Psyche
alle pijlers
onverwachts overlijden
woensdag 3 oktober 2007 om 23:20
Hoi viva-forummers,
Ik ben nieuw hier op het forum. Ik ben 28.
Anderhalve week geleden is mijn moeder plotseling overleden. Ik had haar woensdagmiddag nog aan de telefoon en 's avonds was ze dood, maar dit hoorde ik pas zondag.
Ik ben verdoofd en besef nog helemaal niet dat ze er niet meer is. Natuurlijk is er al het geregel, eerst de begrafenis en nu het papierwerk. Dit houdt mijn hoofd nog een beetje boven water, maar ik voel heel weinig.
Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en hoop via deze weg misschien wat troost te vinden. Ik weet het ook niet meer.
Ik ben nieuw hier op het forum. Ik ben 28.
Anderhalve week geleden is mijn moeder plotseling overleden. Ik had haar woensdagmiddag nog aan de telefoon en 's avonds was ze dood, maar dit hoorde ik pas zondag.
Ik ben verdoofd en besef nog helemaal niet dat ze er niet meer is. Natuurlijk is er al het geregel, eerst de begrafenis en nu het papierwerk. Dit houdt mijn hoofd nog een beetje boven water, maar ik voel heel weinig.
Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en hoop via deze weg misschien wat troost te vinden. Ik weet het ook niet meer.
donderdag 4 oktober 2007 om 00:54
Heel veel sterkte met het verlies van je mamma 
En ik hoop dat het inderdaad een troost voor je is dat ze in ieder geval geen lange lijdensweg heeft gehad zoals bij sommige ziektes... Je idee om naar Griekenland te gaan vind ik heel mooi, maar alles op z'n tijd hè... Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen.
Nogmaals, sterkte (f) (f)
En ik hoop dat het inderdaad een troost voor je is dat ze in ieder geval geen lange lijdensweg heeft gehad zoals bij sommige ziektes... Je idee om naar Griekenland te gaan vind ik heel mooi, maar alles op z'n tijd hè... Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen.
Nogmaals, sterkte (f) (f)
donderdag 4 oktober 2007 om 09:17
Hoi Murcielago,
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, 2 jaar geleden is mijn moeder op 58-jarige leeftijd plotseling overleden aan een hartstilstand. Ik kwam er zelf achter op een ochtend.
Ik zou je graag nuttige adviezen willen geven, maar wat al vaker gezegd wordt (en ook waar is) is dat het bij iedereen anders verloopt het rouwproces. Kan je enkel vertellen hoe dat bij mij is verlopen.
Zelf was ik ook compleet verdoofd en apathisch. Zo nu en dan was er een minuutje besef en schrok ik. Gelijk daarna werd dat op een of andere manier weer gestopt en was ik weer verdoofd. Nu twee jaar later is het niet veel anders bij mij. Ik heb mijn leven weer helemaal opgepakt en probeer veel kracht uit mijn moeder te putten waar ik een goede band mee heb.
Je gaat nu een ontzettend zware tijd tegemoet waarbij je vermoedelijk ook veel kracht zult krijgen van je moeder. Zo zag ik het destijds in mijn situatie. Ik raad je aan rustig aan te doen met alles.
Wel heb ik 1 advies voor je, aangezien me dat heeft opgebroken in het afgelopen 2 jaar..
Denk echt goed om jezelf en probeer niet te overdrijven in het sterk willen zijn. Mensen in je omgeving houden dat sterke beeld van je vast en gaan hun verwachtingen van je bijstellen. Zodra je er eens wel door heen zit, is het bijna zo dat je ze er aan moet herinneren wat voor moeilijke tijd je hebt doorgemaakt en doormaakt. Ik weet niet of dit nuttig advies is, maar dit heeft mij wel opgebroken. Nu nog na 2 jaar.
Ik wens jou heel veel sterkte en kracht toe, zorg goed voor jezelf..
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, 2 jaar geleden is mijn moeder op 58-jarige leeftijd plotseling overleden aan een hartstilstand. Ik kwam er zelf achter op een ochtend.
Ik zou je graag nuttige adviezen willen geven, maar wat al vaker gezegd wordt (en ook waar is) is dat het bij iedereen anders verloopt het rouwproces. Kan je enkel vertellen hoe dat bij mij is verlopen.
Zelf was ik ook compleet verdoofd en apathisch. Zo nu en dan was er een minuutje besef en schrok ik. Gelijk daarna werd dat op een of andere manier weer gestopt en was ik weer verdoofd. Nu twee jaar later is het niet veel anders bij mij. Ik heb mijn leven weer helemaal opgepakt en probeer veel kracht uit mijn moeder te putten waar ik een goede band mee heb.
Je gaat nu een ontzettend zware tijd tegemoet waarbij je vermoedelijk ook veel kracht zult krijgen van je moeder. Zo zag ik het destijds in mijn situatie. Ik raad je aan rustig aan te doen met alles.
Wel heb ik 1 advies voor je, aangezien me dat heeft opgebroken in het afgelopen 2 jaar..
Denk echt goed om jezelf en probeer niet te overdrijven in het sterk willen zijn. Mensen in je omgeving houden dat sterke beeld van je vast en gaan hun verwachtingen van je bijstellen. Zodra je er eens wel door heen zit, is het bijna zo dat je ze er aan moet herinneren wat voor moeilijke tijd je hebt doorgemaakt en doormaakt. Ik weet niet of dit nuttig advies is, maar dit heeft mij wel opgebroken. Nu nog na 2 jaar.
