Nog nooit van iemand gehouden

Hey Tyche,

dat bedoel ik dus. Dan heb je je niet voor gevoelens afgesloten.

@Gewoontjes. Ik kan me heel moelijk inleven hoe het voor je is om het gevoel te hebben van niemand te houden. Ik ben zelf namelijk een echt gevoelsmens en kan om de onbenulligste dingen beroerd raken. Ik wil in ieder geval tegen je zeggen dat ik het dapper vind dat je hier een topic over opent, dat je hier over van gedachten wil wisselen. Het is toch wel echt een taboe denk ik. Wat niet weg hoeft te nemen dat er zeker meer mensen zijn die precies hetzelfde hebben als jij.

Wat me vooral zo moeilijk lijkt aan jouw situatie is dat je zo 'los' in het leven komt te staan. De dierbaren om me heen geven me wortels en geven me richting. Ik zou het doodeng vinden om me zo onverbonden te voelen.

Misschien ben je eigenlijk wel een heel dapper mens. Het kan ook nog zo zijn dat je wel gevoelens hebt maar ze niet herkend of anders benoemt of dat je gewoon ontzettend goed kan relativeren en nuchter bent.

Hoe dan ook: ik denk dat als je echt meer wilt weten over hoe dit bij jou werkt je het beste toch een psycholoog kunt bezoeken. Ok, dat is nogal een cliché, maar ook als je een lotgenoot ontmoet zul je persoonlijk toch nog andere drijfveren hebben om zo met je gevoel om te gaan. Dus dit inzicht moet echt uit jou komen denk ik. Succes.

Kan me van mijn opleiding iets herinneren over een hechtingsstoornis. Misschien is bij jou de hechting met je ouders vroeger niet goed gegaan. Ik roep maar iets hoor, dus dit hoeft absoluut niet zo te zijn.



Even snel een site opgezocht die daar over gaat;

http://www.laura_d.dds.nl/hechting.html

quote:yasuko schreef op 07 januari 2010 @ 20:44:

Hey Tyche,

dat bedoel ik dus. Dan heb je je niet voor gevoelens afgesloten.Oh aha, stromen klonk zo soepel.

quote:gewoontjes schreef op 07 januari 2010 @ 19:54:

Lieve Forummers,



Bedankt voor alle tips, het medeleven, de vragen en opmerkingen. Ik ga ermee aan de slag!



Wat doen de reacties met je? Raakt het je? Komt het dicht bij? Kun je er wel iets mee?



Wat iemand zei over dat je kinderen hierdoor beïnvloed worden; dat hoeft helemaal niet. Ik heb namelijk de indruk dat je wel degelijk van ze houdt (en dat ook wel laat merken aan ze) alleen dat je het, door wat voor oorzaak dan ook, niet zo diep voelt, een beetje zoals diegene die Tyche beschreef. En dat is best wel jammer. Ga je het accepteren of ga je er iets aan doen?

quote:yasuko schreef op 07 januari 2010 @ 18:41:

Hoi,

Ik zou je ook wat willen vragen.

Als je naar een zg tearjerker kijkt moet je dan ook wel eens huilen?



Ik vraag dit omdat dat wat zegt over je vermogen gevoelens te laten stromen.



Wat zegt dat dan over je vermogen gevoelens te laten stromen?



Ik huil nooit bij een film od.

Het gaat erom dat TO moet proberen haar gevoeligheid weer terug te halen. Minder denken, meer voelen. Zich overgeven aan huilen, lachen. Als je niks kunt voelen van alles wat je omringt kun je ook geen diepere dingen als liefde voelen. Alleen grove dingen als woede, geweld, verdriet.

Klinkt het te vaag?

Hoi TO,



ik wil graag reageren, ook door wat van mezelf te vertellen, misschein herken je er wat in, zo niet, laat het dan lekker gaan. Het is voor mij ook een belangrijk thema, al speelt het bij mij wat breder dan alleen bij 'houden van'.



