Psyche
alle pijlers
Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤
woensdag 22 februari 2023 om 11:16
OP met info
= 6e reactie op pagina 1
philó wijzigde dit bericht op 07-03-2023 12:45
93.22% gewijzigd
woensdag 28 februari 2024 om 17:39
Ik heb al een verwijzing van de huisarts voor het onderzoek. Maar aangezien kind niet depressief oid is, gepest wordt, achterloopt of de orde klassikaal verstoord zeg maar vinden ze het daar te vroeg om te testen want hij is nog jong en moet nog rijpen en ze testen niet preventief. Als school of cjg advies om testen geeft dan pas willen ze iets doen nu.
woensdag 28 februari 2024 om 20:42
Even aanhaken over de zorgen over ADHD bij kinderen.. Ik zit hier best mee in mijn maag. Discussie met mijn man: ik zie trekken van ADHD en zou graag laten testen, hij ziet dat ook, maar wil dat niet want er zijn nog geen problemen merkbaar.
En ik zie dingen die ik wel degelijk als problematisch inschat, ook als ze nu nog niet tot problemen leiden: oa organisatie en planning, maar bijvoorbeeld ook grenzen van anderen waarnemen. Het meest problematisch vind ik nog wel de overvloedige negatieve feedback die mijn kind op een dag te horen krijgt. 'doe dat niet', 'let nou eens op', 'laat die kat nou toch eens met rust'..
Onder andere vanuit een behoefte aan ondersteuning in de omgang met mijn kind ben ik uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen die MIJ met ADHD diagnostiseerde.. Dat verklaart nu wel veel aan wat er bij mij gebeurd, maar heeft nog geen effect op mijn rol binnen ons gezin.
Ik vind het nog steeds moeilijk te onderscheiden welke problemen er ook echt zijn en welke ik me inbeeld of in de toekomst voorstel.. Dit klinkt misschien gek, maar ik kan mezelf best wel in kringetjes werken en dingen dan heel negatief zien. Met een blik erop van buiten valt dit dan weer mee.
Maar hierdoor twijfel ik dus in deze ook aan mezelf, ik wil mijn kind niets aanpraten maar ik wil ook op tijd kunnen helpen. Mijn man zegt dat ik mijn eigen situatie niet op ons kind moet projecteren...
Sorry, ik kreeg het niet minder warrig opgeschreven
Aansluitend dan een vraag: hoe kan ik met mijn man op één lijn komen wat een ADHD-test betreft, moet ik het tijd geven?
En ik zie dingen die ik wel degelijk als problematisch inschat, ook als ze nu nog niet tot problemen leiden: oa organisatie en planning, maar bijvoorbeeld ook grenzen van anderen waarnemen. Het meest problematisch vind ik nog wel de overvloedige negatieve feedback die mijn kind op een dag te horen krijgt. 'doe dat niet', 'let nou eens op', 'laat die kat nou toch eens met rust'..
Onder andere vanuit een behoefte aan ondersteuning in de omgang met mijn kind ben ik uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen die MIJ met ADHD diagnostiseerde.. Dat verklaart nu wel veel aan wat er bij mij gebeurd, maar heeft nog geen effect op mijn rol binnen ons gezin.
Ik vind het nog steeds moeilijk te onderscheiden welke problemen er ook echt zijn en welke ik me inbeeld of in de toekomst voorstel.. Dit klinkt misschien gek, maar ik kan mezelf best wel in kringetjes werken en dingen dan heel negatief zien. Met een blik erop van buiten valt dit dan weer mee.
Maar hierdoor twijfel ik dus in deze ook aan mezelf, ik wil mijn kind niets aanpraten maar ik wil ook op tijd kunnen helpen. Mijn man zegt dat ik mijn eigen situatie niet op ons kind moet projecteren...
Sorry, ik kreeg het niet minder warrig opgeschreven
Aansluitend dan een vraag: hoe kan ik met mijn man op één lijn komen wat een ADHD-test betreft, moet ik het tijd geven?
-dudette- wijzigde dit bericht op 28-02-2024 20:53
Reden: vraag toegevoegd
Reden: vraag toegevoegd
4.04% gewijzigd
donderdag 29 februari 2024 om 07:29
Zes, eerste schooljaar. Groep drie in NL..
En nee, ik ben degene die daar veel over leest. We komen dan in vervelende discussies waar ik iets aanhaal uit een boek en hij dat dan niet in het verband kan zien van wat ik gelezen heb, maar alleen op dat punt in gaat. Die discussies ga ik heel erg uit de weg, ik krijg dingen aan hem bijna nooit uitgelegd zoals ik wil.
