Psyche
alle pijlers
Nooit zin om van huis te gaan, herkenbaar?
maandag 20 januari 2020 om 13:33
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik uit dit topic hoop te halen, ik weet alleen dat ik me al ongelofelijk lang afvraag of er meer mensen zijn die hetzelfde hebben als onderstaande. En wie weet levert dit topic me wel iets op wat ik me nu nog helemaal niet voor kan stellen.
Al zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit zin om van huis weg te gaan (of ergens naartoe te gaan). Als ik eenmaal ergens ben en ik heb het naar mijn zin dan kan ik best langer blijven dan ik van plan was maar ik heb er van tevoren nooit (als in echt nooit) zin in en ik ben altijd blij als ik weer thuis ben (hoe leuk het ook was). Als ik met iemand afgesproken heb hoop ik op de dag zelf (vaak ook al in de dagen ervoor) eigenlijk altijd dat die ander nog afzegt.
Als ik goed in mijn vel zit zijn er wel een paar dingen waar ik van kan voelen dat ik er zin in kan hebben om dat 'morgen' te gaan doen maar als het eenmaal 'morgen' is dan is die zin echt helemaal weg en zie ik er weer tegenop om weg te gaan.
Ik heb er inmiddels wel redelijk mijn weg in weten te vinden in de zin dat dingen die moeten gewoon moeten dus ik mag balen dat ik weg moet maar ik ga wel. Ook kan ik bij leuke optionele dingen beredeneren dat ik het bijna altijd leuk vind als ik er eenmaal ben (en het goed voor me is) en dat ik het maar accepteer dat ik geen zin heb (eigenlijk gewoon echt niet wil) en toch ga. En dat ik heel weinig behoefte heb om weg te gaan, dus dat als het echt niet hoeft en ik er echt niks leuks in zie ik het van mezelf ook niet hoef.
Maar leuk is anders. Ik vind het helemaal niet leuk altijd maar die (enorme) drempel te voelen, wat ik ook doe, gedaan of geprobeerd heb. Nou staat dit niet op zichzelf, ik heb wat diagnoses en misschien komt het daar vandaan maar dat weet ik niet, ik ben het nooit in informatie tegengekomen. Ik ben dus vooral heel erg benieuwd of er iemand is die dit van zichzelf herkent.
Al zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit zin om van huis weg te gaan (of ergens naartoe te gaan). Als ik eenmaal ergens ben en ik heb het naar mijn zin dan kan ik best langer blijven dan ik van plan was maar ik heb er van tevoren nooit (als in echt nooit) zin in en ik ben altijd blij als ik weer thuis ben (hoe leuk het ook was). Als ik met iemand afgesproken heb hoop ik op de dag zelf (vaak ook al in de dagen ervoor) eigenlijk altijd dat die ander nog afzegt.
Als ik goed in mijn vel zit zijn er wel een paar dingen waar ik van kan voelen dat ik er zin in kan hebben om dat 'morgen' te gaan doen maar als het eenmaal 'morgen' is dan is die zin echt helemaal weg en zie ik er weer tegenop om weg te gaan.
Ik heb er inmiddels wel redelijk mijn weg in weten te vinden in de zin dat dingen die moeten gewoon moeten dus ik mag balen dat ik weg moet maar ik ga wel. Ook kan ik bij leuke optionele dingen beredeneren dat ik het bijna altijd leuk vind als ik er eenmaal ben (en het goed voor me is) en dat ik het maar accepteer dat ik geen zin heb (eigenlijk gewoon echt niet wil) en toch ga. En dat ik heel weinig behoefte heb om weg te gaan, dus dat als het echt niet hoeft en ik er echt niks leuks in zie ik het van mezelf ook niet hoef.
Maar leuk is anders. Ik vind het helemaal niet leuk altijd maar die (enorme) drempel te voelen, wat ik ook doe, gedaan of geprobeerd heb. Nou staat dit niet op zichzelf, ik heb wat diagnoses en misschien komt het daar vandaan maar dat weet ik niet, ik ben het nooit in informatie tegengekomen. Ik ben dus vooral heel erg benieuwd of er iemand is die dit van zichzelf herkent.
donderdag 6 februari 2020 om 21:55
Opzicht vind ik het heerlijk om thuis te zijn.
