Psyche
alle pijlers
Naar de psycholoog of toch afbellen?
zaterdag 2 november 2019 om 23:06
Hallo allen,
In ieder geval alvast bedankt voor het lezen!
Ik ben een jonge vrouw van 20, met een 'lichte' vorm van autisme (wat tevens niet zichtbaar is voor de buitenwereld) en woon sinds kort op mezelf (zelfstandig) en studeer. Tot zo ver niet zoveel aan de hand.
Echter begin 2019 kreeg ik te maken met paniekaanvallen. Dit was na een opstapeling van heel veel stress (examens, familieomstandigheden en keuzestress wbt studie). Die paniekaanvallen waren eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen.
Ik ben gelijk naar de huisarts gegaan. Nadat ik een aantal gesprekken had gevoerd met de POH (die niet werkten), werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Hier was ik blij mee want ik werd eindelijk gehoord.
Uiteindelijk heb ik echter maar 4 of 5 gesprekken met hem gehad. Daarna nog wel een belafspraak, maar dat had totaal geen nut. Mijn klachten werden al heel erg snel minder.
De eerste weken na die paniekaanval was ik enorm angstig. Zo vermeed ik alle plekken waarvan ik het gevoel kreeg dat ik daar een paniekaanval zou krijgen (openbaar vervoer, de kassa rij, drukke menigtes, autorijden etc..) maar die piek van angst verdween al snel.
Nog steeds ben ik sneller angstig dan voorheen. Maar desondanks ga ik alle uitdagingen wel aan.
Omdat mijn angstklachten al heel snel minder werden, had een afspraak met de psycholoog niet meer zoveel nut.
Ik had geen hulpvragen meer... in ieder geval niet op angst gebaseerd.
Naast dat de angsten minder zijn geworden merk ik wel dat ik qua gedrag anders ben geworden. Ik ben sneller neerslachtig, heb veel spanningshoofdpijn, zie dingen steeds vaker als nutteloos en heb gewoon steeds vaker ergens geen zin in. Vraag me steeds vaker af: 'wat is de zin van..?' Ik voel dan gewoon niks. Geen verdriet, geen blijdschap. Helemaal niks. Alleen een gigantische spanning wat dan weer gepaard gaat met erg veel negatieve gedachten die ik dan oprecht niet kan stoppen. Ook gedachten over de dood komen zeker zo nu en dan voorbij. Niet dat ik nu dood zou willen en ook niet dat ik al echt plannen aan het bedenken ben. Maar wel dat het me ergens, als ik me rot voel, een bepaalde rust geeft. Ik heb deze gedachtes en neerslachtigheid ongeveer vanaf juni dit jaar (op het moment dat mijn angsten juist minder werden).
Ergens klinkt dit als een (lichte) depressie, maar ik ben daar niet echt zeker van. Ik heb deze gevoelens van neerslachtigheid vaak, soms wel 1 a 2 weken achter elkaar. Meestal hooguit 5 dagen en dan trekt het wel weer weg. Het zijn meer 'korte' stemmingswisselingen. De neerslachtigheid duurt over het algemeen te kort om het een depressie te kunnen noemen... Maar het duurt te lang om het gewoon een dipje te noemen. Ik weet niet wat het is, maar vind deze stemmingswisselingen wel lastig.
Is het inderdaad iets psychisch? (Ben ik wel wat vatbaarder voor door mijn autisme helaas), of komt dit ook door alle indrukken van mijn studie en het op mezelf wonen en moet ik het even afwachten?
Ik heb voor aankomende vrijdag een afspraak staan. Deze afspraak staat al ruim 2 weken (mijn psycholoog was met vakantie) en had ik gemaakt toen ik me echt weer beroerd voelde.
Echter kwam mijn moeder laatst met een natuurlijk medicijn (5-HTP) en sinds ik dit nu gebruik (2 weken) is mijn stemming een heel stuk stabieler.