Ik wens jou heel veel sterkte en kracht toe, zorg goed voor jezelf..
donderdag 4 oktober 2007 om 09:24
Allereerst gecondoleerd, murcielago. En noa, dit wist ik niet, wat knap dat je tochj zo vrolijk bent ondanks dat je moeder is overleden.
Ik durf het bijna niet te zeggen hier, maar ik hou zoveel van mijn moeder dat haar dood, die uiteraard een keer komt, me heel erg zal treffen. Ik geniet enorm van mijn moeders vrolijkheid, ik moet haar even knuffelen als ik haar zie. Ik word ik november 42, ben ik nou abnormaal, of moet ik minder van mijn moeder gaan houden? Ik maak me daar wel eens zorgen over. Ik troost me met het feit dat ze er nog is, maar ik vrees magere Hein met grote vrezen.
Ik durf het bijna niet te zeggen hier, maar ik hou zoveel van mijn moeder dat haar dood, die uiteraard een keer komt, me heel erg zal treffen. Ik geniet enorm van mijn moeders vrolijkheid, ik moet haar even knuffelen als ik haar zie. Ik word ik november 42, ben ik nou abnormaal, of moet ik minder van mijn moeder gaan houden? Ik maak me daar wel eens zorgen over. Ik troost me met het feit dat ze er nog is, maar ik vrees magere Hein met grote vrezen.
donderdag 4 oktober 2007 om 09:41
Gecondoleerd Murcielago.
Mijn vader is 4 mnd terug onverwachts overleden.
Ook wij waren allemaal in shock en het heeft bij ons allemaal zo'n 7 wkn geduurd, dat wij weer het gevoel hadden dat we weer op aarde beland waren.
De vraag die ik vanaf het begin heb gesteld aan mezelf en aan anderen .. hoe moet je je dan voelen als je vader of moeder er zomaar niet meer is ?!?!?.. Ik moet zeggen dat ik na 4 mnd nog steeds geen flauw idee heb. Het is iets waar je je nooit op kunt voorbereiden.
Het is iets dat tijd nodig heeft, maar dat nooit meer weg gaat.
En wat jij schrijft, over het niets voelen.. dat had ik ook, maar het is dus de enorme leegte die je voelt. En ik moet zeggen ,dat ik die nog steeds voel, maar wel meer in proporties nu.
Ik heb veel goede gesprekken gehad met mensen, want dat is het belangrijkste .. praten... praten ... praten.
Geef jezelf de tijd, want die heb je nou eenmaal nodig. Er zijn geen regels voor, maar doe het op de manier die voor jou werkt.
Antonio, ik zeg altijd: geniet van iedere dag die je met elkaar hebt, want je weet nooit hoeveel dat er nog zijn.
Mijn vader is 4 mnd terug onverwachts overleden.
Ook wij waren allemaal in shock en het heeft bij ons allemaal zo'n 7 wkn geduurd, dat wij weer het gevoel hadden dat we weer op aarde beland waren.
De vraag die ik vanaf het begin heb gesteld aan mezelf en aan anderen .. hoe moet je je dan voelen als je vader of moeder er zomaar niet meer is ?!?!?.. Ik moet zeggen dat ik na 4 mnd nog steeds geen flauw idee heb. Het is iets waar je je nooit op kunt voorbereiden.
Het is iets dat tijd nodig heeft, maar dat nooit meer weg gaat.
En wat jij schrijft, over het niets voelen.. dat had ik ook, maar het is dus de enorme leegte die je voelt. En ik moet zeggen ,dat ik die nog steeds voel, maar wel meer in proporties nu.
Ik heb veel goede gesprekken gehad met mensen, want dat is het belangrijkste .. praten... praten ... praten.
Geef jezelf de tijd, want die heb je nou eenmaal nodig. Er zijn geen regels voor, maar doe het op de manier die voor jou werkt.
Antonio, ik zeg altijd: geniet van iedere dag die je met elkaar hebt, want je weet nooit hoeveel dat er nog zijn.
donderdag 4 oktober 2007 om 13:24
pinklady, ik begrijp precies wat je bedoelt, zo gaat het nu bij mij ook. Heel even besef ik in wat voor hel ik me bevind en dan is het ook zo weer weg en wil ik bijvoorbeeld even mijn moeder bellen ofzo.
Ook nuttig advies om niet te sterk proberen te zijn, want dat doe ik nu wel een beetje, ik wimpel het weg als vrienden vragen hoe het gaat. Misschien moet ik bij mijn goeie vrienden wel wat opener zijn, zodat ze weten wat ik doormaak.
dat sluit aan bij wat jij zei, sunny. praten, praten, praten. Ik wil ook heel graag vriendinnen van mijn moeder spreken, want die kunnen me vertellen over vroeger. En natuurlijk kan mijn vader me veel vertellen. Mijn vrienden kenden mijn moeder namelijk niet of nauwelijks, dus met hen kan ik niet zo goed over haar praten.
En ik wil inderdaad graag geloven dat mijn moeder me kracht geeft nu.
Ook nuttig advies om niet te sterk proberen te zijn, want dat doe ik nu wel een beetje, ik wimpel het weg als vrienden vragen hoe het gaat. Misschien moet ik bij mijn goeie vrienden wel wat opener zijn, zodat ze weten wat ik doormaak.
dat sluit aan bij wat jij zei, sunny. praten, praten, praten. Ik wil ook heel graag vriendinnen van mijn moeder spreken, want die kunnen me vertellen over vroeger. En natuurlijk kan mijn vader me veel vertellen. Mijn vrienden kenden mijn moeder namelijk niet of nauwelijks, dus met hen kan ik niet zo goed over haar praten.
