Psyche
alle pijlers
Na ziekte niet serieus genomen worden
zaterdag 3 juni 2017 om 16:48
Ik heb een niet-psychische ziekte gehad 2 jaar geleden. Genezen. Top.
Ik merk nu echter dat mensen mij als 'gek' zien.
Schijt aan die mensen; maar mijn familie doet dit ook.
Al twee jaar lang vergeet mijn ma (nu 58) hele grote zaken. Zaken die meer zijn dan 'gewoon vergeten'. Elke keer als ik iets afspreek weer iets nieuws; weet ze niet dat ik jarenlang een partner heb gehad, ooit gestudeerd heb, etc. Ze heeft het zelf niet in de gate en wordt heel boos; ergens is het er met haar over hebben geen optie, of geen optie die ik alleen aan kan.
Pa is er niet meer. Enkel mijn twee broers en die zijn 2 jaar geleden verhuist, een naar Roemenië en een naar het verste puntje in het land vanuit hier.
Als ik dit bespreekbaar probeer te maken (ik heb namelijk het gevoel dat ik hun steun nodig heb, ik vind het zwaar om zelf te doen) krijg ik rare antwoorden. Ik geef aan van 'joh, maak me nu wel zorgen, vandaag bij ma wezen eten en ze dacht dat het 2003 was'
'ja maar ma en jij hebben nooit goed kunnen opschieten, jullie hebben vast gewoon ruzie zoals vrouwen doen'
'Ja maar ik maak me zorgen nu om jou, ik ben soms bang dat de kanker je hersenen heeft aangetast'
'tja, vrouwen, die kunnen vaak gewoon niet met elkaar opschieten'
'tja, er zitten altijd twee kanten aan een verhaal'
'soms moet je maar accepteren dat mensen niet bij elkaar passen'
'zal wel meevallen, hoe gaat het eigenlijk met jou? Wat je nu zegt klinkt alsof het niet goed gaat met je?'
-_-
Kerels. Ik typ dat ze dacht dat het 2003 was...kun je je a.u.b. daar zorgen over maken? =/
Nou na twee jaar verteld van; luister eens. Het gaat niet goed met ma. Einde. Welke problemen ik wel of niet heb heeft daar niks mee te maken. Het is niét goed als je denkt dat het 2003 is. En ik ben er totáál klaar mee om continu afgescheept te worden dat ik maar een vrouwelijk gekkie ben al 2 jaar lang. IK heb er geen zin in om achteraf te horen dat ze iets heeft wat vermindert had kunnen worden als er eerder aan de bel getrokken werd en me schuldig te voelen dat ik geen hol heb gedaan, ik neem aan jij ook niet.
Het antwoord wat ik kreeg was uiteraard;
Ik maak me zorgen om wat je nu zegt, gaat het wel goed met jou? -_-
HOE krijg ik ze zover om me serieus te nemen.
Zij zijn vertrokken en zien ma 3 keer per jaar, ik elke week, toch wordt ik niet geloofd omdat ik een ziekte heb gehad. Ik heb vrij weinig zin in een situatie van 'told you soooo'. Ik wil mijn broers ook de stress besparen van een ziekte die mijn ma heeft en mogelijk vermindert had kunnen worden bij tijdig aan de bel trekken...
OF moet ik maar accepteren dat ze zo zijn en ze geestelijk 'ontfamiliën'. Ik vind het in mijn eentje wel zwaar om dit aan te gaan. En dan blijft alsnog de irritatie in hoeverre ik niet serieus genomen wordt omdat ik een ziekte heb gehad en een vagina heb...
Ik merk nu echter dat mensen mij als 'gek' zien.
Schijt aan die mensen; maar mijn familie doet dit ook.
Al twee jaar lang vergeet mijn ma (nu 58) hele grote zaken. Zaken die meer zijn dan 'gewoon vergeten'. Elke keer als ik iets afspreek weer iets nieuws; weet ze niet dat ik jarenlang een partner heb gehad, ooit gestudeerd heb, etc. Ze heeft het zelf niet in de gate en wordt heel boos; ergens is het er met haar over hebben geen optie, of geen optie die ik alleen aan kan.
