Psyche
alle pijlers
Ongepland zwanger 40 jaar: laatste kans op moederschap
dinsdag 28 december 2021 om 11:10
Ik heb altijd gedacht een kinderwens te hebben. Het liefst samen met een partner die dit ook graag zou willen. Die partner had en heb ik niet. Andere mogelijkheden om tot moederschap te komen heb ik ook onderzocht maar ik vond dat te gekunsteld en ik had er wel vrede mee dat ik zelf geen moeder meer zou worden. Niet alles is maakbaar in het leven en ik ben ook gelukkig zonder kinderen.
En nu.. ben ik dus 6 weken ongepland zwanger door onvoorzichtigheid tijdens seks met mijn scharrelvriend. Hij wil absoluut geen kinderen en is zo ongeveer ingestort van de paniek.
Ik had van te voren verwacht, dat als me zoiets zou overkomen dat ik zonder meer het kind zou willen houden. Dat ik wel zou schrikken maar ook overstelpt zou worden met moedergevoelens en blijheid. Dat ik het zékerstweten zou willen houden.
Dat blijkt dus niet zondermeer zo te zijn. Ik voel me niet zwanger en ook niet blij en ook geen moeder. Ik voel me vooral angstig.
Een kind alleen opvoeden lijkt me zo ontzettend zwaar. Ik vraag me af of ik daar nou gelukkiger van word. Ik heb het al druk genoeg met mezelf, heb graag tijd voor mezelf, en merk echt dat ik minder energie heb dan toen ik 20 was en heb de afgelopen jaren ook wel regelmatig verzucht "Ik ben blij dat ik geen kinderen heb". Ik heb geen familie in de buurt, de meeste van mijn vriendinnen hebben geen of al wat oudere kinderen en mijn wereldje is door corona sowieso al een stuk kleiner geworden qua sociale contacten. Ik heb een huis, een financiële buffer, een baan met mogelijkheden en vooruitzichten. Ik maak me zorgen over het klimaat en de gevolgen daarvan voor een kind. En of een kind wel voldoende netwerk, steun, stabiliteit om zich heen krijgt. Al die zorgen, laat staan als het kind niet gezond of niet gelukkig zou zijn.
Aan de andere kant is dit misschien wel een onverwachts godsgeschenk. Is dit wat op mijn pad komt en past dit bij mij. En komt het hoe dan ook vast wel goed.
Ik weet het gewoon echt niet!
Ik twijfel tussen abortus en alles doordenken, berekenen, hulp vragen en proberen te controlen en er dan maar op "vertrouwen op dat het allemaal wel goed komt". Van abortus ga ik mogelijk spijt krijgen. Van een kind op de wereld zetten mogelijk ook. En dat is nog veel erger....
En nu.. ben ik dus 6 weken ongepland zwanger door onvoorzichtigheid tijdens seks met mijn scharrelvriend. Hij wil absoluut geen kinderen en is zo ongeveer ingestort van de paniek.
Ik had van te voren verwacht, dat als me zoiets zou overkomen dat ik zonder meer het kind zou willen houden. Dat ik wel zou schrikken maar ook overstelpt zou worden met moedergevoelens en blijheid. Dat ik het zékerstweten zou willen houden.
Dat blijkt dus niet zondermeer zo te zijn. Ik voel me niet zwanger en ook niet blij en ook geen moeder. Ik voel me vooral angstig.
Een kind alleen opvoeden lijkt me zo ontzettend zwaar. Ik vraag me af of ik daar nou gelukkiger van word. Ik heb het al druk genoeg met mezelf, heb graag tijd voor mezelf, en merk echt dat ik minder energie heb dan toen ik 20 was en heb de afgelopen jaren ook wel regelmatig verzucht "Ik ben blij dat ik geen kinderen heb". Ik heb geen familie in de buurt, de meeste van mijn vriendinnen hebben geen of al wat oudere kinderen en mijn wereldje is door corona sowieso al een stuk kleiner geworden qua sociale contacten. Ik heb een huis, een financiële buffer, een baan met mogelijkheden en vooruitzichten. Ik maak me zorgen over het klimaat en de gevolgen daarvan voor een kind. En of een kind wel voldoende netwerk, steun, stabiliteit om zich heen krijgt. Al die zorgen, laat staan als het kind niet gezond of niet gelukkig zou zijn.
Aan de andere kant is dit misschien wel een onverwachts godsgeschenk. Is dit wat op mijn pad komt en past dit bij mij. En komt het hoe dan ook vast wel goed.
