Psyche
alle pijlers
overlijden partner
dinsdag 10 maart 2015 om 10:28
Heel veel sterkte fontein!
Ik heb vorig jaar mijn vrouw verloren in het kraambed. Ik heb redelijk snel professionele hulp gezocht en zoek voor mezelf dingen die me rust geven (haar trouwring dragen, asarmband dragen, tatoeage laten zetten). Voor mij worden die 'golven van verdriet' zo een stuk minder. Ze zijn er nog, maar niet meer zo heftig. Als voor jou de zee helpt, regelmatig je gedachten eens laten uitwaaien. Een manier vinden om rust te krijgen in je hoofd en je lichaam.
Succes en veel sterkte.
Ik heb vorig jaar mijn vrouw verloren in het kraambed. Ik heb redelijk snel professionele hulp gezocht en zoek voor mezelf dingen die me rust geven (haar trouwring dragen, asarmband dragen, tatoeage laten zetten). Voor mij worden die 'golven van verdriet' zo een stuk minder. Ze zijn er nog, maar niet meer zo heftig. Als voor jou de zee helpt, regelmatig je gedachten eens laten uitwaaien. Een manier vinden om rust te krijgen in je hoofd en je lichaam.
Succes en veel sterkte.
dinsdag 10 maart 2015 om 16:52
Vanmorgen naar het strooiveld geweest met rode rozen. Natuurlijk is alle as verwaaid, maar in mijn gedachten lag hij daar echt. Heb zeker een half uur op een bankje gezeten en naar de plek gekeken. Alles loopt zo mooi uit. Volgend jaar nog beter dan groeit het door de compost van mijn geliefde. En ik heb zitten huilen, ongeremd. Helemaal de diepte in, naar de bodem van mijn ziel, alles vloog over mij heen. Drie weken geleden was ik nog bang te weinig te voelen, nu weet ik wel beter. het overspoelt je. Dat is goed. Dit moet ik voelen, dit wil ik, anders verloochen ik zijn liefde, verloochen ik mijn liefde.
dinsdag 10 maart 2015 om 17:54
Fontein: je hebt groot gelijk: idd goed dat je zo diep durft te gaan met je verdriet, dat is het allergezondste om te doen: voelen wat je voelt.
Dit is heel normaal oprecht verdriet, als je dat niet schuwt, niet uit de weg gaat, niet verdooft op eoa manier, maar laat loskomen/uiten en mee wil en kan dealen, heb je daar vooralsnog geen begeleiding voor nodig.
Het is vreselijk, maar je hebt geen andere keuze dan te voelen wat je voelt.
In dat verdriet ligt ook alle liefde besloten.
Ik snap helemaal wat je zegt dat je anders zijn liefde en de jouwe verloochent.
(en ook voor alle anderen die met soortgelijk verlies te kampen hebben een )
Dit is heel normaal oprecht verdriet, als je dat niet schuwt, niet uit de weg gaat, niet verdooft op eoa manier, maar laat loskomen/uiten en mee wil en kan dealen, heb je daar vooralsnog geen begeleiding voor nodig.
Het is vreselijk, maar je hebt geen andere keuze dan te voelen wat je voelt.
In dat verdriet ligt ook alle liefde besloten.
Ik snap helemaal wat je zegt dat je anders zijn liefde en de jouwe verloochent.
(en ook voor alle anderen die met soortgelijk verlies te kampen hebben een )
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 11 maart 2015 om 17:15
Een paar weken gelden schoot de gedachte door mij heen: nu begrijp ik waarom mensen zichzelf pijn doen. En tegelijk merkte ik dat ik mezelf kneep heel venijnig met mijn nagels. Verdovend. Soms kijk ik naar de scherpe punt van het aardappelschilmesje. Dat diep in de muis van mijn hand zetten. Zulk soort dingen helpen niet, weet ik ook wel. Nooit meer geknepen, mes is alleen voor geëigend gebruik. Maar verdoving, wat is dat verleidelijk
woensdag 11 maart 2015 om 18:46
woensdag 11 maart 2015 om 19:11
Heb na het na mijn laatste post wel een overweldigende huilbui gehad. Was wel te verwachten na die laatste post. Zo lok ik het uit en misschien is dat ook wel mijn bedoeling. Heb in de eerste weken te weinig gevoeld.
ik denk dat als ik alle verleidingen om mijzelf te verdoven kan erkennen, vertolken en weerstaan, het wel goed komt. Huilen, krijsen, jammeren moet, mag.
