Narcistische schoonmoeder?

Redballoon schreef: ↑

13-02-2021 18:13

Mijn schoonzus bijvoorbeeld gelooft me gewoon niet. Zij ziet mijn moeder als een heel gezellig mens. En dat is ze ook, maar er schuilt wel meer achter die gezelligheid. En dat lijkt ze niet te geloven.

Hier wordt goed uitgelegd hoe dat in z'n werk gaat: https://docplayer.nl/174855868-De-ratmo ... allen.html

Misschien heb je er iets aan TO.

Google het eens.
Narcisme is echt een heel moeilijk iets om mee om te gaan
Je moet jezelf eigenlijk volledig wegcijferen vaak. Conflict aangaan is zinloos want je wint nooit. Je hebt nooit gelijk.
Iemand is vaak gefascineerd door 1 ding, 1 grote passie en van directe omgeving wordt verwacht dat diezelfde passie daarvoor wordt opgebracht. Eigenlijk draait altijd alles om die persoon, niet alleen gesprekken maar werkelijk alles. Die persoon is verheven boven alle anderen en te goed voor de wereld. Alles is te min.
Soms wel hele charmante mensen die een vlotte babbel hebben en gemakkelijk contacten maken maar vooral voor directe omgeving is het erg lastig.

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 21:11

Dank je! Ga ik eens lezen.

Hier leest'ie trouwens wat makkelijker

https://www.yumpu.com/nl/document/read/ ... atgevallen

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 21:14

Tsja, dat zie ik dus niet zo terug.

We vergeten vaak dat het een spectrum betreft. Iemand kan narcistische trekken of acties hebben zonder alle boxjes aan te vinken en een fullblown narcist te zijn. Soms is het zo subtiel dat het geen label mag hebben, maar wel schadelijk is. Ik vind je conclusie om achter je vriend te blijven staan een hele goede. Als jullie een eenheid vormen voelt hij zich vast gesterkt. Ik hoop dat schoonmoeder een beetje gezellig blijft en de streken achterwege laat. En anders ben je er iig alert op .

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 21:14

Tsja, dat zie ik dus niet zo terug.
Maar ik vind het heel goed advies om wat dan ook achter mijn vriend te blijven staan.
Ik had graag eens een keer een echte band willen hebben met mijn schoonmoeder. De vorige had een hekel aan me. Maar goed, ik houd het toch maar bij oppervlakkige gezelligheid.

Begrijpelijk. Maar voor je vriend gaat het hier om zijn eigen moeder. Hij had waarschijnlijk ook heel graag een fijne moeder gehad die nu heel leuk met zijn vrouw en kinderen was. Maar die heeft hij niet en zal hij nooit krijgen ook. Kennelijk heeft hij dit ondertussen wel geaccepteerd en beschermt hij zichzelf en zijn gevoel tegen haar. Voor de kinderen die hiermee te dealen hebben is dit het allermoeilijkste: afscheid nemen van de hoop dat als je maar goed genoeg je best doet en voldoende bereikt dat je dan eindelijk de waardering en liefde krijgt waar je altijd naar hunkerde en die nooit komt.

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 21:08

Na de scheiding kwam ze geld tekort en heeft dus het gespaarde geld voor een studie opgemaakt. Het zit mijn vriend dwars dat toen hij op latere leeftijd wilde studeren het geld er niet meer was.
Ze heeft niet een gat in haar hand omdat ze cadeaus koopt maar als er een paar 100 euro is gaat het meteen op. Je zou haar schoenen collectie moeten zien. Maar goed, dat maakt haar nog geen narcist. Dat is even een zijsprong.

