Psyche
alle pijlers
Naar de psycholoog of toch afbellen?
zaterdag 2 november 2019 om 23:06
Hallo allen,
In ieder geval alvast bedankt voor het lezen!
Ik ben een jonge vrouw van 20, met een 'lichte' vorm van autisme (wat tevens niet zichtbaar is voor de buitenwereld) en woon sinds kort op mezelf (zelfstandig) en studeer. Tot zo ver niet zoveel aan de hand.
Echter begin 2019 kreeg ik te maken met paniekaanvallen. Dit was na een opstapeling van heel veel stress (examens, familieomstandigheden en keuzestress wbt studie). Die paniekaanvallen waren eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen.
Ik ben gelijk naar de huisarts gegaan. Nadat ik een aantal gesprekken had gevoerd met de POH (die niet werkten), werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Hier was ik blij mee want ik werd eindelijk gehoord.
Uiteindelijk heb ik echter maar 4 of 5 gesprekken met hem gehad. Daarna nog wel een belafspraak, maar dat had totaal geen nut. Mijn klachten werden al heel erg snel minder.
De eerste weken na die paniekaanval was ik enorm angstig. Zo vermeed ik alle plekken waarvan ik het gevoel kreeg dat ik daar een paniekaanval zou krijgen (openbaar vervoer, de kassa rij, drukke menigtes, autorijden etc..) maar die piek van angst verdween al snel.
Nog steeds ben ik sneller angstig dan voorheen. Maar desondanks ga ik alle uitdagingen wel aan.
Omdat mijn angstklachten al heel snel minder werden, had een afspraak met de psycholoog niet meer zoveel nut.
Ik had geen hulpvragen meer... in ieder geval niet op angst gebaseerd.
Naast dat de angsten minder zijn geworden merk ik wel dat ik qua gedrag anders ben geworden. Ik ben sneller neerslachtig, heb veel spanningshoofdpijn, zie dingen steeds vaker als nutteloos en heb gewoon steeds vaker ergens geen zin in. Vraag me steeds vaker af: 'wat is de zin van..?' Ik voel dan gewoon niks. Geen verdriet, geen blijdschap. Helemaal niks. Alleen een gigantische spanning wat dan weer gepaard gaat met erg veel negatieve gedachten die ik dan oprecht niet kan stoppen. Ook gedachten over de dood komen zeker zo nu en dan voorbij. Niet dat ik nu dood zou willen en ook niet dat ik al echt plannen aan het bedenken ben. Maar wel dat het me ergens, als ik me rot voel, een bepaalde rust geeft. Ik heb deze gedachtes en neerslachtigheid ongeveer vanaf juni dit jaar (op het moment dat mijn angsten juist minder werden).
Ergens klinkt dit als een (lichte) depressie, maar ik ben daar niet echt zeker van. Ik heb deze gevoelens van neerslachtigheid vaak, soms wel 1 a 2 weken achter elkaar. Meestal hooguit 5 dagen en dan trekt het wel weer weg. Het zijn meer 'korte' stemmingswisselingen. De neerslachtigheid duurt over het algemeen te kort om het een depressie te kunnen noemen... Maar het duurt te lang om het gewoon een dipje te noemen. Ik weet niet wat het is, maar vind deze stemmingswisselingen wel lastig.
Is het inderdaad iets psychisch? (Ben ik wel wat vatbaarder voor door mijn autisme helaas), of komt dit ook door alle indrukken van mijn studie en het op mezelf wonen en moet ik het even afwachten?
Ik heb voor aankomende vrijdag een afspraak staan. Deze afspraak staat al ruim 2 weken (mijn psycholoog was met vakantie) en had ik gemaakt toen ik me echt weer beroerd voelde.
Echter kwam mijn moeder laatst met een natuurlijk medicijn (5-HTP) en sinds ik dit nu gebruik (2 weken) is mijn stemming een heel stuk stabieler.
