Psyche
alle pijlers
Nieuw jaar, nieuw topic. Op naar 2019!
donderdag 4 januari 2018 om 16:44
Bijna precies een jaar geleden opende ik hier mijn eerste topic.
In augustus 2016 ging ik naar de huisarts ivm een rare harde plek net onder mijn ribben. Nog geen 5 uur later kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide kanker had en ben ik de medische molen ingegaan. Binnen een week was duidelijk dat ik darmkanker had, met een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en dat, als ik direct aan de chemo had, ik een kans had van minder dan 10% dat het nog te behandelen was en ik dit zou overleven. Op de dag van die uitslag brak ik en opende ik hier een topic. Met een best bizarre titel voor iemand die in het echte leven niets van knuffels (en vooral niet van vreemden) moet hebben
Voor iedereen die dat niet gelezen heeft: nee, het wonder heeft niet plaatsgevonden. Wel een kleiner wonder: ik ben er nog steeds en naar omstandigheden in redelijke goede gezondheid.
Het afgelopen jaar heb ik hier uitgehuild, gekankerd op de situatie en na elke nieuwe scan opgelucht verteld hoe ontzettend goed ik blijk te zijn in kanker hebben. En jullie als uitlaadklep gebruikt voor de frustraties die het oplevert als je de ene dag nog een gewone vrouw van 35 bent, moeder van 2 kinderen, een leuke baan met de ambitie nog flink hoger te komen, net een huis gekocht (de oplevering had nog niet eens plaatsgevonden) en de volgende dag een patient bent met een levensverwachting van 'misschien 2 jaar'. Wat er dan door je heen gaat is eigenlijk niet te beschrijven, dus dat ga ik hier ook niet doen.
Anyway, ik ben zo goed in kanker hebben dat het vorige topic volgeschreven is! Hier zal ik dus vrolijk en soms minder vrolijk, verder gaan. Doel is om ook 2019 te halen!
In augustus 2016 ging ik naar de huisarts ivm een rare harde plek net onder mijn ribben. Nog geen 5 uur later kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide kanker had en ben ik de medische molen ingegaan. Binnen een week was duidelijk dat ik darmkanker had, met een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en dat, als ik direct aan de chemo had, ik een kans had van minder dan 10% dat het nog te behandelen was en ik dit zou overleven. Op de dag van die uitslag brak ik en opende ik hier een topic. Met een best bizarre titel voor iemand die in het echte leven niets van knuffels (en vooral niet van vreemden) moet hebben
Voor iedereen die dat niet gelezen heeft: nee, het wonder heeft niet plaatsgevonden. Wel een kleiner wonder: ik ben er nog steeds en naar omstandigheden in redelijke goede gezondheid.
Het afgelopen jaar heb ik hier uitgehuild, gekankerd op de situatie en na elke nieuwe scan opgelucht verteld hoe ontzettend goed ik blijk te zijn in kanker hebben. En jullie als uitlaadklep gebruikt voor de frustraties die het oplevert als je de ene dag nog een gewone vrouw van 35 bent, moeder van 2 kinderen, een leuke baan met de ambitie nog flink hoger te komen, net een huis gekocht (de oplevering had nog niet eens plaatsgevonden) en de volgende dag een patient bent met een levensverwachting van 'misschien 2 jaar'. Wat er dan door je heen gaat is eigenlijk niet te beschrijven, dus dat ga ik hier ook niet doen.
Anyway, ik ben zo goed in kanker hebben dat het vorige topic volgeschreven is! Hier zal ik dus vrolijk en soms minder vrolijk, verder gaan. Doel is om ook 2019 te halen!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
.
goed nieuws Anna!
woensdag 14 februari 2018 om 22:18
Hallo Ana, ik lees al lang mee op dit topic maar nu heb ik wel een vraag
Je opende je topic omdat je volgens arts maar weinige maanden te leven had. Ondertussen zijn we een jaar verder en je toestand is stabiel gebleven.
Maar je weet dat je niet jaren zal leven. Ik bedoel daarmee , is het voor jou nu niet stressiger omdat je niet weet wanneer het vonnis nadert? Ik bedoel dit niet truttig maar ik in jouw toestand zal daar niet zo positief over kunnrn schrijven.
