Psyche
alle pijlers
Ouder (50+) met losgelaten kinderwens
dinsdag 12 februari 2019 om 12:30
Wij zitten al wat langer in een kinderwenstraject en zijn na drie jaar en 6 miskramen serieus aan het overwegen te stoppen met proberen. We zijn heel blij met het leven dat we hebben, ook zonder gezin, en kunnen ons ook goed voorstellen dat we een rijk en bevredigend leven zonder kinderen kunnen hebben.
Als ik erover nadenk zie ik namelijk ook best allerlei voordelen: veel vrijheid, alles kunnen doen wat je wil, veel tijd voor aandacht en liefde voor elkaar, tijd en ruimte voor rust, veel tijd voor jezelf. Daar kan ik me zeker tot ruim in mijn 50 wel mee vermaken denk ik.
Maar hoe is dat op latere leeftijd? Ik ben ‘bang’ dat ik spijt ga krijgen als ik niet verder de medische molen in zou gaan. Waarom weet ik niet hoor, maar ik heb toch een angst dat mijn leven wat leeg zou voelen. Of dat ik verbitterd word omdat ik niet heb gekregen wat ik wilde in het leven.
Zijn hier dames die hun kinderwens lang geleden los hebben moeten laten? Hoe is dat? Ben je daar verbitterd door geworden, of kan je het leven eigenlijk accepteren zoals het is? Geniet je van het leven ondanks dat het gezin nooit is gekomen? Blijft het altijd pijn doen?
Als ik erover nadenk zie ik namelijk ook best allerlei voordelen: veel vrijheid, alles kunnen doen wat je wil, veel tijd voor aandacht en liefde voor elkaar, tijd en ruimte voor rust, veel tijd voor jezelf. Daar kan ik me zeker tot ruim in mijn 50 wel mee vermaken denk ik.
Maar hoe is dat op latere leeftijd? Ik ben ‘bang’ dat ik spijt ga krijgen als ik niet verder de medische molen in zou gaan. Waarom weet ik niet hoor, maar ik heb toch een angst dat mijn leven wat leeg zou voelen. Of dat ik verbitterd word omdat ik niet heb gekregen wat ik wilde in het leven.
Zijn hier dames die hun kinderwens lang geleden los hebben moeten laten? Hoe is dat? Ben je daar verbitterd door geworden, of kan je het leven eigenlijk accepteren zoals het is? Geniet je van het leven ondanks dat het gezin nooit is gekomen? Blijft het altijd pijn doen?
dinsdag 12 februari 2019 om 15:41
Op een zekere leeftijd word je met je neus nog eens op het feit gedrukt dat je, gewild of ongewild, geen moeder bent geworden en dus ook nooit oma zult zijn.
dinsdag 12 februari 2019 om 15:43
Zo ken ik een gezin. De enige die kleinkinderen produceerde was geemigreerd naar de andere kant van de wereld. De andere 2 die nog hier wonen zijn kindvrij gebleven.
dinsdag 12 februari 2019 om 15:57
Dat besef je je toch ook wel op het moment dat je er bewust voor kiest om kindvrij te blijven? Dan kies je er dus ook voor om nooit opa of oma te worden. Daarnaast zullen er ook genoeg ouders zijn die het niet eens uitmaakt of ze wel of geen kleinkinderen krijgen.
Maar goed, het kan natuurlijk dat iemand spijt krijgt. Maar ik zou dat niet als drijfveer zien om aan kinderen te beginnen.
anoniem_381635 wijzigde dit bericht op 12-02-2019 15:59
16.81% gewijzigd
dinsdag 12 februari 2019 om 15:58
Ik ken een samengesteld gezin met in totaal 6 volwassenen kinderen en geen van die 6 wil kinderen.redbulletje schreef: ↑12-02-2019 15:43Zo ken ik een gezin. De enige die kleinkinderen produceerde was geemigreerd naar de andere kant van de wereld. De andere 2 die nog hier wonen zijn kindvrij gebleven.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:05
ik ben dit jaar 50 geworden en heb geen kinderen.
