Op reis voor verwerking

Koffiehagedis schreef: ↑

10-05-2018 08:51

Mensen kunnen pas aan je verwachtingen voldoen en je steunen als jij actief aangeeft wat je nodig hebt. Als je je opstelt zoals nu creëer je je eigen eenzaamheid.

Dit,lieverd. Gecondoleerd, wat akelig wat er gebeurd is. Maar pas op met onuitgesproken verwachtingen. Je geeft dubbele signalen af en bent verbolgen dat mensen ze niet ontcijferen. Geef aan wat je van mensen nodig hebt. Dat geeft veel meer duidelijkheid. Vaak willen mensen je heel graag helpen en steunen, maar weten ze niet goed hoe. Help ze daarmee. Je moet daarvoor wel uit je slachtofferrol stappen.
Sterkte.

miems schreef: ↑

10-05-2018 09:08

Lieve to, wat rot dat je je zo voelt.. ik weet dat het niet aardig klinkt, ik bedoel het niet onaardig. Wat me opvalt aan je op is dat je het heel erg hebt over jouw verdriet, jouw verwerking, jouw behoeften. Maar je familie is toch ook jouw moeder kwijtgeraakt? Waarom denk je dat jouw verdriet groter is dan dat van hen? Waarom denk je dat zij allemaal vrolijk doorleven? Zij zijn ook in rouw. Of vrienden zullen andere zorgen hebben, ander verdriet. Daarnaast draait voor hen het gewone leven ook nog eens door. Hoe lang geleden is het dat je hen oprecht vroeg hoe het met ze gaat, of ze hun hoofd een beetje boven water weten te houden? Je verwacht heel veel van amderen, maar lijkt vergeten te zijn dat de wereld niet draait om jouw verdriet. Dat wil niet zeggen dat jouw verdriet er niet mag zijn, of dat anderen je niet willen steunen. Het heeft ook zeker niet te maken met onvoorwaardelijkheid. Wel met het feit dat de wereld van andere mensen ook bestaat, met al hun geluk, verdriet of zorgen. En dat je daar zelf ook niet altijd mee bezig bent, zoals zij ook niet altijd alleen met jou bezig kunnen zijn.

Hier ben ik het heel erg mee eens, ook uit ervaring. Ik was teleurgesteld in bepaalde mensen om mij heen, ze waren er niet voor me zoals ik dat graag wilde toen ik mijn vader verloor. Vind het soms nog steeds pijnlijk maar ben wel in gaan zien dat zij hun eigen sores/ besognes hebben. Ik heb het hier en daar wel deels uitgesproken (zonder gewenst effect, in de zin dat ze me dan wel gaven wat ik nodig had) maar heb me ook zelf teruggetrokken (eigenlijk doe jij dat ook door te gaan reizen) en het bleef heel stil.

Ben de afgelopen maanden flink met mezelf aan de slag gegaan. Bezig met therapie en lees boeken die me helpen te dealen met verlies. 1 boek heeft me ontzettend geholpen: als je wereld instort, van pema chodron. Tegelijkertijd heb ik steun ontvangen uit onverwachte hoek en closer geworden met andere mensen die me beter leken te begrijpen of op dit moment meer ruimte hadden er voor me te zijn. En vriendschap is ook wederkerig idd, je kan niet alleen ontvangen in relatie, wat geef je zelf? In de zin van aandacht, interesse tonen, luisteren. Ik had daar op een gegeven moment nauwelijks ruimte voor en sloot me af, had ik nodig om met mijn verlies en pijn te dealen. Nu begin ik iets meer open te staan voor de wereld om me heen en weer contact gezocht met afwezige vrienden. Sommigen blijken ook het eea te hebben meegemaakt de afgelopen tijd. En sommigen zijn idd afgehaakt, maar dat is wat het is. Er zijn nieuwe bijgekomen. Door naar ze uit te reiken weet ik nu wel hoe de vork in de steel zit.

Inmiddels kan ik het zelf ook weer aan om geïnteresseerd te zijn in anderen en iets voor hen te doen.

