Psyche
alle pijlers
Niet van verandering houden.
maandag 9 oktober 2017 om 22:46
Ben nu eind twintig en merk dat ik dit de laatste jaren steeds erger krijg.
Van de meest onbenullige dingen, tot sommige grotere dingen : Ik heb een enorm sterke drang om alles hetzelfde te willen houden, of in ieder geval om geen definitieve veranderingen door te maken. Als dit dan toch gebeurt of dreigt te gebeuren, baal ik daar ontzettend van of heb ik daar aanzienlijk meer moeite mee dan mijn medemensen. Ik vraag me af waar dit door komt.
Vorige week gingen we bijvoorbeeld een oude bank van mijn ouders, die al jaren stof stond te happen op zolder, naar de vuilstort brengen. Mijn broertje en vader en moeder zagen de bank gewoon als een ''oud ding dat in de weg stond''. Terwijl ik serieus een beetje een knoop in mijn maag had toen we naar de vuilstort reden : Het was dié bank waarop ik zat toen ik 10 jaar terug mijn telefoontje kreeg dat ik geslaagd was, of waar ik als 14 jarige voor het eerst een filmpje keek met een jongen. Sowieso had die bank 15 jaar ofzo bij ons in de woonkamer gestaan. Als dat ding ogen had gehad, had 'ie zo veel van ons mee gemaakt. Als ik het voor het zeggen had, hadden we 'm nog jaren lekker bij ons op zolder laten staan.
Terwijl: Het gaat om een bank! Waar slaat dit op?!
Maar ik heb dit met veel meer dingen. Met grotere dingen zoals een relatie die eigenlijk niet goed is, maar waarbij ik toch aan de persoon ben gehecht. En er dus maar voor kies om in een middelmatige relatie te blijven zitten, omdat ik er simpelweg niet aan moet denken om een persoon waar ik aan ben gehecht uit mijn leven te laten wandelen. Tot kleinere dingen zoals de supermarkt die wordt verbouwd en dat ik dat nog maanden lang zonde blijf vinden omdat de oude supermarkt veel ''gezelliger'' was in mijn ogen, terwijl als ik het objectief bekijk, de nieuwe eigenlijk toch wel een stuk mooier is. Maar in die oude liggen mijn herinneringen, ik heb er zelfs nog gewerkt toen ik tiener was. Nu heb ik er niets meer mee, van mij had het bij het oude moeten blijven.
Het heeft bij mij allemaal te maken met onzekerheid en het feit dat ik gewoon veel te gevoelig ben. Daarnaast heb ik een mooi leven gehad tot nu toe, en soms ben ik wel eens bang dat de toekomst alleen maar minder kan worden. En alles wat dan definitief 'verandert' zie ik als een (poging tot) verandering van mijn huidige leven die niet gewenst is.
Herkennen jullie dit?
Soms zou ik graag gewoon wat meer in het nu leven. Als ik veel leeftijdsgenoten bezig zie : die zijn zo streberig, alleen maar bezig in het nu en in de toekomst. Vergeleken met hen voel ik me soms echt zo suf, maar het verleden voelt voor mij echt aan als een warm bad, terwijl ik het idee heb dat veel leeftijdsgenoten van mij nauwelijks tot nooit achterom kijken.
Van de meest onbenullige dingen, tot sommige grotere dingen : Ik heb een enorm sterke drang om alles hetzelfde te willen houden, of in ieder geval om geen definitieve veranderingen door te maken. Als dit dan toch gebeurt of dreigt te gebeuren, baal ik daar ontzettend van of heb ik daar aanzienlijk meer moeite mee dan mijn medemensen. Ik vraag me af waar dit door komt.
Vorige week gingen we bijvoorbeeld een oude bank van mijn ouders, die al jaren stof stond te happen op zolder, naar de vuilstort brengen. Mijn broertje en vader en moeder zagen de bank gewoon als een ''oud ding dat in de weg stond''. Terwijl ik serieus een beetje een knoop in mijn maag had toen we naar de vuilstort reden : Het was dié bank waarop ik zat toen ik 10 jaar terug mijn telefoontje kreeg dat ik geslaagd was, of waar ik als 14 jarige voor het eerst een filmpje keek met een jongen. Sowieso had die bank 15 jaar ofzo bij ons in de woonkamer gestaan. Als dat ding ogen had gehad, had 'ie zo veel van ons mee gemaakt. Als ik het voor het zeggen had, hadden we 'm nog jaren lekker bij ons op zolder laten staan.
Terwijl: Het gaat om een bank! Waar slaat dit op?!
Maar ik heb dit met veel meer dingen. Met grotere dingen zoals een relatie die eigenlijk niet goed is, maar waarbij ik toch aan de persoon ben gehecht. En er dus maar voor kies om in een middelmatige relatie te blijven zitten, omdat ik er simpelweg niet aan moet denken om een persoon waar ik aan ben gehecht uit mijn leven te laten wandelen. Tot kleinere dingen zoals de supermarkt die wordt verbouwd en dat ik dat nog maanden lang zonde blijf vinden omdat de oude supermarkt veel ''gezelliger'' was in mijn ogen, terwijl als ik het objectief bekijk, de nieuwe eigenlijk toch wel een stuk mooier is. Maar in die oude liggen mijn herinneringen, ik heb er zelfs nog gewerkt toen ik tiener was. Nu heb ik er niets meer mee, van mij had het bij het oude moeten blijven.
