Psyche
alle pijlers
Na ziekte niet serieus genomen worden
zaterdag 3 juni 2017 om 16:48
Ik heb een niet-psychische ziekte gehad 2 jaar geleden. Genezen. Top.
Ik merk nu echter dat mensen mij als 'gek' zien.
Schijt aan die mensen; maar mijn familie doet dit ook.
Al twee jaar lang vergeet mijn ma (nu 58) hele grote zaken. Zaken die meer zijn dan 'gewoon vergeten'. Elke keer als ik iets afspreek weer iets nieuws; weet ze niet dat ik jarenlang een partner heb gehad, ooit gestudeerd heb, etc. Ze heeft het zelf niet in de gate en wordt heel boos; ergens is het er met haar over hebben geen optie, of geen optie die ik alleen aan kan.
Pa is er niet meer. Enkel mijn twee broers en die zijn 2 jaar geleden verhuist, een naar Roemenië en een naar het verste puntje in het land vanuit hier.
Als ik dit bespreekbaar probeer te maken (ik heb namelijk het gevoel dat ik hun steun nodig heb, ik vind het zwaar om zelf te doen) krijg ik rare antwoorden. Ik geef aan van 'joh, maak me nu wel zorgen, vandaag bij ma wezen eten en ze dacht dat het 2003 was'
'ja maar ma en jij hebben nooit goed kunnen opschieten, jullie hebben vast gewoon ruzie zoals vrouwen doen'
'Ja maar ik maak me zorgen nu om jou, ik ben soms bang dat de kanker je hersenen heeft aangetast'
'tja, vrouwen, die kunnen vaak gewoon niet met elkaar opschieten'
'tja, er zitten altijd twee kanten aan een verhaal'
'soms moet je maar accepteren dat mensen niet bij elkaar passen'
'zal wel meevallen, hoe gaat het eigenlijk met jou? Wat je nu zegt klinkt alsof het niet goed gaat met je?'
-_-
Kerels. Ik typ dat ze dacht dat het 2003 was...kun je je a.u.b. daar zorgen over maken? =/
Nou na twee jaar verteld van; luister eens. Het gaat niet goed met ma. Einde. Welke problemen ik wel of niet heb heeft daar niks mee te maken. Het is niét goed als je denkt dat het 2003 is. En ik ben er totáál klaar mee om continu afgescheept te worden dat ik maar een vrouwelijk gekkie ben al 2 jaar lang. IK heb er geen zin in om achteraf te horen dat ze iets heeft wat vermindert had kunnen worden als er eerder aan de bel getrokken werd en me schuldig te voelen dat ik geen hol heb gedaan, ik neem aan jij ook niet.
Het antwoord wat ik kreeg was uiteraard;
Ik maak me zorgen om wat je nu zegt, gaat het wel goed met jou? -_-
HOE krijg ik ze zover om me serieus te nemen.
Zij zijn vertrokken en zien ma 3 keer per jaar, ik elke week, toch wordt ik niet geloofd omdat ik een ziekte heb gehad. Ik heb vrij weinig zin in een situatie van 'told you soooo'. Ik wil mijn broers ook de stress besparen van een ziekte die mijn ma heeft en mogelijk vermindert had kunnen worden bij tijdig aan de bel trekken...
OF moet ik maar accepteren dat ze zo zijn en ze geestelijk 'ontfamiliën'. Ik vind het in mijn eentje wel zwaar om dit aan te gaan. En dan blijft alsnog de irritatie in hoeverre ik niet serieus genomen wordt omdat ik een ziekte heb gehad en een vagina heb...
Ik merk nu echter dat mensen mij als 'gek' zien.
Schijt aan die mensen; maar mijn familie doet dit ook.
Al twee jaar lang vergeet mijn ma (nu 58) hele grote zaken. Zaken die meer zijn dan 'gewoon vergeten'. Elke keer als ik iets afspreek weer iets nieuws; weet ze niet dat ik jarenlang een partner heb gehad, ooit gestudeerd heb, etc. Ze heeft het zelf niet in de gate en wordt heel boos; ergens is het er met haar over hebben geen optie, of geen optie die ik alleen aan kan.
Pa is er niet meer. Enkel mijn twee broers en die zijn 2 jaar geleden verhuist, een naar Roemenië en een naar het verste puntje in het land vanuit hier.