Pa is er niet meer. Enkel mijn twee broers en die zijn 2 jaar geleden verhuist, een naar Roemenië en een naar het verste puntje in het land vanuit hier.
Als ik dit bespreekbaar probeer te maken (ik heb namelijk het gevoel dat ik hun steun nodig heb, ik vind het zwaar om zelf te doen) krijg ik rare antwoorden. Ik geef aan van 'joh, maak me nu wel zorgen, vandaag bij ma wezen eten en ze dacht dat het 2003 was'
'ja maar ma en jij hebben nooit goed kunnen opschieten, jullie hebben vast gewoon ruzie zoals vrouwen doen'
'Ja maar ik maak me zorgen nu om jou, ik ben soms bang dat de kanker je hersenen heeft aangetast'
'tja, vrouwen, die kunnen vaak gewoon niet met elkaar opschieten'
'tja, er zitten altijd twee kanten aan een verhaal'
'soms moet je maar accepteren dat mensen niet bij elkaar passen'
'zal wel meevallen, hoe gaat het eigenlijk met jou? Wat je nu zegt klinkt alsof het niet goed gaat met je?'
-_-
Kerels. Ik typ dat ze dacht dat het 2003 was...kun je je a.u.b. daar zorgen over maken? =/
Nou na twee jaar verteld van; luister eens. Het gaat niet goed met ma. Einde. Welke problemen ik wel of niet heb heeft daar niks mee te maken. Het is niét goed als je denkt dat het 2003 is. En ik ben er totáál klaar mee om continu afgescheept te worden dat ik maar een vrouwelijk gekkie ben al 2 jaar lang. IK heb er geen zin in om achteraf te horen dat ze iets heeft wat vermindert had kunnen worden als er eerder aan de bel getrokken werd en me schuldig te voelen dat ik geen hol heb gedaan, ik neem aan jij ook niet.
Het antwoord wat ik kreeg was uiteraard;
Ik maak me zorgen om wat je nu zegt, gaat het wel goed met jou? -_-
HOE krijg ik ze zover om me serieus te nemen.
Zij zijn vertrokken en zien ma 3 keer per jaar, ik elke week, toch wordt ik niet geloofd omdat ik een ziekte heb gehad. Ik heb vrij weinig zin in een situatie van 'told you soooo'. Ik wil mijn broers ook de stress besparen van een ziekte die mijn ma heeft en mogelijk vermindert had kunnen worden bij tijdig aan de bel trekken...
OF moet ik maar accepteren dat ze zo zijn en ze geestelijk 'ontfamiliën'. Ik vind het in mijn eentje wel zwaar om dit aan te gaan. En dan blijft alsnog de irritatie in hoeverre ik niet serieus genomen wordt omdat ik een ziekte heb gehad en een vagina heb...
zaterdag 3 juni 2017 om 18:07
zaterdag 3 juni 2017 om 18:23
Snoekbaars schreef: ↑03-06-2017 17:41Zoals je in de quotes ziet is de strekking opvallend vaak 'ja maar je bent vrouw' terwijl dat geen hol te maken heeft met het verhaal.
Dat heeft dan nog steeds niets met je ziekte te maken.
Als mijn moeder zich zo zou gedragen als jouw moeder, zou ik zo snel mogelijk bij de huisarts zitten. Desnoods zou ik mijn eigen huisarts bellen.
Je lijkt je drukker te maken over hoe je broers over jou denken dan over de gezondheid van je moeder. Onbegrijpelijk.
zaterdag 3 juni 2017 om 18:25
Waren je broers niet gewoon altijd al zo? Ik krijg namelijk niet de indruk dat de familiebanden binnen het gezin zo geweldig zijn over het algemeen en dat lijkt me niet iets van de laatste 2 jaar. Vind dat je broers nogal raar reageren namelijk en ook erg respectloos naar jou toe. Als het mijn broers waren konden ze al lang door de stront zakken of gewoon normaal doen.
Ik zou met ma eens langs de huisarts gaan of je gaat even alleen. Dit kun je namelijk niet alleen.