Ik weet het gewoon echt niet!
Ik twijfel tussen abortus en alles doordenken, berekenen, hulp vragen en proberen te controlen en er dan maar op "vertrouwen op dat het allemaal wel goed komt". Van abortus ga ik mogelijk spijt krijgen. Van een kind op de wereld zetten mogelijk ook. En dat is nog veel erger....
tvinkelz wijzigde dit bericht op 28-12-2021 11:18
Reden: Kan je de titel wijzigen naar: ONGEPLAND ZWANGER 40 JAAR: LAATSTE KANS OP MOEDERSCHAP: Abortus of houden?
Reden: Kan je de titel wijzigen naar: ONGEPLAND ZWANGER 40 JAAR: LAATSTE KANS OP MOEDERSCHAP: Abortus of houden?
12.40% gewijzigd
dinsdag 28 december 2021 om 12:07
Het leest alsof je eigenlijk helemaal geen kinderen wil. Dat blijkt ook wel een beetje uit je gedrag: als je heel graag kinderen had gewild dan had je er waarschijnlijk al lang een (paar) gehad.
Dat gezegd hebbende: ik vind alleenstaand moederschap helemaal niet zwaar. Ik heb 2 kinderen, eentje inmiddels zo goed als volwassen en 1 kleintje, die ik beide zo goed als volledig alleen heb opgevoed en ik heb het overall vooral als een groot feest ervaren. Natuurlijk heb je in een kinderleven altijd zorgen en om mijn oudste kind heb ik zelfs hele erge zorgen gehad, en dat soort momenten zijn wel zwaar in je eentje, maar als er niks geks speelt en je kind zich gewoon volgens het boekje ontwikkelt zoals mijn jongste tot nu toe doet, dan is het vooral ontzettend leuk om moeder te zijn.
Maar ja, ik heb altijd zeker geweten dat ik het liefst van alles iemands moeder wilde worden, dus dat scheelt waarschijnlijk. Ik droomde dan weer nooit van een relatie en dat helpt vast ook.
Succes met je keuze.
Dat gezegd hebbende: ik vind alleenstaand moederschap helemaal niet zwaar. Ik heb 2 kinderen, eentje inmiddels zo goed als volwassen en 1 kleintje, die ik beide zo goed als volledig alleen heb opgevoed en ik heb het overall vooral als een groot feest ervaren. Natuurlijk heb je in een kinderleven altijd zorgen en om mijn oudste kind heb ik zelfs hele erge zorgen gehad, en dat soort momenten zijn wel zwaar in je eentje, maar als er niks geks speelt en je kind zich gewoon volgens het boekje ontwikkelt zoals mijn jongste tot nu toe doet, dan is het vooral ontzettend leuk om moeder te zijn.
Maar ja, ik heb altijd zeker geweten dat ik het liefst van alles iemands moeder wilde worden, dus dat scheelt waarschijnlijk. Ik droomde dan weer nooit van een relatie en dat helpt vast ook.
Succes met je keuze.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 28 december 2021 om 12:13
Wat je ook kiest, je zult altijd wel een keer denken 'wat als ik toen een andere keus had gemaakt'.
Het is ook makkelijker idealiseren wat je niet hebt.
Een kind heb je je leven lang en is veel werk. En het is niet leuk om je kind te moeten vertellen dat zijn of haar vader het helemaal niet zag zitten. Dat doet pijn.
Dus als je geen echte kinderwens hebt, en nu eigenlijk aleen twijfelt omdat je de zwangerschap als een 'teken' ziet, niet doen.
Het is ook makkelijker idealiseren wat je niet hebt.
Een kind heb je je leven lang en is veel werk. En het is niet leuk om je kind te moeten vertellen dat zijn of haar vader het helemaal niet zag zitten. Dat doet pijn.
Dus als je geen echte kinderwens hebt, en nu eigenlijk aleen twijfelt omdat je de zwangerschap als een 'teken' ziet, niet doen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
dinsdag 28 december 2021 om 12:29
Je bent al oud als 40-jarige en je scharrel wil beslist geen vader worden (en de zorgen en kosten daarvan waarschijnlijk) De maatschappij wordt steeds hysterischer en onleefbaarder (veel verplichtingen, moeten doorwerken tot je erbij neervalt) en duurder, dus waar zadel je zo'n potentieel kind mee op?
dinsdag 28 december 2021 om 12:30
Hoi Tvinkelz,
Een half jaar geleden zat ik ongeveer in jouw situatie, zelfde leeftijd. Was ook regelmatig blij om geen kinderen te hebben en maakte me zorgen over de verantwoordelijkheid, wat het betekent om een kind op de wereld te zetten en in een goede omgeving groot te brengen.
