Psyche
alle pijlers
overlijden partner
donderdag 21 april 2016 om 00:08
Fijn voor je, Fieneke, zoveel belangstelling en medeleven. Laat je partner maar heel dichtbij komen deze dagen. Kan je hem nog voelen? Jouw partner, jouw rouw, jouw verdriet, jouw herinneringen.
Het is voorjaar, laat de zon maar komen. Herinneringen en verdriet zijn ook mogelijk zonder pijn, soms, later...
Het is voorjaar, laat de zon maar komen. Herinneringen en verdriet zijn ook mogelijk zonder pijn, soms, later...
zondag 24 april 2016 om 15:48
Een hele emotionele periode al een paar weken. Nog nooit is mijn partner zo dichtbij geweest. Of ik mijn vingers door zijn haar kan halen, zijn stem kan horen.. Ik hield zoveel van hem, ik mis hem zo, dat golft steeds door mij heen.
Gaat het dan goed of slecht? In die termen kan ik niet denken. Het is zo op het ogenblik. Het doet pijn, maar ook - ik heb er geen woord voor-.: dat ik dit mag voelen, dat ik dit kan voelen. Toch ook vrede.
Het afgelopen jaar heb ik steeds geprobeerd vooruit te kijken en dat lukte best aardig. Nu heb ik deze periode nodig als reflectie, denk ik. Het is zwaar, heel zwaar, toch minder uitzichtloos dan verleden jaar.
Na een jaar is het niet over, Fieneke, het is weer anders.
Buiten is het zo prachtig met al die bloeiende bomen.
Sterkte morgen
Gaat het dan goed of slecht? In die termen kan ik niet denken. Het is zo op het ogenblik. Het doet pijn, maar ook - ik heb er geen woord voor-.: dat ik dit mag voelen, dat ik dit kan voelen. Toch ook vrede.
Het afgelopen jaar heb ik steeds geprobeerd vooruit te kijken en dat lukte best aardig. Nu heb ik deze periode nodig als reflectie, denk ik. Het is zwaar, heel zwaar, toch minder uitzichtloos dan verleden jaar.
Na een jaar is het niet over, Fieneke, het is weer anders.
Buiten is het zo prachtig met al die bloeiende bomen.
Sterkte morgen
zondag 24 april 2016 om 17:52
Verleden jaar overspoelden de golven mij, dreef ik willoos rond. Nu dein ik soms op golven van verdriet en kan beslissen of ik me weg laat zakken.
Gisteren heb ik me diep, heel diep laten zakken met behulp van bewust meer alcohol dan normaal. Er kwamen in slaap gesuste gevoelens los. Ik heb het uitgeschreeuwd. Hoop dat de buren mij niet gehoord hebben. Deze pijn had ik nodig. Het was die fles wijn zeker waard. Was een beetje vergeten hoeveel ik van hem hield, hoe ik hem mis.
Blondie, als ik het niet meer weet, doe ik alle gordijnen dicht en kruip als een foetus in bed. Zuig nog net niet op mijn duim.
We zijn met veel, al weten we het meestal niet van elkaar. Buitengezicht vriendelijk lachend, binnengezicht vertrokken van tranen, en maar groot houden en niet willen klagen en niet in de slachtofferrol kruipen. Er wordt te weinig over rouw gesproken.
Zo, dat ben ik even kwijt.
Gisteren heb ik me diep, heel diep laten zakken met behulp van bewust meer alcohol dan normaal. Er kwamen in slaap gesuste gevoelens los. Ik heb het uitgeschreeuwd. Hoop dat de buren mij niet gehoord hebben. Deze pijn had ik nodig. Het was die fles wijn zeker waard. Was een beetje vergeten hoeveel ik van hem hield, hoe ik hem mis.
Blondie, als ik het niet meer weet, doe ik alle gordijnen dicht en kruip als een foetus in bed. Zuig nog net niet op mijn duim.
