Psyche
alle pijlers
oud zeer
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:05
Ik, onder even en nieuwe account 
,wil graag het onderstaande aan jullie voorleggen en hoop op reacties en nieuwe inzichten. Op het moment worstel ik er een beetje alleen mee en ik kom er niet uit. Aan de ene kant vind ik dat ik niet moet zeuren (er zijn veel ergere dingen), maar het blijft maar door mijn hoofd spoken.
Mijn vader had een alcoholprobleem en dat leidde regelmatig tot gevaarlijke situaties; mn rijden onder invloed met het gezin in de auto en net geen ongeluk. Een steeds onzekerder moeder die het ook niet meer wist. Altijd maar spanning thuis en er werd nergens over gepraat, alles werd ontkend. Mijn vader heeft voor zover ik mij kan herinneren nooit laten blijken dat hij om mij en mijn broertje gaf. Ik heb wel erg mijn best gedaan om een leuk kind te zijn maar hij was eigenlijk nooit geinteresseerd in iets dat ik ondernam. Dan reageerde hij helemaal niet of geirriteerd. Als puber werd ik onverschillig en zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk uit huis kon.
Ik vind zelf dat ik best goed ben terechtgekomen en heb gaandeweg zelf vaardigheden geleerd die belangrijk zijn. Wel heb ik een soort van hinderlijk geloof dat ik niet goed genoeg ben en word ik wel een moe van mezelf dat ik altijd meer dan mijn best moet doen. Ik blijf bang dat ik anders faal of dat anderen mij niet goed genoeg vinden.
Nu zijn mijn ouders beiden dood en merk ik de laaste tijd dat 'vroeger' steeds in mijn hoofd zit. Dingen die er gebeurd zijn, de afwijzingen van mijn vader als ik probeerde met hem in contact te komen, de desinteresse, het overal zelf voor moeten zorgen etc.
Ik herbeleef veel dingen, waarvan ik dacht dat ik er wel klaar mee was, weer. Het maakt me weer onzeker en het gevoel van niet goed genoeg zijn en niet de moeite waard komt weer op.
Dit is een beetje warrig misschien. Ik weet niet goed wat ik er zelf van moet denken. Misschien is er iemand van jullie die me wat verder kan helpen?
,wil graag het onderstaande aan jullie voorleggen en hoop op reacties en nieuwe inzichten. Op het moment worstel ik er een beetje alleen mee en ik kom er niet uit. Aan de ene kant vind ik dat ik niet moet zeuren (er zijn veel ergere dingen), maar het blijft maar door mijn hoofd spoken.Mijn vader had een alcoholprobleem en dat leidde regelmatig tot gevaarlijke situaties; mn rijden onder invloed met het gezin in de auto en net geen ongeluk. Een steeds onzekerder moeder die het ook niet meer wist. Altijd maar spanning thuis en er werd nergens over gepraat, alles werd ontkend. Mijn vader heeft voor zover ik mij kan herinneren nooit laten blijken dat hij om mij en mijn broertje gaf. Ik heb wel erg mijn best gedaan om een leuk kind te zijn maar hij was eigenlijk nooit geinteresseerd in iets dat ik ondernam. Dan reageerde hij helemaal niet of geirriteerd. Als puber werd ik onverschillig en zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk uit huis kon.
Ik vind zelf dat ik best goed ben terechtgekomen en heb gaandeweg zelf vaardigheden geleerd die belangrijk zijn. Wel heb ik een soort van hinderlijk geloof dat ik niet goed genoeg ben en word ik wel een moe van mezelf dat ik altijd meer dan mijn best moet doen. Ik blijf bang dat ik anders faal of dat anderen mij niet goed genoeg vinden.
Nu zijn mijn ouders beiden dood en merk ik de laaste tijd dat 'vroeger' steeds in mijn hoofd zit. Dingen die er gebeurd zijn, de afwijzingen van mijn vader als ik probeerde met hem in contact te komen, de desinteresse, het overal zelf voor moeten zorgen etc.
Ik herbeleef veel dingen, waarvan ik dacht dat ik er wel klaar mee was, weer. Het maakt me weer onzeker en het gevoel van niet goed genoeg zijn en niet de moeite waard komt weer op.
Dit is een beetje warrig misschien. Ik weet niet goed wat ik er zelf van moet denken. Misschien is er iemand van jullie die me wat verder kan helpen?
