Psyche
alle pijlers
Ongepland zwanger 40 jaar: laatste kans op moederschap
dinsdag 28 december 2021 om 11:10
Ik heb altijd gedacht een kinderwens te hebben. Het liefst samen met een partner die dit ook graag zou willen. Die partner had en heb ik niet. Andere mogelijkheden om tot moederschap te komen heb ik ook onderzocht maar ik vond dat te gekunsteld en ik had er wel vrede mee dat ik zelf geen moeder meer zou worden. Niet alles is maakbaar in het leven en ik ben ook gelukkig zonder kinderen.
En nu.. ben ik dus 6 weken ongepland zwanger door onvoorzichtigheid tijdens seks met mijn scharrelvriend. Hij wil absoluut geen kinderen en is zo ongeveer ingestort van de paniek.
Ik had van te voren verwacht, dat als me zoiets zou overkomen dat ik zonder meer het kind zou willen houden. Dat ik wel zou schrikken maar ook overstelpt zou worden met moedergevoelens en blijheid. Dat ik het zékerstweten zou willen houden.
Dat blijkt dus niet zondermeer zo te zijn. Ik voel me niet zwanger en ook niet blij en ook geen moeder. Ik voel me vooral angstig.
Een kind alleen opvoeden lijkt me zo ontzettend zwaar. Ik vraag me af of ik daar nou gelukkiger van word. Ik heb het al druk genoeg met mezelf, heb graag tijd voor mezelf, en merk echt dat ik minder energie heb dan toen ik 20 was en heb de afgelopen jaren ook wel regelmatig verzucht "Ik ben blij dat ik geen kinderen heb". Ik heb geen familie in de buurt, de meeste van mijn vriendinnen hebben geen of al wat oudere kinderen en mijn wereldje is door corona sowieso al een stuk kleiner geworden qua sociale contacten. Ik heb een huis, een financiële buffer, een baan met mogelijkheden en vooruitzichten. Ik maak me zorgen over het klimaat en de gevolgen daarvan voor een kind. En of een kind wel voldoende netwerk, steun, stabiliteit om zich heen krijgt. Al die zorgen, laat staan als het kind niet gezond of niet gelukkig zou zijn.
Aan de andere kant is dit misschien wel een onverwachts godsgeschenk. Is dit wat op mijn pad komt en past dit bij mij. En komt het hoe dan ook vast wel goed.
Ik weet het gewoon echt niet!
Ik twijfel tussen abortus en alles doordenken, berekenen, hulp vragen en proberen te controlen en er dan maar op "vertrouwen op dat het allemaal wel goed komt". Van abortus ga ik mogelijk spijt krijgen. Van een kind op de wereld zetten mogelijk ook. En dat is nog veel erger....
En nu.. ben ik dus 6 weken ongepland zwanger door onvoorzichtigheid tijdens seks met mijn scharrelvriend. Hij wil absoluut geen kinderen en is zo ongeveer ingestort van de paniek.
Ik had van te voren verwacht, dat als me zoiets zou overkomen dat ik zonder meer het kind zou willen houden. Dat ik wel zou schrikken maar ook overstelpt zou worden met moedergevoelens en blijheid. Dat ik het zékerstweten zou willen houden.
Dat blijkt dus niet zondermeer zo te zijn. Ik voel me niet zwanger en ook niet blij en ook geen moeder. Ik voel me vooral angstig.
Een kind alleen opvoeden lijkt me zo ontzettend zwaar. Ik vraag me af of ik daar nou gelukkiger van word. Ik heb het al druk genoeg met mezelf, heb graag tijd voor mezelf, en merk echt dat ik minder energie heb dan toen ik 20 was en heb de afgelopen jaren ook wel regelmatig verzucht "Ik ben blij dat ik geen kinderen heb". Ik heb geen familie in de buurt, de meeste van mijn vriendinnen hebben geen of al wat oudere kinderen en mijn wereldje is door corona sowieso al een stuk kleiner geworden qua sociale contacten. Ik heb een huis, een financiële buffer, een baan met mogelijkheden en vooruitzichten. Ik maak me zorgen over het klimaat en de gevolgen daarvan voor een kind. En of een kind wel voldoende netwerk, steun, stabiliteit om zich heen krijgt. Al die zorgen, laat staan als het kind niet gezond of niet gelukkig zou zijn.