Nu voel ik me de laatste week weer een stuk beter (door dat spul) en twijfel ik aan de afspraak met de psycholoog. Kom ik daar weer aanzetten... Weet ik niet waar ik het over moet hebben. Ik lach waarschijnlijk alles weg (wat ik altijd doe omdat ik me geen houding weet te geven). En dan vraagt mijn psycholoog weer: 'Wat is je hulpvraag?' En dan weet ik niet wat ik daar op moet antwoorden. Ergens weet ik dat mijn gedrag niet helemaal 'klopt'. Die neerslachtigheid, dat erger lijkt te worden (als ik geen 5-htp gebruik) ken ik niet van mezelf. Ik was vroeger (tot 2 jaar geleden ongeveer) altijd echt vrolijk, blij en positief. Ik weet dat het ergens anders moet en vast ook wel anders kan. Maar ik weet niet hoe? Ik weet niet waar het vandaan komt en weet ook niet waarom ik me regelmatig zo belabberd voel. Ik wil me het liefst gewoon weer fijn voelen. Af en toe een belabberde dag is prima, maar zoals ik het nu vaak heb vind ik te veel. Maarja, waarmee zou mijn psycholoog mij kunnen helpen? Welke hulpvraag zou ik kunnen stellen?
Alvast bedankt!
In ieder geval alvast bedankt voor het lezen!
Ik ben een jonge vrouw van 20, met een 'lichte' vorm van autisme (wat tevens niet zichtbaar is voor de buitenwereld) en woon sinds kort op mezelf (zelfstandig) en studeer. Tot zo ver niet zoveel aan de hand.
Echter begin 2019 kreeg ik te maken met paniekaanvallen. Dit was na een opstapeling van heel veel stress (examens, familieomstandigheden en keuzestress wbt studie). Die paniekaanvallen waren eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen.
Ik ben gelijk naar de huisarts gegaan. Nadat ik een aantal gesprekken had gevoerd met de POH (die niet werkten), werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Hier was ik blij mee want ik werd eindelijk gehoord.
Uiteindelijk heb ik echter maar 4 of 5 gesprekken met hem gehad. Daarna nog wel een belafspraak, maar dat had totaal geen nut. Mijn klachten werden al heel erg snel minder.
De eerste weken na die paniekaanval was ik enorm angstig. Zo vermeed ik alle plekken waarvan ik het gevoel kreeg dat ik daar een paniekaanval zou krijgen (openbaar vervoer, de kassa rij, drukke menigtes, autorijden etc..) maar die piek van angst verdween al snel.
Nog steeds ben ik sneller angstig dan voorheen. Maar desondanks ga ik alle uitdagingen wel aan.
Omdat mijn angstklachten al heel snel minder werden, had een afspraak met de psycholoog niet meer zoveel nut.
Ik had geen hulpvragen meer... in ieder geval niet op angst gebaseerd.
Naast dat de angsten minder zijn geworden merk ik wel dat ik qua gedrag anders ben geworden. Ik ben sneller neerslachtig, heb veel spanningshoofdpijn, zie dingen steeds vaker als nutteloos en heb gewoon steeds vaker ergens geen zin in. Vraag me steeds vaker af: 'wat is de zin van..?' Ik voel dan gewoon niks. Geen verdriet, geen blijdschap. Helemaal niks. Alleen een gigantische spanning wat dan weer gepaard gaat met erg veel negatieve gedachten die ik dan oprecht niet kan stoppen. Ook gedachten over de dood komen zeker zo nu en dan voorbij. Niet dat ik nu dood zou willen en ook niet dat ik al echt plannen aan het bedenken ben. Maar wel dat het me ergens, als ik me rot voel, een bepaalde rust geeft. Ik heb deze gedachtes en neerslachtigheid ongeveer vanaf juni dit jaar (op het moment dat mijn angsten juist minder werden).
