Psyche
alle pijlers
overlijden partner
zaterdag 13 februari 2016 om 15:02
Blondie, je topic heb ik gelezen. Verschrikkelijk zo vlug. Hier kan je alles schrijven wat je wilt. Elkaar helpen kunnen we niet, elkaar begrijpen wel. En door het schrijven help je jezelf.
Goed dat je weer de moed hebt om hier te schrijven, Stadsvatje, je hebt heel wat te verwerken gehad. Na een diep dal kan alleen maarde weg omhoog volgen.
Fieneke, probeer deze maanden te gebruiken om straks voor 100% aan een nieuwe baan te beginnen.
Vandaag is het een jaar gelden dat ik de as van mijn partner uitstrooide. Een jaar, zo kort, zo lang. Vandaag heb ik een rode valentijnsroos op de uitstrooiplek gezet. Mijn dank voor de liefde die hij me gaf. De toverhazelaar bloeide net als verleden jaar. Het verdriet is niet over, wel zachter met blijdschap dat we elkaar gekend hebben, bij elkaar waren.
Goed dat je weer de moed hebt om hier te schrijven, Stadsvatje, je hebt heel wat te verwerken gehad. Na een diep dal kan alleen maarde weg omhoog volgen.
Fieneke, probeer deze maanden te gebruiken om straks voor 100% aan een nieuwe baan te beginnen.
Vandaag is het een jaar gelden dat ik de as van mijn partner uitstrooide. Een jaar, zo kort, zo lang. Vandaag heb ik een rode valentijnsroos op de uitstrooiplek gezet. Mijn dank voor de liefde die hij me gaf. De toverhazelaar bloeide net als verleden jaar. Het verdriet is niet over, wel zachter met blijdschap dat we elkaar gekend hebben, bij elkaar waren.
zondag 14 februari 2016 om 21:40
Wat schrijf je mooi en warm over je partner Fontein. En klopt, een jaar zo kort en tegelijk zo lang. Zoveel dagen zonder elkaar.
Ik vind trouwens wel dat we elkaar kunnen helpen. Alleen al door te lezen dat het beter wordt, maar misschien heb je daar meer aan als je wat achter loopt. Maar zeker ook door de bemoedigende woorden die we elkaar kunnen geven. Begrip is ook heel veel waard. Allerlei mensen kunnen wel zeggen dat ze het begrijpen maar dat is toch niet helemaal zo.
Blondie, meid, we weten dat het voor jou nog een rollercoaster is, niet geloven, boosheid, verdriet. Maar onthoud dat elk stapje, elke dag er een is op weg naar herstel, ook al kun je dat nu misschien nog niet geloven. Schrijf van je af, wij lezen je en zullen reageren. Heel veel sterkte!!
Ik vind trouwens wel dat we elkaar kunnen helpen. Alleen al door te lezen dat het beter wordt, maar misschien heb je daar meer aan als je wat achter loopt. Maar zeker ook door de bemoedigende woorden die we elkaar kunnen geven. Begrip is ook heel veel waard. Allerlei mensen kunnen wel zeggen dat ze het begrijpen maar dat is toch niet helemaal zo.
Blondie, meid, we weten dat het voor jou nog een rollercoaster is, niet geloven, boosheid, verdriet. Maar onthoud dat elk stapje, elke dag er een is op weg naar herstel, ook al kun je dat nu misschien nog niet geloven. Schrijf van je af, wij lezen je en zullen reageren. Heel veel sterkte!!
zondag 14 februari 2016 om 23:44
maandag 15 februari 2016 om 23:31
Ik kom ook even mijn hart luchten dames, ik voel me zo depressief. Twee belangrijke pijlers onder mijn leven weggeslagen. Soms overheerst de vechtlust, maar het is zo moeilijk om op het werk te zijn terwijl het een aflopende zaak is. Niet die armen om me heen om me te troosten en te zeggen: het komt wel goed. Ik heb echt wat perspectief nodig. Het voelt nu allemaal zo nutteloos. Er is echt niets voor nodig om de tranen weer te laten stromen. Zo waardeloos dat ik nu zo'n dweil ben.
dinsdag 16 februari 2016 om 00:33
Het is een rot situatie, Fieneke, om naar je werk te moeten, terwijl je weet dat het over een paar maanden voorbij is. Ja, dat begrijp ik best. Maar ik denk ook: wat fijn voor Fieneke dat ze daar nog een paar maanden kan blijven, kan herstellen, zich zelf weer vinden. Straks een nieuwe baan, een nieuw begin, collega's die minder weten van jouw privé leven. Ik voelde me altijd vrij en onbelast in een omgeving waar mensen mijn privé ellende niet kennen.