We zijn met veel, al weten we het meestal niet van elkaar. Buitengezicht vriendelijk lachend, binnengezicht vertrokken van tranen, en maar groot houden en niet willen klagen en niet in de slachtofferrol kruipen. Er wordt te weinig over rouw gesproken.
Zo, dat ben ik even kwijt.
woensdag 27 april 2016 om 14:38
Dag dames. Al even niks meer gezegd omdat ik weinig bij te dragen had dat kon helpen.
Vandaag zou ik 3 jaar getrouwd geweest zijn. Vorig jaar was ik de weken ervoor al nerveus en was de dag zelf superzwaar. Vandaag denk ik vooral terug aan de dag 3 jaar geleden. Met af en toe een onderdrukte snik of traan, maar toch vooral mooie herinneringen. Nog even en we zijn twee jaar verder en ik kan me mijn leven van twee jaar geleden niet meer voorstellen. Was het beter? Geen idee. Anders. Alles was onvergelijkbaar anders. Maar ik kan nu recht in de spiegel kijken en eerlijk zeggen dat ik me best goed voel bij hoe mijn leven er nu uitziet. De ene dag al wat meer dan de andere, en sommige dagen ben ik nog niks waard - vooral na zware slapeloze nachten met zoon, als ik doodop ben - maar ze komen minder voor.
Over sommige dingen denk ik bewust niet na, omdat ik dat niet kan, zoals enkele momenten in het ziekenhuis. Maar dat is niet erg denk ik. Dat zal ook nog lang zo blijven. En dat mag.
Voor de rest zijn er veel herinneringen en waar ik vorig jaar om veel van die herinneringen moest huilen, kan ik er vandaag vaak met een glimlach aan terugdenken.
Tijd is iets dubbel. Je vergeet dingen die je niet wil vergeten. Maar het geeft ook de ruimte om terug naar rust te zoeken en de scherpe randen eraf te vijlen.
Vandaag zou ik 3 jaar getrouwd geweest zijn. Vorig jaar was ik de weken ervoor al nerveus en was de dag zelf superzwaar. Vandaag denk ik vooral terug aan de dag 3 jaar geleden. Met af en toe een onderdrukte snik of traan, maar toch vooral mooie herinneringen. Nog even en we zijn twee jaar verder en ik kan me mijn leven van twee jaar geleden niet meer voorstellen. Was het beter? Geen idee. Anders. Alles was onvergelijkbaar anders. Maar ik kan nu recht in de spiegel kijken en eerlijk zeggen dat ik me best goed voel bij hoe mijn leven er nu uitziet. De ene dag al wat meer dan de andere, en sommige dagen ben ik nog niks waard - vooral na zware slapeloze nachten met zoon, als ik doodop ben - maar ze komen minder voor.
Over sommige dingen denk ik bewust niet na, omdat ik dat niet kan, zoals enkele momenten in het ziekenhuis. Maar dat is niet erg denk ik. Dat zal ook nog lang zo blijven. En dat mag.
Voor de rest zijn er veel herinneringen en waar ik vorig jaar om veel van die herinneringen moest huilen, kan ik er vandaag vaak met een glimlach aan terugdenken.
Tijd is iets dubbel. Je vergeet dingen die je niet wil vergeten. Maar het geeft ook de ruimte om terug naar rust te zoeken en de scherpe randen eraf te vijlen.
woensdag 27 april 2016 om 20:35
Fontein, je bent steeds zo dapper geweest. Gun jezelf nu deze periode van reflectie. Hij zit diep en stevig in je hart verankerd en zal daar altijd een plekje houden. Dat je het nu zo moeilijk hebt zegt hoeveel je van hem hebt gehouden en nog doet. En ja, soms kies je ervoor om het tot in het diepst van je ziel te voelen en soms zoek je afleiding. Ik heb al heel wat series op Netflix gekeken. Sterkte!