Ik zou je adviseren de komende weken de tijd te nemen om na de eerste schok rustig je gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten, en dat niet teveel willen dwingen. Toen ik naar de abortuskliniek ging (die verwijzing had ik in mijn paniek direct gevraagd), was het voor mij gevoelsmatig heel duidelijk dat dit niet was wat ik wilde. Het stond me heel erg tegen.
Daarna ben ik er over na gaan denken hoe ik dit financieel en praktisch zou kunnen gaan doen, of ik ruimte had om de eerste tijd van het moederschap goed op te vangen (inclusief eventueel langer verlof, huishoudelijke hulp indien nodig, ziekte van de baby of mezelf) en of het daadwerkelijk goed voelde om dit aan te gaan. Zelf heb ik ook geen vrienden of familie die kinderen hebben of echt in dezelfde fase zitten, maar ik denk dat je daar wel naar op zoek kunt gaan en dat dat ook wel wat vanzelf komt als je in die periode van je leven zit.
Fast forward, ik ben nu 26 weken zwanger en heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om ervoor te gaan. Het echt blije gevoel heeft lang geduurd en is er misschien nog steeds niet zoals ik anders (binnen een relatie) gehad zou hebben, dus of dat een graadmeter is weet ik niet, maar ik herken de fase van het in shock zijn en beren op de weg zien. Alleen al daarom zou ik de tijd die je hebt echt nemen. Het gaf mij een gerust gevoel dat ik zeker nog tot 12 weken zwangerschap had om alles te overdenken en door te voelen. Je kunt nog tot later abortus laten plegen, maar tot 12 weken kan het vrij makkelijk gedaan worden.
Als je wilt kunt je me altijd een PB sturen.
Ik wens je veel succes met je keuze
.
Een half jaar geleden zat ik ongeveer in jouw situatie, zelfde leeftijd. Was ook regelmatig blij om geen kinderen te hebben en maakte me zorgen over de verantwoordelijkheid, wat het betekent om een kind op de wereld te zetten en in een goede omgeving groot te brengen.
Ik zou je adviseren de komende weken de tijd te nemen om na de eerste schok rustig je gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten, en dat niet teveel willen dwingen. Toen ik naar de abortuskliniek ging (die verwijzing had ik in mijn paniek direct gevraagd), was het voor mij gevoelsmatig heel duidelijk dat dit niet was wat ik wilde. Het stond me heel erg tegen.
Daarna ben ik er over na gaan denken hoe ik dit financieel en praktisch zou kunnen gaan doen, of ik ruimte had om de eerste tijd van het moederschap goed op te vangen (inclusief eventueel langer verlof, huishoudelijke hulp indien nodig, ziekte van de baby of mezelf) en of het daadwerkelijk goed voelde om dit aan te gaan. Zelf heb ik ook geen vrienden of familie die kinderen hebben of echt in dezelfde fase zitten, maar ik denk dat je daar wel naar op zoek kunt gaan en dat dat ook wel wat vanzelf komt als je in die periode van je leven zit.
Fast forward, ik ben nu 26 weken zwanger en heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om ervoor te gaan. Het echt blije gevoel heeft lang geduurd en is er misschien nog steeds niet zoals ik anders (binnen een relatie) gehad zou hebben, dus of dat een graadmeter is weet ik niet, maar ik herken de fase van het in shock zijn en beren op de weg zien. Alleen al daarom zou ik de tijd die je hebt echt nemen. Het gaf mij een gerust gevoel dat ik zeker nog tot 12 weken zwangerschap had om alles te overdenken en door te voelen. Je kunt nog tot later abortus laten plegen, maar tot 12 weken kan het vrij makkelijk gedaan worden.
Als je wilt kunt je me altijd een PB sturen.
Ik wens je veel succes met je keuze
.
dinsdag 28 december 2021 om 12:47
Als je tevreden bent met je leven en het eigenlijk al achter je had gelaten en opties tor BOM moeder bewust hebt verworpen indertijd, dan zie ik niet in waarom je nu door een gevalletje 'toeval' ineens wel ervoor zou gaan.
