onverwachts overlijden

Hallo Murcielago, het is goed om te lachen en te huilen. Lachen is ook een emotie, net zo goed als huilen. Het gaat pas niet goed als je dat geen van beide meer doet.

Ik zat op de dag dat mijn vader overleed s'avonds te kijken naar de 1 of andere cabaretier op tv samen met mijn moeder, en we zaten allebei hard te lachen. Daarna zaten we weer te huilen, maar goed.



Wat moet dat moeilijk zijn om het huis van je moeder op te ruimen. Al haar persoonlijke spulletjes waar zij waarde aan hechtte, die van haar waren. Gooi niet alles weg. Neem wat mee naar je huis en leg het desnoods in een laatje. Daar kan je later altijd nog een keer naar kijken.

Ik heb de gekste dingen van mijn vader verzameld: een stanleymes waar hij zijn initialen in gekrast had, een pen, een rolmaat.



En FV, dankjewel voor de tekst. Ik moest er om huilen.

Wat een geluk dat je broertje jou nog heeft. En zo zie je maar weer, iedereen gaat anders om met zijn verdriet.

Mijn hemel, wat erg... Sterkte!

Antonio schreef op 04 oktober 2007 @ 09:24:

Allereerst gecondoleerd, murcielago. En noa, dit wist ik niet, wat knap dat je tochj zo vrolijk bent ondanks dat je moeder is overleden.



Ik durf het bijna niet te zeggen hier, maar ik hou zoveel van mijn moeder dat haar dood, die uiteraard een keer komt, me heel erg zal treffen. Ik geniet enorm van mijn moeders vrolijkheid, ik moet haar even knuffelen als ik haar zie. Ik word ik november 42, ben ik nou abnormaal, of moet ik minder van mijn moeder gaan houden? Ik maak me daar wel eens zorgen over. Ik troost me met het feit dat ze er nog is, maar ik vrees magere Hein met grote vrezen.

Mijn man is op 10 aug 2007 zijn moeder (55) verloren. Ze overleed slechts 4,5 week na de diagnose (longkanker). Van die 4,5 week waren wij 2,5 week op vakantie (artsen hebben niet aan zien komen dat het zo snel zou gaan, ze gaven haar nog 1,5 jaar ofzo). We zijn eerder van vakantie teruggekomen omdat ze zo achteruit ging. Mijn man (33 jr) is ook een echt moederskindje. Ik denk dat hij in een overlevingsstand staat ofzo, want ik merk weinig tot niets aan hem. Maar heel langzaam begin je te zien dat het niet goed met hem gaat... Ik hoop maar dat ik op een gegeven moment een ingeving krijg ofzo en weet hoe ik hem kan helpen, want hij is zo gesloten als 600 oesters.

Veel sterkte toegewenst. Ik herken het wel, dat sterk zijn. Maar 's nachts in je bed liggen huilen, terwijl overdag mensen je betichten van het feit dat je geen verdriet hebt. Vond het een goede tip van wie het zei: wees niet te sterk, als je dan later instort zullen mensen geneigd zijn eerder ' weg te lopen'. Ik heb beide ouders nog, maar een soort haat-liefde verhouding ermee. Het is precies zoals in dat liedje van Karin Bloemen, ik zou graag zeggen dat mijn rottige gedrag soms me erg spijt, maar somehow gaat het gewoon niet. En op een dag is het te laat. Achterlijk eigenlijk, je zal terecht boos op me moeten zin: ik heb mijn ouders nog en de kans alles goed te maken.



Ik zou trouwens eventjes wachten met Griekenland, misschien een jaar na haar overlijden een soort herdenkingsreis maken, op een mooie plek (waarvan je zeker weet dat je moeder het mooi had gevonden) iets van haar spullen achterlaten, zodat het lijkt alsof ze er toch is geweest. Misschien klinkt dat heel stom, maar dat dacht ik ineens.



Nogmaals: enorm veel sterkte en blijf schrijven, een forum lijkt maar een forum maar dat is het uiteindelijk niet; mensen van vlees en bloed schrijven hier en denken met je mee.



x

Murcielago, .



Ik droom ook nog steeds vaak over mijn vader. Dan is hij er weer en zit gewoon weer naast me op de bank. Na zo'n droom weet ik ook opeens weer hoe zijn stem klinkt. Ik ben er altijd heel erg blij mee.



Gaat het verder goed met je?

