Psyche
alle pijlers
Op reis voor verwerking
donderdag 10 mei 2018 om 01:44
Zo herkenbaar, het gemis het overspoelt je soms. Daar kun je niets aan doen, het is een proces. Daar moet je doorheen, geloof me je komt er uiteindelijk sterker uit!
Super knap van je dat je toch bent gegaan, en ik weet dat je het niet wilt horen maar alles zit tussen de oren. Misschien denkt jouw familie, we appen/mailen/bellen haar niet, ze wil even tot rust komen. Ze houden vast veel van je en geven je die ruimte om je verlies een plekje te geven.
Bekijk het eens op die manier. Heel veel sterkte
Super knap van je dat je toch bent gegaan, en ik weet dat je het niet wilt horen maar alles zit tussen de oren. Misschien denkt jouw familie, we appen/mailen/bellen haar niet, ze wil even tot rust komen. Ze houden vast veel van je en geven je die ruimte om je verlies een plekje te geven.
Bekijk het eens op die manier. Heel veel sterkte
anoniem_368630 wijzigde dit bericht op 10-05-2018 01:46
0.87% gewijzigd
donderdag 10 mei 2018 om 01:45
Klopt zeker dat ik niet kan vluchten voor mijn verdriet. Voor mijn gevoel doe ik dat ook niet. Ik wilde het verwerken op mijn manier, omdat ik reizen ook als iets therapeutisch zie. Het is de eerste maanden ook zeker goed gegaan. Op en top genieten. Maar het lijkt wel of het afzakt. Ik mis haar zo erg. Ik mis die onvoorwaardelijke liefde.
Yolo!
donderdag 10 mei 2018 om 01:56
Het valt me op dat je altijd erg van je omgeving verlangt dat ze contact met je opnemen en aan moeten voelen wat jij nodig hebt, ook in een ander topic.
Maar je doet je social media weg, dan geef je imo het signaal af dat je met rust gelaten wil worden.
Echt, je moet zeggen wat je wil, mensen zijn niet helderziend...
Heel veel sterkte!
Edit: heb je ze weleens gevraagd wat vaker te appen, zeg je ook dat je ze nu even heel erg mist? Je moet zoveel van jezelf.. wie zegt dat ze ervan balen als je gewoon eerlijk verteld wat je hier nu schrijft, je ontneemt ze zo de kans je te steunen, wie weet hoe je vader loopt te dubben of hij je zal appen of toch maar niet want je wilde rust!?!
Maar je doet je social media weg, dan geef je imo het signaal af dat je met rust gelaten wil worden.
Echt, je moet zeggen wat je wil, mensen zijn niet helderziend...
Heel veel sterkte!
Edit: heb je ze weleens gevraagd wat vaker te appen, zeg je ook dat je ze nu even heel erg mist? Je moet zoveel van jezelf.. wie zegt dat ze ervan balen als je gewoon eerlijk verteld wat je hier nu schrijft, je ontneemt ze zo de kans je te steunen, wie weet hoe je vader loopt te dubben of hij je zal appen of toch maar niet want je wilde rust!?!
anoniem_360241 wijzigde dit bericht op 10-05-2018 02:06
Reden: edit
Reden: edit
33.92% gewijzigd
donderdag 10 mei 2018 om 02:04
Hai Chocoladefan, gecondoleerd met je moeder. Wat zul je je rot voelen. Knap van je dat je op reis bent gegaan. Weet dat waar je ook gaat en wat je ook overkomt je altijd jezelf hebt. Dat is ook een vorm van onvoorwaardelijke liefde. Misschien zakt je angst wat af als je contact opneemt met een familielid en eerlijk zegt hoe je je voelt? Soms zijn mensen ‘druk’ maar willen ze graag luisteren/steunen als het ze gevraagd wordt. Sterkte met je gemis.
donderdag 10 mei 2018 om 06:27
Chocoladefan schreef: ↑10-05-2018 01:45Klopt zeker dat ik niet kan vluchten voor mijn verdriet. Voor mijn gevoel doe ik dat ook niet. Ik wilde het verwerken op mijn manier, omdat ik reizen ook als iets therapeutisch zie. Het is de eerste maanden ook zeker goed gegaan. Op en top genieten. Maar het lijkt wel of het afzakt. Ik mis haar zo erg. Ik mis die onvoorwaardelijke liefde.
