Psyche
alle pijlers
overlijden partner
zondag 19 juni 2016 om 19:27
Na een vakantie heb ik altijd de neiging in te ploffen. Vroeger ook. Ik probeer altijd iets leuks in het vooruitzicht te hebben. Een jong katje is daarvoor heel erg geschikt.
In het 1e jaar probeer je een nieuw leven te heroveren zonder partner (en ik was best trots op mezelf). Alleen met vakantie, alleen op een terrasje, toch wel spannend. In het 2e jaar realiseer je je dat dit het is, routine, gewoon, je leven.
Nou ja, dan ga ik nog maar eens langs water lopen om een stukje innerlijke vrede te genereren. Mussen houden van koekjes en de waterhoentjes bedelen om patat. Dat is randstadgevogelte.
In het 1e jaar probeer je een nieuw leven te heroveren zonder partner (en ik was best trots op mezelf). Alleen met vakantie, alleen op een terrasje, toch wel spannend. In het 2e jaar realiseer je je dat dit het is, routine, gewoon, je leven.
Nou ja, dan ga ik nog maar eens langs water lopen om een stukje innerlijke vrede te genereren. Mussen houden van koekjes en de waterhoentjes bedelen om patat. Dat is randstadgevogelte.
zondag 19 juni 2016 om 21:56
Blondie, het scheelt dat je met je zoon gaat. Iemand die heel vertrouwd is en waarbij je je ook even minder mag voelen. Vorig jaar ben ik 7 weken na de dood van mijn lief met mijn zoon op vakantie geweest. Dat was al geboekt, anders had ik het niet door laten gaan. Maar het was toch fijn om steeds samen te zijn met mijn kind. Je bent niet alleen, je hoeft niets uit te leggen. Ik wens je een goede tijd toe samen. Wedden dat er toch echt fijne momenten tussen gaan zitten?
maandag 27 juni 2016 om 19:11
vrijdag 15 juli 2016 om 23:20
Het is rustig hier.....ik,hoop dat dit komt omdat een ieder in zijn eigen tempo stappen vooruit aan het maken is.
Als ik naar mijn eigen weg kijk merk is dat de intensiteit van het verdriet wat naar de achtergrond is geraakt. Het gemis to s er echt nog wel en soms komt er in ene een golf van verdriet voorbij...maar ik heb geleerd om daarmee om te gaan.
Hoe is het bij jullie??
Als ik naar mijn eigen weg kijk merk is dat de intensiteit van het verdriet wat naar de achtergrond is geraakt. Het gemis to s er echt nog wel en soms komt er in ene een golf van verdriet voorbij...maar ik heb geleerd om daarmee om te gaan.
Hoe is het bij jullie??
zaterdag 16 juli 2016 om 00:25
Ben net terug van een weekje Torremolinos met mijn zoon. Was leuk maar wel moeilijk, ben op plaatsen geweest waar ik ook met mijn man geweest ben. O wat mis ik hem. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel verdriet gehad. Ik krijg zo veel complimenten dat ik zo'n sterke vrouw ben maar zo sterk voel ik me niet want ze zien mijn tranen niet als ik alleen ben.
zaterdag 16 juli 2016 om 15:22
Blondie het is heel herkenbaar wat je zegt...tot een week of 6 geleden had ik het zelfde gevoel.
Wat mij het meest geholpen heeft is me lekker te laten meevoeren op.die golven van verdriet...en elke keer dat ik weer "boven" wist te komen nadat die golf me had overspoelt werd ik,een klein beetje sterker omdat ik steeds meer vertrouwen kreeg dat ik weer boven zou komen.
Probeer je bij andere mensen niet groot te houden. durf te zeggen dat het niet goed gaat als mensen ernaar vragen. Ik wilde en moest erover praten...vooral heeeel veel over hem praten had ik nodig...gewoon om hem ook een beetje erbij te hebben en te houden...
Bijvoorbeeld...gisteren kwam de buurman met een bos gladiolen uit eigen tuin aan..ik zei daar ga ik een mooi plekje voor zoeken en van genieten want het zijn de lieveringsbloemen van mijn partner.
Kan je goed met je zoon ( ik weet niet hoe oud hij is) over het verlies van je partner praten??
Weet ons te vinden als je weer even behoefte hebt in een luisterend oor of een klankbord...we zijn er voor je zoals we er voor elkaar zijn toch fieneke, fontein, asperientje?
Hoe is het bij jullie?
Wat mij het meest geholpen heeft is me lekker te laten meevoeren op.die golven van verdriet...en elke keer dat ik weer "boven" wist te komen nadat die golf me had overspoelt werd ik,een klein beetje sterker omdat ik steeds meer vertrouwen kreeg dat ik weer boven zou komen.
Probeer je bij andere mensen niet groot te houden. durf te zeggen dat het niet goed gaat als mensen ernaar vragen. Ik wilde en moest erover praten...vooral heeeel veel over hem praten had ik nodig...gewoon om hem ook een beetje erbij te hebben en te houden...
Bijvoorbeeld...gisteren kwam de buurman met een bos gladiolen uit eigen tuin aan..ik zei daar ga ik een mooi plekje voor zoeken en van genieten want het zijn de lieveringsbloemen van mijn partner.
Kan je goed met je zoon ( ik weet niet hoe oud hij is) over het verlies van je partner praten??
Weet ons te vinden als je weer even behoefte hebt in een luisterend oor of een klankbord...we zijn er voor je zoals we er voor elkaar zijn toch fieneke, fontein, asperientje?
Hoe is het bij jullie?
