Psyche
alle pijlers
Overledene zien?
maandag 12 maart 2018 om 15:03
In mijn nabije kring is iemand overleden.
En het is volgens mij wel een soort gebruikelijk dat je de overledene dan nog ziet. Maar ik durf niet. Ik vind het echt waanzinnig eng. Ik wil eigenlijk zelfs niet dat mijn kind mee gaat want stel nou dat die wel wil kijken en ik durf niet?
Ik heb 1x eerder iemand dood gezien en dat was zonder dat ik dat zelf wilde. Lang verhaal maar daar heb ik denk ik wel een soort trauma aan over gehouden. Sowieso is dood in mijn leven altijd al een issue geweest met veel huilen, dromen en angsten.
Maar zo nu en dan komt het dus weer voor dat ik weer een keuze heb. Ik vind het echt heel eng om te kijken maar eigenlijk vind ik dat ik mijn angst moet overwinnen en een grote meid moet zijn.
Hebben jullie tips? Of is dit echt voer voor psychologen?
En het is volgens mij wel een soort gebruikelijk dat je de overledene dan nog ziet. Maar ik durf niet. Ik vind het echt waanzinnig eng. Ik wil eigenlijk zelfs niet dat mijn kind mee gaat want stel nou dat die wel wil kijken en ik durf niet?
Ik heb 1x eerder iemand dood gezien en dat was zonder dat ik dat zelf wilde. Lang verhaal maar daar heb ik denk ik wel een soort trauma aan over gehouden. Sowieso is dood in mijn leven altijd al een issue geweest met veel huilen, dromen en angsten.
Maar zo nu en dan komt het dus weer voor dat ik weer een keuze heb. Ik vind het echt heel eng om te kijken maar eigenlijk vind ik dat ik mijn angst moet overwinnen en een grote meid moet zijn.
Hebben jullie tips? Of is dit echt voer voor psychologen?
maandag 12 maart 2018 om 16:16
Toen ik 12/13 was overleden zowel mijn oma als opa. Ik heb toen beiden niet gezien, durfde ik niet. Gelukkig hebben mijn ouders daar nooit een probleem van gemaakt. Toen mijn moeder overleed toen ik 26 was had ik geen enkele moeite om naar haar te kijken en haar aan te raken. Daarna ook anderen overledenen gezien. Het geeft echt niet dat je niet wilt kijken, voor mij heeft het nog steeds geen meerwaarde. Ik heb niet het idee dat ik daarmee iets afsluit. Ik hoef niet iemand te zien, om te echt te realiseren dat iemand is overleden.
maandag 12 maart 2018 om 16:16
Als er een vertrouwd iemand met je kind kan gaan kijken, zou ik je kind laten kiezen.
Om je eigen angst niet over te brengen, kan je vertellen dat je zelf niet de behoefte hebt om langs de kist te lopen.
Ik zou echter nooit zeggen (zoals je hier ook meermaals leest) dat je niet gaat kijken 'omdat je de overledene liever levend herinnert'. Zo maak je iemand onnodig bang. Alsof je nooit meer aan de mooie momenten kan denken zodra je in die kist hebt gekeken. Dat is echt onzin.
Ikzelf ga wel altijd kijken. Wil de overledene zelfs het liefst ook even aanraken. Een hand voelen. Voor mij is dat een duidelijke afronding. Maar dat bepaalt mijn herinnering absoluut niet.
Als mijn zoon een brood bakt, denk ik daardoor gewoon aan hoe zijn opa druk bezig was in de bakkerij - brommend meezingend met Hilversum 3.
Om je eigen angst niet over te brengen, kan je vertellen dat je zelf niet de behoefte hebt om langs de kist te lopen.
Ik zou echter nooit zeggen (zoals je hier ook meermaals leest) dat je niet gaat kijken 'omdat je de overledene liever levend herinnert'. Zo maak je iemand onnodig bang. Alsof je nooit meer aan de mooie momenten kan denken zodra je in die kist hebt gekeken. Dat is echt onzin.
Ikzelf ga wel altijd kijken. Wil de overledene zelfs het liefst ook even aanraken. Een hand voelen. Voor mij is dat een duidelijke afronding. Maar dat bepaalt mijn herinnering absoluut niet.
