Psyche
alle pijlers
oud zeer
dinsdag 29 augustus 2017 om 17:05
Ik, onder even en nieuwe account 
,wil graag het onderstaande aan jullie voorleggen en hoop op reacties en nieuwe inzichten. Op het moment worstel ik er een beetje alleen mee en ik kom er niet uit. Aan de ene kant vind ik dat ik niet moet zeuren (er zijn veel ergere dingen), maar het blijft maar door mijn hoofd spoken.
Mijn vader had een alcoholprobleem en dat leidde regelmatig tot gevaarlijke situaties; mn rijden onder invloed met het gezin in de auto en net geen ongeluk. Een steeds onzekerder moeder die het ook niet meer wist. Altijd maar spanning thuis en er werd nergens over gepraat, alles werd ontkend. Mijn vader heeft voor zover ik mij kan herinneren nooit laten blijken dat hij om mij en mijn broertje gaf. Ik heb wel erg mijn best gedaan om een leuk kind te zijn maar hij was eigenlijk nooit geinteresseerd in iets dat ik ondernam. Dan reageerde hij helemaal niet of geirriteerd. Als puber werd ik onverschillig en zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk uit huis kon.
Ik vind zelf dat ik best goed ben terechtgekomen en heb gaandeweg zelf vaardigheden geleerd die belangrijk zijn. Wel heb ik een soort van hinderlijk geloof dat ik niet goed genoeg ben en word ik wel een moe van mezelf dat ik altijd meer dan mijn best moet doen. Ik blijf bang dat ik anders faal of dat anderen mij niet goed genoeg vinden.
Nu zijn mijn ouders beiden dood en merk ik de laaste tijd dat 'vroeger' steeds in mijn hoofd zit. Dingen die er gebeurd zijn, de afwijzingen van mijn vader als ik probeerde met hem in contact te komen, de desinteresse, het overal zelf voor moeten zorgen etc.
Ik herbeleef veel dingen, waarvan ik dacht dat ik er wel klaar mee was, weer. Het maakt me weer onzeker en het gevoel van niet goed genoeg zijn en niet de moeite waard komt weer op.
Dit is een beetje warrig misschien. Ik weet niet goed wat ik er zelf van moet denken. Misschien is er iemand van jullie die me wat verder kan helpen?
,wil graag het onderstaande aan jullie voorleggen en hoop op reacties en nieuwe inzichten. Op het moment worstel ik er een beetje alleen mee en ik kom er niet uit. Aan de ene kant vind ik dat ik niet moet zeuren (er zijn veel ergere dingen), maar het blijft maar door mijn hoofd spoken.Mijn vader had een alcoholprobleem en dat leidde regelmatig tot gevaarlijke situaties; mn rijden onder invloed met het gezin in de auto en net geen ongeluk. Een steeds onzekerder moeder die het ook niet meer wist. Altijd maar spanning thuis en er werd nergens over gepraat, alles werd ontkend. Mijn vader heeft voor zover ik mij kan herinneren nooit laten blijken dat hij om mij en mijn broertje gaf. Ik heb wel erg mijn best gedaan om een leuk kind te zijn maar hij was eigenlijk nooit geinteresseerd in iets dat ik ondernam. Dan reageerde hij helemaal niet of geirriteerd. Als puber werd ik onverschillig en zorgde ik ervoor dat ik zo snel mogelijk uit huis kon.
Ik vind zelf dat ik best goed ben terechtgekomen en heb gaandeweg zelf vaardigheden geleerd die belangrijk zijn. Wel heb ik een soort van hinderlijk geloof dat ik niet goed genoeg ben en word ik wel een moe van mezelf dat ik altijd meer dan mijn best moet doen. Ik blijf bang dat ik anders faal of dat anderen mij niet goed genoeg vinden.
Nu zijn mijn ouders beiden dood en merk ik de laaste tijd dat 'vroeger' steeds in mijn hoofd zit. Dingen die er gebeurd zijn, de afwijzingen van mijn vader als ik probeerde met hem in contact te komen, de desinteresse, het overal zelf voor moeten zorgen etc.
Ik herbeleef veel dingen, waarvan ik dacht dat ik er wel klaar mee was, weer. Het maakt me weer onzeker en het gevoel van niet goed genoeg zijn en niet de moeite waard komt weer op.
