Psyche
alle pijlers
Na regen komt.... meer regen
zondag 13 juli 2008 om 21:52
Hallo,
Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden.
De afgelopen 12 jaar (ik ben nu 25) heb ik behoorlijk wat tegenslag gehad. Veel mensen verloren, traumatische dingen gezien/meegemaakt enz. Elke keer ben ik er bovenop gekomen en heb ik mijn leven niet alleen op de rit weten te houden, maar ook verbeterd. Telkens kon ik het vermogen om lol te maken weer terugvinden. Ik ben anderhalf jaar geleden wel een keer in elkaar geklapt. Van de ene op andere minuut kon ik ineens niets meer. Na drie maanden ben ik hier weer langzaam bovenop gekomen.
Nu sta ik op het punt om wat klappen op te vangen waarvan ik geen idee heb hoe ik dat moet gaan doen. Mijn relatie staat op springen en mijn moeder is heel ernstig ziek. De komende tijd ben ik heel hard nodig en moet ik sterk zijn.
Maar ik kan op dit moment niemand om me heen hebben. Ik heb altijd moeite gehad met praten over dingen, maar momenteel klap ik compleet dicht. Als iemand vraagt hoe het gaat roep ik zeer overtuigend 'goed'. Terwijl ik het gevoel heb alsof ik van binnen kapot ga. Ik heb het gevoel alsof ik elk moment kan doordraaien.
Een jaar geleden heb ik hulp gezocht, maar ook daar sla ik dicht. Ik kan niet in mijn eentje de komende tijd aan, maar ik kan ook geen hulp aannemen.
Ik wil zo graag dat de enige zorgen die ik heb, de regen buiten is, of geen geld hebben voor nieuwe laarzen. En ik ben telkens opgekrabbeld met de gedachte dat na dalen, pieken komen. Ik ben een positief ingesteld mens, maar op dit moment lukt me het niet meer om de zon te zien.
Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden.
De afgelopen 12 jaar (ik ben nu 25) heb ik behoorlijk wat tegenslag gehad. Veel mensen verloren, traumatische dingen gezien/meegemaakt enz. Elke keer ben ik er bovenop gekomen en heb ik mijn leven niet alleen op de rit weten te houden, maar ook verbeterd. Telkens kon ik het vermogen om lol te maken weer terugvinden. Ik ben anderhalf jaar geleden wel een keer in elkaar geklapt. Van de ene op andere minuut kon ik ineens niets meer. Na drie maanden ben ik hier weer langzaam bovenop gekomen.
Nu sta ik op het punt om wat klappen op te vangen waarvan ik geen idee heb hoe ik dat moet gaan doen. Mijn relatie staat op springen en mijn moeder is heel ernstig ziek. De komende tijd ben ik heel hard nodig en moet ik sterk zijn.
Maar ik kan op dit moment niemand om me heen hebben. Ik heb altijd moeite gehad met praten over dingen, maar momenteel klap ik compleet dicht. Als iemand vraagt hoe het gaat roep ik zeer overtuigend 'goed'. Terwijl ik het gevoel heb alsof ik van binnen kapot ga. Ik heb het gevoel alsof ik elk moment kan doordraaien.
Een jaar geleden heb ik hulp gezocht, maar ook daar sla ik dicht. Ik kan niet in mijn eentje de komende tijd aan, maar ik kan ook geen hulp aannemen.
Ik wil zo graag dat de enige zorgen die ik heb, de regen buiten is, of geen geld hebben voor nieuwe laarzen. En ik ben telkens opgekrabbeld met de gedachte dat na dalen, pieken komen. Ik ben een positief ingesteld mens, maar op dit moment lukt me het niet meer om de zon te zien.
zondag 13 juli 2008 om 22:20
Hoi Laysin,
Dat is zeker heftig voor jou. Maar ik denk dat het goed is dat je het opgeschreven hebt. Dat is voor jou de eerste stap en dat is op het moment voor jou al moeilijk.