Het ouderschap kan heel pittig zijn. Niet iedereen doet het fluitend, niet elk kind is even makkelijk, en als je dan ook nog gen enkele steun of praktische hulp in je omgeving hebt... Dan hangt alles af van je eigen praktische, fysieke en emotionele draagkracht, je veerkracht en je eigen vermogen om met stress om te gaan en de inperking van je vrijheden. Alleen jij weet hoe jouw draagkracht is. Ik zou als ik jou was gaan praten met die veiendinnen met oudere kinderen. Vraag ze eerlijk hoe het ouderschap was toen hun kids klein waren, vraag ze eerlijk of ze in praktische zin zouden kunnen ondersteunen als je het allewn gaat doen.z Onderzoek je opties, dan kan je je keuze baseren op alle informatie. .
Het ouderschap kan heel pittig zijn. Niet iedereen doet het fluitend, niet elk kind is even makkelijk, en als je dan ook nog gen enkele steun of praktische hulp in je omgeving hebt... Dan hangt alles af van je eigen praktische, fysieke en emotionele draagkracht, je veerkracht en je eigen vermogen om met stress om te gaan en de inperking van je vrijheden. Alleen jij weet hoe jouw draagkracht is. Ik zou als ik jou was gaan praten met die veiendinnen met oudere kinderen. Vraag ze eerlijk hoe het ouderschap was toen hun kids klein waren, vraag ze eerlijk of ze in praktische zin zouden kunnen ondersteunen als je het allewn gaat doen.z Onderzoek je opties, dan kan je je keuze baseren op alle informatie. .
dinsdag 28 december 2021 om 13:12
Lastig, TO. Waar doe je goed aan? Ik kan je niet adviseren, alleen mijn eigen ervaring delen. Ik dacht tot laat in de twintig dat ik geen kinderen wilde en meer dan genoeg had aan omgaan met de kinderen van vrienden en familie, en op de club waar ik lesgaf. Maar dat veranderde, vooral de gedachte aan een oude dag zonder eigen kinderen stond me enorm tegen. Ik hoefde niet per se een vaste partner, maar zou wel een vaderfiguur willen voor mijn kind. Ideaal leek me een verbond met twee homomannen, we zouden naast elkaar wonen en zo zou het kind maar liefst twee vaders en een moeder hebben.
Toen ik mijn man, die een kinderwens had, leerde kennen werd het allemaal natuurlijk toch anders. Ik kwam er aanvankelijk toch niet goed uit, maalde maar door over alles wat een kind in deze wrede wereld tegen zou kunnen komen, en heb uiteindelijk alle rationele argumenten en overwegingen in een document van zeven pagina's uitgeschreven. Dat hielp wel, want daarmee was het steeds maar malen uit mijn hoofd. De wijzer sloeg per saldo ietsje door naar 'ja', puur gevoelsmatig want uiteindelijk geeft dat meestal toch de doorslag, niet de ratio. Wanneer dan? Over een jaar, dat leek me goed. Mijn partner werd in die periode uitgezonden voor zijn werk en kwam onverwacht twee maanden eerder terug. Omdat hij eigenlijk veel langer weg zou zijn, had ik mijn cyclus en de kalender niet zo in de gaten gehouden. De dag van thuiskomst ben ik gelijk zwanger geraakt, bleek achteraf. Toch ongepland, maar dus niet ongewenst. Voor mij eigenlijk perfect, want echt bewust dé stap zetten was misschien toch moeilijk geweest.
Dit is nu negentien jaar geleden, mijn oudste zoon is inmiddels achttien, de jongste bijna zeventien. (10 maanden na de geboorte van de oudste ben ik wel heel bewust zwanger geworden van de tweede, ook weer in een keer raak ondanks dat ik toen al 35 was)
Nu, in de 50 en met de overgang achter de rug, voelt het voor mij achteraf alsof ik er door mijn hormonen destijds ingeluisd ben. Als ik het met de kennis van nu over zou moeten doen, zou ik denk ik passen. Het is best naar om toe te geven, maar ik ben toch meer een type om solo of met alleen een partner te leven. Daar is gelukkig wel een mouw aan te passen, juist omdat mijn zoons nu zelfstandiger zijn en ik natuurlijk mijn man heb, kan ik wanneer ik dat wil tijd voor mezelf nemen en bijvoorbeeld een week weggaan.
Met het oog op het milieu, de situatie in de wereld, de toekomst had ik positievere verwachtingen toen ik in 2002 zwanger werd. Wishful thinking, denk ik nu soms mismoedig, ingefluisterd destijds door rammelende eierstokken.