Ik zou met ma eens langs de huisarts gaan of je gaat even alleen. Dit kun je namelijk niet alleen.
zaterdag 3 juni 2017 om 18:30
Je kan ook je in je eentje zorgen uiten een gesprek met haar huisarts, deze kan dan bij haar op bezoek gaan. Ook de POH ouderenzorg kan langs gaan en bv een geheugentest afnemen. Ze zijn tactisch genoeg om proberen een opening tot gesprek met je moeder te vinden.
Sometimes a woman has gotta do what a woman has gotta do
zaterdag 3 juni 2017 om 18:55
Ik dacht altijd dat ze niet zo waren, dat dat normaal was. Achteraf gezien waren ze altijd zo.closednote schreef: ↑03-06-2017 18:25Waren je broers niet gewoon altijd al zo? Ik krijg namelijk niet de indruk dat de familiebanden binnen het gezin zo geweldig zijn over het algemeen en dat lijkt me niet iets van de laatste 2 jaar. Vind dat je broers nogal raar reageren namelijk en ook erg respectloos naar jou toe. Als het mijn broers waren konden ze al lang door de stront zakken of gewoon normaal doen.
Ik zou met ma eens langs de huisarts gaan of je gaat even alleen. Dit kun je namelijk niet alleen.
Bedankt dat je je richt op het andere probleem. Wat waarschijnlijk het grotere probleem is; niet serieus genomen worden.
Ik heb bergen mensen, en nu nog steeds, die denken dat als je kanker in je hersenen hebt gehad je niet goed bij bent. Ik ben even normaal als een ander; écht! Letterlijk! Staat op papier! Wil je briefje van neuroloog? -_- maar dat snappen veel mensen niet. Veel van deze kortzichtige mensen gedumpt. Maar familie dumpen aiii... dat is een zware hobbel
zaterdag 3 juni 2017 om 19:10
Het is toch ook zo dat je qua karakter en gedrag kan veranderen met een hersentumor of andere problemen in de hersenen en na de behandeling daarvan? Ik bedoel niet dat het bij jou zo is, dat weet jij en je omgeving het beste, maar ziekte op het gebied van je hersenen kan wel iemand veranderen. Ik bedoel dus zó ver gezocht vind ik het niet. Als jij je in meerdere situaties met meerdere (bergen!) mensen niet serieus genomen voelt loont het wellicht om te kijken naar wat maakt dat je dit gevoel hebt. Of ligt het echt altijd aan die andere bergen mensen? Ik maak jou in meer topics (met name over geestelijke gezondheid) wel vaker heel fel mee en daar botsen we met enige regelmaat over. Dus ik zal wel ook op die berg kunnen.Snoekbaars schreef: ↑03-06-2017 18:55Ik dacht altijd dat ze niet zo waren, dat dat normaal was. Achteraf gezien waren ze altijd zo.
Bedankt dat je je richt op het andere probleem. Wat waarschijnlijk het grotere probleem is; niet serieus genomen worden.
Ik heb bergen mensen, en nu nog steeds, die denken dat als je kanker in je hersenen hebt gehad je niet goed bij bent. Ik ben even normaal als een ander; écht! Letterlijk! Staat op papier! Wil je briefje van neuroloog? -_- maar dat snappen veel mensen niet. Veel van deze kortzichtige mensen gedumpt. Maar familie dumpen aiii... dat is een zware hobbel
Maar goed, in geval van je moeder zou ik zeker de huisarts inschakelen. Jij ziet haar toch elke week? Je broers niet, dus jij kan het het beste inschatten denk ik en als je zorgen hebt, doe daar iets mee. Ik zou me ook zorgen maken over de dingen die je hier vertelt als het mijn moeder was.
zaterdag 3 juni 2017 om 19:15
Mensen kunnen wat dat betreft zo respectloos en hard zijn. Maar echt schakel voor je moeder hulp in door te beginnen bij de huisarts. Natuurlijk gaat ze dat niet leuk vinden want wie vind dat nou wel echt leuk? Nu red ze zichzelf misschien nog wel of wellicht eigenlijk al niet meer maar je wilt gevaarlijke situaties zo veel mogelijk voor zijn.
zaterdag 3 juni 2017 om 19:31
Hm, Snoekbaars, vervelend dat de omgeving zo op jou overkomt.
