Psyche
alle pijlers
ouders gaan scheiden
donderdag 24 juni 2010 om 10:21
hai.
wat Nola zei...ff er tussen uit naar je zus? Letterlijk afstand nemen van het hele gebeuren. Jij en ook je ouders hebben er niks aan dat jij je er mee gaat bemoeien.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 24 was en heb tussen de twee vuren gezeten tot ik er bijna knetter stapel idioot van werd en heb tegen beide gezegd dat ik hier geen zin in had en dat ik met beiden even geen contact wilde hebben. heb vooral m'n moeder hier best mee gekwetst, maar naderhand begreep ze het wel. Je krijgt van beide kanten te horen hoe het is gegaan en hebben allebei de waarheid in pacht. Vooral naar m'n vader heb ik tijd lang een soort van verantwoordelijkheids gevoel gehad, omdat hij nogal in de slachtoffer rol kroop. Ook dingen gehoord die ik liever niet had willen weten.
Ik ben onder andere hierdoor bij een pschyotherapeut terecht gekomen en die heeft me er goed door heen geholpen (ondersteunen in het geen partij kiezen, verantwoordelijkheids gevoel naar m'n vader toe los laten, eigen positie kiezen) en we zijn er allemaal redelijk beter uitgekomen.
Mijn vader is nu al een paar jaar gelukkig met zijn vriendin en m'n moeder is ondertussen alweer een keer getrouwd en gescheiden (ook een toestand, maar das een ander verhaal) en woont nu samen met huidige vriend......
Wat ik er van geleerd heb...naar jezelf luisteren. het feit dat je thuis er niet meer is, kom je wel overheen (ik heb me heel erg gedesillusioneerd gevoeld omdat ik het gevoel had dat mijn onbekommerde jeugd eigenlijk een farce bleek te zijn) maar het zijn wel heel fijne momenten om aan terug te denken, want ze waren er wel! Je maakt je eigen thuis en niet de mensen die er wonen.......
wat Nola zei...ff er tussen uit naar je zus? Letterlijk afstand nemen van het hele gebeuren. Jij en ook je ouders hebben er niks aan dat jij je er mee gaat bemoeien.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 24 was en heb tussen de twee vuren gezeten tot ik er bijna knetter stapel idioot van werd en heb tegen beide gezegd dat ik hier geen zin in had en dat ik met beiden even geen contact wilde hebben. heb vooral m'n moeder hier best mee gekwetst, maar naderhand begreep ze het wel. Je krijgt van beide kanten te horen hoe het is gegaan en hebben allebei de waarheid in pacht. Vooral naar m'n vader heb ik tijd lang een soort van verantwoordelijkheids gevoel gehad, omdat hij nogal in de slachtoffer rol kroop. Ook dingen gehoord die ik liever niet had willen weten.
Ik ben onder andere hierdoor bij een pschyotherapeut terecht gekomen en die heeft me er goed door heen geholpen (ondersteunen in het geen partij kiezen, verantwoordelijkheids gevoel naar m'n vader toe los laten, eigen positie kiezen) en we zijn er allemaal redelijk beter uitgekomen.
Mijn vader is nu al een paar jaar gelukkig met zijn vriendin en m'n moeder is ondertussen alweer een keer getrouwd en gescheiden (ook een toestand, maar das een ander verhaal) en woont nu samen met huidige vriend......
Wat ik er van geleerd heb...naar jezelf luisteren. het feit dat je thuis er niet meer is, kom je wel overheen (ik heb me heel erg gedesillusioneerd gevoeld omdat ik het gevoel had dat mijn onbekommerde jeugd eigenlijk een farce bleek te zijn) maar het zijn wel heel fijne momenten om aan terug te denken, want ze waren er wel! Je maakt je eigen thuis en niet de mensen die er wonen.......
donderdag 24 juni 2010 om 10:29
Naar mijn zusje gaan is opzich wel een goede optie, behalve dat ik nu nog op school zit, en mijn schooljaar aan het afronden ben. Dus ik heb het op dit moment nog hartstikke druk ook.