En ik wil inderdaad graag geloven dat mijn moeder me kracht geeft nu.
donderdag 4 oktober 2007 om 21:28
Overdrijf niet met de zogenaamde sterke houding he, je hebt alle recht uiting te geven aan de pijn die je doormaakt. Vergeet dat niet. Andere mensen vergeten dat wel gauw is mijn ervaring. Wat ik al zei, hun verwachtingen van jou (ik bedoel oa school of werk) worden bijgesteld omdat je ogenschijnlijk heel sterk over kan komen.
Mijn probleem nu is dat er ik in ben blijven hangen en nog steeds niks aan rouw heb gedaan. Momenteel volg ik rouwtherapie bij een psychotherapeut omdat het me wel opbreekt zo nu en dan.
Ik weet zeker dat jouw moeder jou kracht geeft, reken maar:)
Mijn probleem nu is dat er ik in ben blijven hangen en nog steeds niks aan rouw heb gedaan. Momenteel volg ik rouwtherapie bij een psychotherapeut omdat het me wel opbreekt zo nu en dan.
Ik weet zeker dat jouw moeder jou kracht geeft, reken maar:)
vrijdag 5 oktober 2007 om 10:16
Ik heb mijn moeder ook jaren geleden vrij plotseling verloren. ze was wel ziek maar wisten pas een week dat het ongeneeslijk was. Ik heb mijn eigen verdriet toen weg gestopt. ik vond het naar voor mijn vader en zelf huilde ik soms stiekem. Een paar jaar terug stierf mijn vader, dat was niet onverwacht.
Prive zat ik toen in behoorlijk wat shit. Uiteindelijk werd ik zelf ziek. Pas toen kwam het verlies van mijn moeder er pas echt uit.
Ik heb geleerd dat je verdriet niet kan weg stoppen. het komt er toch wel uit en het zit je anders een hele tijd in de weg. Het blokkeert je. dat je nu nog niks voelt, is denk ik, de verdoving van de plotselinge klap die je teverwerken hebt gehad. dat je vader je steeds wil bellen, vind ik wel erg lief van hem. Hij maakt zich vast erg zorgen om je. Koester je in zijn warmte en aandacht en als dat soms niet goed voelt, dan leg je hem dat rustig uit.
Probeer goed voor je zelf te blijven zorgen. Denk maar dat je moeder stiekem met je mee kijkt. ze zal niet blij zijn als jij niet eet en je zelf verwaarloost.
Ik weet niet of je goeie veriendinnen hebt met wie je over je verlies kan praten? ik was geen prater en kapte de gesprekken zelf af. daar heb ik, achter af, mij zelf te kort mee gedaan.
Heel veel sterkte meid!
Prive zat ik toen in behoorlijk wat shit. Uiteindelijk werd ik zelf ziek. Pas toen kwam het verlies van mijn moeder er pas echt uit.
Ik heb geleerd dat je verdriet niet kan weg stoppen. het komt er toch wel uit en het zit je anders een hele tijd in de weg. Het blokkeert je. dat je nu nog niks voelt, is denk ik, de verdoving van de plotselinge klap die je teverwerken hebt gehad. dat je vader je steeds wil bellen, vind ik wel erg lief van hem. Hij maakt zich vast erg zorgen om je. Koester je in zijn warmte en aandacht en als dat soms niet goed voelt, dan leg je hem dat rustig uit.
Probeer goed voor je zelf te blijven zorgen. Denk maar dat je moeder stiekem met je mee kijkt. ze zal niet blij zijn als jij niet eet en je zelf verwaarloost.
Ik weet niet of je goeie veriendinnen hebt met wie je over je verlies kan praten? ik was geen prater en kapte de gesprekken zelf af. daar heb ik, achter af, mij zelf te kort mee gedaan.
Heel veel sterkte meid!
vrijdag 5 oktober 2007 om 12:15
Hallo Murcielago,
Ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen. Ik weet dat dit zo veel pijn doet. Dat je nu nog niet veel voelt is heel normaal. Het is nog zo kort geleden. Het gemis komt later wel.
Mijn vader is vorig jaar in December overleden aan een hersenbloeding. Ik had de dag ervoor nog gebeld maar heb alleen mijn moeder gesproken toen. Dat vind ik ook zo erg, dat ik hem niet even aan de telefoon heb gehad.
En in het begin moet je zo veel regelen dat je niet eens tijd hebt om stil te staan bij je gevoel. Dat is misschien maar goed ook, daardoor kan je alles beter afhandelen.
Ik woon in Zwitserland en mijn ouders in Nederland. Toen ik na 8 dagen weer thuis was kwam de klap hard aan. Het liefste was ik een paar maanden bij mijn moeder gebleven, maar dat gaat een beetje moeilijk en dat wilde ze ook niet. Ik ben er in ieder geval nog steeds iedere dag mee bezig, ik mis hem vreselijk.
Neem de tijd voor jezelf. Maar ga nog niet naar Griekenland, je hebt kans dat je daar de klap dubbel zo hard krijgt, je zou daar immers samen met je moeder naar toe gaan. En dan heb je niemand om je heen om je te troosten. Ik zou echt even wachten daarmee. En blijf vooral schrijven hier. Dat heeft mij een tijdje heel erg geholpen.