Vaak als ik iets benoem wat ik bij kind zie als passend bij ADHD krijg ik terug dat die diagnose niet vastligt.
Ik heb ook al vaker gezegd dat we op zijn minst met iemand kunnen gaan praten, eventueel wat handvaten aangereikt krijgen, zonder meteen achter een diagnose aan te gaan.
Hij argumenteert dat wij beiden goed functioneren omdat we al die jaren geen diagnose hadden om 'gedrag goed te praten', dus we moesten ons aanpassen. En dat verlangt hij ook van ons kind. Waarbij ik dus het gevoel heb dat dit te veel van ons kind vraagt.
En nee, ik ben degene die daar veel over leest. We komen dan in vervelende discussies waar ik iets aanhaal uit een boek en hij dat dan niet in het verband kan zien van wat ik gelezen heb, maar alleen op dat punt in gaat. Die discussies ga ik heel erg uit de weg, ik krijg dingen aan hem bijna nooit uitgelegd zoals ik wil.
Vaak als ik iets benoem wat ik bij kind zie als passend bij ADHD krijg ik terug dat die diagnose niet vastligt.
Ik heb ook al vaker gezegd dat we op zijn minst met iemand kunnen gaan praten, eventueel wat handvaten aangereikt krijgen, zonder meteen achter een diagnose aan te gaan.
Hij argumenteert dat wij beiden goed functioneren omdat we al die jaren geen diagnose hadden om 'gedrag goed te praten', dus we moesten ons aanpassen. En dat verlangt hij ook van ons kind. Waarbij ik dus het gevoel heb dat dit te veel van ons kind vraagt.
donderdag 29 februari 2024 om 08:39
Ik kan jouw gevoel hier erg in begrijpen. De reden dat wij zoon juist willen laten testen is juist onder andere omdat we juist niet willen dat hij zich constant aan moet passen aan wat hoort en daardoor niet meer weet wat hij nou zelf wil. Zijn intelligentie zal hem ongetwijfeld de komende jaren helpen maar haalt eventuele adhd niet weg maar zorgt misschien wel dat hij op school niet vastloopt. Maar dat maakt niet dat de juiste kennis en begeleiding voor ons en hem goed is.
Man heeft mij de afgelopen jaren zien twijfelen, onzeker zijn, in een burn out belanden etc. En weet dat mijn broer juist verslavingsgevoel is sinds onze pubertijd. En dat is natuurlijk echt niet allemaal puur door de adhd, maar sommige dingen waren misschien wel anders geweest als we niet alleen hadden moeten oplossen. En dat willen we voor oudste anders (en voor jongste ook natuurlijk, maar daar zien we nog iets minder adhd kenmerken).
Ik heb wel het idee dat er tegenwoordig op scholen toch ook wel meer naar het kind wordt gekeken. En dat de aandacht niet alleen gaat naar schoolprestaties en de kinderen die daarin niet meekomen.
Man heeft mij de afgelopen jaren zien twijfelen, onzeker zijn, in een burn out belanden etc. En weet dat mijn broer juist verslavingsgevoel is sinds onze pubertijd. En dat is natuurlijk echt niet allemaal puur door de adhd, maar sommige dingen waren misschien wel anders geweest als we niet alleen hadden moeten oplossen. En dat willen we voor oudste anders (en voor jongste ook natuurlijk, maar daar zien we nog iets minder adhd kenmerken).
Ik heb wel het idee dat er tegenwoordig op scholen toch ook wel meer naar het kind wordt gekeken. En dat de aandacht niet alleen gaat naar schoolprestaties en de kinderen die daarin niet meekomen.
donderdag 29 februari 2024 om 08:47
Oh ja die kat! Hier ook, elke dag!
En wat lastig dat je man je kind geen makkelijker leven gunt, omdat hij zich heeft kunnen aanpassen moet kind het ook maar kunnen?
donderdag 29 februari 2024 om 09:51
Wat lastig Dudette!
Wat hier geholpen heeft is dat "externen" het tegen ons/hem gingen zeggen. Toen onze symptomen liet zien was ik zelf nog niet met mijn diagnose bezig (of pas in een heeeeeel vroeg stadium) en had hij die al wel. Dus we hadden het er al over gehad maar hij stond er hetzelfde is als jouw man.
Bij hem was het omslagpunt toen de zwemjuf aan hem vroeg of onze zoon misschien geen ADHD had omdat hij op meerdere vlakken opviel in de les en niet goed mee kon komen daardoor. Kort daarvoor had een goede vriendin het ook al benoemd. Toen is hij geswitcht van "we moeten zn gedrag niet goedpraten enzovoorts" naar "als we hem nu al kunnen helpen, krijgt hij kansen/mogelijkheden etc die ik nooit heb gehad vanwege mijn late diagnose". (hij was 12) Dus hallelujah! Heb jij ook mensen in je omgeving die je hiermee op weg kunnen helpen?