Op reis gaan en altijd, constant, genieten is niet hetzelfde als verwerken natuurlijk. Het gemis en verdriet hoort erbij, hoe wil je het anders verwerken? Het lijkt me heel normaal dat je dit nu voelt.
Wat me opvalt is dat je blijkbaar voor jezelf hebt bepaald dat je dit verdriet en gemis niet meer mag voelen, want het is "al" een jaar geleden, want je bent op mooie plekken. Het lijkt me heilzaam als je hierin veel minder streng wordt naar jezelf. Veel meer compassie voelt. Accepteer dat je ook nu nog (en dat kan met vlagen nog een hele tijd zo blijven) verdriet hebt en je moeder mist. Wees lief voor jezelf.
Sterkte!
donderdag 10 mei 2018 om 07:01
Ik vind jou echt niet fair tegenover jouw familie en vrienden. Je laat niets van je horen en wil ze absoluut niet vertellen hoe ellendig jij je voelt, maar je neemt het hen ondertussen wel enorm kwalijk dat ze jou nu niet steunen in jouw verdriet. Hoe moeten ze dat doen als ze niet weten dat jij het nu zo moeilijk hebt?
Als iemand op reis gaat voor langere tijd, dan is het echt niet meteen “uit het oog, uit het hart”. Wel doen mensen dan vaak
tal van andere aannames, zoals “geen bericht goed bericht”, “als ik haar niet hoor of zie dan zal ze wel op een plek met gebrekkige communicatiemiddelen zitten”, “ze wilde tijd voor zichzelf dus dan ga ik haar niet lastigvallen”, “ik ga haar niet bellen / SMSen want dat kost haar vast veel geld”, enz.
Dus, als je steun zoekt, of gewoon even wil horen dat de mensen thuis van je houden en ernaar uit kijken om je weer te zien, stel je dan anders op en wees actief in het leggen van een eerlijk wn open contact met het thuisfront.
Als iemand op reis gaat voor langere tijd, dan is het echt niet meteen “uit het oog, uit het hart”. Wel doen mensen dan vaak
tal van andere aannames, zoals “geen bericht goed bericht”, “als ik haar niet hoor of zie dan zal ze wel op een plek met gebrekkige communicatiemiddelen zitten”, “ze wilde tijd voor zichzelf dus dan ga ik haar niet lastigvallen”, “ik ga haar niet bellen / SMSen want dat kost haar vast veel geld”, enz.
Dus, als je steun zoekt, of gewoon even wil horen dat de mensen thuis van je houden en ernaar uit kijken om je weer te zien, stel je dan anders op en wees actief in het leggen van een eerlijk wn open contact met het thuisfront.
donderdag 10 mei 2018 om 07:33
Je schrijft dat je gewaarschuwd bent dat je het zwaar kan krijgen.
En je hebt het zwaar. Ik zou appen dat je wie je wilt nodig hebt en of je kunt bellen.
Mijn vader is al dertig jaar geleden overleden en elk jaar met zijn verjaardag doen we iets leuks. Rond zijn sterfdag probeer ik iets leuks te doen. Maar dan ben ik vaak ook nog even verdrietig. Eerst omdat hij overleden was, nu omdat ik hem steeds meer vergeet. En omdat de tijd met hem korter is dan steeds meer andere dingen.
Dus juist als het een jaar geleden is, dan is het een moeilijke tijd. Omdat vorig jaar al die verdrietige dingen plaatsvonden.
Je kunt wel weer genieten van het leven gelukkig, dat heb je het eerste deel van je reis gedaan. Je bent nog steeds jezelf.
Maar je hebt ook andere mensen nodig. Dus app ze wanneer jullie kunnen bellen, of bel meteen in de hoop dat ze opnemen.
donderdag 10 mei 2018 om 07:37
eensNummer*Zoveel schreef: ↑10-05-2018 07:01Ik vind jou echt niet fair tegenover jouw familie en vrienden. Je laat niets van je horen en wil ze absoluut niet vertellen hoe ellendig jij je voelt, maar je neemt het hen ondertussen wel enorm kwalijk dat ze jou nu niet steunen in jouw verdriet. Hoe moeten ze dat doen als ze niet weten dat jij het nu zo moeilijk hebt?
