Psyche
alle pijlers
Ouder (50+) met losgelaten kinderwens
dinsdag 12 februari 2019 om 12:30
Wij zitten al wat langer in een kinderwenstraject en zijn na drie jaar en 6 miskramen serieus aan het overwegen te stoppen met proberen. We zijn heel blij met het leven dat we hebben, ook zonder gezin, en kunnen ons ook goed voorstellen dat we een rijk en bevredigend leven zonder kinderen kunnen hebben.
Als ik erover nadenk zie ik namelijk ook best allerlei voordelen: veel vrijheid, alles kunnen doen wat je wil, veel tijd voor aandacht en liefde voor elkaar, tijd en ruimte voor rust, veel tijd voor jezelf. Daar kan ik me zeker tot ruim in mijn 50 wel mee vermaken denk ik.
Maar hoe is dat op latere leeftijd? Ik ben ‘bang’ dat ik spijt ga krijgen als ik niet verder de medische molen in zou gaan. Waarom weet ik niet hoor, maar ik heb toch een angst dat mijn leven wat leeg zou voelen. Of dat ik verbitterd word omdat ik niet heb gekregen wat ik wilde in het leven.
Zijn hier dames die hun kinderwens lang geleden los hebben moeten laten? Hoe is dat? Ben je daar verbitterd door geworden, of kan je het leven eigenlijk accepteren zoals het is? Geniet je van het leven ondanks dat het gezin nooit is gekomen? Blijft het altijd pijn doen?
Als ik erover nadenk zie ik namelijk ook best allerlei voordelen: veel vrijheid, alles kunnen doen wat je wil, veel tijd voor aandacht en liefde voor elkaar, tijd en ruimte voor rust, veel tijd voor jezelf. Daar kan ik me zeker tot ruim in mijn 50 wel mee vermaken denk ik.
Maar hoe is dat op latere leeftijd? Ik ben ‘bang’ dat ik spijt ga krijgen als ik niet verder de medische molen in zou gaan. Waarom weet ik niet hoor, maar ik heb toch een angst dat mijn leven wat leeg zou voelen. Of dat ik verbitterd word omdat ik niet heb gekregen wat ik wilde in het leven.
Zijn hier dames die hun kinderwens lang geleden los hebben moeten laten? Hoe is dat? Ben je daar verbitterd door geworden, of kan je het leven eigenlijk accepteren zoals het is? Geniet je van het leven ondanks dat het gezin nooit is gekomen? Blijft het altijd pijn doen?
dinsdag 12 februari 2019 om 17:52
Het hangt natuurlijk ook erg af van hoe je vriendenkring eruit ziet.
Ik was altijd gewild kinderloos en had met mijn vriend bijna alleen maar kinderloze vrienden of veel oudere vrienden die uit de kinderen waren.
Mijn huidige man heeft kinderen en daar heb ik jarenlang intensief voor gezorgd en toen zat ik automatisch meer tussen vriendinnen met kinderen. Dat is toch een ander soort contact, hoewel de meesten alleenstaande moeders waren die niet zo heel erg huisje-boompje-beestje deden.
Nu de kinderen het huis uit zijn heb ik weer meer contact met mijn kinderloze vrienden. Ik ben nog steeds niet erg kindgericht dus als ik anderen over hun kleinkind babies hoor praten ben ik alleen maar blij dat ik niet hoef op te passen.
Je kan je eigen vriendenkring dus best aanpassen op dat je niet zo geconfronteerd wordt met wel of niet kinderen hebben.
Kinderen hebben betekent ook niet automatisch veel contact.
Ik ben naar de andere kant van de wereld verhuisd, dus dat schoot ook niet op voor mijn ouders. Mijn broer heeft geen kinderen en wil sowieso weinig contact met familie.
Ik denk dat als je je richt op het ideaalbeeld van fijne kinderen die vaak op bezoek komen en klusjes doen en vervolgens leuke kleinkinderen produceren waar je dan veel tijd mee doorbrengt, dat er een redelijk risico is dat het niet zo loopt.
Je kan wel je eigen omgeving en bezigheden creeeren. Als je echt zo dol bent op kinderen kan je ook voor pleegzorg kiezen. Niet makkelijk maar wel heel waardevol.
Je kan ook veel doen met kinderen van familieleden, of in de buurt, of via vrijwilligerswerk.
Ik was altijd gewild kinderloos en had met mijn vriend bijna alleen maar kinderloze vrienden of veel oudere vrienden die uit de kinderen waren.