Dat verantwoordelijkheidsgevoel wat jij over je vader had, dat beb ik ook. Mijn moeder, is een vrouw die wel goed voor zichzelf kan zorgen. Mijn vader is een man, waar altijd voor gezorgd is, en ik ben bang dat hij zichzelf zal verwaarlozen. Ook hij kruipt duidelijk in de slachtofferrol, en daardoor krijg ik het gevoel dat ik er voor hem moet zijn.
Ik zal gaan proberen om me er vanaf te trekken, en de problemen niet aan te willen horen, maar dit is toch echt heel lastig.
Verder vindt ik het wel fijn om te horen dat het met jou ouders goed gaat ringelding, want ik ben bang dat mijn ouders de verkeerde beslissing maken, en dat ze over een aantal jaar allebei hartstikke ongelukkig alleen wonen.
Dat verantwoordelijkheidsgevoel wat jij over je vader had, dat beb ik ook. Mijn moeder, is een vrouw die wel goed voor zichzelf kan zorgen. Mijn vader is een man, waar altijd voor gezorgd is, en ik ben bang dat hij zichzelf zal verwaarlozen. Ook hij kruipt duidelijk in de slachtofferrol, en daardoor krijg ik het gevoel dat ik er voor hem moet zijn.
Ik zal gaan proberen om me er vanaf te trekken, en de problemen niet aan te willen horen, maar dit is toch echt heel lastig.
Verder vindt ik het wel fijn om te horen dat het met jou ouders goed gaat ringelding, want ik ben bang dat mijn ouders de verkeerde beslissing maken, en dat ze over een aantal jaar allebei hartstikke ongelukkig alleen wonen.
donderdag 24 juni 2010 om 10:45
Hoi bambi18,
Wat een vervelende situatie waar je in zit.
Net als de voorgangers zeg ik kies voor jezelf!!!!!!!!
Jij zou geen partij moeten/hoeven kiezen tussen je beide ouders. Ik denk ook niet dat het goed is dat je vader je allerlei dingen heeft verteld die allemaal zijn gebeurd. Wat hij ermee bereikt is dat de sores van je ouders jou sores kan gaan worden en dat moet je proberen te voorkomen! Het zijn HUN problemen NIET die van jou. Jullie als kinderen kunnen hier niets aan doen!
Mocht je het er zelf echt heel moeilijk mee krijgen ga dan naar de huisarts die kan je doorsturen naar iemand die er met je over kan praten mocht dat nodig zijn. Daar kun je alles kwijt (zij hebben beroepsgheim) en daar zul je ook adviezen krijgen. Schaam je daar niet voor als jij denkt dat je dat nodig hebt doen!! Zorg vooral goed voor jezelf!!
je ouders zullen dat ook voor zichzelf moeten doen, jij hoeft niks met HUN problemen!
Wat een vervelende situatie waar je in zit.
Net als de voorgangers zeg ik kies voor jezelf!!!!!!!!
Jij zou geen partij moeten/hoeven kiezen tussen je beide ouders. Ik denk ook niet dat het goed is dat je vader je allerlei dingen heeft verteld die allemaal zijn gebeurd. Wat hij ermee bereikt is dat de sores van je ouders jou sores kan gaan worden en dat moet je proberen te voorkomen! Het zijn HUN problemen NIET die van jou. Jullie als kinderen kunnen hier niets aan doen!
Mocht je het er zelf echt heel moeilijk mee krijgen ga dan naar de huisarts die kan je doorsturen naar iemand die er met je over kan praten mocht dat nodig zijn. Daar kun je alles kwijt (zij hebben beroepsgheim) en daar zul je ook adviezen krijgen. Schaam je daar niet voor als jij denkt dat je dat nodig hebt doen!! Zorg vooral goed voor jezelf!!
je ouders zullen dat ook voor zichzelf moeten doen, jij hoeft niks met HUN problemen!
donderdag 24 juni 2010 om 10:47
Ik ben het eens met iedereen dat je je zelf niet te veel moet laten mee slepen. Mijn ouders zijn nog bij elkaar en ook heel gelukkig maar maken ook heftige ruzie. Toen mijn broer en ik klein waren deden ze dat als wij er niet waren. Maar toen we groter werden zijn we wel eens getuigen geweest van dergelijke ruzies. Als wij ons dan niet heel snel opsloten op onze kamers dan probeerden zij ons er bij te betrekken. Wat vinden jullie vroegen ze dan, of zeg maar tegen je vader dat...