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:14
Wat ik gedaan heb:
Ik heb een heel schattige foto van mezelf toen ik 1,5 jr was en ik in de zandbak zat met een zonnehoedje op, in een lijstje gedaan en op het tafeltje naast mijn plekje op de bank gezet.
Als ik dat meisje zie, weet en zie ik: wat een lief meisje, voor haar moet goed gezorgd worden, zij verdient het gekukkig te zijn.
Mij helpt het, echt even een praktische tip die helpt in de bewustwording dat jij er mag zijn en je het beste verdient.
Zij hebben niet goed voor je gezorgd, maar jij zorgt wel goed voor haar. Dat lieve meisje dat er niks aan kon doen.
Ik heb een heel schattige foto van mezelf toen ik 1,5 jr was en ik in de zandbak zat met een zonnehoedje op, in een lijstje gedaan en op het tafeltje naast mijn plekje op de bank gezet.
Als ik dat meisje zie, weet en zie ik: wat een lief meisje, voor haar moet goed gezorgd worden, zij verdient het gekukkig te zijn.
Mij helpt het, echt even een praktische tip die helpt in de bewustwording dat jij er mag zijn en je het beste verdient.
Zij hebben niet goed voor je gezorgd, maar jij zorgt wel goed voor haar. Dat lieve meisje dat er niks aan kon doen.
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:24
Toen ik op een gegeven moment last kreeg van herbelevingen van dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd heb ik hulp gezocht van een psycholoog. Hij adviseerde me mensen uit mijn jeugd op te zoeken, mensen die hebben geweten hoe het eraan toe ging; een vroegere buurvrouw, een tante, onze huishoudelijke hulp. Ik heb dat gedaan en dat deed me veel goed. Iedereen zag wat er gebeurde, niemand durfde in te grijpen maar allemaal hadden ze medelijden met dat kleine meisje ......
Het advies van Perzina vind ik geweldig, zit hier met tranen in mijn ogen.
Het advies van Perzina vind ik geweldig, zit hier met tranen in mijn ogen.
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:35
Na het overlijden van ouders komen dat soort dingen op, ik heb dat ook gehad. Het is een kwestie van verwerken en eindelijk met je eigen leventje beginnen zonder dat de invloed van je ouders nog aanwezig is. Het kan een lastige zijn als de relatie met één van de ouders niet goed was, daar moet je even doorheen, maar je krijgt er jezelf voor terug en dat is een verrijking van jezelf en van je leven.
Het is inderdaad een goed plan om foto's van jezelf neer te zetten of te hangen.
Nu is de tijd aangekomen dat je met een grote afstand naar je ouders kunt kijken zonder bang te zijn dat je verkeerd bezig bent. Je ouders waren ook maar gewoon kinderen die probeerde iets van het leven te maken en je vader maakte er dus blijkbaar een grote puinhoop van en dat MAG JE VINDEN!!!
Kijk dus nu als volwassen vrouw naar die jongen die je vader was en ZIE dat hij er niets van heeft gebakken en vergeef jezelf dan dat je ooit je stabiliteit hebt laten afpakken. Klim weer op naar waar je thuishoort en omarm het leven, het is van jou en niemand die er meer iets van af kan en mag snoepen.
Ik wens je het allerbeste dat je bent.
Het is inderdaad een goed plan om foto's van jezelf neer te zetten of te hangen.
Nu is de tijd aangekomen dat je met een grote afstand naar je ouders kunt kijken zonder bang te zijn dat je verkeerd bezig bent. Je ouders waren ook maar gewoon kinderen die probeerde iets van het leven te maken en je vader maakte er dus blijkbaar een grote puinhoop van en dat MAG JE VINDEN!!!
Kijk dus nu als volwassen vrouw naar die jongen die je vader was en ZIE dat hij er niets van heeft gebakken en vergeef jezelf dan dat je ooit je stabiliteit hebt laten afpakken. Klim weer op naar waar je thuishoort en omarm het leven, het is van jou en niemand die er meer iets van af kan en mag snoepen.
Ik wens je het allerbeste dat je bent.