Mijn huidige man heeft kinderen en daar heb ik jarenlang intensief voor gezorgd en toen zat ik automatisch meer tussen vriendinnen met kinderen. Dat is toch een ander soort contact, hoewel de meesten alleenstaande moeders waren die niet zo heel erg huisje-boompje-beestje deden.
Nu de kinderen het huis uit zijn heb ik weer meer contact met mijn kinderloze vrienden. Ik ben nog steeds niet erg kindgericht dus als ik anderen over hun kleinkind babies hoor praten ben ik alleen maar blij dat ik niet hoef op te passen.
Je kan je eigen vriendenkring dus best aanpassen op dat je niet zo geconfronteerd wordt met wel of niet kinderen hebben.
Kinderen hebben betekent ook niet automatisch veel contact.
Ik ben naar de andere kant van de wereld verhuisd, dus dat schoot ook niet op voor mijn ouders. Mijn broer heeft geen kinderen en wil sowieso weinig contact met familie.
Ik denk dat als je je richt op het ideaalbeeld van fijne kinderen die vaak op bezoek komen en klusjes doen en vervolgens leuke kleinkinderen produceren waar je dan veel tijd mee doorbrengt, dat er een redelijk risico is dat het niet zo loopt.
Je kan wel je eigen omgeving en bezigheden creeeren. Als je echt zo dol bent op kinderen kan je ook voor pleegzorg kiezen. Niet makkelijk maar wel heel waardevol.
Je kan ook veel doen met kinderen van familieleden, of in de buurt, of via vrijwilligerswerk.
dinsdag 12 februari 2019 om 17:53
Oei, dat is het wel zaak om goed uit bespreken wat zijn verwachtingen zijn wat betreft de toekomst.
Want, hoe vervelend ook voor jou, met een andere vrouw zou hij misschien wel kinderen kunnen krijgen.
Hopelijk groeien jullie samen naar een leven toe, waarin het hele idee los gelaten kan worden.
dinsdag 12 februari 2019 om 18:25
marana: ja, dat heb ik ook naar mijn hoofd gesmeten gekregen "je zal het wel niet graag genoeg willen" of "wat zeur je nou, je hebt het niet, dus je kan het niet missen"
Er lagen hele valide redenen aan die keuze ten grondslag en dat maakte het voor mij heel pijnlijk om dat gebrek aan empathie voor mijn keuze te accepteren. Maar je maakt de keuze niet voor anderen en je hoeft je niet te verantwoorden naar anderen toe. Alleen jij bent belangrijk.
Het moment van stoppen: dat komt vanzelf. Op een dag sta je letterlijk op uit bed en weet je: dit is de laatste dag dat ik actief met mijn kinderwens bezig ben. Morgen is het begin van mijn kinderloze toekomst. Klinkt heel ... onwerkelijk ,maar zo gaat het echt. zo van "genoeg, is genoeg!" niet meer! En dan komt het harde werken. Hoe lang dat proces duurt, dat is zo verschillend. Ik dacht dat ik het vijf jaar geleden afgesloten had, alleen om er nu achter te komen dat er een "flare up" is door de depressie. Rouwen. ik kan je niet vertellen hoe je dat moet doen. zo persoonlijk en afhankelijk van hoe je in het leven staat. Maar ik weet wel: zolang je behandelt is het tastbaar, kan je het vastpakken, zo';n test, zo'n pakje pillen, of een bed bij de specialist. zodra je stopt, wordt het abstract. Het is heel moeilijk om te rouwen om iets dat er nooit geweest is. Je rouwt om het "gemis". heel lastig om uit te leggen.
conclusie: (heel zweefteverig) leef. gewoon: leef. dat is het allerbelangrijkste. elke dag is anders, gewoon omdat de dag ervoor niet meer terugkomt. je kan dingen niet meer verbeteren. Hooguit anders doen. En daar is dan de dag van morgen voor. Om het anders te doen. Om anders te kijken naar wie jij bent, wie je partner is, wat jullie samen zijn en wat je elkaar te bieden hebt.
Er lagen hele valide redenen aan die keuze ten grondslag en dat maakte het voor mij heel pijnlijk om dat gebrek aan empathie voor mijn keuze te accepteren. Maar je maakt de keuze niet voor anderen en je hoeft je niet te verantwoorden naar anderen toe. Alleen jij bent belangrijk.