Wat hier geholpen heeft is dat "externen" het tegen ons/hem gingen zeggen. Toen onze symptomen liet zien was ik zelf nog niet met mijn diagnose bezig (of pas in een heeeeeel vroeg stadium) en had hij die al wel. Dus we hadden het er al over gehad maar hij stond er hetzelfde is als jouw man.
Bij hem was het omslagpunt toen de zwemjuf aan hem vroeg of onze zoon misschien geen ADHD had omdat hij op meerdere vlakken opviel in de les en niet goed mee kon komen daardoor. Kort daarvoor had een goede vriendin het ook al benoemd. Toen is hij geswitcht van "we moeten zn gedrag niet goedpraten enzovoorts" naar "als we hem nu al kunnen helpen, krijgt hij kansen/mogelijkheden etc die ik nooit heb gehad vanwege mijn late diagnose". (hij was 12) Dus hallelujah! Heb jij ook mensen in je omgeving die je hiermee op weg kunnen helpen?
donderdag 29 februari 2024 om 11:15
Hij bedoelt het goed.. hij was zelf een 'lastig' kind, op een gegeven moment is hij gaan begrijpen dat hij water bij de wijn moet doen om zinvol met andere mensen om te gaan. Hij ziet veel van zichzelf in ons kind. Ik vind het ook moeilijk dat aanpassen dan zijn oplossing is, best streng ook voor zichzelf..
donderdag 29 februari 2024 om 11:22
De juffrouw is tevreden over de prestaties op school, daarin valt niets op. Helaas moet ik vaststellen dat het sociale stukje weinig aandacht krijgt op school. Op de naschoolse opvang hebben we binnenkort ons jaargesprek en daar willen we samen heen.
En verder geven externen ontzettend weinig feedback op gedrag. Ons kind doet alles met een enorme glimlach op het gezicht zodat het met veel wegkomt. Maar er gaat veel meer in dat koppie om, wat ik vooral merk in moeite met inslapen. Dan komen er vaak ook opeens hele verhalen uit.
Met vriendinnen heb ik het al besproken en die zien wat ik bedoel. Een vriendin van me zei dat ik het misschien nog eens over de boeg moet gooien dat IK ondersteuning zoek voor de omgang met ons kind.
donderdag 29 februari 2024 om 11:39
Ook herkenbaar. School zei pas Ow ja, toen ik zelf zei van wij hebben vermoedens van adhd bij kind. Toen stonden de juffen er pas meer bij stil, aangezien er in de klas een paar andere zitten die meer het hyperactive deel (denk ik) laten zien en meer moeite hebben met meekomen.-Dudette- schreef: ↑29-02-2024 11:22
En verder geven externen ontzettend weinig feedback op gedrag. Ons kind doet alles met een enorme glimlach op het gezicht zodat het met veel wegkomt. Maar er gaat veel meer in dat koppie om, wat ik vooral merk in moeite met inslapen. Dan komen er vaak ook opeens hele verhalen uit.
Net als dat hij bij zwemles echt een top leraar had op een gegeven moment die uit speciaal onderwijs komt. Dus die had zijn eigen handvaten om met zijn zwemgroepje om te gaan.
En we horen echt wel eens dat hij druk(ker) is. Maar ik was zeker ook een druk kind buiten school. Hier komt het er uit in driftbuien, maar ook weer niet dagelijks.
donderdag 29 februari 2024 om 16:56
Ik herken ook jouw verhaal dudette.
Al vanaf baby zat ik meer op de lijn 'hulp zoeken' en man niet. 'als jij dat wilt dan doen we dat', was een beetje het punt waarop het steeds strandde. Pas toen de juf van groep 4 zei; een beetje add achtig ging de knop om. Toen we daar op gingen zoeken was het echt een enorme herkenning.
En nu hebben we dus de screening gedaan. Die wijst ook duidelijk richting add en autisme. Zelfbeeld is prima (enigzins tot verbazing van de test dame) De iq test is alleen kwijt
.
De preventieve zorg is erg beperkt, denk dat verdere stappen pas komen als ze echt vastloopt. Wat ik juist hoop te voorkomen.
Al vanaf baby zat ik meer op de lijn 'hulp zoeken' en man niet. 'als jij dat wilt dan doen we dat', was een beetje het punt waarop het steeds strandde. Pas toen de juf van groep 4 zei; een beetje add achtig ging de knop om. Toen we daar op gingen zoeken was het echt een enorme herkenning.
