Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤

We hebben geen ruimte over, dus dan moet ik op de slaapkamer gaan zitten. En geen plek voor bureau of andere plek om wat te doen, heb wel gedaan maar voel me dan opgesloten, kan daar niet mijn gang gaan.

En ik heb wel wat uren alleen en doe al die dingen die je opnoemt, is fijn maar het is alleen niet genoeg.
Voel al maanden alsof ik boven een afgrond hang, ben zo moe en overprikkeld en slapjes en echt moe moe.

Misschien eens kijken of ik ergens een weekje alleen ergens heen kan, huisje in bos ofzo.
Maar ja of dat nu kan zo met die meiden en mijn partners werk... en qua geld is ook moeilijk.

Gewoon een weekje niets, echt niets.

Maar haken word het voor nu voor morgen, nu proberen te slapen. Trusten!

Wellhello, Heb je hulp bij dat werkconflict? Een rechtsbijstand of misschien iemand waar je het mee kan bespreken en je kan adviseren?

AeonOfWinter schreef: ↑

22-03-2023 23:09

Het gevoel te falen, gok ik Heca. Corrigeer me gerust als ik het mis heb hoor Wellhello!

Maar waarom jezelf afstraffen? Waar een conflict is zijn er meerdere mensen betrokken dus het kan nooit helemaal aan jou liggen.

Als ik gezeik heb op mijn werk, ligt het nooit aan mij. Altijd aan de ander! . Ze gooien het dan op de manier van communiceren bijvoorbeeld, maar ondertussen moet ik mij dan dus aanpassen aan hun manier van communiceren, maar zij niet aan die van mij en die vlieger gaat bij mij niet meer op. Ik wil best proberen rekening met een ander te houden, als zij ook rekening met mij willen houden.
Helaas zijn het vaak de communicatief zwakkeren en mensen die conflicten liever uit de weg gaan dan ze uit te spreken waarmee dit soort dingen gebeuren, en die mensen vinden zichzelf een slachtoffer die nergens wat aan kan doen. En vervolgens als je op hun manier te werk gaat blijf je in cirkels ronddraaien want er wordt niets uitgesproken en feedback wordt dan al helemaal niet gewaardeerd.

Wellhello: wellicht helpt het om het bij jezelf te houden, positieve feedback regels te hanteren, dat heeft mij ontzettend geholpen in dit soort situaties. Wellicht (maar nu vul ik ff in) voelt het nu alsof jouw gevoelens er niet mogen zijn, want een ander is op zijn tenen getrapt, maar dat die ander op zijn tenen getrapt is zegt vaak meer over de ander dan over jezelf. En als jij vindt dat anderen ook rekening mogen houden met jouw manier van communiceren, dan zou ik dat ook gewoon uitspreken. Ikzelf kondig het tegenwoordig vaak aan, dat ik heel direct communiceer, maar dat ik dat meestal (vooral dat meestal benoemen, want soms bedoel je het wel zo;-) ) niet zo bedoel, maar dat ik geen betere manier weet om het te verwoorden.

Ik las laatst een mail aan een collega terug een dag later en dacht, oeh die is wel heul direct en in your face, daar heb ik dus nog even een mail achteraan gestuurd dat ik hem nog een keer terug las en dat het niet zo bedoeld was. Toen kreeg ik de reactie dat hij hem ook niet zo had opgevat, want hij kende mij inmiddels een beetje.

LuciFee2023 schreef: ↑

22-03-2023 21:58

En dat na dat 'goede' gesprek vorige week met die leerkracht, was er al bang voor.

Het is toch te idioot voor woorden eigenlijk. Zou er wel een gesprek aan wagen en idd direct naar de IB-er stappen. Juf knikt gewoon lekker makkelijk ja en amen.