Nu voel ik me de laatste week weer een stuk beter (door dat spul) en twijfel ik aan de afspraak met de psycholoog. Kom ik daar weer aanzetten... Weet ik niet waar ik het over moet hebben. Ik lach waarschijnlijk alles weg (wat ik altijd doe omdat ik me geen houding weet te geven). En dan vraagt mijn psycholoog weer: 'Wat is je hulpvraag?' En dan weet ik niet wat ik daar op moet antwoorden. Ergens weet ik dat mijn gedrag niet helemaal 'klopt'. Die neerslachtigheid, dat erger lijkt te worden (als ik geen 5-htp gebruik) ken ik niet van mezelf. Ik was vroeger (tot 2 jaar geleden ongeveer) altijd echt vrolijk, blij en positief. Ik weet dat het ergens anders moet en vast ook wel anders kan. Maar ik weet niet hoe? Ik weet niet waar het vandaan komt en weet ook niet waarom ik me regelmatig zo belabberd voel. Ik wil me het liefst gewoon weer fijn voelen. Af en toe een belabberde dag is prima, maar zoals ik het nu vaak heb vind ik te veel. Maarja, waarmee zou mijn psycholoog mij kunnen helpen? Welke hulpvraag zou ik kunnen stellen?
Alvast bedankt!
In ieder geval alvast bedankt voor het lezen!
Ik ben een jonge vrouw van 20, met een 'lichte' vorm van autisme (wat tevens niet zichtbaar is voor de buitenwereld) en woon sinds kort op mezelf (zelfstandig) en studeer. Tot zo ver niet zoveel aan de hand.
Echter begin 2019 kreeg ik te maken met paniekaanvallen. Dit was na een opstapeling van heel veel stress (examens, familieomstandigheden en keuzestress wbt studie). Die paniekaanvallen waren eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen.
Ik ben gelijk naar de huisarts gegaan. Nadat ik een aantal gesprekken had gevoerd met de POH (die niet werkten), werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Hier was ik blij mee want ik werd eindelijk gehoord.
Uiteindelijk heb ik echter maar 4 of 5 gesprekken met hem gehad. Daarna nog wel een belafspraak, maar dat had totaal geen nut. Mijn klachten werden al heel erg snel minder.
De eerste weken na die paniekaanval was ik enorm angstig. Zo vermeed ik alle plekken waarvan ik het gevoel kreeg dat ik daar een paniekaanval zou krijgen (openbaar vervoer, de kassa rij, drukke menigtes, autorijden etc..) maar die piek van angst verdween al snel.
Nog steeds ben ik sneller angstig dan voorheen. Maar desondanks ga ik alle uitdagingen wel aan.
Omdat mijn angstklachten al heel snel minder werden, had een afspraak met de psycholoog niet meer zoveel nut.
Ik had geen hulpvragen meer... in ieder geval niet op angst gebaseerd.
Naast dat de angsten minder zijn geworden merk ik wel dat ik qua gedrag anders ben geworden. Ik ben sneller neerslachtig, heb veel spanningshoofdpijn, zie dingen steeds vaker als nutteloos en heb gewoon steeds vaker ergens geen zin in. Vraag me steeds vaker af: 'wat is de zin van..?' Ik voel dan gewoon niks. Geen verdriet, geen blijdschap. Helemaal niks. Alleen een gigantische spanning wat dan weer gepaard gaat met erg veel negatieve gedachten die ik dan oprecht niet kan stoppen. Ook gedachten over de dood komen zeker zo nu en dan voorbij. Niet dat ik nu dood zou willen en ook niet dat ik al echt plannen aan het bedenken ben. Maar wel dat het me ergens, als ik me rot voel, een bepaalde rust geeft. Ik heb deze gedachtes en neerslachtigheid ongeveer vanaf juni dit jaar (op het moment dat mijn angsten juist minder werden).
Ergens klinkt dit als een (lichte) depressie, maar ik ben daar niet echt zeker van. Ik heb deze gevoelens van neerslachtigheid vaak, soms wel 1 a 2 weken achter elkaar. Meestal hooguit 5 dagen en dan trekt het wel weer weg. Het zijn meer 'korte' stemmingswisselingen. De neerslachtigheid duurt over het algemeen te kort om het een depressie te kunnen noemen... Maar het duurt te lang om het gewoon een dipje te noemen. Ik weet niet wat het is, maar vind deze stemmingswisselingen wel lastig.
