Psyche
alle pijlers
Narcistische ouders, welke therapie?
dinsdag 25 april 2017 om 22:33
Morgen heb ik een gesprek bij de huisarts omdat ik momenteel helemaal vast zit. Ben mezelf kwijt en heb nergens energie voor, ook aanmelden voor therapie valt me zwaar. Ik geloof er niet meer zo in dat ik van m'n jeugd ellende en de invloed die dit heeft op m'n volwassen leven af kan komen.
Al zolang als ik me kan herinneren draag ik voor mijn gevoel een zak stenen in m'n maag en een op/in m'n borstkas. Anders weet ik het niet te omschrijven =\ Verstandelijk kan ik een hoop relativeren over mijn narcistische ouders, het zijn immers ook maar mensen maar gevoelsmatig is dit een ander verhaal.
Ik ben boos, verdrietig en intens gekwetst, het lijkt wel of mijn 'oude' wond niet heelt en dat mijn negatieve overtuigingen keer op keer gevoed worden en getriggerd.
Waar ik nu mee zit is het volgende; ik wil in therapie, ik wordt alleen helemaal naar als ik aan het aanmeld proces denk. Weken gaan erover heen en dan is het maar net de vraag wie je treft. Mijn eerste ervaring met een psycholoog 5 jaar geleden was erg goed (maar ik weet niet of ik specifiek om hem kan vragen?) Helaas was mijn tweede ervaring via de GGZ ronduit slecht. Ik werd doodmoe van alles weer opnieuw moeten uitleggen, tig vragenlijsten invullen en de vragen die er door haar gesteld werden. Ik heb me verdiept in mezelf, doe veel aan persoonlijke groei, ik heb wat afgelezen en Ik weet waar mijn klachten vandaan komen en wat mijn valkuilen zijn. Máár gevoelsmatig kom ik niet verder. De beren op de weg worden groter en contacten met mensen gaan mij steeds meer tegen staan. Ik wordt moe van alles en iedereen om mij heen, lig veel in conflict, voel me koud/afstandelijk t.o.v mijn eigen gezin.
Dus er speelt duidelijk iets waarmee IK aan de slag moet maar is het mogelijk om gericht een therapie aan te geven voor m'n verwijsbrief? Zodat ik de ellenlange vragenlijsten kan overslaan en zo snel mogelijk met de kern kan beginnen?
Al zolang als ik me kan herinneren draag ik voor mijn gevoel een zak stenen in m'n maag en een op/in m'n borstkas. Anders weet ik het niet te omschrijven =\ Verstandelijk kan ik een hoop relativeren over mijn narcistische ouders, het zijn immers ook maar mensen maar gevoelsmatig is dit een ander verhaal.
Ik ben boos, verdrietig en intens gekwetst, het lijkt wel of mijn 'oude' wond niet heelt en dat mijn negatieve overtuigingen keer op keer gevoed worden en getriggerd.
Waar ik nu mee zit is het volgende; ik wil in therapie, ik wordt alleen helemaal naar als ik aan het aanmeld proces denk. Weken gaan erover heen en dan is het maar net de vraag wie je treft. Mijn eerste ervaring met een psycholoog 5 jaar geleden was erg goed (maar ik weet niet of ik specifiek om hem kan vragen?) Helaas was mijn tweede ervaring via de GGZ ronduit slecht. Ik werd doodmoe van alles weer opnieuw moeten uitleggen, tig vragenlijsten invullen en de vragen die er door haar gesteld werden. Ik heb me verdiept in mezelf, doe veel aan persoonlijke groei, ik heb wat afgelezen en Ik weet waar mijn klachten vandaan komen en wat mijn valkuilen zijn. Máár gevoelsmatig kom ik niet verder. De beren op de weg worden groter en contacten met mensen gaan mij steeds meer tegen staan. Ik wordt moe van alles en iedereen om mij heen, lig veel in conflict, voel me koud/afstandelijk t.o.v mijn eigen gezin.
Dus er speelt duidelijk iets waarmee IK aan de slag moet maar is het mogelijk om gericht een therapie aan te geven voor m'n verwijsbrief? Zodat ik de ellenlange vragenlijsten kan overslaan en zo snel mogelijk met de kern kan beginnen?
dinsdag 25 april 2017 om 23:59
Bedankt Zakdoek, ik ga het direct opzoeken en daarna m'n bed in.
@ Pausini
Dit heeft bij mij puur met opvoeding te maken en de dingen die ik heb gezien van mijn ouders. Deze dingen waren heftig, als je op jonge leeftijd al ziet dat je ouders niet te vertrouwen zijn en zichzelf vooral het belangrijkst vinden dan leer je jezelf ongezonde overlevingsmechanismes aan, en momenteel ben ik bang dat mijn kinderen last zullen krijgen van mijn bagage en dat mijn man m'n emoties of boosheid niet meer aankan. Ik heb al een lange weg achter de rug maar ik zal weer op pad moeten gaan, net zolang als nodig is.