Als mijn zoon een brood bakt, denk ik daardoor gewoon aan hoe zijn opa druk bezig was in de bakkerij - brommend meezingend met Hilversum 3.
yette wijzigde dit bericht op 12-03-2018 16:18
0.43% gewijzigd
maandag 12 maart 2018 om 16:17
Ik kijk niet meer, heb het een keer gedaan bij mijn opa en dat was meteen de laatste keer. Dat beeld van hoe hij in z'n kist lag is heel lang blijven hangen bij mij. Vond het niet fijn en heb daarna besloten dat ik niet meer ga kijken met inderdaad de reden: wil me degene blijven herinneren zoals hij was en niet dood in een kist.
Heb beide ouders nog dus hoe dat dan zal zijn weet ik ook niet, zie ik dan wel. Maar bij andere mensen kijk ik niet meer.
Heb beide ouders nog dus hoe dat dan zal zijn weet ik ook niet, zie ik dan wel. Maar bij andere mensen kijk ik niet meer.
♡
maandag 12 maart 2018 om 16:24
Mijn ouders hebben er altijd heel luchtig over gedaan, dat het er gewoon bij hoort. En dat hebben ze mij ook mee gegeven. Als ze al angsten hadden, hebben ze dat nooit laten merken. En zo ervaar ik het nu ook en dat ben ik blij om. Ik zal mijn kinderen dit ook zo mee geven. Dat het erbij hoort en niet eng is. Zo kan het ook
maandag 12 maart 2018 om 16:27
Kun je dat nader toelichten?redbulletje schreef: ↑12-03-2018 16:26Ik vind dat je er niets te zoeken hebt als het geen eerstegraads naaste (ouders/grootouders) van je is, zelfs al houdt men een bezichtiging. En een kind neem je natuurlijk al helemaal niet mee.
maandag 12 maart 2018 om 16:30
Zo gingen mijn ouders er ook mee om, toch wilde ik niet toen ik 12/13 was. Gelukkig hebben mijn ouders nooit gezegd dat het moest, omdat het erbij hoorde. Een ieder reageert anders. Ik wist heel goed wat de dood was, ben boerendochter dus ben opgegroeid met leven en dood.yukon schreef: ↑12-03-2018 16:24Mijn ouders hebben er altijd heel luchtig over gedaan, dat het er gewoon bij hoort. En dat hebben ze mij ook mee gegeven. Als ze al angsten hadden, hebben ze dat nooit laten merken. En zo ervaar ik het nu ook en dat ben ik blij om. Ik zal mijn kinderen dit ook zo mee geven. Dat het erbij hoort en niet eng is. Zo kan het ook
maandag 12 maart 2018 om 16:33
Mijn vader wilde de bezichtiging en die is er dus ook gekomen. Maar wat vond ik het 'n achterlijke toestand dat zelfs mensen die niet op bezoek zijn geweest tijdens zijn ziekte, óók kwamen. Ik vond het alleen maar heel erg naar al die mensen over de vloer, dus als TO geen directe familie is, zou ik gewoon lekker thuis blijven en condoleren bij de uitvaart zelf.
maandag 12 maart 2018 om 16:37
In jouw geval begrijp ik het. Dat lijkt mij ook heel pijnlijk om te zien. Dan zou ik inderdaad ook wachten tot de uitvaart zelf.redbulletje schreef: ↑12-03-2018 16:33Mijn vader wilde de bezichtiging en die is er dus ook gekomen. Maar wat vond ik het 'n achterlijke toestand dat zelfs mensen die niet op bezoek zijn geweest tijdens zijn ziekte, óók kwamen. Ik vond het alleen maar heel erg naar al die mensen over de vloer, dus als TO geen directe familie is, zou ik gewoon lekker thuis blijven en condoleren bij de uitvaart zelf.
Wat kinderen betreft, ben ik het niet met je eens, maar dat snap je wel
maandag 12 maart 2018 om 16:47
Ik kan me voorstellen dat je het zo kan ervaren. Maar dit zijn van die dingen waar ieder zijn eigen gevoelens bij heeft. Elke uitvaart is anders. Sommigen besluiten de kist gesloten te houden, omdat het alleen de naasten aangaat. Anderen zijn juist blij als zelfs de vroegere buurvrouw een bloem in de kist komt leggen.redbulletje schreef: ↑12-03-2018 16:33Mijn vader wilde de bezichtiging en die is er dus ook gekomen. Maar wat vond ik het 'n achterlijke toestand dat zelfs mensen die niet op bezoek zijn geweest tijdens zijn ziekte, óók kwamen. Ik vond het alleen maar heel erg naar al die mensen over de vloer, dus als TO geen directe familie is, zou ik gewoon lekker thuis blijven en condoleren bij de uitvaart zelf.