Felidaes: Ik herken een deel van hoe het bij je zoon tot nu toe gelopen is. Bij mij werd mijn eerste (klinische) depressie als 15 jarige vast gesteld. Er volgden er nog meer in de loop der jaren, dus ik kreeg de diagnose dysthyme stoornis. Er waren ook burn outs, voel me vrij snel opgebrand, kan slecht tegen stress en non stop het gevoel van tegen de stroming in zwemmen, dat idee. Heel veel therapie gehad ook en vanaf mijn 19e af en aan medicatie (AD voornamelijk) Volgens meerdere psychiaters op meerdere afdelingen en bij meerdere instanties was ik dus chronisch depressief, maar ook zeer intelligent, zou wel goed komen met wat werk mijnerzijds. Meh.

Pas jaren later (Ik was al in de 30) is er een balletje gaan rollen bij mezelf over ADD, maar ik ben eigenwijs (duh) dus deed er verder niks mee. Tot weer 2 jaar later bij de huisarts toen ik (weer eens) was ingestort. Huisarts kent me al langer en heeft me door verwezen voor weer opnieuw een onderzoek, die zag namelijk een patroon in mijn aldoor omvallen.

Na meerdere testen: Geen HB (net niet) maar dus wel ADD en inderdaad een dysthyme stoornis waarvan die depressies waarschijnlijk zijn ontstaan door de onbehandelde ADD en een (milde) angst stoornis. Fijn.
Er is best wat comorbiditeit met meerdere dingen kwam ik achter. Zo ben ik ook onderzocht op autisme en borderline. Maar die vielen op een gegeven moment af.
Mijn jongere broer heeft ook ADHD, weten we sinds hij halverwege de twintig was, en van 1 van mijn ouders weet ik het ook vrij zeker al is die nooit gediagnosticeerd, maar die heeft een modus gevonden waarin prima gefunctioneerd kan worden, ouder 2 zou me ook niet verbazen. De ene ADHD de ander ADD, past afgezien van de enorme discipline en wilskracht van 1 van hen prima in het plaatje. En we hebben ons als familie ook wel eens af gevraagd hoe we allemaal dit niet hebben gezien vroeger. Het is immers voor een (groot?) deel ook genetisch.

Hopelijk lukt het om voor je zoon passende hulp en een passende diagnose te krijgen want man wat zijn het frustrerende jaren en jaren geweest tot nu toe.

Einde van mijn rant, ik dwing mezelf zo maar eens te bed

LuciFee2023 schreef: ↑

22-03-2023 23:17

We hebben geen ruimte over, dus dan moet ik op de slaapkamer gaan zitten. En geen plek voor bureau of andere plek om wat te doen, heb wel gedaan maar voel me dan opgesloten, kan daar niet mijn gang gaan.

En ik heb wel wat uren alleen en doe al die dingen die je opnoemt, is fijn maar het is alleen niet genoeg.
Voel al maanden alsof ik boven een afgrond hang, ben zo moe en overprikkeld en slapjes en echt moe moe.

Misschien eens kijken of ik ergens een weekje alleen ergens heen kan, huisje in bos ofzo.
Maar ja of dat nu kan zo met die meiden en mijn partners werk... en qua geld is ook moeilijk.

(Mocht je de samenvatting willen lezen, de laatste alinea )

Ik ben bang dat een weekje je dan ook niet gaat helpen. Kan je niet structureel iets doen voor jezelf? Dus elke week iets doen, buitenshuis of zo. Geen idee wat, want ik dacht aan mindfulness, maar ik gruwel zelf van mindfulness, want ik kan dat niet. Misschien Yoga, of naar de sauna of ff gaan zwemmen of zo? Dat je even helemaal weg bent uit huis. Dat wil mij nog wel eens helpen om van dat gevoel van MOETEN te verminderen.

En voor het moe zijn, ik slik tegenwoordig een hoge dosering vitamine D en ik ben echt een stuk minder moe, heb een stuk minder last van mijn lijf. Het kan ook helemaal niets voor je doen, maar als het wel werkt is het een rete snelle oplossing!