Heel veel liefs, sterkte en een
Ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen. Ik weet dat dit zo veel pijn doet. Dat je nu nog niet veel voelt is heel normaal. Het is nog zo kort geleden. Het gemis komt later wel.
Mijn vader is vorig jaar in December overleden aan een hersenbloeding. Ik had de dag ervoor nog gebeld maar heb alleen mijn moeder gesproken toen. Dat vind ik ook zo erg, dat ik hem niet even aan de telefoon heb gehad.
En in het begin moet je zo veel regelen dat je niet eens tijd hebt om stil te staan bij je gevoel. Dat is misschien maar goed ook, daardoor kan je alles beter afhandelen.
Ik woon in Zwitserland en mijn ouders in Nederland. Toen ik na 8 dagen weer thuis was kwam de klap hard aan. Het liefste was ik een paar maanden bij mijn moeder gebleven, maar dat gaat een beetje moeilijk en dat wilde ze ook niet. Ik ben er in ieder geval nog steeds iedere dag mee bezig, ik mis hem vreselijk.
Neem de tijd voor jezelf. Maar ga nog niet naar Griekenland, je hebt kans dat je daar de klap dubbel zo hard krijgt, je zou daar immers samen met je moeder naar toe gaan. En dan heb je niemand om je heen om je te troosten. Ik zou echt even wachten daarmee. En blijf vooral schrijven hier. Dat heeft mij een tijdje heel erg geholpen.
Heel veel liefs, sterkte en een
vrijdag 5 oktober 2007 om 12:36
Hoi Murcielago,
Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden, ze was 52 jaar. Ook erg jong dus. Haar moeder leefde ook nog, maar is 10 maanden daarna ook overleden.
Ik herken heel erg wat je schrijft over weinig voelen. Dit had ik de eerste weken ook. Vooral omdat zo veel geregeld moest worden. Het echte gemis kwam daarna pas, ben ook een tijdje flink uit de running geweest. Ook ik ben enig kind, dus de zorg voor mijn vader kwam er ook nog bij (hij was 53 en kerngezond, maar kapot van verdriet).
Wat Rufus zegt over het boos zijn herken ik heel erg goed. Ook ik ben een stuk bozer geworden en heb last gekregen van verlatingsangst. Na 2 jaar merk ik dat nog steeds, bijna dagelijks.
Ik hoop dat je hier je gevoelens kwijt kunt en wat troost vindt. Heel, heel veel sterkte.
liefs,Marloes
Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden, ze was 52 jaar. Ook erg jong dus. Haar moeder leefde ook nog, maar is 10 maanden daarna ook overleden.
Ik herken heel erg wat je schrijft over weinig voelen. Dit had ik de eerste weken ook. Vooral omdat zo veel geregeld moest worden. Het echte gemis kwam daarna pas, ben ook een tijdje flink uit de running geweest. Ook ik ben enig kind, dus de zorg voor mijn vader kwam er ook nog bij (hij was 53 en kerngezond, maar kapot van verdriet).
Wat Rufus zegt over het boos zijn herken ik heel erg goed. Ook ik ben een stuk bozer geworden en heb last gekregen van verlatingsangst. Na 2 jaar merk ik dat nog steeds, bijna dagelijks.
Ik hoop dat je hier je gevoelens kwijt kunt en wat troost vindt. Heel, heel veel sterkte.
liefs,Marloes
vrijdag 5 oktober 2007 om 15:50
Lieve Murcielago,
gecondoleerd met het verlies van je moeder. Kan me goed voorstellen dat je nu niets voelt; er komt zoveel op je af! Praktische zaken, en een leegte van heb-ik-jou-daar..
Ik sluit me helemaal aan bij PinkLady; kijk uit met 'te sterk' willen zijn! Het schept stiekem toch verwachtingen bij mensen in de omgeving, en 't is niet-te-doen zo zwaar als je het gevoel hebt altijd die verwachtingen waar te moeten maken.. Rouwen en rouwverwerking gaat bij iedereen anders, dus laat wat dat betreft gebeuren wat gebeurt. Heb niet het gevoel dat je nu per sé verdrietig/boos/sterk/wat dan ook moet zijn. Niets is raar of verkeerd, als je maar probeert bij je gevoel te blijven.
Mijn moeder is 5 jaar geleden (na ziekte) overleden en ik deed na haar overlijden ook hard m'n best om het sterkste meisje van de wereld te zijn. Ik ben ook enig kind, en wilde voor m'n vader zorgen en sterk voor hem zijn.
Een tijdlang ging dat goed, maar op een gegeven moment hield ik dat ook niet meer vol. Mensen die dichtbij me staan hebben me gelukkig geweldig geholpen en vonden het alleen maar fijn dat ik m'n verdriet toonde. Ik was dan wel weer zo koppig om voor de rest van de omgeving nog steeds de sterke chica uit te hangen..
Wat mij ook goed geholpen heeft, is het lezen van het boek 'Zonder moeder' van Hope Edelman. Als je ooit met vragen zit mbt de verwerking van je moeders dood en andere zaken die met de relatie met je moeder te maken hebben, dan kan dit boek fijn zijn. Ik zag in ieder geval wel wat van mijn vragen beantwoord in dit boek en vond het fijn om ook zwart-op-wit te zien dat ik niet de enige ben met bepaalde issues/gevoels/vragen/enz..