maandag 12 maart 2018 om 17:30
Op zich heb je een punt. Rare gewoonte om thuis te komen condoleren vóór de begrafenis, terwijl dát juist zo'n drukke dagen zijn voor de directe nabestaanden. Ik vind dat zelf ook iets voor mensen die echt dichtbij staan. Vond het vorig jaar bij mijn vader ook ronduit hinderlijk; probeer je in al je verdriet een mooie dienst in elkaar te zetten, staan er constant mensen op de stoep. Niet alleen familie hoor. Buren, oud-collega's, via-via kennissen, noem maar op. Ook echt veel mensen waarvan ik dacht 'waarom? Kan je niet gewoon op de crematie condoleren? 'redbulletje schreef: ↑12-03-2018 16:33Mijn vader wilde de bezichtiging en die is er dus ook gekomen. Maar wat vond ik het 'n achterlijke toestand dat zelfs mensen die niet op bezoek zijn geweest tijdens zijn ziekte, óók kwamen. Ik vond het alleen maar heel erg naar al die mensen over de vloer, dus als TO geen directe familie is, zou ik gewoon lekker thuis blijven en condoleren bij de uitvaart zelf.
Rare gewoonte. ....
maandag 12 maart 2018 om 17:33
Mijn zoontje (11) heeft zijn overleden overgrootmoeder wel gezien in de kist.
Deze keuze mocht hij zelf maken, ik had verwacht dat hij het niet wou.. Hij had ook al aangegeven het niet te willen, dus dat was prima en leek me op zich het beste.
Later bedacht hij zich en wou hij toch nog even naar oma. Ik had gewaarschuwd dat oma er compleet anders uit zag. Beetje voor beetje kwam hij de kamer binnen, en hij mocht het gewoon 'eng' vinden. Kon zich gewoon omdraaien en de kamer uitlopen als hij wou. Hij besloot steeds meer te kijken en uiteindelijk heeft hij lang naast haar gezeten, en heeft haar nog een kusje gegeven.
Hij bleef naderhand maar verbaasd zeggen dat oma toch echt weg was, en ze op een andere vrouw leek.
Hij heeft er verder geen nachtmerries van en dat had ik ook niet verwacht, hij is niet gauw angstig. Maar met een ander kind kan dit natuurlijk helemaal anders zijn. Als het om een kennis was gegaan of verre familie had ik hem niet de keuze gegeven om te kijken of niet. Dit was ook zijn eerste afscheid van een persoon van wie hij veel hield.
Ik denk dat je het met te jonge kinderen gewoon niet moet doen, of het kind moet zelf echt aangeven het te willen. En je kent je kind natuurlijk het beste.. Een angstig kind zou er misschien eerder een naar gevoel aan over houden.
Zelf ga ik niet 'kijken' wanneer ik geen diepe band had met de overleden persoon. Voel ik me zo'n ramptoerist, niet netjes. Alleen wanneer het om oprecht afscheid nemen gaat wil ik het.
Deze keuze mocht hij zelf maken, ik had verwacht dat hij het niet wou.. Hij had ook al aangegeven het niet te willen, dus dat was prima en leek me op zich het beste.
Later bedacht hij zich en wou hij toch nog even naar oma. Ik had gewaarschuwd dat oma er compleet anders uit zag. Beetje voor beetje kwam hij de kamer binnen, en hij mocht het gewoon 'eng' vinden. Kon zich gewoon omdraaien en de kamer uitlopen als hij wou. Hij besloot steeds meer te kijken en uiteindelijk heeft hij lang naast haar gezeten, en heeft haar nog een kusje gegeven.
Hij bleef naderhand maar verbaasd zeggen dat oma toch echt weg was, en ze op een andere vrouw leek.
Hij heeft er verder geen nachtmerries van en dat had ik ook niet verwacht, hij is niet gauw angstig. Maar met een ander kind kan dit natuurlijk helemaal anders zijn. Als het om een kennis was gegaan of verre familie had ik hem niet de keuze gegeven om te kijken of niet. Dit was ook zijn eerste afscheid van een persoon van wie hij veel hield.
Ik denk dat je het met te jonge kinderen gewoon niet moet doen, of het kind moet zelf echt aangeven het te willen. En je kent je kind natuurlijk het beste.. Een angstig kind zou er misschien eerder een naar gevoel aan over houden.