Als iemand op reis gaat voor langere tijd, dan is het echt niet meteen “uit het oog, uit het hart”. Wel doen mensen dan vaak
tal van andere aannames, zoals “geen bericht goed bericht”, “als ik haar niet hoor of zie dan zal ze wel op een plek met gebrekkige communicatiemiddelen zitten”, “ze wilde tijd voor zichzelf dus dan ga ik haar niet lastigvallen”, “ik ga haar niet bellen / SMSen want dat kost haar vast veel geld”, enz.
Dus, als je steun zoekt, of gewoon even wil horen dat de mensen thuis van je houden en ernaar uit kijken om je weer te zien, stel je dan anders op en wees actief in het leggen van een eerlijk wn open contact met het thuisfront.
donderdag 10 mei 2018 om 07:37
iddbremill schreef: ↑10-05-2018 01:44Zo herkenbaar, het gemis het overspoelt je soms. Daar kun je niets aan doen, het is een proces. Daar moet je doorheen, geloof me je komt er uiteindelijk sterker uit!
Super knap van je dat je toch bent gegaan, en ik weet dat je het niet wilt horen maar alles zit tussen de oren. Misschien denkt jouw familie, we appen/mailen/bellen haar niet, ze wil even tot rust komen. Ze houden vast veel van je en geven je die ruimte om je verlies een plekje te geven.
Bekijk het eens op die manier. Heel veel sterkte
donderdag 10 mei 2018 om 07:40
Dit.Lenn12345 schreef: ↑10-05-2018 01:56Het valt me op dat je altijd erg van je omgeving verlangt dat ze contact met je opnemen en aan moeten voelen wat jij nodig hebt, ook in een ander topic.
Maar je doet je social media weg, dan geef je imo het signaal af dat je met rust gelaten wil worden.
Echt, je moet zeggen wat je wil, mensen zijn niet helderziend...
Heel veel sterkte!
Edit: heb je ze weleens gevraagd wat vaker te appen, zeg je ook dat je ze nu even heel erg mist? Je moet zoveel van jezelf.. wie zegt dat ze ervan balen als je gewoon eerlijk verteld wat je hier nu schrijft, je ontneemt ze zo de kans je te steunen, wie weet hoe je vader loopt te dubben of hij je zal appen of toch maar niet want je wilde rust!?!
donderdag 10 mei 2018 om 07:42
Wat naar dat je je zo voelt. En fijn dat je het hier van je af kan schrijven, ik hoop voor jou dat het helpt.
Je hebt wel erg hoge verwachtingen van jezelf, maar ook van het thuisfront. Jij bent op reis maar hun leven thuis gaat gewoon door. Op social media heb je zelf alleen de mooie plaatjes gepost (neem ik aan), dan is het toch logisch dat iedereen denkt dat het prima gaat.
Als vrienden van mij op reis zijn en mooie foto’s posten, dan roep ik in het begin nog wel Ooh en aah en wat gaaf, na een tijdje like ik nog wat en als het langer duurt dan zie ik het als het zoveelste reisplaatje waar ik niks meer mee doe en ik denk, het zal wel goed gaan. Ik heb thuis hele andere dingen aan mijn hoofd dan degene die op reis is. Zo werkt het.
Je stopt met social media om je thuisfront te ‘straffen’ voor gebrek aan belangstelling, maar dat zal hen weinig boeien en ze gaan er ook niet van snappen dat jij aandacht wilt. Als je contact wilt, dan zul je zelf moeten bellen of appen.
Je hebt wel erg hoge verwachtingen van jezelf, maar ook van het thuisfront. Jij bent op reis maar hun leven thuis gaat gewoon door. Op social media heb je zelf alleen de mooie plaatjes gepost (neem ik aan), dan is het toch logisch dat iedereen denkt dat het prima gaat.
Als vrienden van mij op reis zijn en mooie foto’s posten, dan roep ik in het begin nog wel Ooh en aah en wat gaaf, na een tijdje like ik nog wat en als het langer duurt dan zie ik het als het zoveelste reisplaatje waar ik niks meer mee doe en ik denk, het zal wel goed gaan. Ik heb thuis hele andere dingen aan mijn hoofd dan degene die op reis is. Zo werkt het.
