Psyche
alle pijlers
overlijden partner
zondag 3 mei 2015 om 23:45
Lieve Fontein, ik ben zo benieuwd hoe het nu met je gaat. Zo'n verdriet. Zo'n groot verlies. Ik zou graag met je in contact komen. Ik zal je mijn verhaal vertellen. Maar ook anderen lees ik graag.
Bijna 7 jaar geleden ben ik gescheiden. Ruim 2 jaar geleden kwam ik mijn nieuwe liefde tegen. Er ging een wereld voor me open. Ik werd op handen gedragen, zoveel respect, zoveel liefde. We waren heel erg gelukkig samen en hielden veel van elkaar. Komende zomer zouden we gaan samenwonen en waren dit druk aan het voorbereiden. Op 20 april, een heel gewone dag, waarop ik gewerkt had en hij druk in de tuin bezig was geweest, zei hij me tijdens het eten dat hij zich niet goed voelde. Hij had pijn op zijn borst en zei dat hij dit al een aantal weken had (en nooit tegen mij gezegd). Hij kreeg gauw meer pijn, maar ik mocht de dokter niet bellen. Heb toch de huisartsenpost gebeld en hij zei dat hij even wilde douchen. Terwijl ik met hen aan het bellen was hoorde ik een bons, rende naar boven en daar lag hij in de douche, bewusteloos. Ik heb onmiddellijk 112 gebeld en zij zeiden me met reanimatie te beginnen. Ik heb dat gedaan, maar hij ademde niet meer. De ambulance kwam en nam het van me over, vervolgens naar het ziekenhuis waar men verder ging met reanimeren. Toen zei de cardioloog tegen mij dat het hartinfarct dat hij had gehad niet meer met het leven verenigbaar was, dat van alles in zijn lichaam was aangetast en dat hij een operatie niet zou overleven. Ik heb hen gevraagd te stoppen met reanimeren. Hij zou geen plantje willen worden. Ik heb de hele tijd bij hem gezeten tijdens de reanimatie wat heftig was. Familie moest allemaal van ver komen. Ik moest zijn kinderen bellen dat hun vader was overleden. Na zijn overlijden bleek dat hij veel schulden had en het mij niet durfde te vertellen. Zijn kinderen moeten snel uit huis en er wordt beslag gelegd op zijn spullen die weinig waard zijn maar wel emotionele waarde hebben. Afgelopen dinsdag was de crematie en moest ik afscheid nemen van mijn grote liefde. Ik voel me zo stuurloos, er is een groot zwart gat. Ik ben verdrietig, boos, ontken, de fases van het rouwproces. Ik weet niet hoe ik mijn toekomst weer op moet pakken. Ik kan niet werken, niet lezen, niet zingen (mijn grote hobby). Er is heel veel aandacht voor mij vanuit mijn omgeving en dat is fijn. Maar ik voel me zo alleen. Mijn kinderen wonen niet meer thuis. Ik had vrijdag een verjaardag en kan niet tegen de normale gesprekken die in mijn ogen nergens over gaan. Mijn wereld is ingestort. Ik heb de liefste man verloren die ik ooit heb gekend. Het ene moment gaat het redelijk en dan ineens slaat de paniek weer toe. Ik wil geen foto van hem op de schouw maar ik wil hem naast hem, met zijn armen om me heen. Ik heb al zoveel verlies meegemaakt in mijn leven en had gehoopt dat het nu eens goed zou gaan en dat ik gelukkig zou mogen zijn. Het heeft niet zo mogen zijn en dat doet me zo intens veel verdriet.