@ Pausini
Dit heeft bij mij puur met opvoeding te maken en de dingen die ik heb gezien van mijn ouders. Deze dingen waren heftig, als je op jonge leeftijd al ziet dat je ouders niet te vertrouwen zijn en zichzelf vooral het belangrijkst vinden dan leer je jezelf ongezonde overlevingsmechanismes aan, en momenteel ben ik bang dat mijn kinderen last zullen krijgen van mijn bagage en dat mijn man m'n emoties of boosheid niet meer aankan. Ik heb al een lange weg achter de rug maar ik zal weer op pad moeten gaan, net zolang als nodig is.
woensdag 26 april 2017 om 07:03
quote:dr-phileine-+1 schreef op 25 april 2017 @ 23:17:
[...]
Thanks voor de tip, het vervelende aan zo'n mismatch is dat ik dan zo blij ben dat ik eindelijk een afspraak heb en dan kom je weer op een wachtlijst. Maar ik hoop dat ik morgen helder kan verwoorden waar ik behoefte aan heb momenteel en dat de huisarts mijn weerstand over het GGZ begrijpt.
Een vrijgevestigde therapeut is ook gewoon GGZ. Je weerstand tegen de GGZ is dus eigenlijk weerstand tegen een bepaalde GGZ-instelling. Wat ik nooit zo goed begrijp, want binnen zo'n instelling werken verschillende hulpverleners en als het met de ene niet goed werkt kun je om een andere vragen.
Ga je naar een vrijgevestigde psych en het klikt niet, dan kun je wel een andere zoeken, maar dan moet je het hele aanmeldtraject opnieuw doen.
Ik begrijp dan ook echt niet waarom er zo vaak wordt geadviseerd (hier op Viva) om een vrijgevestigde therapeut te zoeken.
Juist een GGZ-instelling heeft als voordeel dat er meerdere hulpverleners werken en dat ze iemand kunnen uitzoeken die bijv (meer) gespecialiseerd is in jouw specifieke probleem.
[...]
Thanks voor de tip, het vervelende aan zo'n mismatch is dat ik dan zo blij ben dat ik eindelijk een afspraak heb en dan kom je weer op een wachtlijst. Maar ik hoop dat ik morgen helder kan verwoorden waar ik behoefte aan heb momenteel en dat de huisarts mijn weerstand over het GGZ begrijpt.
Een vrijgevestigde therapeut is ook gewoon GGZ. Je weerstand tegen de GGZ is dus eigenlijk weerstand tegen een bepaalde GGZ-instelling. Wat ik nooit zo goed begrijp, want binnen zo'n instelling werken verschillende hulpverleners en als het met de ene niet goed werkt kun je om een andere vragen.
Ga je naar een vrijgevestigde psych en het klikt niet, dan kun je wel een andere zoeken, maar dan moet je het hele aanmeldtraject opnieuw doen.
Ik begrijp dan ook echt niet waarom er zo vaak wordt geadviseerd (hier op Viva) om een vrijgevestigde therapeut te zoeken.
Juist een GGZ-instelling heeft als voordeel dat er meerdere hulpverleners werken en dat ze iemand kunnen uitzoeken die bijv (meer) gespecialiseerd is in jouw specifieke probleem.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 26 april 2017 om 07:05
quote:pausini schreef op 25 april 2017 @ 23:35:
[...]
Ik betaal toch elke sessie 30 euro en weet dat er straks een vette rekening te wachten staat die ik eerst zelf moet voldoen en daarna pas door de zorgverzekering vergoed wordt.Dan heb je ofwel een beperkte verzekering, maar meer waarschijnlijk heb je een therapeut die geen contract heeft met jouw zorgverzekering.
[...]
Ik betaal toch elke sessie 30 euro en weet dat er straks een vette rekening te wachten staat die ik eerst zelf moet voldoen en daarna pas door de zorgverzekering vergoed wordt.Dan heb je ofwel een beperkte verzekering, maar meer waarschijnlijk heb je een therapeut die geen contract heeft met jouw zorgverzekering.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 26 april 2017 om 07:14
quote:dr-phileine-+1 schreef op 25 april 2017 @ 23:59:
Bedankt Zakdoek, ik ga het direct opzoeken en daarna m'n bed in.
@ Pausini
Dit heeft bij mij puur met opvoeding te maken en de dingen die ik heb gezien van mijn ouders. Deze dingen waren heftig, als je op jonge leeftijd al ziet dat je ouders niet te vertrouwen zijn en zichzelf vooral het belangrijkst vinden dan leer je jezelf ongezonde overlevingsmechanismes aan, en momenteel ben ik bang dat mijn kinderen last zullen krijgen van mijn bagage en dat mijn man m'n emoties of boosheid niet meer aankan. Ik heb al een lange weg achter de rug maar ik zal weer op pad moeten gaan, net zolang als nodig is.
Ik ben inmiddels 53 en bepaalde zaken komen nog steeds terug. Soms moet je je daar bij neerleggen.
Denken dat het uitsluitend door de opvoeding komt beperkt je m.i. enorm, omdat je dan de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt.
Bij mij zijn in mijn opvoeding duidelijk zaken aan te wijzen waar ik nu nog last van heb, maar mijn broer heeft op diezelfde zaken heel anders gereageerd.