Dit is een beetje warrig misschien. Ik weet niet goed wat ik er zelf van moet denken. Misschien is er iemand van jullie die me wat verder kan helpen?
dinsdag 29 augustus 2017 om 21:39
Cateautje, ik had graag gewild dat ze onvoorwaardelijk van me hadden gehouden, maar die liefde bestaat niet. Behalve inderdaad de onvoorwaardelijke liefde voor mezelf, zover ben ik al gevorderd 
Ach, meestal denk ik er verder niet zo over na, behalve als ik een topic zoals dit lees. Dan komt er toch weer veel oud zeer boven. Beter niet lezen en reageren dus.
Ach, meestal denk ik er verder niet zo over na, behalve als ik een topic zoals dit lees. Dan komt er toch weer veel oud zeer boven. Beter niet lezen en reageren dus.
dinsdag 29 augustus 2017 om 21:43
-Sophia- schreef: ↑29-08-2017 21:39Cateautje, ik had graag gewild dat ze onvoorwaardelijk van me hadden gehouden, maar die liefde bestaat niet. Behalve inderdaad de onvoorwaardelijke liefde voor mezelf, zover ben ik al gevorderd
Ach, meestal denk ik er verder niet zo over na, behalve als ik een topic zoals dit lees. Dan komt er toch weer veel oud zeer boven. Beter niet lezen en reageren dus.
dinsdag 29 augustus 2017 om 21:54
Cateautje, mooi dat je dat zelfonderzoek deed en je het zo veel goed deed.
Ik heb veel aan zelfonderzoek gedaan. Stukjes aan elkaar gelijmd en ontbrekende stukken zelf erbij gemaakt. Dat heeft me veel goed gedaan en ik ben daar ook trots op.
Daarom vind ik het ook zo vreemd en rot dat vroeger de laaste tijd in mijn hoofd zit.
Ik denk dat het te maken heeft met behoefte aan erkenning, dat het niet goed zat en dat ik te vroeg al dingen zelf moest oplossen. Niemand wist het en niets was bespreekbaar. Ik wist op een gegeven moment niet eens hoe ik mij daarover mocht voelen.
Ik ging alleen naar het eerste oudergesprek op de middelbare school en vertelde dat mijn moeder net ziek geworden was en mijn vader weg was voor zijn werk (ipv dat mijn moeder huilend in de keuken zat en mijn vader dronken op bed).
Of dat ik zei dat ik geen zin had om mee te gaan met schoolreisjes (ik wiilde erg graag, maar wist dat er geen geld voor was).
Of niet afgehaald worden door een ouder na een schoolfeest (vereiste vd school), dus lopend naar huis en Pa dronken aantreffen.
Ik heb veel van die 'gofferdegoffer' momenten de laatste tijd.
Misschien moet ik het maar gewoon even laten gebeuren ipv het tegn proberen te gaan en te relativeren of wat dan ook.
Ook de geirriteerde blikken van mijn vader als ik iets vroeg of wilde laten zien, de absolute desinteresse.
Ik heb veel aan zelfonderzoek gedaan. Stukjes aan elkaar gelijmd en ontbrekende stukken zelf erbij gemaakt. Dat heeft me veel goed gedaan en ik ben daar ook trots op.
Daarom vind ik het ook zo vreemd en rot dat vroeger de laaste tijd in mijn hoofd zit.
Ik denk dat het te maken heeft met behoefte aan erkenning, dat het niet goed zat en dat ik te vroeg al dingen zelf moest oplossen. Niemand wist het en niets was bespreekbaar. Ik wist op een gegeven moment niet eens hoe ik mij daarover mocht voelen.
Ik ging alleen naar het eerste oudergesprek op de middelbare school en vertelde dat mijn moeder net ziek geworden was en mijn vader weg was voor zijn werk (ipv dat mijn moeder huilend in de keuken zat en mijn vader dronken op bed).
Of dat ik zei dat ik geen zin had om mee te gaan met schoolreisjes (ik wiilde erg graag, maar wist dat er geen geld voor was).
Of niet afgehaald worden door een ouder na een schoolfeest (vereiste vd school), dus lopend naar huis en Pa dronken aantreffen.