Het moment van stoppen: dat komt vanzelf. Op een dag sta je letterlijk op uit bed en weet je: dit is de laatste dag dat ik actief met mijn kinderwens bezig ben. Morgen is het begin van mijn kinderloze toekomst. Klinkt heel ... onwerkelijk ,maar zo gaat het echt. zo van "genoeg, is genoeg!" niet meer! En dan komt het harde werken. Hoe lang dat proces duurt, dat is zo verschillend. Ik dacht dat ik het vijf jaar geleden afgesloten had, alleen om er nu achter te komen dat er een "flare up" is door de depressie. Rouwen. ik kan je niet vertellen hoe je dat moet doen. zo persoonlijk en afhankelijk van hoe je in het leven staat. Maar ik weet wel: zolang je behandelt is het tastbaar, kan je het vastpakken, zo';n test, zo'n pakje pillen, of een bed bij de specialist. zodra je stopt, wordt het abstract. Het is heel moeilijk om te rouwen om iets dat er nooit geweest is. Je rouwt om het "gemis". heel lastig om uit te leggen.
conclusie: (heel zweefteverig) leef. gewoon: leef. dat is het allerbelangrijkste. elke dag is anders, gewoon omdat de dag ervoor niet meer terugkomt. je kan dingen niet meer verbeteren. Hooguit anders doen. En daar is dan de dag van morgen voor. Om het anders te doen. Om anders te kijken naar wie jij bent, wie je partner is, wat jullie samen zijn en wat je elkaar te bieden hebt.
dinsdag 12 februari 2019 om 18:50
Dit denk ik ook. Een kinderwens gaat zo diep. Je zal de eerste niet zijn waaraan de relatie hierop stukloopt.karin6789 schreef: ↑12-02-2019 17:53Oei, dat is het wel zaak om goed uit bespreken wat zijn verwachtingen zijn wat betreft de toekomst.
Want, hoe vervelend ook voor jou, met een andere vrouw zou hij misschien wel kinderen kunnen krijgen.
Hopelijk groeien jullie samen naar een leven toe, waarin het hele idee los gelaten kan worden.
En als reactie op de andere verhalen, tuurlijk kun je je leven ook leuk invullen op andere manieren, maar als je echt een sterke kinderwens hebt, dan gaat dat niet de leegte opvullen.
Ik denk dat je zal moeten onderkennen dat je een gemis zal ervaren, steeds opnieuw en moet proberen hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
dinsdag 12 februari 2019 om 19:26
hamerhaai schreef: ↑12-02-2019 14:12wel of geen kinderen maakt uiteindelijk niet uit of dat je gelukkig wordt of niet. Er zitten positieve kanten aan het hebben van kinderen, maar ook veel negatieve kanten (zorgen om gezondheid, gedrag, kosten, etc). Dus je hebt geen kinderen nodig om gelukkig te zijn, al denkt de maatschappij daar vaak anders over.
Wij genieten van ons leven, en genieten van het feit dat we ze niet gekregen hebben. We kunnen meer werken, meer reizen, onze eigen tijd inplannen. Af en toe filosoferen we wel over hoe ons leven eruit zou hebben gezien wanneer onze (levenloos geboren) wel was blijven leven. Of wanneer we met veel kunst en vliegwerk misschien een kind hadden gekregen. Waarschijnlijk totaal anders. Niet beter of slechter, maar anders.
Natuurlijk voel ik mij af en toe het zieligste meisje van de hele wereld, zeker wanneer ik naar gezinnetjes kijkt waar alles, zo te zien, leuk verloopt. Maar dan zie ik ook de ouders met kinderen die (veel) zorg nodig hebben. Kinderen die zich ongelukkig voelen omdat ze niet mee kunnen komen, ziek zijn, etc. En dan durf ik oprecht niet te zeggen dat ik zou willen ruilen.
Ons leven is nu gewoon goed. Goede relatie, fijne familie en vrienden, interessant werk, mooie hobby's.
Wat jullie ook kiezen, en wat er ook op jullie pad komt, geniet van wat je wel hebt en pas je leven daaraan aan. Er is geen goed of fout, het is zo als het is.
Dank je wel, zeker hele mooie en waardevolle reactie. Ik vermoed ook dat het zo gaat lopen uiteindelijk. Af en toe heel zielig voelen en verder eigenlijk best heel gelukkig zijn met het leven. En genieten van de vrijheid die het niet hebben van kinderen ons geeft.
dinsdag 12 februari 2019 om 19:31
BescheidenBilspleet schreef: ↑12-02-2019 17:04Herkenbaar, wij hebben ook op het punt gestaan om te stoppen en van het leven te gaan genieten. Uiteindelijk zijn we niet gestopt, maar hebben wel de keuze gemaakt dat het leven niet meer om de behandelingen heen moest draaien maar andersom.