Hoe gaat het nu met je murcielago? Als ik eerlijk ben heb ik enerzijds moeite met dit topic, ik ben weinig (praktisch) bezig met het overlijden van mijn moeder. Compleet weggestopt. Ik lees dan een aantal reacties waarin rouwreacties worden genoemd en die heb ik nauwelijks. Ik hou zo zielsveel van haar en wil graag om haar rouwen, maar ik ben nu zover gekomen dat het nu diep weggedrukt is. Mede door mijn 'sterkzijn' en bergen willen verzetten. Uiteindelijk heb ik mezelf er alleen maar mee en ontvang ik geen applaus van mijn omgeving. (niet dat ik daar op zat te wachten hoor, ik wil enkel aangeven dat het niet zinvol is voor mij)



Als ik mijn eigen huistuinenkeukenpsychologie toepas, heeft het wel invloed op verschillende dingen in mijn dagelijks leven. Ik ben als persoon veranderd en lijk wel minder verstandig te zijn geworden. Dingen waarvan ik voorheen zou zeggen; 'dat doe je toch niet', doe ik nu wel met in mijn achterhoofd dat ik niet trouw aan mezelf ben en mezelf min of meer een beetje schaam t.o.v. mijn moeder. Vermoedelijk mis ik haar raad die ik voor zo'n beetje alles in mijn leven vroeg.



Je kan uit dit verhaal mijn (herhaaldelijke) advies wel halen denk ik.



Er is geen rouwprotocol....luister naar jezelf. Zooo belangrijk blijkt nu voor mij. Ik deed dat te weinig. Komt tijd komt raad en laat het verdriet toe zodra die weer de kop op steekt. Het is verschrikkelijk pijnlijk, maar op die manier kun je het denk ik uiteindelijk wel beter een plekje geven.



Het klinkt misschien erg bitter, maar ik ben nu 2 jaar verder en in mijn omgeving is er niemand (meer) die er naar taalt of vraagt. Zelf ben ik van mening dat de (vele) steun(betuigingen) in de eerste periode veel meer voor mij zouden betekenen in een later stadium. Wat ik probeer te zeggen (dit klinkt misschien wat vaag): in de eerste periode en tijdens begrafenis stond iedereen klaar terwijl ik er als een zombie bij liep. Steun kon ik destijds niet goed ontvangen. Nu heb ik het wel nodig en is de steun min of meer weggevallen.



Voor de duidelijkheid, ik heb geen last van zelfmedelijden, dit is hoe IK het ervaar. Ik kom dus wéér terug op mijn advies: denk goed om jezelf! Als jij laat zien dat je er (ogenschijnlijk) niet zoveel meer mee bezig bent, zal de omgeving er ook minder gauw om denken bij jou. Ik zeg het misschien wat zwartwit, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel.



Veel sterkte!

Pinklady, ik begrijp het hoor. Het is ook mensen eigen, het leven gaat door en mensen zijn bezig met hun eigen dingen. Tuurlijk zou het fijn zijn als mensen er af en toe nog naar vragen, dat zou ik ook doen, maar dat komt mss ook omdat ik weet wat het is. Ik heb na mijn moeders dood een rozenboompje gekocht omdat ze van rozen hield. Kijk ik vanmorgen op mijn balkon, zie ik ineens dat er een roos aanzit. Dan denk ik, zo dat heeft mn moeder gedaan.

Pinklady, wat een triest verhaal. Maar helemaal waar. En ik kan me zo goed voorstellen dat je heel erg graag over je moeder wil praten.

Ik heb dat ook met mijn vader. Als ik over hem praat dan is het voor mij alsof hij er nog een beetje is. Maar de meeste mensen herkennen dit niet of weten niet hoe ze hier mee om moeten gaan.



Noa, geniet maar van die roos.



Murcielago, hoe is het met je?

Voor veel mensen is het toch min of meer een taboe-onderwerp. Vooral als het bij hen zelf (nog) niet speelt. Ik heb geen moeite om er over te praten, ik heb eerder moeite met mensen die het onderwerp proberen te negeren. Ik wil echt niet verbitterd overkomen, maar zoals ik het omschreef ervaar ik het wel en dat is soms erg pijnlijk en voel ik mij daar alleen in.



Ik hoop dat je er wat aan hebt murcielago (en anderen).



@Noa, herkenbaar, ik heb met sommige (kleine) dingen ook dat ik denk dat mijn moeder daarachter zit;) En waarschijnlijk is dat ook zo.

Murcielago, wat erg voor je dat je moeder zomaar plotseling overleed. Dat je plande om met haar naar Griekenland te gaan bewijst wel wat een hechte band jullie hadden.