Het heeft bij mij allemaal te maken met onzekerheid en het feit dat ik gewoon veel te gevoelig ben. Daarnaast heb ik een mooi leven gehad tot nu toe, en soms ben ik wel eens bang dat de toekomst alleen maar minder kan worden. En alles wat dan definitief 'verandert' zie ik als een (poging tot) verandering van mijn huidige leven die niet gewenst is.
Herkennen jullie dit?
Soms zou ik graag gewoon wat meer in het nu leven. Als ik veel leeftijdsgenoten bezig zie : die zijn zo streberig, alleen maar bezig in het nu en in de toekomst. Vergeleken met hen voel ik me soms echt zo suf, maar het verleden voelt voor mij echt aan als een warm bad, terwijl ik het idee heb dat veel leeftijdsgenoten van mij nauwelijks tot nooit achterom kijken.
maandag 9 oktober 2017 om 23:02
Ja, echt herkenbaar hoor! Van mij mag ook altijd alles hetzelfde blijven. Dat is nooit zo, dat weet ik ook wel, maar ik kan ook niet goed tegen veranderingen.
Och, uiteindelijk wennen nieuwe dingen ook wel en maak je daar weer nieuwe herinneringen van. Maar ik heb wel veel dingen in huis die stokoud zijn, maar mij dierbaar zijn omdat ze me doen denken aan bepaalde mensen of gebeurtenissen. Niks mis mee toch?
Waarom denk jij dat je dan te gevoelig bent, of onzeker? Ik ben geen van tweeën, maar koester herinneringen. Zo kun je het ook benaderen.
Och, uiteindelijk wennen nieuwe dingen ook wel en maak je daar weer nieuwe herinneringen van. Maar ik heb wel veel dingen in huis die stokoud zijn, maar mij dierbaar zijn omdat ze me doen denken aan bepaalde mensen of gebeurtenissen. Niks mis mee toch?
Waarom denk jij dat je dan te gevoelig bent, of onzeker? Ik ben geen van tweeën, maar koester herinneringen. Zo kun je het ook benaderen.
maandag 9 oktober 2017 om 23:03
Als je echt merkt dat het je tegenzit in je ontwikkeling of omgaan met emoties dan zou je een keer een gesprek kunnen aangaan met een psycholoog. Maar anderzijds is het wel zo dat veel jongeren misschiel wel weer teveel zich aan het richten op hun toekomst en eeuwig vooruit plannen (studie, (koop)huisje, kindje en dat binnen een bepaald aantal jaar). En wat dan van de comsumptiemaatschappij. Hupsakee Ikea-artikel weggooien en weer snel weer wat anders kopen.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
maandag 9 oktober 2017 om 23:22
Ja hoor, ik herken het wel. Heb ooit een Opel Kadett echt he-le-maal op gereden, totdat zelfs de monteurs van de meest shady garage weigerden de verrotte kokerbalken nogmaals te repareren. Janken toen 'ie naar het stort ging.
Heb ik ook met andere zaken. Zo gebruik ik het keukengerei en bestek van mijn oma zaliger, het is niet meer 'mooi' of hip. Maar wel functioneel. En ik zie mijn omaatje nog voor mij met die soeplepel, uren roeren in 'haar' soep.
Heb ik ook met andere zaken. Zo gebruik ik het keukengerei en bestek van mijn oma zaliger, het is niet meer 'mooi' of hip. Maar wel functioneel. En ik zie mijn omaatje nog voor mij met die soeplepel, uren roeren in 'haar' soep.
dinsdag 10 oktober 2017 om 00:39
Ik heb altijd al veel moeite met veranderingen gehad. Als kind, tiener en volwassene. Ik heb de diagnose ASS. Op de klassenreünie stonden mijn oud-klasgenoten versteld wat ik nog wist. Zij wisten veel dingen nog vaag, in flarden of niet meer. Ik dacht altijd dat zij ook zoveel waarde aan die tijd hechtten dan ik. Waarschijnlijk niet. Toen ik met mijn oude buurmeisje (tevens klasgenote) chatte zei ik dat het toch wel een leuke tijd was. Zij vond dat ook, maar zou niet meer willen ruilen met haar huidige leven Ze is getrouwd en heeft kinderen. Ik ben happy single zonder kinderen. Maar als het kon zou ik soms even terug willen naar de tijd dat nog niemand iets bereikt had.
In de voorbije jaren heb ik nog vaak naar films gekeken waar ik als kind op sta. Vooral bij stukken waarbij gezongen wordt met muziek krijg ik een warm gevoel. Dan denk ik: "Oh die gebeurtenis is vandaag X jaren geleden."
Ik vond in de jaren '90 het (feest)assortiment in de supermarkten vaak lekkerder of beter. Toen had onze supermarkt nog een eigen bakkerij en kon je gebakjes gewoon per stuk kopen. Nu is alles voorverpakt en kleiner assortiment.
Mijn ouderlijk huis is ook nostalgie. Het is verkocht toen mijn ouders gingen scheiden. Dat kon niet anders, het was te duur voor mijn ouders allebei apart. Voorzieningen werden minder en de meeste contacten daar waren verwaterd. Onze gezinssituatie is veranderd. Aan de ene kant beter omdat het toen echt niet meer ging. Meestal een gespannen sfeer de laatste jaren. Maar ja, in en rond dat huis zitten ook hele leuke herinneringen. Het was een prachtige plek om op te groeien. En ook toen ik wat ouder werd. In de tuin zitten bij de vijvers met vissen, kikkers, salamanders. De badkamer die 9 maanden voor de verhuizing nog gerenoveerd was. Dat is voorgoed verleden tijd. Mijn ouders hebben helemaal geen heimwee naar die plek. Toegegeven. De plek waar ik nu woon (10 km verderop) vind ik veel beter. We kwamen daar toch al vaak voor de weekendboodschappen. Het is dat ik liever daar óók nog dat plekje had behouden. Dat ik er kon logeren en het weer net als vroeger voelde. Het polderhuis van mijn moeder en stiefvader zegt me niks. Ik vind het een koude, donkere en ongezellige plek. Maar het is hun huis, niet het mijne. Ik heb mijn eigen stek, wat erg klein en gauw vol is met anderen erbij.
