Psyche
alle pijlers
Na jaren geen contact met moeder...opeens slecht nieuws
maandag 10 mei 2010 om 15:22
Zoals de titel het zegt, ik heb sinds een jaar of 3 geen contact met mijn moeder. Daar heb ik zelf voor gekozen na jarenlange worsteling en hopen op "inzien" van haar kant dat ze echt dingen gedaan heeft die niet door de beugel kunnen. Dat is natuurlijk een jarenlange opeenstapeling geweest van afwijzingen en frustraties.
Ze woont niet in Nederland dus het vermijden van contact was niet moeilijk. Af en toe ga ik naar het land van mijn moeder/familie en dan zeiden we mekaar gedag, als ze met mijn dochter iets wilde ondernemen en veel meer dan dat had ik geen interesse in.
Nu zijn we ook hier in haar land bij mijn familie en kwam ze vanmorgen langs en wilde met mij een gesprek.
Ze wilde me vertellen dat ze sinds 2 weken weet dat ze kanker heeft. Ze was erg emotioneel, zit te wachten op verdere testen of ze uitzaaiingen heeft of niet en heeft het eigenlijk niemand verteld behalve mijn tante. En nu? Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Ik vind het allemaal erg naar, en zit te tobben maar aan de andere kant, ik kon geen arm om haar heen slaan oid. Weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee moet.
Laten bezinken...en dan?
Ze woont niet in Nederland dus het vermijden van contact was niet moeilijk. Af en toe ga ik naar het land van mijn moeder/familie en dan zeiden we mekaar gedag, als ze met mijn dochter iets wilde ondernemen en veel meer dan dat had ik geen interesse in.
Nu zijn we ook hier in haar land bij mijn familie en kwam ze vanmorgen langs en wilde met mij een gesprek.
Ze wilde me vertellen dat ze sinds 2 weken weet dat ze kanker heeft. Ze was erg emotioneel, zit te wachten op verdere testen of ze uitzaaiingen heeft of niet en heeft het eigenlijk niemand verteld behalve mijn tante. En nu? Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Ik vind het allemaal erg naar, en zit te tobben maar aan de andere kant, ik kon geen arm om haar heen slaan oid. Weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee moet.
Laten bezinken...en dan?
maandag 10 mei 2010 om 15:27
Denk er even over na.
Ik heb geen fraai verleden met mijn moeder (understatement)
Toch ben ik blij dat we het voor zover mogelijk goed hebben gemaakt voor haar dood. Naderhand krijg je de kans niet meer.
Ik weet dat mijn moeder een product was van zelf een verknipte opvoeding in een tijd waar veel ouders grove fouten maakten, psychische hulp een schande was en je er echt helemaal alleen voorstond. Ik heb haar leren zien als mens die op zich wel geprobeerd heeft, maar waarbij de opvoeding verschrikkelijk mislukt is. En ik besef me hoe makkelijk het is af te glijden naar iets wat je niet wil zijn.
Ze was wel mijn moeder...
(hoewel ik besef dat sommige moeders de titel echt niet verdienen)
Ik heb geen fraai verleden met mijn moeder (understatement)
Toch ben ik blij dat we het voor zover mogelijk goed hebben gemaakt voor haar dood. Naderhand krijg je de kans niet meer.
Ik weet dat mijn moeder een product was van zelf een verknipte opvoeding in een tijd waar veel ouders grove fouten maakten, psychische hulp een schande was en je er echt helemaal alleen voorstond. Ik heb haar leren zien als mens die op zich wel geprobeerd heeft, maar waarbij de opvoeding verschrikkelijk mislukt is. En ik besef me hoe makkelijk het is af te glijden naar iets wat je niet wil zijn.
Ze was wel mijn moeder...
(hoewel ik besef dat sommige moeders de titel echt niet verdienen)
maandag 10 mei 2010 om 15:39
Ik heb hetzelfde meegemaakt. Vanwege iets ergs dat mijn moeder mij en mijn man heeft aangedaan, 2,5 jaar geen contact gehad met mijn moeder (vader leeft niet meer) en opeens hoorde ik via via dat ze ernstig ziek in het ziekenhuis lag. Toch wel contact gezocht en langs geweest, maar vooral om dat wij twee kinderen hebben. Ik heb het contact "hersteld" voornamelijk voor de kinderen. Het is nu wat mij betreft een zeer oppervlakkig contact. Af en toe gaan we er als gezin langs, maar het zal nooit meer worden zoals het was. Geeft ook niet wat mij betreft. Ga inderdaad op je gevoel af, dan doe je het altijd goed volgens mij.
maandag 10 mei 2010 om 15:45
Het contact tussen mijn dochter en moeder heb ik nooit tegengehouden dus in dat opzicht valt er niet veel te herstellen.
