Narcistische schoonmoeder?

blijmetmij schreef: ↑

13-02-2021 23:11

Ik denk dat dat het beste is: dat hij iemand heeft aan wie hij zonder oordeel kan vertellen wat hij heeft meegemaakt en hoe dat voor hem was. Daarmee doe je sowieso niets fout.

Je kan ook vragen wat hij nu bij haar voelt, en of er dingen zijn die nog gevoel of herinneringen triggeren als hij nu contact heeft met haar. Misschien is het een proces dat nog lang niet afgerond is, en gaat het beeld nog een keer kantelen. Valt zijn vader alsnog tegen. Of misschien ga je juist herkennen wat hij beschrijft, en vind je dat beeld realistischer worden.

Sta er open in: jij hoeft het niet allemaal in 1x te doorgronden. Daar gaat tijd overheen. Besef dat je die reis net hem mee maakt. Je kan best vriendelijk tegen zijn moeder doen, maar vraag hem af en toe hoe het voor hem is. En houd wat reserve zodat het niet tegenvalt of je gekwetst raakt als ze zou veranderen.

Blijf ook letten op hoe dingen voor jouw kinderen zijn. Als mensen ze gaan claimen of inpakken, kan dat ook een manier zijn om ze later tegen je uit te spelen door de zielige persoon uit te hangen. Zorg dus dat je kinderen hoe dan ook geen speelbal worden.

Koettie schreef: ↑

14-02-2021 00:00

Mooi en herkenbaar bericht. Mijn vrienden vonden mijn vader ook altijd zo'n gezellige, lieve en leuke man. Ik werd er gek van en had echt het idee dat iedereen dacht dat ik overdreef als ik bepaalde gebeurtenissen probeerde uit te leggen.

Blijf beleefd naar schoonmoeder en hou het oppervlakking. Je hoeft niet rot tegen haar te doen oid maar hou de gevoelens van je vriend in de gaten.

diyer schreef: ↑

14-02-2021 02:42

Ik snap dat dit heel moeilijk is. En het staat natuurlijk als een paal boven water dat jij voelt wat je voelt en dat gevoel zich niet laat verloochenen. Jij hebt iets meegemaakt vanuit een bepaald perspectief (kindperspectief) en dat heeft je gekwetst en gevormd.

Ik wil je echter wel een stukje meegeven van een dierbare vriendin van mij die haar eigen moeder heel lang het stempel narcist heeft gegeven (de laatste drie jaar hoor ik haar er niet meer over, omdat haar focus nu op iets heel anders ligt, nl. diepe religie). Die vriendin is een familie vriendin van wie ik veel hou en ook heel loyaal is naar mij. Maar, ik heb ook al jaar en dag haar verhalen aangehoord over haar ouders en mn haar moeder en hoe verknipt en narcistisch die moeder wel niet was. Nu weet ik 100% zeker dat haar moeder (en vader ook) inderdaad een beschadigde vrouw is geweest die haar kinderen (mijn vriendin dus) beschadigd heeft. Maar ik weet ook dat mijn eigen vriendin behoorlijk koekoek is op bepaalde gebieden. Ik ga daar nooit de discussie met haar over aan, omdat dat zinloos is en haar alleen maar het gevoel geeft dat ik haar niet geloof. Maar als ze in tranen voor de zoveelste keer uitlegt wat haar moeder allemaal wel niet gedaan heeft, kan ik van heel veel van die verhalen ook niet zoveel opmaken wat er nu zo erg aan was. Ik hoor dan best wel normale' dingen onder de gegeven omstandigheden, in ieder geval niet zo extreem shocking dat dit de titel narcisme verdient. En dat waar ze haar eigen moeder van beschuldigd, zie ik haar zelf ook doen in relaties. Dus soms denk ik ook wel eens dat verdriet je blind kan maken. Blind voor context, blind voor gebreken van anderen die de opvoeder verweten worden, blind voor een eigen aandeel etc.
En hoezeer ik ook voorstander ben van eigenliefde en heling en shit proberen op te lossen zodat je de circel van generatie op generatie doorbreekt, denk ik ook wel eens dat mensen zijn doorgeslagen in hun pijn en verdriet. Wat dat betreft is het leven ook een shitbende waar vaak (vaker wel dan niet denk ik) ellende is tijdens het opgroeien. Bedoeld, onbedoeld. Het leven is geen sprookje en ouders zijn geen prinsen en prinsessen met ze leefden nog lang en gelukkig. Ouders zijn mensen en men vergeet vaak dat ouders ook ooit kinderen waren van hun ouders en shit overnamen. Men vergeet vaak dat relatieproblemen, geldproblemen of kinderen in het gezin die een problematiek hebben hun wissel op het gezin geven.