Ik sta nu ingeschreven voor een ander huis. Wil groter gaan wonen en een kleinere tuin. Tegen het klussen, verhuizen zelf en de troep zie ik als een berg tegenop. Ook al krijg ik hulp van hen. Maar naar het verhuisd ZIJN kijk ik erg naar uit. Ook al is dat weer een grote verandering.
Streberig ben ik ook niet. Mijn leven bestaat uit wat werken, boodschappen, mijn honden uitlaten, koken, af en toe met iemand afpreken, beetje sporten, af en toe een dagje weg.
In de voorbije jaren heb ik nog vaak naar films gekeken waar ik als kind op sta. Vooral bij stukken waarbij gezongen wordt met muziek krijg ik een warm gevoel. Dan denk ik: "Oh die gebeurtenis is vandaag X jaren geleden."
Ik vond in de jaren '90 het (feest)assortiment in de supermarkten vaak lekkerder of beter. Toen had onze supermarkt nog een eigen bakkerij en kon je gebakjes gewoon per stuk kopen. Nu is alles voorverpakt en kleiner assortiment.
Mijn ouderlijk huis is ook nostalgie. Het is verkocht toen mijn ouders gingen scheiden. Dat kon niet anders, het was te duur voor mijn ouders allebei apart. Voorzieningen werden minder en de meeste contacten daar waren verwaterd. Onze gezinssituatie is veranderd. Aan de ene kant beter omdat het toen echt niet meer ging. Meestal een gespannen sfeer de laatste jaren. Maar ja, in en rond dat huis zitten ook hele leuke herinneringen. Het was een prachtige plek om op te groeien. En ook toen ik wat ouder werd. In de tuin zitten bij de vijvers met vissen, kikkers, salamanders. De badkamer die 9 maanden voor de verhuizing nog gerenoveerd was. Dat is voorgoed verleden tijd. Mijn ouders hebben helemaal geen heimwee naar die plek. Toegegeven. De plek waar ik nu woon (10 km verderop) vind ik veel beter. We kwamen daar toch al vaak voor de weekendboodschappen. Het is dat ik liever daar óók nog dat plekje had behouden. Dat ik er kon logeren en het weer net als vroeger voelde. Het polderhuis van mijn moeder en stiefvader zegt me niks. Ik vind het een koude, donkere en ongezellige plek. Maar het is hun huis, niet het mijne. Ik heb mijn eigen stek, wat erg klein en gauw vol is met anderen erbij.
Ik sta nu ingeschreven voor een ander huis. Wil groter gaan wonen en een kleinere tuin. Tegen het klussen, verhuizen zelf en de troep zie ik als een berg tegenop. Ook al krijg ik hulp van hen. Maar naar het verhuisd ZIJN kijk ik erg naar uit. Ook al is dat weer een grote verandering.
Streberig ben ik ook niet. Mijn leven bestaat uit wat werken, boodschappen, mijn honden uitlaten, koken, af en toe met iemand afpreken, beetje sporten, af en toe een dagje weg.
dinsdag 10 oktober 2017 om 06:03
Ik herken dit ook wel. Er staat hier een zetel die dringend aan vervanging toe is (niveau loshangende lappen stof) maar ik kom er niet toe. Heeft er ook wel wat mee te maken dat ik in dezelfde ruimte knutsel en het zonde vind om een prachtige nieuwe zetel te plaatsen om er dan misschien een week later een klodder verf op te laten vallen. Mooi excuus! Maar ik heb het ook met andere dingen.
dinsdag 10 oktober 2017 om 07:52
Is heel normaal, moeite met verandering.
En vanuit evolutionair oogpunt ook heel verklaarbaar.
'Helaas' leven we in een maatschappij waar deze eigenschap niet erg gewaardeerd wordt, dus het kan je in maatschappelijk opzicht in de weg zitten.
Maar maak niet de fout om te denken dat die eigenschap op zichzelf slecht is.
Het is wat het is, en het is prima.
Je kunt best proberen jezelf hierin wat bij de sturen, maar dan omdat je daarmee mss wat makkelijker door het leven komt, niet omdat je denkt dat je saai afsteekt bij anderen.
Waar zouden we zijn zonder de saaie mensen.
En vanuit evolutionair oogpunt ook heel verklaarbaar.
'Helaas' leven we in een maatschappij waar deze eigenschap niet erg gewaardeerd wordt, dus het kan je in maatschappelijk opzicht in de weg zitten.
Maar maak niet de fout om te denken dat die eigenschap op zichzelf slecht is.
Het is wat het is, en het is prima.
Je kunt best proberen jezelf hierin wat bij de sturen, maar dan omdat je daarmee mss wat makkelijker door het leven komt, niet omdat je denkt dat je saai afsteekt bij anderen.
Waar zouden we zijn zonder de saaie mensen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 10 oktober 2017 om 07:57
Ik heb dit ook. Ik woon al jaren in een te klein huis, omdat ik er tegenop zie om te verhuizen. Ik ben aan dit huisje gehecht.