Bedankt voor het lezen. Liefs, Fieneke
Bijna 7 jaar geleden ben ik gescheiden. Ruim 2 jaar geleden kwam ik mijn nieuwe liefde tegen. Er ging een wereld voor me open. Ik werd op handen gedragen, zoveel respect, zoveel liefde. We waren heel erg gelukkig samen en hielden veel van elkaar. Komende zomer zouden we gaan samenwonen en waren dit druk aan het voorbereiden. Op 20 april, een heel gewone dag, waarop ik gewerkt had en hij druk in de tuin bezig was geweest, zei hij me tijdens het eten dat hij zich niet goed voelde. Hij had pijn op zijn borst en zei dat hij dit al een aantal weken had (en nooit tegen mij gezegd). Hij kreeg gauw meer pijn, maar ik mocht de dokter niet bellen. Heb toch de huisartsenpost gebeld en hij zei dat hij even wilde douchen. Terwijl ik met hen aan het bellen was hoorde ik een bons, rende naar boven en daar lag hij in de douche, bewusteloos. Ik heb onmiddellijk 112 gebeld en zij zeiden me met reanimatie te beginnen. Ik heb dat gedaan, maar hij ademde niet meer. De ambulance kwam en nam het van me over, vervolgens naar het ziekenhuis waar men verder ging met reanimeren. Toen zei de cardioloog tegen mij dat het hartinfarct dat hij had gehad niet meer met het leven verenigbaar was, dat van alles in zijn lichaam was aangetast en dat hij een operatie niet zou overleven. Ik heb hen gevraagd te stoppen met reanimeren. Hij zou geen plantje willen worden. Ik heb de hele tijd bij hem gezeten tijdens de reanimatie wat heftig was. Familie moest allemaal van ver komen. Ik moest zijn kinderen bellen dat hun vader was overleden. Na zijn overlijden bleek dat hij veel schulden had en het mij niet durfde te vertellen. Zijn kinderen moeten snel uit huis en er wordt beslag gelegd op zijn spullen die weinig waard zijn maar wel emotionele waarde hebben. Afgelopen dinsdag was de crematie en moest ik afscheid nemen van mijn grote liefde. Ik voel me zo stuurloos, er is een groot zwart gat. Ik ben verdrietig, boos, ontken, de fases van het rouwproces. Ik weet niet hoe ik mijn toekomst weer op moet pakken. Ik kan niet werken, niet lezen, niet zingen (mijn grote hobby). Er is heel veel aandacht voor mij vanuit mijn omgeving en dat is fijn. Maar ik voel me zo alleen. Mijn kinderen wonen niet meer thuis. Ik had vrijdag een verjaardag en kan niet tegen de normale gesprekken die in mijn ogen nergens over gaan. Mijn wereld is ingestort. Ik heb de liefste man verloren die ik ooit heb gekend. Het ene moment gaat het redelijk en dan ineens slaat de paniek weer toe. Ik wil geen foto van hem op de schouw maar ik wil hem naast hem, met zijn armen om me heen. Ik heb al zoveel verlies meegemaakt in mijn leven en had gehoopt dat het nu eens goed zou gaan en dat ik gelukkig zou mogen zijn. Het heeft niet zo mogen zijn en dat doet me zo intens veel verdriet.
Bedankt voor het lezen. Liefs, Fieneke
zondag 3 mei 2015 om 23:53
quote:fontein schreef op 10 maart 2015 @ 01:54:
Daarnet door alle pijn en verdriet heen dacht ik ineens: wat een geluk heb ik gehad. Tien jaar was er iemand voor mij. Iemand die al mijn luimen en grillen verdroeg, mijn humeurigheid. Iemand die mij troostte, waarop ik kon leunen, die ik alles kon vertellen. En die ook op mij leunde. Gelijk op. Dat neemt niemand mij af.Klopt. Ik ben altijd single geweest. Heb niet de ellende van iemand te moeten gaan missen maar ook niet de blijdschap van het samenzijn. Niet de voors, maar ook niet de tegens. Wat is het waard als je er een optelsom van maakt (als dat zou kunnen)
Daarnet door alle pijn en verdriet heen dacht ik ineens: wat een geluk heb ik gehad. Tien jaar was er iemand voor mij. Iemand die al mijn luimen en grillen verdroeg, mijn humeurigheid. Iemand die mij troostte, waarop ik kon leunen, die ik alles kon vertellen. En die ook op mij leunde. Gelijk op. Dat neemt niemand mij af.Klopt. Ik ben altijd single geweest. Heb niet de ellende van iemand te moeten gaan missen maar ook niet de blijdschap van het samenzijn. Niet de voors, maar ook niet de tegens. Wat is het waard als je er een optelsom van maakt (als dat zou kunnen)
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 3 mei 2015 om 23:55
maandag 4 mei 2015 om 06:31
Wow Fieneke, dat is heftig. Gecondoleerd, meid met het verlies van zo'n geliefde.