Je stopt met social media om je thuisfront te ‘straffen’ voor gebrek aan belangstelling, maar dat zal hen weinig boeien en ze gaan er ook niet van snappen dat jij aandacht wilt. Als je contact wilt, dan zul je zelf moeten bellen of appen.
donderdag 10 mei 2018 om 07:45
Ik kan me je gevoel heel erg goed voorstellen. Mijn vader is 4 maanden geleden overleden na een kort ziekbed. Ik had erg de behoefte om de boel hier achter te laten en ook voor lange tijd naar het buitenland te gaan . Heb het (nog) niet gedaan, zit nu in therapie en werk aan mezelf. Ook ik was erg teleurgesteld in bepaalde mensen (vrienden en familie) uit mijn naaste omgeving. Ik kreeg echter wel weer veel steun uit onverwachte hoek.
Ik sluit me aan bij wat hiervoor al gezegd is; wees zacht voor jezelf. Een jaar is niet lang en verdriet en gemis komt in golven. Het leven is zeker iets dat je ‘moet’ koesteren en van genieten, een overlijden van een naaste doet je dat nog meer realiseren. Het confronteert keihard met hoe eindig het leven is. Tegelijkertijd mag je je verdriet echt wel de ruimte geven! Alleen dan kan je het doorleven. Voel je niet schuldig daarom. Ik heb dagen dat ik het ene moment intens geniet van iets fijns en het volgende moment huil omdat ik mijn vader zo mis. Juist genieten brengt bij mij ook gemis naar boven omdat ik dingen zo graag nog met hem zou delen. Er zijn wel verschillende stadia in rouw maar die volgen elkaar niet klakkeloos op, dat gaat door elkaar heen. Elisabeth Kubbler Ross heeft daar over geschreven.
Ook eens met anderen die zeggen dat als je graag meer zou horen van je vrienden en je vader je dat het beste naar hen kan uitspreken. Ik begrijp wel dat dat lastig is, je voelt je kwetsbaar en wilt graag dat het vanuit hen komt. Maar wellicht hebben jullie allen aannames over elkaar; zij de aanname dat jij geniet en mss niet zoveel behoefte hebt aan contact, jij de aanname dat zij doorgaan zonder jou. Ik zou me toch kwetsbaar opstellen en uitspreken waar je behoefte aan hebt. En aanvaard van jezelf dat je je moeder mist, je vrienden en vader mist. Laat het gevoel toe, het mag er zijn.
Sterkte
Ik sluit me aan bij wat hiervoor al gezegd is; wees zacht voor jezelf. Een jaar is niet lang en verdriet en gemis komt in golven. Het leven is zeker iets dat je ‘moet’ koesteren en van genieten, een overlijden van een naaste doet je dat nog meer realiseren. Het confronteert keihard met hoe eindig het leven is. Tegelijkertijd mag je je verdriet echt wel de ruimte geven! Alleen dan kan je het doorleven. Voel je niet schuldig daarom. Ik heb dagen dat ik het ene moment intens geniet van iets fijns en het volgende moment huil omdat ik mijn vader zo mis. Juist genieten brengt bij mij ook gemis naar boven omdat ik dingen zo graag nog met hem zou delen. Er zijn wel verschillende stadia in rouw maar die volgen elkaar niet klakkeloos op, dat gaat door elkaar heen. Elisabeth Kubbler Ross heeft daar over geschreven.
Ook eens met anderen die zeggen dat als je graag meer zou horen van je vrienden en je vader je dat het beste naar hen kan uitspreken. Ik begrijp wel dat dat lastig is, je voelt je kwetsbaar en wilt graag dat het vanuit hen komt. Maar wellicht hebben jullie allen aannames over elkaar; zij de aanname dat jij geniet en mss niet zoveel behoefte hebt aan contact, jij de aanname dat zij doorgaan zonder jou. Ik zou me toch kwetsbaar opstellen en uitspreken waar je behoefte aan hebt. En aanvaard van jezelf dat je je moeder mist, je vrienden en vader mist. Laat het gevoel toe, het mag er zijn.
Sterkte
donderdag 10 mei 2018 om 07:48
Niet om rot te doen, maar heb je wel eens gevraagd hoe familie en vrienden zich voelen? Iedereen is te druk, zeg je. Misschien zijn ze helemaal niet te druk. Misschien heeft er iemand verdriet, waar hij jou niet mee lastig wil vallen, “want jij bent op reis en alleen maar met leuke dingen bezig.”