Ik zie dat bij mijn eigen kinderen ook: waar de ene last van heeft werkt bij de andere juist heel goed.
Zolang jij dus de oorzaak buiten jezelf blijft leggen blijf je erin hangen.
Eigenlijk moet je hulpvraag zijn: hoe kan ik verder met deze bagage? En niet: hoe kom ik van deze bagage af?
Iedere ouder doet z'n best (op een uitzondering na) en iedere ouder maakt fouten.
Volwassen worden betekent (o.a.) dat je de fouten van je ouders gaat begrijpen en 'vergeven': jij maakt ook weer fouten naar je kinderen toe en je kunt alleen maar hopen dat je kinderen daarmee om leren gaan en het jou later vergeven.
Bedankt Zakdoek, ik ga het direct opzoeken en daarna m'n bed in.
@ Pausini
Dit heeft bij mij puur met opvoeding te maken en de dingen die ik heb gezien van mijn ouders. Deze dingen waren heftig, als je op jonge leeftijd al ziet dat je ouders niet te vertrouwen zijn en zichzelf vooral het belangrijkst vinden dan leer je jezelf ongezonde overlevingsmechanismes aan, en momenteel ben ik bang dat mijn kinderen last zullen krijgen van mijn bagage en dat mijn man m'n emoties of boosheid niet meer aankan. Ik heb al een lange weg achter de rug maar ik zal weer op pad moeten gaan, net zolang als nodig is.
Ik ben inmiddels 53 en bepaalde zaken komen nog steeds terug. Soms moet je je daar bij neerleggen.
Denken dat het uitsluitend door de opvoeding komt beperkt je m.i. enorm, omdat je dan de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt.
Bij mij zijn in mijn opvoeding duidelijk zaken aan te wijzen waar ik nu nog last van heb, maar mijn broer heeft op diezelfde zaken heel anders gereageerd.
Ik zie dat bij mijn eigen kinderen ook: waar de ene last van heeft werkt bij de andere juist heel goed.
Zolang jij dus de oorzaak buiten jezelf blijft leggen blijf je erin hangen.
Eigenlijk moet je hulpvraag zijn: hoe kan ik verder met deze bagage? En niet: hoe kom ik van deze bagage af?
Iedere ouder doet z'n best (op een uitzondering na) en iedere ouder maakt fouten.
Volwassen worden betekent (o.a.) dat je de fouten van je ouders gaat begrijpen en 'vergeven': jij maakt ook weer fouten naar je kinderen toe en je kunt alleen maar hopen dat je kinderen daarmee om leren gaan en het jou later vergeven.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 26 april 2017 om 07:57
quote:Solomio schreef op 26 april 2017 @ 07:14:
[...]
Ik ben inmiddels 53 en bepaalde zaken komen nog steeds terug. Soms moet je je daar bij neerleggen.
Denken dat het uitsluitend door de opvoeding komt beperkt je m.i. enorm, omdat je dan de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt.
Bij mij zijn in mijn opvoeding duidelijk zaken aan te wijzen waar ik nu nog last van heb, maar mijn broer heeft op diezelfde zaken heel anders gereageerd.
Ik zie dat bij mijn eigen kinderen ook: waar de ene last van heeft werkt bij de andere juist heel goed.
Zolang jij dus de oorzaak buiten jezelf blijft leggen blijf je erin hangen.
Eigenlijk moet je hulpvraag zijn: hoe kan ik verder met deze bagage? En niet: hoe kom ik van deze bagage af?
Iedere ouder doet z'n best (op een uitzondering na) en iedere ouder maakt fouten.
Volwassen worden betekent (o.a.) dat je de fouten van je ouders gaat begrijpen en 'vergeven': jij maakt ook weer fouten naar je kinderen toe en je kunt alleen maar hopen dat je kinderen daarmee om leren gaan en het jou later vergeven.
Ik denk ook in deze trant bij het lezen van dit topic.
Ik vond mezelf ook ooit 'eruit', dit was de oorzaak en dit het probleem. En toen zat ik vast.
Want de oorzaak veranderd niet.
Op een bepaalde leeftijd doet de oorzaak er verder niet veel toe. Dit ligt op je bordje en hoe deal je daarmee, onaardig gezegd.
Dus ik zeg: Luister naar de tips. En veel succes!
[...]
Ik ben inmiddels 53 en bepaalde zaken komen nog steeds terug. Soms moet je je daar bij neerleggen.
Denken dat het uitsluitend door de opvoeding komt beperkt je m.i. enorm, omdat je dan de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt.
Bij mij zijn in mijn opvoeding duidelijk zaken aan te wijzen waar ik nu nog last van heb, maar mijn broer heeft op diezelfde zaken heel anders gereageerd.
Ik zie dat bij mijn eigen kinderen ook: waar de ene last van heeft werkt bij de andere juist heel goed.
Zolang jij dus de oorzaak buiten jezelf blijft leggen blijf je erin hangen.
Eigenlijk moet je hulpvraag zijn: hoe kan ik verder met deze bagage? En niet: hoe kom ik van deze bagage af?
Iedere ouder doet z'n best (op een uitzondering na) en iedere ouder maakt fouten.