Ik heb veel van die 'gofferdegoffer' momenten de laatste tijd.
Misschien moet ik het maar gewoon even laten gebeuren ipv het tegn proberen te gaan en te relativeren of wat dan ook.
Ook de geirriteerde blikken van mijn vader als ik iets vroeg of wilde laten zien, de absolute desinteresse.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:00
Wat een mooie tipPerzina schreef: ↑29-08-2017 17:14Wat ik gedaan heb:
Ik heb een heel schattige foto van mezelf toen ik 1,5 jr was en ik in de zandbak zat met een zonnehoedje op, in een lijstje gedaan en op het tafeltje naast mijn plekje op de bank gezet.
Als ik dat meisje zie, weet en zie ik: wat een lief meisje, voor haar moet goed gezorgd worden, zij verdient het gekukkig te zijn.
Mij helpt het, echt even een praktische tip die helpt in de bewustwording dat jij er mag zijn en je het beste verdient.
Zij hebben niet goed voor je gezorgd, maar jij zorgt wel goed voor haar. Dat lieve meisje dat er niks aan kon doen.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:08
Ja Havertje, je bent nu echt definitief aan het verwerken, dat is een natuurlijk proces en kan ervoor zorgen dat je vrede vindt, tenzij je je ertegen verzet.
Als je oud zeer niet oplost, blijft het je voor de rest van je leven met enige regelmaat lastig vallen, net zolang tot je op het punt bent aangekomen dat het geen zeer meer doet en je met liefde op je leven terug kunt kijken.
Je hebt het toch allemaal maar gedaan als kind en tiener en dat terwijl je ouders niet eens goed voor zichzelf konden zorgen.
Probeer te onderkennen dat ze niet capabel waren om in jouw behoeften te voorzien en het feit dat niets bespreekbaar was duidt er ook op dat je niet met volwassen mensen te maken had.
Erkenning heeft alleen waarde als je ermee op gelijk niveau komt als degene die jou die erkenning geven.
Als je oud zeer niet oplost, blijft het je voor de rest van je leven met enige regelmaat lastig vallen, net zolang tot je op het punt bent aangekomen dat het geen zeer meer doet en je met liefde op je leven terug kunt kijken.
Je hebt het toch allemaal maar gedaan als kind en tiener en dat terwijl je ouders niet eens goed voor zichzelf konden zorgen.
Probeer te onderkennen dat ze niet capabel waren om in jouw behoeften te voorzien en het feit dat niets bespreekbaar was duidt er ook op dat je niet met volwassen mensen te maken had.
Erkenning heeft alleen waarde als je ermee op gelijk niveau komt als degene die jou die erkenning geven.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:20
Dank je wel Cateautje, ik lees je bericht met een brok in mijn keel.
Ik ben echt blij dat ik een topic heb geopend en ben erg blij met alle reacties van jullie.
Het helpt om het eens hardop te kunnen typen
, zonder mijn oude neiging om alles te verklaren en weg te relativeren. Om er eens gewoon aan toe te geven.
Ik ben echt blij dat ik een topic heb geopend en ben erg blij met alle reacties van jullie.
Het helpt om het eens hardop te kunnen typen
, zonder mijn oude neiging om alles te verklaren en weg te relativeren. Om er eens gewoon aan toe te geven.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:21
Vlak voor zijn overlijden vertelde mijn vader uit zichzelf dat mijn ouders mij een typisch kind hadden gevonden. Dat ik anders was en dat ze dat afkeurden. Dat vind ik best erg. Ik was mezelf er wel van bewust dat ik "minder" was dan de anderen (kwetsbaarder, minder intellectueel, basaler, meer emo) , maar omdat het verzwegen was kon ik me nog inbeelden dat ik mezelf dat maar had ingebeeld. Dat was dus niet zo.
Eigenlijk had ik het liever niet geweten dat het echt zo was. Nu worstel ik heel erg met het gevoel dat ik een enorme teleurstelling ben, een mislukkeling.
Al weet ik dat zwarte schapen een belangrijke taak hebben. Maar nu vind ik het een rotklus, waar ik ook te stom voor was.
Het is niet anders, ik houd veel van mijn ouders. Ze konden dat ook niet helpen. En ik ook niet, want ik was nog een kind.