Ik hoor veel weerstand in jouw tekst en je ervaart veel mensen als vijandig, gezien jouw vorige topics.
Maak je niet te druk over jouw broers, maar ga actie ondernemen om jouw moeder naar de huisarts te krijgen.
Ik denk dat dit toch een dingetje is bij jou. Denken dat de omgeving erg negatief is over jou/
Op zich is het toch fijn dat jouw broers zich bekommeren om jou? Zo erg trekken ze zich dus ook niet niets aan van de situatie. Alleen legen ze de nadruk op jouw gesteldheid ipv die op jouw moeder. Mogelijk is dat verkeerd, maar ik lees daar wel betrokkenheid uit.
Als de hele wereld stom doet tegen jou/zich zorgen maakt om jou, zou ik toch even gaan kijken hoe het gaat met jou.
Ik hoor veel weerstand in jouw tekst en je ervaart veel mensen als vijandig, gezien jouw vorige topics.
Maak je niet te druk over jouw broers, maar ga actie ondernemen om jouw moeder naar de huisarts te krijgen.
Ik denk dat dit toch een dingetje is bij jou. Denken dat de omgeving erg negatief is over jou/
Op zich is het toch fijn dat jouw broers zich bekommeren om jou? Zo erg trekken ze zich dus ook niet niets aan van de situatie. Alleen legen ze de nadruk op jouw gesteldheid ipv die op jouw moeder. Mogelijk is dat verkeerd, maar ik lees daar wel betrokkenheid uit.
Als de hele wereld stom doet tegen jou/zich zorgen maakt om jou, zou ik toch even gaan kijken hoe het gaat met jou.
'We accept the love we think we deserve.' Stephen Chbosky
zaterdag 3 juni 2017 om 22:26
Snoekbaars, als je moeder niet naar de ha wil is dat een groot probleem. Het lijkt erop dat ze dementerend is, ziekte van Alzheimer en vaak worden ze boos als je doorhebt dat ze in de war raken. Ontkennen dat er iets mis is. Heb dat ook meegemaakt van dichtbij.
De oplossing bij hun was dat degene wiens moeder niet naar de dokter wilde -jij dus, in dit geval- haar moeder met een smoes meevroeg.
Dat ze zelf naar de ha moest omdat ze zich niet goed voelde en of moeder mee wilde gaan om háár te steunen.
Dat deed die moeder dan weer wel, waarop ze eenmaal bij de ha vertelde wat er aan de hand was: ze was zo bang dat haar moeder ziek was dat ze overspannen raakte want: moeder denkt dat het 2003 is, we hebben vaak ruzie omdat ze zich vergist en dat niet toe wil geven, dat vind IK zo erg: als je een fijne huisarts hebt kun je het mss met hem of haar bespreken? Dat hij dan zegt: mw. u moet echt onderzocht worden en dan maar hopen dat vreemde ogen dwingen.
Er zijn geen medicijnen al zou het ook een vitaminetekort kunnen zijn of iets anders wat zoals je al zegt gewoon te verhelpen of een ziekte die wel te vertragen is.. maar dan moet ze toch eerst naar de dokter. Heel veel sterkte!
En jammer dat je niks aan je broers hebt... echt rot dat ze je niet steunen maar laat ze maar in hun sop gaar koken, je hebt duidelijk verteld waar je je zorgen om maakt. Meer hoef je niet te doen, laten ze zelf maar eens informeren hoe het met haar gaat.
De oplossing bij hun was dat degene wiens moeder niet naar de dokter wilde -jij dus, in dit geval- haar moeder met een smoes meevroeg.
Dat ze zelf naar de ha moest omdat ze zich niet goed voelde en of moeder mee wilde gaan om háár te steunen.
Dat deed die moeder dan weer wel, waarop ze eenmaal bij de ha vertelde wat er aan de hand was: ze was zo bang dat haar moeder ziek was dat ze overspannen raakte want: moeder denkt dat het 2003 is, we hebben vaak ruzie omdat ze zich vergist en dat niet toe wil geven, dat vind IK zo erg: als je een fijne huisarts hebt kun je het mss met hem of haar bespreken? Dat hij dan zegt: mw. u moet echt onderzocht worden en dan maar hopen dat vreemde ogen dwingen.