Verder kun je ook een kind krijgen dat niet gezond is, fysiek of psychisch. In zo'n geval is het veel lastiger tot soms onmogelijk om passende kinderopvang en onderwijs te vinden, wat kan betekenen dat je carriere niet verder van de grond komt, zeker als je er alleen voor staat.
Maar goed, allemaal rationele argumenten die je wel zeker moet overwegen.
Ik hoop dat je tot een beslissing kunt komen waar je helemaal achter kunt staan. Heel veel sterkte!
Toen ik mijn man, die een kinderwens had, leerde kennen werd het allemaal natuurlijk toch anders. Ik kwam er aanvankelijk toch niet goed uit, maalde maar door over alles wat een kind in deze wrede wereld tegen zou kunnen komen, en heb uiteindelijk alle rationele argumenten en overwegingen in een document van zeven pagina's uitgeschreven. Dat hielp wel, want daarmee was het steeds maar malen uit mijn hoofd. De wijzer sloeg per saldo ietsje door naar 'ja', puur gevoelsmatig want uiteindelijk geeft dat meestal toch de doorslag, niet de ratio. Wanneer dan? Over een jaar, dat leek me goed. Mijn partner werd in die periode uitgezonden voor zijn werk en kwam onverwacht twee maanden eerder terug. Omdat hij eigenlijk veel langer weg zou zijn, had ik mijn cyclus en de kalender niet zo in de gaten gehouden. De dag van thuiskomst ben ik gelijk zwanger geraakt, bleek achteraf. Toch ongepland, maar dus niet ongewenst. Voor mij eigenlijk perfect, want echt bewust dé stap zetten was misschien toch moeilijk geweest.
Dit is nu negentien jaar geleden, mijn oudste zoon is inmiddels achttien, de jongste bijna zeventien. (10 maanden na de geboorte van de oudste ben ik wel heel bewust zwanger geworden van de tweede, ook weer in een keer raak ondanks dat ik toen al 35 was)
Nu, in de 50 en met de overgang achter de rug, voelt het voor mij achteraf alsof ik er door mijn hormonen destijds ingeluisd ben. Als ik het met de kennis van nu over zou moeten doen, zou ik denk ik passen. Het is best naar om toe te geven, maar ik ben toch meer een type om solo of met alleen een partner te leven. Daar is gelukkig wel een mouw aan te passen, juist omdat mijn zoons nu zelfstandiger zijn en ik natuurlijk mijn man heb, kan ik wanneer ik dat wil tijd voor mezelf nemen en bijvoorbeeld een week weggaan.
Met het oog op het milieu, de situatie in de wereld, de toekomst had ik positievere verwachtingen toen ik in 2002 zwanger werd. Wishful thinking, denk ik nu soms mismoedig, ingefluisterd destijds door rammelende eierstokken.
Verder kun je ook een kind krijgen dat niet gezond is, fysiek of psychisch. In zo'n geval is het veel lastiger tot soms onmogelijk om passende kinderopvang en onderwijs te vinden, wat kan betekenen dat je carriere niet verder van de grond komt, zeker als je er alleen voor staat.
Maar goed, allemaal rationele argumenten die je wel zeker moet overwegen.
Ik hoop dat je tot een beslissing kunt komen waar je helemaal achter kunt staan. Heel veel sterkte!
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 28 december 2021 om 13:45
dit
en angst is normaal
je hebt 9 maanden de tijd om aan het idee te wennen
dinsdag 28 december 2021 om 14:40
Dankjewel voor jullie reacties. Ze helpen me wel.
Ik heb al gesprekken aangevraagd bij FIOM en de huisarts en ben mijn gedachtes aan het ordenen in een document (aan de hand van vragen van het Fiom). Om bij mijn gevoel te komen probeer ik te mediteren en visualiseren, maar ik voel nu voornamelijk angst en paniek.
Dat zal ook aangewakkerd zijn door de enige andere persoon die het op dit moment weet: mijn scharrelvriend. Als hij had gereageerd van “Hoe dan ook, en hoe het ook tussen ons loopt, we gaan dit kind zo goed mogelijk steunen in de groei naar volwassenheid” dan verwacht ik dat ik me wel blij had gevoeld. Niet in de eerste plaats omdat ik dan niet alleen de verantwoordelijkheid had gehad.
Ik heb wel vriendinnen met wie ik dit kan bespreken, maar hoe lief en steunend ook, verwacht ik dat het gesprek wel gekleurd gaat worden door met wie ik praat. En dit is uiteindelijk míjn keuze. Vandaar dat ik het hier postte en ik heb veel aan de verschillende ervaringen en reacties. Dankjewel daarvoor!