Zelf ga ik niet 'kijken' wanneer ik geen diepe band had met de overleden persoon. Voel ik me zo'n ramptoerist, niet netjes. Alleen wanneer het om oprecht afscheid nemen gaat wil ik het.
maandag 12 maart 2018 om 17:36
Als kind heb ik altijd geweigerd om mee te gaan kijken, maar inmiddels heb ik er minder problemen mee. Mijn oudste dochter wil ook niet, en dat hoeft natuurlijk ook niet en vindt niemand gek. Van de aanblik van mijn oma in de kist ben ik een paar jaar geleden wel erg geschrokken. Ik had haar gezien toen ze net overleden was en vervolgens vijf dagen later weer en dat was zo'n verschil. Ze zag er ineens heel erg dood uit, heel anders dan daarvoor.
maandag 12 maart 2018 om 17:42
Bij ons was er wel een strakke bezoektijd van slechts 1 uurtje en de begrafenisondernemer was erbij aanwezig om te zorgen dat mensen niet bleven plakken. We serveerden geen koffie ofzo. Maar toch vind ik t een onbegrijpelijke gewoonte. Heb mn moeder al gezegd dat het bij haar niet gaat gebeuren met mij als enige nabestaande.Jufjoke schreef: ↑12-03-2018 17:30Op zich heb je een punt. Rare gewoonte om thuis te komen condoleren vóór de begrafenis, terwijl dát juist zo'n drukke dagen zijn voor de directe nabestaanden. Ik vind dat zelf ook iets voor mensen die echt dichtbij staan. Vond het vorig jaar bij mijn vader ook ronduit hinderlijk; probeer je in al je verdriet een mooie dienst in elkaar te zetten, staan er constant mensen op de stoep. Niet alleen familie hoor. Buren, oud-collega's, via-via kennissen, noem maar op. Ook echt veel mensen waarvan ik dacht 'waarom? Kan je niet gewoon op de crematie condoleren? '
Rare gewoonte. ....
maandag 12 maart 2018 om 17:52
Niet kijken is ook ok, hè?
Ik kijk zelf bij zeer naasten wel even in een open kist (als de kist nog open is, althans), als we eerder gaan condoleren dan tijdens de uitvaart. Ik vind het niet eng, maar mensen zien er wel heel erg dood uit dan. Het doet niets af aan mijn herinneringen van bijv. mijn opa’s en oma’s, die ik in de kist heb zien liggen; de mooie herinneringen van daarvóór zijn blijven hangen en daar denk ik met plezier, genegenheid en soms een klein beetje verdriet (omdat ze er niet meer zijn) aan terug.
Als je niet wil kijken, zou ik dat echt niet doen.
Veel sterkte!
Ik kijk zelf bij zeer naasten wel even in een open kist (als de kist nog open is, althans), als we eerder gaan condoleren dan tijdens de uitvaart. Ik vind het niet eng, maar mensen zien er wel heel erg dood uit dan. Het doet niets af aan mijn herinneringen van bijv. mijn opa’s en oma’s, die ik in de kist heb zien liggen; de mooie herinneringen van daarvóór zijn blijven hangen en daar denk ik met plezier, genegenheid en soms een klein beetje verdriet (omdat ze er niet meer zijn) aan terug.
Als je niet wil kijken, zou ik dat echt niet doen.
Veel sterkte!
maandag 12 maart 2018 om 17:57
Je bent nergens toe verplicht natuurlijk. Ik ben ook niet bij mijn vader gaan kijken Ik wou hem absoluut niet herinneren op die manier!
Maar op mijn werk heb ik er wel mee te maken (ouderenzorg). Al meerdere keren mensen verzorgd op hun sterf bed en mensen gezien die letterlijk net waren overleden. De eerste was het engst, moest mijzelf echt over de drempel van de deur slepen. Maar ik wist dat ik die ervaring moest opdoen, je komt er niet onderuit in mijn werk. (Ze liggen er dan uiteraard niet bij als bij een begrafenis.....) Daarna begon het op een heel rare manier "normaler" te worden.
Maar zelfs met die ervaringen, wou ik mijn vader absoluut niet in die kist zien.
Maar op mijn werk heb ik er wel mee te maken (ouderenzorg). Al meerdere keren mensen verzorgd op hun sterf bed en mensen gezien die letterlijk net waren overleden. De eerste was het engst, moest mijzelf echt over de drempel van de deur slepen. Maar ik wist dat ik die ervaring moest opdoen, je komt er niet onderuit in mijn werk. (Ze liggen er dan uiteraard niet bij als bij een begrafenis.....) Daarna begon het op een heel rare manier "normaler" te worden.