Dat maakte het al zo veel draaglijker. We leefden ons leven zonder kinderen en waren in ons hoofd al bezig met het leven zonder kinderen. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar het heeft de weg er naar toe een stuk makkelijker gemaakt. We moesten zelfs wel even schakelen toen bleek dat het een keer wel goed ging.
Ik wilde er uiteindelijk alles aan gedaan hebben, zodat ik daar later geen spijt van zou krijgen. Maar ik wilde ook toen en leuk leven hebben en we hebben daarvoor wel eens de behandelingen een tijdje stop gezet als het emotioneel weer de verkeerde kant op ging.
Ja dit doen wij inderdaad ook al. We hebben al vrij snel gezegd dat we ook nu helemaal van het leven zouden genieten. Toch merk ik dat de miskramen steeds me erg zwaar beginnen te vallen. En de gewone ongesteldheden ook, behalve in onze pauze-periodes. Dan vind ik mijn ongesteldheid helemaal niet vervelend ,want ja, dan zijn we toch niet aan het proberen. Maar het steeds 'niet lukken' en het steeds 'bijna wel, maar toch net niet', begint wel zijn tol te eisen.
Onze volgende stap zou Dusseldorf of Gent zijn. Dat zou in ons geval betekenen 'er alles aan doen', maar ik weet dus niet of ik dat wel wil. Of mijn wens wel groot genoeg is.
anoniem_64c228b21680d wijzigde dit bericht op 12-02-2019 19:40
0.03% gewijzigd
dinsdag 12 februari 2019 om 19:33
redbulletje schreef: ↑12-02-2019 17:42Ik kan je wel 'n ervaring van 'n vriendin vertellen, inmiddels dik in de 50. Zij was iemand die al jong een hele vette kinderwens had. Ze was getrouwd als twintiger en stonden op het punt aan zwangerschap te beginnen. Toen kreeg haar man een fataal ongeluk waardoor ze weer alleen was. Haar volgende echte liefde bleek bewust kindvrij. Ze kon kiezen ofwel hem laten gaan en zich weer op de datingmarkt begeven om een man met kinderwens te zoeken, ofwel bij hem blijven en dus geen kind. Ik leerde haar pas kennen toen ze al in de 40 was en ze gaf aan dat ze blij was dat er geen kind was omdat ze zoveel zorgen hoort van mensen die wél kinderen hebben. Neem daar de onzekere toekomst nog bij, want in de afgelopen 10 jaar zijn de vooruitzichten veel slechter geworden. Zij is kunnen stoppen met werken om te mantelzorgen bij haar moeder. Zij en haar man reizen veel. Ze genieten wel beiden van het hebben van neefjes/nichtjes en ondernemen daar ook regelmatig wat mee. Wel de lusten en vooral niet de lasten. Zo ziet zij het nu.
Mooi om te lezen dat haar onvervulde kinderwens dus nu een 'goh, blij dat ik ze niet heb'-ervaring is geworden. Hoop ik bij mij ook op
. Wij doen ook veel met neefjes en nichtjes, en genieten daar ook van.
anoniem_64c228b21680d wijzigde dit bericht op 12-02-2019 19:40
0.04% gewijzigd
dinsdag 12 februari 2019 om 19:40
Z0MER schreef: ↑12-02-2019 18:50Dit denk ik ook. Een kinderwens gaat zo diep. Je zal de eerste niet zijn waaraan de relatie hierop stukloopt.
En als reactie op de andere verhalen, tuurlijk kun je je leven ook leuk invullen op andere manieren, maar als je echt een sterke kinderwens hebt, dan gaat dat niet de leegte opvullen.