Ik wil daarmee niet bagatelliseren wat jou is overkomen. Maar ik maak met mijn vriendin mee dat de pijn die zij voelt en voelde, door mij niet altijd begrepen wordt, ook als ze het me uitlegt. Ik denk dan bijvoorbeeld, ja, maar wat had ze anders moeten doen??
Zo ook het voorbeeld van to en haar man en zijn moeder. Er zal ongetwijfeld een grote waarheid zitten. Maar het feit dat een man zijn kinderen verlaat en achterlaat bij een vrouw die hij slecht vindt, geeft mij eerder vraagtekens over die vent. Hoezo laat je je kinderen achter bij een slechte moeder en neemt de benen? En dan wel de held zijn?
Idem voor het studiegeld. Als het niet anders kan, zou ik het geld van mijn kinderen ook op hebben gemaakt als ik blut zou zijn. Ik heb er zelf voor gespaard en dat geld was intentioneel, maar geen plicht. Ik snap dat dat balen is, ik snap dat dat frustreert. Maar dat is het perspectief van het kind. De ouder heeft ook een perspectief en dat wordt vergeten.

Desalnietemin zou ik wel achter mijn partner staan. Niks naarders dan niet gelooft te worden. Ik zou hem adviseren om hulp te zoeken voor zijn verdriet als dat nog steeds zo groot is. Hopelijk kan hij het leren accepteren als de waarheid van zijn afkomst en het een plekje geven.

retrostar schreef: ↑

14-02-2021 07:57

De moeder van mijn man had de opvoedingsmethode om haar kinderen bang te maken dat ze er vandoor zou gaan als ze stout waren. Ze leeft nu niet meer, maar dat heeft er kennelijk diep ingehakt.

Tegen mij is ze altijd vriendelijk geweest. Ik denk niet dat ze in die tijd toen ik haar kende nog overtuigd was dat dit de beste manier was om grip te krijgen op haar kinderen. Maar ze deed dat nu eenmaal zo omdat ze geen andere ideeën had. Ze werkte de hele dag buiten de deur en dan wilde ze als ze thuis was de kinderen snel naar haar hand zetten. In die tijd las ze kennelijk geen opvoedingsmagazines. Inleving was ook niet haar sterkste kant omdat ze daar niet veel tijd voor had: er moest brood op de plank komen.

Maar het heeft duidelijk indruk gemaakt. Nu nog steeds worden zijn ogen af en toe hard als ze genoemd wordt.

viva-amber schreef: ↑

14-02-2021 08:33

Dat soort dingen deden mijn ouders ook. Of ze liepen in de ochtend de deur uit met de mededeling dat het nu klaar was en ze niet meer terug zouden komen. Ze zijn ook een paar keer vergeten om ons van school te halen en dan sloeg de paniek toe. We durfden niet terug de school in naar een leraar en ook niet naar een vriendje omdat we er van overtuigd waren dat we in de steek waren gelaten. We hebben een aantal keer 1 of 2 uur op stoep voor de school gezeten.

Toen ik ging puber was werkte het niet meer. Ik begon het een teleurstelling te vinden dat ze hun dreigement niet uitvoerde. Het had mij een hoop rust gegeven.

Ik merk dat ze het als oma ook weleens doet en dan tegen het klein kind dat iets vraagt zegt dat ze te weinig geld hebben daarvoor(terwijl dat niet zo is).
Een normale nee komt er zelden, ook doet ze weleens alsof ze huilt waar het klein kind bij is....heel raar. Normale grenzen stellen is blijkbaar erg lastig.

lilalinda schreef: ↑

14-02-2021 08:53

als hij een goede relatie met jou wil, zal hij wel zijn emoties moeten aanprikken
helemaal als hij kinderen wil, of een rol in het leven van die van jou. Als hij dit soort zaken niet (zo goed mogelijk) verwerkt, dan gaat het jullie in de weg zitten.

retrostar schreef: ↑

14-02-2021 08:59

@viva-amber - ook als je veel later met je verstand begrijpt waarom iemand zoiets doet vergeet je de nare emoties toch niet meer. Net of die je latere keuzen hebben bepaald waardoor je geen betere keuzen kon maken omdat je steeds iets probeerde in te halen wat je miste.

Ik ben soms best jaloers op alle psychische begeleiding die kinderen tegenwoordig krijgen. Dat is nu wel een stuk beter geregeld.

Ikkuz schreef: ↑

14-02-2021 10:05

Of ze nu wel narcistisch is of niet.. Ik denk dat het daar niet om draait.