En nu hebben we dus de screening gedaan. Die wijst ook duidelijk richting add en autisme. Zelfbeeld is prima (enigzins tot verbazing van de test dame) De iq test is alleen kwijt
. De preventieve zorg is erg beperkt, denk dat verdere stappen pas komen als ze echt vastloopt. Wat ik juist hoop te voorkomen.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
donderdag 29 februari 2024 om 17:21
Wij hadden thuis en op school al genoeg aanwijzingen dat we in groep 2 op de wachtlijst konden en in groep 3 toen het vastlopen al was begonnen de diagnose definitief kregen.
Dat was afgelopen december, als we pas vanaf groep drie op de wachtlijst hadden gekund zouden we vlak voor de zomer diagnose hebben gehad, dan was er al 3/4 jaar vastgelopen en verdrietig kind geweest.
Gelukkig had school de diagnose niet als voorwaarde om meedenkend en helpend te zijn en was het adhd-protocol in de kleuterklas al uit de kast gehaald.
Na een kleine opleving in januari gaat het nu weer heel moeizaam, ik ben benieuwd of we hem op deze school naar einde groep 8 krijgen.
Volgende week voortgangsgesprek, ik wil dyslexie als bijkomstigheid noemen, zelfs in zn eigen naam gooit hij letters nog door elkaar.
Ik vind het niet leuk voor hem, maar ik vraag me ook af hoe mn broer en ik de basisschool en middelbaar zijn doorgekomen. (Onderpresteren en overkompenseren met intelligentie denk ik)
Broer en ik waren allebei 43 met diagnose, moeder 72. Het leven had heel anders kunnen zijn. Voor mezelf maar vooral voor broer (alcoholisme). Maar ja, tis niet anders. Hopelijk kan het voor kind makkelijker worden
Dat was afgelopen december, als we pas vanaf groep drie op de wachtlijst hadden gekund zouden we vlak voor de zomer diagnose hebben gehad, dan was er al 3/4 jaar vastgelopen en verdrietig kind geweest.
Gelukkig had school de diagnose niet als voorwaarde om meedenkend en helpend te zijn en was het adhd-protocol in de kleuterklas al uit de kast gehaald.
Na een kleine opleving in januari gaat het nu weer heel moeizaam, ik ben benieuwd of we hem op deze school naar einde groep 8 krijgen.
Volgende week voortgangsgesprek, ik wil dyslexie als bijkomstigheid noemen, zelfs in zn eigen naam gooit hij letters nog door elkaar.
Ik vind het niet leuk voor hem, maar ik vraag me ook af hoe mn broer en ik de basisschool en middelbaar zijn doorgekomen. (Onderpresteren en overkompenseren met intelligentie denk ik)
Broer en ik waren allebei 43 met diagnose, moeder 72. Het leven had heel anders kunnen zijn. Voor mezelf maar vooral voor broer (alcoholisme). Maar ja, tis niet anders. Hopelijk kan het voor kind makkelijker worden
donderdag 29 februari 2024 om 18:23
vrijdag 1 maart 2024 om 09:40
Zo shit dat je pas hulp krijgt als je eigenlijk niet meer kunt ipv als je het al aan ziet komen. Zowel voor jezelf maar ook voor de maatschappij als geheel.-Rosings- schreef: ↑29-02-2024 17:21Wij hadden thuis en op school al genoeg aanwijzingen dat we in groep 2 op de wachtlijst konden en in groep 3 toen het vastlopen al was begonnen de diagnose definitief kregen.
Dat was afgelopen december, als we pas vanaf groep drie op de wachtlijst hadden gekund zouden we vlak voor de zomer diagnose hebben gehad, dan was er al 3/4 jaar vastgelopen en verdrietig kind geweest.
Gelukkig had school de diagnose niet als voorwaarde om meedenkend en helpend te zijn en was het adhd-protocol in de kleuterklas al uit de kast gehaald.
Na een kleine opleving in januari gaat het nu weer heel moeizaam, ik ben benieuwd of we hem op deze school naar einde groep 8 krijgen.
Volgende week voortgangsgesprek, ik wil dyslexie als bijkomstigheid noemen, zelfs in zn eigen naam gooit hij letters nog door elkaar.
Ik vind het niet leuk voor hem, maar ik vraag me ook af hoe mn broer en ik de basisschool en middelbaar zijn doorgekomen. (Onderpresteren en overkompenseren met intelligentie denk ik)
Broer en ik waren allebei 43 met diagnose, moeder 72. Het leven had heel anders kunnen zijn. Voor mezelf maar vooral voor broer (alcoholisme). Maar ja, tis niet anders. Hopelijk kan het voor kind makkelijker worden
Veel liefde voor jou!
vrijdag 1 maart 2024 om 10:28
Ik lees hier in stilte mee maar wil hier ff op inhaken.