Jij bent vertrokken, neemt weinig initiatief tot contact, post blije foto’s op FB. Niemand in jouw omgeving weet hoe het met jou is, en jij niet hoe het met hen is. Je zegt dat je genoten hebt van je reis maar nu niet meer. Misschien had je het nodig om je een tijdje af te zonderen en nu wil je weer in contact zijn. Geef dat aan aan je naasten. Kom zelf actief weer in contact.

Het klinkt alsof jij jezelf beter vindt dan anderen, want jij zou het wel zelf aanvoelen. Denk je.
Voel jij echt aan welke behoefte je vader nu heeft? Je vader, wiens levenspartner is overleden? Wiens dochter ver weg zit? Heb je er wel eens bij stilgestaan dat hij wellicht ook iets zou willen van jou, wat jij niet aanvoelt?

Als iemand duidelijk met rust gelaten wil worden, stuur ik geen 'hoe gaat het nu, waar zit je', omdat ik dat zelf niet zou willen ontvangen als ik duidelijk ben over het met rust laten.

Chocoladefan schreef: ↑

10-05-2018 13:02

Echter is dit al mijn hele leven een dingetje geweest.. hulp vragen. Dat is voor mij iets heel lastigs.

Dat snap en herken ik. Toch is dit iets waar enkel jij aan kunt werken. De wereld hoeft en gaat zich niet aan jouw moeites aanpassen.

En bovendien.. als ik zelf aangeef meer contact te willen vind ik dit iets geforceerd.

Dat kan. Maar dan maak je het jezelf wel heel moeilijk. Want het werkt nu eenmaal zo in het leven dat je voor jezelf moet zorgen en voor jezelf moet opkomen. Andere mensen hebben ook allereerst hun handen vol aan zichzelf om overeind te blijven in dit leven en dan pas de ruimte om aan anderen te denken.

Ik ben zelf anders. Als mijn goede vriendin met verdriet op reis gaat ben ik aldoor benieuwd hoe t gaat.

Eens een berichtje: "hoe gaat het nu, en waar zit je" lijkt me zelfs niet teveel voor iemand die met rust gelaten wil worden. Dit is bezorgdheid en interesse en DAT mis ik!

We weten toch allemaal dat een blije reisfoto niet altijd wat zegt? Fakebook is een mooi woord..
En ook dat is de reden dat ik social media links laat liggen. Het wekt illusies op.

Dit wekt irritatie bij me op. Je wilt dat andere mensen zo zijn zoals jij. Maar ten eerste weet je helemaal niet of je altijd voor iedereen steunend bent of zo ervaren wordt. Je bent geen superwoman die altijd alles aanvoelt, zoals niemand dat is. Verder, ironisch genoeg laat je juist in hoe je nu schrijft een gebrek aan invoelend vermogen voor je omgeving zien.

Daarnaast: als iemand rust zoekt stuur ik zo'n berichtje niet nee. Dit is jóuw verwachting waar anderen maar aan hebben te voldoen, zonder dat jij je verplaatst in andermans beweegredenen.

Projecteer je de onvoorwaardelijke liefde die je van je moeder hebt ervaren (en die in andere contacten simpelweg niet zo werkt), die je nu zo ontzettend mist en een gat in je zijn heeft geslagen niet teveel op anderen? De hoop toch nog ergens 'gedragen' te worden zoals vroeger het geval was? Ik hoop dat je meer naar jezelf durft te kijken, en minder naar waar andere mensen naar jouw mening in tekortschieten. Ik snap het verlies van ouders en hoe vreselijk pijn dat doet echt meer dan goed, geloof me. Maar ik denk dat de sleutel om je beter te gaan voelen bij jouzelf ligt nu.

Chocoladefan schreef: ↑

10-05-2018 01:19

Genoeg reacties gehad !
Thanks!

Zo werkt het forum niet. Daarnaast is het niet toegestaan om je openingspost te verwijderen en zul je hier een waarschuwing voor krijgen.

Jeetje to, ik vond het niet heel onaardig, en best duidelijk hoe iedereen reageerde.
Als ( ja, dat is een als en dat weet ik) je in het echt ook zo reageert moet je echt met een professional gaan praten.
Want je vraagt om hulp, en daarna toch weer niet. Of toch wel.
Ik vind het verwarrend.