Is het inderdaad iets psychisch? (Ben ik wel wat vatbaarder voor door mijn autisme helaas), of komt dit ook door alle indrukken van mijn studie en het op mezelf wonen en moet ik het even afwachten?
Ik heb voor aankomende vrijdag een afspraak staan. Deze afspraak staat al ruim 2 weken (mijn psycholoog was met vakantie) en had ik gemaakt toen ik me echt weer beroerd voelde.
Echter kwam mijn moeder laatst met een natuurlijk medicijn (5-HTP) en sinds ik dit nu gebruik (2 weken) is mijn stemming een heel stuk stabieler.
Nu voel ik me de laatste week weer een stuk beter (door dat spul) en twijfel ik aan de afspraak met de psycholoog. Kom ik daar weer aanzetten... Weet ik niet waar ik het over moet hebben. Ik lach waarschijnlijk alles weg (wat ik altijd doe omdat ik me geen houding weet te geven). En dan vraagt mijn psycholoog weer: 'Wat is je hulpvraag?' En dan weet ik niet wat ik daar op moet antwoorden. Ergens weet ik dat mijn gedrag niet helemaal 'klopt'. Die neerslachtigheid, dat erger lijkt te worden (als ik geen 5-htp gebruik) ken ik niet van mezelf. Ik was vroeger (tot 2 jaar geleden ongeveer) altijd echt vrolijk, blij en positief. Ik weet dat het ergens anders moet en vast ook wel anders kan. Maar ik weet niet hoe? Ik weet niet waar het vandaan komt en weet ook niet waarom ik me regelmatig zo belabberd voel. Ik wil me het liefst gewoon weer fijn voelen. Af en toe een belabberde dag is prima, maar zoals ik het nu vaak heb vind ik te veel. Maarja, waarmee zou mijn psycholoog mij kunnen helpen? Welke hulpvraag zou ik kunnen stellen?
Alvast bedankt!
zondag 3 november 2019 om 11:11
Dan heb je niet goed gelezen. Ik zeg dat je ook af en toe oranje moet doen, zodat je jezelf uit blijft dagen.-Simone- schreef: ↑03-11-2019 10:03Even uit nieuwsgierigheid: als je dit nou gaat toepassen, is het dan niet zo dat juist steeds meer dingen rood en oranje worden en daardoor je wereldje steeds kleiner wordt? Omdat je zegt dat je heel af en toe oranje moet doen, maar voornamelijk groen.
Dan doe je alleen nog maar veilig en vertrouwd, en worden steeds meer dingen 'onveilig'. Lijkt mij dan.
Hoe ga je op deze manier dan ooit van je Rode dingen afkomen?
Doordat dit lukt, bouw je weer vetrouwen op in jezelf en je lijf.
Ook zeg ik dat je rrod kunt doen, door het kleiner te maken.
Ik zeg er ook duidelijk bij dat dit geld voor mensen met autisme.
Omdat hun prikkelverwerking anders werkt. En angst kan komen door overprikkeling en dan juist meer rust beter is dan tegen je angsten te vechten.
Mensen die geen verstand hebben van autisme snappen dit inderdaad niet.
zondag 3 november 2019 om 11:14
Dit het ik niet gezegd. Rood kun je doen als je het kleiner maakt.
Als de psycholoog rood is, zou het oranje kunnen worden door iemand mee te nemen.
Ook zou je het oranje kunnen maken door de eertse afspraak telefonisch te doen. Of sommige psycholoolgen komen de eerste sessie thuis bij angst klachten.
zondag 3 november 2019 om 11:22
Het advies van het stoplicht komt trouwens van een psycholoog en word vaker toegepast. Dus het is een bewezen methode.
En nogmaals de oorzaak van angst bij iemand met autisme is vaak anders als bij iemand zonder autisme.
Je hoofd kan bij autisme zo vol zitten. Dit ervaren mensen zonder autisme nooit op die manier. Je moet dan juist ontprikkellen en rust nemen.