Op werk heb ik 't ook. Ik zal het nooit uitspreken, want dat is taboe tegenwoordig. Maar ik hou niet van verandering, als er weer nieuwe strategie wordt bepaald met allerlei flauwekul en change is good etc., dan zal ik niks zeggen, maar in mezelf denk ik, daar gaan we weer...
Op werk heb ik 't ook. Ik zal het nooit uitspreken, want dat is taboe tegenwoordig. Maar ik hou niet van verandering, als er weer nieuwe strategie wordt bepaald met allerlei flauwekul en change is good etc., dan zal ik niks zeggen, maar in mezelf denk ik, daar gaan we weer...
dinsdag 10 oktober 2017 om 08:00
Het hangt natuurlijk ook van de bedrijfscultuur af, maar wat zou er gebeuren als je het wel zegt?LizBakker schreef: ↑10-10-2017 07:57Ik heb dit ook. Ik woon al jaren in een te klein huis, omdat ik er tegenop zie om te verhuizen. Ik ben aan dit huisje gehecht.
Op werk heb ik 't ook. Ik zal het nooit uitspreken, want dat is taboe tegenwoordig. Maar ik hou niet van verandering, als er weer nieuwe strategie wordt bepaald met allerlei flauwekul en change is good etc., dan zal ik niks zeggen, maar in mezelf denk ik, daar gaan we weer...
Als iedereen z'n mond houdt verandert er nooit iets.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 10 oktober 2017 om 08:08
dinsdag 10 oktober 2017 om 08:30
Ik herken het niet.
Wat wil je met dit topic? Herkenning? Je denkt te weten waar het vandaan komt bij jezelf. Waarbij je zelf ook ‘te’ gebruikt, hetgeen suggereert dat je er last van hebt. Belemmert het je in functioneren? Je topics suggereren dat je leven niet zo lekker verloopt voor je, dus wellicht heb je wel behoefte aan hulp? Ben je wel eens getest op ASS?
Wat wil je met dit topic? Herkenning? Je denkt te weten waar het vandaan komt bij jezelf. Waarbij je zelf ook ‘te’ gebruikt, hetgeen suggereert dat je er last van hebt. Belemmert het je in functioneren? Je topics suggereren dat je leven niet zo lekker verloopt voor je, dus wellicht heb je wel behoefte aan hulp? Ben je wel eens getest op ASS?
dinsdag 10 oktober 2017 om 09:04
Ik vind het een groot goed om tevreden te zijn met wat er is. Tegenwoordig moet alles beter, sneller, succesvoller etc. Ik heb dat zelf ook... En wat zou ik graag wat tevredener zijn met wat ik heb.
Het is je kracht en dus ook je valkuil. Het is belangrijk niet te star te worden en dus nog enige flexibiliteit te hebben. Hoe je dat kan bewerkstelligen weet ik niet... Misschien jezelf vertellen bij onrust dat een verandering best mag?
Het is je kracht en dus ook je valkuil. Het is belangrijk niet te star te worden en dus nog enige flexibiliteit te hebben. Hoe je dat kan bewerkstelligen weet ik niet... Misschien jezelf vertellen bij onrust dat een verandering best mag?
dinsdag 10 oktober 2017 om 09:19
Ik heb niet het idee dat het mijn ontwikkeling op de belangrijke punten echt tegen zit, want ik bereik wel gewoon de dingen die ik graag zou willen bereiken.violetskies schreef: ↑09-10-2017 23:03Als je echt merkt dat het je tegenzit in je ontwikkeling of omgaan met emoties dan zou je een keer een gesprek kunnen aangaan met een psycholoog. Maar anderzijds is het wel zo dat veel jongeren misschiel wel weer teveel zich aan het richten op hun toekomst en eeuwig vooruit plannen (studie, (koop)huisje, kindje en dat binnen een bepaald aantal jaar). En wat dan van de comsumptiemaatschappij. Hupsakee Ikea-artikel weggooien en weer snel weer wat anders kopen.
Het maakt sommige dingen echter wel een stuk lastiger. Als ik er wat dieper over nadenk, denk ik dat het ook voortkomt uit een soort 'angst' voor de toekomst :Wat zal er allemaal gaan gebeuren? Een soort (onbewust) gebrek aan vertrouwen dat ook de toekomst mooie dingen in petto heeft, en dat alleen het verleden mooier was dan het in de toekomst ooit zal worden.
Wat dat betreft zou ik meer zo willen zijn als mijn ex. Hij is helemaal niet van de vastigheid. Hij kan het ergens (een woonplaats, een werkgever) enorm naar zijn zin hebben, maar na ergens een paar jaar gewerkt / gewoond te hebben kan hij zonder énig probleem die periode voor zichzelf 'afsluiten' en zonder omkijken weer een nieuwe periode in gaan. Daar maakt hij dan nieuwe contacten en kennissen en binnen no-time is hij weer ergens anders geïntegreerd.
Dat heb ik dus het tegenovergestelde. Als ik op een knop zou mogen drukken dat alles de komende tien jaar hetzelfde blijft, dan zou ik ' m indrukken. Sterker nog : als ik een knop zou mogen indrukken om alles weer hetzelfde te laten zijn als een jaar of ca. 8 geleden, zou ik ' m ook indrukken.
dinsdag 10 oktober 2017 om 09:23
Mocht ik al (kenmerken van) ASS hebben, heb ik absoluut geen behoefte aan een officiële stempel. Ik bereik op zich wel gewoon de dingen die ik wil bereiken (studie afmaken, goede baan). Met zo'n stempel op mijn hoofd was ik misschien niet eens aangenomen. Al zal ik best wel hier en daar een autistisch trekje hebben.aikidoka schreef: ↑10-10-2017 08:30Ik herken het niet.