Als ik dit bespreekbaar probeer te maken (ik heb namelijk het gevoel dat ik hun steun nodig heb, ik vind het zwaar om zelf te doen) krijg ik rare antwoorden. Ik geef aan van 'joh, maak me nu wel zorgen, vandaag bij ma wezen eten en ze dacht dat het 2003 was'
'ja maar ma en jij hebben nooit goed kunnen opschieten, jullie hebben vast gewoon ruzie zoals vrouwen doen'
'Ja maar ik maak me zorgen nu om jou, ik ben soms bang dat de kanker je hersenen heeft aangetast'
'tja, vrouwen, die kunnen vaak gewoon niet met elkaar opschieten'
'tja, er zitten altijd twee kanten aan een verhaal'
'soms moet je maar accepteren dat mensen niet bij elkaar passen'
'zal wel meevallen, hoe gaat het eigenlijk met jou? Wat je nu zegt klinkt alsof het niet goed gaat met je?'
-_-
Kerels. Ik typ dat ze dacht dat het 2003 was...kun je je a.u.b. daar zorgen over maken? =/
Nou na twee jaar verteld van; luister eens. Het gaat niet goed met ma. Einde. Welke problemen ik wel of niet heb heeft daar niks mee te maken. Het is niét goed als je denkt dat het 2003 is. En ik ben er totáál klaar mee om continu afgescheept te worden dat ik maar een vrouwelijk gekkie ben al 2 jaar lang. IK heb er geen zin in om achteraf te horen dat ze iets heeft wat vermindert had kunnen worden als er eerder aan de bel getrokken werd en me schuldig te voelen dat ik geen hol heb gedaan, ik neem aan jij ook niet.
Het antwoord wat ik kreeg was uiteraard;
Ik maak me zorgen om wat je nu zegt, gaat het wel goed met jou? -_-
HOE krijg ik ze zover om me serieus te nemen.
Zij zijn vertrokken en zien ma 3 keer per jaar, ik elke week, toch wordt ik niet geloofd omdat ik een ziekte heb gehad. Ik heb vrij weinig zin in een situatie van 'told you soooo'. Ik wil mijn broers ook de stress besparen van een ziekte die mijn ma heeft en mogelijk vermindert had kunnen worden bij tijdig aan de bel trekken...
OF moet ik maar accepteren dat ze zo zijn en ze geestelijk 'ontfamiliën'. Ik vind het in mijn eentje wel zwaar om dit aan te gaan. En dan blijft alsnog de irritatie in hoeverre ik niet serieus genomen wordt omdat ik een ziekte heb gehad en een vagina heb...
zaterdag 3 juni 2017 om 16:54
Je weet zeker dat zij zelf niets mankeren? Geestelijk bedoel ik???
Beetje raar dat je zo beoordeeld word omdat je ziek bent geweest. Bizar dat ze je niet gewoon serieus kunnen nemen.
En voor je moeder, heb je al contact gehad met haar huisarts? Die kan je vast verder helpen. Bij mijn oma is alles via de huisarts gegaan.
Beetje raar dat je zo beoordeeld word omdat je ziek bent geweest. Bizar dat ze je niet gewoon serieus kunnen nemen.
En voor je moeder, heb je al contact gehad met haar huisarts? Die kan je vast verder helpen. Bij mijn oma is alles via de huisarts gegaan.
If you can dream it, you can do it.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:20
Ze hebben er gewoon geen zin in is mijn indruk. En op deze manier schuiven ze dat lekker af op jou. Niet aan meedoen, trek je eigen plan. Ze gaan je niet en nooit helpen. Sorry. Ga naar de huisarts met je moeder en bespreek daar haar klachten. Ook hulp en ondersteuning die jij nodig hebt in de verzorging van haar. De broers licht je gewoon zakelijk in via e-mail of app ofzo. Veel makkelijker voor jou, hoeft je niet telkens opnieuw hetzelfde verhaal te doen en krijgen zij dezelfde info.
Edit: top dat jij genezen bent! Heel fijn!
Edit: top dat jij genezen bent! Heel fijn!
zaterdag 3 juni 2017 om 17:23
Cadance schreef: ↑03-06-2017 17:20Ze hebben er gewoon geen zin in is mijn indruk. En op deze manier schuiven ze dat lekker af op jou. Niet aan meedoen, trek je eigen plan. Ze gaan je niet en nooit helpen. Sorry. Ga naar de huisarts met je moeder en bespreek daar haar klachten. Ook hulp en ondersteuning die jij nodig hebt in de verzorging van haar. De broers licht je gewoon zakelijk in via e-mail of app ofzo. Veel makkelijker voor jou, hoeft je niet telkens opnieuw hetzelfde verhaal te doen en krijgen zij dezelfde info.