Misschien kun je een goede vriendin of vriend vragen of hij/zij er voor je kan zijn, maar dat je nu gewoon even niet over de moeilijke dingen in je leven kan praten. Soms is het al genoeg als diegene bij je is en een kop thee of zo met je drinkt. Het is maar een idee.
En tot je er klaar voor bent om er met face to face met anderen over te praten, schrijf je het van je af op dit forum.
Heel veel sterkte.
groetjes Groenoogje
Dat is zeker heftig voor jou. Maar ik denk dat het goed is dat je het opgeschreven hebt. Dat is voor jou de eerste stap en dat is op het moment voor jou al moeilijk.
Misschien kun je een goede vriendin of vriend vragen of hij/zij er voor je kan zijn, maar dat je nu gewoon even niet over de moeilijke dingen in je leven kan praten. Soms is het al genoeg als diegene bij je is en een kop thee of zo met je drinkt. Het is maar een idee.
En tot je er klaar voor bent om er met face to face met anderen over te praten, schrijf je het van je af op dit forum.
Heel veel sterkte.
groetjes Groenoogje
zondag 13 juli 2008 om 22:25
zondag 13 juli 2008 om 23:03
Ik weet niet waarom ik niet kan zeggen hoe het echt gaat. Het voelt heel tegenstrijdig, want ik weet dat ik er in mijn eentje niet uitkom. Daarbij heb ik hele fijne vrienden die er voor me zijn als ik dat wil. Als ik dan naar iemand toe ga (voor een kop thee of glaasje wijn 
) dan neem ik me ook voor om gewoon alles er uit te gooien. Maar zodra ik er dan ben lukt het me niet.
En zwaar kut.. Ik heb altijd geweten of van mezelf geeist dat ik 's ochtends weer even kon genieten van het zonnetje en de fluitende vogeltjes om maar een voorbeeld te noemen. Maar nu lukt me dat niet meer. Het is op dit moment zwaar, maar ik weet dat het alleen maar zwaarder gaat worden. Er staat een heel moeilijk afscheid voor de boeg en ik heb geen idee hoe ik de energie en kracht kan krijgen die ik altijd heb kunnen houden.
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes, het is fijn om hier wat kwijt te kunnen.
) dan neem ik me ook voor om gewoon alles er uit te gooien. Maar zodra ik er dan ben lukt het me niet.En zwaar kut.. Ik heb altijd geweten of van mezelf geeist dat ik 's ochtends weer even kon genieten van het zonnetje en de fluitende vogeltjes om maar een voorbeeld te noemen. Maar nu lukt me dat niet meer. Het is op dit moment zwaar, maar ik weet dat het alleen maar zwaarder gaat worden. Er staat een heel moeilijk afscheid voor de boeg en ik heb geen idee hoe ik de energie en kracht kan krijgen die ik altijd heb kunnen houden.
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes, het is fijn om hier wat kwijt te kunnen.
zondag 13 juli 2008 om 23:11
Ik weet niet of je in het verleden er telkens alleen bent uitgekomen of daar ook hulp bij hebt gehad?Maar ik kan me voorstellen dat in het 1e geval je een soort overtuiging voor jezelf hebt gecreeerd. Bv "ik red het wel alleen"...Ik weet dus niet of dat zo is,maar meer ter overweging.Het kan zijn dat nu je de grenzen van je draagkracht hebt bereikt en je werkelijk hulp van anderen nodig hebt ,dit net even een stap te ver is.Mss kun je gewoon aangeven dat je hulp nodig hebt.Maar niet goed weet hoe hierom te vragen,gewoon omdat je dat nooit eerder gedaan hebt?
Hey Lord,don't ask me questions
zondag 13 juli 2008 om 23:40
Ik heb één keer hulp gezocht bij het RIAGG toen ik 17 was. Ik kreeg eerst een intakegesprek en daarna werd er een diagnose gesteld en een behandelingsplan gemaakt.