De werking van de hersenen van iemand met autisme kun je zien als een trechter. Alle info komt wel binnen maar hoopt zich op en gaat maar druppels gewijs, als koffie door een koffie zet apparaat.
Bij 'normale' hersenen gaat de verwerking zonder blokkade.
Zo kan het zijn dat mensen met autisme nog bij de verwerking zijn van een onaardige caissière van 3 maanden terug. Omdat informatie ophoopt.
Ook zien en voelen en horen mensen met autisme nog meer, dus de informatieverwerking gaat veel langzamer door de hersenen en ook nog eens veel meer aanvoer van informatie.
Door dan alles te blijven doen, krijg je meer en meer prikkels die allemaal weer door die trechter moeten.
Rust, dingen die groen zijn, is dan de enige oplossing.
Deze prikkelstoornis afwijking is vanaf je geboorte en kan niet gerepareerd worden. Je kunt er alleen mee om leren gaan.
En de stoplicht methode is daar een gebruikelijke methode voor.
En nogmaals de oorzaak van angst bij iemand met autisme is vaak anders als bij iemand zonder autisme.
Je hoofd kan bij autisme zo vol zitten. Dit ervaren mensen zonder autisme nooit op die manier. Je moet dan juist ontprikkellen en rust nemen.
De werking van de hersenen van iemand met autisme kun je zien als een trechter. Alle info komt wel binnen maar hoopt zich op en gaat maar druppels gewijs, als koffie door een koffie zet apparaat.
Bij 'normale' hersenen gaat de verwerking zonder blokkade.
Zo kan het zijn dat mensen met autisme nog bij de verwerking zijn van een onaardige caissière van 3 maanden terug. Omdat informatie ophoopt.
Ook zien en voelen en horen mensen met autisme nog meer, dus de informatieverwerking gaat veel langzamer door de hersenen en ook nog eens veel meer aanvoer van informatie.
Door dan alles te blijven doen, krijg je meer en meer prikkels die allemaal weer door die trechter moeten.
Rust, dingen die groen zijn, is dan de enige oplossing.
Deze prikkelstoornis afwijking is vanaf je geboorte en kan niet gerepareerd worden. Je kunt er alleen mee om leren gaan.
En de stoplicht methode is daar een gebruikelijke methode voor.
zondag 3 november 2019 om 11:31
Graag gedaan. Sorry als ik zo reageerde.
Ik wil gewoon het betse voor to. En Misschien helpt haar de stoplicht methode wel.
Er zijn verschillende soorten oorzaken van angst. En door de angst heen gaan is voor sommige mensen (oa mensen met autisme) niet de beste oplossing.
zondag 3 november 2019 om 11:47
Ik zou zeker gaan. En daarnaast : met 5 HTP beïnvloed je je serotonine spiegel, in die zin kan het inderdaad zijn dat je er baat bij hebt. Maar het lijkt me niet raadzaam zelf te gaan rommelen hiermee, niet elk middel wat vrij verkrijgbaar is is veilig of geschikt voor iedereen. Zou het gebruik hiervan met een arts bespreken.
zondag 3 november 2019 om 11:47
Bedankt allemaal voor de reacties.
Stoplicht methode ken ik wel, maar vind ik ergens nogal een kinderachtige methode. Al weet ik dat het heel goed bedoeld is en ook zeker toepaspaar is!
Mijn angsten zijn inderdaad wel een gevolg van overprikkeling, maar als ik mijn angsten vermijd wordt het uiteindelijk erger. Ik vermijd ze dus niet, maar als ik zwaar overprikkeld ben ga ik bij wijze van niet 3 uur treinreizen naar den andere kant van het land.
Ik heb besloten om mijn afspraak wel door te laten gaan, maar zie er wel tegenop. Ik kan inderdaad deze topic als geheugensteun gebruiken en dat ga ik dus ook proberen. Maar de afgelopen keren had ik heel erg het gevoel dat ik daar zat en al allemaal doelen moest hebben. Die doelen had ik wel en werden opgesteld. Vier weken later (na een ontspannende vakantie) ging het toevallig heel goed en had ik op dat moment geen hulpvraag (meer). Toen zei hij nog van ja, als je geen hulpvraag hebt, is het dan niet beter om te stoppen met de behandeling? Niet dat je van mij weg moet, maar als je geen vragen meer hebt, kan ik je niet helpen.