Volwassen worden betekent (o.a.) dat je de fouten van je ouders gaat begrijpen en 'vergeven': jij maakt ook weer fouten naar je kinderen toe en je kunt alleen maar hopen dat je kinderen daarmee om leren gaan en het jou later vergeven.
Ik denk ook in deze trant bij het lezen van dit topic.
Ik vond mezelf ook ooit 'eruit', dit was de oorzaak en dit het probleem. En toen zat ik vast.
Want de oorzaak veranderd niet.
Op een bepaalde leeftijd doet de oorzaak er verder niet veel toe. Dit ligt op je bordje en hoe deal je daarmee, onaardig gezegd.
Dus ik zeg: Luister naar de tips. En veel succes!
woensdag 26 april 2017 om 08:22
Je kunt niet nu vooraf bepalen welke therapie voor jou het best is. Als dat zo kon dan zouden er thuiscursus-therapieën via LOI bestaan. Je begrijpt vast dat het zo niet werkt.
Ik begrijp dat je aan de slag wil, dat je in actie wil komen. Dat siert je. Nu investeren...doorzetten....vechten....en jij komt er!
Ik wens je heel veel kracht toe.
Ik begrijp dat je aan de slag wil, dat je in actie wil komen. Dat siert je. Nu investeren...doorzetten....vechten....en jij komt er!
Ik wens je heel veel kracht toe.
woensdag 26 april 2017 om 08:26
Therapie is oa verwerking geleden schade en met de bagage van die geleden schade zelf vooruit kunnen op een manier die voor jou te handelen is.
Handvaten leren, inzichten verkrijgen, dingen een plek geven, regie terug in eigen hand nemen, groeien als persoon, keuzes maken voor jezelf en je eigen toekomst.
Jij kunt veranderen, je omgeving niet. Wel kun jij werken aan de wijze waarop jij met die ongewijzigde omgeving om zult gaan.
Handvaten leren, inzichten verkrijgen, dingen een plek geven, regie terug in eigen hand nemen, groeien als persoon, keuzes maken voor jezelf en je eigen toekomst.
Jij kunt veranderen, je omgeving niet. Wel kun jij werken aan de wijze waarop jij met die ongewijzigde omgeving om zult gaan.
woensdag 26 april 2017 om 08:43
woensdag 26 april 2017 om 08:46
Hee Phileine,
Overweeg ook Haptonomie mocht je dat niet eerder hebben gedaan.
Vooral omdat je omschrijft dat je je koud/afstandelijk voelt tov je gezin.
Je gevoel wil niet mee. Je ervaart een zeer zwaar gevoel rondom je maag/borstkas.
Rondom je maag zit je gevoelscentrum. Het klinkt dat je gevoelsmatig een enorme last met je meedraagt.
Haptonomen openen gevoelswegen die geblokkeerd zijn en dmv therapie gaat dat meer stromen.
Overweeg ook Haptonomie mocht je dat niet eerder hebben gedaan.
Vooral omdat je omschrijft dat je je koud/afstandelijk voelt tov je gezin.
Je gevoel wil niet mee. Je ervaart een zeer zwaar gevoel rondom je maag/borstkas.
Rondom je maag zit je gevoelscentrum. Het klinkt dat je gevoelsmatig een enorme last met je meedraagt.
Haptonomen openen gevoelswegen die geblokkeerd zijn en dmv therapie gaat dat meer stromen.
woensdag 26 april 2017 om 10:10
Ik twijfel nu enorm welke hulprichting ik 'moet' kiezen. Het zit hem bij mij idd in m'n gevoel, verstandelijk ken ik m'n valkuilen, m'n triggers en de fouten die ik maak. Maar zoals gezegd ik kan m'n gevoelens hierin niet sturen, bij een trigger voel ik me heel erg emotioneel en wil ik vluchten van alles wat mij pijn brengt. Ik kan dan niet meer helder nadenken en handel naar dit gevoel. Waarmee ik vooral m'n partner buitensluit, ik weet dat ik gewend ben om mezelf te troosten en ik kan geen troost van mensen accepteren.
De enige die ik om mij heen dulde bij zulke heftige emoties was mijn hond, die voelde mij aan ( leek het) en het was 50 kilo troost op schoot. Die leeft helaas al drie jaar niet meer en sinds haar overlijden heb ik geen 'rots' meer voor mijn gevoel. Ik zoek dat stukje rots terug bij mensen maar dat lukt niet omdat ik niemand kan toelaten als ik kwetsbaar ben zoals nu. Waardoor ik me eenzaam voel binnen m'n gezin. Best heftig om dit toe te moeten geven.
Ik weet dat ik hiermee zelf aan de slag moet en dat ik de oorzaak niet kan blijven toeschuiven aan mijn opvoeding. Maar het weten is iets anders dan het kunnen loslaten. Waarschijnlijk blijf ik het altijd meedragen en deels heb ik deze 'last' weten om te zetten in iets moois. Maar er is ook een deel dat pijn blijft voelen en vast zit in die emoties en de triggers. Ik ga het met de huisarts bespreken. Dank jullie wel voor het meedenken en delen van jullie ervaringen.