Wij hadden al jaren problemen/vermoedens met onze jongste maar op kdv, school etc. vonden ze hem nooit opvallend. Soms wat bijzonder, maar iedereen heeft zijn eigenaardigheden. We zijn toen kind 6 was (gr 3) een diagnostisch traject gestart en kind werd ook op school geobserveerd. Psycholoog merkt op dat hij op school idd onopvallend en sociaal was, en dat ze wel begreep dat de juf geen problemen zag. Uiteindelijk kreeg kind toch diagnose autisme, dit hebben we met school gedeeld, met verzoek hem verder niet anders te behandelen zolang alles goed ging. Dat leek zo te blijven.
Nou, volgende schooljaar gingen we emigreren en kregen we van school een overdrachtsrapport. Wat daarin stond was werkelijk belachelijk, alle typisch autistische kenmerken kwamen aan bod, en kind werd ineens geportretteerd als sociaal gestoorde nerd.
We hebben dit rapport en diagnose niet gedeeld met de nieuwe school en guess what.... zijn autisme is ineens weer 'verdwenen'. Natuurlijk zijn er dingen waar hij tegenaanloopt, maar met wat extra begeleiding functioneert hij meer dan prima. We zijn notabene geemigreerd en hij heeft zich fantastisch aangepast.
Dus ja ik geloof wel dat een diagnose ook vooroordelen oproept en problemen die er wellicht helemaal niet zijn. Voor jezelf is het handig om te weten denk ik, als verklaring voor bepaalde zaken, maar wees voorzichtig met wie je het deelt.
Vraag je ook af wat de meerwaarde is van diagnose. Denk je dat kind echt gespecialiseerde hulp nodig zal hebben, of lijdt iemand eronder? Ik denk inmiddels dat je zelf al een aardig eind kunt komen door bepaalde trucjes en strategieën toe te passen, ook zonder officiele diagnose. Als je het traject ingaat moet iig het hele gezin daarachter staan, anders heeft het geen zin.
vrijdag 1 maart 2024 om 11:07
Onderschat dat idd niet. Mijn zoon leek daar geen last van te hebben, tot hij op zijn twaalfde eens brak en alles eruit kwam. Ik wil een gewoon kind zijn, snikte hij, en niet voortdurend op mijn kop krijgen.
Besef dat iemand met ADHD voortdurend op zijn/haar kop krijgt voor dingen die hij/zij niet opzettelijk, en soms zelfs zonder het te beseffen heeft gedaan. (Ik ben nu 53 en krijg nog geregeld te horen, zelfs van mijn kinderen: Mama, wat ben je weer DRUK!
Wat ik nooit zal vergeten is dat mijn zoon toen hij zeven was eens thuiskwam van school en tussen neus en lippen, door zei 'Ik ben een slecht kind'.
Gun je zoon alsjeblieft diagnose en behandeling.
Ik heb mezelf ook gered zonder diagnose en behandeling. 'Gewoon' op tijd een master gehaald. Maar vandaag is de wereld nog een pak moeilijker en onoverzichtelijker dan 'vroeger'. Het gaat niet op om te zeggen 'voor ons is het ook gelukt'. Kijk naar wat je zoon nodig heeft. En vandaag is er gelukkig meer hulp en kennis beschikbaar.
Probeer je zoon ook nu al duideijk te maken dat hij geen 'afwijking' heeft. Zonder ons, ADHD'ers, zat de mensnheid nog steeds bang in een grot (boutade he)
Lees jezelf zoveel mogelijk in, en probeer je man ook zo ver te krijgen.
Knuffel voor je zoon.
vrijdag 1 maart 2024 om 11:16
Psycho-educatie niks voor hem?-Dudette- schreef: ↑29-02-2024 07:29Zes, eerste schooljaar. Groep drie in NL..
En nee, ik ben degene die daar veel over leest. We komen dan in vervelende discussies waar ik iets aanhaal uit een boek en hij dat dan niet in het verband kan zien van wat ik gelezen heb, maar alleen op dat punt in gaat. Die discussies ga ik heel erg uit de weg, ik krijg dingen aan hem bijna nooit uitgelegd zoals ik wil.
Vaak als ik iets benoem wat ik bij kind zie als passend bij ADHD krijg ik terug dat die diagnose niet vastligt.
Ik heb ook al vaker gezegd dat we op zijn minst met iemand kunnen gaan praten, eventueel wat handvaten aangereikt krijgen, zonder meteen achter een diagnose aan te gaan.