Heel veel sterkte ermee, meis! Luister naar je gevoel en verwerk dit verschrikkelijke verlies in JOUW tempo!
liefs!
gecondoleerd met het verlies van je moeder. Kan me goed voorstellen dat je nu niets voelt; er komt zoveel op je af! Praktische zaken, en een leegte van heb-ik-jou-daar..
Ik sluit me helemaal aan bij PinkLady; kijk uit met 'te sterk' willen zijn! Het schept stiekem toch verwachtingen bij mensen in de omgeving, en 't is niet-te-doen zo zwaar als je het gevoel hebt altijd die verwachtingen waar te moeten maken.. Rouwen en rouwverwerking gaat bij iedereen anders, dus laat wat dat betreft gebeuren wat gebeurt. Heb niet het gevoel dat je nu per sé verdrietig/boos/sterk/wat dan ook moet zijn. Niets is raar of verkeerd, als je maar probeert bij je gevoel te blijven.
Mijn moeder is 5 jaar geleden (na ziekte) overleden en ik deed na haar overlijden ook hard m'n best om het sterkste meisje van de wereld te zijn. Ik ben ook enig kind, en wilde voor m'n vader zorgen en sterk voor hem zijn.
Een tijdlang ging dat goed, maar op een gegeven moment hield ik dat ook niet meer vol. Mensen die dichtbij me staan hebben me gelukkig geweldig geholpen en vonden het alleen maar fijn dat ik m'n verdriet toonde. Ik was dan wel weer zo koppig om voor de rest van de omgeving nog steeds de sterke chica uit te hangen..
Wat mij ook goed geholpen heeft, is het lezen van het boek 'Zonder moeder' van Hope Edelman. Als je ooit met vragen zit mbt de verwerking van je moeders dood en andere zaken die met de relatie met je moeder te maken hebben, dan kan dit boek fijn zijn. Ik zag in ieder geval wel wat van mijn vragen beantwoord in dit boek en vond het fijn om ook zwart-op-wit te zien dat ik niet de enige ben met bepaalde issues/gevoels/vragen/enz..
Heel veel sterkte ermee, meis! Luister naar je gevoel en verwerk dit verschrikkelijke verlies in JOUW tempo!
liefs!
vrijdag 5 oktober 2007 om 17:17
Hoi murcielage. Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Mijn moeder is een maand geleden gestorven. Ze was wel al ziek, ik heb ook afscheid van haar genomen, maar toch voelde het nog heel onverwacht. Natuurlijk een heel ander onverwacht dan in jouw geval. Wat me zo moeilijk lijkt voor jou is dat je geen broers en zussen hebt om je verdriet te delen. Wij zijn thuis met 6 kinderen en hebben veel aan elkaar gehad bij het regelen van de crematie en alles eromheen. We hebben, zoals Jamadi ook aangeeft, veel mooie herinerringen en ook minder mooie herinneringen opgehaald. Gelachen en gehuild met elkaar.
Als je alleen bent, merk ik zelf, is dat verdriet vaak meer op de achtergrond omdat het leven om je heen gewoon verdergaat. Af en toe grijpt een herinnering je dan bij de kladden en ben je opeens verdrietig. Ook merk ik dat ik af en toe erg de behoefte heb om het er met vrienden over te hebben. Maar het is een heel onwerkelijk gevoel, ik kan soms ook nog niet geloven dat ze vertrokken is. Sterkte ermee!
Mijn moeder is een maand geleden gestorven. Ze was wel al ziek, ik heb ook afscheid van haar genomen, maar toch voelde het nog heel onverwacht. Natuurlijk een heel ander onverwacht dan in jouw geval. Wat me zo moeilijk lijkt voor jou is dat je geen broers en zussen hebt om je verdriet te delen. Wij zijn thuis met 6 kinderen en hebben veel aan elkaar gehad bij het regelen van de crematie en alles eromheen. We hebben, zoals Jamadi ook aangeeft, veel mooie herinerringen en ook minder mooie herinneringen opgehaald. Gelachen en gehuild met elkaar.
Als je alleen bent, merk ik zelf, is dat verdriet vaak meer op de achtergrond omdat het leven om je heen gewoon verdergaat. Af en toe grijpt een herinnering je dan bij de kladden en ben je opeens verdrietig. Ook merk ik dat ik af en toe erg de behoefte heb om het er met vrienden over te hebben. Maar het is een heel onwerkelijk gevoel, ik kan soms ook nog niet geloven dat ze vertrokken is. Sterkte ermee!
vrijdag 5 oktober 2007 om 17:54
Over boosheid wil ik nog het volgende zeggen. Ik kon en kan nog steeds boos worden als ik mensen heel negatief hoor praten over hun ouders. Ik denk dan bij mezelf: Joh, je hebt ze nog.
Ook heb ik het er een tijdje moeilijk mee gehad als ik moeders en dochters leuk met elkaar bv zag stadten.Dat is nu wel voorbij. Een vriendin van mij heeft een moeder die me aan mijn eigen moeder doet denken. heel af en toe wip ik bij haar langs. Beetje moeder-gevoel tanken. Terwijl ik dit typ word ik een beetje verdrietig. gek he, 14 jaar ben ik al verder en nog zit dat verdriet er.
Het is het gemis denk ik. dat blijft.
Ook heb ik het er een tijdje moeilijk mee gehad als ik moeders en dochters leuk met elkaar bv zag stadten.Dat is nu wel voorbij. Een vriendin van mij heeft een moeder die me aan mijn eigen moeder doet denken. heel af en toe wip ik bij haar langs. Beetje moeder-gevoel tanken. Terwijl ik dit typ word ik een beetje verdrietig. gek he, 14 jaar ben ik al verder en nog zit dat verdriet er.