Toch is het ook wel goed om uit mijn comfort-zone te treden.
Vind afspraken maken soms wel lastig.
Maar het kan ook een nuttige stok achter de deur zijn.
En naar buiten gaan is sowieso wel erg goed, ook ivm vitamine D etc.
Heb vaak toch echter wel de neiging om me erg terug te trekken en kan me dan ook erg moe en overprikkelt voelen.
Moet hier ook meer een gezond evenwicht in zien te vinden.
Toch is het ook wel goed om uit mijn comfort-zone te treden.
Vind afspraken maken soms wel lastig.
Maar het kan ook een nuttige stok achter de deur zijn.
En naar buiten gaan is sowieso wel erg goed, ook ivm vitamine D etc.
Heb vaak toch echter wel de neiging om me erg terug te trekken en kan me dan ook erg moe en overprikkelt voelen.
Moet hier ook meer een gezond evenwicht in zien te vinden.
donderdag 6 februari 2020 om 22:16
Mijn vriend heeft dit ook altijd: nooit zin om weg te gaan, vermaakt zich als hij op zijn afspraak is, en is blij om thuis te komen.
Ik heb dit alleen als de afspraken al lang van te voren gepland stonden, dan ga ik er vlak van te voren soms tegenop zien. Maar bij last minute afspraken sta ik te springen om te gaan.
Ik heb dit alleen als de afspraken al lang van te voren gepland stonden, dan ga ik er vlak van te voren soms tegenop zien. Maar bij last minute afspraken sta ik te springen om te gaan.
donderdag 6 februari 2020 om 22:24
donderdag 6 februari 2020 om 22:29
Ik herken veel in wat Vera8 schreef op 20 januari, klein stukje gekopieerd;
"Het is het aanpassen en uit handen geven van de regie over mijn eigen tijd en handelen wat me denk ik onbewust toch tegen staat. Juist omdat ik met werk/gezin voor mijn gevoel al genoeg in een modus gedwongen wordt van handelen, anticiperen en uitvoeren van opgelegde taken."
Want sociaal ben ik wel, alleen het kost me ook energie. Levert het ook wel op soms, maar ik spreek ook steeds minder vaak af, omdat ik vrije tijd gewoon echt vrij wil houden.
"Het is het aanpassen en uit handen geven van de regie over mijn eigen tijd en handelen wat me denk ik onbewust toch tegen staat. Juist omdat ik met werk/gezin voor mijn gevoel al genoeg in een modus gedwongen wordt van handelen, anticiperen en uitvoeren van opgelegde taken."
Want sociaal ben ik wel, alleen het kost me ook energie. Levert het ook wel op soms, maar ik spreek ook steeds minder vaak af, omdat ik vrije tijd gewoon echt vrij wil houden.
donderdag 6 februari 2020 om 22:40
Ik heb dit ook. Altijd al gehad, maar sinds in in de overgang ben is het veel meer naar de voorgrond gekomen. Wat ik me af vraag, hoe gaan jullie om met vrienden die wél de behoefte hebben om af te spreken? Ik hou het af, ga minder naar feestjes en trek me het liefste terug in mijn eigen cocon. Sociale afspraken kosten bergen energie en ik moet er serieus dagen van bijkomen.En toch.....dat stemmetje...." Ik moet eigenlijk die en die eens appen", " ik moet eigenlijk weer eens af spreken met dat familielid". Zo heb ik een naast familielid die graag contact wil al tijden niks laten horen. Waar degene me dan vroeger toch op belde (en vervolgens voor mijn gevoel veel eisen stelde), blijft dat nu uit. Zit je dan met je schuldgevoel.
