Psyche
alle pijlers
Oma overleden, nu schuldgevoel.
woensdag 31 januari 2018 om 20:05
Mijn oma (en opa die vijf jaren terug is overleden) waren in mijn jeugd erg belangrijk voor mij. Oma is 1,5 week terug overleden.
Met name met mijn oma had ik echter een speciale band. Ze heeft het nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik was het kleinkind waarmee ze de meest hechte band had. Als ik haar zag, de manier waarop ze naar me keek, de manier waarop ze met me om ging, de (impliciete) complimenten die ze me gaf, zo'n fijn gevoel over mijzelf gaf niemand mij.
Mijn oma liet altijd duidelijk merken dat ze trots op mij was. Ze gaf mij, veel meer dan mijn ouders, vriendinnen en anderen, het gevoel dat ik kwaliteiten had, dat ik de moeite waard was, kortom : Ze gaf mij zelfvertrouwen, gewoon door hoe ze tegen me deed, wat ze tegen me zei. Niet dat ik altijd een onzeker, zielig hoopje ben, maar je mérkt het gewoon als een mens je hoog heeft zitten en je de moeite waard vindt. Dat gevoel had ik bij mijn oma meer dan bij wie dan ook.
Ik deed ook altijd relatief veel/voor mijn oma. Als kind, maar ook als student ging ik regelmatig bij mijn opa en oma eten. Na het overlijden van mijn opa, kwam ik regelmatig de tuin bijhouden, het gras maaien. Ze bood me dan altijd koffie aan, en als het op was, vroeg ze bijna bezwaard of ik nog een kopje koffie wilde. Ze was in die periode vaak moe, werd eigenlijk niet blij van een hoop mensen over de vloer, maar ik was altijd welkom, al bleef ik tot 11 uur 's avonds, ze kon mij goed om zich heen verdragen.
De laatste vier jaren ging het slechter met haar. Ze werd traag, vergeetachtig, misschien ook een beetje 'zeurderig. Met name het laatste 1,5 jaar was haar situatie soms echt schrijnend. Ik voel me er nu ontzettend rot over, maar ik heb haar in die periode best wel laten zitten. Ik ging misschien ééns per maand langs, en soms als ze op zaterdag bij mijn ouders kwam eten en ik was er ook, besteedde ik maar weinig aandacht aan haar. Het duurde lang voordat ze iets begreep, ze hoorde slecht, al was ze nog vol bij verstand en observeerde ze alles heel goed. Vaak zag ik haar dan naar mij kijken, gewoon mij observeren. Ze moest dan glimlachen, maar het viel me later ook op dat ze snel haar blik afwendde als ik haar blik kruisde, alsof ze zich bezwaard voelde ofzo...
Nu ze is overleden, voel ik me zo enorm schuldig. We hebben jaren lang een prachtige band gehad, alleen in de laatste fase ben ik lomp geweest tegen haar. Natuurlijk verwelkomde ik haar altijd als ik haar zag, altijd een kus en een knuffel, maar daarna liet ik haar maar een beetje in haar sop gaar koken. Ik ging mijn eigen ding doen, dook in mijn telefoon of ging met mijn broer/ouders praten, maar het geduld om gewoon rustig naast mijn oma te zitten, had ik niet...
Ik weet eigenlijk niet echt wat ik met dit topic wil, maar ik heb een enorm schuldgevoel en wil het graag even bespreken...
Met name met mijn oma had ik echter een speciale band. Ze heeft het nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik was het kleinkind waarmee ze de meest hechte band had. Als ik haar zag, de manier waarop ze naar me keek, de manier waarop ze met me om ging, de (impliciete) complimenten die ze me gaf, zo'n fijn gevoel over mijzelf gaf niemand mij.
Mijn oma liet altijd duidelijk merken dat ze trots op mij was. Ze gaf mij, veel meer dan mijn ouders, vriendinnen en anderen, het gevoel dat ik kwaliteiten had, dat ik de moeite waard was, kortom : Ze gaf mij zelfvertrouwen, gewoon door hoe ze tegen me deed, wat ze tegen me zei. Niet dat ik altijd een onzeker, zielig hoopje ben, maar je mérkt het gewoon als een mens je hoog heeft zitten en je de moeite waard vindt. Dat gevoel had ik bij mijn oma meer dan bij wie dan ook.