Het is het gemis denk ik. dat blijft.
vrijdag 5 oktober 2007 om 20:15
Dat is idd een goede raad van Pinklady en anderen, denk vooral aan jezelf. Ik kom ook altijd heel sterk over en dat ben ik ook, maar toch is de dood van mijn moeder altijd op de achtergrond aanwezig en ik ben dan soms zo intens verdrietig. Ik heb dan de neiging om me af te zonderen, er vooral niet over te praten, maar ik merk wel dat ik daar somberder van word.
Cum non tum age
vrijdag 5 oktober 2007 om 20:37
Hai Murcielago,
Gecondoleerd met je moeder. Jee zeg, bijna 3 jaar geleden inmiddels alweer opende ik ook een topic hier op het forum. En de tekstt staat in mijn geheugen gegrift, net als jij schreef ik o.a. "ik had haar 's ochtends nog aan de telefoon en 's middags was ze zomaar dood". Het topic heette ook "mijn moeder is zomaar dood" en dat was ook de eerste zin die ik op haar begrafenis uitsprak. Heel onwerkelijk allemaal, ik was denk ik de eerste tijd vooral flabbergasted. Hoe kon mijn moeder nu zomaar dood zijn?
Ik herken dus wat je meemaakt, mijn moeder is in januari 2005 ook heel plotseling overleden. Ik heb dus ook geen afscheid genomen, sterker nog, ik had zelfs bonje met haar. Niets wat niet opgelost zou worden hoor, gewoon zo'n ruzie die je met je moeder kan hebben, maar toch spookt het nog steeds weleens door mijn hoofd.
Bij mij is het dus al best weer lang geleden, althans, als het om een verbroken liefde zou gaan ofzo zou ik denken "man, da's al bijna 3 jaar geleden", Maar dit voelt soms als een eeuwigheid en soms nog steeds als gisteren. Er zijn nog steeds dagen dat ik vergeet dat ik haar niet kan bellen, maarer zijn ook dagen dat ik het gevoel heb alsof ze iemand uit een ander leven is, een leven wat ik me bijna niet meer kan herinneren, alsof ik haar al heeeeeeeeeeeel lang niet meer heb gezien.
De pijn slijt, het gevoel van boosheid en oneerlijkheid bij mij niet echt. En het verdriet eigenlijk ook niet.
Praten helpt inderdaad, ik heb het nog heel vaak over haar. Tegen mijn zoontje, mijn vrienden, mijn collega's. Met mijn broertje.
Ik weet niet of je iets met mijn posting kan, als je iets wil vertellen of vragen, be my guest. Voor nu heel veel sterkte, het is iets heel onwerkelijks.
Gecondoleerd met je moeder. Jee zeg, bijna 3 jaar geleden inmiddels alweer opende ik ook een topic hier op het forum. En de tekstt staat in mijn geheugen gegrift, net als jij schreef ik o.a. "ik had haar 's ochtends nog aan de telefoon en 's middags was ze zomaar dood". Het topic heette ook "mijn moeder is zomaar dood" en dat was ook de eerste zin die ik op haar begrafenis uitsprak. Heel onwerkelijk allemaal, ik was denk ik de eerste tijd vooral flabbergasted. Hoe kon mijn moeder nu zomaar dood zijn?
Ik herken dus wat je meemaakt, mijn moeder is in januari 2005 ook heel plotseling overleden. Ik heb dus ook geen afscheid genomen, sterker nog, ik had zelfs bonje met haar. Niets wat niet opgelost zou worden hoor, gewoon zo'n ruzie die je met je moeder kan hebben, maar toch spookt het nog steeds weleens door mijn hoofd.
Bij mij is het dus al best weer lang geleden, althans, als het om een verbroken liefde zou gaan ofzo zou ik denken "man, da's al bijna 3 jaar geleden", Maar dit voelt soms als een eeuwigheid en soms nog steeds als gisteren. Er zijn nog steeds dagen dat ik vergeet dat ik haar niet kan bellen, maarer zijn ook dagen dat ik het gevoel heb alsof ze iemand uit een ander leven is, een leven wat ik me bijna niet meer kan herinneren, alsof ik haar al heeeeeeeeeeeel lang niet meer heb gezien.
De pijn slijt, het gevoel van boosheid en oneerlijkheid bij mij niet echt. En het verdriet eigenlijk ook niet.
Praten helpt inderdaad, ik heb het nog heel vaak over haar. Tegen mijn zoontje, mijn vrienden, mijn collega's. Met mijn broertje.
Ik weet niet of je iets met mijn posting kan, als je iets wil vertellen of vragen, be my guest. Voor nu heel veel sterkte, het is iets heel onwerkelijks.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 5 oktober 2007 om 22:32
FV, ik herinner me nog je topic. Erg aangrijpend. Ik hoop dat het inmiddels goed met je gaat?
Mijn grootvader is ook zomaar overleden. In zijn bureau. Ik kon het niet acceptere. Ik heb dagen, weken gehuild. Tot dat mijn nichtje zomaar plotseling overleed. Een ongeluk. Mijn grootvader kon ik toen een plaats geven. Hij was al een stuk ouder. Maar mijn nichtje was pas 15. En ook zomaar, plotseling.
Murcielago, ik wens je heel veel sterkte met dit enorme verdriet en probeer ook niet ' te sterk' te zijn. Zoek veel steun bij de mensen die dicht bij je staan.