Ik weet dat ik geen moeder hoef te worden en dat ik ook gelukkig kan zijn en blijven zonder kinderen. Dat is wel veranderd door de jaren heen. Ik was als meisje wel echt een poppenmoeder en droomde ervan om moeder te worden. Toen vriendinnen zwanger werden was ik jaloers en ik had ik het daar af en toe ook moeilijk mee. Als ik op hun kinderen paste dacht ik regelmatig “zou leuk zijn als die van mij zou zijn”. Dus die biologisch ingegeven moeder gevoelens herken ik wel. De laatste jaren zijn die wel minder sterk.
Maar de stap zetten om daadwerkelijk moeder te kunnen worden…, dat leek me echt altijd al heel erg spannend. Ook in een relatie met een partner met een gedeelde kinderwens. En omdat ik geen partner had is die drempel nog veel groter. Het is niet: de anticonceptie de deur uitgooien, samen gelukkig en blij zijn en dan maar hopen en zien. Maar actief en bewust stappen zetten om je kinderwens te doen vervullen. Idd dat passende homostel met wie je de rest van het (kinder-) leven door een deur moet is ook niet zomaar gevonden. En een donor waarbij de vader niet in beeld is vond ik ook niet ideaal tegenover mijn kind. Toen ik van een kennis hoorde dat ze zwanger is van een onbekende donor was ik jaloers dat zij die stap wel heeft durven zetten maar dacht ik evengoed “waar begin je aan!”.
Ik denk dat ik die inherente biologisch gedreven kinderwens dus nog steeds wel heb of in ieder geval zeker te weten wel had. Het is alleen de vraag of ik daaraan toe wil geven.
Ik denk dat ik een realistisch beeld heb van de zorgtaken van een kind. Ik weet alleen niet of ik ook vind/ voel dat je “er zoveel voor terug krijgt”.
Ik ben al 40…, de komende 20 jaar staan in het teken van het kind qua keuzes die ik maak. Terwijl mijn vriendinnen dan dus weer ook hun eigen dingen kunnen gaan doen omdat hun kinderen ouder en zelfstandiger zijn (of omdat ze überhaupt geen kinderen hebben!). Ik heb een redelijk salaris maar ik zal financieel en organisatorisch heel erg beperkt worden in mijn keuzes om de dingen te blijven doen waar ik als persoon op mezelf blij van word. Daarnaast zijn mijn ouders natuurlijk ook ouder. Ze zijn nog wel fit, maar mogelijkerwijs komen daar op kortere termijn ook nog wat zorgtaken bij die ik zou moeten combineren met het ouderschap. En mocht mijn kind willen gaan studeren, of op zichzelf willen gaan wonen ofzo, dan komt die periode ongeveer overeen met de periode van mijn pensioen. Financieel komt dat dan ook lekker bij elkaar…
Dank dat ik hier mag spuien.
Ik heb al gesprekken aangevraagd bij FIOM en de huisarts en ben mijn gedachtes aan het ordenen in een document (aan de hand van vragen van het Fiom). Om bij mijn gevoel te komen probeer ik te mediteren en visualiseren, maar ik voel nu voornamelijk angst en paniek.
Dat zal ook aangewakkerd zijn door de enige andere persoon die het op dit moment weet: mijn scharrelvriend. Als hij had gereageerd van “Hoe dan ook, en hoe het ook tussen ons loopt, we gaan dit kind zo goed mogelijk steunen in de groei naar volwassenheid” dan verwacht ik dat ik me wel blij had gevoeld. Niet in de eerste plaats omdat ik dan niet alleen de verantwoordelijkheid had gehad.
Ik heb wel vriendinnen met wie ik dit kan bespreken, maar hoe lief en steunend ook, verwacht ik dat het gesprek wel gekleurd gaat worden door met wie ik praat. En dit is uiteindelijk míjn keuze. Vandaar dat ik het hier postte en ik heb veel aan de verschillende ervaringen en reacties. Dankjewel daarvoor!
Ik weet dat ik geen moeder hoef te worden en dat ik ook gelukkig kan zijn en blijven zonder kinderen. Dat is wel veranderd door de jaren heen. Ik was als meisje wel echt een poppenmoeder en droomde ervan om moeder te worden. Toen vriendinnen zwanger werden was ik jaloers en ik had ik het daar af en toe ook moeilijk mee. Als ik op hun kinderen paste dacht ik regelmatig “zou leuk zijn als die van mij zou zijn”. Dus die biologisch ingegeven moeder gevoelens herken ik wel. De laatste jaren zijn die wel minder sterk.