Natuurlijk, iedereen wil een arm om zich heen, getroost worden. Maar ja, waar die arm niet is, moet je in je zelf troost en moed zoeken. Dat is moeilijk, vertel mij wat, maar je kunt het. Soms kort, soms wat langer
Huilen mag, huilen mag altijd. Dat raampje van je moeder, Fieneke, het zit vast niet zo ver weg, zoek het door je tranen heen.
Natuurlijk, iedereen wil een arm om zich heen, getroost worden. Maar ja, waar die arm niet is, moet je in je zelf troost en moed zoeken. Dat is moeilijk, vertel mij wat, maar je kunt het. Soms kort, soms wat langer
Huilen mag, huilen mag altijd. Dat raampje van je moeder, Fieneke, het zit vast niet zo ver weg, zoek het door je tranen heen.
dinsdag 16 februari 2016 om 08:33
Het zijn inderdaad twee grote pijlers die plots wegvallen. Wat fontein zegt, lijkt mij een mooi uitgangspunt: meer dan het onbekende en het nieuwe, is een nieuwe baan straks ook een nieuw begin. Het is moeilijk om het nu zo te bekijken waarschijnlijk, maar probeer het als een kans te zien meer dan om iets dat weer eindigt. Je kan het, echt, al is het de ene dag wat makkelijker om positief te zijn dan de andere.
dinsdag 16 februari 2016 om 08:43
Ik probeer het leven weer zo goed mogelijk op te pakken hoewel ik merk dat het de ene dag veel beter gaat dan de andere. Ik merk wel dat ik er nu niks bij kan hebben want bij een kleine tegenslag barst ik al in tranen uit. Ik ben vorige week weer wel begonnen met mijn vrijwilligerswerk achter de bar van een sportkantine. Ik heb wel heel veel lieve mensen om me heen en onze zoon van 23 heeft gelukkig ook een hele goede vriendenkring die hem steunen.
dinsdag 16 februari 2016 om 09:28
Hey Blondie, wat knap dat je je vrijwilligerswerk al terug hebt opgepikt. Onder de mensen komen kan je gedachten verzetten. Goed te horen dat je goed omringd bent en dat ook je zoon de nodige steun vindt. Het neemt het verdriet en de pijn niet weg, maar het helpt enorm om je gesteund te voelen en bij iemand terecht te kunnen.
Het is normaal dat je nog geen veerkracht hebt, het is allemaal nog heel vers. Dat moet stilaan, dag per dag weer opbouwen en ook dat zal gaan met vallen en opstaan. Ik heb nog dagen dat ik op de tippen van mijn tenen loop en helemaal niks kan hebben. Zeker als ik moe ben of er weer een bepaalde datum zit aan te komen. Huilen mag, slechte dagen mogen en moeten hun plaats hebben. Zeker als alles nog zo dichtbij is.
Het is normaal dat je nog geen veerkracht hebt, het is allemaal nog heel vers. Dat moet stilaan, dag per dag weer opbouwen en ook dat zal gaan met vallen en opstaan. Ik heb nog dagen dat ik op de tippen van mijn tenen loop en helemaal niks kan hebben. Zeker als ik moe ben of er weer een bepaalde datum zit aan te komen. Huilen mag, slechte dagen mogen en moeten hun plaats hebben. Zeker als alles nog zo dichtbij is.
dinsdag 16 februari 2016 om 21:45
dinsdag 16 februari 2016 om 23:56
Goed, Blondie, dat je al een klein beetje aardse werkelijkheid aan kan. Leven met verlies is zeker in het begin steeds weer een evenwicht zoeken tussen het verdriet, de rouw laten komen en deelnemen aan het "gewone" leven.
Neus in de lucht, Fieneke, dan gaan je ogen vanzelf omhoog en zie je misschien ineens dat raam. Ik hoop ook voor je dat je een baan vindt. Je had al twee gesprekken, toch? Hoe is het in jouw sector? Telt ervaring?
Neus in de lucht, Fieneke, dan gaan je ogen vanzelf omhoog en zie je misschien ineens dat raam. Ik hoop ook voor je dat je een baan vindt. Je had al twee gesprekken, toch? Hoe is het in jouw sector? Telt ervaring?
woensdag 17 februari 2016 om 21:20
Ik doe mijn best Fontein. Het ene gesprek heb ik afgebeld wegens echt te ver weg. 4.5 uur reizen per dag is niet echt grappig. Bij de andere dacht ik kat in 't bakkie, maar het is een beginnende stichting. Ze willen nu eerst inschatten of ze in de toekomst ook voldoende inkomsten hebben om mij te kunnen betalen. Verder heb ik eigenlijk geen idee of ervaring zwaarder weegt dan leeftijd. Ik heb in die 32 jaar maar 1 keer gesolliciteerd en dat is ook alweer 25 jaar geleden denk ik. Vanmiddag uitgenodigd voor een kop koffie met de interim manager die me verzekerde dat het echt alleen een financieel verhaal is dat er een streep is getrokken door mijn functie.