Er is 1 ding zeker over de toekomst, die komt.....Daar hoef jij nu even niks voor te doen.
Het is niet raar dat jij je nu alleen voelt. Niks of niemand kan dan wegnemen op dit moment, omdat hij degene is die je mist en dat dit iets definitiefs is. Het enige wat je daarmee kan is er niet tegen vechten en dat gevoel accepteren. Ik weet hoe moeilijk dat is.
En schrijf hier gerust de gekste gedachten van je af, dat kan ook helpen om af en toe de druk van de overweldigende gevoelens te halen en het gevoel minderen dat je gek wordt.
Het klinkt nu volslagen belachelijk, maar het ergste verdriet en pijn zal minderen en dan zal het dragelijk zijn. Dat zeiden mensen hier ook tegen mij 3 jaar geleden, en ze hebben gelijk gekregen.
Heel veel sterkte gewenst Fieneke.
TO, hoe gaat het met jou?
Er is 1 ding zeker over de toekomst, die komt.....Daar hoef jij nu even niks voor te doen.
Het is niet raar dat jij je nu alleen voelt. Niks of niemand kan dan wegnemen op dit moment, omdat hij degene is die je mist en dat dit iets definitiefs is. Het enige wat je daarmee kan is er niet tegen vechten en dat gevoel accepteren. Ik weet hoe moeilijk dat is.
En schrijf hier gerust de gekste gedachten van je af, dat kan ook helpen om af en toe de druk van de overweldigende gevoelens te halen en het gevoel minderen dat je gek wordt.
Het klinkt nu volslagen belachelijk, maar het ergste verdriet en pijn zal minderen en dan zal het dragelijk zijn. Dat zeiden mensen hier ook tegen mij 3 jaar geleden, en ze hebben gelijk gekregen.
Heel veel sterkte gewenst Fieneke.
TO, hoe gaat het met jou?
maandag 4 mei 2015 om 09:47
Bedankt lieve mensen, wat fijn dat jullie zo snel reageren. ik heb inderdaad soms het gevoel dat ik gek word. Ik zie zijn foto staan en mijn hart kan maar niet begrijpen dat hij nooit meer terugkomt. ik werd net huilend wakker (door slaaptabletten kan ik gelukkig wel slapen, maar dat zal ik af moeten bouwen). Ik dacht aan de momenten dat we samen wakker werden en hoe anders dat was. Knuffelen, beetje kletsen. Eigenlijk niet uit bed willen. Nu spring ik uit bed als ik wakker ben. Vanmiddag gaan we verder met mijn telefoon die er vrijdag spontaan mee ophield. Hierop staan dierbare foto's die niet meer benaderbaar zijn. Er zit een bedrijf in Nieuw Vennep dat zelfs apparatuur uit de MH17 weer aan de praat krijgt, dus daar stuur ik de telefoon naar toe. Ik geef nog niet op dat ik de foto's kwijt ben. Hoewel ik de telefoon van mijn lief niet meer aan mag zetten i.v.m. het schuldenverhaal kan ik onze appgeschiedenis en onze muziek en ook weer foto's daar wel vanaf halen. ik heb de simkaart er gewoon uitgehaald. Vanavond komt mijn ex-schoonzoon. Hij is paranormaal begaafd. Ik hoop dat hij iets voelt van mijn lief. Natuurlijk had ik mijn lief geen naar ziekbed gegund en hij heeft er zelf uiteindelijk niets van gemerkt dat hij dood ging, maar door het plotselinge kan mijn geest het niet begrijpen. Deze week weer elke avond vol gepland, maar de dagen zijn lang en leeg. Ik ga maar een beetje rommelen, nog een keer koffie drinken op mijn werk (wat ik op dit moment totaal onbelangrijk vind) en misschien volgende week een paar uurtjes op therapeutische basis werken. Dan kan ik naar huis als het niet meer gaat. Mijn hoofd weet ook dat de scherpe kantjes er uiteindelijk af gaan, die ervaring heb ik jammer genoeg ruimschoots, maar mijn hart snapt dat nog niet. Maar het is ook nog heel vers. Vandaag is hij 2 weken dood.
