Psyche
alle pijlers
Ongepland zwanger 40 jaar: laatste kans op moederschap
dinsdag 28 december 2021 om 11:10
Ik heb altijd gedacht een kinderwens te hebben. Het liefst samen met een partner die dit ook graag zou willen. Die partner had en heb ik niet. Andere mogelijkheden om tot moederschap te komen heb ik ook onderzocht maar ik vond dat te gekunsteld en ik had er wel vrede mee dat ik zelf geen moeder meer zou worden. Niet alles is maakbaar in het leven en ik ben ook gelukkig zonder kinderen.
En nu.. ben ik dus 6 weken ongepland zwanger door onvoorzichtigheid tijdens seks met mijn scharrelvriend. Hij wil absoluut geen kinderen en is zo ongeveer ingestort van de paniek.
Ik had van te voren verwacht, dat als me zoiets zou overkomen dat ik zonder meer het kind zou willen houden. Dat ik wel zou schrikken maar ook overstelpt zou worden met moedergevoelens en blijheid. Dat ik het zékerstweten zou willen houden.
Dat blijkt dus niet zondermeer zo te zijn. Ik voel me niet zwanger en ook niet blij en ook geen moeder. Ik voel me vooral angstig.
Een kind alleen opvoeden lijkt me zo ontzettend zwaar. Ik vraag me af of ik daar nou gelukkiger van word. Ik heb het al druk genoeg met mezelf, heb graag tijd voor mezelf, en merk echt dat ik minder energie heb dan toen ik 20 was en heb de afgelopen jaren ook wel regelmatig verzucht "Ik ben blij dat ik geen kinderen heb". Ik heb geen familie in de buurt, de meeste van mijn vriendinnen hebben geen of al wat oudere kinderen en mijn wereldje is door corona sowieso al een stuk kleiner geworden qua sociale contacten. Ik heb een huis, een financiële buffer, een baan met mogelijkheden en vooruitzichten. Ik maak me zorgen over het klimaat en de gevolgen daarvan voor een kind. En of een kind wel voldoende netwerk, steun, stabiliteit om zich heen krijgt. Al die zorgen, laat staan als het kind niet gezond of niet gelukkig zou zijn.
Aan de andere kant is dit misschien wel een onverwachts godsgeschenk. Is dit wat op mijn pad komt en past dit bij mij. En komt het hoe dan ook vast wel goed.
Ik weet het gewoon echt niet!
Ik twijfel tussen abortus en alles doordenken, berekenen, hulp vragen en proberen te controlen en er dan maar op "vertrouwen op dat het allemaal wel goed komt". Van abortus ga ik mogelijk spijt krijgen. Van een kind op de wereld zetten mogelijk ook. En dat is nog veel erger....
En nu.. ben ik dus 6 weken ongepland zwanger door onvoorzichtigheid tijdens seks met mijn scharrelvriend. Hij wil absoluut geen kinderen en is zo ongeveer ingestort van de paniek.
Ik had van te voren verwacht, dat als me zoiets zou overkomen dat ik zonder meer het kind zou willen houden. Dat ik wel zou schrikken maar ook overstelpt zou worden met moedergevoelens en blijheid. Dat ik het zékerstweten zou willen houden.
Dat blijkt dus niet zondermeer zo te zijn. Ik voel me niet zwanger en ook niet blij en ook geen moeder. Ik voel me vooral angstig.
Een kind alleen opvoeden lijkt me zo ontzettend zwaar. Ik vraag me af of ik daar nou gelukkiger van word. Ik heb het al druk genoeg met mezelf, heb graag tijd voor mezelf, en merk echt dat ik minder energie heb dan toen ik 20 was en heb de afgelopen jaren ook wel regelmatig verzucht "Ik ben blij dat ik geen kinderen heb". Ik heb geen familie in de buurt, de meeste van mijn vriendinnen hebben geen of al wat oudere kinderen en mijn wereldje is door corona sowieso al een stuk kleiner geworden qua sociale contacten. Ik heb een huis, een financiële buffer, een baan met mogelijkheden en vooruitzichten. Ik maak me zorgen over het klimaat en de gevolgen daarvan voor een kind. En of een kind wel voldoende netwerk, steun, stabiliteit om zich heen krijgt. Al die zorgen, laat staan als het kind niet gezond of niet gelukkig zou zijn.
Aan de andere kant is dit misschien wel een onverwachts godsgeschenk. Is dit wat op mijn pad komt en past dit bij mij. En komt het hoe dan ook vast wel goed.
Ik weet het gewoon echt niet!
