Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤

LuciFee2023 schreef: ↑

13-04-2023 20:06

Ontwerpen op laptop met designprogramma's en dan snij ik die uit vinyl/stickermateriaal met een snijmachine/plotter.

Ziet er dan beetje zo uit, niet wat je maakt natuurlijk.


Maar maak vooral veel shirts en babyrompertjes, dat is met bedrukmateriaal en een pers. Of personaliseer geboortebordjes en andere cadeautjes.

Student201 schreef: ↑

13-04-2023 19:45

Yup heel herkenbaar. Ik had ook wat getypt op t angst-topic, ik zag dat je daar ook schreef.

Ik raak ook echt niet altijd overprikkeld, maar mijn ocd raakt vooral getriggerd in een sociale omgeving. Dus dat maakt dat ik daar al sneller overprikkeld raak. En dan met t piekeren erbij is dat vaak echt een groot feest....

Wat doe jij om hieraan te werken en ook aan zelfacceptatie?

Student201 schreef: ↑

13-04-2023 19:45

Yup heel herkenbaar. Ik had ook wat getypt op t angst-topic, ik zag dat je daar ook schreef.

Ik raak ook echt niet altijd overprikkeld, maar mijn ocd raakt vooral getriggerd in een sociale omgeving. Dus dat maakt dat ik daar al sneller overprikkeld raak. En dan met t piekeren erbij is dat vaak echt een groot feest....

Wat doe jij om hieraan te werken en ook aan zelfacceptatie?

Mia schreef: ↑

14-04-2023 00:31

....

En jij, of de anderen hier: kunnen jullie jezelf accepteren met alle kwaliteiten en eigenaardigheden? (Oh, dit kun je op een neutrale of een lullige manier lezen: ik bedoel het eerste...)

Spininhoek schreef: ↑

14-04-2023 08:07

Wat ik heel lastig accepteren vind is het constante gebrek aan energie. Ik maak altijd een to do lijstje, in mn hoofd of op papier. En ik vraag echt niet teveel van mezelf, gewoon de basic dingen. Aanrecht schoon, eten maken, woonkamer netjes, niet eens schoon. Verzorgen huisdieren.
Maar andere ('normale') mensen lijken daarnaast afspraken te kunnen hebben, helpen hun moeder met boodschappen, doen nog een avondstudie, behangen even het halletje met een nieuwe look, tussendoor nog even naar de sportschool. Ik denk dan alleen maar 'hoe dan??'
Na mijn basis huishoudelijke dingen en werk ben ik kapot. Ik val regelmatig in slaap en schuif de helft van mn lijst maar weer door naar de volgende dag.

Ik heb wel gebeld naar psych voor oudste. Die is depri. En de ortho voor de jongste. Of het al opschiet met de wachtlijsten. Daar ben ik blij om. Normale mensen pakken zo de telefoon en bellen. Ik zit de gesprekken eerst in mn hoofd helemaal te voeren met alle mogelijken dingen die ik kan zeggen en hoe etc en dan pas ga ik bellen. Vermoeiend. Dat vind ik wel irritant.

Ik heb nu sinds lange tijd 2 weken vrij genomen om de grotere dingen te kunnen doen, die me anders niet lukken. Zoals de tuin een beetje lenteklaar maken. De badkamer een grondige beurt geven. Ben al een week vrij nu maar beide moeten nog. Vandaag beginnen met de tuin. Hoop ik.

Spininhoek schreef: ↑

14-04-2023 09:56

Ok, daar gaat mn schema voor vandaag. Zo even naar de dierenarts met 1 van de cavias. Ze hinkt en staat niet op der voorpootje.
Ben blij dat ze gelijk plek hadden. Kan zo al komen. Gelukkig maar, anders ga ik de hele dag in de 'wacht' en doe ik dus niks anders meer, dan wachten tot de afspraak. Heel stom. Herkenbaar?

belgali schreef: ↑

14-04-2023 10:17

Erg herkenbaar. Ik moest vandaag al erg vroeg met de auto naar de garage. En enerzijds als de wekker dan gaat, vervloek ik mezelf dat ik die afspraak zo vroeg heb gemaakt. Maar anderzijds weet ik dat ik dan tenminste de dag productief heb afgetrapt en dat de rest van de dag dan lekker doorloopt. Als ik die garage afspraak later maak, zit ik toch alleen op de klok te kijken en te wachten in de pauzestand.

Spininhoek schreef: ↑

14-04-2023 08:44

Fulltime werken zou niet gaan. Ben vorig jaar van 2 naar 3 dagen gegaan. Ik verdeel de 24 uur over 4 dagen, dus 4 van 6 uur. Voor mij betekent het eigenlijk 4 dagen werken want derest van de dag komt er nog weinig uit mn handen, behalve koken en helpen met huiswerk.

