Psyche
alle pijlers
Niet boos durven zijn op ouders
donderdag 24 juni 2021 om 12:01
Ik merk dat ik niet boos durf te zijn op mijn ouders en dat staat mijn eigen ontwikkeling in de weg.
Mijn ouders hebben me als kind en eigenlijk nog tot ik daar wegging mishandeld (vreselijk woord vind ik dat om te typen, laat staan uit te spreken) en ik kom er nu nog steeds. Durf me niet uit te spreken omdat ik me schuldig voel, gevoel heb dat ik hen verraad.
Ik durf niet te voelen. Met name boosheid is een moeilijke, omdat boos zijn voor mij betekent dat ik een relatie wil verbreken met iemand. Als ik de relatie met mijn ouders verbreek ben ik vervolgens niet alleen hen kwijt maar meteen mijn hele familie.
Misschien zoek ik, nu het nog kan, mensen met dezelfde ervaring die eventueel tips hebben, hoe hebben jullie dit aangepakt?
In ieder geval bedankt.
Mijn ouders hebben me als kind en eigenlijk nog tot ik daar wegging mishandeld (vreselijk woord vind ik dat om te typen, laat staan uit te spreken) en ik kom er nu nog steeds. Durf me niet uit te spreken omdat ik me schuldig voel, gevoel heb dat ik hen verraad.
Ik durf niet te voelen. Met name boosheid is een moeilijke, omdat boos zijn voor mij betekent dat ik een relatie wil verbreken met iemand. Als ik de relatie met mijn ouders verbreek ben ik vervolgens niet alleen hen kwijt maar meteen mijn hele familie.
Misschien zoek ik, nu het nog kan, mensen met dezelfde ervaring die eventueel tips hebben, hoe hebben jullie dit aangepakt?
In ieder geval bedankt.
donderdag 24 juni 2021 om 12:13
Sorry, had ik even moeten vermelden. Ik heb (gelukkig) therapie en daar hebben we het ook hierover. Wilde toch iets van ervaringen horen, herkenning, iets van tips om misschien ook wat meer hoop op een beter scenario te krijgen, want voor nu is er maar 1 scenario dat door mijn hoofd speelt en dat is dat ik iedereen kwijt ben.
Reden dat ik boos en geen contact als gelijke zie, ik zie alles sowieso heel zwart wit. Als ik kijk naar op wie ik allemaal boos ben (of wie op mij boos is) dan zie ik dat ik hen niet meer spreek en zie. De relatie is dan stuk zeg maar.
Vind het ook moeilijk om iemand dan te vergeven terwijl ik tegelijkertijd ook heeel erg geneigd ben om met hangende pootjes terug te komen als ik weer een ingang zie, qua relatie. Het is heel dubbel denk ik.
Reden dat ik boos en geen contact als gelijke zie, ik zie alles sowieso heel zwart wit. Als ik kijk naar op wie ik allemaal boos ben (of wie op mij boos is) dan zie ik dat ik hen niet meer spreek en zie. De relatie is dan stuk zeg maar.
Vind het ook moeilijk om iemand dan te vergeven terwijl ik tegelijkertijd ook heeel erg geneigd ben om met hangende pootjes terug te komen als ik weer een ingang zie, qua relatie. Het is heel dubbel denk ik.
donderdag 24 juni 2021 om 12:13
Je hoeft ook niet boos te zijn hè. Wel is het belangrijk jouw eigen grenzen te bewaken. Als ze daar overheen gaan (en het klinkt alsof ze dat doen) dan kun je dat ook zonder boosheid aangeven en zelfs vertrekken als ze niet luisteren. Als jij ze over jouw grenzen laat gaan zonder dat het je lukt om daar iets mee te doen is dat wel iets om mee aan de slag te gaan. Een therapeut is een goede tip.
Het leven is niet eerlijk
donderdag 24 juni 2021 om 12:18
Wat naar voor je!
Ik heb iemand in mijn naaste omgeving, die vroeger zowel geestelijk als fysiek mishandeld werd door zijn vader en zijn moeder beschermde hem niet.
Hij bleef ook zijn ouders zien, tot hij merkte dat zijn vader ook tegen zijn oudste zoon naar begon te doen, toen was de maat vol en heeft hij het contact verbroken.
Je hoeft het ook niet nu al te beslissen, ik denk dat je vanzelf ook voelt wanneer het klaar is of dat je ze juist wel wil blijven zien
Erkennen je ouders dat ze je mishandeld hebben?
Ik heb iemand in mijn naaste omgeving, die vroeger zowel geestelijk als fysiek mishandeld werd door zijn vader en zijn moeder beschermde hem niet.