Eigenlijk had ik het liever niet geweten dat het echt zo was. Nu worstel ik heel erg met het gevoel dat ik een enorme teleurstelling ben, een mislukkeling.
Al weet ik dat zwarte schapen een belangrijke taak hebben. Maar nu vind ik het een rotklus, waar ik ook te stom voor was.
Het is niet anders, ik houd veel van mijn ouders. Ze konden dat ook niet helpen. En ik ook niet, want ik was nog een kind.
dinsdag 29 augustus 2017 om 23:01
dinsdag 29 augustus 2017 om 23:04
Als je wat anders bent, ben je niet minder hoor.francieneke schreef: ↑29-08-2017 22:21Vlak voor zijn overlijden vertelde mijn vader uit zichzelf dat mijn ouders mij een typisch kind hadden gevonden. Dat ik anders was en dat ze dat afkeurden. Dat vind ik best erg. Ik was mezelf er wel van bewust dat ik "minder" was dan de anderen (kwetsbaarder, minder intellectueel, basaler, meer emo) , maar omdat het verzwegen was kon ik me nog inbeelden dat ik mezelf dat maar had ingebeeld. Dat was dus niet zo.
Eigenlijk had ik het liever niet geweten dat het echt zo was. Nu worstel ik heel erg met het gevoel dat ik een enorme teleurstelling ben, een mislukkeling.
Al weet ik dat zwarte schapen een belangrijke taak hebben. Maar nu vind ik het een rotklus, waar ik ook te stom voor was.
Het is niet anders, ik houd veel van mijn ouders. Ze konden dat ook niet helpen. En ik ook niet, want ik was nog een kind.
En schandalig dat je vader je nog ff een trap na wilde geven voor ie de pijp uit ging. Ik snap best dat niet alle ouders een band met hun kind hebben, maar dan nog kun je je wel respectvol gedragen richting je eigen kind.
woensdag 30 augustus 2017 om 00:40
Ik ga nog even door met losse flodders hier neerzetten, dat lucht zo lekker op.
Als kind had ik een vriendinnetje waar ik ook bij thuis begon te spelen. Ik vond het een warm bad, de sfeer was zo anders dan bij mij thuis. Ik was wel eerst erg op mijn hoede en schrok me rot van de vader in dat gezin. Hij was meestal vrolijk, vroeg dingen aan zijn kinderen en ook aan mij; hoe het op school ging, wat ik wilde eten, of ik wist dat ik een mooie stem had etc. Dat was ik helemaal niet gewend! Ik heb de eerste tijd daar niets durven zeggen en was echt bang van die man. Gaandeweg begreep ik dat dat wel eens normaal zou kunnen zijn, dat vaders belangstelling tonen.
Als ik dan weer thuis was kwam de koude douche; ma die beschuldigend vroeg of het daar misschien leuker was dan thuis omdat ik daar zo vaak was en pa die gemene grapjes maakte over die andere vader (hij had een beroep dat hij minderwaardig vond).
Als kind had ik een vriendinnetje waar ik ook bij thuis begon te spelen. Ik vond het een warm bad, de sfeer was zo anders dan bij mij thuis. Ik was wel eerst erg op mijn hoede en schrok me rot van de vader in dat gezin. Hij was meestal vrolijk, vroeg dingen aan zijn kinderen en ook aan mij; hoe het op school ging, wat ik wilde eten, of ik wist dat ik een mooie stem had etc. Dat was ik helemaal niet gewend! Ik heb de eerste tijd daar niets durven zeggen en was echt bang van die man. Gaandeweg begreep ik dat dat wel eens normaal zou kunnen zijn, dat vaders belangstelling tonen.
Als ik dan weer thuis was kwam de koude douche; ma die beschuldigend vroeg of het daar misschien leuker was dan thuis omdat ik daar zo vaak was en pa die gemene grapjes maakte over die andere vader (hij had een beroep dat hij minderwaardig vond).
woensdag 30 augustus 2017 om 06:54
Nee dat klopt Havertjehier en Chocolol. Maar ik denk niet dat mijn vader het erom deed. Ik denk ook dat hij dacht dat ik het wel wist en dat ik er niet meer door geschokt zou zijn. Nu wist ik het ook wel, maar het kwam toch heel hard aan. Ik voelde me weer dat kind dat zo anders was.