Er zijn geen medicijnen al zou het ook een vitaminetekort kunnen zijn of iets anders wat zoals je al zegt gewoon te verhelpen of een ziekte die wel te vertragen is.. maar dan moet ze toch eerst naar de dokter. Heel veel sterkte!
En jammer dat je niks aan je broers hebt... echt rot dat ze je niet steunen maar laat ze maar in hun sop gaar koken, je hebt duidelijk verteld waar je je zorgen om maakt. Meer hoef je niet te doen, laten ze zelf maar eens informeren hoe het met haar gaat.
zondag 4 juni 2017 om 00:36
Zoals jij hier op mij overkomt vraag ik me toch af in hoeverre jouw beeld over jezelf realistisch is. Je bent niets veranderd zeg je en niet 'gek'. Maar waarom kun jij dan niet gewoon de HA (je eigen of liever die van je moeder) bellen voor een afspraak? Waarom heb je daar anderen voor nodig?
Ik vind je in je schrijven ook niet heel erg duidelijk/helder, daardoor kom je ook niet duidelijk/helder op mij over. Maar het kan natuurlijk zijn dat je je op papier wat moeilijker uitdrukt, dat kan ik zo niet beoordelen.
Verder lees ik ontzettend veel boosheid en frustratie naar zo ongeveer alles en iedereen, daar zou ik me - als ik jouw broer was - ook zorgen over maken.
Ik vind je in je schrijven ook niet heel erg duidelijk/helder, daardoor kom je ook niet duidelijk/helder op mij over. Maar het kan natuurlijk zijn dat je je op papier wat moeilijker uitdrukt, dat kan ik zo niet beoordelen.
Verder lees ik ontzettend veel boosheid en frustratie naar zo ongeveer alles en iedereen, daar zou ik me - als ik jouw broer was - ook zorgen over maken.
zondag 4 juni 2017 om 02:14
S-Groot schreef: ↑04-06-2017 00:36Zoals jij hier op mij overkomt vraag ik me toch af in hoeverre jouw beeld over jezelf realistisch is. Je bent niets veranderd zeg je en niet 'gek'. Maar waarom kun jij dan niet gewoon de HA (je eigen of liever die van je moeder) bellen voor een afspraak? Waarom heb je daar anderen voor nodig?
Ik vind je in je schrijven ook niet heel erg duidelijk/helder, daardoor kom je ook niet duidelijk/helder op mij over. Maar het kan natuurlijk zijn dat je je op papier wat moeilijker uitdrukt, dat kan ik zo niet beoordelen.
Verder lees ik ontzettend veel boosheid en frustratie naar zo ongeveer alles en iedereen, daar zou ik me - als ik jouw broer was - ook zorgen over maken.
HEH HEH!! eindelijk iemand die ook aan de andere kant van het verhaal denkt.
Ik bedoel, waarom zouden beide broers zo reageren? En ook nog de mensen om haar heen? Dat lijkt me niet voor niets hoor.
Misschien denkt deze mevrouw wel altijd dat er iets mis is met haar moeder? Belt ze haar broers op bij elke nies. Dat lijkt mij logischer dan alle andere speculaties.
Ik vind het alarmerend dat TO zo benadrukt dat ze NIET gek is. In mijn ervaring zijn juist de mensen die dat het hardst roepen juist gek.
Maar goed, moeders naar de dokter brengen kan geen kwaad.
zondag 4 juni 2017 om 07:40
Bekommeren? Bedoel je niet afpoeieren? En vrouwen omlaag trappen?hayleyyy schreef: ↑03-06-2017 19:31Hm, Snoekbaars, vervelend dat de omgeving zo op jou overkomt.
Ik hoor veel weerstand in jouw tekst en je ervaart veel mensen als vijandig, gezien jouw vorige topics.
Maak je niet te druk over jouw broers, maar ga actie ondernemen om jouw moeder naar de huisarts te krijgen.