Hij bleef ook zijn ouders zien, tot hij merkte dat zijn vader ook tegen zijn oudste zoon naar begon te doen, toen was de maat vol en heeft hij het contact verbroken.
Je hoeft het ook niet nu al te beslissen, ik denk dat je vanzelf ook voelt wanneer het klaar is of dat je ze juist wel wil blijven zien
Erkennen je ouders dat ze je mishandeld hebben?
donderdag 24 juni 2021 om 12:19
Wat erg dat je mishandeld bent. In jouw geval zou ik hulp zoeken, zeker als je er zoveel last van hebt! Je moet leren dat boos worden niet meteen betekent dat iemand weggaat. Heb je het alleen bij je ouders of ook bij anderen?
Verder herken ik het wel een beetje. Ik ben niet mishandeld, maar heb wel een lastige kindertijd/jeugd gehad. Heb ook moeite met boos zijn op mijn ouder. En voorheen had ik dat ook met andere dierbaren.
Dat schuldgevoel is voor mij heel herkenbaar. Mijn gedachten komen vanuit (verlatings)angst: "Wat als er iets ergs gebeurt en ik dan als laatste daad boos ben geweest" "Wat als hij overlijdt en hij dan denkt dat ik boos ben, hoe vergeef ik mezelf dat"
Hierdoor raak ik wel eens gekwetst omdat ik niet voor mezelf op kom en slik ik mijn gevoelens in. Bang dat het anders escaleert of dat ik hem kwets of kwijtraak. Dit wordt wel steeds minder hoe ouder ik word.
Wat mij tegenwoordig helpt is dat ik het eerst een dag of paar dagen laat rusten en er dan op een later moment op terugkom. Dan is de emotie niet meer zo heftig en hoef ik dus niet boos te worden. (Of boos op elkaar te worden)
Of ventileren bij vriendinnen. Dan ben ik het wel kwijt, maar voel ik me niet schuldig en juist wel gesteund.
Verder herken ik het wel een beetje. Ik ben niet mishandeld, maar heb wel een lastige kindertijd/jeugd gehad. Heb ook moeite met boos zijn op mijn ouder. En voorheen had ik dat ook met andere dierbaren.
Dat schuldgevoel is voor mij heel herkenbaar. Mijn gedachten komen vanuit (verlatings)angst: "Wat als er iets ergs gebeurt en ik dan als laatste daad boos ben geweest" "Wat als hij overlijdt en hij dan denkt dat ik boos ben, hoe vergeef ik mezelf dat"
Hierdoor raak ik wel eens gekwetst omdat ik niet voor mezelf op kom en slik ik mijn gevoelens in. Bang dat het anders escaleert of dat ik hem kwets of kwijtraak. Dit wordt wel steeds minder hoe ouder ik word.
Wat mij tegenwoordig helpt is dat ik het eerst een dag of paar dagen laat rusten en er dan op een later moment op terugkom. Dan is de emotie niet meer zo heftig en hoef ik dus niet boos te worden. (Of boos op elkaar te worden)
Of ventileren bij vriendinnen. Dan ben ik het wel kwijt, maar voel ik me niet schuldig en juist wel gesteund.
skellar wijzigde dit bericht op 24-06-2021 12:20
Reden: foutje
Reden: foutje
0.57% gewijzigd
donderdag 24 juni 2021 om 12:32
@roelanje, poëzie, skellar,
Ik heb inderdaad heel erg moeite met het aangeven van grenzen, dus dat speelt ook zeker mee.
Ik moet er ook bij zeggen, wij praatten vroeger nooit thuis, vooral niet over gevoelens. Dus ik heb me hier ook nooit over uitgesproken en dus geen erkenning of iets gehad. Dat zou ik wel ooit willen doen denk ik, maar de drempel ligt verschikkelijk hoog.
Bij mij draait dat schuldgevoel vooral om dat ze ook wel goede dingen voor me hebben gedaan, het zou dan als ondankbaar voelen als ik me zou uitspreken over de negatieve dingen. Alsof ik mij alleen maar daarop focus.
Ik heb inderdaad heel erg moeite met het aangeven van grenzen, dus dat speelt ook zeker mee.
Ik moet er ook bij zeggen, wij praatten vroeger nooit thuis, vooral niet over gevoelens. Dus ik heb me hier ook nooit over uitgesproken en dus geen erkenning of iets gehad. Dat zou ik wel ooit willen doen denk ik, maar de drempel ligt verschikkelijk hoog.