Ik mag in mn handen knijpen met mijn man realiseer ik me. Hij geeft me het gevoel dat ik helemaal oke ben. Dat hij gelukkig is met zo'n rare vrouw die ook al zijn eigenaardigheden accepteert. Hij is er 1 die uit zichzelf de was doet, boven stofzuigerd, opeens staat af te wassen. Dat zou heel normaal moeten zijn, dat weet ik, maar ik heb ook anders meegemaakt en als ik hier wel eens op het forum lees wat voor 'fantastische' exemplaren er bestaan... Ik ben dol op die man. Bijna 17 jaar getrouwd en heb nog geen mankement kunnen ontdekken hahaha.

Qua lummelen.. ik kom wel van de bank af als ik denk in losse stapjes. Dan is het niet overweldigend. Ik denk niet, ik ga de tuin doen. Ik denk, ik rol de containers naar de andere kant.
Ik zoek de bezem.
Ik ga een hoekje vegen... etc.

Zou voor jou een relatie erin zitten als je iemand treft waarbij het gewoon 'vanzelf' gaat? Waarbij je jezelf kan zijn? Ondanks dus gebrek aan energie?

Student201 schreef: ↑

14-04-2023 20:02

Vervelend zeg dat werken zoveel energie kost... Ik had vandaag een vrij goeie dag (vraag me niet waarom, want ik begon kapot moe). Maar t wisselt dus heel erg. Ik heb ook vaak, meestal, dat ik echt gesloopt ben na een dag van piekeren/angst/ocd. Dus helaas herkenbaar

Heb je dat altijd gehad dat t zoveel energie kostte? Of is dat erger geworden naarmate je ouder wordt?

Je moet niet zeggen dat je een rare vrouw bent eh. We hebben allemaal onze eigenaardigheden. Maar je bent natuurlijk helemaal ok zoals je bent (zeg ik ook maar tegen mezelf hahah...). Klinkt verder wel als een lieve man! Fijn zeg. En idd, wat je omschrijft zou normaal moeten zijn, maar dat is t lang niet altijd. En een huwelijk waarin je nog steeds gelukkig bent met elkaar 17 jaar later is tegenwoordig ook niet meer per se de norm. Dus daar kun je jezelf wel gelukkig mee prijzen hoor!

Uhmm, over je laatste vraag: toen mijn vorige en enige relatie uitging heb ik wel heel lang gedacht (ook al voor t uitging) dat t aan mij lag of dat ik raar was: ik had er zelf een punt achter gezet, vooral omdat die relatie me toen teveel stress opleverde. Maar nu besef ik wel dat dit gewoon niet de juiste match was. Echter, mijn ocd richt zich nu voornamelijk op sociaal contact. Ik heb OCD die gaat over oogcontact

Oftewel, al t sociale contact triggert mij enorm. Ik heb t bij vrijwel alles waarbij mensen te zien zijn: tv kijken, lopen over straat, etc. Heel bewust zijn, dwangmatig, van oogcontact, waar ik kijk, waar andere mensen kijken, van mijn gedachtes, etc. Ook als ik bv langs iemand loop (of in de auto zit) en praat, terwijl we elkaar dus helemaal niet aankijken, voel ik veel angst. Heel bizar, maar wel ontzettend vervelend en vermoeiend. Ik doe nu ACT. Hopelijk gaat dat helpen.

Maar dit is dus de voornaamste reden dat een relatie me nu ook teveel moeite zou kosten, want dan "moet" ik sociaal doen na werk nog, ga ik me daar van tevoren al druk over maken want kan best dat ik daar helemaal geen energie voor heb, en dan kom je (ik) in een piekerspiraal. Maar wie weet, hopelijk gaat t wel weer beter gaan. Voor vandaag in ieder geval een goeie dag met een (redelijk) rustig hoofd

Mia schreef: ↑

14-04-2023 20:19

Wat ontzettend lastig, jouw ocd. Ik hoop dat de act gaat je gaat helpen! Heb je in je werk ook veel sociaal contact (waarschijnlijk niet)? Ik snap dat dat een belemmering kan zijn voor een relatie.

Ik ben al 20+ jaar samen met mijn man (de helft van mijn leven) en ook hij is fantastisch. Mijn angststoornis is tijdens onze relatie begonnen (geen causaal verband) en gelukkig heb ik er alleen maar tijdens specifieke periodes echt last van, maar het heeft hem nog niet afgestoten.

Ik zit nu weer in zo'n periode helaas en hoewel hij soms echt ontzettend chagrijnig en gefrustreerd kan worden door mij, kan hij me ook echt enorm helpen en voel ik me beter met dan zonder hem. En soms trek ik ook even geen sociaal contact, en dan kan ik me gewoon terugtrekken of zeggen dat ie het komende uur niet tegen me moet praten en das geen probleem! Hij heeft zelf ook wat 'neurodivergente trekjes' en zegt dat ook gewoon tegen mij en dat werkt prima omdat we dat van elkaar begrijpen. Ik denk dat dat belangrijk is, ik ben zelf geen echte introvert maar ik zou echt niet samen kunnen leven met een echte extravert die altijd reuring moet hebben.

Ik denk dus dat je met de juiste partner echt wel een fijne relatie kunt hebben die voor jullie allebei zou werken. Het lastige is alleen wel om die te vinden En als je er nog geen zin in hebt, dan niet!