Ergens klinkt dit als een (lichte) depressie, maar ik ben daar niet echt zeker van. Ik heb deze gevoelens van neerslachtigheid vaak, soms wel 1 a 2 weken achter elkaar. Meestal hooguit 5 dagen en dan trekt het wel weer weg. Het zijn meer 'korte' stemmingswisselingen. De neerslachtigheid duurt over het algemeen te kort om het een depressie te kunnen noemen... Maar het duurt te lang om het gewoon een dipje te noemen. Ik weet niet wat het is, maar vind deze stemmingswisselingen wel lastig.
Is het inderdaad iets psychisch? (Ben ik wel wat vatbaarder voor door mijn autisme helaas), of komt dit ook door alle indrukken van mijn studie en het op mezelf wonen en moet ik het even afwachten?
Ik heb voor aankomende vrijdag een afspraak staan. Deze afspraak staat al ruim 2 weken (mijn psycholoog was met vakantie) en had ik gemaakt toen ik me echt weer beroerd voelde.
Echter kwam mijn moeder laatst met een natuurlijk medicijn (5-HTP) en sinds ik dit nu gebruik (2 weken) is mijn stemming een heel stuk stabieler.
Nu voel ik me de laatste week weer een stuk beter (door dat spul) en twijfel ik aan de afspraak met de psycholoog. Kom ik daar weer aanzetten... Weet ik niet waar ik het over moet hebben. Ik lach waarschijnlijk alles weg (wat ik altijd doe omdat ik me geen houding weet te geven). En dan vraagt mijn psycholoog weer: 'Wat is je hulpvraag?' En dan weet ik niet wat ik daar op moet antwoorden. Ergens weet ik dat mijn gedrag niet helemaal 'klopt'. Die neerslachtigheid, dat erger lijkt te worden (als ik geen 5-htp gebruik) ken ik niet van mezelf. Ik was vroeger (tot 2 jaar geleden ongeveer) altijd echt vrolijk, blij en positief. Ik weet dat het ergens anders moet en vast ook wel anders kan. Maar ik weet niet hoe? Ik weet niet waar het vandaan komt en weet ook niet waarom ik me regelmatig zo belabberd voel. Ik wil me het liefst gewoon weer fijn voelen. Af en toe een belabberde dag is prima, maar zoals ik het nu vaak heb vind ik te veel. Maarja, waarmee zou mijn psycholoog mij kunnen helpen? Welke hulpvraag zou ik kunnen stellen?
Alvast bedankt!
zaterdag 2 november 2019 om 23:14
zaterdag 2 november 2019 om 23:54
Gaan! Echt hoor ze zitten daar niet voor niets. Loop zelf ook al een tijdje bij een psycholoog en heb haar nog nooit over een 'hulpvraag' gehoord.
Soms weet je gewoon niet wat er met je aan de hand is, ken je bepaalde kanten niet van jezelf. Dit kan je onzeker maken en eventueel de vraag oproepen, ben ik dan gek? Niets is dan zo fijn om alles wat er in je omgaat te kunnen delen met iemand die daar ook nog getraind voor is.
Succes!
Soms weet je gewoon niet wat er met je aan de hand is, ken je bepaalde kanten niet van jezelf. Dit kan je onzeker maken en eventueel de vraag oproepen, ben ik dan gek? Niets is dan zo fijn om alles wat er in je omgaat te kunnen delen met iemand die daar ook nog getraind voor is.
Succes!
Joe.
zondag 3 november 2019 om 07:05
zondag 3 november 2019 om 07:21
Dat je je zoveel beter voelt sinds je 5HTP gebruikt zegt mij dat je zomaar erg gevoelig zou kunnen zijn voor het placebo-effect.
Als je dan ook denkt dat een bezoek aan de psycholoog weinig zin heeft is het risico extra groot dat dat idee bewaarheid wordt.
Als je dan ook denkt dat een bezoek aan de psycholoog weinig zin heeft is het risico extra groot dat dat idee bewaarheid wordt.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 3 november 2019 om 07:24
Wel goed om je te realiseren dat je geen 5HTP mag gebruiken wanneer je al antidepressiva slikt dan kun je namelijk een serotonine shock krijgen. Die 2 gaan niet samen overleg dus altijd met je arts bij twijfel.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 3 november 2019 om 07:34
zondag 3 november 2019 om 07:39
Gewoon gaan zou ik zeggen! Van mij geen oordeel over het gebruik van welk middel dan ook (dat is aan artsen/behandelaars/professionals voorbehouden) maar zoals je post, kan het geen kwaad om te gaan praten, toch? Ik vind het ook een goed idee je OP uit te printen en te laten zien.