Sommige vrienden idem dito. Na een poosje hoor je niks meer. Vind ik dat erg...? Ja toch wel, in sommige gevallen. Want ik geef heus om ze, maar soms heb ik echt weken of maanden behoefte aan rust. Om dan ineens wel zin te hebben in een feestje (hele enkele keer!) of een leuk samenzijn. En wil ik weten hoe met met degene gaat. Spreek je af en ga je eenmaal, dan is het eigenlijk heel fijn.Merk echt dat diegene zeker wel een plekje in mijn hart heeft. Hoewel ook dan ik soms kan denken: mag ik al naar huis, is dat sociaal acceptabel? Pfff moeilijk dit.
Sommige vrienden idem dito. Na een poosje hoor je niks meer. Vind ik dat erg...? Ja toch wel, in sommige gevallen. Want ik geef heus om ze, maar soms heb ik echt weken of maanden behoefte aan rust. Om dan ineens wel zin te hebben in een feestje (hele enkele keer!) of een leuk samenzijn. En wil ik weten hoe met met degene gaat. Spreek je af en ga je eenmaal, dan is het eigenlijk heel fijn.Merk echt dat diegene zeker wel een plekje in mijn hart heeft. Hoewel ook dan ik soms kan denken: mag ik al naar huis, is dat sociaal acceptabel? Pfff moeilijk dit.
donderdag 6 februari 2020 om 22:52
Bij mij is gisteren een vriendschap verbroken. Het contact met die vriendin liep al een paar jaar niet lekker. Voorheen hadden we raakpunten en deelden we interesses, maar we groeiden uit elkaar. Beiden hadden we het gevoel dat we moesten afspreken om de ander een plezier te doen. Terwijl we het beiden niet meer leuk vonden. De gespreksstof is snel op, onze interesses zijn te verschillend geworden. We hebben geen ruzie, maar zijn nu kennissen en laten het afspreken achterwege. Hoewel het als een verlossing voelt, moet ik er toch even aan wennen.
donderdag 6 februari 2020 om 23:03
Ik kom net terug van een vriendin. Was hardstikke gezellig.
Maar van te voren.... gatverdamme!
Hoe ga ik ermee om... Ik ben me er van bewust dat het belangrijk is om contacten toch te onderhouden, dus ik dwing mezelf gewoon.
Ik zorg wel altijd dat er een paar dagen tussen het maken van de afspraak, en de afspraak zitten. Dan kan ik me er op voorbereiden. Mentaal.
Ik kan nooit "vanavond". Ik ben de minst spontane persoon ooit.
Nou ja, dat dus. Ik dwing mezelf, en ik hou me ook voor dat als ik er eenmaal ben, ik het wel leuk vind.
Trouwens, ik heb het ook altijd gehad, maar ben nu 47, en het wordt absoluut erger.
Toevoeging: het is overigens voornamelijk met avond afspraken. Ik heb 1 vriendin die ik voornamelijk zie als we samen de honden uitlaten. En daarna gaan we gewoon ieder naar ons eigen huis. Dat vind ik dan weer wel leuk. En het ligt niet aan de persoon, want laatst wilde ze met me naar de kroeg. Toen zat ik er weer tegenaan te hikken.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
vrijdag 7 februari 2020 om 11:27
Die heb ik niet.
Ik heb veel kennissen die graag een praatje maken en weten dat ik klaarsta om te helpen, maar ze weten ook dat ik geen vrienden zoek.
Personen die willen afspreken en gezamenlijk iets willen doen, weten dat ze niet bij moeten zijn.
vrijdag 7 februari 2020 om 13:03
Een schuldgevoel kan ik soms ook hebben. Maar dat komt dan vaak omdat de ander me op een verwijtende toon iets zegt. Dat deed mijn bovenstaande vriendin ook. Zo van: "Je neemt nooit zelf contact op, terwijl je elke middag vrij bent. Mijn buren komen zelf nog langs, maar als ik niet bij jou kom zie ik je écht nooit."
Zij nam wel vaker initiatief dan ik, maar dat ik het "nooit" deed is overdreven. Bovendien werden onze afspraken meestal door haar weer afgezegd. Dus ze heeft er zelf ook een aandeel in.
