opeens sta je er alleen voor

Hoi allen,

ik ben nieuw hier. Maar ik merk dat ik even behoefte heb om ergens mijn verhaal te doen en misschien hier en daar wat tips of advies.

Mijn vriend en ik zijn ruim 3,5 jaar samen. Inmiddels ouders van een prachtig dochtertje van 9 maanden en ik werk 36 uur in de week. Mijn vader zit helaas al enkele jaren in een palliatieve fase van kanker .Ik heb de zorg én het huishouden van mijn ouders erbij.

Toen ik mijn vriend leerde kennen, wist ik van te voren dat hij soms af en toe (recreatief) wiet rookte. In het begin vond ik dat niet zo'n probleem, als het inderdaad af en toe een keertje was. Helaas is hij sinds ons dochtertje geboren is, steeds meer en meer gaan gebruiken. Rond diezelfde periode is zijn opa en zijn oma overleden. Daar had hij het heel erg moeilijk mee, hij had een hele speciale band met deze opa en oma. Omdat hij het hier heel moeilijk mee had, en met het feit dat het steeds slechter gaat met mijn vader, is hij in een burn-out situatie terecht gekomen. Hij heeft enkele gesprekken gehad met een psycholoog en is thuis te komen zitten.

Ik werk 4 dagen van 9 uur per week en was dus veel afwezig. In deze tijd heeft is hij steeds meer en meer gaan gebruiken. In eerste instantie achter mijn rug om. Later merkte ik dat dit niet meer normaal was. Ik heb maanden gehad dat ik 'opeens' geld kwijt was. Op een gegeven moment kwam ik telkens ook niet uit met de facturen die we moesten betalen, terwijl we financieel niet mochten klagen. Ik heb het een keer een maand bijgehouden, en er is voor ruim 800 euro naar drugs en tabak gegaan. In die periode heb ik ook mijn vriend hierop aangesproken. Hij beloofde dat hij er op zou letten, gaf zelf aan dat dit niet kon ivm ons dochtertje en dat hij ging minderen.

Vanaf dat moment is het helemaal fout gegaan, het minderen lukte hem niet. Hij werd agressief, soms materieel, soms naar mij, daarnaast werd hij erg passief. Hij zit hele dagen thuis, heeft voldoende energie om naar de stad te gaan, te gamen, wiet te halen. Maar ook maar een seconde helpen in het huishouden is te veel. Ons dochtertje ophalen bij de opvang, moest ik maar doen na het werk. Idem met boodschappen, koken, het huishouden en de zorg van ons dochtertje. Hij keek nergens meer naar om. Ieder moment dat ik het ter sprake bracht, was het foute boel. Er werd met deuren gegooid, geschreeuwd, ik ben vernederd etc.

Inmiddels is hij zo ver dat hij beseft dat dit echt niet meer kan. Hij heeft een gesprek met de huisarts aangevraagd en wil zich laten opnemen in een kliniek. Gelukkig, want dit kan zo niet verder. Ik merk dat ik zelf niet meer kan, maar ik ben ook bang dat het te laat is.

Ik merk aan mezelf dat ik nog heel veel hou van de jongen die hij was, de papa die hij zeker ook kan zijn. Maar ik merk ook een frustratie bij mij, die heel hoog zit. Boosheid, omdat hij het zo ver heeft laten komen. Boosheid om het gelieg, bedrieg, het plunderen van de bankrekeningen, het leegkiepen van onze dochter haar spaarpotje. Boosheid om wat hij mij allemaal aangedaan heeft. En het gevoel dat hij, terwijl ik zo veel balletjes heb hoog te houden, Ik ben dood op.

Vaak, wanneer ik het met hem wil hebben over hoe ik me voel, krijg ik te horen dat ik me aanstel. Dat ik me gedraag als een slachtoffer. Maar in deze voel ik me ook een slachtoffer. En wanneer ik voor mezelf besloten heb dat dit de laatste kans is die ik hem geef, doet hij weer zoals vroeger. En laat hij zien waarom ik verlief dop hem geworden ben. En doet hij zijn best. Hij IS zelf naar de huisarts gegaan, hij vraagt om hulp. Hij komt er uit zichzelf mee.

Ik zit zo in een tweestrijd. Ik wil hem graag steunen, ik wil dat hij hier uit komt en dat we daarna kunnen genieten van ons gezin. Maar aan de andere kant ben ik zo boos op dit moment. En ben ik bang dat ik moeite heb om hierover heen te stappen. Terwijl ik dat wel wil.

Nu is het wachten, wachten tot we iets horen van de huisarts. Een deze dagen zouden we horen waar er een plekje voor hem is en op welke termijn. Ik merk dat ik op dit moment ook veel moeite heb met die onzekerheid.

Sorry, voor mijn geratel. Ik wilde mijn verhaal doen, maar ik hoop ook op een beetje steun of advies hier. Wat kan ik doen om dicht bij mezelf te blijven in deze situatie, de zorg te geven die iedereen - mijn dochtertje, mijn vader en ook mijn vriend - maar er ook voor te zorgen dat ik straks niet uitval. Er voor te zorgen dat het mij niet te veel wordt.

Veel liefs, mamelie!

Het is eventjes stil geweest vanuit mijn kant.

Mijn ouders waren op vakantie met de camper, een laatste wens die mijn vader graag nog zou willen doen. Dit was goedgekeurd door de dokter. Al zijn bloedwaarden waren goed en hij mocht gaan. Vrijdag kreeg ik dan toch het bericht dat hij opgenomen is in het ziekenhuis in Trier. Ik ben halsoverkop met dochtertje die kant op vertrokken om mijn moeder te steunen en al het regelwerk te organiseren.

Zaterdag leek het aan de beterende hand te zijn, echter sinds gister gaat het weer erg slecht. Helaas moest ik toen terug naar huis, want ik moest vandaag gewoon weer werken.

Ondertussen is mijn vriend vrijdag eindelijk goed geholpen. Hij wordt opgenomen in een kliniek in Tienen (wij wonen net over de grens in België, ik ben wel een Nederlander) en deze zou volgens de huisarts degene met de beste slagingspercentages zijn. De huisarts had dit liever dan naar een paaz of een psychiatrisch ziekenhuis, omdat dat niet de bron aanpakt.
Woensdag heeft hij hier een intake gesprek.

Een spannende week dus...

s-a-r-kast schreef: ↑

02-08-2019 12:41

Hij heeft werk? Lukt dat, als zware verslaafde? Mag hopelijk dat hij niet met zware apparatuur werkt, of een publieke functie heeft.

Het is toch te zot voor woorden dat je je eigen pinpas moet verstoppen....

Ik denk dat het heel hard nodig is dat jij stopt met het verzorgen van alle anderen, en eerst voor jezelf gaat zorgen.
Natuurlijk zul je je ouders moeten helpen, maar dat wil niet zeggen dat jij fysiek alles moet doen. Helpen met helpen, daar gaat het op neer komen.
Jij (en uiteraard) je dochter zijn nu de prioriteit!

Is er een kans op verborgen schulden?

Verborgen schulden, lijkt me raar.
In principe zorg ik er altijd voor dat alle rekeningen etc netjes betaald worden.
Ik heb voor mezelf goed voor ogen wat de kosten zijn die we moeten maken en hoe de 'begroting' uitvalt en wat er betaalt moet worden of niet. Ik ben accountant =) dus gelukkig heb ik dat inzicht wel