Maar de stap zetten om daadwerkelijk moeder te kunnen worden…, dat leek me echt altijd al heel erg spannend. Ook in een relatie met een partner met een gedeelde kinderwens. En omdat ik geen partner had is die drempel nog veel groter. Het is niet: de anticonceptie de deur uitgooien, samen gelukkig en blij zijn en dan maar hopen en zien. Maar actief en bewust stappen zetten om je kinderwens te doen vervullen. Idd dat passende homostel met wie je de rest van het (kinder-) leven door een deur moet is ook niet zomaar gevonden. En een donor waarbij de vader niet in beeld is vond ik ook niet ideaal tegenover mijn kind. Toen ik van een kennis hoorde dat ze zwanger is van een onbekende donor was ik jaloers dat zij die stap wel heeft durven zetten maar dacht ik evengoed “waar begin je aan!”.
Ik denk dat ik die inherente biologisch gedreven kinderwens dus nog steeds wel heb of in ieder geval zeker te weten wel had. Het is alleen de vraag of ik daaraan toe wil geven.
Ik denk dat ik een realistisch beeld heb van de zorgtaken van een kind. Ik weet alleen niet of ik ook vind/ voel dat je “er zoveel voor terug krijgt”.
Ik ben al 40…, de komende 20 jaar staan in het teken van het kind qua keuzes die ik maak. Terwijl mijn vriendinnen dan dus weer ook hun eigen dingen kunnen gaan doen omdat hun kinderen ouder en zelfstandiger zijn (of omdat ze überhaupt geen kinderen hebben!). Ik heb een redelijk salaris maar ik zal financieel en organisatorisch heel erg beperkt worden in mijn keuzes om de dingen te blijven doen waar ik als persoon op mezelf blij van word. Daarnaast zijn mijn ouders natuurlijk ook ouder. Ze zijn nog wel fit, maar mogelijkerwijs komen daar op kortere termijn ook nog wat zorgtaken bij die ik zou moeten combineren met het ouderschap. En mocht mijn kind willen gaan studeren, of op zichzelf willen gaan wonen ofzo, dan komt die periode ongeveer overeen met de periode van mijn pensioen. Financieel komt dat dan ook lekker bij elkaar…
Dank dat ik hier mag spuien.
dinsdag 28 december 2021 om 15:10
Bij het maken van je keuze kan ik je niet helpen.
Wel wil ik je meegeven dat niet iedereen meteen staat te juichen als ze zwanger zijn. Ik wilde dolgraag moeder worden. Heb een man, ook met kinderwens, we gingen er dus in goed overleg voor, zonder twijfel. Maar toch… toen ik zwanger was sloegen ineens de twijfel en angst toe. Ik wist ineens niet meer zeker of ik dit wel wilde en kon. Ik denk dat dit de angst voor het onbekende was. Ik kon natuurlijk niet meer terug (oké, abortus, maar dat was niet wat ik uiteindelijk wilde). Uiteraard hebben we de baby laten komen, ben ik er nog steeds dolgelukkig mee en heeft dit kind wat sibling gekregen.
Die angst is uiteindelijk verdwenen, net zoals jij gekomen was. Vrij plotseling, toen we ons (oké, ik mezelf) erbij neerlegde dat het kind zou komen.
Wel wil ik je meegeven dat niet iedereen meteen staat te juichen als ze zwanger zijn. Ik wilde dolgraag moeder worden. Heb een man, ook met kinderwens, we gingen er dus in goed overleg voor, zonder twijfel. Maar toch… toen ik zwanger was sloegen ineens de twijfel en angst toe. Ik wist ineens niet meer zeker of ik dit wel wilde en kon. Ik denk dat dit de angst voor het onbekende was. Ik kon natuurlijk niet meer terug (oké, abortus, maar dat was niet wat ik uiteindelijk wilde). Uiteraard hebben we de baby laten komen, ben ik er nog steeds dolgelukkig mee en heeft dit kind wat sibling gekregen.
Die angst is uiteindelijk verdwenen, net zoals jij gekomen was. Vrij plotseling, toen we ons (oké, ik mezelf) erbij neerlegde dat het kind zou komen.
dinsdag 28 december 2021 om 15:15
Hoi hoi, snap jouw angst heel ik goed zat in een soort vergelijkbare situatie.
Maar kan je uit eigen ervaren zeggen heb het eindelijk gehouden.