Ik heb juist de indruk dat "kop in het zand steken" hun manier is om om te gaan met hun zieke moeder en hun onmacht om te helpen.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:29
Ik zou ook met je moeder naar de huisarts gaan. Mag die zeggen wie zich dingen in het hoofd haalt. Kan huisarts vast heel goed. En die kan ook de weg wijzen naar hulpverleners.
Ik zou stoppen je broers op de hoogte te houden. Als het ze interesseert gaan ze er zelf maar achteraan. En als ze jou verwijten gaan maken geef je gewoon aan dat je het zat was dat er steeds teruggegrepen werd op jouw situatie.
Ik zou stoppen je broers op de hoogte te houden. Als het ze interesseert gaan ze er zelf maar achteraan. En als ze jou verwijten gaan maken geef je gewoon aan dat je het zat was dat er steeds teruggegrepen werd op jouw situatie.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:39
Ik weet helaas haar huisarts niet. Ik zou met belletjes hier en daar er achter kunnen komen, maar hoe reageert een huisarts dan?mel.nl schreef: ↑03-06-2017 16:54Je weet zeker dat zij zelf niets mankeren? Geestelijk bedoel ik???
Beetje raar dat je zo beoordeeld word omdat je ziek bent geweest. Bizar dat ze je niet gewoon serieus kunnen nemen.
En voor je moeder, heb je al contact gehad met haar huisarts? Die kan je vast verder helpen. Bij mijn oma is alles via de huisarts gegaan.
Ik heb uiteraard ook het gevoel dat ik niks om haar rug heen wil doen, maar soms moet het denk ik... Hoe heb jij dit aangeapkt en wat waren je ervaringen?
zaterdag 3 juni 2017 om 17:40
Aha...ik dacht juist aan 'geen zin' omdat ze zo ver weg verhuisd zijn.nerdopviva schreef: ↑03-06-2017 17:23Ik heb juist de indruk dat "kop in het zand steken" hun manier is om om te gaan met hun zieke moeder en hun onmacht om te helpen.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:40
Waarom heb je hun bevestiging nodig?
Jij ziet je moeder het vaakst en zult dus als eerste merken als het niet goed gaat en dan ga je gewoon naar de huisarts.
Zo simpel is het.
Het hele verhaal over je broers doet er niet toe.
Dat moet je apart zelf verwerken en een plek geven met een psycholoog.
Ik weet niet wat je hebt gehad, maar van sommige dingen kun je echt anders worden. Misschien maken zij zich net zo als jij om je moeder zorgen. Je zou ook naar de huisarts kunnen gaan voor jezelf. Even checken is nooit fout en kun je meteen om een psycholoog vragen, die je kan helpen met eigen verantwoordelijkheid. En dat je anderen niet kunt veranderen.
Jij ziet je moeder het vaakst en zult dus als eerste merken als het niet goed gaat en dan ga je gewoon naar de huisarts.
Zo simpel is het.
Het hele verhaal over je broers doet er niet toe.
Dat moet je apart zelf verwerken en een plek geven met een psycholoog.
Ik weet niet wat je hebt gehad, maar van sommige dingen kun je echt anders worden. Misschien maken zij zich net zo als jij om je moeder zorgen. Je zou ook naar de huisarts kunnen gaan voor jezelf. Even checken is nooit fout en kun je meteen om een psycholoog vragen, die je kan helpen met eigen verantwoordelijkheid. En dat je anderen niet kunt veranderen.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:41
Zoals je in de quotes ziet is de strekking opvallend vaak 'ja maar je bent vrouw' terwijl dat geen hol te maken heeft met het verhaal.nerdopviva schreef: ↑03-06-2017 16:57Ze nemen je niet serieus omdat je ziek bent geweest en een vrouw bent? Hoe kom je daarbij?
En heb je al contact opgenomen met de huisarts om de zorgen over je moeder te delen?
zaterdag 3 juni 2017 om 17:43
Ikzelf heb niets hoeven doen, maar mijn moeder heeft gewoon haar zorgen geuit bij de huisarts. Daarna is het balletje gaan rollenSnoekbaars schreef: ↑03-06-2017 17:39Ik weet helaas haar huisarts niet. Ik zou met belletjes hier en daar er achter kunnen komen, maar hoe reageert een huisarts dan?