Ik twijfel tussen abortus en alles doordenken, berekenen, hulp vragen en proberen te controlen en er dan maar op "vertrouwen op dat het allemaal wel goed komt". Van abortus ga ik mogelijk spijt krijgen. Van een kind op de wereld zetten mogelijk ook. En dat is nog veel erger....
tvinkelz wijzigde dit bericht op 28-12-2021 11:18
Reden: Kan je de titel wijzigen naar: ONGEPLAND ZWANGER 40 JAAR: LAATSTE KANS OP MOEDERSCHAP: Abortus of houden?
Reden: Kan je de titel wijzigen naar: ONGEPLAND ZWANGER 40 JAAR: LAATSTE KANS OP MOEDERSCHAP: Abortus of houden?
12.40% gewijzigd
donderdag 30 december 2021 om 10:55
En je klinkt ook heel verstandig, vind ik!Tvinkelz schreef: ↑30-12-2021 09:33Ik vertrouw er ook op dat ik een goed immuunsysteem heb en neem liever geen medicijnen als het niet nodig is. En daarin kies ik alsnog voor vaccineren.
Het is niet dat ik puur op "mijn intuitie" of gevoel vaar en alle praktische en andere bezwaren maar van boord schuif of er dan ook verder niet over nadenk. Dus ik denk dat die red flag wel wat kleiner mag zijn.
En ik heb het topic onder psyche gezet omdat ik in mijn omgeving meer hoor van ongewilde kinderloosheid dan van ongeplande zwangerschap. Ik wil die vrouwen niet voor het hoofd stoten. En ik heb het idd (nog) niet omarmd omdat ik er met mijn hoofd en gevoel nog een keuze over wil maken of ik deze zwangerschap voort wil zetten. Dat is de reden dat ik onder psyche heb gezet.
En het mág toch ook gewoon dat je bepaalde aspecten van het moederschap niet zo leuk lijken of dat je ze uiteindelijk niet zo leuk vindt. Die blijmoedige, "halleluja", van een grote roze wolk en "alles is altijd fantastisch" oermoeders zijn sowieso schaars gezaaid in mijn omgeving. En ook de vrouwen in mijn omgeving die kinderloos zijn, ook die dat bewust zijn, zijn daar niet zo activistisch gepassioneerd en anti-kinderen in als dat ik hier soms ervaar.
donderdag 30 december 2021 om 10:55
donderdag 30 december 2021 om 11:43
Oh sorry, alleen de eerste post gelezen, daar werd er namelijk nog niet echt iets over gezegd.
donderdag 30 december 2021 om 14:09
Dat ben ik denk ik ook wel. Ik ben bij de huisarts geweest en die zei me dat ik hier de tijd voor moest nemen. Ik heb het met een goede vriendin gedeeld en ik heb een afspraak bij het Fiom staan. En misschien scheelt het ook dat ik even niet zo veel contact had met de man. Want die is echt in de paniekstand en daar wil ik me niet te veel door laten leiden.
De gesprekken en berichten hier helpen me ook. Zowel van de vrouwen die kozen voor moederschap als ook die kozen voor abortus en die dat nu nog steeds zien als een goede keuze.
Ik denk dat vooral het besef dat ik nog wat tijd hebt me wat rustiger maakt. Ik ben er veel mee bezig, maar hoef het nu nog niet te weten/ voelen... Ik voel wel instant paniek als ik denk aan het moment dat ik dat wel moet weten... maar dat is dus nu nog niet...
tvinkelz wijzigde dit bericht op 30-12-2021 14:24
5.28% gewijzigd
donderdag 30 december 2021 om 14:44
Had ik ook. Normale gevoelens denk ik. Alleen wordt er niet overgepraat met elkaar. Wilde heel graag een kind. Maar toen eenmaal zwanger en erg ziek de eerste maanden. Alleen maar op bed liggen. Toen dit bij trok kon ik meer gaan genieten .en we waren en zijn nog steeds heel blij met de kinderen. Je bent ook niet voor niets zwanger 9 maanden. Er verandert veel . Het is denk ik ook angst voor het onbekende.moizer schreef: ↑28-12-2021 15:10Bij het maken van je keuze kan ik je niet helpen.
Wel wil ik je meegeven dat niet iedereen meteen staat te juichen als ze zwanger zijn. Ik wilde dolgraag moeder worden. Heb een man, ook met kinderwens, we gingen er dus in goed overleg voor, zonder twijfel. Maar toch… toen ik zwanger was sloegen ineens de twijfel en angst toe. Ik wist ineens niet meer zeker of ik dit wel wilde en kon. Ik denk dat dit de angst voor het onbekende was. Ik kon natuurlijk niet meer terug (oké, abortus, maar dat was niet wat ik uiteindelijk wilde). Uiteraard hebben we de baby laten komen, ben ik er nog steeds dolgelukkig mee en heeft dit kind wat sibling gekregen.