Blondie, ik denk dat wij allemaal sterke vrouwen zijn en dat zien mensen ook als we niet alleen zijn en afleiding hebben. Juist in de kleine uurtjes, juist als we alleen zijn is het verdriet zo confronterend aanwezig. Het helpt mij vaak om alles van me af te schrijven. Het meeste in mijn dagboek is 's nachts geschreven. Als iemand vraagt hoe het met je is zeg je dan hoe het werkelijk met je gaat? Jij ook sterkte meid!
Dat zeg je mooi Aspirientje. Wat fijn dat je al zo ver bent. De scherpe randjes zijn er wat af en herinneringen zijn vooral mooi. Fijn die rust. Mij heeft EMDR heel erg geholpen bij het verwerken van de nare momenten in het ziekenhuis, alsof je ernaar kijkt door een beslagen raam. Ik heb zitten shaken tijdens de EMDR, enorm gehuild, het snot liep uit mijn neus, maar het heeft me goed geholpen. Die herinneringen zijn niet meer pijnlijk.
Ik heb alle nare dagen in april nu gehad, mijn verjaardag, zijn sterfdag en zijn verjaardag en ben zo blij dat april achter de rug is. Ik heb m.n. van mijn dochter heel veel steun gehad. Ik heb deze dagen ook bewust niet alleen doorgebracht en enorm veel steun gehad van mijn omgeving. Ik zit nog in de ziektewet, had alle energie nodig om deze maand door te komen. Maandag een gesprek over reintegratie, maar waar naartoe? Mijn werk is niet meer de veilige plek die het was nu ik ontslagen ga worden. Ik wil nu voorzichtig wat plannen gaan maken voor de toekomst. Ik heb het zo nodig dat er wat perspectief komt.
Stadsvatje, jouw rotmaand komt eraan. Ik denk aan je en wens je veel sterkte!
Blondie, ik denk dat wij allemaal sterke vrouwen zijn en dat zien mensen ook als we niet alleen zijn en afleiding hebben. Juist in de kleine uurtjes, juist als we alleen zijn is het verdriet zo confronterend aanwezig. Het helpt mij vaak om alles van me af te schrijven. Het meeste in mijn dagboek is 's nachts geschreven. Als iemand vraagt hoe het met je is zeg je dan hoe het werkelijk met je gaat? Jij ook sterkte meid!
Dat zeg je mooi Aspirientje. Wat fijn dat je al zo ver bent. De scherpe randjes zijn er wat af en herinneringen zijn vooral mooi. Fijn die rust. Mij heeft EMDR heel erg geholpen bij het verwerken van de nare momenten in het ziekenhuis, alsof je ernaar kijkt door een beslagen raam. Ik heb zitten shaken tijdens de EMDR, enorm gehuild, het snot liep uit mijn neus, maar het heeft me goed geholpen. Die herinneringen zijn niet meer pijnlijk.
Ik heb alle nare dagen in april nu gehad, mijn verjaardag, zijn sterfdag en zijn verjaardag en ben zo blij dat april achter de rug is. Ik heb m.n. van mijn dochter heel veel steun gehad. Ik heb deze dagen ook bewust niet alleen doorgebracht en enorm veel steun gehad van mijn omgeving. Ik zit nog in de ziektewet, had alle energie nodig om deze maand door te komen. Maandag een gesprek over reintegratie, maar waar naartoe? Mijn werk is niet meer de veilige plek die het was nu ik ontslagen ga worden. Ik wil nu voorzichtig wat plannen gaan maken voor de toekomst. Ik heb het zo nodig dat er wat perspectief komt.
Stadsvatje, jouw rotmaand komt eraan. Ik denk aan je en wens je veel sterkte!
woensdag 27 april 2016 om 21:07
Over een uur is het precies 2.5 jaar geleden dat ik mijn grote liefde ben kwijtgeraakt aan de dood. Mooi om nu juist dit blog tegen te komen. Ik heb niet alles gelezen, maar ik herken veel, vooral de dingen waar ik zelf ook veel steun aan heb gehad, zoals het volgen van mijn gevoel en het gewoon 'er laten zijn' van mijn verdriet. Nog kan het op sommige momenten bijna even heftig zijn als in die eerste maanden, maar de momenten waarop dat gebeurt worden minder frequent en duren ook minder lang.