Heb je wel hulp bij het verwerken van alles? Want als ik je hier zo lees denk ik dat je je nu verdrinkt in de oplossing zoeken voor je dochters (en die snap ik 100%, don't get me wrong) alleen denk ik dat dat niet goed voor je is, want dan zie je weer nieuwe dingen, nieuwe oplossingen, nieuwe mogelijkheden waar je vervolgens weer wat mee moet en je komt niet toe aan het herstellen van de burn-out.
Je MOET (lekker tegenstrijdig I know) namelijk verplicht dingen doen waar je energie van krijgt, waar je blij van wordt en (ik ga nu ff direct zijn) ik heb het idee dat je nu vooral daarvoor aan het weglopen bent omdat je daardoor het gevoel krijgt dat je faalt. En ik ken dat gevoel want 2,5 jaar geleden had ik een burn-out. En pas op het moment dat ik mij eraan overgaf ging het beter. Dus mijn tip is dan ook dat je er even doorheen moet, dat schuldgevoel stopt namelijk vanzelf en dan kan je weer omhoog, maar zolang je toegeeft aan dat schuldgevoel ga je niet herstellen. Het allermooiste vind ik dat ik nu nergens meer een schuldgevoel over heb, misschien piept hij af en toe op in mijn hoofd als ik iets helemaal voor mezelf doe, maar die kan ik zo weer wegdrukken en voor mezelf kiezen. En mezelf vertellen dat als ik wat voor mezelf doe, ik het uiteindelijk ook doe voor mijn gezin, want daarna ben ik weer een leukere partner en een leukere moeder.

Ook je gevecht voor erkenning voor je eigen ADHD en die van je dochters valt me op. En ook die snap ik. Maar die zou je niet nodig hoeven hebben. Het gaat om wat goed voor jullie is, en of de omgeving het daar nou mee eens is en of ze er nou begrip voor hebben of niet moet niet uit hoeven maken.

Als je dochter een gebroken been heeft en je familie zegt: je moet er gewoon doorheen lopen, dan gaat het vanzelf beter, trek je je daar toch ook niets van aan? Dan denk je toch ook: Koekoek gaat het wel lekker daarboven? Waarom dan wel van je familie die zegt dat je dochter gewoon beter haar best moet doen? Je kan de omgeving niet veranderen, je kan wel veranderen hoe jij (en je dochters) ermee omgaan.
Wat mij helpt, en dat is vast niet ethisch verantwoord maar werkt voor mij als een tiet, is dat ik die mensen vooral heel erg dom vind en dus vooral geen waarde hoef te hechten aan hun mening, visie of advies.
En wat nog beter helpt is iemand in je omgeving tegen wie je dat kan uiten en die dat dan ook hardgrondig met je eens is!

Om weer even een veel te lang verhaal kort te maken. Ik denk dat minder bezig zijn met de buitenwereld en veel meer met jezelf je echt een heel groot deel kan helpen. En je schuldgevoel als je voor jezelf kiest (en dan bedoel ik echt voor jezelf en niet stiekem ook nog voor je gezin) er laten zijn, die gaat echt vanzelf weg als je gaat merken dat je daardoor beter gaat voelen. Die afgrond wordt dan een kuiltje en kan je de wereld weer aan.

En mocht je interesse hebben, volgens mij heb ik hier nog 387.453 onafgemaakte en ongeopende diamondpaintings liggen van die periode, ik heb eens uitgerekend hoeveel van die steentjes ik heb opgeplakt en ik kwam 468.800. Erg rustgevend!
Mocht je daar niet in geinteresseerd zijn, maar wel in volledig afgemaakte paintings, ik heb er een stuk of 8 in een kastje liggen.

Hahaha, lang verhaal kort,

Denk dat meerdere dingen anders werken voor mij, misschien ook door gezondheid van laatste 2 jaar en vooral de pijn.

Het meeste is al geprobeerd ook door de jaren heen. Sommige dingen die je noemt werken soms. Andere werkt niet of kan ik niet meer. Of vind dat gewoon niet leuk en werkt dan averechts.

