Psyche
alle pijlers
oud zeer
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:05
Ik, onder even en nieuwe account 
,wil graag het onderstaande aan jullie voorleggen en hoop op reacties en nieuwe inzichten. Op het moment worstel ik er een beetje alleen mee en ik kom er niet uit. Aan de ene kant vind ik dat ik niet moet zeuren (er zijn veel ergere dingen), maar het blijft maar door mijn hoofd spoken.
Mijn vader had een alcoholprobleem en dat leidde regelmatig tot gevaarlijke situaties; mn rijden onder invloed met het gezin in de auto en net geen ongeluk. Een steeds onzekerder moeder die het ook niet meer wist. Altijd maar spanning thuis en er werd nergens over gepraat, alles werd ontkend. Mijn vader heeft voor zover ik mij kan herinneren nooit laten blijken dat hij om mij en mijn broertje gaf. Ik heb wel erg mijn best gedaan om een leuk kind te zijn maar hij was eigenlijk nooit geinteresseerd in iets dat ik ondernam. Dan reageerde hij helemaal niet of geirriteerd. Als puber werd ik onverschillig en zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk uit huis kon.
Ik vind zelf dat ik best goed ben terechtgekomen en heb gaandeweg zelf vaardigheden geleerd die belangrijk zijn. Wel heb ik een soort van hinderlijk geloof dat ik niet goed genoeg ben en word ik wel een moe van mezelf dat ik altijd meer dan mijn best moet doen. Ik blijf bang dat ik anders faal of dat anderen mij niet goed genoeg vinden.
Nu zijn mijn ouders beiden dood en merk ik de laaste tijd dat 'vroeger' steeds in mijn hoofd zit. Dingen die er gebeurd zijn, de afwijzingen van mijn vader als ik probeerde met hem in contact te komen, de desinteresse, het overal zelf voor moeten zorgen etc.
Ik herbeleef veel dingen, waarvan ik dacht dat ik er wel klaar mee was, weer. Het maakt me weer onzeker en het gevoel van niet goed genoeg zijn en niet de moeite waard komt weer op.
Dit is een beetje warrig misschien. Ik weet niet goed wat ik er zelf van moet denken. Misschien is er iemand van jullie die me wat verder kan helpen?
,wil graag het onderstaande aan jullie voorleggen en hoop op reacties en nieuwe inzichten. Op het moment worstel ik er een beetje alleen mee en ik kom er niet uit. Aan de ene kant vind ik dat ik niet moet zeuren (er zijn veel ergere dingen), maar het blijft maar door mijn hoofd spoken.Mijn vader had een alcoholprobleem en dat leidde regelmatig tot gevaarlijke situaties; mn rijden onder invloed met het gezin in de auto en net geen ongeluk. Een steeds onzekerder moeder die het ook niet meer wist. Altijd maar spanning thuis en er werd nergens over gepraat, alles werd ontkend. Mijn vader heeft voor zover ik mij kan herinneren nooit laten blijken dat hij om mij en mijn broertje gaf. Ik heb wel erg mijn best gedaan om een leuk kind te zijn maar hij was eigenlijk nooit geinteresseerd in iets dat ik ondernam. Dan reageerde hij helemaal niet of geirriteerd. Als puber werd ik onverschillig en zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk uit huis kon.
Ik vind zelf dat ik best goed ben terechtgekomen en heb gaandeweg zelf vaardigheden geleerd die belangrijk zijn. Wel heb ik een soort van hinderlijk geloof dat ik niet goed genoeg ben en word ik wel een moe van mezelf dat ik altijd meer dan mijn best moet doen. Ik blijf bang dat ik anders faal of dat anderen mij niet goed genoeg vinden.
Nu zijn mijn ouders beiden dood en merk ik de laaste tijd dat 'vroeger' steeds in mijn hoofd zit. Dingen die er gebeurd zijn, de afwijzingen van mijn vader als ik probeerde met hem in contact te komen, de desinteresse, het overal zelf voor moeten zorgen etc.
Ik herbeleef veel dingen, waarvan ik dacht dat ik er wel klaar mee was, weer. Het maakt me weer onzeker en het gevoel van niet goed genoeg zijn en niet de moeite waard komt weer op.