Aan de andere kant is dit misschien wel een onverwachts godsgeschenk. Is dit wat op mijn pad komt en past dit bij mij. En komt het hoe dan ook vast wel goed.
Ik weet het gewoon echt niet!
Ik twijfel tussen abortus en alles doordenken, berekenen, hulp vragen en proberen te controlen en er dan maar op "vertrouwen op dat het allemaal wel goed komt". Van abortus ga ik mogelijk spijt krijgen. Van een kind op de wereld zetten mogelijk ook. En dat is nog veel erger....
tvinkelz wijzigde dit bericht op 28-12-2021 11:18
Reden: Kan je de titel wijzigen naar: ONGEPLAND ZWANGER 40 JAAR: LAATSTE KANS OP MOEDERSCHAP: Abortus of houden?
Reden: Kan je de titel wijzigen naar: ONGEPLAND ZWANGER 40 JAAR: LAATSTE KANS OP MOEDERSCHAP: Abortus of houden?
12.40% gewijzigd
dinsdag 28 december 2021 om 15:48
Ik ben toch ook gewoon bevriend met die vriendinnen gebleven toen zij in de luiers zaten. Een aantal oldtime vrienden blijven sowieso vermoed en hoop ik, ook al is het contact soms jaren wat minder intensief is mijn ervaring. En een aantal vrienden komen en gaan. En daar is niets mis mee en zal, wat ik ook kies, gebeuren. Ik vind dat de meeste van mijn vriendinnen in een andere levensfase zitten in ieder geval niet doorslaggevend of uberhaupt erg bepalend in mijn keuze merk ik.
tvinkelz wijzigde dit bericht op 28-12-2021 15:55
0.54% gewijzigd
dinsdag 28 december 2021 om 15:50
dinsdag 28 december 2021 om 16:34
Wat een dilemma!
Het is waarschijnlijk ‘je laatste kans’ maar wat ben je ermee als je het niet echt wil?
En het hoeft ook niet echt hoor, de redenen die je daar opnoemt zijn heel aannemelijk.
Jij alleen kan het beste voor jezelf beslissen en wat je ook beslist is altijd goed.
Sterkte en wijsheid gewenst.
Het is waarschijnlijk ‘je laatste kans’ maar wat ben je ermee als je het niet echt wil?
En het hoeft ook niet echt hoor, de redenen die je daar opnoemt zijn heel aannemelijk.
Jij alleen kan het beste voor jezelf beslissen en wat je ook beslist is altijd goed.
Sterkte en wijsheid gewenst.
dinsdag 28 december 2021 om 16:39
Dat begrijp ik, dat lijkt me super lastig. Toch zou ik het daar niet van laten afhangen. Het is zeker niet ideaal, maar ook met één ouder kan een kind heel goed en gelukkig worden opgevoed
dinsdag 28 december 2021 om 16:41
Inderdaad. Mijn beste vriendin heeft veel later kinderen gekregen dan ik, maar echt geen haar aan mijn hoofd die eraan gedacht heeft om af te haken. En áls ik al zo had gedacht dan had ze groot gelijk gehad als ze dat totaal niet had meegenomen in haar keuzes. Zulke grote beslissingen laat je toch niet afhangen van of je vriendinnen het leuk vinden of niet?Tvinkelz schreef: ↑28-12-2021 15:48Ik ben toch ook gewoon bevriend met die vriendinnen gebleven toen zij in de luiers zaten. Een aantal oldtime vrienden blijven sowieso vermoed en hoop ik, ook al is het contact soms jaren wat minder intensief is mijn ervaring. En een aantal vrienden komen en gaan. En daar is niets mis mee en zal, wat ik ook kies, gebeuren. Ik vind dat de meeste van mijn vriendinnen in een andere levensfase zitten in ieder geval niet doorslaggevend of uberhaupt erg bepalend in mijn keuze merk ik.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 28 december 2021 om 16:50
Wat een lastige beslissing.