Hoe gaat het met jou?
Hoe gaat het met jou?
donderdag 18 februari 2016 om 00:32
Zo'n reistijd zou mij ook te lang zijn. Wel goed om te weten dat je ontslag echt alleen om financiële reden is. Wie weet wat er nog op je af komt.
Hier gaat het wel goed. Zo af en toe golft het nog door me heen, maar ik weet nu dat het ook weer over gaat. De neiging om langs water te lopen blijft. Dat geeft zo'n rust.
Hier gaat het wel goed. Zo af en toe golft het nog door me heen, maar ik weet nu dat het ook weer over gaat. De neiging om langs water te lopen blijft. Dat geeft zo'n rust.
zaterdag 20 februari 2016 om 04:15
Ook ik kom weer even langs hier....
Wat een gedoe he fieneke...op zoek moeten naar iets anders terwijl je nog steeds voeten aan de grond probeert te krijgen na het verlies van je partner....maar het moet wel een fijne gedachte zijn dat je gedwongen vertrek zuiver financiele redenen heeft! Dat het ook anders kan zij weet ik helaas uit ervaring.....mijn contract werd niet verlengd omdat ik te lang/te vaak afwezig was het afgelopen jaar.....
De draad weer oppakken vind ik echt het allermoeilijkste wat er is..ik voel me bij de meeste vrienden opeens een soort derde wiel aan de wagen aangezien het over het algemeen stelletjes zijn. Het is meteen ook zo duidelijk dat ik dan alleen ben enzo...kan het niet helemaal goed onder woorden brengen maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel..het ongrdwongene is er ook een beetje af....met een aantal vrienden deden we altijd spelletjes (klaverjassen ofzo) maar met z'n drieen is dat een stuk minder leuk of vanzelfsprekend om te doen.
Ik hoop dat dit ook weer een gevalletje van tijd en wennen is...hoe ervaren jullie dit?
Wat een gedoe he fieneke...op zoek moeten naar iets anders terwijl je nog steeds voeten aan de grond probeert te krijgen na het verlies van je partner....maar het moet wel een fijne gedachte zijn dat je gedwongen vertrek zuiver financiele redenen heeft! Dat het ook anders kan zij weet ik helaas uit ervaring.....mijn contract werd niet verlengd omdat ik te lang/te vaak afwezig was het afgelopen jaar.....
De draad weer oppakken vind ik echt het allermoeilijkste wat er is..ik voel me bij de meeste vrienden opeens een soort derde wiel aan de wagen aangezien het over het algemeen stelletjes zijn. Het is meteen ook zo duidelijk dat ik dan alleen ben enzo...kan het niet helemaal goed onder woorden brengen maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel..het ongrdwongene is er ook een beetje af....met een aantal vrienden deden we altijd spelletjes (klaverjassen ofzo) maar met z'n drieen is dat een stuk minder leuk of vanzelfsprekend om te doen.
Ik hoop dat dit ook weer een gevalletje van tijd en wennen is...hoe ervaren jullie dit?
zaterdag 20 februari 2016 om 10:26
Hoi Stadsvatje,
Schandalig dat er vanuit je werkgever zo weinig begrip was. Alsof je volop zou kunnen functioneren na zo'n zwaar verlies. De oudste van mijn partner is dat ook overkomen. Ontslagen omdat hij minder gefunctioneerd heeft het afgelopen jaar.
Ik ervaar dat ook zo bij vrienden. Er is zo nadrukkelijk een lege stoel. Je ziet dat het leven van anderen gewoon doorgaat met alle kleine dingen waar men zich druk om kan maken terwijl je zelf denkt lekker belangrijk. Uit eten met vrienden is ook zo iets. Als er een tafel is waarbij je twee aan twee moet zitten vraag ik altijd of ik naast een van de twee vrienden mag zitten. Een ronde tafel is dan ideaal.
Nou ja, het is niet anders. Het kost gewoon tijd.
De dochter van mijn partner komt vanmiddag voor het eerst weer in mijn huis. Ik denk dat ze er als een berg tegenop ziet.
Goed weekend allemaal!
Schandalig dat er vanuit je werkgever zo weinig begrip was. Alsof je volop zou kunnen functioneren na zo'n zwaar verlies. De oudste van mijn partner is dat ook overkomen. Ontslagen omdat hij minder gefunctioneerd heeft het afgelopen jaar.