Wat wil je met dit topic? Herkenning? Je denkt te weten waar het vandaan komt bij jezelf. Waarbij je zelf ook ‘te’ gebruikt, hetgeen suggereert dat je er last van hebt. Belemmert het je in functioneren? Je topics suggereren dat je leven niet zo lekker verloopt voor je, dus wellicht heb je wel behoefte aan hulp? Ben je wel eens getest op ASS?
Maar ik denk niet dat het daar mee te maken heeft. Het is vooral mijn enorme behoefte aan veiligheid, die weer voortkomt uit mijn vrij lage zelfvertrouwen : als alles blijft zoals het is, weet ik dat ik het kan, dat het bij mij past en dat het wel goed komt. Als dingen veranderen, vraag ik mij af of ik dat wel kan.
Ik merk ook dat dit gedrag erger wordt als ik ergens zenuwachtig voor ben, zoals een presentatie ofzo. De 2/3 dagen daarvoor dompel ik mijzelf helemaal onder in de 'veilige' wereld, ga ik uren lang in foto albums kijknen of uren over de kerstafdeling bij het tuincentrum lopen, met de auto naar plekjes rijden waar ik herinneringen heb, op internet foto's terugzoeken van het dorp waar ik ben opgegroeid van 20 jaar geleden ofzo, puur omdat dit me een veilig gevoel geeft als tegenhanger voor de spanning die ik in verband met zo'n presentatie voel.
dinsdag 10 oktober 2017 om 09:26
.
Zakelijke dienstverlening. Vernieuwing en verandering zijn echt speerpunten. Innovatie is het toverwoord. Het is niet zo dat ik helemaal niks zeg, maar je kunt op werk nou eenmaal niet altijd die zure partypooper zijn. Soms moet je je gewoon enthousiast opstellen, ook al ben je dat niet.
dinsdag 10 oktober 2017 om 09:36
Ik herken het ook wel een beetje en mijn moeder heeft dit heel erg.
Het gekke is dat ik op mijn werk wel helemaal open sta voor veranderingen, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat er in mijn branche geen drie maanden hetzelfde zijn. Mede door veranderingen van buitenaf. En dan vind ik mijn starre collega's juist ontzettend vermoeiend. Lekker hypocriet al zeg ik het zelf.
Thuis wil ik het het liefst wel een beetje zo houden zoals het is. Ben net gaan samenwonen en dat is ontzettend leuk, maar ook wel even wennen.
Vriendlief heeft speciaal voor mij een plankje in de keuken gemonteerd voor mijn spulletjes zoals ik in mijn eigen huis had zodat het toch ook weer een beetje thuis voelt voor mij
Met spullen heb ik gelukkig een stuk minder moeite gekregen. Als kind liep ik in de gekste outfits rond met een shirt met een paar gaatjes, want ja het was mijn lievelings shirt. Mijn moeder liet mij er maar mee lopen omdat het anders echt oorlog was in huis..
Mijn versleten handtas had ook al een bijnaam gekregen
Hoe ik daar van af ben gekomen weet ik niet, maar met nieuwe spullen maak je natuurlijk ook weer nieuwe herinneringen en het is niet zo dat het verleden daardoor ineens is weg gespoeld of zo.
Ben de laatste tijd juist meer van het weggooien en het opruimen.
Heb pas een gekke schoenendoos weggegooid in de rommelhoek van mijn vriend die helemaal weg lag te stoffen met allemaal gaatjes in de deksel. Bleek dat hij die bewaard had omdat hij daar zijn parkietje ooit in gekregen had
Helaas is dat beestje al twee jaar dood. Zijn vogelkooi waar hij erg blij mee was staat gelukkig nog wel op zolder
Het gekke is dat ik op mijn werk wel helemaal open sta voor veranderingen, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat er in mijn branche geen drie maanden hetzelfde zijn. Mede door veranderingen van buitenaf. En dan vind ik mijn starre collega's juist ontzettend vermoeiend. Lekker hypocriet al zeg ik het zelf.
Thuis wil ik het het liefst wel een beetje zo houden zoals het is. Ben net gaan samenwonen en dat is ontzettend leuk, maar ook wel even wennen.
Vriendlief heeft speciaal voor mij een plankje in de keuken gemonteerd voor mijn spulletjes zoals ik in mijn eigen huis had zodat het toch ook weer een beetje thuis voelt voor mij
Met spullen heb ik gelukkig een stuk minder moeite gekregen. Als kind liep ik in de gekste outfits rond met een shirt met een paar gaatjes, want ja het was mijn lievelings shirt. Mijn moeder liet mij er maar mee lopen omdat het anders echt oorlog was in huis..
Mijn versleten handtas had ook al een bijnaam gekregen
Hoe ik daar van af ben gekomen weet ik niet, maar met nieuwe spullen maak je natuurlijk ook weer nieuwe herinneringen en het is niet zo dat het verleden daardoor ineens is weg gespoeld of zo.
Ben de laatste tijd juist meer van het weggooien en het opruimen.
Heb pas een gekke schoenendoos weggegooid in de rommelhoek van mijn vriend die helemaal weg lag te stoffen met allemaal gaatjes in de deksel. Bleek dat hij die bewaard had omdat hij daar zijn parkietje ooit in gekregen had
Helaas is dat beestje al twee jaar dood. Zijn vogelkooi waar hij erg blij mee was staat gelukkig nog wel op zolder
dinsdag 10 oktober 2017 om 09:47
Hier herken ik me wel in ja..saartje- schreef: ↑10-10-2017 09:36Ik herken het ook wel een beetje en mijn moeder heeft dit heel erg.