Ik denk dat je zal moeten onderkennen dat je een gemis zal ervaren, steeds opnieuw en moet proberen hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
Zeker gaat zijn kinderwens diep en daar hebben we het ook regelmatig over. En als ik op date 1 had gezegd dat ik geen kinderen wilde, was het wellicht daar wel gestopt. Maar we zijn jaren verder, heel vaak proberen verder en het is dus geen kwestie van niet willen, maar van 'waarschijnlijk niet kunnen'. Vriend geeft aan dat hij veel liever een kinderloos leven met mij heeft, dan een leven met kinderen zonder mij. Hij vroeg mij zelf temidden van dit alles ten huwelijk met de woorden dat hij niet wist wat de toekomst wel of niet zou brengen, maar dat hij het in elk geval met mij wil doen. Meer dan daarop vertrouwen kan ik niet. Hij is altijd vrij om te gaan en het is zijn eigen verantwoordelijkheid om zelf goed te onderzoeken hoe groot zijn wens is. Als die groter is dan zijn relatiewens met mij, moet hij zeker gaan. Maar hij geeft aan dat hij bij mij wil blijven en dat geloof ik.
En wat is een 'echt sterke' wens? Ik vermoed dat ik niet continu ongelukkig ga worden of blijven van een leven zonder kinderen. Betekent dat dat mijn wens minder groot is? Of dat ik me gemakkelijker aan kan passen aan wat wel of niet gebeurt? Ik weet het oprecht niet. Bovendien is het een vermoeden, wie weet hoe het straks in het echt is. Dat probeer ik dus ook hier dmv de ervaringen van anderen te onderzoeken.
woensdag 13 februari 2019 om 06:38
Zo is dat. Straks, mocht de laatste poging mislukken, blijven mijn man en ik echt wel samen en echt wel gelukkig.heartsxdaggers schreef: ↑12-02-2019 17:13Wel grappig hoe mensen met kinderen dan zeggen: oh maar je moet gewoon x, y of z doen, dan is je leven straks wel leuk. Hier ook net als Emceetje al jaren bezig met medische trajecten, en je leven is gewoon niet meer hetzelfde in zo'n traject en waarschijnlijk ook erna als je kinderloos blijft.
Het gaat er ook niet om dat ik ANDERE mensen wil opdringen dat kinderen het beste ooit zijn, maar wel dat mijn man en ik ONS leven graag zien ingevuld met kinderen. Fijn als je gewenst kinderloos bent, dan mis je waarschijnlijk dus ook niks, maar wij missen het nu wel en zullen het ook altijd missen als het ons niet gaat lukken.
Maar het wordt nooit meer zoals ervoor. Hiervoor waren we hoopvol. We zagen onze toekomst met een gezin. Straks blijft er altijd een leegte. Een gat in mijn hart. Die mensen met kinderen of gewenst kinderlozen nooit zullen begrijpen. Zoals ik nooit echt kan voelen hoe het is om moeder te zijn, hoeveel ik ook van mijn nichtjes en neefjes houd.
Ik weet ook wel dat een baby niet zaligmakend is. Dat zegt een vriendin van me steeds en ik word er knettergek van.
Maar dit is wel mijn grote wens. Daar zet je je niet even zomaar overheen. Het is hartverscheurend, confronterend en je wereld stort echt in bij iedere mislukte poging. Ik kan het weten na 4 jaar.
Ik ben er aan toe om te stoppen. Geen hormonen meer in mijn lijf. Niet meer denken aan honderden verschillende toekomstmogelijkheden. Maar stoppen is zo beangstigend. Want dan is het definitief en dat is niet te bevatten.
zwangeres Wij gaan nu voor behandelingen in Düsseldorf. Voorheen ook gezegd dat ik zo ver niet zou gaan. Maar nu wil ik alles geprobeerd hebben.
woensdag 13 februari 2019 om 06:47
Aan de andere kant krijgen wij weleens verwijten dat we wel de medische molen in zijn gegaan. Veel mensen (met kinderen!) die zeggen dat dat voor hen niet zou hebben gehoeven.
En dat het het zo duur en en zij eraan meebetalen.
En dat we het moeten accepteren als het op de natuurlijke weg niet lukt. Dan is het niet ment to be...
woensdag 13 februari 2019 om 09:26
Wat een rotopmerkingen krijgen jullie over je heen emceetje. Ik denk altijd maar zo, die mensen met kinderen hebben geen idee, je gaat in zo'n traject steeds een stapje verder (maar eens laten onderzoeken of er wat aan de hand is... een milde hormoonbehandeling, zwaardere behandeling, iui, ivf) en voor je het weet zit je er midden in. Niemand kan vantevoren inschatten hoe ver je gaat.
Ik dacht vantevoren ook dat ik vrij relaxed zou zijn als het niet zou lukken en dat ik er wel mee om zou kunnen gaan, nou daar ben ik ook van op terug gekomen. Laat die mensen maar lekker kletsen.
