Open zijn tegenover fysiotherapeut of gaat dat te ver?

Ik heb ergens hulp bij nodig omdat ik het lastig vind te bepalen wat de grenzen zijn.

Sinds eind december ga ik naar een fysiotherapeut voor lage rugklachten. Dit heb ik zelf geïnitieerd en (weer) hulp vragen was een beste stap.

Korte geschiedenis;
3 jaar geleden overleed mijn man plotseling. Ik was toen 7 maanden zwanger. Ik heb tot het einde van de zwangerschap (39 weken, 1 dag voor de bevalling) zwaar fysiek verricht. Ik had dus behoorlijke bekkenklachten. Na de bevalling ben ik na 10 dagen weer aan het werk gegaan. Sindsdien altijd met bekkenpijn rondgelopen.

Enkele maanden later ging ik vreselijk door mijn rug en ben ik op aanraden van familie voor het eerst in mijn leven naar een fysiotherapeut gegaan. Na een paar behandelingen kwam het op de een of andere manier zover dat de fysiotherapeut zijn telefoonnummer in mijn telefoon zette. Dit nav een gesprek over het eventueel bijwonen van zijn bootcamps. Het bleef niet alleen bij dat. Uiteindelijk werd er geappt. Lang verhaal kort; uiteindelijk zijn er voor mij duidelijk grensoverschrijdende dingen gebeurd. Ik had nooit de intentie om dit te laten gebeuren of zover te gaan en dacht oprecht dat dat andersom ook niet het geval was. Ik was daar op dat moment absoluut niet mee bezig maar kan me op zich beste indenken dat hij dacht dat dit wel zo was. We hebben tijdens de behandelingen redelijk open gesprekken gehad over mijn man en het seksverleden kwam daar ook geregeld ter sprake. Ik ben in ieder geval behoorlijk naïef geweest.

Op het moment dat het gebeurde ben ik enige tijd redelijk verstard en geschrokken geweest en heb ik hem even zijn gang laten gaan. Na enkele minuten kwam ik bij zinnen en heb het gestopt. Uiteindelijk ben ik na dit voorval nooit meer terug gegaan en heb ik 2 jaar doorgelopen met rugklachten. Totdat ik in december zoiets had van; dit kan niet meer. Ik sliep haast niet meer van de pijn en wist me geen raad.

Ik heb me redelijk ingelezen in een praktijk in de buurt en me daar ingeschreven. De eerste intake had ik een vrouw. Dit was een opluchting. Nu bleek helaas dat de enige dagen dat ik kan, zij niet werkt en ik overgedragen zou worden aan een man.

Heel eerlijk; er is niks mis met die jongen. Het is een jonge knul en prima vriendelijk. Hij heeft enkele keren geprobeerd een gesprek aan te gaan, maar ik heb dit bewust op afstand gehouden. Ik heb letterlijk op bepaalde vragen geen antwoord gegeven. Ik ben de eerste keer uit de kleren gegaan, maar heb overige keren gezegd dat het alleen gebeurt als het strikt noodzakelijk is. Het kon ook wel zo.

Vandaag had ik weer een afspraak gepland. Ipv naar de behandelruimte te gaan nam hij me binnen voor een gesprek. Hij had het gevoel dat ik niet gemotiveerd ben en geen vertrouwen heb in de behandeling. Hij wist niet meer zo goed wat hij met me moest doen. Ik heb hem verzekerd dat ik absoluut wel gemotiveerd ben, maar dat ik wel moeite heb met mezelf en mijn "falen". Aangezien het nog niet beter lijkt te gaan. Ik stond ook gewoon een beetje met een mond vol tanden. Dit is deels wel zo, ik had gehoopt dat het beter zou gaan. Verder niet gesproken over vorige ervaringen.

Nu twijfel ik of ik hem deels moet vertellen over wat er bij de vorige fysiotherapeut is gebeurd. Of is dit iets wat over de grens gaat en niks met nu te maken zou moeten hebben?

Het is voor mij een stap om weer naar een fysiotherapeut te gaan. Ik vind het niet leuk en zie er steeds tegenop, maar wil wel heel graag dat het beter gaat met mijn rug. Ik kan me ook voorstellen dat ik voor hem niet een heel leuke patiënt ben omdat ik zo afgesloten ben en het de behandeling bemoeilijkt.