Hij argumenteert dat wij beiden goed functioneren omdat we al die jaren geen diagnose hadden om 'gedrag goed te praten', dus we moesten ons aanpassen. En dat verlangt hij ook van ons kind. Waarbij ik dus het gevoel heb dat dit te veel van ons kind vraagt.
vrijdag 1 maart 2024 om 13:16
Wat is dat toch met die school? Ik vind dat heel bijzonder. Bij ons was er op school geen enkel probleem, alleen thuis. Hij liep op school op zijn tenen en daardoor was hij thuis overprikkeld en verdrietig. Je kan toch ook gewoon hulp zoeken voor thuis? Als ik hoofdpijn heb en een test wil, hoeft school dat toch niet nodig te vinden?Mangogo schreef: ↑29-02-2024 18:23Hier wil de psychologenpraktijk dus nu dat school eerst hun hele ratteplan inzet qua orthopedagoog mee laten kijken en dergelijke voor zij gaan testen zelfs nu school zegt daar meerwaarde in te zien.
Ik ga maar eens informeren bij de andere organisatie hier in het dorp.
Welllicht bij die andere organizatie als eerste hulpvraag beginnen met iets wat thuis speelt, zodat je helemaal niet over school hoeft te praten. Opvoedproblemen, of verdrietig zijn en slecht in zijn vel zitten, ruzie's thuis, onzekerheid door veel kritiek etc. kunnen allemaal hulpvragen zijn die niets met school te maken hebben, en dus reden kunnen zijn om te testen en hulp te krijgen. (alleen noemen wat werkelijk speelt, natuurlijk)
vrijdag 1 maart 2024 om 19:41
Zowel nootboek als Isolde halen goede dingen aan, dank daarvoor!
@nootboek, dit is precies de angst van mijn man. Vanaf het moment dat er een diagnose zou zijn, kijken mensen opeens naar elk gedrag door die bril. En dat kan soms best nadelig uitpakken. Vanuit die gedachte snap ik ook heel goed dat er pas een noodzaak is te handelen als er ook problemen zijn.
@Isolde, hier ben ik bang voor. Dat wat we niet zien, maar wat onder de oppervlakte wel kan gebeuren. Ik ben ook niet voor niets nu bij een psychotherapeut beland, mijn omgang met mezelf is absoluut bepaald door de mij heel lang onbekende gebleven ADD. Waarschijnlijk zou me veel ellende bespaard zijn gebleven als ik dit eerder over mijzelf had geweten. Nu een lievere omgang met mijzelf aanleren valt me zwaar.
Al met al denk ik dat we het nog wat tijd moeten geven. Kijken of we inderdaad signalen van buitenaf krijgen, of dat we zelf meer behoefte aan hulp krijgen. Mijn man is altijd na wat inwerktijd milder, dus daar zie ik ook nog wel kansen om het er over te hebben.
En ondertussen werk ik met de psychotherapeute aan mezelf, en hoop daardoor ook een gemakkelijkere omgang met mijn kind te vinden.
Thx allemaal
@nootboek, dit is precies de angst van mijn man. Vanaf het moment dat er een diagnose zou zijn, kijken mensen opeens naar elk gedrag door die bril. En dat kan soms best nadelig uitpakken. Vanuit die gedachte snap ik ook heel goed dat er pas een noodzaak is te handelen als er ook problemen zijn.
@Isolde, hier ben ik bang voor. Dat wat we niet zien, maar wat onder de oppervlakte wel kan gebeuren. Ik ben ook niet voor niets nu bij een psychotherapeut beland, mijn omgang met mezelf is absoluut bepaald door de mij heel lang onbekende gebleven ADD. Waarschijnlijk zou me veel ellende bespaard zijn gebleven als ik dit eerder over mijzelf had geweten. Nu een lievere omgang met mijzelf aanleren valt me zwaar.
Al met al denk ik dat we het nog wat tijd moeten geven. Kijken of we inderdaad signalen van buitenaf krijgen, of dat we zelf meer behoefte aan hulp krijgen. Mijn man is altijd na wat inwerktijd milder, dus daar zie ik ook nog wel kansen om het er over te hebben.
En ondertussen werk ik met de psychotherapeute aan mezelf, en hoop daardoor ook een gemakkelijkere omgang met mijn kind te vinden.
Thx allemaal
zaterdag 2 maart 2024 om 12:34
Ik denk dat ik me maar eens laat testen op ADD. Al eerder gedaan, maar omdat ik als kind niet druk was kreeg ik geen diagnose.
Ik wil iets meer duidelijkheid. Ik weet dat ik misofonie heb en hooggevoelig ben. Maar heb ik ook de combi met ADD? Veel heeft wel overlap met hsp. Rust nodig en veel slaap.