Zij nam wel vaker initiatief dan ik, maar dat ik het "nooit" deed is overdreven. Bovendien werden onze afspraken meestal door haar weer afgezegd. Dus ze heeft er zelf ook een aandeel in.
vrijdag 7 februari 2020 om 14:56
Gelukkig, zijn gangetje klinkt goed en fijn dat het straks weer wat rustiger is. Weer een beetje bijkomenKwebbeltje91 schreef: ↑06-02-2020 21:13Dat herinnerde ik me inderdaad. Fijn dat je langzaam weer aan het opkrabbelen bent
Ja hier ook wel goed. Nu is er privé best een drukke tijd maar dat is over een tijdje weer rustigVerder gaat het eigenlijk allemaal wel zijn gangetje.
Nog even over bereikbaar zijn en onrustig worden van Whatsapp.
Ik herken ook veel wat Doubletree zegt, dat je dan het gevoel hebt meteen te moeten reageren.
Waar ik echt een hekel aan heb is mensen die zelf nooit iets laten horen maar als ze dan iets sturen meteen reactie verwachten.
Had het vandaag, familielid appte met een vraag (wat ook niet eens dringend was) maar ja ik was gewoon bezig, boodschappen en moest nog ergens anders naartoe met de bus. Dus niet meteen kunnen reageren, krijg ik een uur later wéér die vraag. M.a.w. of ik even wilde reageren... daar heb ik echt een gigantische hekel aan, alsof ik niks anders te doen heb ofzo.
Sorry hoor, voor mijn klaagpost maar dit soort dingen werken me echt op mijn zenuwen..
Liever niet quoten, wilde het alleen even kwijt..
yesss wijzigde dit bericht op 07-02-2020 18:02
13.06% gewijzigd
vrijdag 7 februari 2020 om 17:12
@yesss inderdaad. Maar ik probeer elke dag wel even mijn momentje rust te pakken hoor, en dat lukt aardig goed gelukkig.
Ik zet mijn wifi 's avonds en 's nachts ook weleens uit. Als iemand me echt nodig heeft, bellen ze maar. Geeft ook wel rust. Het is net of je áltijd maar bereikbaar moet zijn voor alles en iedereen.
Toen ik vorig jaar op vakantie was vond ik het heerlijk om gewoon even niets te doen. Nu was het die week ook 40 graden dus konden we ook niet veel doen.
Mijn reisgenoten zaten om de haverklap op hun telefoon. "Oh kijk, in X is het ook zo warm!" "Even videobellen met een vriend hoor"
Echt, ik irriteerde me mateloos. Ze keken er ook raar van op dat ik mijn telefoon nauwelijks aanraakte. Laat me, ik heb vakantie..
Ik zet mijn wifi 's avonds en 's nachts ook weleens uit. Als iemand me echt nodig heeft, bellen ze maar. Geeft ook wel rust. Het is net of je áltijd maar bereikbaar moet zijn voor alles en iedereen.
Toen ik vorig jaar op vakantie was vond ik het heerlijk om gewoon even niets te doen. Nu was het die week ook 40 graden dus konden we ook niet veel doen.
Mijn reisgenoten zaten om de haverklap op hun telefoon. "Oh kijk, in X is het ook zo warm!" "Even videobellen met een vriend hoor"
Echt, ik irriteerde me mateloos. Ze keken er ook raar van op dat ik mijn telefoon nauwelijks aanraakte. Laat me, ik heb vakantie..
vrijdag 7 februari 2020 om 18:08
maar hoe doen jullie dat dan bij een goede vriend/vriendin?
Ik vind het leuk om bijv eens in de 3 maanden even op de koffie te komen of zij bij mij. Ik vind dat ook altijd reuze gezellig. urenlang hoeft dan weer niet van mij, na 1 of 2 uurtjes is het wel weer mooi geweest. Nu ga ik mij door dit topic bijna afvragen of de ander denkt 'he gadver, ze komt weer op visite. of ik moet weer. eenmaal daar gezellig maar toch ook wel weer fijn dat ze weg is/ik naar huis kan'.