Ik heb met altijd afgevraagd zelf: hoe zou ik reageren als ik wist dat er iets met mijn moeder aan de hand is. En nu ben ik alleen beetje in shock geloof ik.
Bikefan, heeft jouw moeder aangegeven ooit zelf weer meer contact te willen of een goed gesprek gehad sindsdien?
Ik heb met altijd afgevraagd zelf: hoe zou ik reageren als ik wist dat er iets met mijn moeder aan de hand is. En nu ben ik alleen beetje in shock geloof ik.
Bikefan, heeft jouw moeder aangegeven ooit zelf weer meer contact te willen of een goed gesprek gehad sindsdien?
maandag 10 mei 2010 om 17:00
maandag 10 mei 2010 om 23:08
oei wat een k- situatie!
misschien een stomme vraag hoor; maar wat wil je moeder eigenlijk? Of anders gezegd, wat is de reden dat ze weer contact heeft gezocht?
Het gaat vooral, eh nee ALLEEN om wat jij wilt hoor.
maar bedoel meer, wil je nog iets van haar? Excuses, uitleg, gehoord worden, erkenning?
moeilijk hoor; sterkte!
misschien een stomme vraag hoor; maar wat wil je moeder eigenlijk? Of anders gezegd, wat is de reden dat ze weer contact heeft gezocht?
Het gaat vooral, eh nee ALLEEN om wat jij wilt hoor.
maar bedoel meer, wil je nog iets van haar? Excuses, uitleg, gehoord worden, erkenning?
moeilijk hoor; sterkte!
maandag 10 mei 2010 om 23:42
Wat ik wil hmm ik heb jarenlang gewild dat mijn moeder erkende wat er gebeurd is dat dat fout is geweest. Om het beetje te omschrijven zijn er dingen voorgevallen in het seksuele aspect dat op mijn leeftijd destijds niet hadden mogen gebeuren, dat is gestopt toen wij naar Nederland kwamen halverwege jaren 80, en daar was zij bij betrokken. Nu ben ik 29 maar ik kan daar nog steeds boos om worden dat zij als moeder daarin gefaald heeft. Eerdere keren dat ik ernaar gevraagd heb en eerlijk gezegd als opstandige puber haar het voor de voeten heb geworpen zijn op niks uitgelopen. Ik vind het moeilijk om nu dan te doen alsof er niks gebeurd is, kan haar ook niet in mijn armen sluiten, wat misschien een andere dochter gedaan zou hebben,
De reden dat ze nu contact heeft gezocht is dat ik nu bij mijn familie zit, op steenworp afstand van haar en dus niet in Nederland. Ze kwam mijn dochter terugbrengen en mijn tante zat haar een beetje te pushen dat 'ik het recht had om te weten" en zo kwam het balletje aan het rollen. Zij heeft op een zekere manier een tijdlang me ook laten begaan, maar later toch weer wat meer contact proberen te zoeken.
Begrijp nu wel waarom ik haar huilend aan de telefoon had toen ze via mijn broer erachter kwam dat ik niet ging trouwen....
De reden dat ze nu contact heeft gezocht is dat ik nu bij mijn familie zit, op steenworp afstand van haar en dus niet in Nederland. Ze kwam mijn dochter terugbrengen en mijn tante zat haar een beetje te pushen dat 'ik het recht had om te weten" en zo kwam het balletje aan het rollen. Zij heeft op een zekere manier een tijdlang me ook laten begaan, maar later toch weer wat meer contact proberen te zoeken.
Begrijp nu wel waarom ik haar huilend aan de telefoon had toen ze via mijn broer erachter kwam dat ik niet ging trouwen....
dinsdag 11 mei 2010 om 13:27
Je moeder blijft je moeder zeggen ze altijd ,maar een moeder behoort ook haar kind te beschermen en daar heeft ze steken laten vallen. Vergeten doe je nooit wat er gebeurd is,maar is er een opening van jouw kant dat je het je moeder nog kan vergeven of helemaal niet. En wat was er gebeurd als ze niet ziek was geweest?
woensdag 12 mei 2010 om 01:06
Dank jullie wel allemaal.
Ik denk dat als mijn moeder niet ziek was geweest dat ik over wel of niet contact hebben niet zou hebben nagedacht en zou hebben gehouden zoals het was. Maar zoals hier ook al vaker aangegeven, het is en blijft je moeder en in gevallen als dit moet je misschien over bepaalde dingen heenzetten. Dit laatste valt me gewoon zwaar, zonder meer.
Tja en vergeven zou ik denk ik allereerst voor mezelf moeten doen, wellicht dat het dan ook allemaal vanuit een beter perspectief te zien is dan. Is wel iets wat waaraan ik zelf aan kan werken, al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust.