Ik zou toch niet alleen hier je gevoelens en gedachtes spuien maar ook bij vriendinnen.
Je zegt dat je denkt dat afhankelijk van wie je het vraagt het antwoord gekleurd zal zijn. Vraag dan meerdere vriendinnen.
Veel succes!
Er is geen 'goede' keuze en al helemaal geen 'verkeerde' keuze in deze. Het is gewoon lastig.
Ik zou toch niet alleen hier je gevoelens en gedachtes spuien maar ook bij vriendinnen.
Je zegt dat je denkt dat afhankelijk van wie je het vraagt het antwoord gekleurd zal zijn. Vraag dan meerdere vriendinnen.
Veel succes!
Er is geen 'goede' keuze en al helemaal geen 'verkeerde' keuze in deze. Het is gewoon lastig.
dinsdag 28 december 2021 om 16:51
Je moet niks. Is jouw keuze. Zou er wel goed over nadenken. Ook gezien je leeftijd.
Ik ben een tijd lang een soort van alleenstaande geweest en vond het wel echt heel zwaar. Ondanks groot netwerk en dat kind 2 maal per maand 2 dagen naar vader ging.
Moederschap is 24/7 aan staan. Je kunt niet even zeggen “vandaag niet, ben moe/ziek etc”. En de eerste jaren vond ik gewoon zwaar. Ik heb een heel leuk kind verder. Geen gedragsproblematiek of andere dingen, maar sommige dingen vind (en vond) ik pittig aan het moederschap. Voornamelijk het slaapgebrek, altijd “aan” staan en weinig tijd voor jezelf (na een werkdag niet op de bank ploffen, maar eerst koken en met kind bezig zijn en pas rond 2100 op de bank ploffen, om er vervolgens 3 keer in de nacht uit te moeten).
Anderzijds is moeder zijn heel bijzonder en hoe ouder ze worden, hoe makkelijker ik het vind. En een soort liefde die ik nog nooit had gevoeld.
Maar ik ga niet liegen dat ik bepaalde fases echt pittig vond:)
Sterkte met je keuze. Is heftig!
Ik ben een tijd lang een soort van alleenstaande geweest en vond het wel echt heel zwaar. Ondanks groot netwerk en dat kind 2 maal per maand 2 dagen naar vader ging.
Moederschap is 24/7 aan staan. Je kunt niet even zeggen “vandaag niet, ben moe/ziek etc”. En de eerste jaren vond ik gewoon zwaar. Ik heb een heel leuk kind verder. Geen gedragsproblematiek of andere dingen, maar sommige dingen vind (en vond) ik pittig aan het moederschap. Voornamelijk het slaapgebrek, altijd “aan” staan en weinig tijd voor jezelf (na een werkdag niet op de bank ploffen, maar eerst koken en met kind bezig zijn en pas rond 2100 op de bank ploffen, om er vervolgens 3 keer in de nacht uit te moeten).
Anderzijds is moeder zijn heel bijzonder en hoe ouder ze worden, hoe makkelijker ik het vind. En een soort liefde die ik nog nooit had gevoeld.
Maar ik ga niet liegen dat ik bepaalde fases echt pittig vond:)
Sterkte met je keuze. Is heftig!
dinsdag 28 december 2021 om 17:32
dinsdag 28 december 2021 om 17:41
Tvinkelz schreef: ↑28-12-2021 15:48Ik ben toch ook gewoon bevriend met die vriendinnen gebleven toen zij in de luiers zaten. Een aantal oldtime vrienden blijven sowieso vermoed en hoop ik, ook al is het contact soms jaren wat minder intensief is mijn ervaring. En een aantal vrienden komen en gaan. En daar is niets mis mee en zal, wat ik ook kies, gebeuren. Ik vind dat de meeste van mijn vriendinnen in een andere levensfase zitten in ieder geval niet doorslaggevend of uberhaupt erg bepalend in mijn keuze merk ik.