Bij mij draait dat schuldgevoel vooral om dat ze ook wel goede dingen voor me hebben gedaan, het zou dan als ondankbaar voelen als ik me zou uitspreken over de negatieve dingen. Alsof ik mij alleen maar daarop focus.
donderdag 24 juni 2021 om 12:54
Denk je dat je ouders er voor open staan, voor een gesprek hier over? en het is niet ondankbaar, mishandeling is heel vormend, en traumatisch en alles wat jou daarbij kan helpen, daar heb jij goed recht op om dat te proberen. Ik vraag me alleen af hoe het voor je gaat zijn als je niet de (h)erkenning krijgt waar je op hoopt. Ik zou dit met je therapeut bespreken_pompoensoepje schreef: ↑24-06-2021 12:32@roelanje, poëzie, skellar,
Ik heb inderdaad heel erg moeite met het aangeven van grenzen, dus dat speelt ook zeker mee.
Ik moet er ook bij zeggen, wij praatten vroeger nooit thuis, vooral niet over gevoelens. Dus ik heb me hier ook nooit over uitgesproken en dus geen erkenning of iets gehad. Dat zou ik wel ooit willen doen denk ik, maar de drempel ligt verschikkelijk hoog.
Bij mij draait dat schuldgevoel vooral om dat ze ook wel goede dingen voor me hebben gedaan, het zou dan als ondankbaar voelen als ik me zou uitspreken over de negatieve dingen. Alsof ik mij alleen maar daarop focus.
donderdag 24 juni 2021 om 12:56
Wat mij heeft geholpen is dat ik geleerd heb dat gevoelens naast elkaar kunnen En mogen bestaan.
Dus dat je dankbaar kunt zijn voor alles wat je ouders je wel hebben gegeven en voor je hebben gedaan en daarnaast (tegelijk dus) ook boos kunt zijn om wat er mis is gegaan en om wat ze je aan hebben gedaan.
Het ene gevoel maakt het andere niet ongeldig.
Dus dat je dankbaar kunt zijn voor alles wat je ouders je wel hebben gegeven en voor je hebben gedaan en daarnaast (tegelijk dus) ook boos kunt zijn om wat er mis is gegaan en om wat ze je aan hebben gedaan.
Het ene gevoel maakt het andere niet ongeldig.
donderdag 24 juni 2021 om 12:59
Volgens mij heb jij het gewoon zo geleerd.
Dat wanneer iemand boos is, alle registers open gaan, er geen enkele redelijkheid meer is en de boosheid en de consequenties niet in verhouding staan tot datgene waarover iemand boos is.
Als je kunt leren, in kleine veilige setting, om een verschil van mening te hebben en dan bij het onderwerp te kunnen blijven en alleen dat onderwerp te bediscussiëren, zonder de verbinding kwijt te raken, dan ben je al een heel eind onderweg.
Dat wanneer iemand boos is, alle registers open gaan, er geen enkele redelijkheid meer is en de boosheid en de consequenties niet in verhouding staan tot datgene waarover iemand boos is.
Als je kunt leren, in kleine veilige setting, om een verschil van mening te hebben en dan bij het onderwerp te kunnen blijven en alleen dat onderwerp te bediscussiëren, zonder de verbinding kwijt te raken, dan ben je al een heel eind onderweg.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 24 juni 2021 om 13:14
Heb je kinderen TO? Ik herken mij nl. in een andere reactie: toen mijn kinderen iets werd aangedaan, was voor mij de maat vol. Mond open getrokken, gevolg relatie bekoeld. Ondertussen is de ouder overleden, met de andere ouder nu veel beter contact.
Met wie denk je, naast je ouders, ruzie te krijgen en waarom denk je dat? Denk je dat zij je niet geloven en jij je ouders zwart maakt?
Mishandeling mag nooit! Wellicht zijn de 'goede dingen' ook als compensatie/goedmaker geweest?
Met wie denk je, naast je ouders, ruzie te krijgen en waarom denk je dat? Denk je dat zij je niet geloven en jij je ouders zwart maakt?
Mishandeling mag nooit! Wellicht zijn de 'goede dingen' ook als compensatie/goedmaker geweest?
donderdag 24 juni 2021 om 13:27
Ja precies dit, toen zijn vader lelijk deed tegen zijn oudste zoontje, toen heeft hij voor het eerst er iets van gezegd, maar zijn vader accepteerde natuurlijk geen weerwoord, dus dat escaleerde zo, dat het contact daardoor stopte
donderdag 24 juni 2021 om 13:53
donderdag 24 juni 2021 om 14:29
To, ik krijg een beetje een alles of niets idee en dat je daar mee worstelt.
Het feit dat iemand iets doet dat je niet leuk vindt, staat los van al het andere. Iedereen heeft slechte eigenschappen én leuke eigenschappen.