Ik kon me totaal niet vinden in de diagnose, zoals zij mij zagen was het een wonder dat ik uberhaupt nog functioneerde. En ik had geen zin om me dingen aan te laten praten. Ik ben toen verder gegaan met alles zelf op te lossen.
Tot zo'n anderhalf jaar geleden. Ik zakte letterlijk en figuurlijk in elkaar. Ik heb toen hulp gezocht bij een psycholoog, maar dat werkte ook niet goed. Ik kan op zo'n moment wel vertellen wat er allemaal is gebeurd, alle feiten, maar niet hoe ik me daarbij voel, of wat het met me doet.
Ik heb er geen vertrouwen in dat iemand anders mij beter kan laten voelen. Dat is me zelf altijd het beste gelukt.
(al moet ik zeggen dat vanavond hier schrijven, de scherpe randjes er even vanaf heeft gehaald, dus bedankt daarvoor!)
Ergens zit er ook een gevoel van schaamte. Ik heb een gezond stel hersens, een goed sociaal leven en een goede baan. Maar daar passen al die problemen niet bij. Soms kom ik mensen tegen bij wie het leven één grote hindernis lijkt te zijn en die dat ook laten overheersen in hun hele leven. Ze gebruiken het als excuus voor alles. Ik wil niet zo zijn, ik wil niet zeuren of als zielig worden gezien. Want dat ben ik niet.
Ik heb alleen problemen met het omgaan met problemen.
Ik kon me totaal niet vinden in de diagnose, zoals zij mij zagen was het een wonder dat ik uberhaupt nog functioneerde. En ik had geen zin om me dingen aan te laten praten. Ik ben toen verder gegaan met alles zelf op te lossen.
Tot zo'n anderhalf jaar geleden. Ik zakte letterlijk en figuurlijk in elkaar. Ik heb toen hulp gezocht bij een psycholoog, maar dat werkte ook niet goed. Ik kan op zo'n moment wel vertellen wat er allemaal is gebeurd, alle feiten, maar niet hoe ik me daarbij voel, of wat het met me doet.
Ik heb er geen vertrouwen in dat iemand anders mij beter kan laten voelen. Dat is me zelf altijd het beste gelukt.
(al moet ik zeggen dat vanavond hier schrijven, de scherpe randjes er even vanaf heeft gehaald, dus bedankt daarvoor!)
Ergens zit er ook een gevoel van schaamte. Ik heb een gezond stel hersens, een goed sociaal leven en een goede baan. Maar daar passen al die problemen niet bij. Soms kom ik mensen tegen bij wie het leven één grote hindernis lijkt te zijn en die dat ook laten overheersen in hun hele leven. Ze gebruiken het als excuus voor alles. Ik wil niet zo zijn, ik wil niet zeuren of als zielig worden gezien. Want dat ben ik niet.
Ik heb alleen problemen met het omgaan met problemen.
maandag 14 juli 2008 om 10:53
Nou, Laysin, waarom probeer je niet hier inhoudelijk over je problemen te praten (als je dat wilt), zodat je er simpelweg over na moet denken. Het van je aftikken kan ook louterend werken, en schrijven op een anoniem forum onder een nick, is dan weer minder bedreigend dan IRL moeten zeggen dat het k*t gaat en waarom dan wel.
Daarnaast denk ik dat je te hard voor jezelf bent. Je zegt dat je veel mensen verloren hebt én je staat op het punt er weer 2 te verliezen. Voor iemand van 25 jaar vind ik dat nogal wat, hoor. Dat heeft niets met je zielig vinden te maken, maar dat is gewoon een objectief vaststelbaar feit. Praten over wat je bezighoudt is dan ook geen zeuren, maar verwerken. En het is niet voor niets dat in het woord verwerken "werken" zit, want dat is het namelijk ook.