In mijn geval niet omdat dat niet wilde lukken, maar omdat ik mezelf psychisch niet stabiel genoeg vind om een kind verantwoord op te voeden.
En dus al wel mijn hele leven een kinderwens.
Ik vind het nu juist makkelijker worden, maar dat ligt in mijn geval misschien ook aan de situatie.
Ik kan inmiddels ook echt geen kinderen meer krijgen en dat geeft een soort van rust. Omdat ik mezelf niet meer gek kan maken met 'misschien'.
In mijn geval: Het missen blijft wel, hoewel ik er zeker niet dagelijks mee bezig ben.
En het heeft ook wel een tijd echt pijn gedaan voornamelijk toen ik zo eind dertig was.
Omdat ik toen op een leeftijd kwam dat ik me realiseerde dat als ik nog van gedachte wilde veranderen het nú moest. En tegelijk me realiseerde dat het echt niet kon.
Ik sta nog steeds achter mijn keuze. Maar misschien is dat ook in mijn situatie juist makkelijker, omdat ik er echt van overtuigd ben dat ik ook voor een eventueel kind echt de juiste keus heb gemaakt.
In jouw geval is het vooral je lichaam dat er voor zorgt dat het niet gaat. En dat lijkt me in bepaalde opzichten echt veel moeilijker.
Sterkte met je beslissing, dat lijkt me echt niet makkelijk.
In mijn geval niet omdat dat niet wilde lukken, maar omdat ik mezelf psychisch niet stabiel genoeg vind om een kind verantwoord op te voeden.
En dus al wel mijn hele leven een kinderwens.
Ik vind het nu juist makkelijker worden, maar dat ligt in mijn geval misschien ook aan de situatie.
Ik kan inmiddels ook echt geen kinderen meer krijgen en dat geeft een soort van rust. Omdat ik mezelf niet meer gek kan maken met 'misschien'.
In mijn geval: Het missen blijft wel, hoewel ik er zeker niet dagelijks mee bezig ben.
En het heeft ook wel een tijd echt pijn gedaan voornamelijk toen ik zo eind dertig was.
Omdat ik toen op een leeftijd kwam dat ik me realiseerde dat als ik nog van gedachte wilde veranderen het nú moest. En tegelijk me realiseerde dat het echt niet kon.
Ik sta nog steeds achter mijn keuze. Maar misschien is dat ook in mijn situatie juist makkelijker, omdat ik er echt van overtuigd ben dat ik ook voor een eventueel kind echt de juiste keus heb gemaakt.
In jouw geval is het vooral je lichaam dat er voor zorgt dat het niet gaat. En dat lijkt me in bepaalde opzichten echt veel moeilijker.
Sterkte met je beslissing, dat lijkt me echt niet makkelijk.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:11
Zo af en toe verschijnen er wel artikelen met dit thema.
Als ik had geweten dat mijn psychische problemen zo aanwezig zouden blijven was ik niet aan kinderen begonnen. Ik heb drie schatten, maar eigenlijk is het voor mij het grootste deel van het jaar te zwaar, en vind ik dat ze ondanks alle inspanningen er teveel van meekrijgen. Dus helaas wel iets spijt, al voegt dat voor TO denk ik weinig toe.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:16
Ik ken een paar vrouwen van 60+ die ongewenst kinderloos zijn en voor hen is dat nog altijd een groot gemis. Dat blijft het hele leven doorgaan. Nu zijn ze in de fase dat vriendinnen kleinkinderen krijgen en dat maakt de wond weer open.
Een van hen heeft me op het hart gedrukt dat ik niet te lang moest wachten met zwanger proberen te worden. Het houdt hen erg bezig.
Ik vind het erg triest om te zien. Ze missen iets heel fundamenteels en dat werkt een leven lang door. Ze hebben echt wel andere leuke dingen gedaan hoor, maar het valt in het niet met het leven dat ze eigenlijk hadden willen hebben.
Een van hen heeft me op het hart gedrukt dat ik niet te lang moest wachten met zwanger proberen te worden. Het houdt hen erg bezig.