Sterkte en succes!
Sterkte en succes!
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
zondag 3 november 2019 om 09:10
Ik zou gaan. Enige twijfel is bij mij, dat de psycholoog wel moet snappen dat hersenen bij autisme anders werken. Dit kunnen helaas niet alle psychologen. Let hier dus op. Of de psycholoog jou begrijpt.
Bij autisme en angst, komt de angst ook vaak uit overprikkelling. Je hersenen zitten vol. Bij autisme duurt alles verwerken en ordenen in je hoofd (veel) langer.
Dus als je angst hebt, is het dan juist beter, meer rust te nemen. In plaats van je angsten aan te gaan. Dan krijgen je hersenen nog steeds geen rust.
Ik zou dan ook naast een psycholoog als ik jou was een autisme coach zoeken. Of een ambulante organisatie die verstand heeft van autisme.
Deze kun je zoeken door er naar te vragen bij het wijkteam van de gemeente.
Vaak hebben deze ambulante organisatie ook een psycholoog in dienst of weten een psycholoog die autisme begrijpt.
Echt een aanrader.
Ik heb zelf autisme en 'standaard' hulp werkt vaak niet. En de juiste autisme hulp wel.
Bij autisme en angst, komt de angst ook vaak uit overprikkelling. Je hersenen zitten vol. Bij autisme duurt alles verwerken en ordenen in je hoofd (veel) langer.
Dus als je angst hebt, is het dan juist beter, meer rust te nemen. In plaats van je angsten aan te gaan. Dan krijgen je hersenen nog steeds geen rust.
Ik zou dan ook naast een psycholoog als ik jou was een autisme coach zoeken. Of een ambulante organisatie die verstand heeft van autisme.
Deze kun je zoeken door er naar te vragen bij het wijkteam van de gemeente.
Vaak hebben deze ambulante organisatie ook een psycholoog in dienst of weten een psycholoog die autisme begrijpt.
Echt een aanrader.
Ik heb zelf autisme en 'standaard' hulp werkt vaak niet. En de juiste autisme hulp wel.
zondag 3 november 2019 om 09:18
Tip, het stoplicht.
Iets wat groen voelt, je krijgt geen angst of spanning, zoals thuis een fijne serie kijken, een kleine wandeling, een vriendin op visite. DOEN!
Iets wat rood voelt, je raakt in paniek, krijgt angst. NIET DOEN!
Dit is voor nu nog te heftig. Het gaat in de toekomst gewoon weer lukt zonder angst. Maar voor nu te heftig.
Iets wat rood voelt, kun je soms wel kleiner maken. Bijvoorbeeld je verjaardag en er komen 10 mensen, te heftig! Maar wat als alleen je moeder of 1 vriendin een taartje komt eten voor max 1 uur. Is het dan misschien wel haalbaar?
Of naar de sportschool lukt niet. Maar bijvoorbeeld een kleine wandeling in je wijk wel.
Sommige dingen voelen als oranje. Ze zijn behapbaar maar niet echt prettig en ook niet echt super spannend.
Deze kun je het beste af en toe wel doen. Zodat je jezelf blijft uitdagen. En kunt kijken hoe het gaat. Soms zal het tegen vallen. Dan was het nog te veel. Soms zal het goed gaan en krijg je weer vertrouwen in jezelf en in je lijf.
Meer en deel, echt alleen maar dingen doen die groen voelen. En af en toe oranje.
Iets wat groen voelt, je krijgt geen angst of spanning, zoals thuis een fijne serie kijken, een kleine wandeling, een vriendin op visite. DOEN!