Het gekke is dat ik op mijn werk wel helemaal open sta voor veranderingen, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat er in mijn branche geen drie maanden hetzelfde zijn. Mede door veranderingen van buitenaf. En dan vind ik mijn starre collega's juist ontzettend vermoeiend. Lekker hypocriet al zeg ik het zelf.
Thuis wil ik het het liefst wel een beetje zo houden zoals het is. Ben net gaan samenwonen en dat is ontzettend leuk, maar ook wel even wennen.
Vriendlief heeft speciaal voor mij een plankje in de keuken gemonteerd voor mijn spulletjes zoals ik in mijn eigen huis had zodat het toch ook weer een beetje thuis voelt voor mij
Met spullen heb ik gelukkig een stuk minder moeite gekregen. Als kind liep ik in de gekste outfits rond met een shirt met een paar gaatjes, want ja het was mijn lievelings shirt. Mijn moeder liet mij er maar mee lopen omdat het anders echt oorlog was in huis..
Mijn versleten handtas had ook al een bijnaam gekregen
Hoe ik daar van af ben gekomen weet ik niet, maar met nieuwe spullen maak je natuurlijk ook weer nieuwe herinneringen en het is niet zo dat het verleden daardoor ineens is weg gespoeld of zo.
Ben de laatste tijd juist meer van het weggooien en het opruimen.
Heb pas een gekke schoenendoos weggegooid in de rommelhoek van mijn vriend die helemaal weg lag te stoffen met allemaal gaatjes in de deksel. Bleek dat hij die bewaard had omdat hij daar zijn parkietje ooit in gekregen had
Helaas is dat beestje al twee jaar dood. Zijn vogelkooi waar hij erg blij mee was staat gelukkig nog wel op zolder
Veranderingen op werk interesseren me niet zo veel. Dan pas ik me gemakkelijk aan, omdat ik geen ' emotionele band' heb met de manier waarop wij werken. Dan vind ik het dus ook niet erg als daar in veranderingen optreden.
Wat ik dan wel weer erg zou vinden, is als ik ooit mijn werklocatie moet gaan verlaten. Ik vind het een heel gezellig pand, midden in de bossen, afgesloten van de buitenwereld, en ik heb hier gewoon fijne gevoelens. Vooral van de koude dagen rond kerst, oud en nieuw. Dat ik dan met collega's tussen de pauze even een wandeling ging maken door het ijskoude en soms licht besneeuwde bos. Dat zijn warme herinneringen, en als ik hier ooit niet meer zou werken, kan ik die herinneringen niet meer maken. Dat raakt mij dan wel weer. Het zijn dus echt gevoelsdingen, en niet zo zeer feitelijke dingen.
Als kind had ik het overigens niet.
Denk dat het er bij mij ook mee te maken heb dat ik wel ouder/volwassener word, met alle verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken (fulltime baan, hypotheek). Maar de 'leuke' dingen van het volwassen worden, zoals een leuke relatie en dat soort dingen, blijven nog een beetje uit. Waardoor ik misschien vast probeer te houden aan de leuke dingen van 'vroeger' en altijd denk : Was het nog maar zo.
dinsdag 10 oktober 2017 om 09:47
In bijv vriendschap heb ik liever iemand die het belang ziet van 'blijven', dan iemand die net zo makkelijk weer doorhopt naar de volgende tijdelijke vriendengroep.RedCorvette schreef: ↑10-10-2017 09:19Ik heb niet het idee dat het mijn ontwikkeling op de belangrijke punten echt tegen zit, want ik bereik wel gewoon de dingen die ik graag zou willen bereiken.
Het maakt sommige dingen echter wel een stuk lastiger. Als ik er wat dieper over nadenk, denk ik dat het ook voortkomt uit een soort 'angst' voor de toekomst :Wat zal er allemaal gaan gebeuren? Een soort (onbewust) gebrek aan vertrouwen dat ook de toekomst mooie dingen in petto heeft, en dat alleen het verleden mooier was dan het in de toekomst ooit zal worden.
Wat dat betreft zou ik meer zo willen zijn als mijn ex. Hij is helemaal niet van de vastigheid. Hij kan het ergens (een woonplaats, een werkgever) enorm naar zijn zin hebben, maar na ergens een paar jaar gewerkt / gewoond te hebben kan hij zonder énig probleem die periode voor zichzelf 'afsluiten' en zonder omkijken weer een nieuwe periode in gaan. Daar maakt hij dan nieuwe contacten en kennissen en binnen no-time is hij weer ergens anders geïntegreerd.
Dat heb ik dus het tegenovergestelde. Als ik op een knop zou mogen drukken dat alles de komende tien jaar hetzelfde blijft, dan zou ik ' m indrukken. Sterker nog : als ik een knop zou mogen indrukken om alles weer hetzelfde te laten zijn als een jaar of ca. 8 geleden, zou ik ' m ook indrukken.
Zoals iemand hierboven al schreef: het is ook je kracht. Maar het is ook je valkuil, zoals elke sterke eigenschap.
Waardeer de positieve kanten ervan en probeer de evt negatieve keerzijde (alleen als JIJ het als negatief ervaart, ik vind het namelijk een positieve eigenschap) bij te sturen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 10 oktober 2017 om 11:47
Tja, in het bedrijfsleven geldt meestal “stilstand is achteruitgang”. Dus als je je dan hardop afvraagt waarom er weer veranderd moet worden dan ben je vaak niet passend binnen het bedrijf of de bedrijfscultuur, met alle gevolgen van dien. Ik heb het zelf meegemaakt. ik houd namelijk ook niet van zoveel verandering. Prive houd ik het liefst zo lang mogelijk alles bij het oude. Ben bijna 40 en bijvoorbeeld pas 3 keer verhuisd in mijn leven.