Heb wel lekker gewerkt vandaag. Kletsen bij de printer en het koffiezetapparaat hoort er ook bij. En ook nog bij een zieke collega op bezoek geweest.
Ondanks gekke gedachten en als een jammerende kat in bed liggen een goede dag.
ik denk dat als ik alle verleidingen om mijzelf te verdoven kan erkennen, vertolken en weerstaan, het wel goed komt. Huilen, krijsen, jammeren moet, mag.
Heb wel lekker gewerkt vandaag. Kletsen bij de printer en het koffiezetapparaat hoort er ook bij. En ook nog bij een zieke collega op bezoek geweest.
Ondanks gekke gedachten en als een jammerende kat in bed liggen een goede dag.
woensdag 11 maart 2015 om 19:40
Fontein, zo heftig zeg. Ik denk dat rouw heel lang kan duren en vele fasen doorgaat. Mijn moeder is drie-en-en-half jaar geleden overleden (na ziekbed) en pas nu komt ie aan het rouwen toe. Na het overlijden ging zijn leven verder, kreeg een nieuwe relatie, trouwde en ineens, doordat haar ex overleed 3/4mnd terug kwam het hem aanvliegen. Hij heeft dus nu pas hulp, maar wel op het moment dat hij het ook voelt nodig te hebben. Dikke knuffel.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 12 maart 2015 om 16:59
quote:fontein schreef op 12 maart 2015 @ 16:38:
Willen jullie even lachen?
Heb me aangemeld bij een on line psycholoog met als reden: rouwverwerking overleden partner. Ik krijg een 'aangepaste' vragenlijst met daarin de vraag hoe het met mijn seksleven staat.
Die wordt het dus niet.Oke dat is inderdaad wel lachten en het klinkt als een niet echt aangepaste vragenlijst. Al zullen er mogelijk ook mensen zijn die zich op 100 anderen storten om de gevoelens weg te drukken/partner te vergeten...
Willen jullie even lachen?
Heb me aangemeld bij een on line psycholoog met als reden: rouwverwerking overleden partner. Ik krijg een 'aangepaste' vragenlijst met daarin de vraag hoe het met mijn seksleven staat.
Die wordt het dus niet.Oke dat is inderdaad wel lachten en het klinkt als een niet echt aangepaste vragenlijst. Al zullen er mogelijk ook mensen zijn die zich op 100 anderen storten om de gevoelens weg te drukken/partner te vergeten...
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 12 maart 2015 om 19:54
donderdag 12 maart 2015 om 23:53
Nee fontein, ik kreeg die vraag ook tijdens het intakegesprek over me heen... Is inmiddels jaaaaren geleden, realiseer me nu dat ook dat deel soms voor verlichting van het verdriet kan zorgen...
Live like there is no tomorrow, love everlasting, laugh as often an loud as you want, because you don’t know when your last day will come.
vrijdag 13 maart 2015 om 08:32
Ik kreeg die vraag ook tijdens mijn (face 2 face) intake. Ik snap het best, want inderdaad, je kan er echt wel in vluchten in momenten waarop alles zo overweldigend is en je met jezelf geen blijf weet. Ik deed het niet, maar ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die het wel doen. Soort van escapisme.
vrijdag 13 maart 2015 om 10:14
Gisteravond heb ik een chatsite ontdekt voor rouwverwerking bemand door vrijwilligers. Daar heb ik zo'n fijn gesprek gehad. Het is goed direct respons te krijgen en gerichte vragen. Geeft me nu nog lucht en energie.
Inderdaad seks kan ook vluchten zijn. Het was meer de manier waarop de vraag gesteld werd en de keuzemogelijkheden die mij stoorde. Het was on line, kon dus geen commentaar geven.
Verder schijnt de zon vandaag en heb ik de keukenvloer gedweild. Zien jullie als je de emmer optilt ook wel eens een mysterieuze droge plek?
Inderdaad seks kan ook vluchten zijn. Het was meer de manier waarop de vraag gesteld werd en de keuzemogelijkheden die mij stoorde. Het was on line, kon dus geen commentaar geven.
Verder schijnt de zon vandaag en heb ik de keukenvloer gedweild. Zien jullie als je de emmer optilt ook wel eens een mysterieuze droge plek?
zondag 15 maart 2015 om 10:44
Ik denk dat je idd veel beter af bent bij rouwbegeleiding, vaak lotgenoten of iig die echt specifiek/ professioneel verstand hebben van rouwen. Fijn dat er daar iig mensen zijn die precies begrijpen wat je voelt en bedoelt en je je hart kan luchten.