Zwemmen en hardlopen en cursussen creatief waren altijd energieboosters, maar gaat niet meer.

Of dansen en concerten en festivals, vermoeiend maar ook vaak zo fijn, nam de prikkels en gedoe erna voor lief, kan ook niet meer.

Schuldgevoel heb ik ook niet echt. Kan prima echt dingen voor mezelf doen. Altijd gekund.

Maar ik ben ook ouder van 2 mensjes die helaas tegelijk vastlopen en waar geen hulp van buiten af voor handen is nu. Dus daar moet ik en partner dus wel wat mee en dat wil ik ook natuurlijk, het is alleen verdomde zwaar nu.

Meningen van domme mensen, haha, heel herkenbaar. Ook vaak geen echte waarde voor mij. Het is irritant, dat wel.

Wil gewoon dat ze mijn kinderen niet beschadigen zoals ik wel ben door een leven met dat soort mensen en opmerkingen. Dus ik wil tips om ze hun klep te laten houden. Liefst zonder mot te maken en begrip waarom was ook fijn geweest, maar lijkt een wens die niet realistisch was. Wat jammer is.
Gelukkig hoef ik daar nu verder een tijdje niets mee. Hopelijk scheelt dat wel weer wat inderdaad.

Ik ben inderdaad vooral bezig met mijn gezin en mezelf en dat is gewoon al teveel voor mij in deze staat. Niet met de buitenwereld, mits die niet in mijn wereld komen met hun gedrag.

Ga van de week maar eens bespreken met psychiater. En met partner, denk dat ik echt een paar dagen weg moet, even niemand waar ik iets mee moet qua interactie. En kunnen bijslapen. Heb dat al eens gedaan ook, was hemels. Maar toen was ik wel wat minder ver dan nu.



En dat slapen lukt natuurlijk niet, ben mijn slaapmedicatie vergeten, dus forum en harde muziek zorgen weer eens voor te weinig slaap.

Ga mijn telefoon aan de andere kant van de kamer leggen en dan toch proberen. Ik heb geen snurkende man vandaag erbij, dus misschien lukt wel om niet te lang wakker te liggen.

Bedankt voor dit topic, het is zo fijn om te luchten en ik vind de reacties ook echt fijn. Tips en trukjes en steun.

Wil gewoon dat ze mijn kinderen niet beschadigen zoals ik wel ben door een leven met dat soort mensen en opmerkingen. Dus ik wil tips om ze hun klep te laten houden. Liefst zonder mot te maken en begrip waarom was ook fijn geweest, maar lijkt een wens die niet realistisch was. Wat jammer is.
Gelukkig hoef ik daar nu verder een tijdje niets mee. Hopelijk scheelt dat wel weer wat inderdaad.

Om je niet nog langer wakker te houden (en mezelf niet) even een korte reactie

Is het niet beter om je meiden dan weerbaar te laten worden tegen de dingen die hen zouden kunnen beschadigen in plaats van de wereld om hen heen proberen te veranderen, met alle frustraties van dien?
Zet je meiden in hun kracht. Laat ze zichzelf leren kennen en peil wat zij vinden van die opmerkingen, als het ze raakt kan je met ze praten over wat ze zelf vinden, wie zij zijn en dan kunnen zij zelf de conclusie trekken dat die mensen te dom om te poepen zijn!! (Of zoals mijn dochter zegt: hij heeft gewoon geen poepgat, zo dom is hij )

Oke, slaap lekker, ik zit alweer een uur langer hier dan de bedoeling was........

LuciFee2023 schreef: ↑

22-03-2023 21:58

En dat na dat 'goede' gesprek vorige week met die leerkracht, was er al bang voor.

Ja, verdrietig is dit toch.
Het zou zoveel schelen als leerkrachten zich wat meer inlezen.