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:41
Helemaal niet warrig TO. Voor mij is het plaatje dat je schetst helder. Mooi van jou dat je de problematiek beschrijft zonder beschuldigend te zijn. Ik lees een mens dat zonder goede begeleiding/voorbeeld toch gegroeid is naar een goed eigen leven. En heel normaal dat er periodes in je leven zijn dat je tegen die eerste periode in je leven aanloopt. Wat Perzina schrijft vindt ik best een goede tip: Jezelf herinneren aan hoe leuk je was als kind en daardoor jezelf herinneren aan hoe goed je 'opgedroogd' bent.
Andere situatie maar ook 'herbeleving': Mijn vader werd zwaar ziek toen ik jong was (met eerst de diagnose 'terminaal' en daarna toch weer niet accuut. Die dreiging, jaren lang! Hij overleed na 6 jaren van behandelingen die heel heftig waren). Daardoor was er weinig ruimte voor mij om kind of puber te zijn. Ik begreep dondersgoed dat de aandacht bij vader lag en deed ontzettend mijn best om 'leuk en makkelijk' te zijn. Mijn ouders waren geweldig, maar zij konden niet in mijn hoofd kijken natuurlijk.
Jaren later liep ik ontzettend aan tegen een gevoel van 'verwaarlozing': ik was niet boos/verongelijkt/teleurgesteld in mijn ouders, maar had veel twijfel bij mijn eigen aandeel hierin. De vraag of ik het zelf wel goed aangepakt had kwam steeds terug: Had ik nu 'problemen' omdat ik vroeger niet goed aangegeven had wat ik eigenlijk nodig had terwijl ik 'nu' wel wist dat ik met tekortgedaan voelde?'. Ik ben bij een therapeut terecht gekomen waar het goed mee klikte. Hij hielp me in mijn puberbrein kijken. En ik kan oprecht zeggen dat ik trots op die puber van toen ben. Ja, ik had het beter kunnen doen met de skills die ik later ontwikkeld heb, maar voor toen doe ik mijn hoedje voor mezelf af.
Andere situatie maar ook 'herbeleving': Mijn vader werd zwaar ziek toen ik jong was (met eerst de diagnose 'terminaal' en daarna toch weer niet accuut. Die dreiging, jaren lang! Hij overleed na 6 jaren van behandelingen die heel heftig waren). Daardoor was er weinig ruimte voor mij om kind of puber te zijn. Ik begreep dondersgoed dat de aandacht bij vader lag en deed ontzettend mijn best om 'leuk en makkelijk' te zijn. Mijn ouders waren geweldig, maar zij konden niet in mijn hoofd kijken natuurlijk.
Jaren later liep ik ontzettend aan tegen een gevoel van 'verwaarlozing': ik was niet boos/verongelijkt/teleurgesteld in mijn ouders, maar had veel twijfel bij mijn eigen aandeel hierin. De vraag of ik het zelf wel goed aangepakt had kwam steeds terug: Had ik nu 'problemen' omdat ik vroeger niet goed aangegeven had wat ik eigenlijk nodig had terwijl ik 'nu' wel wist dat ik met tekortgedaan voelde?'. Ik ben bij een therapeut terecht gekomen waar het goed mee klikte. Hij hielp me in mijn puberbrein kijken. En ik kan oprecht zeggen dat ik trots op die puber van toen ben. Ja, ik had het beter kunnen doen met de skills die ik later ontwikkeld heb, maar voor toen doe ik mijn hoedje voor mezelf af.
oudblond wijzigde dit bericht op 29-08-2017 18:06
0.15% gewijzigd
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 29 augustus 2017 om 18:22
Dat klinkt heftig Joyce.Joyce48 schreef: ↑29-08-2017 17:24Toen ik op een gegeven moment last kreeg van herbelevingen van dingen die in mijn jeugd zijn gebeurd heb ik hulp gezocht van een psycholoog. Hij adviseerde me mensen uit mijn jeugd op te zoeken, mensen die hebben geweten hoe het eraan toe ging; een vroegere buurvrouw, een tante, onze huishoudelijke hulp. Ik heb dat gedaan en dat deed me veel goed. Iedereen zag wat er gebeurde, niemand durfde in te grijpen maar allemaal hadden ze medelijden met dat kleine meisje ......
Het advies van Perzina vind ik geweldig, zit hier met tranen in mijn ogen.
