Psyche
alle pijlers
onverwachts overlijden
woensdag 3 oktober 2007 om 23:20
Hoi viva-forummers,
Ik ben nieuw hier op het forum. Ik ben 28.
Anderhalve week geleden is mijn moeder plotseling overleden. Ik had haar woensdagmiddag nog aan de telefoon en 's avonds was ze dood, maar dit hoorde ik pas zondag.
Ik ben verdoofd en besef nog helemaal niet dat ze er niet meer is. Natuurlijk is er al het geregel, eerst de begrafenis en nu het papierwerk. Dit houdt mijn hoofd nog een beetje boven water, maar ik voel heel weinig.
Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en hoop via deze weg misschien wat troost te vinden. Ik weet het ook niet meer.
Ik ben nieuw hier op het forum. Ik ben 28.
Anderhalve week geleden is mijn moeder plotseling overleden. Ik had haar woensdagmiddag nog aan de telefoon en 's avonds was ze dood, maar dit hoorde ik pas zondag.
Ik ben verdoofd en besef nog helemaal niet dat ze er niet meer is. Natuurlijk is er al het geregel, eerst de begrafenis en nu het papierwerk. Dit houdt mijn hoofd nog een beetje boven water, maar ik voel heel weinig.
Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en hoop via deze weg misschien wat troost te vinden. Ik weet het ook niet meer.
woensdag 3 oktober 2007 om 23:25
Murcielago, allereerst gecondoleerd.
Het is logisch dat je nu weinig voelt, je moet je met allerlei praktische zaken bezighouden. Heb je hulp of moet je alles zelf doen?
En mag ik vragen waarom je het zondag pas gehoord hebt?
Verder is het ook normaal dat het besef dat ze er niet meer is nog niet tot je doordringt en dat je niet weet hoe ermee om te gaan. Mijn moeder is een half jaar geleden overleden en ik kan het soms ook nog niet geloven.
Sterkte.
Het is logisch dat je nu weinig voelt, je moet je met allerlei praktische zaken bezighouden. Heb je hulp of moet je alles zelf doen?
En mag ik vragen waarom je het zondag pas gehoord hebt?
Verder is het ook normaal dat het besef dat ze er niet meer is nog niet tot je doordringt en dat je niet weet hoe ermee om te gaan. Mijn moeder is een half jaar geleden overleden en ik kan het soms ook nog niet geloven.
Sterkte.
Cum non tum age
woensdag 3 oktober 2007 om 23:38
woensdag 3 oktober 2007 om 23:47
Beste Murcielago,
Allereerst, gecondoleerd! Omdat het plotseling is gegaan, kan ik me heel goed voorstellen hoe jij je voelt, want ik heb een tijd terug precies hetzelfde meegemaakt, moeder ook onverwachts overleden. Mocht je behoefte hebben om je verhaal te doen, nu of in de toekomst...dan hoor ik dat wel van je.
Verder wil ik je heel veel sterkte en kracht wensen!
Xan
Allereerst, gecondoleerd! Omdat het plotseling is gegaan, kan ik me heel goed voorstellen hoe jij je voelt, want ik heb een tijd terug precies hetzelfde meegemaakt, moeder ook onverwachts overleden. Mocht je behoefte hebben om je verhaal te doen, nu of in de toekomst...dan hoor ik dat wel van je.
Verder wil ik je heel veel sterkte en kracht wensen!
Xan
woensdag 3 oktober 2007 om 23:51
Wat fijn, meteen zoveel reacties!
Ik hoorde het pas zondag, omdat we altijd ongeveer twee keer per week belden en ik vrijdag een tentamen had, dus druk was met studeren. We zouden zondagavond weer bellen hadden we gezegd. Ze woonde alleen en ze deed vrijwilligerswerk waar ze wel vaker een paar dagen niet heen ging. Uiteindelijk (op zondag) hebben de buren alarm geslagen. Ze bleek gestorven aan een maagbloeding.
Ik ben enig kind en mijn ouders zijn al 15 jaar gescheiden, maar gelukkig gingen we alledrie wel goed met elkaar om en mijn vader steunt me dus ook enorm. Maar soms word ik ook wel gek van hem, zoals dat hij nu elke dag wil bellen en mijn stem wil horen en ik ook gewoon wat rust nodig heb. Maar dit heb ik hem uitgelegd en hij begrijpt het wel.
Ik doe mijn best om voor mezelf te zorgen nu, maar eten interesseert me niet en slapen is ook een hele opgave.
Dankjewel voor jullie reacties!
Noa, mag ik vragen hoe jouw moeder is overleden? was dat ook plots, of een lag ziekbed?
Ik hoorde het pas zondag, omdat we altijd ongeveer twee keer per week belden en ik vrijdag een tentamen had, dus druk was met studeren. We zouden zondagavond weer bellen hadden we gezegd. Ze woonde alleen en ze deed vrijwilligerswerk waar ze wel vaker een paar dagen niet heen ging. Uiteindelijk (op zondag) hebben de buren alarm geslagen. Ze bleek gestorven aan een maagbloeding.