Ik heb uiteraard ook het gevoel dat ik niks om haar rug heen wil doen, maar soms moet het denk ik... Hoe heb jij dit aangeapkt en wat waren je ervaringen?
If you can dream it, you can do it.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:47
Je zou dat ook nog kunnen gebruiken.Snoekbaars schreef: ↑03-06-2017 17:41Zoals je in de quotes ziet is de strekking opvallend vaak 'ja maar je bent vrouw' terwijl dat geen hol te maken heeft met het verhaal.
"Lieve broers, als vrouw en ex-kankerpatiënt zie ik de dingen wellicht niet helemaal helder. Zouden jullie beiden 1 x per maand hierheen kunnen komen? Want ik denk dat het niet goed gaat, maar het is duidelijk dat jullie daar veel beter zicht op hebben... Dus jullie aanwezigheid hier is echt noodzakelijk."
zaterdag 3 juni 2017 om 17:47
Dit antwoord geeft me positieve vibes, hoe een schijtterm 'positive vibes' ook is. Bedankt. Geeft ook inzicht.Cadance schreef: ↑03-06-2017 17:20Ze hebben er gewoon geen zin in is mijn indruk. En op deze manier schuiven ze dat lekker af op jou. Niet aan meedoen, trek je eigen plan. Ze gaan je niet en nooit helpen. Sorry. Ga naar de huisarts met je moeder en bespreek daar haar klachten. Ook hulp en ondersteuning die jij nodig hebt in de verzorging van haar. De broers licht je gewoon zakelijk in via e-mail of app ofzo. Veel makkelijker voor jou, hoeft je niet telkens opnieuw hetzelfde verhaal te doen en krijgen zij dezelfde info.
Edit: top dat jij genezen bent! Heel fijn!
Het probleem is dat ik niet met mijn ma naar de huisarts kan; zij heeft het niet in de gate. Als ze zegt; 'wat jammer dat je al 10 jaar vrijgezel bent' en ik zeg 'huh? Maar ma, ik heb 7 jaar lang gehad met X, we woonde samen, we kwamen maandelijks samen bij jou 7 jaar lang.. elk jaar ook samen op vakantie geweest...=/' is het meteen 'Jaaaa! Dat is niet! Je liegt!' boosheid boosheid boosheid. Ik schat de kans niet zo groot in dat ik haar mee naar haar huisarts krijg.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:50
Goede input, maar dat heb ik al geprobeerd.blueeyes*3 schreef: ↑03-06-2017 17:47Je zou dat ook nog kunnen gebruiken.
"Lieve broers, als vrouw en ex-kankerpatiënt zie ik de dingen wellicht niet helemaal helder. Zouden jullie beiden 1 x per maand hierheen kunnen komen? Want ik denk dat het niet goed gaat, maar het is duidelijk dat jullie daar veel beter zicht op hebben... Dus jullie aanwezigheid hier is echt noodzakelijk."
Ik kreeg als antwoord dat ik gek was door de kanker en er niks mis is met ma want ze hebben het zelf de laatste twee jaar niet gemerkt... blergh
zaterdag 3 juni 2017 om 17:54
Je hebt je broers niet nodig, ga met je moeder langs de huisarts, of neem zelf contact op met haar huisarts. Daar kan je verder geholpen worden. Als je moeder denkt dat het 2003 is en belangrijke dingen uit het verleden vergeet is er veel meer aan de hand, en heeft ze waarschijnlijk zelf dat (ziekte)inzicht niet. Dan worden mensen al gauw boos of vinden een doktersbezoek niet nodig.
May the force be ever in your favor, Mr. Potter - Gandalf (The Chronicles of Narnia)
zaterdag 3 juni 2017 om 17:56
Als mijn zus me zou bellen met dit verhaal in het buitenland zou ik denken: Nou, ze belt mij en niet de huisarts of schakelt hulpdiensten in, dus zal het wel loslopen.
Als er iets met jou is hoop je toch ook dat mensen de desbetreffende instanties inschakelen inplaats van ruzie met familie in het buitenland te gaan maken.
En het daarbij te laten.
Dat doe je als je iemands haar raar vindt zitten of je niet weet wat je voor iemands verjaardag moet kopen.
Bij een vermoeden van beginnende dementie neem je contact op met de desbetreffende diensten.
Niet een jaar ruzie maken met mensen die vanuit het buitenland toch niks kunnen doen.
Als er iets met jou is hoop je toch ook dat mensen de desbetreffende instanties inschakelen inplaats van ruzie met familie in het buitenland te gaan maken.