In ieder geval heb ik te horen gekregen via mijn tante dat ze vandaag bij de oncoloog is geweest en die vooralsnog haar overlevingskans best positief ziet mits er geen uitzaaiingen worden gevonden, dat is waar men nu mee bezig is zodat ze ook gelijk met een passende behandeling kunnen starten. Dus de eerste berichtgevingen zijn in ieder geval best goed. Morgen kon ze weer naar huis, wellicht dat het een goed begin is om in ieder geval een gesprek met haar aan te gaan nu ik ook ter plaatse ben en dit face to face kan doen.
Ik denk dat als mijn moeder niet ziek was geweest dat ik over wel of niet contact hebben niet zou hebben nagedacht en zou hebben gehouden zoals het was. Maar zoals hier ook al vaker aangegeven, het is en blijft je moeder en in gevallen als dit moet je misschien over bepaalde dingen heenzetten. Dit laatste valt me gewoon zwaar, zonder meer.
Tja en vergeven zou ik denk ik allereerst voor mezelf moeten doen, wellicht dat het dan ook allemaal vanuit een beter perspectief te zien is dan. Is wel iets wat waaraan ik zelf aan kan werken, al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust.
In ieder geval heb ik te horen gekregen via mijn tante dat ze vandaag bij de oncoloog is geweest en die vooralsnog haar overlevingskans best positief ziet mits er geen uitzaaiingen worden gevonden, dat is waar men nu mee bezig is zodat ze ook gelijk met een passende behandeling kunnen starten. Dus de eerste berichtgevingen zijn in ieder geval best goed. Morgen kon ze weer naar huis, wellicht dat het een goed begin is om in ieder geval een gesprek met haar aan te gaan nu ik ook ter plaatse ben en dit face to face kan doen.
woensdag 12 mei 2010 om 10:51
Sterkte AriMa, ik worstel met zo'n zelfde soort gevoel t.o.v. mijn moeder en ik kom er voor mezelf ook nog niet echt uit. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je nu niet schuldig gaat voelen naar je moeder toe omdat je het contact 'verbroken' hebt. In die valkuil stapte ik ook bijna, maar gelukkig was er iemand die me op de realiteit wees. Wat anderen hier ook al zeggen: volg je gevoel, blijf dicht bij je gevoel. Voel je walging als je haar ziet, luister daar dan naar. Voel je medeleven, luister daar dan naar.
Vraag: hoe vindt je dochter het contact met jouw moeder?
Vraag: hoe vindt je dochter het contact met jouw moeder?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 12 mei 2010 om 14:56
quote:setter schreef op 12 mei 2010 @ 10:51:
Sterkte AriMa, ik worstel met zo'n zelfde soort gevoel t.o.v. mijn moeder en ik kom er voor mezelf ook nog niet echt uit. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je nu niet schuldig gaat voelen naar je moeder toe omdat je het contact 'verbroken' hebt. In die valkuil stapte ik ook bijna, maar gelukkig was er iemand die me op de realiteit wees. Wat anderen hier ook al zeggen: volg je gevoel, blijf dicht bij je gevoel. Voel je walging als je haar ziet, luister daar dan naar. Voel je medeleven, luister daar dan naar.
Vraag: hoe vindt je dochter het contact met jouw moeder?
Hallo Setter,
Vervelend is dat he, wordt zo vaak van de ene gedachte naar de andere geslingerd. Zeker mijn familie dringt aan op een verzoening met als idee "doe het nou maar gewoon, straks kan het misschien niet meer". Het probleem ligt ook gewoon bij mij, ik kan haar niet los zien van de dingen die zich hebben afgespeeld zeg maar. En inderdaad dat voelt als een soort walging en minachting, boosheid dat ze erin heeft meegedaan. Zo terugdenkend heb ik me eigenlijk sinds die tijd van haar afgesloten, gevoelsmatig, het vertrouwen was weg. Hmm alhoewel ik denk dat het miskennen en niet erover willen praten mij de grootste klap hebben gegeven, ben er in mijn puberteit ook erg van slag geweest, tot in mijzelf snijden, depressies en zelfmoordpoging aan toe. En nog wilde ze het niet inzien of erkennen, dat is bij mij denk ik nog wel het speerpunt.
Van buitenaf heb ik wel hulp gehad gelukkig destijds.