Dit is een beetje warrig misschien. Ik weet niet goed wat ik er zelf van moet denken. Misschien is er iemand van jullie die me wat verder kan helpen?
vrijdag 1 september 2017 om 11:51
Oliveranosleep, erg bedankt voor je post. Het zet me aan het denken.
Mijn eerste reactie: ja doei! Ik heb die man de hemel in begrepen. heb erg veel enrgie gestop in het proberen te begrijpen en ik begrijp hem ook, de omstandigheden, de tijd, zijn persoonlijkheiden dat vanmijn moeder er ook nog bij. Ik begrijp het allemaal en dat heeft ook zeker geholpen bij het kunnen plaatsen.
Daarom vind ik het ook zo rot dat de laatste tijd (zo'n half jaar) vroeger zoveel in mijn hoofd zit en het weer zoveel oproept, ook ongezonde stress en dat het zo'n invloed heeft op mijn functioneren. Als ik heel eerlijk ben mis ik in dit alles mijn deel. Juist omdat er nooit over gepraat werd, alles werd ontkend, verzwegen voor iedereen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand wist het, afegzien van mijn broertje. En ik deed zelf ook mee met het verzwijgen en recht praten wat krom was omdat ik echt niet wist wat ik anders zou kunnen doen. Iemand in vertrouwen nemen kwam niet eens bij me op, want dat haalde toch niets uit dacht ik. En het blijven je ouders, daar praat je geen kwaad over.
Het voelt alsof een deel van mijzelf daarmee wordt ontkend.
Ik heb dat een hele tijd weggedrukt want ik wil me niet aanstellen en ik heb het nu toch goed voorelkaar etc. Maar dat lukt dus nu niet meer lijkt het wel.
Maar ik heb je post daarna weer gelezen en ik houd het in gedachten. Ben er nu niet klaar voor om dat te doen, maar binnenkort denk ik wel. Je laatste zin hakt er ook wel in. Het is gewoon raar dat iemand zoiets tegen mij zegt zonder het meteen weg te relativeren. Dank je wel. En gezien je naam in combinatie met het tijdstip: ik hoop dat je lekkerder gaat slapen!
Mijn eerste reactie: ja doei! Ik heb die man de hemel in begrepen. heb erg veel enrgie gestop in het proberen te begrijpen en ik begrijp hem ook, de omstandigheden, de tijd, zijn persoonlijkheiden dat vanmijn moeder er ook nog bij. Ik begrijp het allemaal en dat heeft ook zeker geholpen bij het kunnen plaatsen.
Daarom vind ik het ook zo rot dat de laatste tijd (zo'n half jaar) vroeger zoveel in mijn hoofd zit en het weer zoveel oproept, ook ongezonde stress en dat het zo'n invloed heeft op mijn functioneren. Als ik heel eerlijk ben mis ik in dit alles mijn deel. Juist omdat er nooit over gepraat werd, alles werd ontkend, verzwegen voor iedereen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Niemand wist het, afegzien van mijn broertje. En ik deed zelf ook mee met het verzwijgen en recht praten wat krom was omdat ik echt niet wist wat ik anders zou kunnen doen. Iemand in vertrouwen nemen kwam niet eens bij me op, want dat haalde toch niets uit dacht ik. En het blijven je ouders, daar praat je geen kwaad over.
Het voelt alsof een deel van mijzelf daarmee wordt ontkend.
Ik heb dat een hele tijd weggedrukt want ik wil me niet aanstellen en ik heb het nu toch goed voorelkaar etc. Maar dat lukt dus nu niet meer lijkt het wel.
Maar ik heb je post daarna weer gelezen en ik houd het in gedachten. Ben er nu niet klaar voor om dat te doen, maar binnenkort denk ik wel. Je laatste zin hakt er ook wel in. Het is gewoon raar dat iemand zoiets tegen mij zegt zonder het meteen weg te relativeren. Dank je wel. En gezien je naam in combinatie met het tijdstip: ik hoop dat je lekkerder gaat slapen!
vrijdag 1 september 2017 om 15:01
Ik denk dat het nu tijd wordt voor ooit Cateautje. Ben nog steeds erg benauwd en stuiter heen en weer tussen
en . Maar het voelt goed allemaal. Nu hoop ik ook dat ik snel die therapie kan beginnen (ben ik vergeten te vragen aan de HA).