Praat met je ouders als je dat wilt maar maak ook duidelijk dat dit hun probleem is en dat je geen partij gaat kiezen.
Verder valt het mij op dat je van veel dingen, die opsomming bedoel ik, de schuld bij je moeder lijkt te leggen. Misschien zie ik dat verkeerd hoor maar doe dat niet. Je ouders hebben problemen en daar beide schuld aan.
Heel veel sterkte komende tijd! En je kunt hier natuurlijk altijd alles van je afschrijven.
Praat met je ouders als je dat wilt maar maak ook duidelijk dat dit hun probleem is en dat je geen partij gaat kiezen.
Verder valt het mij op dat je van veel dingen, die opsomming bedoel ik, de schuld bij je moeder lijkt te leggen. Misschien zie ik dat verkeerd hoor maar doe dat niet. Je ouders hebben problemen en daar beide schuld aan.
Heel veel sterkte komende tijd! En je kunt hier natuurlijk altijd alles van je afschrijven.
Erger u niet, verwonder u slechts!
donderdag 24 juni 2010 om 10:48
@bambi
Je vader is een volwassen man. Als hij niet voor zichzelf kan zorgen, dan is hij er meer mee geholpen als hij dat zsm alsnog leert dan dat jij hem verzorgt. Of wil jij de komende tig jaar liever verantwoordelijk zijn voor je vader zijn leven dan voor je eigen leven? Nee toch?
En dat geldt ook voor de keuzes die je ouders nu maken. Het is hun leven, het zijn hun keuzes, het is hun verantwoordelijkheid. Zoals het ging waren ze in elk geval niet gelukkig, zoveel is wel duidelijk. En dat betekent dat elke keuze die ze nu maken een betere kans op geluk biedt dan niets doen.
Je vader is een volwassen man. Als hij niet voor zichzelf kan zorgen, dan is hij er meer mee geholpen als hij dat zsm alsnog leert dan dat jij hem verzorgt. Of wil jij de komende tig jaar liever verantwoordelijk zijn voor je vader zijn leven dan voor je eigen leven? Nee toch?
En dat geldt ook voor de keuzes die je ouders nu maken. Het is hun leven, het zijn hun keuzes, het is hun verantwoordelijkheid. Zoals het ging waren ze in elk geval niet gelukkig, zoveel is wel duidelijk. En dat betekent dat elke keuze die ze nu maken een betere kans op geluk biedt dan niets doen.
donderdag 24 juni 2010 om 10:48
Jij bent een zorgzaam type volgens mij. Zorg dat je echt leert afstand nemen van de problemen van je ouders! Kies nu voor jezelf......anders krijg je het later op je eigen brood.
Het is niet jouw verantwoording en zeker niet jou schuld, ze moeten zelf een oplossing zoeken daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Jou verantwoording is jou eigen geluk!
Het is niet jouw verantwoording en zeker niet jou schuld, ze moeten zelf een oplossing zoeken daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Jou verantwoording is jou eigen geluk!
donderdag 24 juni 2010 om 11:34
Bambi, jouw vader hoort voor zichzelf te kunnen zorgen. Dus laat hem. Als hij zichzelf verwaarloost dan is dat zijn keuze. Je ouders zijn nu uit elkaar. Het kan heel goed dat het in de toekomst weer goedkomt, als het een verkeerde beslissing blijkt te zijn dan komt dat vanzelf wel naar voren. Nu wil je moeder het zo en dat is haar goed recht. Laat je niet meesleuren in het slachtoffer gedrag van je vader, wat hij doet is echt grensoverschrijdend en niet goed voor jou.
donderdag 24 juni 2010 om 11:48
Hoi Bambi, zolang je nog veel met je ouders te maken hebt is het lastig om hierbij betrokken te worden. Probeer echt afstand te houden. Zij hebben een probleem met elkaar en ze moeten jou er niet in betrekken.