Schoonmoeder hier is een narcist. Ik had het snel door, maar zoiets moet je wel kunnen doorzien. Ze palmde mij helemaal in en ze vond het geweeeldig dat ik haar nieuwe schoondochter was. Wederzijds was ik niet zo enthousiast. Ik voelde dat zij teveel van mij wilde. Mijn vriend werd letterlijk vanaf dag één zwartgepraat. Hij kon niks goed doen en deed nooit iets goed. Dus ik was meteen al klaar met haar. Later kreeg ik berichten via messenger dat het voor haar veel erger was dat ze haar partner was verloren en dat een vader verliezen ook erg is, maar haar leven was moeilijker. Ondanks het vele blokkeren kon ze mij op manieren bereiken.

Ik heb vanaf dag één achter mijn vriend gestaan. Ik zag hoe hij eronder leed en wat de gevolgen constant waren. Hij hield wat langer contact met haar, maar wilde heel graag loskomen. Was een hele zware weg, omdat hij volledig afhankelijk van haar was geworden. Maar situaties als:

He '..' hoe is het met je? Kan je een beetje rouwen om je overleden vader? Waarop moeder dan meteen antwoordde tegen die familielid 'Het is voor hen veel minder erg, voor mij is het verschrikkelijk'. En dus ook die reacties op het overleden van mijn vader.

Dat is narcisme. Slachtofferrol, inpalmen, emotionele manipulatie, ze zijn vaak heel sterk verbaal ontwikkelt, weten precies je zwakke plekken en weten hoe jou zodanig in een positie te brengen, dat je je schuldig gaat voelen, etc.

Maar narcisme of niet. Je vriend heeft veel meegemaakt en persoonlijk zou ik het ook moeilijk vinden als mijn vriend weg is van mijn moeder.

blijmetmij schreef: ↑

14-02-2021 11:01

Het bericht over degene die het verhaal van die vriendin ongeloofwaardig vindt, en denkt dat het ook wel aan de vriendin ligt...

Dat kan allebei: door een narcistische opvoeding kan je zo beschadigd raken dat je je op dezelfde trucs vastgrijpt om het leven in jouw hoofd dragelijk te maken. Ik zie daar wel trekjes van bij mijn zus .

Aan de andere kant kunnen verhalen van wat die moeder allemaal deed, wat voor een ander niet zo heftig klinkt, wel degelijk manipulatieve zijn dan het overkomt.

Ik ben bij mijn moeder best wel pissig geworden om iets dat door anderen als onschuldig wordt ingeschat.

Ik heb mijn moeder bewust steeds verder op afstand moeten houden, en ze heeft een tijd afwisselend kwaad en zielig aan de deuren van mijn poort staan morrelen. Maar daarna zoekt ze gewoon andere wegen. Aandacht trekken met pakketjes die ze naar mijn zoon stuurt, of andere acties. Zo kwam ze in de periode dat ik haar weinig zag, ineens bij mijn schoonfamilie uit. Ze ging dus achter mijn rug om "gezellig contact aanhalen" met mijn schoonouders. Ze wonen 2 uur rijden van elkaar af, maar ineens ging mijn moeder daar gezellig eten.

Voor mij was dat een enorme inbreuk: schoonfamilie was iets buiten mijn gekke familie om, en de enige link die ze hadden, kwam via mij en mijn zoon. Toen ik zei dat ik het niet vond kunnen dat ze zich daar zo tussen wurmde, kreeg ik heel kil terug dat ze zelf wel bepaalde met wie ze omgingen.
Ik weet dat mijn moeder nu eens in de zoveel tijd door mijn schoonmoeder updates via de mail krijgt over dingen die ik niet altijd vertel. Het zijn niet per definitie heel persoonlijke of manipuleerbaar dingen, maar ik kies er echt voor om mijn moeder gewoon niet te veel info te geven omdat ik weet dat ze alles waar ze weet van heeft, uiteindelijk kan proberen in te zetten als ze toch weer iets wil.

Helaas neemt niemand er notitie van dat het best wel ongemakkelijk is voor mij, hoewel ze weten dat ik geen goede band heb.

Het is voor mij een rampscenario dat mijn moeder ze gezellig blijft doen, dat ze bv een uitnodiging zou krijgen voor de begrafenis als een van mijn schoonouders overlijdt.
Dan heb ik die dag zo ontzettend veel om me al mee bezig te houden (de gevoelens van mijn man en familieleden, begeleiding van mijn zoon, mijn eigen positie daar in de groep). Dan wil ik echt niet ook nog met de spanning zitten wat mijn moeder die dag gaat uitspoken, en hoe ze mijn aandacht en die van mijn zoon gaat proberen te claimen.

Voorlopig ben ik blij dat corona nu allerlei dingen dwarsboomt: het geeft wel even rust om te weten dat het dit komende half jaar sowieso niet kan gebeuren .