Ik vind dat je hulp verdient, maar denk dat het nu beter is om er eens goed aan te werken in plaats van hoge verwachtingen van vrienden en familie te hebben. Die hoeven jouw verdriet niet te managen, dat moet jij doen.
Dat is rot. Je had nooit je moeder willen missen. Maar ze is nu wel weg. En jij bent er nog.
Je kunt je moeder overal in gedachten meenemen. Maar laat haar nagedachtenis niet bestaan uit het dagelijks gemis. Meer uit wat jullie allemaal gehad hebben samen.
Het eerste is zwaar, het tweede licht.

Chocoladefan schreef: ↑

10-05-2018 13:25

Nou ik voel mezelf helemaal niet beter dan een ander, wat onaardig omdat zo te zeggen.
Ik bedoel alleen te zeggen dat ik mij hoe dan ook degelijk bezig hou met mensen van wie ik hou. Liefde en vriendschap kent geen afstand.

Mijn ouders waren al 20 jaar gescheiden, maar dat heb ik hier verder niet gezegd. En zoals ik zei ik heb al zovaak bij mijn vader aangegeven dat ik wil dat ons contact wat meer wordt, maar er veranderd niks. Hij weet niet eens waar ik zit, hij vraagt nergens naar.

En ik heb nooit tegen iemand gezegd of iets in die trant dat ik op reis ga en met rust gelaten wil worden. Maar omdat ik mijn moeders overlijden een plekje wil geven.
Als ik met rust gelaten wil worden zou ik geen telefoon meenemen bij wijze van

Ik vind het steeds bedenkelijker wat je schrijft en dat je nu ook nog je topic weghaalt... tsk tsk tsk.
Je klaagt alleen over hoe anderen geen contact met je opnemen, geen tijd voor je hebben, verder gaan met hun eigen leven. Hoe durven ze!!
Je zou ook zelf eens wat leuks naar je vader kunnen sturen ipv hier te gaan zitten mokken dat 'zelfs je vader' geen greintje aandacht voor je heeft. Jij ook niet voor hem of wel? Heb je geen verjaardag vergeten of is dat dan 'logisch' omdat je op reis bent, gelden er voor jou andere normen en waarden?

Misschien helpt het je om te bedenken dat de wereld niet om jou draait. Op het topic waar je je alvast voornam iedereen die het lef had je niet te appen, bellen en langst te komen op de sterfdag van je moeder vroeg ik je ook nog wat maar daar besloot je kennelijk opeens dat je geen zin meer had in aandacht. Vond ik niet netjes, als iemand de moeite neemt te vragen hoe het met je gaat is een antwoord van 2 woorden een kleine moeite. Heb je niet gedaan, opeens was het alweer over of zo....

Is het weleens in je opgekomen dat je zélf mss niet zo'n hele leuke vriendin bent of de leukste dochter van de wereld?
En dan hebben ze geen zin om jou te appen: bedenk eens waarom dat zou kunnen zijn behalve omdat iedereen gewoon doorgaat met zijn eigen leven.
Is het leuk om met je te appen? Toon je weleens belangstelling voor degene die je appt of app je vooral dingen als: 'omdat je/jullie me kennelijk vergeten zijn en niet meer naar me omkijken en niet aanvoelen hoe zwaar ik het heb op mijn bountyeilandjes laat ik het maar weten: ik voel me heel erg in de steek gelaten. Door jou/jullie. Maar trek je van mijn niks aan hoor, ik ga wel tussen de dolfijnen zwemmen.'

Zo'n kennisje (nu geen contact meer mee) had ik ook en inderdaad, niemand was de hele dag met haar bezig. Dat verwachtte ze wel en begon dan ook een paar uur nadat ze een appje stuurde woedend te appen waarom er nog geen antwoord was.
Dan vraag je 1x wat is er dan zo dringend en waarom bel je dan niet, de tweede keer zeg je nog: app maar weer terug als je normaal kan doen en de derde keer blokkeer je zo'n drama-queen.
Pas maar op, straks valt het niemand op dat je bent weggeweest of kan het ze niet zoveel schelen wat je allemaal gedaan hebt, je liet nooit wat van je horen
(en hebt dus ook niet meegekregen dat je tegen iemand klaagt die zelf terwijl jij op reis was een ouder heeft begraven.. echt pas op met dat egocentrische gedrag; niet iedereen is dagelijks met jou bezig wen daar maar aan!)