Ik deed ook altijd relatief veel/voor mijn oma. Als kind, maar ook als student ging ik regelmatig bij mijn opa en oma eten. Na het overlijden van mijn opa, kwam ik regelmatig de tuin bijhouden, het gras maaien. Ze bood me dan altijd koffie aan, en als het op was, vroeg ze bijna bezwaard of ik nog een kopje koffie wilde. Ze was in die periode vaak moe, werd eigenlijk niet blij van een hoop mensen over de vloer, maar ik was altijd welkom, al bleef ik tot 11 uur 's avonds, ze kon mij goed om zich heen verdragen.
De laatste vier jaren ging het slechter met haar. Ze werd traag, vergeetachtig, misschien ook een beetje 'zeurderig. Met name het laatste 1,5 jaar was haar situatie soms echt schrijnend. Ik voel me er nu ontzettend rot over, maar ik heb haar in die periode best wel laten zitten. Ik ging misschien ééns per maand langs, en soms als ze op zaterdag bij mijn ouders kwam eten en ik was er ook, besteedde ik maar weinig aandacht aan haar. Het duurde lang voordat ze iets begreep, ze hoorde slecht, al was ze nog vol bij verstand en observeerde ze alles heel goed. Vaak zag ik haar dan naar mij kijken, gewoon mij observeren. Ze moest dan glimlachen, maar het viel me later ook op dat ze snel haar blik afwendde als ik haar blik kruisde, alsof ze zich bezwaard voelde ofzo...
Nu ze is overleden, voel ik me zo enorm schuldig. We hebben jaren lang een prachtige band gehad, alleen in de laatste fase ben ik lomp geweest tegen haar. Natuurlijk verwelkomde ik haar altijd als ik haar zag, altijd een kus en een knuffel, maar daarna liet ik haar maar een beetje in haar sop gaar koken. Ik ging mijn eigen ding doen, dook in mijn telefoon of ging met mijn broer/ouders praten, maar het geduld om gewoon rustig naast mijn oma te zitten, had ik niet...
Ik weet eigenlijk niet echt wat ik met dit topic wil, maar ik heb een enorm schuldgevoel en wil het graag even bespreken...
woensdag 31 januari 2018 om 20:28
Had je echt het geduld niet of was het eigenlijk zo confronterend dat je afstand begon te nemen? Want naast dat het inderdaad meer geduld vergt om in contact te blijven met iemand die achteruit gaat, is die achteruitgang ook naar om te zien.
Goede instelling om je schuldgevoel serieus te nemen en daarvan te willen leren.
Goede instelling om je schuldgevoel serieus te nemen en daarvan te willen leren.
woensdag 31 januari 2018 om 20:31
Helaas hoort dit ook bij het rouwproces. Spijt/berouw hebben om dingen die je achteraf beter of anders had willen doen. En weten dat je de overledene nooit meer ziet en die dingen dus ook niet neer kunt veranderen. Ik denk dat iedereen die een dierbare verliest deze gevoelens herkent. Ik heb het iig ook(gehad).
Sterkte met het verlies van je oma en val jezelf niet te hard. Ik denk dat oma er vast wel begrip voor heeft gehad. Probeer je de mooie en goede momenten vaak voor de geest te halen.
Sterkte met het verlies van je oma en val jezelf niet te hard. Ik denk dat oma er vast wel begrip voor heeft gehad. Probeer je de mooie en goede momenten vaak voor de geest te halen.
woensdag 31 januari 2018 om 20:53
Je bent vele jaren een fijne en belangstellende kleindochter geweest. De laatste jaren vond je het moeilijk op te brengen.
Ik denk dat je oma het wel begreep. Zij is ook jong geweest en kon zich vast herinneren hoe dat was en voelde.
Ik hoop dat je je schuldgevoel wat kunt verminderen door te denken aan al die jaren waarin jullie het heel gezellig hadden.
Sterkte met je verlies.
Ik denk dat je oma het wel begreep. Zij is ook jong geweest en kon zich vast herinneren hoe dat was en voelde.
Ik hoop dat je je schuldgevoel wat kunt verminderen door te denken aan al die jaren waarin jullie het heel gezellig hadden.
Sterkte met je verlies.
woensdag 31 januari 2018 om 20:59
En jij schopt altijd iemand die al op de grond ligt? Of leer jij jezelf nu ook kennen? Wat een rotopmerking.