Maar ik ben ook vergeetachtig, heb altijd een zooi in huis. Opgeruimd? Dag later weer een zooi. Ben vaak sleutels o.i.d kwijt. Sluit mezelf regelmatig buiten omdat ik mijn sleutels vergeet.
Heb geen orde in mijn mails / whatsappjes / administratie. Dus vergeet te reageren of terug te mailen. Last van uitstelgedrag. Zo moet ik al weken iets resetten, maar het staat niet in de brand, dus dat kan wel wachten.
Op werk vergeet ik ook dingen te doen.
Ik werk nu voor het eerst drie volle dagen achter elkaar in het onderwijs en ik ben zo zo zooo kapot na dag 3. Ipv heel hard slapen na een vermoeiende dag, slaap ik niet zo goed. Ik word heel veel wakker en ben heel vroeg klaarwakker.
Na de drie dagen werken komen prikkels tien keer harder binnen, dat ik gewoon chagrijnig word van geluiden, mijn vriend die graag met me wil kletsen maar ik gewoon stilte! En mijn misofonie wordt erger.
Ik had voor de voorjaarsvakantie gewoon stressklachten van het overprikkeld zijn.
En ik heb dus juist wel prikkels nodig om het leuk te hebben, want anders verveel ik me snel. Daarom vind ik het werk zo leuk. Ik geniet er echt van. Alleen ik voel me totaal niet belastbaar.
Als kind was ik gewoon rustig. Sliep het klokje bijna rond. Was altijd met lego bezig of dingen bouwen. Als het af was, vond ik het verhaal spelen al snel saai. Ik vond het heerlijk om te schommelen en te dromen. Later op de middelbare was ik altijd mijn fietssleutel kwijt en mijn kamer was ook altijd ontploft. Toen ik 14 was heeft mijn moeder nog een foto gemaakt van mijn kamer voor later. 'dan kun je zien hoe erg jij er bij hebt gezeten.' nou mam, sorry, 20 jaar later en ik ben niks veranderd. Hahah.
Ben wel heel makkelijk door de havo gevlogen en heb amper wat gedaan. Dit had ik ook met mijn studie. Pas als iets echt lastig werd, met mijn scriptie, ging ik uitstellen en verzoop ik. Dit resulteerde in 2 jaar doen over de scriptie.
Ik merk dat ik antwoorden wil. Dat het gewoon chaos is in mijn hoofd.
Zo. Moest dit even kwijt! Bedankt voor het het lezen.
Ik wil iets meer duidelijkheid. Ik weet dat ik misofonie heb en hooggevoelig ben. Maar heb ik ook de combi met ADD? Veel heeft wel overlap met hsp. Rust nodig en veel slaap.
Maar ik ben ook vergeetachtig, heb altijd een zooi in huis. Opgeruimd? Dag later weer een zooi. Ben vaak sleutels o.i.d kwijt. Sluit mezelf regelmatig buiten omdat ik mijn sleutels vergeet.
Heb geen orde in mijn mails / whatsappjes / administratie. Dus vergeet te reageren of terug te mailen. Last van uitstelgedrag. Zo moet ik al weken iets resetten, maar het staat niet in de brand, dus dat kan wel wachten.
Op werk vergeet ik ook dingen te doen.
Ik werk nu voor het eerst drie volle dagen achter elkaar in het onderwijs en ik ben zo zo zooo kapot na dag 3. Ipv heel hard slapen na een vermoeiende dag, slaap ik niet zo goed. Ik word heel veel wakker en ben heel vroeg klaarwakker.
Na de drie dagen werken komen prikkels tien keer harder binnen, dat ik gewoon chagrijnig word van geluiden, mijn vriend die graag met me wil kletsen maar ik gewoon stilte! En mijn misofonie wordt erger.
Ik had voor de voorjaarsvakantie gewoon stressklachten van het overprikkeld zijn.
En ik heb dus juist wel prikkels nodig om het leuk te hebben, want anders verveel ik me snel. Daarom vind ik het werk zo leuk. Ik geniet er echt van. Alleen ik voel me totaal niet belastbaar.
Als kind was ik gewoon rustig. Sliep het klokje bijna rond. Was altijd met lego bezig of dingen bouwen. Als het af was, vond ik het verhaal spelen al snel saai. Ik vond het heerlijk om te schommelen en te dromen. Later op de middelbare was ik altijd mijn fietssleutel kwijt en mijn kamer was ook altijd ontploft. Toen ik 14 was heeft mijn moeder nog een foto gemaakt van mijn kamer voor later. 'dan kun je zien hoe erg jij er bij hebt gezeten.' nou mam, sorry, 20 jaar later en ik ben niks veranderd. Hahah.