Dat bedoelde ik ook. Ik zou het daar ook zeker niet van laten afhangen!
s0leil wijzigde dit bericht op 30-12-2021 00:58
35.45% gewijzigd
dinsdag 28 december 2021 om 17:43
Ik verwacht dat hij het eventuele kind wel zou willen zien en leren kennen. Daar komt ook zijn paniek vandaan. Hij wil de verantwoordelijkheid absoluut niet. Denkt dat hij het niet aan kan en heeft andere plannen met zijn leven. En hij is bang dat hij zich hoe dan ook een soort van verantwoordelijk voelt en dat dit een beperking op zijn vrijheid is.
dinsdag 28 december 2021 om 17:46
Ook na een bewuste keuze kan de vader ineens een zak hooi blijken die niet naar zijn kind omkijkt. Dat is rot, maar op te vangen en zorgt niet direct voor een ongelukkig kind.
Ik zou als ik TO was vooral mezelf als uitgangspunt nemen. Denk je dat je er heel ongelukkig van wordt? Dan niet doen. Denk je dat het toch een aanvulling op je leven is? Dan wel. Hordes krijg je toch wel op je pad en die neem je een voor een.
dinsdag 28 december 2021 om 17:49
Of ze krijgen kleinkinderen en zitten weer in de babiesredbulletje schreef: ↑28-12-2021 15:32Het zijn altijd verloren jaren maar zit je met je vriendinnen in 't zelfde schuitje is 't gedeelde smart. Nu heeft TO de boot gemist en gaan de kinderen van vrienden bijna 't huis uit terwijl zij nog vanaf 0 moet beginnen. Vriendinnen die eindelijk weer volwassen uitjes met elkaar kunnen plannen zonder geregel met oppas. En TO is niet rijk schrijft ze dus dat zal extra belemmeringen opleveren voor haar eigen leven en dat van haar potentiële kind. Het leven wordt steeds duurder.
dinsdag 28 december 2021 om 23:56
Beste to. Ik heb in dezelfde situatie gezeten. Ik was alleen wat jonger: 33 jaar. Ik schrok me kapot toen ik als Alleenstaande zwanger bleek te zijn en kon alleen maar huilen. De biologische vader wilde maar 1 ding: abortus. Ik heb mezelf de tijd gegeven maar had wel alvast zekerheidshalve afspraak voor abortus ingepland na ca 11 weken zwangerschap.
Die afspraak heb ik na een paar weken afgezegd: ik had ondertussen alles emotioneel en rationeel op een rijtje gezet en was er klaar voor.
De vader wilde niets van het kind weten. Wel was kind welkom om een keer een kopje koffie bij hem te komen drinken op oudere leeftijd. Mijn superzoon is ondertussen volwassen en heeft nog nooit contact met zijn biologische vader gehad. Daar heeft mijn zoon geen behoefte aan.
Moraal: gun jezelf de tijd om deze onomkeerbare beslissing te nemen en zorg ervoor dat je 100% achter je keuze staat. Veel wijsheid en sterkte bij je keuze: het is niet gemakkelijk!!
Die afspraak heb ik na een paar weken afgezegd: ik had ondertussen alles emotioneel en rationeel op een rijtje gezet en was er klaar voor.
De vader wilde niets van het kind weten. Wel was kind welkom om een keer een kopje koffie bij hem te komen drinken op oudere leeftijd. Mijn superzoon is ondertussen volwassen en heeft nog nooit contact met zijn biologische vader gehad. Daar heeft mijn zoon geen behoefte aan.