Mijn ouders zitten nu midden in een scheiding. Ze zijn 45 jaar getrouwd. Ik geef in dit geval mijn moeder groot gelijk en denk: "Mam, dit had je 20 jaar geleden al moeten doen". Dat was voor beide partijen beter geweest. Gelukkig kiest ze nu alsnog voor zichzelf, ook al is ze bijna 70.
Mijn ouders zitten nu midden in een scheiding. Ze zijn 45 jaar getrouwd. Ik geef in dit geval mijn moeder groot gelijk en denk: "Mam, dit had je 20 jaar geleden al moeten doen". Dat was voor beide partijen beter geweest. Gelukkig kiest ze nu alsnog voor zichzelf, ook al is ze bijna 70.
donderdag 24 juni 2010 om 13:41
Ik had het een paar jaar geleden ook niet gedacht hoor dat in ieder geval min vader weer happy zou zijn. Op het moment dat hij zijn slachtoffer rol liet varen en iemand anders toe liet, is hij enorm veranderd.
ben ook heel blij dat ze allebei weer iemand hebben gevonden en daarmee is ook de onderlinge verstandhouding tussen mijn ouders beter geworden (in de afgelopen 8 jaar hebben ze elkaar wel geteld 2 keer gezien, allebei de keren toen mijn dochters zijn geboren)
maar alles waar ze nu zijn, hebben ze aan zichzelf te danken, ik heb daar part noch deel aan gehad. je ouders zijn oud en wijs genoeg om te weten wat ze wel en niet willen. Ze zijn in de eerste plaats verantwoordelijk voor zichzelf....jij niet......
Vooral dat stuk verantwoordelijkheids gevoel is iets waar je lastig van af komt. Ik heb het nu nog wel, maar kan het beter los laten. Ik heb m'n eigen gezin daar ben ik nu in de eerste plaats verantwoordelijk voor. Wat m'n pa doet moet hij lekker zelf weten......hij is ondertussen 60 en ook oud en wijs genoeg om verantwoordelijk voor zichzelf te zijn (al vraag ik het me soms af hoor)
ben ook heel blij dat ze allebei weer iemand hebben gevonden en daarmee is ook de onderlinge verstandhouding tussen mijn ouders beter geworden (in de afgelopen 8 jaar hebben ze elkaar wel geteld 2 keer gezien, allebei de keren toen mijn dochters zijn geboren)
maar alles waar ze nu zijn, hebben ze aan zichzelf te danken, ik heb daar part noch deel aan gehad. je ouders zijn oud en wijs genoeg om te weten wat ze wel en niet willen. Ze zijn in de eerste plaats verantwoordelijk voor zichzelf....jij niet......
Vooral dat stuk verantwoordelijkheids gevoel is iets waar je lastig van af komt. Ik heb het nu nog wel, maar kan het beter los laten. Ik heb m'n eigen gezin daar ben ik nu in de eerste plaats verantwoordelijk voor. Wat m'n pa doet moet hij lekker zelf weten......hij is ondertussen 60 en ook oud en wijs genoeg om verantwoordelijk voor zichzelf te zijn (al vraag ik het me soms af hoor)
vrijdag 25 juni 2010 om 10:02
quote:ringelding schreef op 24 juni 2010 @ 13:41:
in de afgelopen 8 jaar hebben ze elkaar wel geteld 2 keer gezien, allebei de keren toen mijn dochters zijn geboren
Dit klinkt misschien heel egoïstisch, maar dat is iets waar ik me op dit moment ook druk om maak. Ik ben bang dat ze het elkaar zo moeilijk maken nu, dat er dadelijk niet eens meer een beetje vriendschap ofzo overblijft, en dat ze nooit allebei te gelijk aanwezig kunnen zijn op belangrijke momenten in mijn leven. (Zoals diploma-uitreiking (ik studeer namelijk bijna af), kinderen krijgen, trouwen etc.)
Maar ik hoop als de scheiding dadelijk helemaal achter de rug is, dat ze dit weer op kunnen brengen voor ons, maar ik vrees dat dat niet zal gaan lukken.
in de afgelopen 8 jaar hebben ze elkaar wel geteld 2 keer gezien, allebei de keren toen mijn dochters zijn geboren
Dit klinkt misschien heel egoïstisch, maar dat is iets waar ik me op dit moment ook druk om maak. Ik ben bang dat ze het elkaar zo moeilijk maken nu, dat er dadelijk niet eens meer een beetje vriendschap ofzo overblijft, en dat ze nooit allebei te gelijk aanwezig kunnen zijn op belangrijke momenten in mijn leven. (Zoals diploma-uitreiking (ik studeer namelijk bijna af), kinderen krijgen, trouwen etc.)