Dat moet toch zenuwslopend zijn al wetend dat weldra je slecht nieuws krijgen zal.
Nogmaals sorry voor dit bericht maar ik ben echt geinteresseerd in je werkelijke gevoelens.
Je opende je topic omdat je volgens arts maar weinige maanden te leven had. Ondertussen zijn we een jaar verder en je toestand is stabiel gebleven.
Maar je weet dat je niet jaren zal leven. Ik bedoel daarmee , is het voor jou nu niet stressiger omdat je niet weet wanneer het vonnis nadert? Ik bedoel dit niet truttig maar ik in jouw toestand zal daar niet zo positief over kunnrn schrijven.
Dat moet toch zenuwslopend zijn al wetend dat weldra je slecht nieuws krijgen zal.
Nogmaals sorry voor dit bericht maar ik ben echt geinteresseerd in je werkelijke gevoelens.
anoniem_330269 wijzigde dit bericht op 15-02-2018 06:39
4.99% gewijzigd
donderdag 15 februari 2018 om 08:06
Werkelijke gevoelens? Dat klinkt alsof je er vanuit gaat dat Anna hier de schone schijn loopt op te houden. Vreemd geformuleerd.kweetniewieikben schreef: ↑14-02-2018 22:18Hallo Ana, ik lees al lang mee op dit topic maar nu heb ik wel een vraag
Je opende je topic omdat je volgens arts maar weinige maanden te leven had. Ondertussen zijn we een jaar verder en je toestand is stabiel gebleven.
Maar je weet dat je niet jaren zal leven. Ik bedoel daarmee , is het voor jou nu niet stressiger omdat je niet weet wanneer het vonnis nadert? Ik bedoel dit niet truttig maar ik in jouw toestand zal daar niet zo positief over kunnrn schrijven.
Dat moet toch zenuwslopend zijn al wetend dat weldra je slecht nieuws krijgen zal.
Nogmaals sorry voor dit bericht maar ik ben echt geinteresseerd in je werkelijke gevoelens.
Anna! Ik hoop dat je nog heel lang de statistieken blijft verprutsen!
donderdag 15 februari 2018 om 15:06
Goeie vraag, hoe ga jij daar zelf eigenlijk mee om? Met het feit dat je niet weet wanneer het vonnis nadert?kweetniewieikben schreef: ↑14-02-2018 22:18Hallo Ana, ik lees al lang mee op dit topic maar nu heb ik wel een vraag
Je opende je topic omdat je volgens arts maar weinige maanden te leven had. Ondertussen zijn we een jaar verder en je toestand is stabiel gebleven.
Maar je weet dat je niet jaren zal leven. Ik bedoel daarmee , is het voor jou nu niet stressiger omdat je niet weet wanneer het vonnis nadert?
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
donderdag 15 februari 2018 om 16:10
@Kweetnietwieikben: ik weet niet goed hoe ik je vraag moet beantwoorden omdat ik niet weet wat je vraag precies is. Niemand weet natuurlijk wanneer hij/zij dood gaat. En ja, ik weet dat ik eerder dood zal gaan dan volgens de sterftetabellen gebruikt door actuarissen, maar ik 'weet' ook dat bij elke scan te horen krijg of ik nog minstens 5 maanden te gaan heb (waarbij ik natuurlijk ook gewoon morgen onder de tram kan lopen, bij wijze van spreken). Dus het is niet volkomen onbekend, en dat vind ik wel geruststellend. Er is dus geen angst dat ik ineens dood neer val of dat mijn kinderen thuis komen en voor een dichte deur staan omdat mamma dood op de bank ligt. Of althans, niet meer dan een gezond persoon zou hebben hiervoor (en ja, na het lezen van een boek waarin dit gebeurde heb ik wel eens vanaf mijn werk naar huis gebeld om te checken of man levend wakker was geworden omdat hij nog sliep toen ik wegging).