Fijn dat ik hier van me af mag schrijven en dank jullie voor het lezen en de reactiens. Het klinkt zo als een klaagzang en zo zit ik normaal gesproken helemaal niet in elkaar, dus sorry als ik dat te veel doe.
Nlies, dat doe je toch een optelsom maken: weegt 2 jaar intens geluk (voor ik hem ontmoette was ik ook voor 80% gelukkig) op tegen wat nu gebeurt en nog komen gaat. Ik heb het hier met mijn dochter over gehad. Zij zei tegen mij: je hebt hem enorm gelukkig gemaakt en gestimuleerd dat het contact met zijn 2 oudste kinderen weer goed kon komen. Daar moet ik ook troost uit putten. Mijn lief is hevig verliefd gestorven.
Bedankt allemaal, veel liefs, Fieneke
Fijn dat ik hier van me af mag schrijven en dank jullie voor het lezen en de reactiens. Het klinkt zo als een klaagzang en zo zit ik normaal gesproken helemaal niet in elkaar, dus sorry als ik dat te veel doe.
Nlies, dat doe je toch een optelsom maken: weegt 2 jaar intens geluk (voor ik hem ontmoette was ik ook voor 80% gelukkig) op tegen wat nu gebeurt en nog komen gaat. Ik heb het hier met mijn dochter over gehad. Zij zei tegen mij: je hebt hem enorm gelukkig gemaakt en gestimuleerd dat het contact met zijn 2 oudste kinderen weer goed kon komen. Daar moet ik ook troost uit putten. Mijn lief is hevig verliefd gestorven.
Bedankt allemaal, veel liefs, Fieneke
maandag 4 mei 2015 om 11:06
Lieve Fieneke
Het verlies van een partner is een van de ergste dingen die je kunnen overkomen. En laat niemand je wijs maken dat je verdriet minder is omdat de relatie nog maar kort en niet officieel was. Dat maakt niets uit. Het is jouw verdriet dat je op jouw manier moet verwerken. Alles wat je denkt en voelt is normaal, is jouw manier om te rouwen. Jouw geest en ook jouw lichaam. Want eigenlijk is je lichaam de eerste tijd volkomen de baas. Daar is niets aan te doen. Ondergaan. Dit is de enige tijd in je leven dat je alleen aan je zelf mag en moet denken. Zeker nu je geen jonge kinderen meer hebt. Wil je naar bed, dan ga je naar bed, wil je krijsen aan het strand, dan doe je dat. Wil je alleen stil buiten zitten. Dan werk je iedereen de deur uit. Jouw rouw, jouw manier.
En natuurlijk kan je nu nog niet naar een foto van je vriend kijken. Ik heb pas verleden week, na 4 maanden, een foto bij mijn laptop neergezet. Waar ik wel direct naar kon kijken is een foto van de uitstrooiplaats. Ik ga er regelmatig naar toe, rust, nabijheid, en maak steeds een nieuwe foto. Op de laatste bloeien vergeet-mij-nietjes. Die staat de hele dag op mijn scherm. Mijn manier.