Ik kan hier slecht tegen. Leuk hoor als het lukt om samen met je vent geld opzij te zetten voor studie kinderen, maar je kunt niet voorzien hoe het leven loopt en als je na de scheiding dat geld hard nodig hebt, natuurlijk gebruik je het dan. Het is toch altijd nog haar geld. Je vriend kon/kan ook gewoon een lening aangaan zoals 80% van de studerende mensen, je bent toch als ouder niet verplicht om perse de studie van je kind te betalen. En vervolgens mag ze natuurlijk nooit meer ergens geld aan uitgeven want ze heeft ooit het studiegeld opgemaakt, want dan heb je idd wel een gat in je hand hoor. Koekoek.

En ook dat verhaal van hem dat er slecht/geen contact met vader was vanwege conflicten en ruzies: leuk is anders maar als je een fatsoenlijke vader bent dan sta je er gewoon voor je kinderen, conflicten met je ex of niet. Lekker makkelijk om daar moeder de schuld van te geven.

En jij weet dan weer niet hoe het vroeger was maar ik zou je vriend zijn mening ook niet klakkeloos overnemen. Hou het gewoon in je achterhoofd

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 21:03

Dat lijkt me een hele moeilijke jeugd. Is jouw vader dan juist weer heel zachtaardig?

Neu...
Mijn vader is een autistische man. Mijn moeder heeft vaak geprobeerd om de aandacht te richten op zijn rigide gedrag, maar zij was emotioneel veel belastender. Mijn vader manipuleert niet. Hij is wel iemand met autoritaire grenzen omdat dat zijn houvast is.

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 21:08

Na de scheiding kwam ze geld tekort en heeft dus het gespaarde geld voor een studie opgemaakt. Het zit mijn vriend dwars dat toen hij op latere leeftijd wilde studeren het geld er niet meer was.
Ze heeft niet een gat in haar hand omdat ze cadeaus koopt maar als er een paar 100 euro is gaat het meteen op. Je zou haar schoenen collectie moeten zien. Maar goed, dat maakt haar nog geen narcist. Dat is even een zijsprong.

Maar dan is ze misschien aan het compenseren voor het geld wat ze ooit zo nodig had nadat ze bij de vader van je man weg was gegaan en waarbij ze dus moest kiezen voor die noodsprong om het door haar gespaarde geld uit te geven aan levensonderhoud of aankleding van een woning? ( o.a. Ook voor haar kind)

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 22:17

Ik word ook heel boos bij de gedachte dat zijn vader zijn kinderen in de steek gelaten heeft. Maar ik was er niet bij. Ik kan er dus niet helemaal over oordelen.
Ik weet alleen dat ik van zijn vader niets moet hebben en ik zijn moeder wel aardig vind terwijl mijn partner zijn vader erg leuk vindt en zijn moeder wantrouwt. Dat staat nogal lijnrecht tegenover elkaar. Ik ben niet zo heel goed in mijn gevoel verbergen.

Maar ja, het zijn zijn ouders. Ik blijf het gevoel houden dat je te weinig achter je man staat.

Ik denk ook dat het niet zoveel uitmaakt of de persoonlijkheidskenmerken van je schoonmoeder voldoende sterk aanwezig zijn dat ze voldoen aan een diagnose (ook al moest ik bij je omschrijving eerder denken aan een theatrale persoonlijkheid). Het lijkt me echter sowieso heel naar om een moeder te hebben die weinig oprechte interesse en inleving toont in jou als kind. Het maakt dan denk ik toch verschil of iemand dan je moeder is of je schoonmoeder. Je bent als kind toch afhankelijk van je moeder. Wat niet betekent dat de moeder van je vriend het allemaal naar bedoeld heeft, hier kan ook onkunde achter gezeten hebben. Mijn advies zou zijn om in ieder geval achter je vriend te blijven staan en zijn beleving van zijn jeugd en van deze vrouw als moeder serieus te nemen. Daarnaast mag jij het als schoonmoeder misschien ook een prima vrouw vinden, het een hoeft het ander wellicht niet te bijten?