Die angst is uiteindelijk verdwenen, net zoals jij gekomen was. Vrij plotseling, toen we ons (oké, ik mezelf) erbij neerlegde dat het kind zou komen.
donderdag 30 december 2021 om 15:11
Ik was 39 toen ik gepland en gewenst zwanger was van onze zoon en bijna 40 toen ik beviel. Hij is nu 8 en nu vind ik het bijna alle dagen heel erg leuk om moeder te zijn. Maar de eerste jaren en dan ook nog alleen? Oef, daar aan denken geeft me buikpijn. Zoon heeft tot 6 slecht geslapen, kwam elke nacht bij ons en altijd voor 6 uur wakker, lange periodes tussen 5 en 6. Tussen 1 en 2 jaar oud was hij elke nacht wakker met honger en soms bleef hij dan wel 1.5 uur wakker. Heel veel energie en temperamentvol. Ik vind hem geweldig en ik houd ontzettend veel van hem, maar ik vond het heel zwaar en zeker tot hij 4 was vond ik de balans meestal liggen op dat ik teveel van mezelf moest inleveren. En dan deed ik het nog samen met zijn vader, die ook zijn deel deed (wel meer reist voor zijn werk en minder energie had dan ik door een niet ontdekt hartprobleem), dus ik kon nog regelmatig afwisselen en ik kon wel 2 keer per week gaan sporten en zo.
En nu is het veel makkelijker en geniet ik er erg van, maar of ik nog echt geestelijk gezond zou zijn als ik het alleen had moeten doen, dat weet ik oprecht niet zeker. Ik had in ieder geval echt veel te weinig tijd voor mezelf, ik vond het echt overleven.
En ook dat zul je best overleven hoor, maar je hoeft er niet voor te kiezen.
En nu is het veel makkelijker en geniet ik er erg van, maar of ik nog echt geestelijk gezond zou zijn als ik het alleen had moeten doen, dat weet ik oprecht niet zeker. Ik had in ieder geval echt veel te weinig tijd voor mezelf, ik vond het echt overleven.
En ook dat zul je best overleven hoor, maar je hoeft er niet voor te kiezen.
donderdag 30 december 2021 om 15:39
Dan heb je ook wel pech hoor, maar ja het kan natuurlijk.
Ik heb 3 kinderen en die sliepen toch wel snel door, en met snel bedoel ik dan allemaal gemiddeld rond 1 jaar, even voor het gemak.
Maar de laatste, 9 maanden lang om de 3 uren wakker voor borstvoeding, was echt wel pittig hoor, dus 6 jaar is echt killing, dat sloopt je finaal lijkt mij.
Ik had kinderen krijgen voor mezelf afgesloten na de jongste (nu 1.5)
Dat was al een kadootje!
En toch...
Ik ben nu 41 en ongepland zwanger van de 4e!
Beetje tussen verschillende ac door, dus ja het is wel eigen schuld, te onvoorzichtig geweest, te makkelijk gedacht dat het niet zo'n vaart zou lopen.
Ik heb er ook echt wel even moeite mee gehad, maar weg laten halen kwam niet als serieuze optie in me op, in de zin van dat ik daar stappen voor heb gezet.
Ik bereid me wel voor op drukke tijden straks.
Al ben ik dan samen met de vader, het zal wel aanpoten worden de eerste tijd.
Ik deel dit even voor TO, misschien haal ik het straks weer weg, dus svp niet quoten.
Ik heb 3 kinderen en die sliepen toch wel snel door, en met snel bedoel ik dan allemaal gemiddeld rond 1 jaar, even voor het gemak.
Maar de laatste, 9 maanden lang om de 3 uren wakker voor borstvoeding, was echt wel pittig hoor, dus 6 jaar is echt killing, dat sloopt je finaal lijkt mij.
Ik had kinderen krijgen voor mezelf afgesloten na de jongste (nu 1.5)
Dat was al een kadootje!
En toch...
Ik ben nu 41 en ongepland zwanger van de 4e!
Beetje tussen verschillende ac door, dus ja het is wel eigen schuld, te onvoorzichtig geweest, te makkelijk gedacht dat het niet zo'n vaart zou lopen.
Ik heb er ook echt wel even moeite mee gehad, maar weg laten halen kwam niet als serieuze optie in me op, in de zin van dat ik daar stappen voor heb gezet.
Ik bereid me wel voor op drukke tijden straks.
Al ben ik dan samen met de vader, het zal wel aanpoten worden de eerste tijd.
Ik deel dit even voor TO, misschien haal ik het straks weer weg, dus svp niet quoten.