Daarnaast denk ik dat je te hard voor jezelf bent. Je zegt dat je veel mensen verloren hebt én je staat op het punt er weer 2 te verliezen. Voor iemand van 25 jaar vind ik dat nogal wat, hoor. Dat heeft niets met je zielig vinden te maken, maar dat is gewoon een objectief vaststelbaar feit. Praten over wat je bezighoudt is dan ook geen zeuren, maar verwerken. En het is niet voor niets dat in het woord verwerken "werken" zit, want dat is het namelijk ook.
.
maandag 14 juli 2008 om 11:00
Ik zou zeggen als je het hier wel kan, is het iig even prettig van je af te schrijven.
Waarom hou je geen dagboek voor jezelf bij. Je zou dan een keer kunnen overwegen om het je beste vriendin te laten lezen. Misschien is dat een betere insteek. Dat je iemand ook irl hebt waar je terecht kan met je gevoelens. En wie weet kan zij je deze periode meer steunen omdat ze dan weet wat er speelt.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 14 juli 2008 om 11:39
Laysin, als je moeder zo ernstig ziek is, dan heeft iedereen het daar extreem moeilijk mee. Dat is iets waar het heel moeilijk is om in je eentje mee te dealen. Ik heb dat in mijn omgeving gezien, bij heel normale mensen allemaal, en niemand verwachtte van hen dat ze dat allemaal wel even zouden handelen. Natuurlijk niet!!!! Je hoeft echt niet bang te zijn dat men denkt dat jij een zeurpiet bent of ellende laat overheersen in je leven. Je kan een heel leuke meid zijn, met hier en daar wat probleempjes en misschien in 't verleden ook dingen, maar je leven prima op de rit, mét een moeder die ernstig ziek is. En daar sta je niet alleen voor, je hebt vrienden zeg je, heb het er dan over! De moeder van een goede vriend van mij is overleden aan een ernstige ziekte en ik hoorde het pas toen ze begraven werd ,hij kon 't geowon niet vertellen zei hij. Dat vond ik héél erg. Omdat ik er zeker voor hem geweest zou zijn, het misschien draaglijker had kunnen maken, of al was 't maar een uitlaatklep, misschien hadden we dingen kunnen doen om even wat anders aan je hoofd te hebben, je hoeft niet altijd te praten, maar het weten maakt dat je er rekening mee houdt en er voor hem kan zijn.
dinsdag 15 juli 2008 om 13:03
Bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om feedback te krijgen. Misschien dat ik, door er niet over te praten, het gevoel heb alsof het niet waar is.
Ik probeer na te gaan hoe het kan dat ik telkens weer vervelende dingen meemaak. Of het karma kan zijn oid. Een tijd lang heb ik gedacht, liever ik dan een ander, want ik kom er wel doorheen. Alleen heb ik nu voor het eerst dat ik dat niet denk. Ik wens het zeker niemand anders toe, maar ik denk ook niet meer dat ik er beter doorheen zou komen dan een ander.
Ik wil zo graag gewoon een tijdje rust, zonder dat het zwaard van Damocles weer boven mijn hoofd hangt.
Ik probeer na te gaan hoe het kan dat ik telkens weer vervelende dingen meemaak. Of het karma kan zijn oid. Een tijd lang heb ik gedacht, liever ik dan een ander, want ik kom er wel doorheen. Alleen heb ik nu voor het eerst dat ik dat niet denk. Ik wens het zeker niemand anders toe, maar ik denk ook niet meer dat ik er beter doorheen zou komen dan een ander.
Ik wil zo graag gewoon een tijdje rust, zonder dat het zwaard van Damocles weer boven mijn hoofd hangt.
dinsdag 15 juli 2008 om 20:55
Hi Laysin,
Ik herken een hoop in je verhaal. Ik loop momenteel zelf bij een psycholoog en hij heeft mij aangeraden het boek "mindfulness en bevrijding van depressie" te lezen.