Het probleem is een beetje dat niemand wist hoe mijn vader thuis was. Hij stond bekend als een leuke vent die altijd behulpzaam was. Hoeveel mensen dat mij niet op zijn begrafenis hebben verzekerd (is misschien ook wel een beetje de begrafenisetiquette
). Niemand wist hoe hij thuis was. Mijn broertje is eigenlijke de enige, hij wil er niet zoveel mee. Hij heeft bij wijze van 2 t-shirts met daarop gedrukt; 'Wat gebeurd is is gebeurd' en eentje met 'zand erover'.
dinsdag 29 augustus 2017 om 18:27
Dank je wel Cateautje. Dat heb je mooi gezegd. Ik heb veel energie gestopt in het begrijpen van mijn vader en ik begrijp hem van boven tot onder en weer terug. Ik dacht ook wel dat ik het geaccepteerd heb dat het zo was vroeger.Cateautje schreef: ↑29-08-2017 17:35Na het overlijden van ouders komen dat soort dingen op, ik heb dat ook gehad. Het is een kwestie van verwerken en eindelijk met je eigen leventje beginnen zonder dat de invloed van je ouders nog aanwezig is. Het kan een lastige zijn als de relatie met één van de ouders niet goed was, daar moet je even doorheen, maar je krijgt er jezelf voor terug en dat is een verrijking van jezelf en van je leven.
Het is inderdaad een goed plan om foto's van jezelf neer te zetten of te hangen.
Nu is de tijd aangekomen dat je met een grote afstand naar je ouders kunt kijken zonder bang te zijn dat je verkeerd bezig bent. Je ouders waren ook maar gewoon kinderen die probeerde iets van het leven te maken en je vader maakte er dus blijkbaar een grote puinhoop van en dat MAG JE VINDEN!!!
Kijk dus nu als volwassen vrouw naar die jongen die je vader was en ZIE dat hij er niets van heeft gebakken en vergeef jezelf dan dat je ooit je stabiliteit hebt laten afpakken. Klim weer op naar waar je thuishoort en omarm het leven, het is van jou en niemand die er meer iets van af kan en mag snoepen.
Ik wens je het allerbeste dat je bent.
Ik voelde me ook altijd een sterke, onafhankelijke vrouw en ben trots op hoe ik nu bezig ben.
dinsdag 29 augustus 2017 om 18:39
Oudblond, je slaat de spijker op zijn kop, dank je wel! Die jarenlange dreiging met vreselijk zijn geweest trouwens en ik kan me ook erg goed voorstellen dat jouw behoeftes er bij inschoten. WAt goed dat jij ook zo goed bent 'opgedroogd'!
Dat woord 'verwaarlozing springt er uit, dat komt hard binnen en de tranen komen op. Ik was sterk, al erg snel onafhankelijk en kon me ontzettend goed aanpassen en pikte alle eerste signaaltjes dat er weer rottigheid aan zat te komen haarfijn op.
Wat door mijn hoofd blijft spelen is dat ik het allemaal begrijp en goed gedaan heb. Waarom dan toch dat rottige teruggaan in de tijd met allerlei scenarios van dingen die er zijn gebeurd.
Ik denk dat ik misschien wel gewoon behoefte heb aan bevestiging. Zonder het meteen toe te dekken met begrip en schijnbare acceptatie. Dat het gewoon moeilijk was.
Dat woord 'verwaarlozing springt er uit, dat komt hard binnen en de tranen komen op. Ik was sterk, al erg snel onafhankelijk en kon me ontzettend goed aanpassen en pikte alle eerste signaaltjes dat er weer rottigheid aan zat te komen haarfijn op.
Wat door mijn hoofd blijft spelen is dat ik het allemaal begrijp en goed gedaan heb. Waarom dan toch dat rottige teruggaan in de tijd met allerlei scenarios van dingen die er zijn gebeurd.
Ik denk dat ik misschien wel gewoon behoefte heb aan bevestiging. Zonder het meteen toe te dekken met begrip en schijnbare acceptatie. Dat het gewoon moeilijk was.
dinsdag 29 augustus 2017 om 18:43
Ik heb bijvoorbeeld wel eens soort van gehoopt dat het een keer wèl mis zou gaan, dan zouden er misschien mensen zijn geweest die zich afvroegen of er wat aan de hand was. Dan zou het tenminste een keer erkend worden.