In tegenstelling tot andere ouders hier waren mijn ouders ook wel lief en bezorgd. Maar ze kenden denk ik niemand met zo'n karakter als ik. Ze konden er niks mee en ik kreeg ook altijd overal de schuld van. Dat heeft wel sporen nagelaten, ik heb een enorme angst dingen fout te doen. Of het klopt weet ik niet, maar ik heb de diagnose complexe PTSS. En die is heel moeilijk te behandelen.
Ja, ik zal het ermee moeten doen. Maar ik geef mijn ouders niet de schuld. Ze konden echt niks met mijn karakter, ik was een soort alien in het gezin. Terwijl ik totaal niet lastig was, ik deed heel erg mijn best.
In de puberteit kreeg ik wel problemen (angsten, niet naar school durven enz.) en ik ging heel jong het huis uit.
Voor mijn moeder was dat heel naar, want ze was bezorgd en ze hield wel van me.
In tegenstelling tot andere ouders hier waren mijn ouders ook wel lief en bezorgd. Maar ze kenden denk ik niemand met zo'n karakter als ik. Ze konden er niks mee en ik kreeg ook altijd overal de schuld van. Dat heeft wel sporen nagelaten, ik heb een enorme angst dingen fout te doen. Of het klopt weet ik niet, maar ik heb de diagnose complexe PTSS. En die is heel moeilijk te behandelen.
Ja, ik zal het ermee moeten doen. Maar ik geef mijn ouders niet de schuld. Ze konden echt niks met mijn karakter, ik was een soort alien in het gezin. Terwijl ik totaal niet lastig was, ik deed heel erg mijn best.
In de puberteit kreeg ik wel problemen (angsten, niet naar school durven enz.) en ik ging heel jong het huis uit.
Voor mijn moeder was dat heel naar, want ze was bezorgd en ze hield wel van me.
woensdag 30 augustus 2017 om 07:50
En ook daar voel je je schuldig over terwijl het een hulp(kreet)gedachte was. TO zoals ik schreef heeft praten met een therapeut mij erg geholpen: het uitspreken van wat ik nooit uitgesproken had toen ik in de situatie zat vond ik in eerste instantie beschamend. Toen ik meer inzicht in mezelf kreeg (op die leeftijd en in die periode) luchtte het ontzettend op. Mijn moeder leeft gelukkig nog en ik heb een hele fijne band met haar opgebouwd als volwassene. En ook met haar heb ik mijn gevoelens toen kunnen delen. Zonder beschuldigingen hebben we heel eerlijk met elkaar gedeeld tegen welke 'muren' we allebei aan liepen toen. Erg verhelderend en een bevestiging dat de liefde voor elkaar altijd even groot is geweest.Havertjehier schreef: ↑29-08-2017 18:43Ik heb bijvoorbeeld wel eens soort van gehoopt dat het een keer wèl mis zou gaan, dan zouden er misschien mensen zijn geweest die zich afvroegen of er wat aan de hand was. Dan zou het tenminste een keer erkend worden.
Als niemand ooit ergens over wil praten en iedereen denkt dat het allemaal goed zit, kun je gaan denken dat je eigen gevoelens er ook niet mogen zijn.
oudblond wijzigde dit bericht op 30-08-2017 16:27
44.68% gewijzigd
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 30 augustus 2017 om 12:00
Oudblond, ik realiseer me dat ik er misschien wel wat mee moet. Ik verbloem het voormezelf en houd me voor dat er ergere dingen met kinderen zijn gebeurd. Maar als ik al dat geredeneer weglaat weet ik best dat dit niet de eerste keer is dat het me zo bezig houdt en dat het invloed heeft op hoe ik functioneer. Ik heb weer lichamelijke klachten die op stress wijzen. Ik heb net een paar nieuwe opdrachten (werk) binnen en merk dat ik me weer overvoorbereid. Waar ik normaal 2 uur mee bezig ben kost me nu 2 dagen.
Mijn huisarts heeft het al een keer eerder aangekaart, ik ben 2 jaar geleden een keer bij haar geweest vw die lichamelijke klachten. Niets lichamelijks aan de hand, well stressgerelateerd.
Dank je wel voor je post, het helpt me om wat eerlijker naar mezelf te kijken.