Ben wel heel makkelijk door de havo gevlogen en heb amper wat gedaan. Dit had ik ook met mijn studie. Pas als iets echt lastig werd, met mijn scriptie, ging ik uitstellen en verzoop ik. Dit resulteerde in 2 jaar doen over de scriptie.
Ik merk dat ik antwoorden wil. Dat het gewoon chaos is in mijn hoofd.
Zo. Moest dit even kwijt! Bedankt voor het het lezen.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 02-03-2024 12:38
Reden: Spelfouten.
Reden: Spelfouten.
2.67% gewijzigd
zaterdag 2 maart 2024 om 15:01
Hoi PeanutbutterJelly, je verhaal komt me heel bekend voor! Mijn verhaal lijkt erg op dat van jou. Zelf blijk ik ADD te hebben. Diagnose gekregen nadat mijn jongste ADHD bleek te hebben.
Na mijn eigen diagnose ben ik liever voor mezelf. Ik kan er niets aan doen dat ik ben zoals ik ben, maar ik doe wel m'n best met alles. En dat vind ik goed genoeg.
Na mijn eigen diagnose ben ik liever voor mezelf. Ik kan er niets aan doen dat ik ben zoals ik ben, maar ik doe wel m'n best met alles. En dat vind ik goed genoeg.
zondag 3 maart 2024 om 12:17
Een tijdje geleden heb ik hier op gereageerd over mijn vermoedens van ADD. Zowel Huisarts en POH raden momenteel geen diagnose aan vanwege de lange wachttijden en dat ik vooral problemen ervaar in het nu (chaos in mijn hoofd wat weer uit in allerlei andere klachten). Huisarts stelde wel voor om aan de medicatie te beginnen die hij kan voorschrijven, POH is hier alleen geen voorstander van. Toch ben ik van plan om dit bij de volgende sessie nogmaals te bespreken.
Heeft iemand ervaring met medicatie via de huisarts?
Heeft iemand ervaring met medicatie via de huisarts?
zondag 3 maart 2024 om 12:26
Wat raar, ga gewoon op die wachtlijst staan en ondertussen wat psycho-educatie doen, eventueel zelf.
Ik heb begrepen afgelopen 3 trajecten in mijn huis dat een huisarts eigenlijk geen echte adhd medicatie mag voorschrijven ( landelijk beleid) zonder diagnose en eerste uitschrijving door psychiater met bijhorend infotraject mbt de medicatie.
Ik vraag me af wat voor medicatie ze willen gaan voorschrijven en voor welke klachten dan? Is dat wel adhd meds?
Ik zou gewoon aangeven dat je op die wachtlijst wil en dat een van hen die verwijzing gaat regelen asap. En dan tot die tijd wat hulp via poh vraagt.
Ik heb begrepen afgelopen 3 trajecten in mijn huis dat een huisarts eigenlijk geen echte adhd medicatie mag voorschrijven ( landelijk beleid) zonder diagnose en eerste uitschrijving door psychiater met bijhorend infotraject mbt de medicatie.
Ik vraag me af wat voor medicatie ze willen gaan voorschrijven en voor welke klachten dan? Is dat wel adhd meds?
Ik zou gewoon aangeven dat je op die wachtlijst wil en dat een van hen die verwijzing gaat regelen asap. En dan tot die tijd wat hulp via poh vraagt.
zondag 3 maart 2024 om 12:31
Huisarts gaf aan dat hij basismedicatie adhd (volgens mij methylfenidaat en dexamfetamine) mocht voorschrijven, had dit ook niet verwacht maar klinkt ergens wel fijn gezien de lange wachttijden. POH en huisarts willen beide gewoon een verwijzing schrijven, en wil hier ook om vragen. Vraag mij alleen af hoe ik die tijd op dit moment het beste kan overbruggen, ik vermoed namelijk dat mijn klachten alleen maar erger gaan worden.Lucifee2024 schreef: ↑03-03-2024 12:26Wat raar, ga gewoon op die wachtlijst staan en ondertussen wat psycho-educatie doen, eventueel zelf.
Ik heb begrepen afgelopen 3 trajecten in mijn huis dat een huisarts eigenlijk geen echte adhd medicatie mag voorschrijven ( landelijk beleid) zonder diagnose en eerste uitschrijving door psychiater met bijhorend infotraject mbt de medicatie.
Ik vraag me af wat voor medicatie ze willen gaan voorschrijven en voor welke klachten dan? Is dat wel adhd meds?
Ik zou gewoon aangeven dat je op die wachtlijst wil en dat een van hen die verwijzing gaat regelen asap. En dan tot die tijd wat hulp via poh vraagt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