Mijn grootvader is ook zomaar overleden. In zijn bureau. Ik kon het niet acceptere. Ik heb dagen, weken gehuild. Tot dat mijn nichtje zomaar plotseling overleed. Een ongeluk. Mijn grootvader kon ik toen een plaats geven. Hij was al een stuk ouder. Maar mijn nichtje was pas 15. En ook zomaar, plotseling.
Murcielago, ik wens je heel veel sterkte met dit enorme verdriet en probeer ook niet ' te sterk' te zijn. Zoek veel steun bij de mensen die dicht bij je staan.
zaterdag 6 oktober 2007 om 08:58
Hoi lieve mensen,
Wil murcielago en de anderen allemaal heel veel sterkte toewensen! Het is een van mijn ergste angsten, en hoewel mijn moeder vorig jaar doodziek was, heeft ze het gehaald.. en daar ben ik elke dag dankbaar voor.
Ik weet dus niet wat jullie doormaken maar leef op afstand wel mee. STERKTE!
Wil murcielago en de anderen allemaal heel veel sterkte toewensen! Het is een van mijn ergste angsten, en hoewel mijn moeder vorig jaar doodziek was, heeft ze het gehaald.. en daar ben ik elke dag dankbaar voor.
Ik weet dus niet wat jullie doormaken maar leef op afstand wel mee. STERKTE!
zaterdag 6 oktober 2007 om 10:39
Lief dat je dat vraagt. Ja, het gaat eigenlijk best goed. Ik ben sindsdien wel heel erg veranderd, de glans is er, (zoals Karin Bloemen ook zingt in het liedje wat een aantal mensen toen in mijn topic postten en wat ik op de begrafenis heb gedraaid), wel echt af. De hoogtepunten zijn minder hoog, de dieptepunten zijn minder diep ofzo. Ik vind de wereld een stuk minder leuk zonder mijn mamma en dat verandert niet echt heb ik het idee. Maar al met al gaat het wel gewoon goed, het heeft zijn plek gekregen en ik ben er inmiddels zo goed en zo kwaad als dat gaat aan gewend dat ik geen moeder meer heb.
Jij ook gecondoleerd met het verlies van je opa en je nichtje, ik heb ook lang geleden alweer mijn nichtje van toen 19 jaar verloren en dat is ook niet misselijk, zo jong nog. Nare dingen zijn dat, het spijt me dat jij en je familie dat mee hebben moeten maken.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 6 oktober 2007 om 12:05
Hallo FV, dat is ook precies zoals ik het ervaar. De glans is er voor mij ook af na de dood van mijn vader. Je kan nog wel plezier hebben of ergens erg van genieten, maar niet meer zoals vroeger, niet meer zo intens.
Heb je die tekst van Karin Bloemen nog ergens? Of de titel van het liedje?
Murcielago, hoe is het met je?
Heb je die tekst van Karin Bloemen nog ergens? Of de titel van het liedje?
Murcielago, hoe is het met je?
zaterdag 6 oktober 2007 om 13:40
Lapin, het liedje heet "Geen kind meer"
Geen kind meer
Karin Bloemen
Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt
Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind
Je wilt 'r over praten, maar niet op haar manier
Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
En dan opeens dan is 'ie er, die dag
De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten
En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte
De scherpe tong, de bokkepruik, de zure schooljuffrouw
Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou
En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte
Maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht
En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd
De machteloze frasen van je genegenheid
En dat 't niet haar schuld was en ook dat 't je spijt
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
clip van een optreden van karin bloemen
Geen kind meer
Karin Bloemen
Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt
Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind
Je wilt 'r over praten, maar niet op haar manier
Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
En dan opeens dan is 'ie er, die dag
De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten
En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte
De scherpe tong, de bokkepruik, de zure schooljuffrouw
Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou
En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte
Maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht
En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd
De machteloze frasen van je genegenheid
En dat 't niet haar schuld was en ook dat 't je spijt
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn
clip van een optreden van karin bloemen
Am Yisrael Chai!
zaterdag 6 oktober 2007 om 13:47
Hoi lieve lieve forummers,
ik heb hier toch echt wel veel aan, al die fijne reacties.
Ik ben gisteren in haar huis geweest en heb de keuken een beetje opgeruimd (mijn moeder was een ongelooflijke verzamelaar, dus dat opruimen gaat nog heeeeeeel lang duren. ze heeft bijvoorbeeld nog bonnetjes van etentjes van 5 jaar terug). Toen ik bovenkwam en het bloed weer zag liggen brak ik eindelijk even. Heel hard gehuild. Dat voelde gek genoeg ook wel goed, want het moet er toch uit, die tranen.
Ik kan me heel goed voorstellen wat jullie bedoelen met dat de glans eraf is. Nu is dat voor mij natuurlijk sowieso het geval, maar ik begrijp dat als het hardste van het verdriet er eenmaal af is, er nog een soort dof gevoel over blijft. En inderdaad het gevoel van oneerlijkheid heb ik heel erg. Waarom nou? Waarom zo plots, waarom mocht ik haar niet meer zien waarom, waarom...Al die vragen die door je hoofd gaan, ik word er soms echt gek van, dan wil ik heel graag even niet denken, maar dat gaat natuurlijk niet.