K0koro schreef: ↑

13-02-2021 21:22

We vergeten vaak dat het een spectrum betreft. Iemand kan narcistische trekken of acties hebben zonder alle boxjes aan te vinken en een fullblown narcist te zijn. Soms is het zo subtiel dat het geen label mag hebben, maar wel schadelijk is. Ik vind je conclusie om achter je vriend te blijven staan een hele goede. Als jullie een eenheid vormen voelt hij zich vast gesterkt. Ik hoop dat schoonmoeder een beetje gezellig blijft en de streken achterwege laat. En anders ben je er iig alert op .

Het werkt voor mij echt heel helend om jouw reacties hier te lezen.
Ookal zet ik alle acties van mn moeder op een rijtje onder elkaar, ik blijf twijfelen of het dan niet toch aan mij ligt.
En ik blijf maar loyaal, en dat is zo pijnlijk als dat niet wederzijds is.
Het voelt ontzettend eenzaam als anderen niet hetzelfde zien.
Ik heb kort geleden het contact gedeeltelijk verbroken. Ze mag alleen nog oma van mijn dochter zijn. Als moeder zijnde heeft ze het voorgoed verknald.
Maar toch die eeuwige twijfel en schuldgevoel he. . Het vreet me óp van binnen!

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 22:54

Die angst heb ik ook een beetje waardoor ik net uitgebreid een gesprek met mijn partner aangegaan ben wat het allemaal met hem doet. Hij had niet het gevoel dat ik niet achter hem stond maar het was een heel emotioneel gesprek voor hem. Ik vind dat ik wel meer rekening moet houden met wat zijn opvoeding nog voor sporen nagelaten heeft.

Wat goed van jou. Het zal beslist goed zijn voor hem om zich gehoord te voelen.

Ik denk niet dat het veel afwijkt van de link van Kokoro.

Ballenbak888 schreef: ↑

13-02-2021 22:54

Die angst heb ik ook een beetje waardoor ik net uitgebreid een gesprek met mijn partner aangegaan ben wat het allemaal met hem doet. Hij had niet het gevoel dat ik niet achter hem stond maar het was een heel emotioneel gesprek voor hem. Ik vind dat ik wel meer rekening moet houden met wat zijn opvoeding nog voor sporen nagelaten heeft.

Ik denk dat dat het beste is: dat hij iemand heeft aan wie hij zonder oordeel kan vertellen wat hij heeft meegemaakt en hoe dat voor hem was. Daarmee doe je sowieso niets fout.

Je kan ook vragen wat hij nu bij haar voelt, en of er dingen zijn die nog gevoel of herinneringen triggeren als hij nu contact heeft met haar. Misschien is het een proces dat nog lang niet afgerond is, en gaat het beeld nog een keer kantelen. Valt zijn vader alsnog tegen. Of misschien ga je juist herkennen wat hij beschrijft, en vind je dat beeld realistischer worden.

Sta er open in: jij hoeft het niet allemaal in 1x te doorgronden. Daar gaat tijd overheen. Besef dat je die reis net hem mee maakt. Je kan best vriendelijk tegen zijn moeder doen, maar vraag hem af en toe hoe het voor hem is. En houd wat reserve zodat het niet tegenvalt of je gekwetst raakt als ze zou veranderen.

Blijf ook letten op hoe dingen voor jouw kinderen zijn. Als mensen ze gaan claimen of inpakken, kan dat ook een manier zijn om ze later tegen je uit te spelen door de zielige persoon uit te hangen. Zorg dus dat je kinderen hoe dan ook geen speelbal worden.

Redballoon schreef: ↑

13-02-2021 22:55

Maar toch die eeuwige twijfel en schuldgevoel he. . Het vreet me óp van binnen!