Iets wat rood voelt, je raakt in paniek, krijgt angst. NIET DOEN!
Dit is voor nu nog te heftig. Het gaat in de toekomst gewoon weer lukt zonder angst. Maar voor nu te heftig.
Iets wat rood voelt, kun je soms wel kleiner maken. Bijvoorbeeld je verjaardag en er komen 10 mensen, te heftig! Maar wat als alleen je moeder of 1 vriendin een taartje komt eten voor max 1 uur. Is het dan misschien wel haalbaar?
Of naar de sportschool lukt niet. Maar bijvoorbeeld een kleine wandeling in je wijk wel.
Sommige dingen voelen als oranje. Ze zijn behapbaar maar niet echt prettig en ook niet echt super spannend.
Deze kun je het beste af en toe wel doen. Zodat je jezelf blijft uitdagen. En kunt kijken hoe het gaat. Soms zal het tegen vallen. Dan was het nog te veel. Soms zal het goed gaan en krijg je weer vertrouwen in jezelf en in je lijf.
Meer en deel, echt alleen maar dingen doen die groen voelen. En af en toe oranje.
zondag 3 november 2019 om 09:22
Is het voor jou fijner als er iemand met je mee gaat naar de psycholoog?
Of mee het gesprek in of in de wachtkamer wachtend.
Het kan zijn dat de psycholoog tot nu toe niet helpt, omdat er tussen iemand met autisme en een psycholoog zonder autisme, continue onbewuste miscommunicatie kan zijn.
Dit ligt ook vaak bij de psycholoog. Het is heel lastig voor mensen zonder autisme om zich in te leven in hoe leven met autisme werkt.
Terwijl mensen met autisme zich continu aan het inleven zijn hoe 'normale' mensen werken. En daar word iemand met autisme mede depressief van.
Het continu maar moeten aanpassen aan wat de mensheid 'normaal' vind. En hulpverleners die je niet snappen.
Veel sterkte.
Of mee het gesprek in of in de wachtkamer wachtend.
Het kan zijn dat de psycholoog tot nu toe niet helpt, omdat er tussen iemand met autisme en een psycholoog zonder autisme, continue onbewuste miscommunicatie kan zijn.
Dit ligt ook vaak bij de psycholoog. Het is heel lastig voor mensen zonder autisme om zich in te leven in hoe leven met autisme werkt.
Terwijl mensen met autisme zich continu aan het inleven zijn hoe 'normale' mensen werken. En daar word iemand met autisme mede depressief van.
Het continu maar moeten aanpassen aan wat de mensheid 'normaal' vind. En hulpverleners die je niet snappen.
Veel sterkte.
zondag 3 november 2019 om 09:27
TO, ik zou wel gaan. Die afspraak staat nu toch al gepland, wie weet wat de psycholoog voor je kan betekenen. Vertel gewoon wat je hier schrijft. Als je vrijdag samen tot de conclusie komt dat er geen hulp nodig is, plan je gewoon geen afspraak meer. Maar ik denk dat de kans best groot is dat de psycholoog jou nog wel een stuk kan helpen.
Waarom zo'n sneer naar wat andere mensen hier schrijven? Wat schiet TO daar mee op, met zo'n zure uitspraak richting Viva-amber en Solomio?
En vanwaar die knuffel?
Argentovivo schreef: ↑03-11-2019 07:39Gewoon gaan zou ik zeggen! Van mij geen oordeel over het gebruik van welk middel dan ook (dat is aan artsen/behandelaars/professionals voorbehouden) maar zoals je post, kan het geen kwaad om te gaan praten, toch? Ik vind het ook een goed idee je OP uit te printen en te laten zien.
Sterkte en succes!
Waarom zo'n sneer naar wat andere mensen hier schrijven? Wat schiet TO daar mee op, met zo'n zure uitspraak richting Viva-amber en Solomio?
En vanwaar die knuffel?
zondag 3 november 2019 om 09:28
Niet af bellen, maar gaan. Fijn dat het nu een stuk beter met je gaat.