Ik heb het boek besteld bij bol.com en ik moet zeggen, het is erg verhelderend. Google anders eens op mindfulness. Misschien is het iets voor je.
Ik herken een hoop in je verhaal. Ik loop momenteel zelf bij een psycholoog en hij heeft mij aangeraden het boek "mindfulness en bevrijding van depressie" te lezen.
Ik heb het boek besteld bij bol.com en ik moet zeggen, het is erg verhelderend. Google anders eens op mindfulness. Misschien is het iets voor je.
dinsdag 15 juli 2008 om 21:58
Hee Laysin, een sterk persoon zijn houd ook in dat je je eigen verdriet op gegeven moment kan toelaten. Dit gaat over jou en over 2 relaties die op termijn dreigen op te houden. Dat is nogal wat. Natuurlijk kom je er wel over heen. Maar het is geen teken van zwakte hulp van buiten toe te laten. Vertellen of opschrijven dwingt je er over na te denken voor je zelf en dat voelt nu als te confronterend aan. Dat is begrijpelijk! Je hoeft je niet te schamen voor jouw verdriet. Probeer kontakt te maken met die mensen om je heen die er echt toe doen. Je verhaal komt wel, laat merken dat je nu warmte nodig hebt. Laat ze toe in jouw twijfels. Neem je tijd om deze twijfels over te dragen. Het hoeft niet in 1 keer opgelost te zijn. Dat kan niet. Neem elke dag een stapje. Jij kan het, maar laat je helpen. De mensen om je heen begrijpen meer van jouw situatie dan je zelf kan voorstellen. Op dit forum zitten ook mensen die het goed met je menen. Echt. Heel veel sterkte en kom hier terug. We zullen je steunen. 
woensdag 16 juli 2008 om 17:12
Bedankt voor al jullie steun en lieve woorden!
Eerst even voor de duidelijkheid, met mijn relatie gaat het heel slecht, maar mijn vriend is niet ziek of iets, alleen mijn moeder. Misschien overbodig om het te vermelden, maar ik kreeg het gevoel dat dat niet helemaal duidelijk was.
Verder wil ik graag even kwijt dat ik het eerste stapje heb genomen. Ik heb gepraat (over het niet kunnen praten) met mijn moeder. Zij maakte zich hier al zorgen om, maar wilde me weer niet onder druk zetten omdat ik dan weer niet aan te spreken ben. (verder ben ik geen moeilijk persoon
)
Ik heb nu ook twee weekjes vakantie en neem die tijd om wat rustiger te worden en leuke dingen te doen. Het helpt goed. Ik ben er nog niet uit of ik professionele hulp wil. Dat zie ik op dit moment nog niet echt zitten. Ik ben ook bang dat als ik een goede psycholoog tref die alles er uit weet te halen, er te veel naar boven komt.
Daar lijkt me deze tijd niet echt geschikt voor.
Verder trek ik mezelf door de emotionele achtbaan heen. Het ene moment krijgen we hoop, het andere moment lijkt alles verloren. De moeilijkste momenten heb ik wanneer mijn moeder het even niet meer aankan. Het is een hele sterke vrouw die altijd alles aankon. Maar nu heeft ze momenten waarop ze zichzelf even niet groot kan houden. Dat is normaal en dat hoort ook zo.
Maar het gaat door merg en been om iemand, en al helemaal een naaste, te zien lijden. Het gevoel van onmacht is verschrikkelijk. Je kunt veel delen, maar geen lichamelijke pijn of de dood.
Gelukkig heb ik vandaag met een verrassing ook een glimlach op mijn moeders gezicht kunnen krijgen, en dat maakt veel goed.
En zo heb ik zonder er bij stil gestaan, toch nog veel verteld.![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Eerst even voor de duidelijkheid, met mijn relatie gaat het heel slecht, maar mijn vriend is niet ziek of iets, alleen mijn moeder. Misschien overbodig om het te vermelden, maar ik kreeg het gevoel dat dat niet helemaal duidelijk was.