Mijn huisarts heeft het al een keer eerder aangekaart, ik ben 2 jaar geleden een keer bij haar geweest vw die lichamelijke klachten. Niets lichamelijks aan de hand, well stressgerelateerd.
Dank je wel voor je post, het helpt me om wat eerlijker naar mezelf te kijken.
woensdag 30 augustus 2017 om 16:54
Kom net terug van een werkopdracht, en dat ging vreselijk goed, veel positieve reacties en een vervolgopdracht. Maarrrrrr is dat uurtje werk het waard dat ik daar een volle dag voorbereiding aan heb besteed?, nee dus. Bovendien maak ik me erg druk om een klein dingetje dat niet goed ging. Ik heb de hele terugweg in de auto gehuild en ik krijg zowat geen lucht meer. That's it. Ik ga morgen de huisarts bellen.
Nu mijn jongetjes ophalen.
Nu mijn jongetjes ophalen.
woensdag 30 augustus 2017 om 17:17
Havertjehier schreef: ↑30-08-2017 16:54Kom net terug van een werkopdracht, en dat ging vreselijk goed, veel positieve reacties en een vervolgopdracht. Maarrrrrr is dat uurtje werk het waard dat ik daar een volle dag voorbereiding aan heb besteed?, nee dus. Bovendien maak ik me erg druk om een klein dingetje dat niet goed ging. Ik heb de hele terugweg in de auto gehuild en ik krijg zowat geen lucht meer. That's it. Ik ga morgen de huisarts bellen.
Nu mijn jongetjes ophalen.
Goed dat je wat hulp hierbij gaat zoeken Havertjehier!
donderdag 31 augustus 2017 om 12:24
Nou, de kogel is door de kerk. Ben bij de huisarts geweest! Met de vraag of ze mijn longen wilde checken aangezien ik het al maanden benauwd heb en ze zo pijn doen. Dat deed ze en niets aan de hand. Toen ze vroeg wat ik er zelf van dacht wat er aan de hand zou kunnen zijn (en ze me heel lief een beetje bezorgd aankeek) kon ik alleen maar huilen en heb ik er lekker zitten hyperventileren. Deze keer heb ik het aanbod van therapie aangenomen en de doorverwijzing is al weg ook! Nu ik weet dat het gaat gebeuren voel ik me ontzettend opgelucht. De schaamte dat ik het niet alleen kan valt mee (hardnekkig patroon). Wel mede door de HA die uitleg gaf over de gevolgen van langdurige, continue stress en dat ik dat serieuzer zou moeten nemen. Denk aan jezelf maar ook aan je kinderen zei ze. Dat laatste hielp ook wel. Ik wil het niet meer zo en ik wil niet in dezelfde patronen vallen bij mijn kinderen. Hoezee!
Ben helemaal leeg nu. Ik stuiter tussen
en 
via en 
O ja, het wordt cognitieve gedragstherapie.
Ben helemaal leeg nu. Ik stuiter tussen
en via en O ja, het wordt cognitieve gedragstherapie.
donderdag 31 augustus 2017 om 12:27
heel goed!Havertjehier schreef: ↑31-08-2017 12:24Nou, de kogel is door de kerk. Ben bij de huisarts geweest! Met de vraag of ze mijn longen wilde checken aangezien ik het al maanden benauwd heb en ze zo pijn doen. Dat deed ze en niets aan de hand. Toen ze vroeg wat ik er zelf van dacht wat er aan de hand zou kunnen zijn (en ze me heel lief een beetje bezorgd aankeek) kon ik alleen maar huilen en heb ik er lekker zitten hyperventileren. Deze keer heb ik het aanbod van therapie aangenomen en de doorverwijzing is al weg ook! Nu ik weet dat het gaat gebeuren voel ik me ontzettend opgelucht. De schaamte dat ik het niet alleen kan valt mee (hardnekkig patroon). Wel mede door de HA die uitleg gaf over de gevolgen van langdurige, continue stress en dat ik dat serieuzer zou moeten nemen. Denk aan jezelf maar ook aan je kinderen zei ze. Dat laatste hielp ook wel. Ik wil het niet meer zo en ik wil niet in dezelfde patronen vallen bij mijn kinderen. Hoezee!