Maar ik hoop als de scheiding dadelijk helemaal achter de rug is, dat ze dit weer op kunnen brengen voor ons, maar ik vrees dat dat niet zal gaan lukken.
zaterdag 26 juni 2010 om 22:54
De eerste keer dat ze elkaar mogelijk weer zouden zien, heb ik tegen allebei gezegd, dat ze normaal konden doen, zo niet dan zou ikze allebei vragen te vertrekken. Ze hebben het heel netjes gehouden en er is geen wanklank gevallen. Ze moesten ook wel, want ik was net bevallen van hun eerste gezamenlijke kleinkind. wat ik ook al eerder zei...ze zijn volwassen en kunnen zich ook zo gedragen. Doen ze dat niet jammer dan, maar dat hoeven ze niet bij mij uit te vechten.
Hoe is het nu dan? Kun je er een beetje een weg in vinden?
Hoe is het nu dan? Kun je er een beetje een weg in vinden?
maandag 28 juni 2010 om 12:31
Het gaat nu wel wat beter, maar dat komt omdat ik het ook erg druk heb met school enzo, daardoor kan ik wat makkelijker meer afstand nemen. Maar ik heb nog niet echt duidelijk gezegd dat ik niet op alle informatie zit te wachten die ze me iedere keer vertellen. Maar ik ben moed bij elkaar aan het verzamelen, dus de eerst volgende keer zal ik dat zeker gaan doen.
Bedankt allemaal!
Bedankt allemaal!
maandag 28 juni 2010 om 12:39
Misschien werkt het beter als je het aan jezelf vertelt. Als je er zelf namelijk ècht van overtuigd bent dat het niet fair is dat jij aan die informatie wordt blootgesteld dan is het een stuk makkelijker om je ouders daar op te wijzen. Dan hoef je niet al je moed te verzamelen. Dan is het niet iets wat jij hen 'aandoet', maar een manier om te zorgen dat zij jou niets 'aandoen' (beetje groot woord, maar ik heb even geen ander).
maandag 28 juni 2010 om 12:43
Eens met Twinkeling. Mijn ouders zitten midden in een echtscheidingsprocedure en hoewel ze anders doen voorkomen, kunnen ze allang niet meer met elkaar door een deur. Ik heb zowel tegen mijn vader als mijn moeder gezegd dat ik het vertik om omwille van de verhoudingen verjaardagen op andere dagen te gaan vieren en dat ze zich maar hebben te gedragen in mijn huis.
maandag 28 juni 2010 om 12:48
quote:Bambi18 schreef op 24 juni 2010 @ 00:47:
Nee ik snap ook wel, dat ik dit niet hoef op te lossen, maar ik ben nogal een helpend persoon. En op de een of andere manier heb ik dan het gevoel dat ik wel voor beide moet klaar staan. En ze verwachten ook niet van mij, maar ze vragen wel allebei regelmatig om mijn mening.
Niet klaar staan geen mening geven en zsm op jezelf gaan. Zijn ze nou helemaal betoeterd? Dit mogen ze niet doen allebei niet en jij mag ze deze ruiomte niet geven ook al ben je lief en helpend.
Bescherm jezelf meisje.....
Nee ik snap ook wel, dat ik dit niet hoef op te lossen, maar ik ben nogal een helpend persoon. En op de een of andere manier heb ik dan het gevoel dat ik wel voor beide moet klaar staan. En ze verwachten ook niet van mij, maar ze vragen wel allebei regelmatig om mijn mening.
Niet klaar staan geen mening geven en zsm op jezelf gaan. Zijn ze nou helemaal betoeterd? Dit mogen ze niet doen allebei niet en jij mag ze deze ruiomte niet geven ook al ben je lief en helpend.