Ik ben enig kind en mijn ouders zijn al 15 jaar gescheiden, maar gelukkig gingen we alledrie wel goed met elkaar om en mijn vader steunt me dus ook enorm. Maar soms word ik ook wel gek van hem, zoals dat hij nu elke dag wil bellen en mijn stem wil horen en ik ook gewoon wat rust nodig heb. Maar dit heb ik hem uitgelegd en hij begrijpt het wel.
Ik doe mijn best om voor mezelf te zorgen nu, maar eten interesseert me niet en slapen is ook een hele opgave.
Dankjewel voor jullie reacties!
Noa, mag ik vragen hoe jouw moeder is overleden? was dat ook plots, of een lag ziekbed?
woensdag 3 oktober 2007 om 23:52
ten eerste moet je je niet schamen en het erg vinden van jezelf dat je niks voelt. (dus dat je steeds denkt ik moet nu huilen want dat hoort zo, ik denk van wat moet ik vanavond eten, o nee wat belachlijk dat ik aan het eten denk enz.) jij bent jij, laat het over je heen komen dan doet jou gevoel de rest wel.
je moet niet jou verstand (die hebben we) bepalen wat jou gevoel moet wezen.
jou verstand zegt nu, de begravenis en het papierwerk. dit houd je op de been.
de ene persoon huilt direct en er komt niks meer uit handen, een ander komt het verdriet na de begravenis. en bij andere mensen zijn nooit intense gevoelens maar zijn er 10 jaar mee bezig.
wat ik dus bedoel geen mens is gelijk.
ik wens je veel sterkte met het verlies van je moeder.
je moet niet jou verstand (die hebben we) bepalen wat jou gevoel moet wezen.
jou verstand zegt nu, de begravenis en het papierwerk. dit houd je op de been.
de ene persoon huilt direct en er komt niks meer uit handen, een ander komt het verdriet na de begravenis. en bij andere mensen zijn nooit intense gevoelens maar zijn er 10 jaar mee bezig.
wat ik dus bedoel geen mens is gelijk.
ik wens je veel sterkte met het verlies van je moeder.
woensdag 3 oktober 2007 om 23:55
gecondoleert met t verlies van je moeder.
dat je je verdooft voelt is heel normaal,dat had ik ook toen mijn moeder doodging.
het kan nog n tijdje duren voordat t echt tot je doordringt dat ze er niet meer is.
praat over haar,niet alleen over haar dood maar ook de leuke dingen van vroeger,dat is goed voor je verwerking.huil als je dat kunt,maar lach ook dat is heel belangrijk.
en je mag ook boos worden.
ik was heel boos op m,n moeder dat ze zomaar dood ging en MIJ in de steek liet.ik heb daar maanden last van gehad.
en nog n tip,doe niet te snel haar spullen weg.vaak kan je na jaren nog spijt krijgen van iets dat je weg hebt gedaan.
en praat met je familie niet alleen nu maar later ook,dat is heel belangrijk.
niet je verdriet wegstoppen.
ik wens je heel veel sterkte enne denk om jezelf he.
dat je je verdooft voelt is heel normaal,dat had ik ook toen mijn moeder doodging.
het kan nog n tijdje duren voordat t echt tot je doordringt dat ze er niet meer is.
praat over haar,niet alleen over haar dood maar ook de leuke dingen van vroeger,dat is goed voor je verwerking.huil als je dat kunt,maar lach ook dat is heel belangrijk.
en je mag ook boos worden.
ik was heel boos op m,n moeder dat ze zomaar dood ging en MIJ in de steek liet.ik heb daar maanden last van gehad.
en nog n tip,doe niet te snel haar spullen weg.vaak kan je na jaren nog spijt krijgen van iets dat je weg hebt gedaan.
en praat met je familie niet alleen nu maar later ook,dat is heel belangrijk.
niet je verdriet wegstoppen.
ik wens je heel veel sterkte enne denk om jezelf he.
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
donderdag 4 oktober 2007 om 00:07
de klap komt nog zeggen idd veel mensen. dit hoeft ook niet zo te wezen.
ik heb na de dood van mijn vader wel verdriet gehad, maar nu is het 4 jaar geleden en ik kan zomaar een uur heel erg verdriet hebben ( dit gebeurd 5 keer per jaar). dan mis ik hem zo.
maar echt een klap dat alles op me af kwam heb ik niet gehad, een ander krijgt het wel.
dus wees er niet bang voor, het komt zoals het komt.
ik heb na de dood van mijn vader wel verdriet gehad, maar nu is het 4 jaar geleden en ik kan zomaar een uur heel erg verdriet hebben ( dit gebeurd 5 keer per jaar). dan mis ik hem zo.
maar echt een klap dat alles op me af kwam heb ik niet gehad, een ander krijgt het wel.
dus wees er niet bang voor, het komt zoals het komt.
donderdag 4 oktober 2007 om 00:07
afscheid nemen is wel heel belangrijk natuurlijk. we zouden nog samen naar griekenland gaan, dus ik denk dat ik daar nu alleen naartoe ga, als al het geregel achter de rug is. Zo neem ik dan afscheid van haar, een beetje.