De enige die ik om mij heen dulde bij zulke heftige emoties was mijn hond, die voelde mij aan ( leek het) en het was 50 kilo troost op schoot. Die leeft helaas al drie jaar niet meer en sinds haar overlijden heb ik geen 'rots' meer voor mijn gevoel. Ik zoek dat stukje rots terug bij mensen maar dat lukt niet omdat ik niemand kan toelaten als ik kwetsbaar ben zoals nu. Waardoor ik me eenzaam voel binnen m'n gezin. Best heftig om dit toe te moeten geven.
Ik weet dat ik hiermee zelf aan de slag moet en dat ik de oorzaak niet kan blijven toeschuiven aan mijn opvoeding. Maar het weten is iets anders dan het kunnen loslaten. Waarschijnlijk blijf ik het altijd meedragen en deels heb ik deze 'last' weten om te zetten in iets moois. Maar er is ook een deel dat pijn blijft voelen en vast zit in die emoties en de triggers. Ik ga het met de huisarts bespreken. Dank jullie wel voor het meedenken en delen van jullie ervaringen.
woensdag 26 april 2017 om 10:29
quote:Solomio schreef op 26 april 2017 @ 07:14:
[...]
Ik ben inmiddels 53 en bepaalde zaken komen nog steeds terug. Soms moet je je daar bij neerleggen.
Denken dat het uitsluitend door de opvoeding komt beperkt je m.i. enorm, omdat je dan de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt.
Bij mij zijn in mijn opvoeding duidelijk zaken aan te wijzen waar ik nu nog last van heb, maar mijn broer heeft op diezelfde zaken heel anders gereageerd.
Ik zie dat bij mijn eigen kinderen ook: waar de ene last van heeft werkt bij de andere juist heel goed.
Zolang jij dus de oorzaak buiten jezelf blijft leggen blijf je erin hangen.
Eigenlijk moet je hulpvraag zijn: hoe kan ik verder met deze bagage? En niet: hoe kom ik van deze bagage af?
Iedere ouder doet z'n best (op een uitzondering na) en iedere ouder maakt fouten.
Volwassen worden betekent (o.a.) dat je de fouten van je ouders gaat begrijpen en 'vergeven': jij maakt ook weer fouten naar je kinderen toe en je kunt alleen maar hopen dat je kinderen daarmee om leren gaan en het jou later vergeven.
Ik kan me deels vinden in je post maar ook weer niet helemaal. Je hebt het over ouders die hun best doen, zijnde op hun eigen manier. Zo heb ik dit niet bij mijn ouders ervaren, ook niet na confrontatie, er kwam geen begrip of iets van erkenning. Ik kon zelfs m'n verhaal niet doen, dat werd onderbroken en afgedaan als onzin, moeilijk doen, drama om niks maken. Kortom mijn eigen probleem.
Ik kan er niks aan doen dat ik mezelf afvraag wie ik (had geweest) als ik niet zo gevormd was door de ellende die ze op mijn bordje hebben gedumpt. Al jong de nare kanten van mensen leren kennen waarbij het vertrouwen ernstig kapot is gemaakt. Zulke ervaringen vormen je en breken je ziel, de een gaat daar anders mee om dan de ander. Ik ben een gevoelig mens en heb er veel last van mentaal en gevoelsmatig. Mijn zusje heeft op een andere manier last van deze opvoeding zijnde het destructief gedrag. Zij lijkt op de vlucht te zijn en uit zich op andere manieren.
Lang kon ik nergens m'n vinger op krijgen, ik ben snel overvraagd, besluiteloos en een groot gedeelte van de tijd vecht ik tegen gevoelens van mezelf down voelen en weinig uit handen krijgen. Ik ben een slimme meid maar op school kon ik me niet concentreren door wat er thuis speelde, dus dat vormt dan toch ook je toekomst gezien je als 12-jarige een middelbare school kiest op basis van een Cito score en ook bij doorleren is het moeilijk als de situatie thuis onhoudbaar is. Niet alles heb je in de hand, snap je mijn punt, het leed is geschied en ik accepteer dat ik zelf dit leed moet opruimen maar ik ben er niet volledig verantwoordelijk voor mijn inziens.
[...]
Ik ben inmiddels 53 en bepaalde zaken komen nog steeds terug. Soms moet je je daar bij neerleggen.
Denken dat het uitsluitend door de opvoeding komt beperkt je m.i. enorm, omdat je dan de verantwoordelijkheid buiten jezelf legt.
Bij mij zijn in mijn opvoeding duidelijk zaken aan te wijzen waar ik nu nog last van heb, maar mijn broer heeft op diezelfde zaken heel anders gereageerd.
Ik zie dat bij mijn eigen kinderen ook: waar de ene last van heeft werkt bij de andere juist heel goed.
Zolang jij dus de oorzaak buiten jezelf blijft leggen blijf je erin hangen.
Eigenlijk moet je hulpvraag zijn: hoe kan ik verder met deze bagage? En niet: hoe kom ik van deze bagage af?
Iedere ouder doet z'n best (op een uitzondering na) en iedere ouder maakt fouten.