Bescherm jezelf meisje.....
maandag 28 juni 2010 om 12:51
Ik woon al op kamers, dus ik ben al niet veel thuis. Ben in het weekend voornamelijk bij mijn vriend.
Maar het klinkt misschien stom, maar mijn vader woont op dit moment alleen (wel met mijn broertje, maar die trekt zijn eigen plan) en dat vind ik zielig. Hij zit heel veel alleen thuis, en alleen maar na te denken hoe hij de dingen op moet lossen.
En ik snap wel dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat is erg lastig.
Maar het klinkt misschien stom, maar mijn vader woont op dit moment alleen (wel met mijn broertje, maar die trekt zijn eigen plan) en dat vind ik zielig. Hij zit heel veel alleen thuis, en alleen maar na te denken hoe hij de dingen op moet lossen.
En ik snap wel dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat is erg lastig.
maandag 28 juni 2010 om 12:52
quote:Bambi18 schreef op 28 juni 2010 @ 12:31:
Het gaat nu wel wat beter, maar dat komt omdat ik het ook erg druk heb met school enzo, daardoor kan ik wat makkelijker meer afstand nemen. Maar ik heb nog niet echt duidelijk gezegd dat ik niet op alle informatie zit te wachten die ze me iedere keer vertellen. Maar ik ben moed bij elkaar aan het verzamelen, dus de eerst volgende keer zal ik dat zeker gaan doen.
Bedankt allemaal!
Wel doen Bambi stel je grenzen naar allebei jij bent hun kind niet hun therapeut . Die zoeken ze maar ergens anders. Je kan dit echt wel zeggen hoor meid maar beter misschien is het gewooon te doen. Als hij of zij beginnen over.... zeg je gewoon : Ik ga nu naar boven ik ga leren of ik ga naar een vriendin. Bij ruzies kom je niet bij hen laat hen het samen uit zoeken.
Tewijl ik dit typ denk ik gelijk wat zul je je misschien alleen voelen soms.
Het gaat nu wel wat beter, maar dat komt omdat ik het ook erg druk heb met school enzo, daardoor kan ik wat makkelijker meer afstand nemen. Maar ik heb nog niet echt duidelijk gezegd dat ik niet op alle informatie zit te wachten die ze me iedere keer vertellen. Maar ik ben moed bij elkaar aan het verzamelen, dus de eerst volgende keer zal ik dat zeker gaan doen.
Bedankt allemaal!
Wel doen Bambi stel je grenzen naar allebei jij bent hun kind niet hun therapeut . Die zoeken ze maar ergens anders. Je kan dit echt wel zeggen hoor meid maar beter misschien is het gewooon te doen. Als hij of zij beginnen over.... zeg je gewoon : Ik ga nu naar boven ik ga leren of ik ga naar een vriendin. Bij ruzies kom je niet bij hen laat hen het samen uit zoeken.
Tewijl ik dit typ denk ik gelijk wat zul je je misschien alleen voelen soms.
maandag 28 juni 2010 om 12:55
quote:Bambi18 schreef op 28 juni 2010 @ 12:51:
Maar het klinkt misschien stom, maar mijn vader woont op dit moment alleen (wel met mijn broertje, maar die trekt zijn eigen plan) en dat vind ik zielig. Hij zit heel veel alleen thuis, en alleen maar na te denken hoe hij de dingen op moet lossen.
Hoe begrijpelijk ook jij hoeft niet voor hem te zorgen zeker niet wanneer hij geen grenzen heeft in wat hij wel of niet zegt tegen zijn eigen dochter. Hij gebruikt jou om je moeder zwart te maken hij komt niet over als een man die het belang van zijn dochter op de eerste plek heeft nu. Dat je je zo kan voelen als man in een scheiding is wellicht begrijpelijk echter dat hij dit uit naar zijn dochter die het kind van beiden is ervaar ik als zeer kwalijk en daardoor schadelijk voor jou.
Maar het klinkt misschien stom, maar mijn vader woont op dit moment alleen (wel met mijn broertje, maar die trekt zijn eigen plan) en dat vind ik zielig. Hij zit heel veel alleen thuis, en alleen maar na te denken hoe hij de dingen op moet lossen.