Als niemand ooit ergens over wil praten en iedereen denkt dat het allemaal goed zit, kun je gaan denken dat je eigen gevoelens er ook niet mogen zijn.
Als niemand ooit ergens over wil praten en iedereen denkt dat het allemaal goed zit, kun je gaan denken dat je eigen gevoelens er ook niet mogen zijn.
dinsdag 29 augustus 2017 om 18:55
Mijn ouder verstopte niets en schreeuwde het van de daken en tot mijn verbijstering moesten mensen er allemaal alleen maar om lachen terwijl het gedrag echt om te huilen was. Ze vertelde ook in heerlijk smeuïge verhalen wat ze allemaal had geflikt en ze werd er alleen maar meer populair van.Havertjehier schreef: ↑29-08-2017 18:43Ik heb bijvoorbeeld wel eens soort van gehoopt dat het een keer wèl mis zou gaan, dan zouden er misschien mensen zijn geweest die zich afvroegen of er wat aan de hand was. Dan zou het tenminste een keer erkend worden.
Als niemand ooit ergens over wil praten en iedereen denkt dat het allemaal goed zit, kun je gaan denken dat je eigen gevoelens er ook niet mogen zijn.
Ik ben op mijn 17de uit dat stadsdeel vertrokken en de zeldzaamheid dat ik er weleens kwam werd mij altijd gevraagd naar die ouder en ik? Ik bestond niet, werd alleen maar gebruikt om uit te horen. Ik ben er nu al zo'n 25 jaar niet meer geweest en wil er niets meer mee te maken hebben ook.
Ik heb nooit aan mezelf getwijfeld, daar was het te erg voor. De dood bracht ook opluchting en dat heb ik heel ontspannen over me heen laten komen, zonder enig schuldgevoel.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:05
Tjesis Cateautje, dat is wel het andere uiterste!
Ik mis mijn ouders ook niet echt, voel me erg neutraal in dat opzicht. Ik voel er weinig bij.
Ik denk dat dat komt dat ik al erg jong niet meer op hen kon vertrouwen en problemenbeter zelf op kon lossen.
Ik ben blij dat ze hebben kunnen meemaken dat ik uiteindelijk 'goed ben terechtgekomen' en een fraaie tweeling heb gekregen, dat wel.
Maar er is voor mij verder niet zo veel te missen eigenlijk.
Ik mis mijn ouders ook niet echt, voel me erg neutraal in dat opzicht. Ik voel er weinig bij.
Ik denk dat dat komt dat ik al erg jong niet meer op hen kon vertrouwen en problemenbeter zelf op kon lossen.
Ik ben blij dat ze hebben kunnen meemaken dat ik uiteindelijk 'goed ben terechtgekomen' en een fraaie tweeling heb gekregen, dat wel.
Maar er is voor mij verder niet zo veel te missen eigenlijk.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:10
Ik lees mee want het is herkenbaar voor me. Hoewel praten erover met familie wel fijn was heeft het niets veranderd aan de sporen die het heeft achtergelaten.
Bij vlagen verdwijnen ze maar ook bij vlagen duikt het weer op. Pleasegedrag, gebrek aan zelfvertrouwen, perfectionisme en daarmee ook faalangst. Het lijkt er te diep ingebakken te zitten.
Nou ja ooit ben ik overal vanaf zullen we maar zeggen.
Bij vlagen verdwijnen ze maar ook bij vlagen duikt het weer op. Pleasegedrag, gebrek aan zelfvertrouwen, perfectionisme en daarmee ook faalangst. Het lijkt er te diep ingebakken te zitten.
Nou ja ooit ben ik overal vanaf zullen we maar zeggen.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:21
Dat had ik ook en ik weet nog precies wanneer dat gevoel bij me opkwam. Ik was drie jaar en die ouder manipuleerde me iets niet te willen en ik voelde het heel duidelijk, die is niet te vertrouwen en sindsdien heb ik dat ook niet meer gedaan en terecht, zo bleek.Havertjehier schreef: ↑29-08-2017 19:05Tjesis Cateautje, dat is wel het andere uiterste!
Ik mis mijn ouders ook niet echt, voel me erg neutraal in dat opzicht. Ik voel er weinig bij.
Ik denk dat dat komt dat ik al erg jong niet meer op hen kon vertrouwen en problemenbeter zelf op kon lossen.