Een psycholoog is niet alleen voor huidige klachten, maar kan je ook inzichten geven waarom je klachten krijgt. En manieren/technieken wat je zelf kan doen wanneer je merkt dat je weer neerslachtig wordt of last krijgt van angsten of paniek.
Een psycholoog is niet alleen voor huidige klachten, maar kan je ook inzichten geven waarom je klachten krijgt. En manieren/technieken wat je zelf kan doen wanneer je merkt dat je weer neerslachtig wordt of last krijgt van angsten of paniek.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zondag 3 november 2019 om 09:32
Dit..Maud*de*Braose schreef: ↑03-11-2019 07:05Een psycholoog kan je helpen de oorzaken van jouw problemen aan te pakken. De paniekaanvallen zijn maar een symptoom. Het is fijn als de rotgevoelens weer over gaan en je je beter voelt. Maar daarmee is het onderliggende probleem niet opgelost. Dus ik zou zeker gaan als ik jou was.
zondag 3 november 2019 om 10:03
Even uit nieuwsgierigheid: als je dit nou gaat toepassen, is het dan niet zo dat juist steeds meer dingen rood en oranje worden en daardoor je wereldje steeds kleiner wordt? Omdat je zegt dat je heel af en toe oranje moet doen, maar voornamelijk groen.Gele_Suikerspin schreef: ↑03-11-2019 09:18Tip, het stoplicht.
Iets wat groen voelt, je krijgt geen angst of spanning, zoals thuis een fijne serie kijken, een kleine wandeling, een vriendin op visite. DOEN!
Iets wat rood voelt, je raakt in paniek, krijgt angst. NIET DOEN!
Dit is voor nu nog te heftig. Het gaat in de toekomst gewoon weer lukt zonder angst. Maar voor nu te heftig.
Iets wat rood voelt, kun je soms wel kleiner maken. Bijvoorbeeld je verjaardag en er komen 10 mensen, te heftig! Maar wat als alleen je moeder of 1 vriendin een taartje komt eten voor max 1 uur. Is het dan misschien wel haalbaar?
Of naar de sportschool lukt niet. Maar bijvoorbeeld een kleine wandeling in je wijk wel.
Sommige dingen voelen als oranje. Ze zijn behapbaar maar niet echt prettig en ook niet echt super spannend.
Deze kun je het beste af en toe wel doen. Zodat je jezelf blijft uitdagen. En kunt kijken hoe het gaat. Soms zal het tegen vallen. Dan was het nog te veel. Soms zal het goed gaan en krijg je weer vertrouwen in jezelf en in je lijf.
Meer en deel, echt alleen maar dingen doen die groen voelen. En af en toe oranje.
Dan doe je alleen nog maar veilig en vertrouwd, en worden steeds meer dingen 'onveilig'. Lijkt mij dan.
Hoe ga je op deze manier dan ooit van je Rode dingen afkomen?
zondag 3 november 2019 om 10:17
En dat lijkt me dan dus juist een gevaarlijk advies.
Rood moet niet zijn dat je het echt niet moet doen. Rood moet zijn dat je moet nadenken bij jezelf waarom het onveilig voelt, en daar aan werken.
anoniem_385856 wijzigde dit bericht op 03-11-2019 10:17
0.94% gewijzigd
zondag 3 november 2019 om 10:17
zondag 3 november 2019 om 10:22
Het klinkt inderdaad wel logischer op deze manier, in plaats van rood Nooit Doen.
zondag 3 november 2019 om 10:47
Naar aanleiding van een post over dat wat je slikt vorige week had ik wat gegoogled, en het schijnt zijn effect te kunnen verliezen na een tijdje. Daarnaast is er volgens mij weinig onderzoek gedaan naar het langdurig slikken.
Ik zou dus maar gewoon naar de psycholoog gaan. Juist fijn dat je aan jezelf kunt werken vanuit een minder depressieve positie.
Ik zou dus maar gewoon naar de psycholoog gaan. Juist fijn dat je aan jezelf kunt werken vanuit een minder depressieve positie.