Zwangeres, ik kan niet voor jou beslissen of het zo genoeg is of niet. Ik weet ook niet hoe oud je bent, en of er dus nog veel ruimte is om op je beslissing terug te komen. Al wilde ik op een gegeven moment ook gewoon klaar zijn met het traject, weten waar ik aan toe was en (eventueel na een rouwperiode) door met mijn leven. Maar jij en je man kunnen hier geen foute beslissing in maken, daarom wens ik jullie veel wijsheid toe.
Wat ik nog wel wil meegeven is dat ook wanneer het wel lukt je het traject altijd bij je blijft dragen (dit zie ik ook bij mijn moeder). Het verdriet staat los van de liefde van mijn kind.
Wij zijn uiteindelijk blij dat we toch doorgezet hebben, maar vinden het jammer dat we daardoor minder vrijheden hebben dan dat we zonder kinderen hadden gehad. Als wij tot de conclusie waren gekomen dat het genoeg was dan hadden we daar ook vrede mee gehad, dan waren we blij geweest met ons vrije leven en hadden we het jammer gevonden dat we het niet met kind(eren) konden delen.
Heel veel succes met het nemen van een beslissing!
Ik dacht vantevoren ook dat ik vrij relaxed zou zijn als het niet zou lukken en dat ik er wel mee om zou kunnen gaan, nou daar ben ik ook van op terug gekomen. Laat die mensen maar lekker kletsen.
Zwangeres, ik kan niet voor jou beslissen of het zo genoeg is of niet. Ik weet ook niet hoe oud je bent, en of er dus nog veel ruimte is om op je beslissing terug te komen. Al wilde ik op een gegeven moment ook gewoon klaar zijn met het traject, weten waar ik aan toe was en (eventueel na een rouwperiode) door met mijn leven. Maar jij en je man kunnen hier geen foute beslissing in maken, daarom wens ik jullie veel wijsheid toe.
Wat ik nog wel wil meegeven is dat ook wanneer het wel lukt je het traject altijd bij je blijft dragen (dit zie ik ook bij mijn moeder). Het verdriet staat los van de liefde van mijn kind.
Wij zijn uiteindelijk blij dat we toch doorgezet hebben, maar vinden het jammer dat we daardoor minder vrijheden hebben dan dat we zonder kinderen hadden gehad. Als wij tot de conclusie waren gekomen dat het genoeg was dan hadden we daar ook vrede mee gehad, dan waren we blij geweest met ons vrije leven en hadden we het jammer gevonden dat we het niet met kind(eren) konden delen.
Heel veel succes met het nemen van een beslissing!
woensdag 13 februari 2019 om 09:29
Jij schrijft ergens dat het grootste deel op je man moet aankomen omdat jij het lichamelijk of mentaal niet 100% zult trekken. Is dat dan uberhaupt wel 'n verstandige keus om te proberen een kind te verwekken? Wat als je man wegvalt? Ik ben nu 50 en ken toch al wat mensen die 'n overleden partner hebben meegemaakt op veel te jonge leeftijd.Zwangeres schreef: ↑12-02-2019 19:40Zeker gaat zijn kinderwens diep en daar hebben we het ook regelmatig over. En als ik op date 1 had gezegd dat ik geen kinderen wilde, was het wellicht daar wel gestopt. Maar we zijn jaren verder, heel vaak proberen verder en het is dus geen kwestie van niet willen, maar van 'waarschijnlijk niet kunnen'. Vriend geeft aan dat hij veel liever een kinderloos leven met mij heeft, dan een leven met kinderen zonder mij. Hij vroeg mij zelf temidden van dit alles ten huwelijk met de woorden dat hij niet wist wat de toekomst wel of niet zou brengen, maar dat hij het in elk geval met mij wil doen. Meer dan daarop vertrouwen kan ik niet. Hij is altijd vrij om te gaan en het is zijn eigen verantwoordelijkheid om zelf goed te onderzoeken hoe groot zijn wens is. Als die groter is dan zijn relatiewens met mij, moet hij zeker gaan. Maar hij geeft aan dat hij bij mij wil blijven en dat geloof ik.