Ik had vroeger wel altijd een hekel aan verplichte bezoekjes aan ooms/tantes die je 1 x per jaar ziet en je uithoren en dan weer gaat. Of verjaardagen en feestjes idd, hou ik ook niet van. Nog erger als mijn ex bij een tante op visite wilde waar ik helemaal niets mee had maar uit beleefdheid mee ging. Maar gewoon je vrienden wil je af en toe wel spreken, toch?
Ik vind het leuk om bijv eens in de 3 maanden even op de koffie te komen of zij bij mij. Ik vind dat ook altijd reuze gezellig. urenlang hoeft dan weer niet van mij, na 1 of 2 uurtjes is het wel weer mooi geweest. Nu ga ik mij door dit topic bijna afvragen of de ander denkt 'he gadver, ze komt weer op visite. of ik moet weer. eenmaal daar gezellig maar toch ook wel weer fijn dat ze weg is/ik naar huis kan'.
Ik had vroeger wel altijd een hekel aan verplichte bezoekjes aan ooms/tantes die je 1 x per jaar ziet en je uithoren en dan weer gaat. Of verjaardagen en feestjes idd, hou ik ook niet van. Nog erger als mijn ex bij een tante op visite wilde waar ik helemaal niets mee had maar uit beleefdheid mee ging. Maar gewoon je vrienden wil je af en toe wel spreken, toch?
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
vrijdag 7 februari 2020 om 18:10
Ja heerlijk is dat, echt rust, zeker op vakantie.
Moet dan weleens denken aan vakanties vroeger, je liet aan een familie lid het adres achter en telefoonnummer voor noodgevallen en voor de rest had je met niemand contact, je was veel meer in het nu, tijdschriften lezen, muziek luisteren.
Precies wat je zegt, alsof je altijd bereikbaar moet zijn, ik word daar heel nerveus van
Ben toch alweer nerveus merk ik..
Heb nu dus een paar dagen achter elkaar verplichtingen, dingen waar ik eigenlijk niet zo'n zin in heb en zit gelijk weer slecht in mijn energie merk ik..
Moet dan weleens denken aan vakanties vroeger, je liet aan een familie lid het adres achter en telefoonnummer voor noodgevallen en voor de rest had je met niemand contact, je was veel meer in het nu, tijdschriften lezen, muziek luisteren.
Precies wat je zegt, alsof je altijd bereikbaar moet zijn, ik word daar heel nerveus van
Ben toch alweer nerveus merk ik..
Heb nu dus een paar dagen achter elkaar verplichtingen, dingen waar ik eigenlijk niet zo'n zin in heb en zit gelijk weer slecht in mijn energie merk ik..
yesss wijzigde dit bericht op 07-02-2020 18:13
2.24% gewijzigd
vrijdag 7 februari 2020 om 18:12
Oh vreselijk die periode, dat ooms en tantes vroegen hoe het met me ging, of ik nog geen relatie had etc.
Die fase is nu godzijdank voorbij. Nu zie ik bijna niemand van de familie meer hoor, op een enkeling na. Ik vind het wel prima zo. Ze nemen ook de moeite niet om naar mij te komen, sturen hooguit een appje als ik jarig ben. Er is ook een hoop gezeur in de familie (geweest) en ik wil daar zover mogelijk vandaan blijven Ik ben wat dat betreft blij dat ik nu mijn eigen leven heb.
Sorry, beetje offtopic.
Die fase is nu godzijdank voorbij. Nu zie ik bijna niemand van de familie meer hoor, op een enkeling na. Ik vind het wel prima zo. Ze nemen ook de moeite niet om naar mij te komen, sturen hooguit een appje als ik jarig ben. Er is ook een hoop gezeur in de familie (geweest) en ik wil daar zover mogelijk vandaan blijven
Ik ben wat dat betreft blij dat ik nu mijn eigen leven heb.Sorry, beetje offtopic.