Ben helemaal leeg nu. Ik stuiter tussen
O ja, het wordt cognitieve gedragstherapie.
donderdag 31 augustus 2017 om 12:42
Hèhè, gelukkig, je gaat er iets aan doen.
Goed van je dat je niet eigenwijs in de, ikdoehetzelfwelmodus blijft hangen, want dat is vaak funest.
Ik ken iemand die zelf alle antwoorden al heeft en weigert hulp te zoeken en alles bij elkaar doet hij heel stoer en sterk, maar eigenlijk is het een geestelijk wrak.
Twee weten meer dan één en de blik van een buitenstaander kan heel verhelderend werken.
Heel veel succes gewenst.
Goed van je dat je niet eigenwijs in de, ikdoehetzelfwelmodus blijft hangen, want dat is vaak funest.
Ik ken iemand die zelf alle antwoorden al heeft en weigert hulp te zoeken en alles bij elkaar doet hij heel stoer en sterk, maar eigenlijk is het een geestelijk wrak.
Twee weten meer dan één en de blik van een buitenstaander kan heel verhelderend werken.
Heel veel succes gewenst.
donderdag 31 augustus 2017 om 21:31
Het is een hardnekkig ding Cateautje; hoe meer je vindt dat je het zelf moet kunnen oplossen, hoe moeilijker het is om hulp te vragen.
Het heeft ook een functie, en het heeft bij mij ook die noodzaak gehad, en het maakt je ook onafhankelijk en sterk. Maar tegelijkertijd een valkuil als je er in doorslaat.
Heb het erg benauwd en heb de hele dag raar rondgelopen. Alsof ik zelf nog van de schrik moet bekomen dat ik de stap heb gezet om hulp te vragen. Ik weet het allemaal nog niet zo goed.
Man reageerde erg positief en is erg blij dat ik de stap heb gezet. Daar was ik ook niet echt bang voor, maar het is fijn dat het bevestigd wordt.
Ik ben blij en opgelucht en prijs mezelf een gelukkig mens. En de therapie is nog niet eens begonnen!
Ik denk dat ik dat dus wel weer af kan zeggen.( geintje
)
Het heeft ook een functie, en het heeft bij mij ook die noodzaak gehad, en het maakt je ook onafhankelijk en sterk. Maar tegelijkertijd een valkuil als je er in doorslaat.
Heb het erg benauwd en heb de hele dag raar rondgelopen. Alsof ik zelf nog van de schrik moet bekomen dat ik de stap heb gezet om hulp te vragen. Ik weet het allemaal nog niet zo goed.
Man reageerde erg positief en is erg blij dat ik de stap heb gezet. Daar was ik ook niet echt bang voor, maar het is fijn dat het bevestigd wordt.
Ik ben blij en opgelucht en prijs mezelf een gelukkig mens. En de therapie is nog niet eens begonnen!
Ik denk dat ik dat dus wel weer af kan zeggen.( geintje
)
vrijdag 1 september 2017 om 03:23
Je bent opgegroeid in een onveilige situatie dat doet wat met je zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen of je goed genoeg bent.
Voor mij is dit heel herkenbaar. Ik heb me ook vaak onveilig gevoeld thuis doordat mijn ouders waren gescheiden en een vechtscheiding hadden. Mijn moeder was altijd boos op mijn vader en mijn vader was ontwijkend.
Dit en meerdere nare ervaringen lijden tot heel veel boosheid.
Wat ik zelf heb gedaan is een brief geschreven waarin ik afscheid nam van mijn boosheid en verbitterdheid.
Door te vergeven en het niet persoonlijk op te vatten.
Jou vader had beter gedaan als hij beter had gekund maar hij vond het leven te spannend en vluchtte in alcohol.
Het schrijven van een brief heb ik zelf zo aangepakt:
Acceptatie en indentificeren met de persoon.
Waarom deed hij wat hij deed? Alcoholisten zijn vaak angstige en onzekere mensen met muren om zich heen ze hebben een bepaald beeld van zichzelf die niet klopt:
Slechte vader- gaat zich gedragen naar dit beeld ondanks dit niet het doel is of gewenste resultaat is.