dinsdag 5 september 2017 om 11:19
Het gaat snel. Ik werd al gebeld voor een kennismakingsgesprek (of hoe dat ook wordt genoemd) en dat gaat donderdag al gebeuren.... Ik dacht; ik typ het hier even neer dan is het wordt het allemaal wat echter, voordat ik het wegrelativeer en zo. Van schrik ben ik helemaal vergeten op te letten wat de secretaresse zei; ze heeft de naam van de psycholoog genoemd maar die weet ik niet meer, ik weet niet eens of het een man of een vrouw is. Had ook de neiging om te vragen of het echt wel uit kwam en dat ik het echt niet erg vind om wat langer te wachten. Dat heb ik niet gedaan trouwens 
Ik krijg het spontaan weer ontzettend benauwd, het is wat.
Ik krijg het spontaan weer ontzettend benauwd, het is wat.
dinsdag 5 september 2017 om 12:10
Heel goed dat je ermee aan de slag gaat Havertjehier! Mijn psycholoog legde het me indertijd zo uit: je hebt al die jaren krampachtig geprobeerd je boek gesloten te houden; dat kost enorm veel energie/stress en dat keert zich op den duur tegen je met lichamelijke klachten tot gevolg.
Eens komt de dag dat het niet meer lukt dat boek dicht te houden en dat je - of je nu wilt of niet - dat boek moet gaan lezen. Daar moet je doorheen, dat doet pijn maar je hoeft het niet alleen te doen, je psycholoog helpt je daarbij. Daarna kun je weer verder, met veel minder pijn en zonder al die herbelevingen.
Eens komt de dag dat het niet meer lukt dat boek dicht te houden en dat je - of je nu wilt of niet - dat boek moet gaan lezen. Daar moet je doorheen, dat doet pijn maar je hoeft het niet alleen te doen, je psycholoog helpt je daarbij. Daarna kun je weer verder, met veel minder pijn en zonder al die herbelevingen.
Je hebt helemaal gelijk Cateautje. En ik ga ook alvast maar niet mezelf zitten analyseren en in mooie bewoordingen bedenken wat er aan de hand is. Daar schijnt die man?, vrouw? verstand van de hebben 
dinsdag 5 september 2017 om 12:18
Dat is een rake vergelijking Joyce. O, het zou zo fijn zijn als ik hier verder mee kom. Ik word echt erg moe van mezelf en die benauwdheid is niet normaal meer. Ik begin nu bang te worden dat ik het zo erg benauwd krijg als ik aan het werk ben. Vreemd genoeg gebeurt dat vlak daarvoor wel, maar verdwijnt de benauwdheid meteen tijdens het werk (echt zodra ik de deur binnenloop, en kan ik normaal met mensen praten en word ik weer benauwd zodra ik daarna in de auto zit daarna. Wat adrenaline (denk ik tenminste) al niet kan doen.
donderdag 7 september 2017 om 13:17
Nou, de kop is eraf. Heb vanmorgen het intakegesprek gehad. Dat ging over mijn doelstellingen, wat ik kan verwachten vd therapie en hoe we het gaan aanpakken.En we hebben wat algemeen zitten praten om een beeld te krijgen.
Ik heb daar voornamelijk zitten huilen, wat een erg lastige combinatie is met benauwdheid. Dus het ging allemaal moeizaam en ik ben bekaf.
De therapeut is een man, weet nog niet goed wat ik daar van vind. Wel goed geloof ik; hij is rustig, geruststellend en scherp en volgens mij doorziet hij dingen wel.
Ik vond het maar raar om de rol van client te hebben, moest me erg bedwingen om niet naar zijn vakantie, gezin, huisdieren en hobbies te vragen. Dat is een neiging: als iemand belangstelling toont in mij dan moet dat minstens 2x zo veel terug, anders sta ik bij degene emotioneel in het krijt . Zelfs in het geval van professionele belangstelling dus. (ik heb dat niet allemaal gevraagd hoor).
Ik kon het niet laten een update hier te schrijven. Ik had echt wat aan jullie reacties en op 1 of andere manier word ik daarmee eerlijker naar mezelf, door het op te schrijven. Als dat laatste niet te vaag is.