Ik heb ook niet het gevoel dat ik echt van mensen om me heen (familie, vrienden) houd. Ik voel me wel heel betrokken, wil graag dat het goed met ze gaat, kan me ook sterke zorgen maken, maar ik vraag me net als jij af of ik niet net zo makkelijk (emotioneel) zonder ze kan. Heeft mogelijk wat met vertrouwen in mensen te maken. Om maar even een ander taboe aan te snijden: ik had het idee dat het verlies van een dierbaar huisdier me veel meer zou doen. De onvoorwaardelijkheid van de liefde van en voor een huisdier heeft daar misschien wat mee te maken (veiligheid). Ik hoop dat een psycholoog je goed kan begrijpen, ik heb het altijd moeilijk gevonden het begrijpelijk te maken, maar dat ligt misschien aan mij, of aan de timing. Vanaf mijn adolescentie al heb ik het gevoel niet van mijn ouders te houden. Omdat het contact nu beter is dan destijds voel ik wel wat meer, maar of dat houden van is betwijfel ik. Ik heb dit destijds volgens mij vaak genoeg aangegeven in therapie, maar kreeg weinig respons. Maar dat was dus misschien de timing.



BIj mij is dit overigens wel onderdeel van iets groters denk ik. Ondanks dat ik prima kan huilen bij films of bepaalde muziek heb ik ook een probleem met 'stromende gevoelens' en dan met name de positieve en misschien juist wel dat fysieke aspect wat sommige posters hier al noemden. Genieten bijvoorbeeld. En ik word altijd ongemakkelijk als mij gevraagd wordt wat mijn passie of 'drive' is , waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Want dat voel ik maar heel weinig en vaak maar kort. Mijn enige echte passie is muziek, maar daar wilde ik veiligheidshalve mijn vak niet van maken door naar het conservatorium te gaan en mijn muzieksmaak is misschien wat te specifiek om een groepje te vinden om mee op te treden. Maar dat terzijde. Ik heb zelf de indruk dat je soms een soort levensenergie zou moeten voelen stromen, dat zijn misschien die positieve gevoelens. Ik ervaar wat dat betreft in ieder geval nadrukkelijk een gemis en dat heeft misschien ook met dat 'houden van' te maken bij mij. Bij verliefd zijn voel ik dat wel een tijdje, dus het is voor mij verleidelijk dat op te zoeken. Gelukkig word ik niet heel snel verliefd en ben ik me bewust van mijn neiging gevoelens (of: positieve prikkels die ik ontbeer) op te zoeken. Toen ik een langere relatie kreeg heb ik van tevoren al tegen mezelf gezegd toen ik nog op de roze wolk zat: 'die leegte komt waarschijnlijk weer terug'. Dat klinkt heel negatief, maar het maakte wel dat ik er niet erg van schrok toen het daadwerkelijk terugkwam nadat de eerste verliefdheid wat afnam. Ik heb wel genoeg 'houden van' ervaren, kennelijk, om die relatie een tijd te hebben en me over het algemeen ook redelijk goed te voelen, zoals ik van jou ook lees, TO. Maar natuurlijk blijft dat missen van 'positieve stroomgevoelens' (...) wel aanwezig. Op momenten dat het best goed gaat heb ik daardoor nog steeds het gevoel dat mijn levenskwaliteit beter kan, omdat ik het idee heb gevoelens te missen. Op momenten dat het minder gaat, zoals nu, dat ik me eenzaam voel en ook 'los' van mensen om me heen, zeker nu ik weer een tijdje single ben, valt het moeilijker.

Ik kan me trouwens wel snel dichtbij iemand voelen, maar dat is misschien ook doordat ik gevoelig ben, aanvoel (hsp-kenmerken). Toch kan ik me na een tijdje gaan afvragen of ik wel houd van die persoon, zoals ik me dat dus in het algemeen afvraag.