Wat fijn om te lezen dat ik iets voor je kon bijdragen . Het is ook gewoon heel heftige problematiek. Logisch, want je hebt je hele leven lang geleerd dat het aan jou lag/ligt. Het loslaten van loyaliteit blijft moeilijk, maar bottomline is dat zij de ouder is en jij het kind. Zij koos voor jou, niet andersom, en je bent dus niets verschuldigd voor het feit dat je grootgebracht bent. Goed dat je je grenzen stelt. Ik hoop voor je dat het mettertijd makkelijker wordt .

Redballoon schreef: ↑

13-02-2021 18:13

Ik kan uit ervaring vertellen dat het verschrikkelijk is als je zelf hele nare ervaringen hebt met je moeder en dat anderen niet zien hoe jouw moeder echt is.
Ik heb echt geen prettige jeugd gehad, alles draaide om mijn moeder. Ze zorgde opzich goed voor ons, maar uiteindelijk draaide alles om haar. En bepaalde dingen die zij geflikt heeft zijn verschrikkelijk als een moeder dat haar kind aandoet. Puur het feit dat jij als kind zijnde niet op nummer 1 staat bij je eigen moeder is al heel erg, onderschat dat niet.
Ik ben blij dat mijn man ook ziet hoe mijn moeder echt is en hij staat helemaal achter mij. En dat is maar goed ook, ik zou me zo eenzaam voelen als hij het niet zou zien. Mijn schoonzus bijvoorbeeld gelooft me gewoon niet. Zij ziet mijn moeder als een heel gezellig mens. En dat is ze ook, maar er schuilt wel meer achter die gezelligheid. En dat lijkt ze niet te geloven.

Je moet zijn gevoel echt serieus nemen. Het voelt echt heel eenzaam als je gekwetst bent door 1 van je ouders en je eigen partner ontkent dat in zekere zin.
Maar dit gezegd hebbende ken ik jullie precieze situatie niet en kan ik alleen vanuit mijn eigen situatie vertellen.

Mooi en herkenbaar bericht. Mijn vrienden vonden mijn vader ook altijd zo'n gezellige, lieve en leuke man. Ik werd er gek van en had echt het idee dat iedereen dacht dat ik overdreef als ik bepaalde gebeurtenissen probeerde uit te leggen.

Blijf beleefd naar schoonmoeder en hou het oppervlakking. Je hoeft niet rot tegen haar te doen oid maar hou de gevoelens van je vriend in de gaten.

Redballoon schreef: ↑

13-02-2021 22:55

Het werkt voor mij echt heel helend om jouw reacties hier te lezen.
Ookal zet ik alle acties van mn moeder op een rijtje onder elkaar, ik blijf twijfelen of het dan niet toch aan mij ligt.
En ik blijf maar loyaal, en dat is zo pijnlijk als dat niet wederzijds is.
Het voelt ontzettend eenzaam als anderen niet hetzelfde zien.
Ik heb kort geleden het contact gedeeltelijk verbroken. Ze mag alleen nog oma van mijn dochter zijn. Als moeder zijnde heeft ze het voorgoed verknald.
Maar toch die eeuwige twijfel en schuldgevoel he. . Het vreet me óp van binnen!

Ik snap dat dit heel moeilijk is. En het staat natuurlijk als een paal boven water dat jij voelt wat je voelt en dat gevoel zich niet laat verloochenen. Jij hebt iets meegemaakt vanuit een bepaald perspectief (kindperspectief) en dat heeft je gekwetst en gevormd.