Er is alleen één ding waarvan ik me afvraag of anderen dat ook hebben. Ik heb er geen moeite mee de emoties te laten komen wanneer die zich aandien. Alleen echt huilen, in duizend stukjes gescheurd op de bank bijna tot aan overgeven toe... Dat hou ik voor mezelf. Ik kan en wil het niemand aandoen om dat te zien. Die pijn is zo verschrikkelijk heftig. Wanneer iemand zelf zijn of haar partner aan de dood verliest, dan is het vroeg genoeg om mee te maken hoe het echt voelt. En ik hoop voor iedereen dat dat nog lang mag duren. Dat ze dat pas mee hoeven te maken wanneer ze tachtig zijn of zo.
Iedereen hier, al die sterke vrouwen (hoewel ik vind dat alleen wij zelf dat mogen zeggen, want wij zien niet alleen die sterk lijkende buitenkant overdag) alle kracht en liefde toegewenst.
Er is alleen één ding waarvan ik me afvraag of anderen dat ook hebben. Ik heb er geen moeite mee de emoties te laten komen wanneer die zich aandien. Alleen echt huilen, in duizend stukjes gescheurd op de bank bijna tot aan overgeven toe... Dat hou ik voor mezelf. Ik kan en wil het niemand aandoen om dat te zien. Die pijn is zo verschrikkelijk heftig. Wanneer iemand zelf zijn of haar partner aan de dood verliest, dan is het vroeg genoeg om mee te maken hoe het echt voelt. En ik hoop voor iedereen dat dat nog lang mag duren. Dat ze dat pas mee hoeven te maken wanneer ze tachtig zijn of zo.
Iedereen hier, al die sterke vrouwen (hoewel ik vind dat alleen wij zelf dat mogen zeggen, want wij zien niet alleen die sterk lijkende buitenkant overdag) alle kracht en liefde toegewenst.
Well behaved women rarely make history.
donderdag 28 april 2016 om 10:56
April zit er op , Fieneke, met steun van je dochter. En je kijkt weer wat vooruit. Ik begrijp dat je motivatie niet sterk is om te re-integreren. Afgezien van werk en collega's kan het ook je gevoel van eigenwaarde omhoog krikken. Het gevoel van: dit kan ik!!!!
Nee Opzij, mijn heftigste gevoelens zijn niet voor de buitenwacht. Ik zeg tegen bijna niemand hoe het werkelijk gaat. Mompel iets van: zijn gangetje. Dat maakt het voor de ander makkelijker en zo weer voor mij. Een soort van selffulfilling prophecy.
Gisteren zat ik met een vriendin te praten en toen zei ze: het was zo'n lieverd. Het was een heel emotioneel moment. Met die woorden ben ik nog blij, ondanks de pijn. Zit heel bewust heel intens op mijn gevoel, heftig, pijnlijk, maar toch geeft het wat verlossing. Ik besef nu beter hoe echt mijn verdriet is. Dat ik zoveel van hem hield. Soms kijk ik naar de foto van de uitstrooiplaats, verleden jaar genomen, met bloeiende vergeet-mij-nietjes. Hij blijft dichtbij.
Het is goed te lezen Aspirientje en Zijdus wat jullie meemaken na een paar jaar. Het hoort erbij, al die gevoelens, dat troost mij.
Nee Opzij, mijn heftigste gevoelens zijn niet voor de buitenwacht. Ik zeg tegen bijna niemand hoe het werkelijk gaat. Mompel iets van: zijn gangetje. Dat maakt het voor de ander makkelijker en zo weer voor mij. Een soort van selffulfilling prophecy.