Ik kan ook gelukkig wel lachen nog, zeker na een glaasje wijn. Dat heb ik toch ook echt nodig, dat er af en toe over wat anders wordt gepraat en dat mensen gewoon hun ding doen. Zoals gisteren in de kroeg zaten een vriend en ik bierviltjes te gooien en te vangen. Klinkt nu heel stom, maar we hadden de grootste lol. En dat moet ook, want ik kan niet constant op de bodem van die put zitten...
ik heb hier toch echt wel veel aan, al die fijne reacties.
Ik ben gisteren in haar huis geweest en heb de keuken een beetje opgeruimd (mijn moeder was een ongelooflijke verzamelaar, dus dat opruimen gaat nog heeeeeeel lang duren. ze heeft bijvoorbeeld nog bonnetjes van etentjes van 5 jaar terug). Toen ik bovenkwam en het bloed weer zag liggen brak ik eindelijk even. Heel hard gehuild. Dat voelde gek genoeg ook wel goed, want het moet er toch uit, die tranen.
Ik kan me heel goed voorstellen wat jullie bedoelen met dat de glans eraf is. Nu is dat voor mij natuurlijk sowieso het geval, maar ik begrijp dat als het hardste van het verdriet er eenmaal af is, er nog een soort dof gevoel over blijft. En inderdaad het gevoel van oneerlijkheid heb ik heel erg. Waarom nou? Waarom zo plots, waarom mocht ik haar niet meer zien waarom, waarom...Al die vragen die door je hoofd gaan, ik word er soms echt gek van, dan wil ik heel graag even niet denken, maar dat gaat natuurlijk niet.
Ik kan ook gelukkig wel lachen nog, zeker na een glaasje wijn. Dat heb ik toch ook echt nodig, dat er af en toe over wat anders wordt gepraat en dat mensen gewoon hun ding doen. Zoals gisteren in de kroeg zaten een vriend en ik bierviltjes te gooien en te vangen. Klinkt nu heel stom, maar we hadden de grootste lol. En dat moet ook, want ik kan niet constant op de bodem van die put zitten...
zaterdag 6 oktober 2007 om 14:16
ik had eerder niet alle postings gelezen, te confronterend, ik kan nog steeds niet goed met anderen wiens moeder (of vader for that matter) ook overleden is erover praten, dat maakt dat ik soms heel bot over kan komen omdat ik er dan heel luchtig over doe. Een collega van mij heeft zijn moeder in dezelfde maand als ik verloren ( ik kende hem toen nog niet, maar we zijn ongeveer even oud) en ik zeg weleens tegen hem "tja, we zijn allebei lid van de dooie-moeder-club, dat schept een band". Maar dat voelt echt zo.
Maar goed, wat ik tegen jou wou zeggen; mijn broertje was ook zo dol op mijn moeder. Ik denk dat dat echt iets van jongetjes is, ik herken dat bij mijn zoontje nu ook al. Bij haar op schoot, ook al was hij al groot, liefdesbriefjes aan haar schrijven vanuit het buitenland waar hij woont, altijd met haar zoenen en knuffelen en lachen. Hem heeft de dood van mijn moeder echt énorm getroffen, terwijl hij er op het eerste gezicht veel beter mee om leek te gaan dan ik. hij pakte vrij snel de draad weer op, terwijl ik een jaar in puin heb gelegen en letterlijk gewoon niets meer deed. Ik liet de wereld aan me voorbijgaan, kwam alleen buiten om boodschappen te doen, ruimde nooit op, at nauwelijks, sliep hele dagen of juist helemaal niet en was gewoon totaal van de wereld.
Toch zie ik dat ik uiteindelijk juist wel weer wat geheeld ben, alsof dat jaar van apathie ervoor gezorgd heeft dat ik ook weer op kon krabbelen. Terwijl mijn broertje, op mij omdat ik hem zo goed ken, echt een gebroken indruk maakt. Mensen die hem niet kennen zullen het waarschijnlijk niet zo snel zien, maar ik zie in zijn houding, in zijn ogen, ik hoor in zijn lach, dat er iets stuk is.
Datzelfde herken ik trouwens ook bij mijn collega, die praat er ook nooit over maar soms zie ik een glimp van het gebroken jongetje dat zoveel verdriet met zich meetorst als hij een beetje voor zich uit zit te staren.
Wat ik dus zeggen wil: het is niet raar om zoveel van je moeder te houden. en ook niet raar om bang te zijn haar kwijt te raken. Wat mij het meest getroffen heeft van mijn broertje is dat hij na haar dood zei: ik wou dat ik niet zoveel van haar hield, maar ze was mijn ideale vrouw. Als ik mijn vriendin niet had, woonde ik nu nog bij haar. Ik moet daar nu nog van huilen als ik daar weer aan denk.
Murcielago,
Ik wens je toe dat je niet net zoals mijn broertje alleen zult worstelen met dat grote verdriet. Vooral omdat je enig kind bent, mijn broertje heeft mij nog om te proberen een soort mamma voor hem te zijn, om hem te troosten en om hem te dwingen te rouwen, ook al wil hij dat niet. Probeer het niet op te kroppen, ik weet het, het is een schrale troost en ook moeilijk om met mensen voor wie jouw mamma niet hún mamma was en die dus nooit zullen begrijpen wat haar jouw mamma maakte te praten, maar probeer het toch. Want alles opkroppen vreet je op van binnen en maakt een deel van jou stuk. Er is niemand op de wereld die in het mammavormige gat zoals ik het altijd noem past, maar probeer dat gat je niet op te laten slokken. Ik hoop dat je steun hebt aan familie, aan vrienden, aan mensen die je mamma gekend hebben. Veel liefs.
Am Yisrael Chai!