Ik denk dat dit toch een dingetje is bij jou. Denken dat de omgeving erg negatief is over jou/
Op zich is het toch fijn dat jouw broers zich bekommeren om jou? Zo erg trekken ze zich dus ook niet niets aan van de situatie. Alleen legen ze de nadruk op jouw gesteldheid ipv die op jouw moeder. Mogelijk is dat verkeerd, maar ik lees daar wel betrokkenheid uit.
Als de hele wereld stom doet tegen jou/zich zorgen maakt om jou, zou ik toch even gaan kijken hoe het gaat met jou.
zondag 4 juni 2017 om 08:06
Dan antwoord je dus voortaan op haar opmerking (jammer dat je al 10 jaar vrijgezel bent): ja jammer hè. Niet tegen in gaan! Je merkt dat dat geen zin heeft. Dan wordt ze boos.Snoekbaars schreef: ↑03-06-2017 17:47Dit antwoord geeft me positieve vibes, hoe een schijtterm 'positive vibes' ook is. Bedankt. Geeft ook inzicht.
Het probleem is dat ik niet met mijn ma naar de huisarts kan; zij heeft het niet in de gate. Als ze zegt; 'wat jammer dat je al 10 jaar vrijgezel bent' en ik zeg 'huh? Maar ma, ik heb 7 jaar lang gehad met X, we woonde samen, we kwamen maandelijks samen bij jou 7 jaar lang.. elk jaar ook samen op vakantie geweest...=/' is het meteen 'Jaaaa! Dat is niet! Je liegt!' boosheid boosheid boosheid. Ik schat de kans niet zo groot in dat ik haar mee naar haar huisarts krijg.
Misschien wel beginnende Alzheimer/dementie.
En ik snap deze zin niet: "Het probleem is dat ik niet met mijn ma naar de huisarts kan; zij heeft het niet in de gate."
Kun je dit uitleggen?
dinsdag 6 juni 2017 om 00:06
Thanks Hayleyyy, goed voorbeeld van hoe mijn broers doen.hayleyyy schreef: ↑03-06-2017 19:31Hm, Snoekbaars, vervelend dat de omgeving zo op jou overkomt.
Ik hoor veel weerstand in jouw tekst en je ervaart veel mensen als vijandig, gezien jouw vorige topics.
Maak je niet te druk over jouw broers, maar ga actie ondernemen om jouw moeder naar de huisarts te krijgen.
Ik denk dat dit toch een dingetje is bij jou. Denken dat de omgeving erg negatief is over jou/
Op zich is het toch fijn dat jouw broers zich bekommeren om jou? Zo erg trekken ze zich dus ook niet niets aan van de situatie. Alleen legen ze de nadruk op jouw gesteldheid ipv die op jouw moeder. Mogelijk is dat verkeerd, maar ik lees daar wel betrokkenheid uit.
Als de hele wereld stom doet tegen jou/zich zorgen maakt om jou, zou ik toch even gaan kijken hoe het gaat met jou.
dinsdag 6 juni 2017 om 00:17
Je hebt helemaal gelijk.vrij-zinloos schreef: ↑04-06-2017 02:14HEH HEH!! eindelijk iemand die ook aan de andere kant van het verhaal denkt.
Ik bedoel, waarom zouden beide broers zo reageren? En ook nog de mensen om haar heen? Dat lijkt me niet voor niets hoor.
Misschien denkt deze mevrouw wel altijd dat er iets mis is met haar moeder? Belt ze haar broers op bij elke nies. Dat lijkt mij logischer dan alle andere speculaties.
Ik vind het alarmerend dat TO zo benadrukt dat ze NIET gek is. In mijn ervaring zijn juist de mensen die dat het hardst roepen juist gek.
Maar goed, moeders naar de dokter brengen kan geen kwaad.
Het is het meest logisch dat ik gek ben en mijn broers bij elke nies opbel omdat ik denk dat er iets mis is met mijn moeder.
Je hebt door dat je nu hetzelfde doet he?
'mijn ma denkt dat het 2003 is'.
En jouw respons is;
Ik bedoel, waarom zouden beide broers zo reageren? En ook nog de mensen om haar heen? Dat lijkt me niet voor niets hoor.