Moraal: gun jezelf de tijd om deze onomkeerbare beslissing te nemen en zorg ervoor dat je 100% achter je keuze staat. Veel wijsheid en sterkte bij je keuze: het is niet gemakkelijk!!
Mensch durf te leven
woensdag 29 december 2021 om 17:17
Ik zou als ik jou was niet teveel waarde hechten aan wat de vader allemaal wel of niet wil. In praktijk zijn de meeste vaders sowieso waardeloos, of ze er nu wel of niet voor gingen tijdens de zwangerschap, of ze nu wel of niet betrokken waren in de eerste jaren, of je nu volledig gepland of totaal ongepland samen een kind krijgt, zodra je uit elkaar bent heb je er meestal sowieso geen klap meer aan. Dus dat zou ik verder lekker negeren en alleen uitgaan van wat je zelf wil.Tvinkelz schreef: ↑28-12-2021 17:43Ik verwacht dat hij het eventuele kind wel zou willen zien en leren kennen. Daar komt ook zijn paniek vandaan. Hij wil de verantwoordelijkheid absoluut niet. Denkt dat hij het niet aan kan en heeft andere plannen met zijn leven. En hij is bang dat hij zich hoe dan ook een soort van verantwoordelijk voelt en dat dit een beperking op zijn vrijheid is.
Am Yisrael Chai!
woensdag 29 december 2021 om 21:58
Ik zou heel erg oppassen om het zo te zien. Grote Red Flag. Je beschrijving van hoe je je leven en gedachten aan kinderen ervaart staat vol met hoe je leven zoals hij nu is wel voor je werkt en het gewoon goed verloopt en je heeeeel veel niet echt kan omarmen aan het moederschap en kinderen hebben.
Je topic staat misschien niet voor niks onder Psyche. Als je meer kon omarmen in het gebeuren stond het bij Topic: Zwanger zijn, verwacht ik
woensdag 29 december 2021 om 22:27
Tvinkelz schreef: ↑28-12-2021 17:43Ik verwacht dat hij het eventuele kind wel zou willen zien en leren kennen. Daar komt ook zijn paniek vandaan. Hij wil de verantwoordelijkheid absoluut niet. Denkt dat hij het niet aan kan en heeft andere plannen met zijn leven. En hij is bang dat hij zich hoe dan ook een soort van verantwoordelijk voelt en dat dit een beperking op zijn vrijheid is.
Hoe zou het voor jou zijn als hij er over een aantal jaar wel aan toe is, en een gezin wil (gaat) stichten?
donderdag 30 december 2021 om 03:42
Tvinkelz schreef: ↑28-12-2021 14:40Dankjewel voor jullie reacties. Ze helpen me wel.
Ik heb al gesprekken aangevraagd bij FIOM en de huisarts en ben mijn gedachtes aan het ordenen in een document (aan de hand van vragen van het Fiom). Om bij mijn gevoel te komen probeer ik te mediteren en visualiseren, maar ik voel nu voornamelijk angst en paniek.
Dat zal ook aangewakkerd zijn door de enige andere persoon die het op dit moment weet: mijn scharrelvriend. Als hij had gereageerd van “Hoe dan ook, en hoe het ook tussen ons loopt, we gaan dit kind zo goed mogelijk steunen in de groei naar volwassenheid” dan verwacht ik dat ik me wel blij had gevoeld. Niet in de eerste plaats omdat ik dan niet alleen de verantwoordelijkheid had gehad.
Ik heb wel vriendinnen met wie ik dit kan bespreken, maar hoe lief en steunend ook, verwacht ik dat het gesprek wel gekleurd gaat worden door met wie ik praat. En dit is uiteindelijk míjn keuze. Vandaar dat ik het hier postte en ik heb veel aan de verschillende ervaringen en reacties. Dankjewel daarvoor!