Maar weet je, ik vertel mezelf ook dat haar tenminste een lang ziekbed bespaard is gebleven, in en uit het ziekenhuis, langzaam wegteren. want nu heeft ze tenminste niet beseft dat ze doodging, dus heeft ze daar ook niet over ingezeten. hoop ik.
Maar weet je, ik vertel mezelf ook dat haar tenminste een lang ziekbed bespaard is gebleven, in en uit het ziekenhuis, langzaam wegteren. want nu heeft ze tenminste niet beseft dat ze doodging, dus heeft ze daar ook niet over ingezeten. hoop ik.
donderdag 4 oktober 2007 om 00:10
donderdag 4 oktober 2007 om 00:15
dat is het moeilijkst, waar heeft ze aan gedacht en je hoopt, want je bent niet bij haar geweest. dit is het nadeel van plotseling overlijden, je blijft toch wel met vragen zitten.
hier kan ik niks over schrijven want dat heb ik niet meegemaakt.
maar je moet je niet verplicht voelen om naar griekenland te gaan.
alleen als je het zelf wilt, en het kan over een jaar nog.
hier kan ik niks over schrijven want dat heb ik niet meegemaakt.
maar je moet je niet verplicht voelen om naar griekenland te gaan.
alleen als je het zelf wilt, en het kan over een jaar nog.
donderdag 4 oktober 2007 om 00:19
Mijn moeder is onverwachts gestorven aan de zeldzame vleesetende ziekte toen we in nederland waren voor vakantie. Ik ben een paar maanden verdoofd geweest.
Doordringen doet het nog steeds niet en het rare is ik kan niet huilen. Wel ben ik een stuk agressiever/bozer geworden. Rouw verwerking gaat bij iedereen anders maar wat voor iedereen denk ik geld is dat het tijd nodig heeft, soms wel jaren..........
Doordringen doet het nog steeds niet en het rare is ik kan niet huilen. Wel ben ik een stuk agressiever/bozer geworden. Rouw verwerking gaat bij iedereen anders maar wat voor iedereen denk ik geld is dat het tijd nodig heeft, soms wel jaren..........
donderdag 4 oktober 2007 om 00:19
haha, tuurlijk griekenland loopt niet weg! nee hoor, maar ik vind het juist heel fijn om te reizen als ik verdrietig ben. en het is een fijne onderbreking van het druilerige winterweer hier :-)
Ik hoop idd maar dat ze aan fijne dingen heeft kunnen denken nog. En natuurlijk dat ze aan mij heeft gedacht.
De begrafenis was ook heel mooi, ik heb bijna alles zelf gedaan en gezegd en er is behoorlijk wat gelachen, dat wilde ik ook graag. niet allemaal zo'n spreekwoordelijke grafkop, maar lachen om de rare dingen die ze gedaan heeft.
Ik hoop idd maar dat ze aan fijne dingen heeft kunnen denken nog. En natuurlijk dat ze aan mij heeft gedacht.
De begrafenis was ook heel mooi, ik heb bijna alles zelf gedaan en gezegd en er is behoorlijk wat gelachen, dat wilde ik ook graag. niet allemaal zo'n spreekwoordelijke grafkop, maar lachen om de rare dingen die ze gedaan heeft.
donderdag 4 oktober 2007 om 00:20
Ja, inderdaad...52 jaar is ook belachelijk jong, 66 jaar is ook nog veel te vroeg hoor! De moeder van mijn moeder leeft ook nog...92 is het mensje. Geestelijk nog heel kwiek, en er gaat geen dag voorbij dat ze het over mijn moeder heeft....logisch....ze heeft haar eigen dochter overleeft, eigenlijk onnatuurlijk.
Nogmaals, veel sterkte en ik kom zeker nog terug op je topic!
donderdag 4 oktober 2007 om 00:22
hoi rufus, ik begrijp wat je bedoelt met agressiever. ik ben nu ook helemaal niet bezig met wat mensen van me denken dus ben ik nu wel bot. ik denk dat dat met de tijd ook wel weer wegtrekt.
Ik kan ook nog niet echt huilen, maar ik denk dat dat niet raar is. Voor mijn gevoel is ze er nog, dus ik kan dat verdriet nog niet voelen.
Ik kan ook nog niet echt huilen, maar ik denk dat dat niet raar is. Voor mijn gevoel is ze er nog, dus ik kan dat verdriet nog niet voelen.