TO, ik herken het ook wel bij mijn dochter. Toen ze jonger was waren zij en oma twee handen op een buik en toen ze meer richting pubertijd ging kon oma lastiger haar aandacht vangen om het zo maar te zeggen. Andere dingen zijn gewoon interessanter. Dat hoort erbij en dat heeft je oma geweten en geaccepteerd denk ik. Mijn moeder benoemde het weleens, dat dit er nu eenmaal bij hoort. Net zoals mijn dochter vroeger ook mij helemaal leuk vond en er nu een realistischere kijk op heeft. Probeer te accepteren dat je het allemaal moet verwerken en dat spijt erbij hoort. Over een tijdje koester je hopelijk de mooie herinneringen. Dat is vast wat je oma zou willen.
Wel kun je het gebruiken als een leermoment, mocht je nog eens in zo’n situatie zitten dan kun je het anders benaderen.
woensdag 31 januari 2018 om 21:02
Lees dit zoveel mogelijk.koko67 schreef: ↑31-01-2018 20:53Je bent vele jaren een fijne en belangstellende kleindochter geweest. De laatste jaren vond je het moeilijk op te brengen.
Ik denk dat je oma het wel begreep. Zij is ook jong geweest en kon zich vast herinneren hoe dat was en voelde.
Ik hoop dat je je schuldgevoel wat kunt verminderen door te denken aan al die jaren waarin jullie het heel gezellig hadden.
Sterkte met je verlies.
Sterkte en vergeet niet dat oma ook ooit jong was
zondag 4 februari 2018 om 10:21
saartje007 schreef: ↑31-01-2018 20:59En jij schopt altijd iemand die al op de grond ligt? Of leer jij jezelf nu ook kennen? Wat een rotopmerking.
TO, ik herken het ook wel bij mijn dochter. Toen ze jonger was waren zij en oma twee handen op een buik en toen ze meer richting pubertijd ging kon oma lastiger haar aandacht vangen om het zo maar te zeggen. Andere dingen zijn gewoon interessanter. Dat hoort erbij en dat heeft je oma geweten en geaccepteerd denk ik. Mijn moeder benoemde het weleens, dat dit er nu eenmaal bij hoort. Net zoals mijn dochter vroeger ook mij helemaal leuk vond en er nu een realistischere kijk op heeft. Probeer te accepteren dat je het allemaal moet verwerken en dat spijt erbij hoort. Over een tijdje koester je hopelijk de mooie herinneringen. Dat is vast wat je oma zou willen.
Wel kun je het gebruiken als een leermoment, mocht je nog eens in zo’n situatie zitten dan kun je het anders benaderen.
Bedankt voor je mooie post!
Het verhaal over je dochter is erg herkenbaar. Ik was in mijn puberteit niet echt zo'n puber die meteen ''de grote wereld'' in ging, dus toen was ik nog wel redelijk vaak bij/met mijn oma, maar het was bij mij met name de aftakeling waar ik kennelijk moeilijk mee om kon gaan.
In zekere zin is het ook heel dubbel : enerzijds is het een natuurlijk verloop, anderzijds laat het ook zien hoe hard het leven kan zijn.
Ik merk het ook aan mijn ooms/ tantes (die dus hun moeder en eerder vader verloren). Natuurlijk zijn ze in rouw, verdrietig. Maar ik zie bij hen ook hoe snel het leven weer door gaat, hoe snel ze toch alweer gefocust waren op hun persoonlijke belangen en bezig met ''zichzelf''. Dat bedoel ik niet verwijtend, maar het laat wel zien hoe individualistisch wij mensen eigenlijk kunnen zijn.
zondag 4 februari 2018 om 10:23
Dank je welkoko67 schreef: ↑31-01-2018 20:53Je bent vele jaren een fijne en belangstellende kleindochter geweest. De laatste jaren vond je het moeilijk op te brengen.
Ik denk dat je oma het wel begreep. Zij is ook jong geweest en kon zich vast herinneren hoe dat was en voelde.
Ik hoop dat je je schuldgevoel wat kunt verminderen door te denken aan al die jaren waarin jullie het heel gezellig hadden.
Sterkte met je verlies.
Ik denk dat ze het ook wel kon begrijpen. Ze had sowieso altijd al een mentaliteit van ''hup onder de jongelui zijn en niet te lang/vaak bij je oma hangen''. Ze wilde dat ik ging leven en ''de hort op'' ging. Dus wat dat betreft is het wel in lijn met haar gedachte geweest.