Het enige waarin mensen je een beetje kunnen helpen, is op mogelijkheden wijzen. Bij deze dan. Er zijn chatsites "Sensoor", "Praten over verlies", waarin je kunt chatten met getrainde vrijwilligers. Daar kun je strikt vertrouwelijk en anoniem alle ellende van je af schrijven. Het heeft mij erg geholpen. Jos Brink heeft ook een invoelend boekje geschreven "Rouw op je dak". Maar je moet echt je eigen weg vinden. Ze zeggen dat het over gaat. zover ben ik nog niet, maar hanteerbaarder is mijn verlies wel. Ondanks beroerde dagen ervaar ik soms weer een klein beetje welzijn. Ik kan zelfs weer een boek lezen.
Heel veel sterkte en schrijf gerust hier alles wat je denkt en voelt. Alles is normaal.
Groeten Fontein
Enn en Catarax, bedankt voor de belangstelling.Ja, het gaat wat beter. Vooral die zon in april, daar heb ik uren met gesloten ogen ingezeten. Energie absorberen.
Het verlies van een partner is een van de ergste dingen die je kunnen overkomen. En laat niemand je wijs maken dat je verdriet minder is omdat de relatie nog maar kort en niet officieel was. Dat maakt niets uit. Het is jouw verdriet dat je op jouw manier moet verwerken. Alles wat je denkt en voelt is normaal, is jouw manier om te rouwen. Jouw geest en ook jouw lichaam. Want eigenlijk is je lichaam de eerste tijd volkomen de baas. Daar is niets aan te doen. Ondergaan. Dit is de enige tijd in je leven dat je alleen aan je zelf mag en moet denken. Zeker nu je geen jonge kinderen meer hebt. Wil je naar bed, dan ga je naar bed, wil je krijsen aan het strand, dan doe je dat. Wil je alleen stil buiten zitten. Dan werk je iedereen de deur uit. Jouw rouw, jouw manier.
En natuurlijk kan je nu nog niet naar een foto van je vriend kijken. Ik heb pas verleden week, na 4 maanden, een foto bij mijn laptop neergezet. Waar ik wel direct naar kon kijken is een foto van de uitstrooiplaats. Ik ga er regelmatig naar toe, rust, nabijheid, en maak steeds een nieuwe foto. Op de laatste bloeien vergeet-mij-nietjes. Die staat de hele dag op mijn scherm. Mijn manier.
Het enige waarin mensen je een beetje kunnen helpen, is op mogelijkheden wijzen. Bij deze dan. Er zijn chatsites "Sensoor", "Praten over verlies", waarin je kunt chatten met getrainde vrijwilligers. Daar kun je strikt vertrouwelijk en anoniem alle ellende van je af schrijven. Het heeft mij erg geholpen. Jos Brink heeft ook een invoelend boekje geschreven "Rouw op je dak". Maar je moet echt je eigen weg vinden. Ze zeggen dat het over gaat. zover ben ik nog niet, maar hanteerbaarder is mijn verlies wel. Ondanks beroerde dagen ervaar ik soms weer een klein beetje welzijn. Ik kan zelfs weer een boek lezen.
Heel veel sterkte en schrijf gerust hier alles wat je denkt en voelt. Alles is normaal.
Groeten Fontein
Enn en Catarax, bedankt voor de belangstelling.Ja, het gaat wat beter. Vooral die zon in april, daar heb ik uren met gesloten ogen ingezeten. Energie absorberen.
maandag 4 mei 2015 om 12:35
woensdag 6 mei 2015 om 11:05
Dankjewel Fontein, hier heb ik wat aan. De lamme helpt de blinde he. Fijn om te horen dat je nu ook betere momenten hebt. Ik heb net met behulp van een help desk alle foto's, muziek en onze whatsappgeschiedenis van zijn telefoon op mijn computer kunnen zetten. Daar ben ik erg blij mee want mijn telefoon is gechrasht en ligt nu bij een gespecialiseerd bedrijf om te kijken of ze de foto's er nog af kunnen halen. Autorijden doe ik alleen nog in mijn eigen stad, want ja, die concentratie he. Ik merk ook dat de natuur beschermt: momenten van relatieve rust wisselen af met diepe wanhoop. Als alles in een keer kwam zou je het niet kunnen handelen. Ik zit ook nog stevig in de ontkenningsfase, mijn hart kan niet geloven dat hij nooit meer terug komt.