Ik ben de laatste weken heel erg moe, slaap ook best veel (terwijl ik normaal een slechte slaper ben). Ik doe het dus wat rustiger aan qua werk en werk veel thuis ivm prikkels. Ik merk alleen dat ik dus veel vermoeider ben als ik thuis een halve dag op de bang hang (en me dan angstig voel en pieker) dan wanneer ik een hele dag naar mijn werk ga Mijn werk bestaat uit veel nadenken (ben wetenschapper) maar zelfs dat is dus nog minder vermoeiend dan piekeren...

En als ik aan het werk ben, heb ik nagenoeg geen last van angst en piekeren. Jammer genoeg kan ik niet nonstop werken

Student201 schreef: ↑

14-04-2023 20:02

Vervelend zeg dat werken zoveel energie kost... Ik had vandaag een vrij goeie dag (vraag me niet waarom, want ik begon kapot moe). Maar t wisselt dus heel erg. Ik heb ook vaak, meestal, dat ik echt gesloopt ben na een dag van piekeren/angst/ocd. Dus helaas herkenbaar

Heb je dat altijd gehad dat t zoveel energie kostte? Of is dat erger geworden naarmate je ouder wordt?

Je moet niet zeggen dat je een rare vrouw bent eh. We hebben allemaal onze eigenaardigheden. Maar je bent natuurlijk helemaal ok zoals je bent (zeg ik ook maar tegen mezelf hahah...). Klinkt verder wel als een lieve man! Fijn zeg. En idd, wat je omschrijft zou normaal moeten zijn, maar dat is t lang niet altijd. En een huwelijk waarin je nog steeds gelukkig bent met elkaar 17 jaar later is tegenwoordig ook niet meer per se de norm. Dus daar kun je jezelf wel gelukkig mee prijzen hoor!

Uhmm, over je laatste vraag: toen mijn vorige en enige relatie uitging heb ik wel heel lang gedacht (ook al voor t uitging) dat t aan mij lag of dat ik raar was: ik had er zelf een punt achter gezet, vooral omdat die relatie me toen teveel stress opleverde. Maar nu besef ik wel dat dit gewoon niet de juiste match was. Echter, mijn ocd richt zich nu voornamelijk op sociaal contact. Ik heb OCD die gaat over oogcontact

Oftewel, al t sociale contact triggert mij enorm. Ik heb t bij vrijwel alles waarbij mensen te zien zijn: tv kijken, lopen over straat, etc. Heel bewust zijn, dwangmatig, van oogcontact, waar ik kijk, waar andere mensen kijken, van mijn gedachtes, etc. Ook als ik bv langs iemand loop (of in de auto zit) en praat, terwijl we elkaar dus helemaal niet aankijken, voel ik veel angst. Heel bizar, maar wel ontzettend vervelend en vermoeiend. Ik doe nu ACT. Hopelijk gaat dat helpen.

Maar dit is dus de voornaamste reden dat een relatie me nu ook teveel moeite zou kosten, want dan "moet" ik sociaal doen na werk nog, ga ik me daar van tevoren al druk over maken want kan best dat ik daar helemaal geen energie voor heb, en dan kom je (ik) in een piekerspiraal. Maar wie weet, hopelijk gaat t wel weer beter gaan. Voor vandaag in ieder geval een goeie dag met een (redelijk) rustig hoofd

LuciFee2023 schreef: ↑

13-04-2023 20:08

Had vandaag weer een nieuw groepstraject, echt hoor.... Niets voor mij. Gelukkig is maar 5x deze keer. Ben ook echt helemaal overprikkelt en uitgezogen qua energie.

Spininhoek schreef: ↑

14-04-2023 22:43

Wat lijkt me dat naar, je angst voor oogcontact. Heel vervelend voor je. Wat houdt ACT precies in? Hopelijk gaat je dat helpen! (Ik ga zo wel googelen wat het is).
Hoe doe je dat dan op je werk? Of weten mensen ervan en gaat t dan beter?

Qua energie op mn werk... kwam 6 jaar geleden in een burnout nadat ik 3 jaar lang een aaneenschakeling van paniekaanvallen had, die ophielden. Heel verhaal, maar na 3 jaar had ik een oplossing voor een lichamelijke klacht en hielden de paniekaanvallen daaromtrend op. Toen kwam alle stress eruit en kwam de man met de hamer. Sindsdien is mijn energie nooit meer zoals vroeger. Moet blijven opletten.
Op mijn werk is het ook een aaneenschakeling van wisselende managers, veel onduidelijkheid in procedures, waar kan ik voor wat terecht,
veel uitzoeken, continue achter dingen aan die anderen mij zouden moeten aanleveren. Maar ik ben zo trouw als een hond dus ik blijf zitten waar ik zit. Maar goed, dat kost dus wel energie.
Heb constant het gevoel van twijfel aan mezelf. Of ik het wel goed doe. Hoe doet mn collega het. Het stomme is, ik zit er het langst. 17 jaar.. collegas komen naar mij toe met vragen. Waarom toch die twijfel dan he.

Ik hoop voor je dat je iemand tegenkomt waar je je helemaal oke bij voelt als je daar aan toe bent. Die lopen er echt rond!