Don't cry, buy a bag and move on.
woensdag 11 oktober 2017 om 17:27
Heb je iets heftigs meegemaakt waardoor een verandering zo negatief voor je is uitgepakt dat je je er tegen verzet?
Probeer je gedachten te trainen om positief om te gaan met verandering.
Zo zijn er altijd wel dingen die positief zijn aan iets ouds weg doen zoals een bank, wat is dat voor jou? Dit kan zijn:
Een nieuwe kleur die je mooi vind
-Meer comfort
-Frisse uitstraling
-Nieuwe herinneringen
-Materiaal heeft niks te maken met mij als persoon de herinneringen zitten in mij.
Ikzelf heb ook moeite met verandering, voornamelijk omdat ik het gevoel krijg dat mensen nooit tevreden zijn met wat er al is. Ik ben bang dat ik het niet kan bijhouden of dat ik niet goed genoeg ben.
Ik heb mij altijd verzet tegen allerlei veranderingen. Dit heeft ook te maken met de scheiding van mijn ouders waar ik op liep tegen twee extreem verschillende huishoudens waar ik mee moest dealen. Ik weet niet wat dit voor jou precies kan zijn...
Ik ben zelf ook achterin de 20 en probeer voor mezelf wat afstand te nemen van overprikkeling. Leren surfen op nieuwe situaties is toch iets wat ik ook beter onder de knie wil krijgen! Geef jezelf tijd en ruimte om te wennen aan nieuwe dingen. Noem voor jezelf hardop de positieve dingen aan verandering op.
Probeer je gedachten te trainen om positief om te gaan met verandering.
Zo zijn er altijd wel dingen die positief zijn aan iets ouds weg doen zoals een bank, wat is dat voor jou? Dit kan zijn:
Een nieuwe kleur die je mooi vind
-Meer comfort
-Frisse uitstraling
-Nieuwe herinneringen
-Materiaal heeft niks te maken met mij als persoon de herinneringen zitten in mij.
Ikzelf heb ook moeite met verandering, voornamelijk omdat ik het gevoel krijg dat mensen nooit tevreden zijn met wat er al is. Ik ben bang dat ik het niet kan bijhouden of dat ik niet goed genoeg ben.
Ik heb mij altijd verzet tegen allerlei veranderingen. Dit heeft ook te maken met de scheiding van mijn ouders waar ik op liep tegen twee extreem verschillende huishoudens waar ik mee moest dealen. Ik weet niet wat dit voor jou precies kan zijn...
Ik ben zelf ook achterin de 20 en probeer voor mezelf wat afstand te nemen van overprikkeling. Leren surfen op nieuwe situaties is toch iets wat ik ook beter onder de knie wil krijgen! Geef jezelf tijd en ruimte om te wennen aan nieuwe dingen. Noem voor jezelf hardop de positieve dingen aan verandering op.
zaterdag 14 oktober 2017 om 09:41
Ik schrijf hier even mee, want ik heb dit ook heel erg.
Het is niet zo zeer dat ik niet van veranderingen houd, maar ik merk wel vaak dat ik dagelijks in het verleden leef.
Ik heb bijvoorbeeld al sinds 2009 ( toen ik met mijn ouders verhuisde) een vast bos waar ik regelmatig een rondje loop met mijn hond. In 2009 had ik mijn eerste (en tot nu toe enige) relatie. Daarna zijn er vele ''fases'' geweest : De vrijdagmiddagen dat ik terug kwam uit mijn studentenstad om het weekend bij mijn ouders door te brengen. We gingen dan steevast op vrijdagavond bij mijn opa en oma eten. Vlak nadat ik terug was, ging ik altijd even een rondje in dat bos rennen vlak voor het donker werd. De wandelingen die ik daar met mijn eerste vriendje maakte, ik weet nog dat ik er een wandeling ging maken vlak voordat het Nederlands Elftal in de WK finale in Zuid Afrika moest voetballen...
Al met al vind ik het, telkens als ik weer in dat bos kom, een vreemde gewaarwording waar ik soms echt tranen van in mijn ogen kan krijgen : In zo'n bos, blijft alles min of meer hetzelfde. Ik loop nog steeds elke keer langs die boom met die scheve tak, die er al stond toen ik daar voor het eerst kwam.
Ik vind gewoon het besef zo vreemd dat er op sommige plekken nauwelijks iets verandert, terwijl er in mijn leven in diezelfde periode zo veel is veranderd. Nieuwe vriendinnen zijn gekomen, oude vriendinnen zijn gedeeltelijk verdwenen, ik heb dierbaren verloren, maar er zijn ook weer nieuwe baby's geboren.... Ik werk nu fulltime en heb een eigen huis, terwijl ik in 2010 nog een beginnend student was die alleen maar dacht aan reizen, avontuur, backpacken. En over een paar jaar loop ik daar waarschijnlijk nog steeds, maar dan misschien met een kleintje aan mijn hand..
Tja ik ben waarschijnlijk een enorm emotioneel figuur, maar waar de gemiddelde andere persoon ''gewoon even in het bos gaat lopen'' is het bij mij elke keer weer een confrontatie met mijn verleden. Als ik daar loop, ben ik niet echt ''in het nu'', maar ben ik constant aan het mijmeren : ''Ohja dit paadje, daar ben ik ook al lang niet meer geweest. Ik loop daar eens overheen, ik weet nog dat de laatste keer dat ik hier liep die hele hete zomerdag was drie jaar geleden''..