Ik ervaar dat ook zo bij vrienden. Er is zo nadrukkelijk een lege stoel. Je ziet dat het leven van anderen gewoon doorgaat met alle kleine dingen waar men zich druk om kan maken terwijl je zelf denkt lekker belangrijk. Uit eten met vrienden is ook zo iets. Als er een tafel is waarbij je twee aan twee moet zitten vraag ik altijd of ik naast een van de twee vrienden mag zitten. Een ronde tafel is dan ideaal.
Nou ja, het is niet anders. Het kost gewoon tijd.
De dochter van mijn partner komt vanmiddag voor het eerst weer in mijn huis. Ik denk dat ze er als een berg tegenop ziet.
Goed weekend allemaal!
zaterdag 20 februari 2016 om 15:45
Ik ga even heel praktisch zijn.
Als we met z'n drieën zijn, ga ik expres aan de lege kant zitten, schuif mijn stoel een beetje naar het midden, jas en tas op de lege stoel. Zo kijk ik mijn gesprekspartners allebei recht in hun ogen. Veel makkelijker.
In het begin had ik ook erg veel moeite om aandacht te schenken aan wat ik voor mezelf rijdende rechter-issues noemde. Zeg maar de schutting vaneen buurvrouw van een vriendin. Maar bij vriendschap zijn haar sores ook mijn sores. Bovendien helpen zulke onbenullige onderwerpen je weer een avond door.
Het alleen zijn onder vrienden, zelfs het alleen op straat lopen, alleen op een terrasje zitten, het went. Niemand die naar je kijkt, ook al denk je dat.Er zijn trouwens genoeg spellen die je met een oneven aantal kan spelen.
Als je weet dat de dochter van jouw partner op ziet tegen het bezoek is het jouw taak haar over die berg heen te helpen. Hoe weet ik ook niet.
He, he, ben ik even aan het preken op een druilerige zaterdagmiddag. Maar ik heb het allemaal echt zo ervaren.
Als we met z'n drieën zijn, ga ik expres aan de lege kant zitten, schuif mijn stoel een beetje naar het midden, jas en tas op de lege stoel. Zo kijk ik mijn gesprekspartners allebei recht in hun ogen. Veel makkelijker.
In het begin had ik ook erg veel moeite om aandacht te schenken aan wat ik voor mezelf rijdende rechter-issues noemde. Zeg maar de schutting vaneen buurvrouw van een vriendin. Maar bij vriendschap zijn haar sores ook mijn sores. Bovendien helpen zulke onbenullige onderwerpen je weer een avond door.
Het alleen zijn onder vrienden, zelfs het alleen op straat lopen, alleen op een terrasje zitten, het went. Niemand die naar je kijkt, ook al denk je dat.Er zijn trouwens genoeg spellen die je met een oneven aantal kan spelen.
Als je weet dat de dochter van jouw partner op ziet tegen het bezoek is het jouw taak haar over die berg heen te helpen. Hoe weet ik ook niet.
He, he, ben ik even aan het preken op een druilerige zaterdagmiddag. Maar ik heb het allemaal echt zo ervaren.
maandag 22 februari 2016 om 01:46
dinsdag 23 februari 2016 om 00:12
dinsdag 23 februari 2016 om 09:57
Wachten? Goed dat je het vroeg, nu moest ik er echt over nadenken. Het zit een beetje zo. Ik heb mijn leven weer aardig op orde, ben zelfs nieuw vrijwilligerswerk begonnen, maar het voelt nog steeds als een tussenperiode. Ik weet dat dit zoals ik nu leef mijn leven is. Maar het is weten, niet voelen. De rust van dit is mijn normale leven is nog niet terug. En ergens zit natuurlijk ook nog diep weg en amper bewust de onrust dat er iets verschrikkelijks kan gebeuren.
Het is geen wachten op iets concreets, meer wachten op Godot.
Zo dat heb ik nu voor mezelf ook onder woorden gebracht, duidelijk gemaakt. Dank je voor je vraag.
De goede dagen komen terug, Fieneke, steeds meer. Gun je zelf de tijd.
Het is geen wachten op iets concreets, meer wachten op Godot.
Zo dat heb ik nu voor mezelf ook onder woorden gebracht, duidelijk gemaakt. Dank je voor je vraag.
De goede dagen komen terug, Fieneke, steeds meer. Gun je zelf de tijd.
zondag 6 maart 2016 om 19:13
maandag 7 maart 2016 om 00:03
Nee, mijn partner vervaagt niet. Als ik wil hoor ik zo zijn stem nog in mijn hoofd of voel ik hoe lekker het was door zijn haar te kroelen. Het leven gaat door met al zijn natuurlijke vreugdes en verdrietigheden. Het leven houdt geen rekening met een recent verlies. Dat heb jij nu ook ervaren. Wat fijns hier, een dipje daar. Ik leef gewoon.