Ik heb daar voornamelijk zitten huilen, wat een erg lastige combinatie is met benauwdheid. Dus het ging allemaal moeizaam en ik ben bekaf.
De therapeut is een man, weet nog niet goed wat ik daar van vind. Wel goed geloof ik; hij is rustig, geruststellend en scherp en volgens mij doorziet hij dingen wel.
Ik vond het maar raar om de rol van client te hebben, moest me erg bedwingen om niet naar zijn vakantie, gezin, huisdieren en hobbies te vragen. Dat is een neiging: als iemand belangstelling toont in mij dan moet dat minstens 2x zo veel terug, anders sta ik bij degene emotioneel in het krijt
. Zelfs in het geval van professionele belangstelling dus. (ik heb dat niet allemaal gevraagd hoor).Ik kon het niet laten een update hier te schrijven. Ik had echt wat aan jullie reacties en op 1 of andere manier word ik daarmee eerlijker naar mezelf, door het op te schrijven. Als dat laatste niet te vaag is.
donderdag 7 september 2017 om 14:14
Wauw.... echt mooi dit!Perzina schreef: ↑29-08-2017 17:14Wat ik gedaan heb:
Ik heb een heel schattige foto van mezelf toen ik 1,5 jr was en ik in de zandbak zat met een zonnehoedje op, in een lijstje gedaan en op het tafeltje naast mijn plekje op de bank gezet.
Als ik dat meisje zie, weet en zie ik: wat een lief meisje, voor haar moet goed gezorgd worden, zij verdient het gekukkig te zijn.
Mij helpt het, echt even een praktische tip die helpt in de bewustwording dat jij er mag zijn en je het beste verdient.
Zij hebben niet goed voor je gezorgd, maar jij zorgt wel goed voor haar. Dat lieve meisje dat er niks aan kon doen.
donderdag 7 september 2017 om 14:56
Klinkt goed Havertjehier! Zo'n eerste gesprek is natuurlijk lastig, het is aftasten, wederzijds. Maar als hij de dingen doorziet gaat dat vast wel lukken!
Opschrijven helpt altijd; voor mijn gevoel hoef ik de dingen die ik heb opgeschreven niet meer per se te onthouden, die kunnen dus weg uit mijn kop. Al die herinneringen en moeilijke momenten die door je hoofd blijven rondspoken kunnen dan 'weg', omdat ik weet dat ik ze heb opgeschreven. Niet dat ik dat regelmatig wil teruglezen, maar ik weet dat het zou kunnen ....
Opschrijven helpt altijd; voor mijn gevoel hoef ik de dingen die ik heb opgeschreven niet meer per se te onthouden, die kunnen dus weg uit mijn kop. Al die herinneringen en moeilijke momenten die door je hoofd blijven rondspoken kunnen dan 'weg', omdat ik weet dat ik ze heb opgeschreven. Niet dat ik dat regelmatig wil teruglezen, maar ik weet dat het zou kunnen ....
vrijdag 8 september 2017 om 10:59
Dank je wel Joyce. Ik heb er wel vertrouwen in, of eigenlijk: ik geloof dat ik wel durf te denken dat ik er vertrouwen in zou kunnen hebben 
Ik vind het doodeng. Ik denk altijd dat ik het voor mezelf zo goed voor elkaar heb en 'iedereen' vindt ook altijd dat ik zo fijn kalm, stabiel en rotsvast ben. Maar ik moet maar eens beseffen dat dat een buitenkant is die niet gelijk op gaat met wat er zich van binnen afspeelt. Ik weet wel dat ik door vroeger een meester ben in het verbergen van mijn gevoelens en in het doen alsof alles goed is. Dat heeft zo zijn functie gehad, maar het begint me nu te slopen.
Ik zeg bv dat ik ergens allergisch voor ben als ik het zo benauwd heb. Ondertussen hoor ik mijn vader minachtend zeggen 'hou maar op, je kunt dat toch niet', 'je moet je schamen, er zijn veel ergere dingen', 'wat een aanstellerij' etc. En dat geloof ik ook nog steeds zo. Ook al weet ik dat ik zo niet moet denken.
Hier typen vind ik al een soort van aanstellerij, ik weet ook wel dat het niet zo is, maar toch.
Hoe moeilijk kun je voor jezelf zijn.