Verder wil ik graag even kwijt dat ik het eerste stapje heb genomen. Ik heb gepraat (over het niet kunnen praten) met mijn moeder. Zij maakte zich hier al zorgen om, maar wilde me weer niet onder druk zetten omdat ik dan weer niet aan te spreken ben. (verder ben ik geen moeilijk persoon
)Ik heb nu ook twee weekjes vakantie en neem die tijd om wat rustiger te worden en leuke dingen te doen. Het helpt goed. Ik ben er nog niet uit of ik professionele hulp wil. Dat zie ik op dit moment nog niet echt zitten. Ik ben ook bang dat als ik een goede psycholoog tref die alles er uit weet te halen, er te veel naar boven komt.
Daar lijkt me deze tijd niet echt geschikt voor.
Verder trek ik mezelf door de emotionele achtbaan heen. Het ene moment krijgen we hoop, het andere moment lijkt alles verloren. De moeilijkste momenten heb ik wanneer mijn moeder het even niet meer aankan. Het is een hele sterke vrouw die altijd alles aankon. Maar nu heeft ze momenten waarop ze zichzelf even niet groot kan houden. Dat is normaal en dat hoort ook zo.
Maar het gaat door merg en been om iemand, en al helemaal een naaste, te zien lijden. Het gevoel van onmacht is verschrikkelijk. Je kunt veel delen, maar geen lichamelijke pijn of de dood.
Gelukkig heb ik vandaag met een verrassing ook een glimlach op mijn moeders gezicht kunnen krijgen, en dat maakt veel goed.
En zo heb ik zonder er bij stil gestaan, toch nog veel verteld.
woensdag 16 juli 2008 om 18:26
Laysin, wat goed van je dat je aan je moeder verteld hebt dat je zo'n moeite met praten hebt. En wat goed van je moeder dat ze dat al gezien had. Ergens wel grappig toch dat jij zo worstelt met praten, je moeder dat wel ziet en denkt "laten we er maar niet over paten". Beetje een vicieuze cirkel. Goed dat jullie hem doorbroken hebben!
Het is gewoon ronduit kut als het slecht gaat qua gezondheid met een naaste. Het is vreselijk moeilijk daarmee om te gaan. Daar heb ik dan ook geen tips voor. Behalve dan dat je niet moet vergeten ook goed voor jezelf te zorgen.
Wil je nog iets vertellen over je relatie? Daar ben ik goed in, advies geven over relaties. Mijn advies is bijna altijd " get rid of the bastard"
Helpt het al?
Het is gewoon ronduit kut als het slecht gaat qua gezondheid met een naaste. Het is vreselijk moeilijk daarmee om te gaan. Daar heb ik dan ook geen tips voor. Behalve dan dat je niet moet vergeten ook goed voor jezelf te zorgen.
Wil je nog iets vertellen over je relatie? Daar ben ik goed in, advies geven over relaties. Mijn advies is bijna altijd " get rid of the bastard"
Helpt het al?
donderdag 17 juli 2008 om 19:00
:
Wil je nog iets vertellen over je relatie? Daar ben ik goed in, advies geven over relaties. Mijn advies is bijna altijd " get rid of the bastard"
Helpt het al?
Meestal een goed advies denk ik
We zijn ongeveer een half jaar samen en een situatie als dit legt veel stress op een relatie. Ik wil niet van hem verwachten dat hij hier zich ook vol instort. Ik heb een paar keer eerder aan zijn kant van de lijn gestaan en het is mijn probleem, het hoeft niet zijn probleem te zijn.
Hij probeert er zo goed mogelijk voor me te zijn, maar natuurlijk heeft hij het er ook moeilijk mee. En terwijl de ziekte van mijn moeder nu even mijn wereld is, gaat het zijne grotendeels verder. Zo hoort het ook.
Maar ik ben gewoon niet echt goed in relaties en al helemaal niet in dit soort siuaties. Vandaar dat er behoorlijk wat spanningen zijn.