Misschien denkt deze mevrouw wel altijd dat er iets mis is met haar moeder? Belt ze haar broers op bij elke nies. Dat lijkt mij logischer dan alle andere speculaties.
Ik vind het alarmerend dat TO zo benadrukt dat ze NIET gek is. In mijn ervaring zijn juist de mensen die dat het hardst roepen juist gek.
dinsdag 6 juni 2017 om 00:20
Bij de volgende ontmoeting weet ze het gewoon weer en kan ze zich niet voorstellen dat ze die zaken niet wist. Als ik haar er op aanspreek op het moment zelf dat het toch écht geen 2003 is wordt ze boos. Als ik haar er later op aanspreek dat ik me wel zorgen maakte om haar na deze situatie herinnert ze zich het voorval niet en weet ze heel goed dat het 2017 is en alles en wordt weer boos. Het zijn meer tijdelijke episodes.forumdame2011 schreef: ↑04-06-2017 08:06Dan antwoord je dus voortaan op haar opmerking (jammer dat je al 10 jaar vrijgezel bent): ja jammer hè. Niet tegen in gaan! Je merkt dat dat geen zin heeft. Dan wordt ze boos.
Misschien wel beginnende Alzheimer/dementie.
En ik snap deze zin niet: "Het probleem is dat ik niet met mijn ma naar de huisarts kan; zij heeft het niet in de gate."
Kun je dit uitleggen?
dinsdag 25 juli 2017 om 14:08
Hey snoekbaars, hoe gaat het nu met je moeder en met jou? Heb je al contact gehad met haar huisarts?Snoekbaars schreef: ↑06-06-2017 00:20Bij de volgende ontmoeting weet ze het gewoon weer en kan ze zich niet voorstellen dat ze die zaken niet wist. Als ik haar er op aanspreek op het moment zelf dat het toch écht geen 2003 is wordt ze boos. Als ik haar er later op aanspreek dat ik me wel zorgen maakte om haar na deze situatie herinnert ze zich het voorval niet en weet ze heel goed dat het 2017 is en alles en wordt weer boos. Het zijn meer tijdelijke episodes.
woensdag 26 juli 2017 om 19:25
Maar ik snap het verhaal niet zo. Want de ziekte van TO die ze een aantal jaren geleden heeft gehad en waar ze gelukkig goed uit is gekomen, lijkt me helemaal niet relevant, dus waarom dat erbij slepen?
Waar het om gaat is dat die moeder niet adequaat meer reageert, dingen die ze zou moeten weten, niet meer weet en zich raar gedraagt. Nou, of je dan zelf wel of niet ooit ziek bent geweest, doet dan niet ter zake, dan is het kwestie je moeder zo snel mogelijk naar een arts te transporteren om te laten bezien wat er mis is met haar. Lijkt mij.
Waar het om gaat is dat die moeder niet adequaat meer reageert, dingen die ze zou moeten weten, niet meer weet en zich raar gedraagt. Nou, of je dan zelf wel of niet ooit ziek bent geweest, doet dan niet ter zake, dan is het kwestie je moeder zo snel mogelijk naar een arts te transporteren om te laten bezien wat er mis is met haar. Lijkt mij.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 26 juli 2017 om 20:54
Het zijn eigenlijk ook twee los-staande problemen.pejeka schreef: ↑26-07-2017 19:25Maar ik snap het verhaal niet zo. Want de ziekte van TO die ze een aantal jaren geleden heeft gehad en waar ze gelukkig goed uit is gekomen, lijkt me helemaal niet relevant, dus waarom dat erbij slepen?
Waar het om gaat is dat die moeder niet adequaat meer reageert, dingen die ze zou moeten weten, niet meer weet en zich raar gedraagt. Nou, of je dan zelf wel of niet ooit ziek bent geweest, doet dan niet ter zake, dan is het kwestie je moeder zo snel mogelijk naar een arts te transporteren om te laten bezien wat er mis is met haar. Lijkt mij.
- Mensen die je behandelen alsof je gek bent na een lichamelijke ziekte.
- Ma die vergeetachtig is, en niet naar de dokter te slepen valt. En ik daar hulp bij kan gebruiken.