En wat is een 'echt sterke' wens? Ik vermoed dat ik niet continu ongelukkig ga worden of blijven van een leven zonder kinderen. Betekent dat dat mijn wens minder groot is? Of dat ik me gemakkelijker aan kan passen aan wat wel of niet gebeurt? Ik weet het oprecht niet. Bovendien is het een vermoeden, wie weet hoe het straks in het echt is. Dat probeer ik dus ook hier dmv de ervaringen van anderen te onderzoeken.
woensdag 13 februari 2019 om 09:34
Ik vond de pauze's ook altijd erg lekker. Even bijkomen van alle ellende en weer gewoon leven (en even niet druk maken om de alcohol en zo). Maar voor mij was het wel zo dat de pauze juist lekker was omdat het een pauze was. Als we helemaal gestopt waren was ik waarschijnlijk altijd blijven hopen of denken, wat als...Zwangeres schreef: ↑12-02-2019 19:31Ja dit doen wij inderdaad ook al. We hebben al vrij snel gezegd dat we ook nu helemaal van het leven zouden genieten. Toch merk ik dat de miskramen steeds me erg zwaar beginnen te vallen. En de gewone ongesteldheden ook, behalve in onze pauze-periodes. Dan vind ik mijn ongesteldheid helemaal niet vervelend ,want ja, dan zijn we toch niet aan het proberen. Maar het steeds 'niet lukken' en het steeds 'bijna wel, maar toch net niet', begint wel zijn tol te eisen.
Onze volgende stap zou Dusseldorf of Gent zijn. Dat zou in ons geval betekenen 'er alles aan doen', maar ik weet dus niet of ik dat wel wil. Of mijn wens wel groot genoeg is.
Net zoals met vakanties, die zijn heel lekker als je werkt. Maar als je altijd vrij hebt dan is het toch anders en is het alsof er iets mist (Althans, als ik zo veel geld zou hebben om te kunnen stoppen met werken zou ik toch een dagbesteding gaan zoeken)
donderdag 14 februari 2019 om 15:18
Ik weet niet wat jij leest, maar ik heb twee zussen met kinderen die echt veel van ze houden maar ook zeggen dat ze er achteraf gezien misschien liever van hadden afgezien. Je bent er 20 jaar van je leven mee bezig, dus dat is nogal wat. En als ze het huis uitzijn is hun eigen leven steeds belangrijker dan dat van hun ouders, want zo gaat dat nu eenmaal. Dus de gedachte dat je "ook veel voor terugkrijgt" is nogal overschat. Het kost je meer (ook letterlijk) dan dat het oplevert. Nog afgezien van de ellende die ze kunnen opleveren als het niet goed met ze gaat. Ik denk dat veel mensen veel te makkelijk kinderen nemen en zich niet goed realiseren wat de impact op hun leven zal zijn.
donderdag 14 februari 2019 om 15:27
Volgens mij heb ik dit nog niet gelezen. Los van de discussie over de consequenties van het hebben van kinderen:
Je hebt een kinderwens. Het wil (nog) niet lukken. Maar er leiden toch meerdere wegen naar Rome, zonder zelf daadwerkelijk zwanger te worden? Ik ken twee gezinnen waarbij het op de 'natuurlijke' manier niet lukte. Het ene stel vangt nu pleegkinderen langdurig op, het andere stel heeft twee kinderen geadopteerd.
Ik ben overigens zelf bewust kinderloos, dus wellicht geen recht van spreken.
Je hebt een kinderwens. Het wil (nog) niet lukken. Maar er leiden toch meerdere wegen naar Rome, zonder zelf daadwerkelijk zwanger te worden? Ik ken twee gezinnen waarbij het op de 'natuurlijke' manier niet lukte. Het ene stel vangt nu pleegkinderen langdurig op, het andere stel heeft twee kinderen geadopteerd.
Ik ben overigens zelf bewust kinderloos, dus wellicht geen recht van spreken.
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
donderdag 14 februari 2019 om 15:35
Je wil toch een mini-me? Een bloedband? Volgens mij wil vooral de man van TO een kind/nakomeling, in elk geval meer nog dan TO zelf.MockTurtle schreef: ↑14-02-2019 15:27Volgens mij heb ik dit nog niet gelezen. Los van de discussie over de consequenties van het hebben van kinderen:
Je hebt een kinderwens. Het wil (nog) niet lukken. Maar er leiden toch meerdere wegen naar Rome, zonder zelf daadwerkelijk zwanger te worden? Ik ken twee gezinnen waarbij het op de natuurlijke manier niet lukte. Het ene stel vangt nu pleegkinderen langdurig op, het andere stel heeft twee kinderen geadopteerd.
Ik ben overigens zelf bewust kinderloos, dus wellicht geen recht van spreken.