Gisteren zat ik met een vriendin te praten en toen zei ze: het was zo'n lieverd. Het was een heel emotioneel moment. Met die woorden ben ik nog blij, ondanks de pijn. Zit heel bewust heel intens op mijn gevoel, heftig, pijnlijk, maar toch geeft het wat verlossing. Ik besef nu beter hoe echt mijn verdriet is. Dat ik zoveel van hem hield. Soms kijk ik naar de foto van de uitstrooiplaats, verleden jaar genomen, met bloeiende vergeet-mij-nietjes. Hij blijft dichtbij.
Het is goed te lezen Aspirientje en Zijdus wat jullie meemaken na een paar jaar. Het hoort erbij, al die gevoelens, dat troost mij.
donderdag 28 april 2016 om 12:04
Zijdus, wat herken ik dat, overgeven van ellende. Ik slik zelfs pillen voor mijn maag maar het helpt geen fluit. Gisteren was het 3 maanden geleden dat mijn man is overleden. Ik probeer het leven zo goed mogelijk op te pakken. Gisteren koningsdag gaan vieren met vrienden in een cafe hier in de stad. In het begin was het gezellig. Lekker een pilsje drinken en er trad een goede band op. Maar ja, veel bier drinken maakt ook emotioneel. Een stoere man die wij kennen begon te huilen toen hij mij zag en tja toen moest ik zelf ook weer huilen. Ik ben toen maar naar huis gegaan. Het is nog te vroeg om weer te kunnen feesten.
donderdag 28 april 2016 om 12:29
Vandaag was het precies een jaar geleden dat hij opgenomen werd in het ziekenhuis....het begin van de ellende die resulteerde in zijn overlijden...gisteren naar Pauls de Leeuw gekeken en intens gehuild bij ons nummer die natuurlijk gezongen werd! Ik heb je lief was echt ons lijflied. Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik hem moest verliezen maar het voelt nog als de dag van gisteren en mis ik hem zo verschrikkelijk!! Tegelijkertijd is het soms lastig voor te stellen hoe ons leven was....ook omdat ons leven al na de diagnose 8 maanden eerder zo inmens veranderde.
Ook ik ben aan het reintegreren en dat valt me erg zwaar...ook ik reintegreer eigenlijk naar niets want als ik uit de ziektewet kom heb ik vooralsnog alleen uitzicht op ww.
Jullie verhalen zij echt een enorme steun voor mij en ben ook erg blij met jullie!
Fieneke wat goed hoe je de afgelopen maand hebt gered! Daar mag je trots op zijn!
Aspirientje ik kan alleen maar bewondering voor je hebben en hopen dat ik over een jaar ook zo kan denken en voelen...
Blondie ik ken dat gevoel...voor het eerst weer op een feestje en dan eigenlijk alleen maar kunnen huilen...dat heeft voor mij ook lang geduurd en nog gebeurd hetregelmatig dat ik, als ik uitgenodigd wordt voor een feestje, op ht laatste moment afzeg omdat het niet goed voelt of ik ga weer vroeg naar huis als er teveel mensen zijn... Ik merk dat ik het lastig vind om op plekken te zijn waar veel mensen zijn.
Maar zo ontzettend dapper en knap van je dat je het in elk geval geprobeerd hebt!! daar mag je al trots op zijn hoor!
Ook ik ben aan het reintegreren en dat valt me erg zwaar...ook ik reintegreer eigenlijk naar niets want als ik uit de ziektewet kom heb ik vooralsnog alleen uitzicht op ww.
Jullie verhalen zij echt een enorme steun voor mij en ben ook erg blij met jullie!
Fieneke wat goed hoe je de afgelopen maand hebt gered! Daar mag je trots op zijn!
Aspirientje ik kan alleen maar bewondering voor je hebben en hopen dat ik over een jaar ook zo kan denken en voelen...