En ja, soms wordt ik wel eens helemaal gek van het idee dat ik er over een jaar niet meer ben, maar ook daar kan je niet elke dag bij stilstaan. Het is ook zonde van de tijd om daar te veel mee bezig te zijn. Maar als ik daar aan denk schrijf ik dat meestal hier van me af, dus die werkelijke gevoelens heb ik hier denk ik echt wel getoond. volgens mij zijn er, misschien nog niet in dit, maar zeker in mijn vorige topic, genoeg posts te vinden die ik jankend heb geschreven.
En, hoe vreemd dat misschien klinkt, dat ik ziek ben is nu ook 'gewoon' geworden. man merkte pas nog op dat ik al 20% van jongste zijn leven ziek ben. Pas moesten ze ergens invullen wat het beroep van hun ouders was: "pappa is meester en mamma is heeft darmkanker'.
Overigens: ik zie het niet als een vonnis. Bij een vonnis denk ik aan een rechtszaak waarin je wel of niet veroordeeld wordt. Ik ga er vanuit dat ik nergens om veroordeeld ga worden maar gewoon dood ben. En dat, als ik het toch helemaal mis heb, mijn schoonmoeder gelijk heeft en ik toch in de hemel kom, 'omdat god niet zo egoïstisch is dat hij het geloof in hem belangrijker vindt dan het zijn van een goed mens'.
En ja, soms wordt ik wel eens helemaal gek van het idee dat ik er over een jaar niet meer ben, maar ook daar kan je niet elke dag bij stilstaan. Het is ook zonde van de tijd om daar te veel mee bezig te zijn. Maar als ik daar aan denk schrijf ik dat meestal hier van me af, dus die werkelijke gevoelens heb ik hier denk ik echt wel getoond. volgens mij zijn er, misschien nog niet in dit, maar zeker in mijn vorige topic, genoeg posts te vinden die ik jankend heb geschreven.
En, hoe vreemd dat misschien klinkt, dat ik ziek ben is nu ook 'gewoon' geworden. man merkte pas nog op dat ik al 20% van jongste zijn leven ziek ben. Pas moesten ze ergens invullen wat het beroep van hun ouders was: "pappa is meester en mamma is heeft darmkanker'.
Overigens: ik zie het niet als een vonnis. Bij een vonnis denk ik aan een rechtszaak waarin je wel of niet veroordeeld wordt. Ik ga er vanuit dat ik nergens om veroordeeld ga worden maar gewoon dood ben. En dat, als ik het toch helemaal mis heb, mijn schoonmoeder gelijk heeft en ik toch in de hemel kom, 'omdat god niet zo egoïstisch is dat hij het geloof in hem belangrijker vindt dan het zijn van een goed mens'.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
en elke keer erna dat je hem verpest ook en hoop met heel mijn hart dat dit nog heel vaak gaat gebeuren.
zaterdag 17 februari 2018 om 14:22
Nog niet besteld
Ik twijfel nog een beetje tussen fysiek naar de winkel gaan, alles passen en helemaal los gaan en met ogen dicht pinpas erdoorheen halen en pincode intoetsen en luisteren naar het stemmetje 'je hebt echt al heel veel uitgegeven de laatste weken'.
Ik denk dat het toch het eerste gaat worden (voor de duidelijkheid: we kunnen het hebben financieel, en ik denk niet dat man zal klagen).
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 20 februari 2018 om 08:10
Klaagmodus aan....
Vannacht wakker geworden in een enorme plas bloed. Man zit in buitenland, dus moest kinderen mijn bed uit sturen. En me net uit bed hijsen om hen uit bed te halen. Nu voel ik me zelf heel zielig.
Zo kinderen naar school brengen en dan ziekenhuis maar even bellen of en hoe lang ik dit moet aankijken. En daarna even huilen denk ik.
Bah!
Vannacht wakker geworden in een enorme plas bloed. Man zit in buitenland, dus moest kinderen mijn bed uit sturen. En me net uit bed hijsen om hen uit bed te halen. Nu voel ik me zelf heel zielig.
Zo kinderen naar school brengen en dan ziekenhuis maar even bellen of en hoe lang ik dit moet aankijken. En daarna even huilen denk ik.
Bah!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
Veel sterkte!