Hecamel schreef: ↑

22-03-2023 22:45

https://wij-leren.nl/misdiagnose-hoogbegaafden.php

Nou is dit ff toevallig, we zijn bezig voor dochter om haar ook te laten testen op HB en ADD, ik heb beide (hoewel ik na het lezen van deze link wel heel even begon te twijfelen).

Wellicht heb je er wat aan.
Depressie bij kinderen met HB komt helaas vaker voor. Bij mij was het op mijn 19e omdat ik me zo ontzettend onbegrepen voelde, bleek dus dat ik gewoon anders denk dan andere mensen en als je dat niet weet, dan denk je dat jij gek bent. Overigens heb ik dat dus jaren later pas ontdekt toen een docent van mijn huidige opmerking mij het als volgt uitlegde: jij staat al aan de andere kant van de rivier, want je zag de brug en bent eroverheen gegaan, maar de mensen die nog aan de overkant staan moet jij nu uitleggen waar je heen moet om de brug te vinden, als ze daar dan zijn moeten ze weten hoe die brug eruit ziet, en vervolgens moet je ze uitleggen hoe ze over die brug heen kunnen komen.
En voor mij klinkt het zo onlogisch dat ze al die stappen moeten horen, maar als mensen mij nu niet begrijpen vraag ik er op door, omdat ik nu weet dat het grootste deel van de bevolking bottom-up denkt en dus in stappen van klein naar groot, en ik Top-down denk, dus vanuit het doel naar de oplossing en zonder in stappen te denken.
Daar staat weer tegenover dat als ik het doel niet weet, ik er niet naartoe kan.

Wel een mooi voorbeeld van de laatste zin had ik vandaag.
Ik voer een functie uit op mijn werk maar nog niet officieel. Ik moest de projectmanager (die ik niet ken) een soort open sollicitatie sturen om de functie officieel uit te mogen voeren. Ik liep kneiter vast, want ik begreep het doel niet. Moest ik nou echt solliciteren, vond ik maar stom, want ze weet al wie ik ben en dat de stakeholders mij willen. Moest ik nou een super enthousiaste mail sturen, maar ja, wat zet ik daar dan in, met welk doel, waar ben ik dan enthousiast over, de taken, de functie, de organisatie waar ik werk? Ik liep compleet vast. Heb uiteindelijk mijn collega maar even gebeld met de vraag wat ik er nou in zou moeten zetten, kwam ik ook niet verder mee, dus ik heb een halve enthousiaste open sollicitatie gestuurd die mijn interesse kenbaar maakte.
Als ze mij nou gezegd hadden, je moet met deze en deze reden een mail sturen, was het mij prima gelukt.


Nou en als je daar dus je hele leven tegenaan loopt, wordt je onzeker, je raakt gefrustreerd want in jouw hoofd is er niets duidelijkers dan wat je vertelt en je raakt steeds in conflict omdat mensen jou niet begrijpen waardoor er misverstanden ontstaan. Ik had graag een paar jaar (20 of zo) eerder geweten dat mensen anders denken, want dan had ik mijn ideeën, verhalen en kennis op een andere manier gedeeld. Tegenwoordig gooi ik dus mijn idee in de groep, als er onbegrip is vraag ik specifiek naar wat er niet duidelijk is en vervolgens leg ik het in stappen uit.

Dank, ik ga dit hem laten lezen

AeonOfWinter schreef: ↑

22-03-2023 23:45

Hopelijk lukt het om voor je zoon passende hulp en een passende diagnose te krijgen want man wat zijn het frustrerende jaren en jaren geweest tot nu toe.

Einde van mijn rant, ik dwing mezelf zo maar eens te bed

Dank voor je reactie, ik hoop dat je lekker een paar uur goed geslapen hebt.