Ik weet dat ik geen moeder hoef te worden en dat ik ook gelukkig kan zijn en blijven zonder kinderen. Dat is wel veranderd door de jaren heen. Ik was als meisje wel echt een poppenmoeder en droomde ervan om moeder te worden. Toen vriendinnen zwanger werden was ik jaloers en ik had ik het daar af en toe ook moeilijk mee. Als ik op hun kinderen paste dacht ik regelmatig “zou leuk zijn als die van mij zou zijn”. Dus die biologisch ingegeven moeder gevoelens herken ik wel. De laatste jaren zijn die wel minder sterk.
Maar de stap zetten om daadwerkelijk moeder te kunnen worden…, dat leek me echt altijd al heel erg spannend. Ook in een relatie met een partner met een gedeelde kinderwens. En omdat ik geen partner had is die drempel nog veel groter. Het is niet: de anticonceptie de deur uitgooien, samen gelukkig en blij zijn en dan maar hopen en zien. Maar actief en bewust stappen zetten om je kinderwens te doen vervullen. Idd dat passende homostel met wie je de rest van het (kinder-) leven door een deur moet is ook niet zomaar gevonden. En een donor waarbij de vader niet in beeld is vond ik ook niet ideaal tegenover mijn kind. Toen ik van een kennis hoorde dat ze zwanger is van een onbekende donor was ik jaloers dat zij die stap wel heeft durven zetten maar dacht ik evengoed “waar begin je aan!”.
Ik denk dat ik die inherente biologisch gedreven kinderwens dus nog steeds wel heb of in ieder geval zeker te weten wel had. Het is alleen de vraag of ik daaraan toe wil geven.
Ik denk dat ik een realistisch beeld heb van de zorgtaken van een kind. Ik weet alleen niet of ik ook vind/ voel dat je “er zoveel voor terug krijgt”.
Ik ben al 40…, de komende 20 jaar staan in het teken van het kind qua keuzes die ik maak. Terwijl mijn vriendinnen dan dus weer ook hun eigen dingen kunnen gaan doen omdat hun kinderen ouder en zelfstandiger zijn (of omdat ze überhaupt geen kinderen hebben!). Ik heb een redelijk salaris maar ik zal financieel en organisatorisch heel erg beperkt worden in mijn keuzes om de dingen te blijven doen waar ik als persoon op mezelf blij van word. Daarnaast zijn mijn ouders natuurlijk ook ouder. Ze zijn nog wel fit, maar mogelijkerwijs komen daar op kortere termijn ook nog wat zorgtaken bij die ik zou moeten combineren met het ouderschap. En mocht mijn kind willen gaan studeren, of op zichzelf willen gaan wonen ofzo, dan komt die periode ongeveer overeen met de periode van mijn pensioen. Financieel komt dat dan ook lekker bij elkaar…
Dank dat ik hier mag spuien.
Hier een ervaringsdeskundige. Ik was 34. Heb destijds drie dingen gedaan:
1. gesprek gehad met mijn beste vriend
2. en met de vader van mijn beste vriendin (de mijne was helaas als overleden)
3. zaken op een rijtje gezet
Punt 3. was het minst belangrijk. Ik heb een sheet gemaakt met alle voor- en nadelen die ik kon bedenken en daar punten aan gegeven van 0 tot 10. De optelling wees uit op behouden. Uit de gesprekken kwam dat het om één ding gaat. Wil je het kind krijgen, of niet? Meer smaken zijn er niet. Zo zei de huisarts dat ook. Er is geen tussenweg of 'gemaakt' plan. Een kind krijgen is groter dan jezelf.