Volwassen worden betekent (o.a.) dat je de fouten van je ouders gaat begrijpen en 'vergeven': jij maakt ook weer fouten naar je kinderen toe en je kunt alleen maar hopen dat je kinderen daarmee om leren gaan en het jou later vergeven.
Ik kan me deels vinden in je post maar ook weer niet helemaal. Je hebt het over ouders die hun best doen, zijnde op hun eigen manier. Zo heb ik dit niet bij mijn ouders ervaren, ook niet na confrontatie, er kwam geen begrip of iets van erkenning. Ik kon zelfs m'n verhaal niet doen, dat werd onderbroken en afgedaan als onzin, moeilijk doen, drama om niks maken. Kortom mijn eigen probleem.
Ik kan er niks aan doen dat ik mezelf afvraag wie ik (had geweest) als ik niet zo gevormd was door de ellende die ze op mijn bordje hebben gedumpt. Al jong de nare kanten van mensen leren kennen waarbij het vertrouwen ernstig kapot is gemaakt. Zulke ervaringen vormen je en breken je ziel, de een gaat daar anders mee om dan de ander. Ik ben een gevoelig mens en heb er veel last van mentaal en gevoelsmatig. Mijn zusje heeft op een andere manier last van deze opvoeding zijnde het destructief gedrag. Zij lijkt op de vlucht te zijn en uit zich op andere manieren.
Lang kon ik nergens m'n vinger op krijgen, ik ben snel overvraagd, besluiteloos en een groot gedeelte van de tijd vecht ik tegen gevoelens van mezelf down voelen en weinig uit handen krijgen. Ik ben een slimme meid maar op school kon ik me niet concentreren door wat er thuis speelde, dus dat vormt dan toch ook je toekomst gezien je als 12-jarige een middelbare school kiest op basis van een Cito score en ook bij doorleren is het moeilijk als de situatie thuis onhoudbaar is. Niet alles heb je in de hand, snap je mijn punt, het leed is geschied en ik accepteer dat ik zelf dit leed moet opruimen maar ik ben er niet volledig verantwoordelijk voor mijn inziens.
woensdag 26 april 2017 om 10:54
quote:dr-phileine-+1 schreef op 26 april 2017 @ 10:29:
[...]
Ik kan me deels vinden in je post maar ook weer niet helemaal. Je hebt het over ouders die hun best doen, zijnde op hun eigen manier. Zo heb ik dit niet bij mijn ouders ervaren, ook niet na confrontatie, er kwam geen begrip of iets van erkenning. Ik kon zelfs m'n verhaal niet doen, dat werd onderbroken en afgedaan als onzin, moeilijk doen, drama om niks maken. Kortom mijn eigen probleem.
Ik kan er niks aan doen dat ik mezelf afvraag wie ik (had geweest) als ik niet zo gevormd was door de ellende die ze op mijn bordje hebben gedumpt. Al jong de nare kanten van mensen leren kennen waarbij het vertrouwen ernstig kapot is gemaakt. Zulke ervaringen vormen je en breken je ziel, de een gaat daar anders mee om dan de ander. Ik ben een gevoelig mens en heb er veel last van mentaal en gevoelsmatig. Mijn zusje heeft op een andere manier last van deze opvoeding zijnde het destructief gedrag. Zij lijkt op de vlucht te zijn en uit zich op andere manieren.
Lang kon ik nergens m'n vinger op krijgen, ik ben snel overvraagd, besluiteloos en een groot gedeelte van de tijd vecht ik tegen gevoelens van mezelf down voelen en weinig uit handen krijgen. Ik ben een slimme meid maar op school kon ik me niet concentreren door wat er thuis speelde, dus dat vormt dan toch ook je toekomst gezien je als 12-jarige een middelbare school kiest op basis van een Cito score en ook bij doorleren is het moeilijk als de situatie thuis onhoudbaar is. Niet alles heb je in de hand, snap je mijn punt, het leed is geschied en ik accepteer dat ik zelf dit leed moet opruimen maar ik ben er niet volledig verantwoordelijk voor mijn inziens.
Ik snap je punt heel goed, ik herken zelfs bijna je hele verhaal.
En toch: het is zoals het is en daar moet je mee verder.
Ik had heel graag een leuke carrière gehad, maar dat is niet gelukt. Dat is zeker deels het gevolg van mijn opvoeding, maar ook deels van hoe ik daarmee omga. Want een ander, met een vergelijkbare opvoeding zal juist alles in het werk stellen om wel die carrière te maken en daarin slagen.
Inmiddels is duidelijk dat in mijn familie autisme voorkomt en kan ik van daaruit weer meer zaken uit mijn opvoeding begrijpen. Wat niet wegneemt dat ik het erg jammer vind dat dat niet eerder bekend was en dat dat zo veel gevolgen heeft.
Er met mijn ouders over praten is al helemaal nooit mogelijk geweest.
En toch: ik ben ervan overtuigd dat ze vanuit hun kennis en karakter het beste hebben geprobeerd te doen. Dat dat voor mij niet zo fijn heeft uitgepakt doet daar niets aan af.