Hoe begrijpelijk ook jij hoeft niet voor hem te zorgen zeker niet wanneer hij geen grenzen heeft in wat hij wel of niet zegt tegen zijn eigen dochter. Hij gebruikt jou om je moeder zwart te maken hij komt niet over als een man die het belang van zijn dochter op de eerste plek heeft nu. Dat je je zo kan voelen als man in een scheiding is wellicht begrijpelijk echter dat hij dit uit naar zijn dochter die het kind van beiden is ervaar ik als zeer kwalijk en daardoor schadelijk voor jou.
maandag 28 juni 2010 om 12:58
quote:Bambi18 schreef op 28 juni 2010 @ 12:51:
Ik woon al op kamers, dus ik ben al niet veel thuis. Ben in het weekend voornamelijk bij mijn vriend.
Maar het klinkt misschien stom, maar mijn vader woont op dit moment alleen (wel met mijn broertje, maar die trekt zijn eigen plan) en dat vind ik zielig. Hij zit heel veel alleen thuis, en alleen maar na te denken hoe hij de dingen op moet lossen.
En ik snap wel dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat is erg lastig.Heeft jouw vader geen advocaat dan?
Ik woon al op kamers, dus ik ben al niet veel thuis. Ben in het weekend voornamelijk bij mijn vriend.
Maar het klinkt misschien stom, maar mijn vader woont op dit moment alleen (wel met mijn broertje, maar die trekt zijn eigen plan) en dat vind ik zielig. Hij zit heel veel alleen thuis, en alleen maar na te denken hoe hij de dingen op moet lossen.
En ik snap wel dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat is erg lastig.Heeft jouw vader geen advocaat dan?
maandag 28 juni 2010 om 12:59
quote:Bambi18 schreef op 28 juni 2010 @ 12:56:
als ik weg loop zien ze dit gelijk alsof ik kwaad ben, en een kant kies. En als ik zeg als ik het ergens niet mee eens ben, of het niet wil weten, dan krijg ik te horen of ik dat ook tegen papa zeg (zegt mijn moeder dan) of andersom.mja.....ik weet dat het heel moeilijk is, maar haal je schouders erover op. Je ouders zijn gewoon gefrustreerd en dat reageren ze op jou af.
als ik weg loop zien ze dit gelijk alsof ik kwaad ben, en een kant kies. En als ik zeg als ik het ergens niet mee eens ben, of het niet wil weten, dan krijg ik te horen of ik dat ook tegen papa zeg (zegt mijn moeder dan) of andersom.mja.....ik weet dat het heel moeilijk is, maar haal je schouders erover op. Je ouders zijn gewoon gefrustreerd en dat reageren ze op jou af.
maandag 28 juni 2010 om 12:59
Dan maar gewoon even niet meer naar huis Bambi het is echt niet gezond daar voor je meidje. Ze komen beiden erg egoistisch over en "eisen"dat jij voor een van hen kiest. Dat hoef jij niet , het is niet jouw schuld, jij hebt hier geen deel aan, zij hebben dit zelf gemaakt .
Jij draagt geen verantwoording voor het huwelijk van jouw ouders Bambi. Het is niet jouw schuld en laat het niet toe dat ze je dit gevoel geven. Ze maken het een gezinskwestie dat is dit niet het is een huwelijksrelatie kwestie. Ik snap dat je om ze geeft en wilt helpen alleen dat kan je niet en dat hoef jij ook niet. Zorg maar voor jezelf door eruit te blijven. Heb je een lieve vriend en vriendinnen? Zoek daar dan je veiligheid jouw ouders zijn wellicht even van god los. Sta het ze niet toe het jouw hel te maken.
Jij draagt geen verantwoording voor het huwelijk van jouw ouders Bambi. Het is niet jouw schuld en laat het niet toe dat ze je dit gevoel geven. Ze maken het een gezinskwestie dat is dit niet het is een huwelijksrelatie kwestie. Ik snap dat je om ze geeft en wilt helpen alleen dat kan je niet en dat hoef jij ook niet. Zorg maar voor jezelf door eruit te blijven. Heb je een lieve vriend en vriendinnen? Zoek daar dan je veiligheid jouw ouders zijn wellicht even van god los. Sta het ze niet toe het jouw hel te maken.