Ik vind het doodeng. Ik denk altijd dat ik het voor mezelf zo goed voor elkaar heb en 'iedereen' vindt ook altijd dat ik zo fijn kalm, stabiel en rotsvast ben. Maar ik moet maar eens beseffen dat dat een buitenkant is die niet gelijk op gaat met wat er zich van binnen afspeelt. Ik weet wel dat ik door vroeger een meester ben in het verbergen van mijn gevoelens en in het doen alsof alles goed is. Dat heeft zo zijn functie gehad, maar het begint me nu te slopen. Ik zeg bv dat ik ergens allergisch voor ben als ik het zo benauwd heb. Ondertussen hoor ik mijn vader minachtend zeggen 'hou maar op, je kunt dat toch niet', 'je moet je schamen, er zijn veel ergere dingen', 'wat een aanstellerij' etc. En dat geloof ik ook nog steeds zo. Ook al weet ik dat ik zo niet moet denken.
Hier typen vind ik al een soort van aanstellerij, ik weet ook wel dat het niet zo is, maar toch.
Hoe moeilijk kun je voor jezelf zijn.
dinsdag 19 september 2017 om 10:54
Inmiddels heb ik de 1e sessie gehad. Sessies zullen eerst plaatsvinden op verschillende dagen, totdat er een 'vaste' tijd vrijkomt.
Ik heb er vooral zitten huilen en hyperventileren. En toen de 'clichédoos tissues' voor mijn neus werd gezet moest ik weer hard lachen. Hij zal het allemaal wel eerder gezien hebben, maar ik voelde me vooral erg opgelaten.
We zijn dus eerst maar eens aan de slag gegaan met een 'technische' informatie over ademhaling en wat er gebeurt in je lichaam bij hyperventilate en wat adrenaline precies doet. En oefeningen om dat alles te reguleren. Na maanden benauwdheid was het zo ontzettend fijn om te horen dat het allemaal plausibel is en ik er meteen wat mee kan doen. Ik ben zo blij dat ik het ben begonnen.
Ik vind het wel doodeng. Ik moet denk ik wel mijn zorgvuldig opgebouwde verdedigingswerk los gaan laten daar. Dat is een kwetsbaarheid waar ik nu nog niet aan moet denken. Maar goed, ik doe het niet voor niets, salle we maar segge.
Waarom ik dit her neerplemp weet ik ook niet zo goed. Het helpt me om 'erbij' te blijven en dankzij de reacties hier kon ik het eea wel in gang zetten. Dus ik vind dat fijn.
Ik heb er vooral zitten huilen en hyperventileren. En toen de 'clichédoos tissues' voor mijn neus werd gezet moest ik weer hard lachen. Hij zal het allemaal wel eerder gezien hebben, maar ik voelde me vooral erg opgelaten.
We zijn dus eerst maar eens aan de slag gegaan met een 'technische' informatie over ademhaling en wat er gebeurt in je lichaam bij hyperventilate en wat adrenaline precies doet. En oefeningen om dat alles te reguleren. Na maanden benauwdheid was het zo ontzettend fijn om te horen dat het allemaal plausibel is en ik er meteen wat mee kan doen. Ik ben zo blij dat ik het ben begonnen.
Ik vind het wel doodeng. Ik moet denk ik wel mijn zorgvuldig opgebouwde verdedigingswerk los gaan laten daar. Dat is een kwetsbaarheid waar ik nu nog niet aan moet denken. Maar goed, ik doe het niet voor niets, salle we maar segge.
Waarom ik dit her neerplemp weet ik ook niet zo goed. Het helpt me om 'erbij' te blijven en dankzij de reacties hier kon ik het eea wel in gang zetten. Dus ik vind dat fijn.
vrijdag 29 september 2017 om 23:29
Dankjewel voor deze postPerzina schreef: ↑29-08-2017 17:14Wat ik gedaan heb:
Ik heb een heel schattige foto van mezelf toen ik 1,5 jr was en ik in de zandbak zat met een zonnehoedje op, in een lijstje gedaan en op het tafeltje naast mijn plekje op de bank gezet.
Als ik dat meisje zie, weet en zie ik: wat een lief meisje, voor haar moet goed gezorgd worden, zij verdient het gekukkig te zijn.