Ik ben blij dat ze hebben kunnen meemaken dat ik uiteindelijk 'goed ben terechtgekomen' en een fraaie tweeling heb gekregen, dat wel.
Maar er is voor mij verder niet zo veel te missen eigenlijk.
Was ook op zeer jonge leeftijd heel zelfstandig en dat is maar goed ook, want de zorg zat er niet echt zeg maar.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:37
Miss Dizzy, dat zouden mijn kenmerken kunnen zijn.
Het is er in gestempeld en dat blijft zo.
Ik schaam me haast dat ik blijkbaar zo'n behoefte heb aan erkenning van hoe het er bij ons thuis aan toe ging. Dat het niet goed zat. Als die erkenning er niet is, is een belangrijk deel van mij niet erkend of een belangrijk deel van hoe ik ben.
Klinkt dat erg wazig?
Er werd bv wel eens gezegd dat mijn broertje eigenlijk eerst had moeten worden geboren, 'dan waren we klaar geweest'.
Ik heb het gepresteerd om dezelfde hobby als hij te nemen in de hoop daarmee zijn goedkeuring te krijgen (modelbouw.
......). Om te horen te krijgen dat dat toch niks werd.
Hij richtte bijna nooit direkt het woord tot me, als het al gebeurde was dat dmw gemene grapjes.
Absoluut geen verantwoordelijkheid nemen voor gevolgen van zijn drankmisbruik, en er niks over willen horen. Maar ondertussen wel de auto met ons er in door een heg rijden.
Dat soort losse flodders spelen door mijn hoofd.
Het is er in gestempeld en dat blijft zo.
Ik schaam me haast dat ik blijkbaar zo'n behoefte heb aan erkenning van hoe het er bij ons thuis aan toe ging. Dat het niet goed zat. Als die erkenning er niet is, is een belangrijk deel van mij niet erkend of een belangrijk deel van hoe ik ben.
Klinkt dat erg wazig?
Er werd bv wel eens gezegd dat mijn broertje eigenlijk eerst had moeten worden geboren, 'dan waren we klaar geweest'.
Ik heb het gepresteerd om dezelfde hobby als hij te nemen in de hoop daarmee zijn goedkeuring te krijgen (modelbouw.
......). Om te horen te krijgen dat dat toch niks werd.Hij richtte bijna nooit direkt het woord tot me, als het al gebeurde was dat dmw gemene grapjes.
Absoluut geen verantwoordelijkheid nemen voor gevolgen van zijn drankmisbruik, en er niks over willen horen. Maar ondertussen wel de auto met ons er in door een heg rijden.
Dat soort losse flodders spelen door mijn hoofd.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:40
Ik mis mijn ouders enorm juist. Ik heb altijd gehoopt dat ze ooit eens zouden erkennen dat ik wel echt een mens ben die de moeite waard is. Dat gevoel heb ik nooit mogen hebben en nu ze er niet meer zijn, ga ik dat ook nooit krijgen.Havertjehier schreef: ↑29-08-2017 19:05Tjesis Cateautje, dat is wel het andere uiterste!
Ik mis mijn ouders ook niet echt, voel me erg neutraal in dat opzicht. Ik voel er weinig bij.
Ik denk dat dat komt dat ik al erg jong niet meer op hen kon vertrouwen en problemenbeter zelf op kon lossen.
Ik ben blij dat ze hebben kunnen meemaken dat ik uiteindelijk 'goed ben terechtgekomen' en een fraaie tweeling heb gekregen, dat wel.
Maar er is voor mij verder niet zo veel te missen eigenlijk.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:47
Ik ben eens bij een lezing geweest over affectieve verwaarlozing. Dat was toeval, hoorde bij het vakgebied waar ik toen in zat. Maar het eea was behoorlijk herkenbaar.
Er werd bv gezegd dat als je opgroeid met de idee dat je niet goed genoeg bent kinderen twee kanten op kunnen gaan. Of ze geloven er zo in dat ze zich niet ontplooien op de manier die zou kunnen (want ze kunnen het toch niet dus waarom proberen en de mist ingaan) of ze willen hun verdere leven bewijzen dat ze wèl goed genoeg zijn. Door over te presteren, perfectionistisch te zijn en zich altijd willen bewijzen.