Als elke verzel in je lijf zich daartegen verzet en je zou opgelucht zijn als je de zwangerschap afbreekt, moet je dat doen. Als dat niet zo is, komt het wel goed (gezien je omstandigheden). De vader lijkt me niet al te beroerd. Onconventioneel kan het wel zijn. Trek je dat?
inmiddels zijn we 13 jaar verder. Was het altijd makkelijk? Nee. Geen flauw benul hoe ik die eerste jaren deed naast werken en alle ballen in de lucht houden. Altijd alleen overal voor verantwoordelijk. Was het het waard? Ja. Is het het nog steeds waard? Absoluut. Ben je kwetsbaar als alleenstaande ouder? Zeker. Is het leven te plannen? Nee, want arrogantie. Ookal heb je oude ouders terwijl je zelf 40 bent. Je kunt ook 27, zwanger en getrouwd zijn en je man verliezen bij een ongeluk. Plan dus niet teveel. Is veel geld belangrijk? Nee. Wél of je het kind de liefde en aandacht en basisbehoeften kunt geven die het nodig heeft. Kun je daarin groeien? Ja. Baal je dan af en toe toch? Ja. Heb je enig netwerk nodig? Ja.
Gaat een kind krijgen over de wens of jij moeder wilt worden? Natuurlijk niet. Die gedachte is volkomen abstract, totdat je een kind krijgt. Je bent onderdeel van een groter geheel. Als er een kind komt, word je een 3.0 versie van jezelf. In die zin dat jij zelf minder belangrijk wordt. Je gaat anders denken t.a.v. je eigen 'geluk', dat in een ander perspectief komt te staan. Ben je dan nooit meer (op) jezelf? Dat niet. Alleen heb je daar minder tijd voor. Omdat je de natuur volgt die je de extended versie van jezelf maakt. Erg verfrissend.
Succes met je keuze. Ik heb nooit spijt gehad van de mijne. En die doet het super. Als gezegd inmiddels 13 en een blij, gelukkig wezen. Het mooiste onverwachte cadeau ooit.
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
donderdag 30 december 2021 om 09:33
Ik vertrouw er ook op dat ik een goed immuunsysteem heb en neem liever geen medicijnen als het niet nodig is. En daarin kies ik alsnog voor vaccineren.Verbinder schreef: ↑29-12-2021 21:58Ik zou heel erg oppassen om het zo te zien. Grote Red Flag. Je beschrijving van hoe je je leven en gedachten aan kinderen ervaart staat vol met hoe je leven zoals hij nu is wel voor je werkt en het gewoon goed verloopt en je heeeeel veel niet echt kan omarmen aan het moederschap en kinderen hebben.
Je topic staat misschien niet voor niks onder Psyche. Als je meer kon omarmen in het gebeuren stond het bij Topic: Zwanger zijn, verwacht ik
Het is niet dat ik puur op "mijn intuitie" of gevoel vaar en alle praktische en andere bezwaren maar van boord schuif of er dan ook verder niet over nadenk. Dus ik denk dat die red flag wel wat kleiner mag zijn.
En ik heb het topic onder psyche gezet omdat ik in mijn omgeving meer hoor van ongewilde kinderloosheid dan van ongeplande zwangerschap. Ik wil die vrouwen niet voor het hoofd stoten. En ik heb het idd (nog) niet omarmd omdat ik er met mijn hoofd en gevoel nog een keuze over wil maken of ik deze zwangerschap voort wil zetten. Dat is de reden dat ik onder psyche heb gezet.
En het mág toch ook gewoon dat je bepaalde aspecten van het moederschap niet zo leuk lijken of dat je ze uiteindelijk niet zo leuk vindt. Die blijmoedige, "halleluja", van een grote roze wolk en "alles is altijd fantastisch" oermoeders zijn sowieso schaars gezaaid in mijn omgeving. En ook de vrouwen in mijn omgeving die kinderloos zijn, ook die dat bewust zijn, zijn daar niet zo activistisch gepassioneerd en anti-kinderen in als dat ik hier soms ervaar.
donderdag 30 december 2021 om 09:42
Ik denk niet dat dat gaat gebeuren...
En zoals anderen al aangaven/ adviseerden ben ik nu voornamelijk met mezelf bezig. Met uitzoeken wat ík wil en hoe het voor mij voelt. Die keuze moet voor mij goed voelen.
En dat maakt me ook het beste weerbaar/ bestand tegen hoe het verder loopt in het leven.