Je loopt van iedereen weg en je bent boos dat ze je niet achterna komen. Je kunt ook blij zijn dat ze je niet achterna komen omdat ze jouw wensen, jouw autonomie respecteren.
Wat niet wegneemt dat gemis heel verdrietig is. Sterkte daarmee. En op reis gaan is vaak een eenzame zaak. Vroegah toen wij naar het andere eind van de wereld gingen, stuurde ik eens in de maand een fax om te laten weten dat ik nog leefde.
Maar jij hebt social media! En kunt appen. Wees blij, maak daar gebruik van!
Je loopt van iedereen weg en je bent boos dat ze je niet achterna komen. Je kunt ook blij zijn dat ze je niet achterna komen omdat ze jouw wensen, jouw autonomie respecteren.
Wat niet wegneemt dat gemis heel verdrietig is. Sterkte daarmee. En op reis gaan is vaak een eenzame zaak. Vroegah toen wij naar het andere eind van de wereld gingen, stuurde ik eens in de maand een fax om te laten weten dat ik nog leefde.
Maar jij hebt social media! En kunt appen. Wees blij, maak daar gebruik van!
donderdag 10 mei 2018 om 07:57
Oh en ook ik ben gestopt met social media. Ik zie Facebook nl meer als fakebook en had daar de buik vol van. Gebruikte voor mijn vaders verlies FB ook om leuke foto’s te posten (en zelf eindeloos te scrollen) maar vond het hele medium ineens zo armoedig. Zat er voor mijn gevoel teveel op en heb veel ‘vrienden’ die geen echte vrienden zijn. Daarnaast (nieuwe) echte vrienden die ik niet op FB heb. Met mijn dierbaren communiceer ik wel op andere wijze dan via FB. Ik weet niet of je je vrienden ‘straft’ door van FB af te gaan. Het is ook een leeg medium wat je qua echt contact niet verder brengt. Jij voelt je alleen, hebt behoefte aan echt dieper contact met je geliefden. Dus mail/ bel/ app/ schrijf ze en spreek je behoefte uit. Er is niks mis mee om FB even te laten voor wat t is.
donderdag 10 mei 2018 om 08:04
Je kunt goede vrienden en je vader toch wel laten weten dat je er even doorheen zit, en even met ze zou willen kletsen/appen?
Ik app ook niet veel met mensen die op reis zijn, vaak vanwege het tijdsverschil. Dan ben ik bang dat ik ze stoor midden in de nacht ofzo.
Maar als een vriend(in) aangeeft behoefte te hebben aan contact, dan doe ik dat graag.
Ik app ook niet veel met mensen die op reis zijn, vaak vanwege het tijdsverschil. Dan ben ik bang dat ik ze stoor midden in de nacht ofzo.
Maar als een vriend(in) aangeeft behoefte te hebben aan contact, dan doe ik dat graag.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 10 mei 2018 om 09:08
Lieve to, wat rot dat je je zo voelt.. ik weet dat het niet aardig klinkt, ik bedoel het niet onaardig. Wat me opvalt aan je op is dat je het heel erg hebt over jouw verdriet, jouw verwerking, jouw behoeften. Maar je familie is toch ook jouw moeder kwijtgeraakt? Waarom denk je dat jouw verdriet groter is dan dat van hen? Waarom denk je dat zij allemaal vrolijk doorleven? Zij zijn ook in rouw. Of vrienden zullen andere zorgen hebben, ander verdriet. Daarnaast draait voor hen het gewone leven ook nog eens door. Hoe lang geleden is het dat je hen oprecht vroeg hoe het met ze gaat, of ze hun hoofd een beetje boven water weten te houden? Je verwacht heel veel van amderen, maar lijkt vergeten te zijn dat de wereld niet draait om jouw verdriet. Dat wil niet zeggen dat jouw verdriet er niet mag zijn, of dat anderen je niet willen steunen. Het heeft ook zeker niet te maken met onvoorwaardelijkheid. Wel met het feit dat de wereld van andere mensen ook bestaat, met al hun geluk, verdriet of zorgen. En dat je daar zelf ook niet altijd mee bezig bent, zoals zij ook niet altijd alleen met jou bezig kunnen zijn.