En zo hecht ik wel meer aan dingen die er voor mij ''standaard'' bij horen. Bij voorbeeld de jaarlijkse intocht van sinterklaas. Ik ben nu ruim volwassen, en eigenlijk interesseert het me helemaal niet zo veel meer, maar toch verheug ik me er altijd op en moet ik er ook van mijzelf op TV even naar kijken, want ik herinner mezelf nog mij als kind van 10, op een koude, mistige zaterdagmiddag voor de TV. Ik ben altijd op zoek naar die ''herbeleving'' en daardoor blijf ik ook vasthouden aan sommige dingen.
Het is niet zo zeer dat ik niet van veranderingen houd, maar ik merk wel vaak dat ik dagelijks in het verleden leef.
Ik heb bijvoorbeeld al sinds 2009 ( toen ik met mijn ouders verhuisde) een vast bos waar ik regelmatig een rondje loop met mijn hond. In 2009 had ik mijn eerste (en tot nu toe enige) relatie. Daarna zijn er vele ''fases'' geweest : De vrijdagmiddagen dat ik terug kwam uit mijn studentenstad om het weekend bij mijn ouders door te brengen. We gingen dan steevast op vrijdagavond bij mijn opa en oma eten. Vlak nadat ik terug was, ging ik altijd even een rondje in dat bos rennen vlak voor het donker werd. De wandelingen die ik daar met mijn eerste vriendje maakte, ik weet nog dat ik er een wandeling ging maken vlak voordat het Nederlands Elftal in de WK finale in Zuid Afrika moest voetballen...
Al met al vind ik het, telkens als ik weer in dat bos kom, een vreemde gewaarwording waar ik soms echt tranen van in mijn ogen kan krijgen : In zo'n bos, blijft alles min of meer hetzelfde. Ik loop nog steeds elke keer langs die boom met die scheve tak, die er al stond toen ik daar voor het eerst kwam.
Ik vind gewoon het besef zo vreemd dat er op sommige plekken nauwelijks iets verandert, terwijl er in mijn leven in diezelfde periode zo veel is veranderd. Nieuwe vriendinnen zijn gekomen, oude vriendinnen zijn gedeeltelijk verdwenen, ik heb dierbaren verloren, maar er zijn ook weer nieuwe baby's geboren.... Ik werk nu fulltime en heb een eigen huis, terwijl ik in 2010 nog een beginnend student was die alleen maar dacht aan reizen, avontuur, backpacken. En over een paar jaar loop ik daar waarschijnlijk nog steeds, maar dan misschien met een kleintje aan mijn hand..
Tja ik ben waarschijnlijk een enorm emotioneel figuur, maar waar de gemiddelde andere persoon ''gewoon even in het bos gaat lopen'' is het bij mij elke keer weer een confrontatie met mijn verleden. Als ik daar loop, ben ik niet echt ''in het nu'', maar ben ik constant aan het mijmeren : ''Ohja dit paadje, daar ben ik ook al lang niet meer geweest. Ik loop daar eens overheen, ik weet nog dat de laatste keer dat ik hier liep die hele hete zomerdag was drie jaar geleden''..
En zo hecht ik wel meer aan dingen die er voor mij ''standaard'' bij horen. Bij voorbeeld de jaarlijkse intocht van sinterklaas. Ik ben nu ruim volwassen, en eigenlijk interesseert het me helemaal niet zo veel meer, maar toch verheug ik me er altijd op en moet ik er ook van mijzelf op TV even naar kijken, want ik herinner mezelf nog mij als kind van 10, op een koude, mistige zaterdagmiddag voor de TV. Ik ben altijd op zoek naar die ''herbeleving'' en daardoor blijf ik ook vasthouden aan sommige dingen.
zaterdag 14 oktober 2017 om 10:40
Ik heb wel eens vaker op melancholie gegoogled, maar melancholie komt toch niet helemaal overeen met mijn gevoelens.
Wat ik voel zijn voornamelijk ''warme'' herinneringen / emoties waar ik mij op sommige momenten graag (volledig) in onder dompel. Een beetje het ''Het was allemaal zo mooi'' gevoel. Maar het is niet zo dat ik in het heden nergens meer van kan genieten. Ook voel ik geen ''onvervuld verlangen''.
Voor mij is mijn hechting aan het verleden meer een gevoel van veiligheid. Het is vertrouwd, voorspelbaar, en uiteindelijk was mijn leven een jaar of 5-10 geleden ook veiliger : Ik had een vaste groep vriendinnen, mijn studie ging me gemakkelijk af, ik had een bijbaantje waar ik vooral lol maakte en ik had geen zorgen over verzekeringen / hypotheek en dergelijke. Daarnaast had ik toen veel meer vrijheid : Ik werkte 15 uurtjes per week, ik studeerde aan de universiteit dus mijn college's waren volstrekt facultatief.
Als introvert/ einzelgänger heb ik het er in die periode ook wel van genomen : Heerlijk gewoon soms met mijn studenten - ov kaart met de trein naar Leeuwarden. Een beetje rondlopen in Leeuwarden, even ergens een kopje koffie drinken, en na een paar uur weer naar huis. Ik had enorm veel tijd voor mijzelf, kon doen en laten wat ik wilde....
Als ik daar nu aan terug denk, voelt dat wel als ''wauw'', maar het is niet zo dat ik mijn leven nu echt vreselijk vind.