Hecamel schreef: ↑

23-03-2023 00:58

Om je niet nog langer wakker te houden (en mezelf niet) even een korte reactie

Is het niet beter om je meiden dan weerbaar te laten worden tegen de dingen die hen zouden kunnen beschadigen in plaats van de wereld om hen heen proberen te veranderen, met alle frustraties van dien?
Zet je meiden in hun kracht. Laat ze zichzelf leren kennen en peil wat zij vinden van die opmerkingen, als het ze raakt kan je met ze praten over wat ze zelf vinden, wie zij zijn en dan kunnen zij zelf de conclusie trekken dat die mensen te dom om te poepen zijn!! (Of zoals mijn dochter zegt: hij heeft gewoon geen poepgat, zo dom is hij )

Hahaha, ja die is mooi.

Ik zie en hoor dat ze er last van hebben, ze worden en boos en verdrietig van, ze zijn al groot, dus ze geven dat ook zelf aan. Zondag was mijn oudste ook echt pislink op gegeven moment.

En weerbaar maken: Als je bedoeld dat er gesprekken over dat soort dingen gevoerd worden, dan gebeurt dat al heel veel.
Ik benadruk dan ook dat er nu eenmaal mensen zijn die niet kunnen of willen begrijpen en dat dat ij die ander ligt en niet aan ons. Ik zal eens een poepgat erbij vermelden.

Maar zulke dingen zullen altijd impact hebben. Zeker bij kinderen als ze dat toch steeds weer horen en merken.

En daarom wil ik niet dat hun familie/vrienden dat blijven doen.
Daar ben ik ook voor, steunen, helpen, uitleggen en beschermen tegelijk.

Hecamel schreef: ↑

23-03-2023 00:59

Oke, slaap lekker, ik zit alweer een uur langer hier dan de bedoeling was........

Hahaha, ik had hem echt weggelegd, hopelijk heb je ook wat geslapen, ik wel 5 hele uren.

Ik meld mij op dit topic. Zal later meer lezen.
Diagnose: ADHD, insomnia, dyslexie/dyscalculie, hoogbegaafd. (Ik noem dit ook wel het pret pakket)

Ik heb ( ik hoop het toch echt) strakjes 5 uur alleen.

Heb medicijnen genomen en ga bewust die 5 uur geen huisdelijke dingen doen, geen dingen voor kinderen, geen adhd info lezen.

Gewoon een ideeëndump doen voor dingen voor mezelf, organiseren van mijn leven en daarin vooral de leuke dingen bedenken.
Of haken en serie kijken, even zien wat mijn hoofd zin in heeft als medicatie werkt zo.

klinkt als een goede 5 uur

LuciFee2023 schreef: ↑

23-03-2023 07:32

Hahaha, ja die is mooi.

Ik zie en hoor dat ze er last van hebben, ze worden en boos en verdrietig van, ze zijn al groot, dus ze geven dat ook zelf aan. Zondag was mijn oudste ook echt pislink op gegeven moment.

En weerbaar maken: Als je bedoeld dat er gesprekken over dat soort dingen gevoerd worden, dan gebeurt dat al heel veel.
Ik benadruk dan ook dat er nu eenmaal mensen zijn die niet kunnen of willen begrijpen en dat dat ij die ander ligt en niet aan ons. Ik zal eens een poepgat erbij vermelden.

Maar zulke dingen zullen altijd impact hebben. Zeker bij kinderen als ze dat toch steeds weer horen en merken.

En daarom wil ik niet dat hun familie/vrienden dat blijven doen.
Daar ben ik ook voor, steunen, helpen, uitleggen en beschermen tegelijk.

Heel goed, dat werkt als een tiet! Haahahah


Met weerbaar bedoel ik meer dat ze opmerkingen van een ander niet binnen laten komen, ze zich er dus niets van aantrekken. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dat het niet uit maakt wat een ander te zeggen heeft, behalve wat jullie als ouders te zeggen hebben. Dat begrip en acceptatie vanuit jezelf komt en niet vanuit de omgeving, want als die mensen geen poepgat hebben, dan ga je dat niet krijgen.

LuciFee2023 schreef: ↑

23-03-2023 07:34

Hahaha, ik had hem echt weggelegd, hopelijk heb je ook wat geslapen, ik wel 5 hele uren.

