bent voor afwijzing. Jammer dat je het patroon voortzet en daardoor geen fijne, nieuwe ervaringen op kan doen
Ik vind het verdrietig om te lezen, het zal niet voor niks zijn dat je bang bent voor afwijzing. Jammer dat je het patroon voortzet en daardoor geen fijne, nieuwe ervaringen op kan doen
zaterdag 4 november 2017 om 10:58
@Kealpine, ik ben er inderdaad voor in therapie geweest, alleen heeft het weinig opgeleverd. Ik ben wel tot inzicht gekomen maar daarna moet je het inderdaad zelf doen. Het komt erop neer dat je actief je angsten aan moet gaan door juist die 'enge' sociale situaties op te zoeken (en positieve ervaringen verzamelen).
Dat is wel interessant, of het ergens vandaan komt. Ja, ik ben altijd onzeker geweest, heb ook wel een paar keer in de positie van pestobject gezeten. Maar ook bij mijn ouders merk ik exact hetzelfde, zeker nu ze ouder worden wordt dat ook steeds meer uitvergroot. Het zal dus ook iets zijn wat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Je hebt absoluut gelijk als je zegt dat ik iets sneller als 'n afwijzing interpreteer dan een ander. Dat pols ik soms bij mijn vriend, die mijn gevoel dan niet snapt en nooit twijfelt aan zichzelf wanneer hij wordt gepasseerd. Ik trek me dan ook nog eens mokkend terug, dan versterk je juist het beeld dat anderen van je hebben, dat je geen behoefte aan gezelschap hebt.
Dat is wel interessant, of het ergens vandaan komt. Ja, ik ben altijd onzeker geweest, heb ook wel een paar keer in de positie van pestobject gezeten. Maar ook bij mijn ouders merk ik exact hetzelfde, zeker nu ze ouder worden wordt dat ook steeds meer uitvergroot. Het zal dus ook iets zijn wat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Je hebt absoluut gelijk als je zegt dat ik iets sneller als 'n afwijzing interpreteer dan een ander. Dat pols ik soms bij mijn vriend, die mijn gevoel dan niet snapt en nooit twijfelt aan zichzelf wanneer hij wordt gepasseerd. Ik trek me dan ook nog eens mokkend terug, dan versterk je juist het beeld dat anderen van je hebben, dat je geen behoefte aan gezelschap hebt.
zaterdag 4 november 2017 om 13:22
Jammer dat de therapie je niet heeft geholpen. Ik kon in je eerste bericht inderdaad al lezen dat je het inzicht hebt. Maar het inzicht staat nog vóór de verandering. Het belangrijkst is het voelen wat er allemaal in je loskomt als je die verandering aangaat. Alleen is dat vaak juist een reden om terug te grijpen op het bekende patroon. Daar zou een therapeut je in moeten kunnen helpen en bijstaan. Veel te vaak blijft het hangen bij het inzicht in therapie inderdaad.vivinnetje schreef: ↑04-11-2017 10:58@Kealpine, ik ben er inderdaad voor in therapie geweest, alleen heeft het weinig opgeleverd. Ik ben wel tot inzicht gekomen maar daarna moet je het inderdaad zelf doen. Het komt erop neer dat je actief je angsten aan moet gaan door juist die 'enge' sociale situaties op te zoeken (en positieve ervaringen verzamelen).
Dat is wel interessant, of het ergens vandaan komt. Ja, ik ben altijd onzeker geweest, heb ook wel een paar keer in de positie van pestobject gezeten. Maar ook bij mijn ouders merk ik exact hetzelfde, zeker nu ze ouder worden wordt dat ook steeds meer uitvergroot. Het zal dus ook iets zijn wat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Je hebt absoluut gelijk als je zegt dat ik iets sneller als 'n afwijzing interpreteer dan een ander. Dat pols ik soms bij mijn vriend, die mijn gevoel dan niet snapt en nooit twijfelt aan zichzelf wanneer hij wordt gepasseerd. Ik trek me dan ook nog eens mokkend terug, dan versterk je juist het beeld dat anderen van je hebben, dat je geen behoefte aan gezelschap hebt.