En het daarbij te laten.
Dat doe je als je iemands haar raar vindt zitten of je niet weet wat je voor iemands verjaardag moet kopen.
Bij een vermoeden van beginnende dementie neem je contact op met de desbetreffende diensten.
Niet een jaar ruzie maken met mensen die vanuit het buitenland toch niks kunnen doen.
zaterdag 3 juni 2017 om 17:58
Ik heb denk ik geen bevestiging nodig, maar ik had wel op meer schouders gerekend.
Het is A. al achterlijk dat het dus niet geloofd wordt als ik dergelijke zaken zeg.
B. Ergens had ik de verwachting dat kinderen hun ouders steunen of zo. Je weet dat je ouders gebreken gaan krijgen (overigens is mijn ma nog niet naar de huisarts geweest, dus wie weet waar het aan ligt, en kan het vertraagd worden) en ik had niet verwacht dat ik dat dan in mijn eentje moet doen. Ergens voel ik me mogelijk een beetje genaaid.
door deze combo dwingen ze me eigenlijk om er in mijn eentje mee te dealen. En ik kan dat gewoon niet niet doen... het is je ma...ik vind niet dat ik haar kan dumpen omdat dat makkelijker is.
zaterdag 3 juni 2017 om 18:05
Maar, wacht even, je moeder vergeet heel grote dingen en denkt (wel eens) dat het 2003 is. Wat maakt het uit wat je broers ervan vinden? Ga met je moeder naar de huisarts! Die kan je verder helpen. Mocht je moeder ziek zijn kun je met je broers bespreken wie wat gaat doen, alleen lijkt het me wel moeilijk voor hen als zij zo ver weg wonen.
Waar zou je meer hulp mee willen? Red je moeder het verder zelf nu? Woont ze alleen? Houdt ze het huis schoon? Kan ze zich aankleden? Doet ze de boodschappen? Hoe voelt zij zich verder?
Heb je dit trouwens vaker. Want je schrijft dat je merkt dat mensen je gek vinden. Maar in het verhaal gaat het enkel om je 2 broers. Of komt dit vaker voor?
Waar zou je meer hulp mee willen? Red je moeder het verder zelf nu? Woont ze alleen? Houdt ze het huis schoon? Kan ze zich aankleden? Doet ze de boodschappen? Hoe voelt zij zich verder?
Heb je dit trouwens vaker. Want je schrijft dat je merkt dat mensen je gek vinden. Maar in het verhaal gaat het enkel om je 2 broers. Of komt dit vaker voor?
anoniem_342341 wijzigde dit bericht op 03-06-2017 18:07
13.06% gewijzigd
zaterdag 3 juni 2017 om 18:06
Joh, je kan je ontzettend druk maken om de reacties van je broers, maar je schiet er helemaal niks mee op. Jij maakt je zorgen om je moeder, dus jij kan daar iets mee doen. Of niet. Je kan haar huisarts bellen en je verhaal doen en kijken hoe hij/ zij reageert. Je zegt dat je je moeder elke week ziet, dus hoe moeilijk kan het zijn om te vragen wie haar huisarts is. Als je moeder niet zelf naar de huisarts wil en de huisarts ziet, op basis van jouw verhaal, voldoende reden, zal ze waarschijnlijk op huisbezoek komen. En als niet voldoende grond ziet zal ze dat niet doen, maar dan heb jij je best gedaan. Ik heb zelf ook zo'n moeder en ook zo'n broer ( al is mijn moeder 80+)
Iedere keer als er iets met mijn moeder is, maak ik de afweging hoever ik kan gaan in de zorg voor mijn moeder. En daar moet ik ook echt mijn grens in bewaken, want mijn moeder dendert overal overheen. En aan mijn broer heb ik dus niks.
Laat wat je verwacht van je broers los, zij trekken hun eigen plan en ga doen wat je zelf kan en wil. Daar word je meestal het gelukkigst van. Veel sterkte
Iedere keer als er iets met mijn moeder is, maak ik de afweging hoever ik kan gaan in de zorg voor mijn moeder. En daar moet ik ook echt mijn grens in bewaken, want mijn moeder dendert overal overheen. En aan mijn broer heb ik dus niks.
Laat wat je verwacht van je broers los, zij trekken hun eigen plan en ga doen wat je zelf kan en wil. Daar word je meestal het gelukkigst van. Veel sterkte
zaterdag 3 juni 2017 om 18:07
Nou, zou je dat dan niet eerst eens doen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