Ik vind het erg triest om te zien. Ze missen iets heel fundamenteels en dat werkt een leven lang door. Ze hebben echt wel andere leuke dingen gedaan hoor, maar het valt in het niet met het leven dat ze eigenlijk hadden willen hebben.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:19
Ze hadden dan ook beter kindvrije vriendschappen moeten aangaan, dan hadden ze dat probleem niet gehad dat ze hun huidige vrienden kwijtraken doordat ze obsessief met hun kleinkind bezig zijn.Z0MER schreef: ↑12-02-2019 16:16Ik ken een paar vrouwen van 60+ die ongewenst kinderloos zijn en voor hen is dat nog altijd een groot gemis. Dat blijft het hele leven doorgaan. Nu zijn ze in de fase dat vriendinnen kleinkinderen krijgen en dat maakt de wond weer open.
Een van hen heeft me op het hart gedrukt dat ik niet te lang moest wachten met zwanger proberen te worden. Het houdt hen erg bezig.
Ik vind het erg triest om te zien. Ze missen iets heel fundamenteels en dat werkt een leven lang door. Ze hebben echt wel andere leuke dingen gedaan hoor, maar het valt in het niet met het leven dat ze eigenlijk hadden willen hebben.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:20
Ik vind het altijd opmerkelijk dat er dan toch 3 stuks gekomen zijn ipv dat je het na 1 voor gezien hield.freya25 schreef: ↑12-02-2019 16:11Zo af en toe verschijnen er wel artikelen met dit thema.
Als ik had geweten dat mijn psychische problemen zo aanwezig zouden blijven was ik niet aan kinderen begonnen. Ik heb drie schatten, maar eigenlijk is het voor mij het grootste deel van het jaar te zwaar, en vind ik dat ze ondanks alle inspanningen er teveel van meekrijgen. Dus helaas wel iets spijt, al voegt dat voor TO denk ik weinig toe.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:23
Wat verschrikkelijk goed van je, dat je je kinderwens niet in vervulling hebt laten gaan!
Dat je het belang van eventuele kinderen boven die van jou gesteld hebt.
Echt knap!
dinsdag 12 februari 2019 om 16:25
Wat erg voor je kinderen!freya25 schreef: ↑12-02-2019 16:11Zo af en toe verschijnen er wel artikelen met dit thema.
Als ik had geweten dat mijn psychische problemen zo aanwezig zouden blijven was ik niet aan kinderen begonnen. Ik heb drie schatten, maar eigenlijk is het voor mij het grootste deel van het jaar te zwaar, en vind ik dat ze ondanks alle inspanningen er teveel van meekrijgen. Dus helaas wel iets spijt, al voegt dat voor TO denk ik weinig toe.
Had je van tevoren andere verwachtingen en was je er na een kind nog niet achter, dat kinderen krijgen eigenlijk voor jou te hoog gegrepen was?
dinsdag 12 februari 2019 om 16:27
Je hoeft er helemaal niet zo obsessief mee bezig te zijn hoor!redbulletje schreef: ↑12-02-2019 16:19Ze hadden dan ook beter kindvrije vriendschappen moeten aangaan, dan hadden ze dat probleem niet gehad dat ze hun huidige vrienden kwijtraken doordat ze obsessief met hun kleinkind bezig zijn.
Met kinderloze vriendinnen of vriendinnen die geen oma zijn, praat ik (bijna) niet over mijn kleinkinderen.
Alleen kort, als ze er naar vragen.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:30
Bij nr 1 leek mijn depressie over, tussen 1 en 2 gebeurde veel inclusief hormoonbehandelingen wat de wisselende stemmingen leek te verklaren en was er geen reden om de kinderwens uit te stellen. Wel na nr twee er een streep onder gezet omdat we dachten dat de problemen van de hormoonbehandelingen kwamen.
Alleen wat onvoorzichtig met AC omdat een spontane zwangerschap praktisch uitgesloten was. Maar niet helemaal dus.