Heel goed!!

Ik heb ook een smashing 5 uur geslapen!! Whoop

LuciFee2023 schreef: ↑

23-03-2023 07:37

Ik heb ( ik hoop het toch echt) strakjes 5 uur alleen.

Heb medicijnen genomen en ga bewust die 5 uur geen huisdelijke dingen doen, geen dingen voor kinderen, geen adhd info lezen.

Gewoon een ideeëndump doen voor dingen voor mezelf, organiseren van mijn leven en daarin vooral de leuke dingen bedenken.
Of haken en serie kijken, even zien wat mijn hoofd zin in heeft als medicatie werkt zo.

Heel goed!! Lekker leuke dingen doen!

Ik heb net een half uur vrij genomen, zodat ik ff kan opladen voor mijn kind zometeen weer van school komt. Ben druk met een nieuwe functie die nogal wat schakelen vraagt.

MEFunny schreef: ↑

23-03-2023 07:35

Ik meld mij op dit topic. Zal later meer lezen.
Diagnose: ADHD, insomnia, dyslexie/dyscalculie, hoogbegaafd. (Ik noem dit ook wel het pret pakket)

Hai!

Welkom.

Wat bij mij als een tierelier werkt qua ontprikkelen: floaten.
Eerste keer met heel veel weerstand gegaan en toen was het een mega succes. Tweede keer met hoge verwachtingen gegaan en toen viel het tegen, want kon me er toen moeilijk aan overgeven. En vanaf de derde keer en verder was het goed - nooit meer dat fantastische gevoel van de allereerste keer helaas, maar nog steeds echt goed om op een uurtje weer helemaal op te laden.

Alle andere mindfulle dingen stellen mij bijna in staat iemand te willen vermoorden, dus dat doen we maar niet meer

Wellhello schreef: ↑

22-03-2023 10:37

Op school gaat ze soms naar de wc om spanning kwijt te raken door gekke bekken te trekken of bewegen. Thuis is ze ongeneerd zichzelf met hoge pieken en diepe dalen qua emoties.

Mijn dochter kwam thuis met nieuws waar ze trots op was: in het jaarboek stond ze op 1 bij de categorie "heeft het meeste op de wc gezeten" Vond ik eigenlijk best sneu, maar ze legde me uit dat dat de enige manier was om sommige lessen uit te houden - meestal ging ze niet echt naar de wc blijkbaar, maar liep ze even een rondje klassen kijken over de gang.
En alle docenten denken nu vast dat ze een blaasprobleem heeft ofzo, maar gelukkig lieten ze haar meestal wel gaan als ze er behoefte aan had.

Nog een aanvulling: de power-nap doet het bij mij ook goed. Auto aan de kant, stoel achterover en kwartiertje ogen dicht (wel wekker zetten). Voordeel is wel dat ik een soort "papegaai" ben ... als ik een dekentje op me leg, dan val ik zo in slaap.

Hecamel schreef: ↑

23-03-2023 13:32

Heel goed, dat werkt als een tiet! Haahahah


Met weerbaar bedoel ik meer dat ze opmerkingen van een ander niet binnen laten komen, ze zich er dus niets van aantrekken. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Dat het niet uit maakt wat een ander te zeggen heeft, behalve wat jullie als ouders te zeggen hebben. Dat begrip en acceptatie vanuit jezelf komt en niet vanuit de omgeving, want als die mensen geen poepgat hebben, dan ga je dat niet krijgen.

Je kan je kinderen leren visualiseren dat ze een virtuele "regenjas" aantrekken als ze in een onaangename omgeving moeten verkeren. Alles wat dan uit dommigheid wordt gezegd, raakt enkel de regenjas en niet hen zelf. En als ze thuis zijn, trekken ze bij de voordeur de regenjas uit en schudden hem uit.
Je hoeft niet altijd overal onbeschermd in te gaan - als het regent trek je een jas aan. Niet iedereen heeft het recht om zich met je kern te bemoeien.