Juist dit diepe scherpe verdriet nú doormaken helpt je uiteindelijk daardoorheen.
In het begin is er ook een shock, een zelfbeschermingsmechanisme, waardoor het niet meteen in volle omvang doordringt, soort ongeloof.
Ook om in staat te zijn om op de automatische piloot eea te regelen, en is er van buitenaf nog volop aandacht.
Stukje bij beetje dringt het dan door, juist als het leven weer zijn "normale" wending neemt, maar nu definitief zonder hem. Dan ga je het pas echt beseffen en dringt dat gemis denk ik pas echt door, hoe jouw leven veranderd is. Dat het echt voorbij is.
Als alles door blijkt te gaan: je werk, je omgeving en de mensen erin, alles voor iedereen als vanzelfsprekend hetzelfde als voorheen door lijkt te gaan, maar voor jou nooit meer hetzelfde is.
Met hem is natuurlijk een groot stuk zingeving verloren gegaan en daarmee de zin in (het) leven. Is eerder een grote opgave geworden. Gelukkig heb jij meer dingen die zin geven aan jouw bestaan, je werk, vrienden, collega's enz en dat houdt de moed erin.
Langzamerhand zal het leven zonder hem beetje bij beetje weer meer betekenis krijgen.
Anders, maar de zin om jouw leven betekenis te geven zal ook langzaam terugkeren, al kan je je daar nu nog niks bij voorstellen.
En dat hoeft ook niet, als je maar weet dat dat vroeg of laat komt en ook voor jou weer geluksmomenten zullen komen, het leven je weer toelacht.
Juist dit diepe scherpe verdriet nú doormaken helpt je uiteindelijk daardoorheen.
In het begin is er ook een shock, een zelfbeschermingsmechanisme, waardoor het niet meteen in volle omvang doordringt, soort ongeloof.
Ook om in staat te zijn om op de automatische piloot eea te regelen, en is er van buitenaf nog volop aandacht.
Stukje bij beetje dringt het dan door, juist als het leven weer zijn "normale" wending neemt, maar nu definitief zonder hem. Dan ga je het pas echt beseffen en dringt dat gemis denk ik pas echt door, hoe jouw leven veranderd is. Dat het echt voorbij is.
Als alles door blijkt te gaan: je werk, je omgeving en de mensen erin, alles voor iedereen als vanzelfsprekend hetzelfde als voorheen door lijkt te gaan, maar voor jou nooit meer hetzelfde is.
Met hem is natuurlijk een groot stuk zingeving verloren gegaan en daarmee de zin in (het) leven. Is eerder een grote opgave geworden. Gelukkig heb jij meer dingen die zin geven aan jouw bestaan, je werk, vrienden, collega's enz en dat houdt de moed erin.
Langzamerhand zal het leven zonder hem beetje bij beetje weer meer betekenis krijgen.
Anders, maar de zin om jouw leven betekenis te geven zal ook langzaam terugkeren, al kan je je daar nu nog niks bij voorstellen.
En dat hoeft ook niet, als je maar weet dat dat vroeg of laat komt en ook voor jou weer geluksmomenten zullen komen, het leven je weer toelacht.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 15 maart 2015 om 11:06
Dank je, Suzy. Vrijdag op een terrasje in de zon was ik voor het eerst in staat concreet aan hem terug te denken, als het ware te visualiseren wat ik mis en zal blijven missen. Nooit meer lekker tegen hem aanleunen, nooit meer door dat mooie haar kroelen. Nooit staat hij meer voor de deur met een bos bloemen. En eindelijk, langzaam, kwamen er wat echte tranen.
Vanmorgen overviel dat rauwe verdriet mij weer. Nu zonder angst, ik wist wat ik voelde. Niet meer dat amorfe allesoverheersende, oncontroleerbare gevoel. Ik denk dat ik heel gauw echt zal kunnen huilen.
Die chatsite is heel fijn. Je krijgt goede respons en belast niemand.
Vanmorgen overviel dat rauwe verdriet mij weer. Nu zonder angst, ik wist wat ik voelde. Niet meer dat amorfe allesoverheersende, oncontroleerbare gevoel. Ik denk dat ik heel gauw echt zal kunnen huilen.
Die chatsite is heel fijn. Je krijgt goede respons en belast niemand.