Mij helpt het, echt even een praktische tip die helpt in de bewustwording dat jij er mag zijn en je het beste verdient.
Zij hebben niet goed voor je gezorgd, maar jij zorgt wel goed voor haar. Dat lieve meisje dat er niks aan kon doen.
woensdag 4 oktober 2017 om 13:39
Ik krijg een mail van een tante. Ze woont in hetzelfde dorp als mijn broertje. Deze tante is een zus van mijn vader en we hebben sinds de begrafenis van pa (paar jaar geleden) geen contact meer. Nooit echt goed contact gehad ook.
Ik krijg dus de wind min of meer van voren in die mail. Maar waar ik van schrik ook: ze vertelt dat het met mijn broertje slecht gaat en dat hij volgens haar aan de drank is. Dat baseert ze op (samenvatting van een lang relaas): veel drank in zijn karretje in de supermarkt
, hij ruikt naar drank als ze hem tegenkomt en hij ziet er slecht uit.
Vervolgens vindt ze dat ik wel eens wat meer op mijn broertje kan letten, helemaal nu mijn ouders er niet meer zijn. En ook vindt ze dat het maar goed is dat zij dit niet weten, want dat hadden ze heel erg gevonden. (mijn pa was nb een geheime alcoholist). Ze zegt dat het haar zwaar van me tegenvalt dat ik zo ver weg ben gaan wonen en hem aan zijn lot overlaat (de man is eind 20....).
Het raakt me erg. Ik heb me vroeger altijd erg verantwoordelijk gevoeld voor mijn broertje en gezorgd dat hij veilig was als het dat thuis niet was. Ik kan wel janken. Ikvoel me schuldig terwijl ik dat niet moet zijn, dat weet ik wel. Maar het voelt niet zo.
Ik maak me natuurlijk zorgen, maar ik ben ook kwaad. Op die tante, maar ook op mijn broertje. Maar hij heeft ook mijn vader als voorbeeld gehad en dat kan nooit het goede zijn geweest.
Ik heb hem dus gebeld. En broertje zegt dat er niets aan de hand is en dat tante zich er niet mee heeft te bemoeien, en dat klopt ook. Geen peil op te trekken of er echt een probleem is.
Maar goed, ze heeft het zaad gezaaid en de het onkruid schiet al de grond uit
Ik word er ook zo moe van. En erger me aan mezelf dat ik zo van slag ben hier door.
Ik dacht ik plemp het even lekker van me af
Ik krijg dus de wind min of meer van voren in die mail. Maar waar ik van schrik ook: ze vertelt dat het met mijn broertje slecht gaat en dat hij volgens haar aan de drank is. Dat baseert ze op (samenvatting van een lang relaas): veel drank in zijn karretje in de supermarkt
, hij ruikt naar drank als ze hem tegenkomt en hij ziet er slecht uit.Vervolgens vindt ze dat ik wel eens wat meer op mijn broertje kan letten, helemaal nu mijn ouders er niet meer zijn. En ook vindt ze dat het maar goed is dat zij dit niet weten, want dat hadden ze heel erg gevonden. (mijn pa was nb een geheime alcoholist). Ze zegt dat het haar zwaar van me tegenvalt dat ik zo ver weg ben gaan wonen en hem aan zijn lot overlaat (de man is eind 20....).
Het raakt me erg. Ik heb me vroeger altijd erg verantwoordelijk gevoeld voor mijn broertje en gezorgd dat hij veilig was als het dat thuis niet was. Ik kan wel janken. Ikvoel me schuldig terwijl ik dat niet moet zijn, dat weet ik wel. Maar het voelt niet zo.
Ik maak me natuurlijk zorgen, maar ik ben ook kwaad. Op die tante, maar ook op mijn broertje. Maar hij heeft ook mijn vader als voorbeeld gehad en dat kan nooit het goede zijn geweest.
Ik heb hem dus gebeld. En broertje zegt dat er niets aan de hand is en dat tante zich er niet mee heeft te bemoeien, en dat klopt ook. Geen peil op te trekken of er echt een probleem is.
Maar goed, ze heeft het zaad gezaaid en de het onkruid schiet al de grond uit
Ik word er ook zo moe van. En erger me aan mezelf dat ik zo van slag ben hier door.
Ik dacht ik plemp het even lekker van me af