Voor mijn dochter heb ik met mezelf afgesproken dat ik nooit tussen hun zal instaan, is de de eer te na om daar een drama van te maken. Dus ze mag oma bellen als ze jarig is of met kerst en als we hier zijn mag ze daar ook logeren zo lang ik er niet heen hoef vind ik het best. Oma komt haar dan ook halen, er worden afspraken gemaakt en ze brengt haar ook terug. Dus op die momenten worden er ook wat woorden gewisseld en daar blijft het dan ook bij. Die van mij vraagt in ieder geval niet wat en hoe, scheelt ook dat oma en wij niet in hetzelfde land wonen denk ik.
Heb jij dan ook kinderen? en hoe ga jij ermee om, vragen ze jou weleens dingen?
Sterkte AriMa, ik worstel met zo'n zelfde soort gevoel t.o.v. mijn moeder en ik kom er voor mezelf ook nog niet echt uit. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je nu niet schuldig gaat voelen naar je moeder toe omdat je het contact 'verbroken' hebt. In die valkuil stapte ik ook bijna, maar gelukkig was er iemand die me op de realiteit wees. Wat anderen hier ook al zeggen: volg je gevoel, blijf dicht bij je gevoel. Voel je walging als je haar ziet, luister daar dan naar. Voel je medeleven, luister daar dan naar.
Vraag: hoe vindt je dochter het contact met jouw moeder?
Hallo Setter,
Vervelend is dat he, wordt zo vaak van de ene gedachte naar de andere geslingerd. Zeker mijn familie dringt aan op een verzoening met als idee "doe het nou maar gewoon, straks kan het misschien niet meer". Het probleem ligt ook gewoon bij mij, ik kan haar niet los zien van de dingen die zich hebben afgespeeld zeg maar. En inderdaad dat voelt als een soort walging en minachting, boosheid dat ze erin heeft meegedaan. Zo terugdenkend heb ik me eigenlijk sinds die tijd van haar afgesloten, gevoelsmatig, het vertrouwen was weg. Hmm alhoewel ik denk dat het miskennen en niet erover willen praten mij de grootste klap hebben gegeven, ben er in mijn puberteit ook erg van slag geweest, tot in mijzelf snijden, depressies en zelfmoordpoging aan toe. En nog wilde ze het niet inzien of erkennen, dat is bij mij denk ik nog wel het speerpunt.
Van buitenaf heb ik wel hulp gehad gelukkig destijds.
Voor mijn dochter heb ik met mezelf afgesproken dat ik nooit tussen hun zal instaan, is de de eer te na om daar een drama van te maken. Dus ze mag oma bellen als ze jarig is of met kerst en als we hier zijn mag ze daar ook logeren zo lang ik er niet heen hoef vind ik het best. Oma komt haar dan ook halen, er worden afspraken gemaakt en ze brengt haar ook terug. Dus op die momenten worden er ook wat woorden gewisseld en daar blijft het dan ook bij. Die van mij vraagt in ieder geval niet wat en hoe, scheelt ook dat oma en wij niet in hetzelfde land wonen denk ik.
Heb jij dan ook kinderen? en hoe ga jij ermee om, vragen ze jou weleens dingen?
woensdag 12 mei 2010 om 20:53
Nee, ik heb geen kinderen. Bewust niet. Mijn oudste broer heeft wel een dochter van 9, maar die heeft haar oma nog nooit ontmoet. Mijn broer had het contact al verbroken jaren voordat zijn dochter geboren werd, maar hij heeft haar de afgelopen negen jaar heel bewust weggehouden bij onze ouders. Dat zou ik ook gedaan hebben als ik kinderen had gehad.
Hoe voelde jij je toen ze je vertelde over haar kanker? En hoe voel je je nu, nu het twee dagen later is?
Oh, en dat je familie aandringt op een verzoening, laat je daar niet door leiden hoor. Zij kunnen niet in jouw hart kijken, zij kunnen onmogelijk weten hoe jij je voelt. Respecteer je eigen gevoel, dat is het allerbelangrijkste. Laat anderen maar praten. Dan mag het nog honderd keer je familie zijn, het is jouw leven!
(Ik reageer volgende week pas weer, we gaan morgenochtend een paar dagen weg met de camper).
Ik wens je wel heel veel sterkte met je geworstel, ik worstel met je mee
Setter
Hoe voelde jij je toen ze je vertelde over haar kanker? En hoe voel je je nu, nu het twee dagen later is?
Oh, en dat je familie aandringt op een verzoening, laat je daar niet door leiden hoor. Zij kunnen niet in jouw hart kijken, zij kunnen onmogelijk weten hoe jij je voelt. Respecteer je eigen gevoel, dat is het allerbelangrijkste. Laat anderen maar praten. Dan mag het nog honderd keer je familie zijn, het is jouw leven!
(Ik reageer volgende week pas weer, we gaan morgenochtend een paar dagen weg met de camper).
Ik wens je wel heel veel sterkte met je geworstel, ik worstel met je mee
Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