Bij mij was het mijn vader die plotseling dood was. Ik was toen 32, ik vond het zo erg, ik ben zo'n heel moeilijke puber geweest en ik was net weer een beetje een redelijk mens geworden en ik had nog zoveel uit te praten met hem. Dingen die ik opeens anders inzag omdat ik nu zelf kinderen heb bv.

Ik weet niet of ik mijn verdriet erg geuit heb, op de dag dat ik het hoorde kon ik het bijna niet vertellen aan mijn vrienden en kennissen. Mijn keel zat dicht en ik kon geen woord uitbrengen. Een hoop mensen heb ik meteen niet meer opgezocht, ze wilden mij troosten maar zeiden de verkeerde dingen. Vaak moest ik aanhoren hoe geweldig het toch wel was dat mijn vader niet lang geleden heeft. (Het was een hartaanval). En hoeveel beter dit was dan b.v. te sterven aan kanker. Ik kon dat soort mensen gewoonweg niet velen. Gelukkig had ik ook nog vrienden die het zelf meegemaakt hadden dat er een moeder/vader overleed en die het wel begrepen. Ik ben een overtuigd Atheist, maar plotseling wilde ik toch geloven dat er ergens een hemel was, en dat mijn vader ons toch nog kon zien. Het kon toch niet zo zijn dat alles ineens een keer over was.

Ik heb veel gehuild die tijd, ook wel gelachen af en toe.



Toch ben ik een paar maanden na zijn dood in een diepe depressie geraakt. Ik was boos op het leven, dat het zoooo onrechtvaardig was, en waarom zou je je in godsnaam nog ergens voor inspannen als je toch een keer doodgaat? En vooral over het gevoel dat ik had dat de verkeerde mensen zo vroeg dood gaan.



Nu is het al weer een hele tijd geleden maar soms als ik met mijn zusje lekker zit te praten over onze papa, dan komen de tranen toch altijd weer, dat zal altijd wel zo blijven.

Ach, wat erg. Soms lijkt het wel alsof je alles tegelijk op je dak krijgt. Heel veel sterkte van de week met de begrafenis. Dat je dit 2 x in zo'n korte tijd mee moet maken.

Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.......je zit in een heel moeilijke periode nu. Rouw is zo iets raars, en voor iedereen anders. Mijn vader is vorig jaar overleden na een vreselijke langdurige ziekte. Ik kan eigenlijk nu, na een jaar pas zegen dat het beter gaat. Toen het een jaar geleden was, is het er volgens mij bij mij pas ech uit gekomen. Het is natuurlijk soms nog steeds heel moeilijk, maar ik heb het ervaren dat het eerste jaar, alles de eerste keer meemaken zonder hem heel erg moeilijk was.

De week na zijn overlijden ben ik meteen weer gaan werken omdat dit van me verwacht werd. Ik was er echt nog niet aan toe, ik had heel sterk de behoefte het tot me door te laten dringen, maar had daar de tijd niet voor omdat ik direct weer vol aan de gang moest, er was ook weinig begrip van collega's en sommige reacties hebben me erg geraakt. Ik kreeg opmerkingen in de trant van:"wat kijk je chagarijnig, kun je niet een keer lachen", of toen het echt een dag niet ging en ik aan mijn bureau zat te huilen en een collega die wel begripvol was de deur dicht deed, kwam de coördinator binnen en zei toen ik vroeg of hij me even met rust wilde laten :"wat is er aan de hand? Heb ik iets gemist?"

Dat heeft me echt diep geraakt hoor.

Ik had in die tijd ook enorm behoefte er over te praten (ik ben single) en heb ook gemerkt wie je echte vrienden zijn, heel cliché maar zo waar! Een vriendin liet gewoon na de begrafenis niks maar dan ook niks meer horen. Een andere begon over een heel ander onderwerp als ik dan eens aangaf dat ik er echt doorheen zat (ben op zich ook altijd heel sterk). Dat deed echt pijn. Terwijl ik dacht dat wij een hele close vriendschap hadden en over alles konden praten...Haar vader is een paar maanden na mijn vader plotseling overleden, dat haalde bij mij weer alles naar boven en dat vond ik ook heel moeilijk. Nu kunnen we er wel best goed samen over praten gelukkig.

Waar ik veel aan gehad heb is aan een site over rouwverwerking (toen kende ik deze site nog niet) dat doet gewoon zo goed om de ervaringen van anderen te lezen. En natuurlijk zijn er ook hele lieve mensen waar je het eigenlijk niet van verwacht die er ineens voor je zijn. Een andere collega, zij had ook haar vader net verloren. Zij heeft me zo goed gehlopen door haar ervaringen met me te delen.