Die komen nu samen.
woensdag 26 juli 2017 om 21:04
Dat mensen je behandelen of je gek bent na een lichamelijke ziekte, kan ik niet uit eigen ervaring beamen. Ik heb kanker gehad, 8 maanden lang de zwaarste chemo en andere behandelingen gehad die je je maar kunt voorstellen, en toen ik godzijdank daar weer goed uit kwam, was iedereen alleen maar blij en dankbaar voor me, echt niet dat er mensen waren die deden alsof ik gek was.Snoekbaars schreef: ↑26-07-2017 20:54Het zijn eigenlijk ook twee los-staande problemen.
- Mensen die je behandelen alsof je gek bent na een lichamelijke ziekte.
- Ma die vergeetachtig is, en niet naar de dokter te slepen valt. En ik daar hulp bij kan gebruiken.
Die komen nu samen.
Vier maanden na mijn laatste chemo, ik was eigenlijk nog aan het herstellen, want je herstel begint pas écht ná je laatste chemo, werd mijn vader gediagnosticeerd met een zware hersentumor, ongeneeslijk en onbehandelbaar, en moest ik, met de beperkte energie die ik had, opeens dát traject in, hem bijstaan, de juiste verzorging regelen, enz. En 7 maanden later was ik mijn vader kwijt.
Maar die twee dingen hadden niks met elkaar te maken. Ze kwamen op een ongelukkig moment samen, maar ze stonden wel los van elkaar.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 27 juli 2017 om 08:53
Het is ook niet mijn ervaring dat mensen je na een ernstige (hersen)ziekte anders behandelen dan daarvoor. Wel dat ander gedrag andere reacties oproept. Maar je gaf aan dat je je zorgen maakte om je moeder, hoe is het daar nu mee? Heb je inmiddels contact gehad met haar huisarts of trek jij, net als je broers, je handen ervan af en moet ze het zelf maar redden?Snoekbaars schreef: ↑26-07-2017 20:54Het zijn eigenlijk ook twee los-staande problemen.
- Mensen die je behandelen alsof je gek bent na een lichamelijke ziekte.
- Ma die vergeetachtig is, en niet naar de dokter te slepen valt. En ik daar hulp bij kan gebruiken.
Die komen nu samen.
donderdag 27 juli 2017 om 16:49
Thanks Melisande2.
Ik heb het losgelaten.
Ik heb haar gebeld en verteld wat ik denk en vind.
Dat ik vind dat ze naar de huisarts moet, en als ze dat niet doet of ze wil nadenken over hoe ik moet reageren als ze weer zaken vergeet want ik trek dit zo niet. Moet ik dan wéér mijn levensverhaal gaan vertellen of het negeren? Dat mag zij beslissen. Het is ergens een soort van aangekomen, het heeft haar aan denken gezet, maar naar huisarts wil ze uiteraard niet.
Daarna kreeg ik een bericht van mijn andere pa (die nu met mijn ma is) dat ik me geen zorgen hoef te maken, bij hem vergeet ze ook continu zaken! (????? oh okay... nee, dan is het wel gezond...).
Klaar. Heb mijn best gedaan. Zij wilt niet, niemand wil niet en gewoon weg kijken en doen alsof het er niet is en daar zijn ze kennelijk gelukkig mee. Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.
Ik heb het losgelaten.
Ik heb haar gebeld en verteld wat ik denk en vind.
Dat ik vind dat ze naar de huisarts moet, en als ze dat niet doet of ze wil nadenken over hoe ik moet reageren als ze weer zaken vergeet want ik trek dit zo niet. Moet ik dan wéér mijn levensverhaal gaan vertellen of het negeren? Dat mag zij beslissen. Het is ergens een soort van aangekomen, het heeft haar aan denken gezet, maar naar huisarts wil ze uiteraard niet.
Daarna kreeg ik een bericht van mijn andere pa (die nu met mijn ma is) dat ik me geen zorgen hoef te maken, bij hem vergeet ze ook continu zaken! (????? oh okay... nee, dan is het wel gezond...).
Klaar. Heb mijn best gedaan. Zij wilt niet, niemand wil niet en gewoon weg kijken en doen alsof het er niet is en daar zijn ze kennelijk gelukkig mee. Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.