Dus blijf je bij je gebruikelijke advies?
Verder hebben we gisteren even fijn nieuws gehad van de doktoren en weer wat hoop gekregen. Dus wie weet komt er na de regen toch zon! (en wie weet wordt de zomer nog een echte zomer.. ik wens het jullie allemaal toe
)
vrijdag 18 juli 2008 om 21:06
Ehm, nee. Mijn gebruikelijke advies is hier waardeloos geloof ik.
Pas een half jaar een relatie? En nu gaat het al heel erg slecht? Door de ziekte van je moeder? Of omdat je daar niet over praat terwijl hij donders goed weet dat je er erg mee zit? Geef je hem wel een kans?
Vragen, vragen, vragen. En dat terwijl jij praten eng vindt.
Went het al?
Pas een half jaar een relatie? En nu gaat het al heel erg slecht? Door de ziekte van je moeder? Of omdat je daar niet over praat terwijl hij donders goed weet dat je er erg mee zit? Geef je hem wel een kans?
Vragen, vragen, vragen. En dat terwijl jij praten eng vindt.
Went het al?
zaterdag 19 juli 2008 om 11:32
Dank je, we hadden het nieuws ook even nodig. Hoop is een van de mooiste dingen die je kunt krijgen in een rottijd.
Dat het na zes maanden niet goed gaat met de relatie heeft vooral te maken met de situatie met mijn moeder. Ik weet hoe het voor hem is en ik heb hem gezegd dat hij hier niet doorheen hoeft te gaan. Hij heeft ervoor gekozen om te blijven. Maar ik vind het moeilijk dat we in zo'n situatie zitten, terwijl we eigenlijk vooral lol samen zouden moeten hebben.
Ik weet dat het nou eenmaal niet anders is, maar toch. En dat ik over dat soort dingen moeilijk mijn gedachten en gevoelens kwijt kan doet de relatie ook geen goed.
We zijn dan bijvoorbeeld lekker een avond uit terwijl ik me zwaar kl*te voel. Op een gegeven ogenblik reageer ik dan lullig omdat ik het even niet meer aankan om vrolijk te doen.
Terwijl ik ook gewoon kan zeggen dat ik me rot voel .
Verder helpt het schrijven zeker. Ik ben nog geen 'Dokter Phil patient' maar ik zie wel steeds meer hoe onnodig moeilijk ik het mezelf op deze manier maak.
Maar goed, lopen heb ik ook met kleine stapjes geleerd... (alhoewel, ik dacht al heel snel dat ik kon rennen, wat me een gat in mijn hoofd opleverde )
Dat het na zes maanden niet goed gaat met de relatie heeft vooral te maken met de situatie met mijn moeder. Ik weet hoe het voor hem is en ik heb hem gezegd dat hij hier niet doorheen hoeft te gaan. Hij heeft ervoor gekozen om te blijven. Maar ik vind het moeilijk dat we in zo'n situatie zitten, terwijl we eigenlijk vooral lol samen zouden moeten hebben.
Ik weet dat het nou eenmaal niet anders is, maar toch. En dat ik over dat soort dingen moeilijk mijn gedachten en gevoelens kwijt kan doet de relatie ook geen goed.
We zijn dan bijvoorbeeld lekker een avond uit terwijl ik me zwaar kl*te voel. Op een gegeven ogenblik reageer ik dan lullig omdat ik het even niet meer aankan om vrolijk te doen.
Terwijl ik ook gewoon kan zeggen dat ik me rot voel
.Verder helpt het schrijven zeker. Ik ben nog geen 'Dokter Phil patient' maar ik zie wel steeds meer hoe onnodig moeilijk ik het mezelf op deze manier maak.
Maar goed, lopen heb ik ook met kleine stapjes geleerd... (alhoewel, ik dacht al heel snel dat ik kon rennen, wat me een gat in mijn hoofd opleverde
)