Ik ervaar het alsof ik een soort gat in mijn gevoelsleven heb. Ik kan denken 'dit is leuk' en er eventueel wat vrolijk om zijn, maar het 'stroomt' niet. Ik geniet weinig. Ik ben sowieso altijd moe, dit zou ook een rol kunnen spelen, maar ik weet bij mijzelf onderhand niet meer wat nou de kip en het ei is.



Het gevoel van eenzaamheid herken ik, van wanneer je herkenning zoekt. Het lijkt of bijna niemand dit herkent, echt herkent, behalve misschien wat stukjes ervan. Misschien herkennen wij ons ook wel niet in elkaar, haha. Ik heb overigens wel met depressiviteit te maken gehad (en het is nog steeds een valkuil), maar ook bij mensen die dat wel hadden, vond ik weinig herkenning.



Ik heb ook een onbevredigd gevoel over de hulpverlening, waar ik jarenlang in rondgescharreld heb. Terwijl mijn jeugd eigenlijk toch wel enigszins duidt op problemen met hechting/veiligheid. Maar kennelijk vonden de therapeuten dat destijds (in mijn adolescentie) niet ernstig of duidelijk genoeg. Ze zagen een meisje et een depressie dat zich afkeerde van met name haar moeder (vader deed dat zelf al, daar hoefde ik niet zoveel moeite voor te doen). Men probeerde enkel de band met mijn moeder te herstellen, waarbij men weinig notie had van mijn grenzen en mede daardoor de indruk werd gewekt dat het probleem bij míj werd neergelegd. Ja, mijn moeder moest me misschien wat specifiekere aandacht geven en dan kwam het wel weer goed. Zo kwam het over. Ik had gezegd dat ik niet van mijn moeder hield immers en keerde me af. Misschien dat dat laatste ze triggerde tot deze behandeling, want ik heb zelf ook wel gezien bij mensen met hechtingsproblematiek dat die juist heel erg hun best deden om toch door hun moeder gezien en geliefd te worden. Dat verbaasde mij, maar maakte ook dat ik me bezwaard voelde. Mijn situatie was minder ernstig, maar ik keerde me af en probeerde wanhopig de moederliefde elders te vinden. Nu, tien jaar later, is mijn mening eigenlijk vooral dat de peuten mijn gevoelens onvoldoende erkenden en puur fixeerden op het lijmen van het contact met mijn moeder door stupide opdrachtjes zoals m'n moeder me te laten voorlezen (ik was 18!) en haar een nachtzoen te laten geven ondanks mijn afkeer van fysiek contact met haar (nee, er is geen sprake geweest van mishandeling). Het is dus zoeken naar een therapeut die het wil begrijpen lijkt het wel, maar goed, jij bent ouder dan ik destijds, dus zult dingen waarschijnlijk makkelijker kunnen begrijpen. Maar geef in ieder geval niet te snel op!

Heb even meegelezen niet alles. Maar wat ik 'voel' ook niet de hele tijd dat ik van mijn dierbaren hou. Ik zorg heel goed voor mijn kinderen, en voor mijn partner. Ik knuffel ze, ik vind het heerlijk als ze er zijn.



Maar dat 'voelen'. Ik denk soms ook dat ik zonder hun door kan. Of dat ik niet heeeeel erg verdrietig zal zijn als ze er niet meer zouden zijn.



Maar mijn kinderen kus en knuffel ik de hele tijd. Ik ben dus (denk ik dan) stapel met ze. En ik wil voor ze zorgen en ze beschermen, 'dus ik hou van ze' denk ik dan. Maar dat voelen de hele tijd...nee ik niet.



Soms moet je er ook niet te veel over nadenken. Pas als het er niet meer is, weet je wat je mist.



Ik weet gewoon dat ik heel veel van mijn dierbaren hou, maar zoals ik al zei; voelen is moeilijk.