Dat laatste herkende ik wel. Ik heb sterk de neiging om voor de moeilijkste optie te gaan, veeleisende beroepen te kiezen, over voor te bereiden voor een opdracht en ik vind het vreselijk als het niet helemaal lukt.
Ik krijg veel waardering daarvoor (halleluja), maar loop mezelf nog wel eens voorbij en ik word soms moe van mezelf.
Maar ik vind het erg belangrijk om te bewijzen dat ik er wèl toe doe.
Er werd bv gezegd dat als je opgroeid met de idee dat je niet goed genoeg bent kinderen twee kanten op kunnen gaan. Of ze geloven er zo in dat ze zich niet ontplooien op de manier die zou kunnen (want ze kunnen het toch niet dus waarom proberen en de mist ingaan) of ze willen hun verdere leven bewijzen dat ze wèl goed genoeg zijn. Door over te presteren, perfectionistisch te zijn en zich altijd willen bewijzen.
Dat laatste herkende ik wel. Ik heb sterk de neiging om voor de moeilijkste optie te gaan, veeleisende beroepen te kiezen, over voor te bereiden voor een opdracht en ik vind het vreselijk als het niet helemaal lukt.
Ik krijg veel waardering daarvoor (halleluja), maar loop mezelf nog wel eens voorbij en ik word soms moe van mezelf.
Maar ik vind het erg belangrijk om te bewijzen dat ik er wèl toe doe.
dinsdag 29 augustus 2017 om 19:50
Zo herkenbaar allemaal dit. Mijn ouders zijn ook overleden, nog niet lang geleden. Ik geloof wel dat ze van me hielden, maar ze vonden me niet goed. Gek, raar, anders.
Ik was ook anders dan de andere kinderen en ook heel anders dan mijn ouders. Dat voelde ik als "minder goed" en ik denk dat zij het zelf ook zo hebben ervaren.
Ooit las ik ergens wat moois: Als zwart schaap heb je een heel belangrijke taak in het gezin. Je laat de anderen zien dat mensen nu eenmaal verschillend zijn. In een gezin met een zwart schaap realiseert men zich dat niet voldoende. Hoe negatiever de reacties op je zijn, des te belangrijker is je taak en des te moeilijker het leerproces voor de rest van het gezin.
Had ik dat maar eerder geweten....
Ik was ook anders dan de andere kinderen en ook heel anders dan mijn ouders. Dat voelde ik als "minder goed" en ik denk dat zij het zelf ook zo hebben ervaren.
Ooit las ik ergens wat moois: Als zwart schaap heb je een heel belangrijke taak in het gezin. Je laat de anderen zien dat mensen nu eenmaal verschillend zijn. In een gezin met een zwart schaap realiseert men zich dat niet voldoende. Hoe negatiever de reacties op je zijn, des te belangrijker is je taak en des te moeilijker het leerproces voor de rest van het gezin.
Had ik dat maar eerder geweten....
dinsdag 29 augustus 2017 om 20:02
Heb je nog steeds de behoefte om je tegenover hen te bewijzen?
Laat dat alsjeblieft los, want je vecht tegen de wind. Het kon al niet toen ze nog leefden en nu sta je op jezelf en is het de bedoeling dat je comfortabel in je vel zit wetende dat niemand overkritisch over je schouder meekijkt.
Sorry, maar ik snap dat niet.
dinsdag 29 augustus 2017 om 21:06
Nou, ik snap het zelf ook niet. Ik weet dat ik een leuk mens ben, ondanks mijn gebreken, maar ik ben altijd blijven hopen dat zij dat ook vonden. Tegen beter weten in.Cateautje schreef: ↑29-08-2017 20:02Heb je nog steeds de behoefte om je tegenover hen te bewijzen?
Laat dat alsjeblieft los, want je vecht tegen de wind. Het kon al niet toen ze nog leefden en nu sta je op jezelf en is het de bedoeling dat je comfortabel in je vel zit wetende dat niemand overkritisch over je schouder meekijkt.
Sorry, maar ik snap dat niet.