En tot de dag van vandaag geen moment spijt gehad.
Had nooit een kinderwens maar moeder mogen zijn is het mooiste en beste dat me ooit overkomen is.
Voor mij voelt het als een eer een zegen en een verrijking voor mijn leven.
Een aangezien het waarschijnlijk je laatste kan is zou ik er heel erg goed over nadenken.
In ieder geval heel erg veel sterkte met je keuze!
En wat de rest zegt alles is goed zolang je er maar voor 100% achter staat.
Maar kan je uit eigen ervaren zeggen heb het eindelijk gehouden.
En tot de dag van vandaag geen moment spijt gehad.
Had nooit een kinderwens maar moeder mogen zijn is het mooiste en beste dat me ooit overkomen is.
Voor mij voelt het als een eer een zegen en een verrijking voor mijn leven.
Een aangezien het waarschijnlijk je laatste kan is zou ik er heel erg goed over nadenken.
In ieder geval heel erg veel sterkte met je keuze!
En wat de rest zegt alles is goed zolang je er maar voor 100% achter staat.
dinsdag 28 december 2021 om 15:26
Maar dat had jij ook gezegd als TO 25 wasredbulletje schreef: ↑28-12-2021 15:25Als je vriendinnen in een andere levensfase zitten dat zij juist eindelijk weer kunnen gaan genieten van hun vrijheid, dan heb je goed kans dat je uit elkaar groeit omdat jij een handenbindertje hebt waar je kostbare tijd en geld de komende 20 jaar naartoe gaan.
dinsdag 28 december 2021 om 15:32
Het zijn altijd verloren jaren maar zit je met je vriendinnen in 't zelfde schuitje is 't gedeelde smart. Nu heeft TO de boot gemist en gaan de kinderen van vrienden bijna 't huis uit terwijl zij nog vanaf 0 moet beginnen. Vriendinnen die eindelijk weer volwassen uitjes met elkaar kunnen plannen zonder geregel met oppas. En TO is niet rijk schrijft ze dus dat zal extra belemmeringen opleveren voor haar eigen leven en dat van haar potentiële kind. Het leven wordt steeds duurder.
dinsdag 28 december 2021 om 15:37
Voor de statistieken hier dan iemand die heeft gekozen om de zwangerschap af te breken.
Het viel me zwaar, het voelde tegennatuurlijk en de abortus zelf werd een traumatische ervaring, iets wat ik nooit had verwacht en waar ik geen rekening mee had gehouden.
Maar hoewel ik het als een verrijking zou zien, heb ik geen sterke wens om moeder te zijn. Ik ben bang om een kind op de wereld te zetten zoals die nu is, ik heb geen netwerk wat mij kan ondersteunen en om alleen een kind groot te brengen lijkt me te ambitieus. Achteraf gezien was het de juiste beslissing. Deze ervaring heeft me juist gesterkt in mijn keuze om geen kinderen te willen.
Ik heb mijn gevoel uiteindelijk leidend laten zijn en dat was bij mij vooral angst en ontreddering en het uitblijven van het gevoel dat je vertelt dat het goedkomt.
Het viel me zwaar, het voelde tegennatuurlijk en de abortus zelf werd een traumatische ervaring, iets wat ik nooit had verwacht en waar ik geen rekening mee had gehouden.
Maar hoewel ik het als een verrijking zou zien, heb ik geen sterke wens om moeder te zijn. Ik ben bang om een kind op de wereld te zetten zoals die nu is, ik heb geen netwerk wat mij kan ondersteunen en om alleen een kind groot te brengen lijkt me te ambitieus. Achteraf gezien was het de juiste beslissing. Deze ervaring heeft me juist gesterkt in mijn keuze om geen kinderen te willen.
Ik heb mijn gevoel uiteindelijk leidend laten zijn en dat was bij mij vooral angst en ontreddering en het uitblijven van het gevoel dat je vertelt dat het goedkomt.
dinsdag 28 december 2021 om 15:41
Maar daar komen weer andere contacten voor in de plaats. Via je kind o.a. En die zitten dan wel in dezelfde fases. En ook in verschillende fases kun je gewoon bevriend blijven natuurlijk.redbulletje schreef: ↑28-12-2021 15:25Als je vriendinnen in een andere levensfase zitten dat zij juist eindelijk weer kunnen gaan genieten van hun vrijheid, dan heb je goed kans dat je uit elkaar groeit omdat jij een handenbindertje hebt waar je kostbare tijd en geld de komende 20 jaar naartoe gaan.