Ik zie mezelf bij de opvoeding van mijn eigen kinderen ook weer dingen doen die mss niet zo handig zijn, maar vanuit mijn karakter kan ik niet anders, of iig lastig. Daar hebben ze het maar mee te doen, maar het vergroot ook nog weer het begrip voor mijn eigen ouders.
[...]
Ik kan me deels vinden in je post maar ook weer niet helemaal. Je hebt het over ouders die hun best doen, zijnde op hun eigen manier. Zo heb ik dit niet bij mijn ouders ervaren, ook niet na confrontatie, er kwam geen begrip of iets van erkenning. Ik kon zelfs m'n verhaal niet doen, dat werd onderbroken en afgedaan als onzin, moeilijk doen, drama om niks maken. Kortom mijn eigen probleem.
Ik kan er niks aan doen dat ik mezelf afvraag wie ik (had geweest) als ik niet zo gevormd was door de ellende die ze op mijn bordje hebben gedumpt. Al jong de nare kanten van mensen leren kennen waarbij het vertrouwen ernstig kapot is gemaakt. Zulke ervaringen vormen je en breken je ziel, de een gaat daar anders mee om dan de ander. Ik ben een gevoelig mens en heb er veel last van mentaal en gevoelsmatig. Mijn zusje heeft op een andere manier last van deze opvoeding zijnde het destructief gedrag. Zij lijkt op de vlucht te zijn en uit zich op andere manieren.
Lang kon ik nergens m'n vinger op krijgen, ik ben snel overvraagd, besluiteloos en een groot gedeelte van de tijd vecht ik tegen gevoelens van mezelf down voelen en weinig uit handen krijgen. Ik ben een slimme meid maar op school kon ik me niet concentreren door wat er thuis speelde, dus dat vormt dan toch ook je toekomst gezien je als 12-jarige een middelbare school kiest op basis van een Cito score en ook bij doorleren is het moeilijk als de situatie thuis onhoudbaar is. Niet alles heb je in de hand, snap je mijn punt, het leed is geschied en ik accepteer dat ik zelf dit leed moet opruimen maar ik ben er niet volledig verantwoordelijk voor mijn inziens.
Ik snap je punt heel goed, ik herken zelfs bijna je hele verhaal.
En toch: het is zoals het is en daar moet je mee verder.
Ik had heel graag een leuke carrière gehad, maar dat is niet gelukt. Dat is zeker deels het gevolg van mijn opvoeding, maar ook deels van hoe ik daarmee omga. Want een ander, met een vergelijkbare opvoeding zal juist alles in het werk stellen om wel die carrière te maken en daarin slagen.
Inmiddels is duidelijk dat in mijn familie autisme voorkomt en kan ik van daaruit weer meer zaken uit mijn opvoeding begrijpen. Wat niet wegneemt dat ik het erg jammer vind dat dat niet eerder bekend was en dat dat zo veel gevolgen heeft.
Er met mijn ouders over praten is al helemaal nooit mogelijk geweest.
En toch: ik ben ervan overtuigd dat ze vanuit hun kennis en karakter het beste hebben geprobeerd te doen. Dat dat voor mij niet zo fijn heeft uitgepakt doet daar niets aan af.
Ik zie mezelf bij de opvoeding van mijn eigen kinderen ook weer dingen doen die mss niet zo handig zijn, maar vanuit mijn karakter kan ik niet anders, of iig lastig. Daar hebben ze het maar mee te doen, maar het vergroot ook nog weer het begrip voor mijn eigen ouders.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 26 april 2017 om 10:57
quote:dr-phileine-+1 schreef op 26 april 2017 @ 10:29:
[...]
Niet alles heb je in de hand, snap je mijn punt, het leed is geschied en ik accepteer dat ik zelf dit leed moet opruimen maar ik ben er niet volledig verantwoordelijk voor mijn inziens.
Je bent niet verantwoordelijk voor een deel van het ontstaan van je problemen, maar je bent wel verantwoordelijk voor hoe je er nu mee omgaat. Dat is dan weer mijn punt.
En dan is het fijn dat je weet hoe het gekomen is, maar daarmee kom je niet verder. Om verder te komen zul je deze situatie als gegeven moeten nemen.
En het kan helpen om te proberen meer begrip voor je ouders te krijgen, omdat dan je woede/verdriet/teleurstelling een andere lading krijgen.
[...]
Niet alles heb je in de hand, snap je mijn punt, het leed is geschied en ik accepteer dat ik zelf dit leed moet opruimen maar ik ben er niet volledig verantwoordelijk voor mijn inziens.
Je bent niet verantwoordelijk voor een deel van het ontstaan van je problemen, maar je bent wel verantwoordelijk voor hoe je er nu mee omgaat. Dat is dan weer mijn punt.
En dan is het fijn dat je weet hoe het gekomen is, maar daarmee kom je niet verder. Om verder te komen zul je deze situatie als gegeven moeten nemen.
En het kan helpen om te proberen meer begrip voor je ouders te krijgen, omdat dan je woede/verdriet/teleurstelling een andere lading krijgen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 26 april 2017 om 11:04
Even een vergelijking: op mijn 11e heeft een arts een nogal cruciale fout gemaakt bij mij tijdens een elleboogoperatie. Gevolg is dat die elleboog niet meer goed functioneert en ik mijn ene hand maar beperkt kan gebruiken.