Pas de laatste drie jaar wordt steeds duidelijker dat dit niet van voorbijgaande aard is. Ben wel blij met ze maar was voor hen en mij beter als ze er niet geweest waren.
Alleen wat onvoorzichtig met AC omdat een spontane zwangerschap praktisch uitgesloten was. Maar niet helemaal dus.
Pas de laatste drie jaar wordt steeds duidelijker dat dit niet van voorbijgaande aard is. Ben wel blij met ze maar was voor hen en mij beter als ze er niet geweest waren.
dinsdag 12 februari 2019 om 16:44
Het gaat vooral mis op het sociale leven wat eraan vast zit. School, zwemles, clubjes, verjaardagen. Gewoon thuis met kleintjes ging prima maar door alles eromheen ben ik constant overprikkeld.
De oudste heeft onderzocht ASS/ ADHD, middelste wordt nu getest en jongste heeft vermoedelijk alleen ASS. Ondanks dat zijn het vooral lieve en vrolijke kinderen en vind alle hulpverlening dat het prima gaat.
Voor een normaal mens zou het al pittig zijn maar in dit geval hebben ze het niet van een vreemde.....
dinsdag 12 februari 2019 om 17:04
Herkenbaar, wij hebben ook op het punt gestaan om te stoppen en van het leven te gaan genieten. Uiteindelijk zijn we niet gestopt, maar hebben wel de keuze gemaakt dat het leven niet meer om de behandelingen heen moest draaien maar andersom.
Dat maakte het al zo veel draaglijker. We leefden ons leven zonder kinderen en waren in ons hoofd al bezig met het leven zonder kinderen. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar het heeft de weg er naar toe een stuk makkelijker gemaakt. We moesten zelfs wel even schakelen toen bleek dat het een keer wel goed ging.
Ik wilde er uiteindelijk alles aan gedaan hebben, zodat ik daar later geen spijt van zou krijgen. Maar ik wilde ook toen en leuk leven hebben en we hebben daarvoor wel eens de behandelingen een tijdje stop gezet als het emotioneel weer de verkeerde kant op ging.
Dat maakte het al zo veel draaglijker. We leefden ons leven zonder kinderen en waren in ons hoofd al bezig met het leven zonder kinderen. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar het heeft de weg er naar toe een stuk makkelijker gemaakt. We moesten zelfs wel even schakelen toen bleek dat het een keer wel goed ging.
Ik wilde er uiteindelijk alles aan gedaan hebben, zodat ik daar later geen spijt van zou krijgen. Maar ik wilde ook toen en leuk leven hebben en we hebben daarvoor wel eens de behandelingen een tijdje stop gezet als het emotioneel weer de verkeerde kant op ging.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:06
Je kent ze wel heel goed om voor ze te bepalen dat ze diepongelukkig zijn en iets fundamenteels missen? Ik kan er nooit zo goed tegen als anderen ongevraagd hun eigen wensen gaa opdringen of een mening hebben over andermans leven. Ik heb ook zo'n collega die, zonder dat ze weet of ik uberhaupt een kinderwens heb, zegt dat ik moet opschieten. dat het het mooooooiste is wat je kan overkomen. Ik heb aangegeven dat ze dat voor zichzelf moet bepalen, want ik ken er genoeg die er niet zo lyrisch over zijn. Maar zulke uitspraken impliceren toch altijd een beetje dat het leven van iemand zonder kinderen inferieur of minderwaardig is.Z0MER schreef: ↑12-02-2019 16:16Ik ken een paar vrouwen van 60+ die ongewenst kinderloos zijn en voor hen is dat nog altijd een groot gemis. Dat blijft het hele leven doorgaan. Nu zijn ze in de fase dat vriendinnen kleinkinderen krijgen en dat maakt de wond weer open.
Een van hen heeft me op het hart gedrukt dat ik niet te lang moest wachten met zwanger proberen te worden. Het houdt hen erg bezig.