Chocoladefan schreef: ↑

10-05-2018 13:25

Nou ik voel mezelf helemaal niet beter dan een ander, wat onaardig omdat zo te zeggen.

Lees nog eens hoe ik het zei. Ik schreef niet dat jij je beter voelt. Ik schreef dat het zo klinkt, dat het zo overkomt dus.

Ik denk dat jij anders overkomt dan je zelf denkt, en dat dat voor je omgeving het dus ook lastig maakt. En daarbij heb je hoge verwachtingen. Dat is het recept voor teleurstelling. De sleutel om die teleurstelling te verminderen ligt in jezelf. Sterkte. Ik hoop dat je reis je brengt wat je zoekt.

Als jij vindt dat het thuisfront precies moet doen wat jij wilt
en dat ook nog zelf moet aanvoelen (gedachten lezen kan niet) dan kan het wel kloppen dat ze niet erg geneigd zijn om vaak contact op te nemen. De meeste mensen willen echt wel iemand in nood steunen maar zitten niet te wachten op verwijten, ook niet tussen de regels door.

Je kunt of blijven mokken of zelf in actie komen. Mensen doen nu eenmaal wat ze zelf willen en niet per se wat jij wilt. Jij doet toch ook wat je zelf wilt?

Ach To, ik herken zoveel van jou in mezelf. Mijn oude zelf welteverstaan. Worstelde met dezelfde dingen, ook teleurstelling in anderen (in mijn geval mijn moeder die het laat afweten na dood vader, ook al tig jaar gescheiden) en in sommige vrienden. Maar uiteindelijk, hoe cru en pijnlijk ook, heeft deze crisis mij veel gebracht in de zin van persoonlijke groei. Al ben ik daar nog lang niet mee klaar.

Ik voelde me aan alle kanten verlaten, door ouders en vrienden. In sommige gevallen bén ik ook in de steek gelaten. Maar ik heb wel geleerd minder afhankelijk te zijn, minder verwachtingen te hebben en heb geleerd dat alles eindig is. Ik wilde ook dolgraag op reis, lang en ver. Maar vreesde uiteindelijk dat het een vlucht zou zijn en wist dat ik mezelf zou meenemen én tegenkomen, ik heb uiteindelijk gekozen voor stevige therapie, boeken lezen, yoga en meditatie om aan mezelf te werken. Want de sleutel voor een gelukkig leven ligt in jezelf en niet bij of een ander jou appt, of wat een ander ook doet of nalaat.

Je klinkt alsof je jezelf heel erg kwijt bent, en dat voelt ontheemd. En dan zit je ook nog in den vreemde met het doel jezelf weer te vinden/ dingen te verwerken dmv te genieten. Het is volgens mij een illusie dat je op reis jezelf vindt. Verwerken en jezelf vinden gebeurt in het hier en nu, waar je ook bent, hier of op een ander continent, en het is hard werken. Introspectie is nodig. Maar het loont wel. Houd bijv een dagboek bij, en een dankboek (noem iedere dag dingen waarvoor je dankbaar bent), zoek een therapeut die je kan helpen. Probeer niet zo te focussen op hoe anderen zouden moeten zijn (want zij veranderen toch niet) maar op hoe je zelf zou willen zijn. In mijn geval was dat emotioneel stabieler, minder afhankelijk van anderen, meer zelfliefde voelen. Het kan best dat bepaalde mensen niet meer of minder bij je passen dan voorheen. Ik heb ook gemerkt dat sommige mensen het moeilijk vinden om met dood en verdriet om te gaan en afstand nemen. Onverteerbaar vond ik dat, inmiddels denk ik; jammer maar het zij zo. Het hoort bij het leven. Maar het hoort ook bij het leven dat je goed voor jezelf zorgt. Niemand anders doet dat voor je! Dat hoort bij volwassen worden. Daar loop jij nu tegenaan en dat doet pijn. (Btw; alle groei doet pijn). Je bent zo gericht op de ander i.p.v. op jezelf. Laat dat los en wees wat zachter, naar jezelf en naar anderen.

Hoop oprecht dat je een goede weg weet te vinden. Heel veel sterkte!