Anno nu kun je bijna geen kind meer adopteren. In elk geval geen westers kind. Vaak ook nog met 'n handicap omdat ze gezonde kinderen in eigen land onderbrengen.
donderdag 14 februari 2019 om 15:43
Nou, ik wil ze helemaal niet. Moet er niet aan denken zeg. Geef mij maar katten. Ik wilde er alleen op wijzen dat er meerdere manieren zijn om ouder te worden. En die bloedband zegt trouwens echt geen fluit. Ik heb gelukkig hele fijne ouders, maar een goede vriendin van mij heeft met beide ouders (ja, gescheiden) nog 0 contact.redbulletje schreef: ↑14-02-2019 15:35Je wil toch een mini-me? Een bloedband? Volgens mij wil vooral de man van TO een kind/nakomeling, in elk geval meer nog dan TO zelf.
Anno nu kun je bijna geen kind meer adopteren. In elk geval geen westers kind. Vaak ook nog met 'n handicap omdat ze gezonde kinderen in eigen land onderbrengen.
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
donderdag 14 februari 2019 om 15:47
Bij adoptiekinderen komen vaak problemen met hechtingsstoornissen voor. Het hormonaal bonden met je eigen broedsel zorgt er wellicht ook voor dat je voor je eigen kind wat verdraagzamer bent dan voor die van anderen?MockTurtle schreef: ↑14-02-2019 15:43Nou, ik wil ze helemaal niet. Moet er niet aan denken zeg. Geef mij maar katten. Ik wilde er alleen op wijzen dat er meerdere manieren zijn om ouder te worden. En die bloedband zegt trouwens echt geen fluit. Ik heb gelukkig hele fijne ouders, maar een goede vriendin van mij heeft met beide ouders (ja, gescheiden) nog 0 contact.
vrijdag 15 februari 2019 om 18:34
Niemand kan zeggen wat voor jullie de juiste beslissing is.
Ik ben nu zwanger van ons tweede kindje na 3,5 jaar proberen incl. 3 volledige icsi pogingen en een aantal cryos (achteraf bleken die mislukte pogingen ook wel een reden te hebben die in NL lang is weggeschoven, in DD uiteindelijk in 1 maand gepiept).
Toen ik eenmaal de positieve test had een aantal weken terug waren we in shock. En ook enorm blij natuurlijk; in eerste instantie vooral vanwege de opluchting dat we nu nooit meer icsi 'hoeven' doen. Dus hoewel ik niet weet hoe het is als het niet lukt weet ik wel hoe de opluchting KAN voelen als je de hele mmm kunt gaan afsluiten (mits alles goed blijft gaan).
Wellicht dat het ook kan opluchten als het gewenste resultaat niet bereikt wordt.
Iedereen die nog in de onzekerheid zit, heel veel sterkte! Ik weet hoe zwaar en klote het allemaal is.
Ik ben nu zwanger van ons tweede kindje na 3,5 jaar proberen incl. 3 volledige icsi pogingen en een aantal cryos (achteraf bleken die mislukte pogingen ook wel een reden te hebben die in NL lang is weggeschoven, in DD uiteindelijk in 1 maand gepiept).
Toen ik eenmaal de positieve test had een aantal weken terug waren we in shock. En ook enorm blij natuurlijk; in eerste instantie vooral vanwege de opluchting dat we nu nooit meer icsi 'hoeven' doen. Dus hoewel ik niet weet hoe het is als het niet lukt weet ik wel hoe de opluchting KAN voelen als je de hele mmm kunt gaan afsluiten (mits alles goed blijft gaan).
Wellicht dat het ook kan opluchten als het gewenste resultaat niet bereikt wordt.
Iedereen die nog in de onzekerheid zit, heel veel sterkte! Ik weet hoe zwaar en klote het allemaal is.
.
vrijdag 15 februari 2019 om 18:48
Zeker. Ik vind kinderen over het algemeen niet heel leuk. Baby's vind ik niet veel aan. En in de publieke ruimte stoor ik me al snel aan luidruchtige mensen, waaronder kinderen.redbulletje schreef: ↑14-02-2019 15:47Bij adoptiekinderen komen vaak problemen met hechtingsstoornissen voor. Het hormonaal bonden met je eigen broedsel zorgt er wellicht ook voor dat je voor je eigen kind wat verdraagzamer bent dan voor die van anderen?
Maar mijn eigen kinderen vind ik de allerleukste schepseltjes van de wereld en van hen kan ik een hele hoop hebben.