Ik heb gewoon niet echt het gevoel dat hij mij begrijpt. Maar dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen omdat mijn stemmingen ook wel steeds wisselen.
Stoplicht methode ken ik wel, maar vind ik ergens nogal een kinderachtige methode. Al weet ik dat het heel goed bedoeld is en ook zeker toepaspaar is!
Mijn angsten zijn inderdaad wel een gevolg van overprikkeling, maar als ik mijn angsten vermijd wordt het uiteindelijk erger. Ik vermijd ze dus niet, maar als ik zwaar overprikkeld ben ga ik bij wijze van niet 3 uur treinreizen naar den andere kant van het land.
Ik heb besloten om mijn afspraak wel door te laten gaan, maar zie er wel tegenop. Ik kan inderdaad deze topic als geheugensteun gebruiken en dat ga ik dus ook proberen. Maar de afgelopen keren had ik heel erg het gevoel dat ik daar zat en al allemaal doelen moest hebben. Die doelen had ik wel en werden opgesteld. Vier weken later (na een ontspannende vakantie) ging het toevallig heel goed en had ik op dat moment geen hulpvraag (meer). Toen zei hij nog van ja, als je geen hulpvraag hebt, is het dan niet beter om te stoppen met de behandeling? Niet dat je van mij weg moet, maar als je geen vragen meer hebt, kan ik je niet helpen.
Ik heb gewoon niet echt het gevoel dat hij mij begrijpt. Maar dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen omdat mijn stemmingen ook wel steeds wisselen.
zondag 3 november 2019 om 11:48
Sorry is niet nodig hoor, ik snap het welGele_Suikerspin schreef: ↑03-11-2019 11:31Graag gedaan. Sorry als ik zo reageerde.
Ik wil gewoon het betse voor to. En Misschien helpt haar de stoplicht methode wel.
Er zijn verschillende soorten oorzaken van angst. En door de angst heen gaan is voor sommige mensen (oa mensen met autisme) niet de beste oplossing.
Een psycholoog met verstand van autisme is dan inderdaad wel nodig, zoals jij al opmerkte.
zondag 3 november 2019 om 12:08
Ik vind dit wel wat raar van de psycholoog. Sowieso hebben sommige mensen met autisme moeite met het formuleren van een hulpvraag. Die kunnen dit zelf niet.
De psycholoog zou dit moeten oppakken en samen met jouwen hulpvraag dan moeten formuleren.
Een tip is een autisme coach via het wijkteam. Die kan je meer in praktische situaties helpen en de balans tussen rust en activiteit.
Super dat je je bij overprikkelimg niet 3 uur gaat treinreizen, dat is inderdaad wat ik bedoel. Doe je goed!
De psycholoog zou dit moeten oppakken en samen met jouwen hulpvraag dan moeten formuleren.
Een tip is een autisme coach via het wijkteam. Die kan je meer in praktische situaties helpen en de balans tussen rust en activiteit.
Super dat je je bij overprikkelimg niet 3 uur gaat treinreizen, dat is inderdaad wat ik bedoel. Doe je goed!
zondag 3 november 2019 om 12:54
Op zoek naar een autismecoach is een goede tip! Hier ga ik naar kijken bedankt!Gele_Suikerspin schreef: ↑03-11-2019 12:08Ik vind dit wel wat raar van de psycholoog. Sowieso hebben sommige mensen met autisme moeite met het formuleren van een hulpvraag. Die kunnen dit zelf niet.
De psycholoog zou dit moeten oppakken en samen met jouwen hulpvraag dan moeten formuleren.
Een tip is een autisme coach via het wijkteam. Die kan je meer in praktische situaties helpen en de balans tussen rust en activiteit.