Je hoeft de goede en slechte dingen die jouw ouders hebben gedaan niet op een weegschaaptje te leggen. Je mag ze best aanspreken op dingen die echt niet door de beugel kunnen. En ja, sommige mensen vinden dat dit ondankbaar is én genoeg mensen worden dan defensief in het kader van: ik deed mijn best. Maar ook je best doen levert soms gewoon niet het juiste resultaat.
Het feit dat iemand iets doet dat je niet leuk vindt, staat los van al het andere. Iedereen heeft slechte eigenschappen én leuke eigenschappen.
Je hoeft de goede en slechte dingen die jouw ouders hebben gedaan niet op een weegschaaptje te leggen. Je mag ze best aanspreken op dingen die echt niet door de beugel kunnen. En ja, sommige mensen vinden dat dit ondankbaar is én genoeg mensen worden dan defensief in het kader van: ik deed mijn best. Maar ook je best doen levert soms gewoon niet het juiste resultaat.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 24 juni 2021 om 14:39
Wat ik me afvraag, nav wat je schrijft, voel je wel boosheid?
Ik lees veel ingevulde gedachten: dan moet ik me schuldig voelen, dan raak ik het contact kwijt, dan raak ik iedereen kwijt.
Maar wat voel je nu eigenlijk?
Dat kunnen ook meerdere dingen tegelijk zijn. Boosheid, schuld, misschien nog wel meer.
Als je wel boosheid voelt is de volgende vraag die in me opkomt, wil je daar wat mee?
Want je hoeft niet perse iets met je boosheid.
En er wel wat mee doen kan op heel veel manieren.
Uiten in veilige setting, op papier, of hier.
Of wil je graag je boosheid uiten tegen je ouders?
En wat zou je daar dan mee willen?
Uitspreken wat je ze kwalijk neemt? Excuus? Laten merken dat je gekwetst bent?
Misschien dat nadenken over deze vragen, samen met je therapeute, je wat verder brengt?
Qua goed/slecht nieuws: ik voel over vroeger eigenlijk weinig boosheid naar mijn ouders toe. Ik kan dat heel goed wegstoppen/dingen scheiden, anders zou ik ze nu ook niet meer zien denk ik.
Voor mij werkt dit, ik heb het nooit bespreekbaar gemaakt, maar dat hoeft ook niet van mij, dat zou me weinig winst opleveren denk ik.
Wel heb ik geleerd om grenzen te stellen, geen ongezond gedrag meer te accepteren.
Voor mezelf vond ik dat moeilijk, maar -net als eerder genoemd- zodra ik zwanger raakte bleek ik een leeuwin en was het me totaal duidelijk wat ik moest doen.
Sindsdien ben ik ook niet meer bang voor ze als ik alleen ben.
Ik ben niet klein en hulpeloos meer, en ik hoef niet te blijven of te luisteren.
Ben jij wel veilig nu, of gaan je ouders nog over je grenzen als je ze ziet?
Ik lees veel ingevulde gedachten: dan moet ik me schuldig voelen, dan raak ik het contact kwijt, dan raak ik iedereen kwijt.
Maar wat voel je nu eigenlijk?
Dat kunnen ook meerdere dingen tegelijk zijn. Boosheid, schuld, misschien nog wel meer.
Als je wel boosheid voelt is de volgende vraag die in me opkomt, wil je daar wat mee?
Want je hoeft niet perse iets met je boosheid.
En er wel wat mee doen kan op heel veel manieren.
Uiten in veilige setting, op papier, of hier.
Of wil je graag je boosheid uiten tegen je ouders?
En wat zou je daar dan mee willen?
Uitspreken wat je ze kwalijk neemt? Excuus? Laten merken dat je gekwetst bent?
Misschien dat nadenken over deze vragen, samen met je therapeute, je wat verder brengt?
Qua goed/slecht nieuws: ik voel over vroeger eigenlijk weinig boosheid naar mijn ouders toe. Ik kan dat heel goed wegstoppen/dingen scheiden, anders zou ik ze nu ook niet meer zien denk ik.
Voor mij werkt dit, ik heb het nooit bespreekbaar gemaakt, maar dat hoeft ook niet van mij, dat zou me weinig winst opleveren denk ik.
Wel heb ik geleerd om grenzen te stellen, geen ongezond gedrag meer te accepteren.
Voor mezelf vond ik dat moeilijk, maar -net als eerder genoemd- zodra ik zwanger raakte bleek ik een leeuwin en was het me totaal duidelijk wat ik moest doen.
Sindsdien ben ik ook niet meer bang voor ze als ik alleen ben.
Ik ben niet klein en hulpeloos meer, en ik hoef niet te blijven of te luisteren.
Ben jij wel veilig nu, of gaan je ouders nog over je grenzen als je ze ziet?