Ik vind het erg triest om te zien. Ze missen iets heel fundamenteels en dat werkt een leven lang door. Ze hebben echt wel andere leuke dingen gedaan hoor, maar het valt in het niet met het leven dat ze eigenlijk hadden willen hebben.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:08
Zelf 60+ met (klein)kinderen, twee vriendinnen die ik al heel lang ken, zonder kroost.
Voor mij een verrijking, heerlijk, we spreken af etentje, varen, citytrip en we hebben zoveel om over te praten en te delen, zonder dat ik in de rol zit van moeder of oma.
Ze leven mee met mijn kinderen, ook veel waard, een aanvulling, maar geen "gemis", een "wond" voor hen. Juist omdat ik zo blij ben met hen zonder oma geneuzel. Bij hen ben ik mezelf, dankzij 50+ zonder kinderen.
Voor mij een verrijking, heerlijk, we spreken af etentje, varen, citytrip en we hebben zoveel om over te praten en te delen, zonder dat ik in de rol zit van moeder of oma.
Ze leven mee met mijn kinderen, ook veel waard, een aanvulling, maar geen "gemis", een "wond" voor hen. Juist omdat ik zo blij ben met hen zonder oma geneuzel. Bij hen ben ik mezelf, dankzij 50+ zonder kinderen.
Alles sal reg kom
dinsdag 12 februari 2019 om 17:13
Wel grappig hoe mensen met kinderen dan zeggen: oh maar je moet gewoon x, y of z doen, dan is je leven straks wel leuk. Hier ook net als Emceetje al jaren bezig met medische trajecten, en je leven is gewoon niet meer hetzelfde in zo'n traject en waarschijnlijk ook erna als je kinderloos blijft.
Het gaat er ook niet om dat ik ANDERE mensen wil opdringen dat kinderen het beste ooit zijn, maar wel dat mijn man en ik ONS leven graag zien ingevuld met kinderen. Fijn als je gewenst kinderloos bent, dan mis je waarschijnlijk dus ook niks, maar wij missen het nu wel en zullen het ook altijd missen als het ons niet gaat lukken.
Het gaat er ook niet om dat ik ANDERE mensen wil opdringen dat kinderen het beste ooit zijn, maar wel dat mijn man en ik ONS leven graag zien ingevuld met kinderen. Fijn als je gewenst kinderloos bent, dan mis je waarschijnlijk dus ook niks, maar wij missen het nu wel en zullen het ook altijd missen als het ons niet gaat lukken.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:36
Nou, dit is dus ook een beetje mijn punt. Mijn vraag was niet "Is het leven leuk zonder/met kinderen", want er zijn al talloze topics daarover vol geschreven. En onderzoeken wijzen uit dat als je gewenst kinderloos bent je het gelukkigst bent, daarna gewenst met kinderen en daarna ongewenst kinderloos (spijt van kinderen wordt idd niet vaak onderzocht).heartsxdaggers schreef: ↑12-02-2019 17:13Wel grappig hoe mensen met kinderen dan zeggen: oh maar je moet gewoon x, y of z doen, dan is je leven straks wel leuk. Hier ook net als Emceetje al jaren bezig met medische trajecten, en je leven is gewoon niet meer hetzelfde in zo'n traject en waarschijnlijk ook erna als je kinderloos blijft.
Het gaat er ook niet om dat ik ANDERE mensen wil opdringen dat kinderen het beste ooit zijn, maar wel dat mijn man en ik ONS leven graag zien ingevuld met kinderen. Fijn als je gewenst kinderloos bent, dan mis je waarschijnlijk dus ook niks, maar wij missen het nu wel en zullen het ook altijd missen als het ons niet gaat lukken.
Mijn vraag zit hem vooral in het proces:
Stap 1) van kinderwens naar proberen
Stap 2) van proberen naar medische molen
Stap 3) van medische molen naar stoppen
En dan dat moment van stoppen bepalen. Ik vind niet dat 'stoppen' betekent 'ik ben bewust kinderloos'. Dat voelt voor mij anders. Mensen die bewust kinderloos zijn, volgens mij bijvoorbeeld @Redbulletje, hebben ook nooit (veel) geprobeerd. Wij zitten in een andere fase. Wij wilden wel graag kinderen, maar het blijkt waarschijnlijk niet te kunnen. En wanneer maak je die 'waarschijnlijk' dan definitiever. En hoe voelt dat later?