Maar zelfs met die ervaringen, wou ik mijn vader absoluut niet in die kist zien.
maandag 12 maart 2018 om 18:54
Voor mijn werk zie ik zeer regelmatig net overleden mensen. in het begin is dat wennen. Zeker toen ik voor het eerst in mijn eentje een overleden persoon moest verzorgen. Ik heb echter mezelf geleerd er met afstand naar te kijken. Ik geloof erin dat het 'wezen' of de ziel weg is na overlijden en dat de verpakking overblijft.
Prive heb ik oma's en opa's overleden gezien. Ik weet echter niet of ik die knop zo makkelijk zou kunnen omzetten bij iemand die me echt heel nabij staat. Man, kinderen.
Prive heb ik oma's en opa's overleden gezien. Ik weet echter niet of ik die knop zo makkelijk zou kunnen omzetten bij iemand die me echt heel nabij staat. Man, kinderen.
maandag 12 maart 2018 om 19:21
Heel herkenbaar en niet doen waar je je niet goed bij voelt! Ik heb één keer een overledene gezien (opa) en daar zo'n gigantische klap van gekregen dat ik er soms nog nachtmerries over heb en in paniek kan uitbarsten als ik er weer aan denk. Een paar jaar later na nog een begrafenis geweest (andere opa) en toen lag hij opgebaard in de zaal en moest ik er per se langs lopen. Ik ben volledig in paniek geraakt en heb mijn les geleerd: ik doe het niet meer. Ik wil van te voren weten of het zien van een overledene te vermijden is en ik vermijd het volledig. Ik heb veel liever goede herinneringen aan die persoon dan een traumatische ervaring als laatste herinnering 'omdat het hoort om een overledene te zien' of omdat het verwacht wordt.
Sterkte!
Sterkte!
maandag 12 maart 2018 om 19:35
Door mijn vrijwilligerswerk heb ik inmiddels vrij veel sterven en uitvaarten van dichtbij gezien. Naar mijn waarneming is verdriet geen exclusief recht van de gezinsleden, en ik vind eerlijk gezegd dat iedereen het recht heeft, binnen grenzen van beschaving en cultuur, zelf te dealen met dat verdriet.
Is een dode opgebaard dan is het je eigen keuze of je wil gaan kijken. Veel mensen vinden dat fijn, veel anderen niet. Dat bepaal je zelf.
Kinderen gaan daar feitelijk niet zo anders mee om dan volwassenen. Voor beiden verschilt het per persoon en voor beiden is het tegenwoordig niet meer zo heel gewoon om doden te zien.
Het verschijnsel dat mensen er kort na hun dood opvallend vredig uitzien klopt vaak wel. Soms helpt dat nabestaanden, soms niet.
Maar goed, bij verdriet en rouw moet niets.
Is een dode opgebaard dan is het je eigen keuze of je wil gaan kijken. Veel mensen vinden dat fijn, veel anderen niet. Dat bepaal je zelf.
Kinderen gaan daar feitelijk niet zo anders mee om dan volwassenen. Voor beiden verschilt het per persoon en voor beiden is het tegenwoordig niet meer zo heel gewoon om doden te zien.
Het verschijnsel dat mensen er kort na hun dood opvallend vredig uitzien klopt vaak wel. Soms helpt dat nabestaanden, soms niet.
Maar goed, bij verdriet en rouw moet niets.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
maandag 12 maart 2018 om 22:01
Het is wel directe familie. Dus ik kan me niet pas bij de begrafenis laten zien.redbulletje schreef: ↑12-03-2018 16:33Mijn vader wilde de bezichtiging en die is er dus ook gekomen. Maar wat vond ik het 'n achterlijke toestand dat zelfs mensen die niet op bezoek zijn geweest tijdens zijn ziekte, óók kwamen. Ik vond het alleen maar heel erg naar al die mensen over de vloer, dus als TO geen directe familie is, zou ik gewoon lekker thuis blijven en condoleren bij de uitvaart zelf.
Ergens hoop ik eigenlijk door wel te kijken ik de angst kwijt raak die er bij die traumatische situatie is ontstaan. Maar misschien is het niet zo’n Goed moment om zoiets te testen
Bedankt voor jullie reacties, erg helpvol!