Besef dat je altijd goed genoeg bent geweest. Al vanaf dag 1 op deze aarde, de mensen om je heen hebben je dat gevoel nier altijd kunnen geven door eigen innerlijke strijd.
Als je dit voor jezelf duidelijk maakt dat het niet persoonlijk is gericht naar jou dan kun je herstellen.
Jou moeder kon je vader niet verlaten omdat zij bijvoorbeeld het volgende beeld van zichzelf had:
Loyaliteit is belangrijk, ik kan hem toch niet alleen laten? Ik ben een vrouw die niet opgeeft. Ik sta achter mijn man, waar moet ik naartoe? Wat zullen anderen wel niet denken? Ik kan het niet aan om bij hem weg te gaan.
Dit zijn voorbeelden,
Zoals je ziet is het bijna onmogelijk om met deze overtuigingen overgaan op adequaat handelen.
Het besef dat je ouders mensen zijn met littekens en handelen naar hun overtuigingen maakt dingen lichter en maakt dat je het niet meer persoonlijk hoeft op te vatten.
Je was altijd al goed genoeg: je hebt gewoon de basis gemist van gezonde feedback, onvoorwaardelijke liefde, aanmoediging en aandacht.
Voor mij is dit heel herkenbaar. Ik heb me ook vaak onveilig gevoeld thuis doordat mijn ouders waren gescheiden en een vechtscheiding hadden. Mijn moeder was altijd boos op mijn vader en mijn vader was ontwijkend.
Dit en meerdere nare ervaringen lijden tot heel veel boosheid.
Wat ik zelf heb gedaan is een brief geschreven waarin ik afscheid nam van mijn boosheid en verbitterdheid.
Door te vergeven en het niet persoonlijk op te vatten.
Jou vader had beter gedaan als hij beter had gekund maar hij vond het leven te spannend en vluchtte in alcohol.
Het schrijven van een brief heb ik zelf zo aangepakt:
Acceptatie en indentificeren met de persoon.
Waarom deed hij wat hij deed? Alcoholisten zijn vaak angstige en onzekere mensen met muren om zich heen ze hebben een bepaald beeld van zichzelf die niet klopt:
Slechte vader- gaat zich gedragen naar dit beeld ondanks dit niet het doel is of gewenste resultaat is.
Besef dat je altijd goed genoeg bent geweest. Al vanaf dag 1 op deze aarde, de mensen om je heen hebben je dat gevoel nier altijd kunnen geven door eigen innerlijke strijd.
Als je dit voor jezelf duidelijk maakt dat het niet persoonlijk is gericht naar jou dan kun je herstellen.
Jou moeder kon je vader niet verlaten omdat zij bijvoorbeeld het volgende beeld van zichzelf had:
Loyaliteit is belangrijk, ik kan hem toch niet alleen laten? Ik ben een vrouw die niet opgeeft. Ik sta achter mijn man, waar moet ik naartoe? Wat zullen anderen wel niet denken? Ik kan het niet aan om bij hem weg te gaan.
Dit zijn voorbeelden,
Zoals je ziet is het bijna onmogelijk om met deze overtuigingen overgaan op adequaat handelen.
Het besef dat je ouders mensen zijn met littekens en handelen naar hun overtuigingen maakt dingen lichter en maakt dat je het niet meer persoonlijk hoeft op te vatten.
Je was altijd al goed genoeg: je hebt gewoon de basis gemist van gezonde feedback, onvoorwaardelijke liefde, aanmoediging en aandacht.
vrijdag 1 september 2017 om 03:27
Dit is een prachtige tip! Ik ga hem zelf ook toepassenPerzina schreef: ↑29-08-2017 17:14Wat ik gedaan heb:
Ik heb een heel schattige foto van mezelf toen ik 1,5 jr was en ik in de zandbak zat met een zonnehoedje op, in een lijstje gedaan en op het tafeltje naast mijn plekje op de bank gezet.
Als ik dat meisje zie, weet en zie ik: wat een lief meisje, voor haar moet goed gezorgd worden, zij verdient het gekukkig te zijn.
Mij helpt het, echt even een praktische tip die helpt in de bewustwording dat jij er mag zijn en je het beste verdient.
Zij hebben niet goed voor je gezorgd, maar jij zorgt wel goed voor haar. Dat lieve meisje dat er niks aan kon doen.