Daarom dat ik ook specifiek om reacties vroeg van mensen die hun kinderwens hebben moeten loslaten, langer dan 10 jaar geleden. Niet mensen die nooit een kinderwens hebben gehad, want dat is denk ik echt anders. Overigens besef ik me dat iedereen natuurlijk mag reageren hè, zo is het ook. Maar ik vind dat wat minder interessante reacties, want die zien we al steeds in andere kinderen/geen kinderen-topics.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:37
Sharing schreef: ↑12-02-2019 17:08Zelf 60+ met (klein)kinderen, twee vriendinnen die ik al heel lang ken, zonder kroost.
Voor mij een verrijking, heerlijk, we spreken af etentje, varen, citytrip en we hebben zoveel om over te praten en te delen, zonder dat ik in de rol zit van moeder of oma.
Ze leven mee met mijn kinderen, ook veel waard, een aanvulling, maar geen "gemis", een "wond" voor hen. Juist omdat ik zo blij ben met hen zonder oma geneuzel. Bij hen ben ik mezelf, dankzij 50+ zonder kinderen.
Weet jij of je vriendinnen wel graag kinderen hadden gewild? Of zijn zij bewust kinderloos? Dat lijkt me namelijk wel een verschil.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:39
Het is de vriendin van mijn vader, waar ik het al tien jaar uitstekend mee kan vinden. Mijn tante en een dierbare collega, die ik wel een vriendin durf te noemen.Snowpink schreef: ↑12-02-2019 17:06Je kent ze wel heel goed om voor ze te bepalen dat ze diepongelukkig zijn en iets fundamenteels missen? Ik kan er nooit zo goed tegen als anderen ongevraagd hun eigen wensen gaa opdringen of een mening hebben over andermans leven. Ik heb ook zo'n collega die, zonder dat ze weet of ik uberhaupt een kinderwens heb, zegt dat ik moet opschieten. dat het het mooooooiste is wat je kan overkomen. Ik heb aangegeven dat ze dat voor zichzelf moet bepalen, want ik ken er genoeg die er niet zo lyrisch over zijn. Maar zulke uitspraken impliceren toch altijd een beetje dat het leven van iemand zonder kinderen inferieur of minderwaardig is.
Dus ja, ik ken ze erg goed en nee ik projecteer niks. Ga af op wat zij me vertellen.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:40
dianaf schreef: ↑12-02-2019 13:33To, je hoeft natuurlijk niet met zijn tweeën te blijven/zijn. Je hebt dan toch ook nog gewoon vrienden en familie? Een breder sociaal leven is voor iedereen goed en belangrijk. Want na je 50e gaan je kinderen ook het huis uit en hebben een eigen leven. Als je dan verder geen sociaal leven of andere activiteiten hebt, val je ook in een gat.
En vervelen met al die vrijheid? Geen kinderen betekent meer tijd voor andere dingen, maar het is afhankelijk van jullie eigen interesses en mogelijkheden (gezondheid/geld ed) of je je gaat vervelen of niet. Sommige mensen zijn dolblij met kinderen, omdat ze zonder zich zouden vervelen. Anderen zonder kinderen, hebben het soms net zo druk met andere activiteiten.
Ik vind het wel heel knap dat jullie overwegen om het gewoon op zijn beloop te laten en te accepteren dat het leven nu eenmaal niet maakbaar is. Voor veel mensen is dit lastig. Doorgaan of stoppen, zolang jullie er samen achterstaan is het geen falen of opgeven. Maar gewoon een beslissing.
Dank je wel! En fijn dat je het ook zo terugbrengt naar de basis: het is een beslissing. Niet zo veel meer en minder. Het bleek dat de beslissing om voor kinderen te gaan, geen garantie was op succes. Je kunt, zo blijkt, echt niet beslissen om kinderen 'te nemen'.