Ze keken ook allang niet meer kritisch over mijn schouders hoor, die kans kregen ze niet van mij. Maar ergens diep in mij zit dat kleine meisje op die foto die hoopt dat ze ook eens goed genoeg zal zijn. Dus ik mis mijn ouders misschien niet eens echt, maar ik mis al wel mijn hele leven iets.
dinsdag 29 augustus 2017 om 21:31
Je wilt dat ze onvoorwaardelijk van je houden, denk ik, maar die taak is aan jou.-Sophia- schreef: ↑29-08-2017 21:06Nou, ik snap het zelf ook niet. Ik weet dat ik een leuk mens ben, ondanks mijn gebreken, maar ik ben altijd blijven hopen dat zij dat ook vonden. Tegen beter weten in.
Ze keken ook allang niet meer kritisch over mijn schouders hoor, die kans kregen ze niet van mij. Maar ergens diep in mij zit dat kleine meisje op die foto die hoopt dat ze ook eens goed genoeg zal zijn. Dus ik mis mijn ouders misschien niet eens echt, maar ik mis al wel mijn hele leven iets.
Ga eens op zelfonderzoek uit, wie weet kom je een vrouw tegen waarvan je nooit het besef hebt gehad dat jij dat bent.
Ik heb dat gedaan toen ik begin 20 was. Ik dacht terug aan situaties en mijn reacties daarop en zo leerde ik mezelf heel goed kennen. Ben daar een aardige tijd zoet mee geweest, vooral de fratsen van mijn ouder en mijn reacties waren erg belangrijk voor me, omdat het me leerde dat ik de enige volwassenen was van ons twee, zelfs in mijn tienerjaren al. Ik heb het chronologisch gedaan zodat ik mijn persoonlijke groei kon waarnemen. Het heeft me heel veel goed gedaan.
dinsdag 29 augustus 2017 om 21:37
Sophia, ik snap dat wel. Ik denk dat het simpelweg een basisbehoefte is van een kind om door je ouders gewaardeerd te worden en erkend. En zo lang ze nog leven heb je nog de ijdele hoop dat dat misschien gebeurt. Als ze dood zijn is dat het definitief dat het nooit gaat gebeuren. Ik denk ook dat het missen van dat wat er niet is geweest net zo erg kan zijn dan het missen van iets dat er wel was.
Toen mijn vader stierf besesfte ik opeens dat ik die erkenning nooit zou krijgen. Terwijl ik dacht dat ik dat al had geaccepteerd lang geleden en ook niet eens meer wilde. Toch voelde ik een soort van steek toen het definitief niet meer kon.
Francieneke, fijn dat je wat hebt aan dat idee van het zwarte schaap, er zit zeker wat in!
Miss Dizzy, inderdaad je moet het je bek maar uitkrijgen, je eigen kind er niet wensen. Die opmerking hoeft maar 1x gemaakt te worden. Ik vergeet het nooit meer dat dat over mij werd gezegd, het was ook erg serieus bedoeld.
Ik heb mijn moeder ook vaak verweten dat ze niets deed om gevaarlijke situaties te voorkomen of tegen hem in te gaan of voor mij op te komen. Nooit tegen haar gezegd, dan zou ze helemaal in haar misère wegzakken en dan moest ik weer zorgen dat zij zich weer prettig ging voelen. Ik vind dat ook zeker een verantwoordelijkheid van de andere ouder, ook al snap ik erg goed dat dat moeilijk is om als onzeker mens tegen je eigen partner in te gaan.
Toen mijn vader stierf besesfte ik opeens dat ik die erkenning nooit zou krijgen. Terwijl ik dacht dat ik dat al had geaccepteerd lang geleden en ook niet eens meer wilde. Toch voelde ik een soort van steek toen het definitief niet meer kon.
Francieneke, fijn dat je wat hebt aan dat idee van het zwarte schaap, er zit zeker wat in!
Miss Dizzy, inderdaad je moet het je bek maar uitkrijgen, je eigen kind er niet wensen. Die opmerking hoeft maar 1x gemaakt te worden. Ik vergeet het nooit meer dat dat over mij werd gezegd, het was ook erg serieus bedoeld.
Ik heb mijn moeder ook vaak verweten dat ze niets deed om gevaarlijke situaties te voorkomen of tegen hem in te gaan of voor mij op te komen. Nooit tegen haar gezegd, dan zou ze helemaal in haar misère wegzakken en dan moest ik weer zorgen dat zij zich weer prettig ging voelen. Ik vind dat ook zeker een verantwoordelijkheid van de andere ouder, ook al snap ik erg goed dat dat moeilijk is om als onzeker mens tegen je eigen partner in te gaan.