Ik wil je echter wel een stukje meegeven van een dierbare vriendin van mij die haar eigen moeder heel lang het stempel narcist heeft gegeven (de laatste drie jaar hoor ik haar er niet meer over, omdat haar focus nu op iets heel anders ligt, nl. diepe religie). Die vriendin is een familie vriendin van wie ik veel hou en ook heel loyaal is naar mij. Maar, ik heb ook al jaar en dag haar verhalen aangehoord over haar ouders en mn haar moeder en hoe verknipt en narcistisch die moeder wel niet was. Nu weet ik 100% zeker dat haar moeder (en vader ook) inderdaad een beschadigde vrouw is geweest die haar kinderen (mijn vriendin dus) beschadigd heeft. Maar ik weet ook dat mijn eigen vriendin behoorlijk koekoek is op bepaalde gebieden. Ik ga daar nooit de discussie met haar over aan, omdat dat zinloos is en haar alleen maar het gevoel geeft dat ik haar niet geloof. Maar als ze in tranen voor de zoveelste keer uitlegt wat haar moeder allemaal wel niet gedaan heeft, kan ik van heel veel van die verhalen ook niet zoveel opmaken wat er nu zo erg aan was. Ik hoor dan best wel normale' dingen onder de gegeven omstandigheden, in ieder geval niet zo extreem shocking dat dit de titel narcisme verdient. En dat waar ze haar eigen moeder van beschuldigd, zie ik haar zelf ook doen in relaties. Dus soms denk ik ook wel eens dat verdriet je blind kan maken. Blind voor context, blind voor gebreken van anderen die de opvoeder verweten worden, blind voor een eigen aandeel etc.
En hoezeer ik ook voorstander ben van eigenliefde en heling en shit proberen op te lossen zodat je de circel van generatie op generatie doorbreekt, denk ik ook wel eens dat mensen zijn doorgeslagen in hun pijn en verdriet. Wat dat betreft is het leven ook een shitbende waar vaak (vaker wel dan niet denk ik) ellende is tijdens het opgroeien. Bedoeld, onbedoeld. Het leven is geen sprookje en ouders zijn geen prinsen en prinsessen met ze leefden nog lang en gelukkig. Ouders zijn mensen en men vergeet vaak dat ouders ook ooit kinderen waren van hun ouders en shit overnamen. Men vergeet vaak dat relatieproblemen, geldproblemen of kinderen in het gezin die een problematiek hebben hun wissel op het gezin geven.

Ik wil daarmee niet bagatelliseren wat jou is overkomen. Maar ik maak met mijn vriendin mee dat de pijn die zij voelt en voelde, door mij niet altijd begrepen wordt, ook als ze het me uitlegt. Ik denk dan bijvoorbeeld, ja, maar wat had ze anders moeten doen??
Zo ook het voorbeeld van to en haar man en zijn moeder. Er zal ongetwijfeld een grote waarheid zitten. Maar het feit dat een man zijn kinderen verlaat en achterlaat bij een vrouw die hij slecht vindt, geeft mij eerder vraagtekens over die vent. Hoezo laat je je kinderen achter bij een slechte moeder en neemt de benen? En dan wel de held zijn?
Idem voor het studiegeld. Als het niet anders kan, zou ik het geld van mijn kinderen ook op hebben gemaakt als ik blut zou zijn. Ik heb er zelf voor gespaard en dat geld was intentioneel, maar geen plicht. Ik snap dat dat balen is, ik snap dat dat frustreert. Maar dat is het perspectief van het kind. De ouder heeft ook een perspectief en dat wordt vergeten.

Desalnietemin zou ik wel achter mijn partner staan. Niks naarders dan niet gelooft te worden. Ik zou hem adviseren om hulp te zoeken voor zijn verdriet als dat nog steeds zo groot is. Hopelijk kan hij het leren accepteren als de waarheid van zijn afkomst en het een plekje geven.

Je relatie met je opvoeders is nu eenmaal cruciaal voor je ontwikkeling en voor je vriend pakte dat niet goed uit. Dat mag niet onderschat worden. Kennelijk zit hij nog in het stadium waarin hij haar haat. Hij heeft het nog niet goed verwerkt.

Maar ik vind het niet redelijk dat hij vindt dat jij er op dezelfde manier naar moet kijken als hij, alsof jij ook in deze ouder-kindrelatie hebt gezeten. Je kan ook teveel eisen van je partner.

Het valt gewoon niet mee om zonder al teveel fouten en incidenten een kind op te voeden.