Op een bepaald moment had ik het plan opgevat om naar het conservatorium te gaan, maar door die beroerd functionerende hand kon ik mijn muziekinstrument nooit zo vlekkeloos leren bespelen als nodig was voor het conservatorium.
Daar heb ik enorm verdriet van gehad en ik nam het die arts met terugwerkende kracht enorm kwalijk.
Maar uiteindelijk heb ik een andere beroepsrichting moeten kiezen, waar ik ook heel blij van geworden ben.
Ik had ook nu nog steeds kunnen blijven hangen in mijn boosheid dat ik niet naar het conservatorium kon, buiten mijn schuld. Dan had ik een veel zwaarder leven gehad.
Op een bepaald moment had ik het plan opgevat om naar het conservatorium te gaan, maar door die beroerd functionerende hand kon ik mijn muziekinstrument nooit zo vlekkeloos leren bespelen als nodig was voor het conservatorium.
Daar heb ik enorm verdriet van gehad en ik nam het die arts met terugwerkende kracht enorm kwalijk.
Maar uiteindelijk heb ik een andere beroepsrichting moeten kiezen, waar ik ook heel blij van geworden ben.
Ik had ook nu nog steeds kunnen blijven hangen in mijn boosheid dat ik niet naar het conservatorium kon, buiten mijn schuld. Dan had ik een veel zwaarder leven gehad.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 27 april 2017 om 13:10
quote:Solomio schreef op 26 april 2017 @ 07:05:
[...]
Dan heb je ofwel een beperkte verzekering, maar meer waarschijnlijk heb je een therapeut die geen contract heeft met jouw zorgverzekering.
Nu je het zegt, dat is inderdaad waar.
Maar uiteindelijk vergoeden ze toch het overgrote deel, dat heb ik vooraf wel goed gecheckt.
[...]
Dan heb je ofwel een beperkte verzekering, maar meer waarschijnlijk heb je een therapeut die geen contract heeft met jouw zorgverzekering.
Nu je het zegt, dat is inderdaad waar.
Maar uiteindelijk vergoeden ze toch het overgrote deel, dat heb ik vooraf wel goed gecheckt.
Hatsjikideee...
donderdag 27 april 2017 om 14:15
quote:Solomio schreef op 26 april 2017 @ 10:57:
[...]
Je bent niet verantwoordelijk voor een deel van het ontstaan van je problemen, maar je bent wel verantwoordelijk voor hoe je er nu mee omgaat. Dat is dan weer mijn punt.
En dan is het fijn dat je weet hoe het gekomen is, maar daarmee kom je niet verder. Om verder te komen zul je deze situatie als gegeven moeten nemen.
En het kan helpen om te proberen meer begrip voor je ouders te krijgen, omdat dan je woede/verdriet/teleurstelling een andere lading krijgen.
maar begin vooral met begrip voor jezelf
ja, je verdient de liefde van je ouders
ja je mag gevoelsmatig nog worstelen met je opvoeding
ja je hebt je best gedaan erkenning te krijgen voor je verdriet en dat is niet gelukt
je bent gevoelig, nou mooi toch, gelukkig ben je niet cynisch en onvoorschillig dat zou ik veel erger vinden
en ja je kan jezelf helen en de eerste stap heb je nu gezet. wees daar trots op, je slaat nu een andere richting in. Over een jaar van nu kan alles anders zijn, de kaarten worden steeds oonieuw geschud. Heb vertrouwen in je kracht, het zit in jou besloten, we barsten allemaal van de veerkracht alleen soms lukt het niet die te ontsluiten. wens jou dat je de juiste hulp vindt.
[...]
Je bent niet verantwoordelijk voor een deel van het ontstaan van je problemen, maar je bent wel verantwoordelijk voor hoe je er nu mee omgaat. Dat is dan weer mijn punt.
En dan is het fijn dat je weet hoe het gekomen is, maar daarmee kom je niet verder. Om verder te komen zul je deze situatie als gegeven moeten nemen.
En het kan helpen om te proberen meer begrip voor je ouders te krijgen, omdat dan je woede/verdriet/teleurstelling een andere lading krijgen.
maar begin vooral met begrip voor jezelf
ja, je verdient de liefde van je ouders
ja je mag gevoelsmatig nog worstelen met je opvoeding
ja je hebt je best gedaan erkenning te krijgen voor je verdriet en dat is niet gelukt
je bent gevoelig, nou mooi toch, gelukkig ben je niet cynisch en onvoorschillig dat zou ik veel erger vinden
en ja je kan jezelf helen en de eerste stap heb je nu gezet. wees daar trots op, je slaat nu een andere richting in. Over een jaar van nu kan alles anders zijn, de kaarten worden steeds oonieuw geschud. Heb vertrouwen in je kracht, het zit in jou besloten, we barsten allemaal van de veerkracht alleen soms lukt het niet die te ontsluiten. wens jou dat je de juiste hulp vindt.
--