Ik denk eigenlijk dat het bij mij wel mee zal vallen met dat vervelen, maar maak me soms wel wat zorgen om mijn vriend. Die heeft echt zijn hele leven gedacht vader te worden en voor hem verandert dat toekomstbeeld wel en daar heeft hij het best moeilijk mee.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:42
Ik kan je wel 'n ervaring van 'n vriendin vertellen, inmiddels dik in de 50. Zij was iemand die al jong een hele vette kinderwens had. Ze was getrouwd als twintiger en stonden op het punt aan zwangerschap te beginnen. Toen kreeg haar man een fataal ongeluk waardoor ze weer alleen was. Haar volgende echte liefde bleek bewust kindvrij. Ze kon kiezen ofwel hem laten gaan en zich weer op de datingmarkt begeven om een man met kinderwens te zoeken, ofwel bij hem blijven en dus geen kind. Ik leerde haar pas kennen toen ze al in de 40 was en ze gaf aan dat ze blij was dat er geen kind was omdat ze zoveel zorgen hoort van mensen die wél kinderen hebben. Neem daar de onzekere toekomst nog bij, want in de afgelopen 10 jaar zijn de vooruitzichten veel slechter geworden. Zij is kunnen stoppen met werken om te mantelzorgen bij haar moeder. Zij en haar man reizen veel. Ze genieten wel beiden van het hebben van neefjes/nichtjes en ondernemen daar ook regelmatig wat mee. Wel de lusten en vooral niet de lasten. Zo ziet zij het nu.
anoniem_109047 wijzigde dit bericht op 12-02-2019 17:43
0.05% gewijzigd
dinsdag 12 februari 2019 om 17:42
Dank je wel! Ik snap je overweging wel. Die speelt bij mij ook wel eens. Ik heb heel bewust er wel voor gekozen, maar alleen met een man die veel wil dragen. Maar dat maakt misschien ook wel dat ik eerder wil 'opgeven'. Omdat ik ook de zware kanten ervan zie.Yasha schreef: ↑12-02-2019 16:05ik ben dit jaar 50 geworden en heb geen kinderen.
In mijn geval niet omdat dat niet wilde lukken, maar omdat ik mezelf psychisch niet stabiel genoeg vind om een kind verantwoord op te voeden.
En dus al wel mijn hele leven een kinderwens.
Ik vind het nu juist makkelijker worden, maar dat ligt in mijn geval misschien ook aan de situatie.
Ik kan inmiddels ook echt geen kinderen meer krijgen en dat geeft een soort van rust. Omdat ik mezelf niet meer gek kan maken met 'misschien'.
In mijn geval: Het missen blijft wel, hoewel ik er zeker niet dagelijks mee bezig ben.
En het heeft ook wel een tijd echt pijn gedaan voornamelijk toen ik zo eind dertig was.
Omdat ik toen op een leeftijd kwam dat ik me realiseerde dat als ik nog van gedachte wilde veranderen het nú moest. En tegelijk me realiseerde dat het echt niet kon.
Ik sta nog steeds achter mijn keuze. Maar misschien is dat ook in mijn situatie juist makkelijker, omdat ik er echt van overtuigd ben dat ik ook voor een eventueel kind echt de juiste keus heb gemaakt.
In jouw geval is het vooral je lichaam dat er voor zorgt dat het niet gaat. En dat lijkt me in bepaalde opzichten echt veel moeilijker.
Sterkte met je beslissing, dat lijkt me echt niet makkelijk.
Ik denk dat het inderdaad zo gaat zijn zoals jij nu schets: bij vlagen heel pijnlijk, maar verder ook een soort rust. Soms wou ik dat ik de vruchtbare leeftijd al was gepasseerd en er niet meer over na hoefde te denken. Voorlopig 'mag' ik nog zo'n 4 - 8 jaar.
Dappere beslissing van je hoor!
dinsdag 12 februari 2019 om 17:45
Dat is heel gevaarlijk! Een ongeluk zit immers in 'n klein hoekje. Als je man ziek wordt of overlijdt komt alles op jouw schouders terecht.