Ik hoop dat je toch een manier vindt om die stap te maken (als dat is wat je wil natuurlijk!)
zaterdag 4 november 2017 om 20:46
Het is de kunst om je kwetsbaar op te durven stellen.
Als je diepere gevoelens en gedachten deelt met iemand schept dat een band.
En soms moet je ook gewoon risico's nemen.
Je kan wel bang zijn dat als je mensen uitnodigde voor je verjaardag dat er dan niemand komt, dus dan maar geen mensen uitnodigen. Sja, dan weet je zeker dat het niks wordt. Nodig die mensen uit. Ook al komen ze niet, ze voelen we die waardering en dat kan later nog wel eens terugkomen.
Als je diepere gevoelens en gedachten deelt met iemand schept dat een band.
En soms moet je ook gewoon risico's nemen.
Je kan wel bang zijn dat als je mensen uitnodigde voor je verjaardag dat er dan niemand komt, dus dan maar geen mensen uitnodigen. Sja, dan weet je zeker dat het niks wordt. Nodig die mensen uit. Ook al komen ze niet, ze voelen we die waardering en dat kan later nog wel eens terugkomen.
zaterdag 11 november 2017 om 23:15
Het gaat erom dat jouw gedachten al verkeerd zijn je bent te bang voor afwijzing. Ik herken het wel voor een deel al heb ik ook een paar goede vriendinnen die ik al jaren heb. Ik heb alleen geen vriendengroep omdat de vriendinnen die ik heb losse vriendinnen zijn en totaal andere personen die nooit met mekaar bevriend zouden kunnen zijn. Had al eens een afspraak geregeld met twee vriendinnen samen maar ze hebben haast geen woord tegen mekaar gezegd alleen tegen mij. Dus dat vond ik wel jammer.
Ik vind t juist moeilijk om in een groep vrienden mee te doen. Ik voel me in een groep altijd de mindere. Dus beetje andersom dan wat jij hebt.
Wat je wel kunt doen is een vriend uitkiezen die jou het meest aanspreekt om samen iets te gaan doen met z'n tweetjes? Dan krijg je vanzelf een diepere band dan wanneer je alleen afspreekt met de hele groep. Of app ze afzonderlijk om de paar dagen en vraag hoe t gaat en voer diepere gesprekken over wat hen bezig houdt. Misschien heb jij hier onbewust geen zin in en doe je daardoor geen moeite om apart contact te houden.
Denk dat het dan wel zal lukken.
Ik vind t juist moeilijk om in een groep vrienden mee te doen. Ik voel me in een groep altijd de mindere. Dus beetje andersom dan wat jij hebt.
Wat je wel kunt doen is een vriend uitkiezen die jou het meest aanspreekt om samen iets te gaan doen met z'n tweetjes? Dan krijg je vanzelf een diepere band dan wanneer je alleen afspreekt met de hele groep. Of app ze afzonderlijk om de paar dagen en vraag hoe t gaat en voer diepere gesprekken over wat hen bezig houdt. Misschien heb jij hier onbewust geen zin in en doe je daardoor geen moeite om apart contact te houden.
Denk dat het dan wel zal lukken.
maandag 20 november 2017 om 16:56
Het feit dat je je verhaal vertelt, laat zien dat je een soort patroon aan het ontdekken bent. Dat is al een goede, eerste stap 
Vervolgens kun je er nu iets mee gaan doen. Je hoort en leest wel eens: geven = ontvangen. Hoe meer je geeft, hoe meer je zult ontvangen. Hoeveel geef jij van/over jezelf in contact met een ander?
Vervolgens kun je er nu iets mee gaan doen. Je hoort en leest wel eens: geven = ontvangen. Hoe meer je geeft, hoe meer je zult ontvangen. Hoeveel geef jij van/over jezelf in contact met een ander?