Blondie ik ken dat gevoel...voor het eerst weer op een feestje en dan eigenlijk alleen maar kunnen huilen...dat heeft voor mij ook lang geduurd en nog gebeurd hetregelmatig dat ik, als ik uitgenodigd wordt voor een feestje, op ht laatste moment afzeg omdat het niet goed voelt of ik ga weer vroeg naar huis als er teveel mensen zijn... Ik merk dat ik het lastig vind om op plekken te zijn waar veel mensen zijn.
Maar zo ontzettend dapper en knap van je dat je het in elk geval geprobeerd hebt!! daar mag je al trots op zijn hoor!
vrijdag 29 april 2016 om 19:41
Ik moet zo vaak denken: we kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onderdoor, oh nee, we moeten er wel dwars doorheen (uit een favoriet boek van mijn kinderen). Soms is het goed om al je verdriet toe te laten en flink uit te huilen en soms is afleiding zoeken fijn. Lang leve Netflix.
Ik denk dat we allemaal trots op onszelf mogen zijn.
Dikke knuffel voor jullie
Ik denk dat we allemaal trots op onszelf mogen zijn.
Dikke knuffel voor jullie
woensdag 11 mei 2016 om 13:18
Mag ik even klagen? Heb een pijnlijke overbelasting van mijn schouder, wandelen doet zeer, fietsen doet zeer en het lijkt erop dat alles elkaar nu versterkt. Verdrietig over het gemis van partner en baan en beetje eenzaam. Je wilt anderen niet steeds maar weer lastig vallen. Moet me richten op de toekomst en dat wil ik ook wel, maar door de constante pijn voel ik me labiel.
Sorry voor mijn klaagzang. Hoe is het met jullie?
Sorry voor mijn klaagzang. Hoe is het met jullie?
woensdag 11 mei 2016 om 16:52
Natuurlijk mag je even klagen, Fieneke. Ik ken het: er hoeft maar even dit te gebeuren of mijn zorgvuldig opgebouwd evenwicht is verstoord. Dan voel je alles dubbel.
Kan de fysio niets voor je doen?
Op de toekomst richten is natuurlijk mooi, het eerstvolgende uur een beetje tevreden doorkomen....alles met kleine stapjes, daarmee kom je misschien verder.
Ik probeer maar van up naar up te leven en de dalen over me heen te laten komen.
Sterkte
Kan de fysio niets voor je doen?
Op de toekomst richten is natuurlijk mooi, het eerstvolgende uur een beetje tevreden doorkomen....alles met kleine stapjes, daarmee kom je misschien verder.
Ik probeer maar van up naar up te leven en de dalen over me heen te laten komen.
Sterkte
woensdag 11 mei 2016 om 22:57
dat is misschien maar beter Fontein, het eerstvolgende uur een beetje tevreden proberen door te komen, i.p.v. verder vooruit te willen kijken. Het is een wankel evenwicht he. Het ene moment stoer en het andere moment weer onderuit gehaald. Ik ga morgen voor de tweede keer naar de fysio en hoop dat dit snel beter voelt, zodat ik weer wat meer kan doen. Dankjewel!
vrijdag 13 mei 2016 om 08:59
donderdag 19 mei 2016 om 01:35
Ik kan niet slapen. Het is zo'n patstelling. Dat wat ik had is niet meer en de toekomst biedt nog geen perspectief. Het lijkt of ik vanuit een dal tegen een berg op zit te kijken en niet kan zien wat daar achter ligt. Lukt het me om de berg te beklimmen? Mijn pijnlijke schouder helpt daarbij ook niet echt. Een goede vriend van me heeft aangegeven dat hij een relatie met me zou willen. Ik vind dat zo jammer. Kunnen we nu nog wel vrienden zijn? Er staat dan toch iets tussen en ik wil hem niet kwetsen.Ben veel alleen de laatste tijd en dat vind ik moeilijk, maar wil mensen ook niet steeds weer belasten. Al met al behoorlijk depressief.
Hoe is het met jullie?
Hoe is het met jullie?