Verder blijft het gewoon heel moeilijk en is het voor iedereen anders hoe hij/zij ermee omgaat natuurlijk. Denk echt aan jezelf, als je behoefte hebt er over te praten, of juist niet doe het wel of niet. Voor jou lijkt het me inderdaad nog moeilijker omdat je enigskind bent, ik had mijn moeder en broers nog.

Het is gewoon heel erg heftig wat er allemaal op je af komt.

Ik had ook het ene moment nergens last van en kon hard zitten te lachen, terwijl het misschien 5 minuten later helemaal mis kon zijn.

Ik zeg al bij mij ging het na een jaar echt beter met me, al blijft het heel moeilijk en voelt het nog steeds niet zo van: mijn vader is dood. Het voelt nog steeds net alsof hij gewoon in zijn stoel zit als ik het huis van mijn moeder binnen kom.

Ik wens jou en alle andeen die hetzelfde hebben meegemaakt daarom ook heel veel sterkte om dit grote verlies een plekje te geven maar neem echt je tijd, zo' n groot verlies kun je niet zomaar verwerken, als je het al ooit echt helemaal kunt verwerken.

toetyfroety schreef op 18 oktober 2007 @ 11:02:



Een hoop mensen heb ik meteen niet meer opgezocht, ze wilden mij troosten maar zeiden de verkeerde dingen. Vaak moest ik aanhoren hoe geweldig het toch wel was dat mijn vader niet lang geleden heeft. (Het was een hartaanval). En hoeveel beter dit was dan b.v. te sterven aan kanker. Ik kon dat soort mensen gewoonweg niet velen.

Ik heb het omgkeerde te horen gekregen Toetyfroety. Dat ik blij mocht zijn dat ik afscheid van mijn ouders had kunnen nemen omdat ze een ziekbed hebben gehad. Nou, mooi niet dus. Mijn vader (64) was door uitgezaaide longkanker in de hersenen compleet van de wereld en wist niets meer. En mijn moeder (69) was door haar hersenbloeding in combinatie met longkanker geestelijk bij, maar kon niet meer praten en zich niet meer uiten. So far voor het afscheid nemen en waardevolle dingen bespreken.



En dan ben je op 34-jarige leeftijd beide ouders kwijt en heb je ze zien creperen. Dat maakt me nog steeds zo boos en verdrietig, dat die leuke, lieve mensen zo hebben moeten lijden.



Dat lied van Karin Bloemen is wel waar. De glans van dingen is minder, alles wordt betrekkelijk. Je krijgt veel meer het idee uit het leven te moeten halen wat erin zit, want je hebt geen idee wanneer het je eigen tijd is.



Ik ben nu wel weer gelukkig, omdat ik op de fundamenten van het verlies een nieuw leven heb gebouwd. Hierin zijn mijn herinneringen verwerkt en zijn mijn ouders toch nog een beetje bij me. Maar ik had ze duizendmaal liever nog gehad.



voor iedereen die een ouder/geliefde heeft verloren...

Herkenbaar die reacties van de omgeving die jullie noemen. MIjn moeder is ook plotseling overleden aan een hartstilstand. Ik vond haar overleden in bed.



De reacties zoals dat er gelukkig geen lijdensweg was en dat het in principe een 'mooie' dood was...tja..wel waar op zich, maar geen behoefte aan. Sowieso heb ik geen boodschap aan bagatelliserende uitspraken, want zo komen ze op mij over.

[quote]Pinksterbloempje schreef op 24 oktober 2007 @ 17:58:

[...]





Dat lied van Karin Bloemen is wel waar. De glans van dingen is minder, alles wordt betrekkelijk. Je krijgt veel meer het idee uit het leven te moeten halen wat erin zit, want je hebt geen idee wanneer het je eigen tijd is.



Dat heb ik dus ook, dat later nu is. Misschien dat het nog beter wordt, maar ik word er af en toe gestressed van omdat ik enerzijds denk dat ik geen tijd te verliezen heb en anderzijds de tijd moet nemen om mijn moeders dood te verwerken.



Murcielago, gecondoleerd met je oma, ik lees het nu pas. En veel sterkte, ook met je opa.

Gefeliciteerd met je rijbewijs. Ik ben niet gelovig, maar geloof dus wel dat er een hemel is (ook omdat ik dat wil geloven), ik denk dat jouw moeder daar trots zit te zijn op jou.