Super dat je je bij overprikkelimg niet 3 uur gaat treinreizen, dat is inderdaad wat ik bedoel. Doe je goed!
zondag 3 november 2019 om 13:01
Ik ben zwaar allergisch voor dit soort uitspraken.Gele_Suikerspin schreef: ↑03-11-2019 11:11
Mensen die geen verstand hebben van autisme snappen dit inderdaad niet.
De meeste hulpverleners hebben in hun opleiding iets geleerd over de vele verschillende aandoeningen die cliënten kunnen hebben.
Niemand komt gespecialiseerd van de opleiding.
Dat geldt dus niet uitsluitend voor autisme, dat geldt ook voor bipo, schizofrenie, borderline, depressie, enz enz.
En afhankelijk van wat je nodig hebt kun je iemand zoeken die zich wat meer toegelegd heeft op jouw specifieke 'aandoening', echt nodig is dat vaak niet.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 3 november 2019 om 13:20
Je psych is niet bekend met autisme? Het gaat er juist om dat je op regelmatige basis met hem kunt babbelen over wat je op dat moment bezig houdt. Oók op momenten dat het relatief goed met je gaat.XTheeleutX schreef: ↑03-11-2019 11:47Vier weken later (na een ontspannende vakantie) ging het toevallig heel goed en had ik op dat moment geen hulpvraag (meer). Toen zei hij nog van ja, als je geen hulpvraag hebt, is het dan niet beter om te stoppen met de behandeling? Niet dat je van mij weg moet, maar als je geen vragen meer hebt, kan ik je niet helpen.
Ik heb gewoon niet echt het gevoel dat hij mij begrijpt. Maar dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen omdat mijn stemmingen ook wel steeds wisselen.
zondag 3 november 2019 om 16:02
Prima. Ik denk hier anders over.Solomio schreef: ↑03-11-2019 13:01Ik ben zwaar allergisch voor dit soort uitspraken.
De meeste hulpverleners hebben in hun opleiding iets geleerd over de vele verschillende aandoeningen die cliënten kunnen hebben.
Niemand komt gespecialiseerd van de opleiding.
Dat geldt dus niet uitsluitend voor autisme, dat geldt ook voor bipo, schizofrenie, borderline, depressie, enz enz.
En afhankelijk van wat je nodig hebt kun je iemand zoeken die zich wat meer toegelegd heeft op jouw specifieke 'aandoening', echt nodig is dat vaak niet.
maandag 4 november 2019 om 18:42
Ik herken dit heel erg. Ik heb ups and downs en als ik me goed voel dan kan ik moet bin dat doen gevoel zeg maar en zit ik maar een beetje bij zo een psycholoog... dan weet ik niet waar ik t over moet hebben...
Nu uiteindelijk wel doorgepakt (want overal wachtlijsten en elke keer als ik aan de beurt ben voelde ik me al beter) en er blijkt toch meer aan de hand dan ik dacht...
Ik zou echt doorpakken... je klachten klinken best serieus... al denk je nu je je goed voelt van niet.
Nu uiteindelijk wel doorgepakt (want overal wachtlijsten en elke keer als ik aan de beurt ben voelde ik me al beter) en er blijkt toch meer aan de hand dan ik dacht...
Ik zou echt doorpakken... je klachten klinken best serieus... al denk je nu je je goed voelt van niet.
woensdag 6 november 2019 om 12:44
Vanaf wanneer merkte je het verschil? Hoe lang ben/zat je bij de psycholoog? In welk opzicht hielp het?abracadabra schreef: ↑04-11-2019 18:42Ik herken dit heel erg. Ik heb ups and downs en als ik me goed voel dan kan ik moet bin dat doen gevoel zeg maar en zit ik maar een beetje bij zo een psycholoog... dan weet ik niet waar ik t over moet hebben...
Nu uiteindelijk wel doorgepakt (want overal wachtlijsten en elke keer als ik aan de beurt ben voelde ik me al beter) en er blijkt toch meer aan de hand dan ik dacht...
Ik zou echt doorpakken... je klachten klinken best serieus... al denk je nu je je goed voelt van niet.