Fijn dat je zo mooi reageert op mijn bericht en ook jij mag van je afschrijven he. Ik zal zeker antwoorden.
Liefs, Fieneke
Fijn dat je zo mooi reageert op mijn bericht en ook jij mag van je afschrijven he. Ik zal zeker antwoorden.
Liefs, Fieneke
woensdag 6 mei 2015 om 17:26
Hallo Fieneke
Fijn dat je wat hebt aan mijn post. Het geeft mij een prettig gevoel iemand te kunnen helpen; weer enigszins als een normaal mens te functioneren.
Er is eigenlijk maar zo weinig bekend over rouw. Het is niet te vergelijken met gewoon verdriet hebben over iets. Ik ben behoorlijk geschrokken van alle emoties die volkomen de baas waren. Van een lichaam dat autonoom zijn gang ging. Het kan soms echt beangstigend zijn, maar het gaat over, echt waar. Over je heen laten komen, vechten heeft geen zin.
Fijn dat je foto's hebt. Ik kon ook niet meer in zijn woning, maar heb wel de geheugenkaart uit het fototoestel meegenomen. De laatste vakantiefoto's.
Heel diep in het geheugen van mijn laptop ligt alle ellende opgeslagen. Op een keer hoop ik het te lezen en te denken: o. ja, zo was het.
Nu ben je nog helemaal pijn, later heb je pijn. Dat is al een groot verschil.
Probeer te ontspannen. In de zon zitten en heel rustig in en goed uitademen. Dat helpt. Een rustiger lichaam heeft invloed op je geest, op je hersenen. Het klinkt wat zweverig, ik heb er nooit in geloofd. Maar het werkt.
Een goede avond en een rustige nacht,
Groeten Fontein
Fijn dat je wat hebt aan mijn post. Het geeft mij een prettig gevoel iemand te kunnen helpen; weer enigszins als een normaal mens te functioneren.
Er is eigenlijk maar zo weinig bekend over rouw. Het is niet te vergelijken met gewoon verdriet hebben over iets. Ik ben behoorlijk geschrokken van alle emoties die volkomen de baas waren. Van een lichaam dat autonoom zijn gang ging. Het kan soms echt beangstigend zijn, maar het gaat over, echt waar. Over je heen laten komen, vechten heeft geen zin.
Fijn dat je foto's hebt. Ik kon ook niet meer in zijn woning, maar heb wel de geheugenkaart uit het fototoestel meegenomen. De laatste vakantiefoto's.
Heel diep in het geheugen van mijn laptop ligt alle ellende opgeslagen. Op een keer hoop ik het te lezen en te denken: o. ja, zo was het.
Nu ben je nog helemaal pijn, later heb je pijn. Dat is al een groot verschil.
Probeer te ontspannen. In de zon zitten en heel rustig in en goed uitademen. Dat helpt. Een rustiger lichaam heeft invloed op je geest, op je hersenen. Het klinkt wat zweverig, ik heb er nooit in geloofd. Maar het werkt.
Een goede avond en een rustige nacht,
Groeten Fontein
woensdag 6 mei 2015 om 19:57
Rouwen is idd raar. Met gevoelens die soms intenser zijn dan je ooit hebt ervaren. Teminste zo was het voor mij. In het begin liet ik alles over me heenkomen, met de stroom mee. Daarna ben ik best een tijd bezig geweest met de balans tussen ervaren en wegstoppen omdat beiee op hun eigen manier energie vreten en ik die energie die ik kon sparen toch hard nodig had. Wat fontein zegt helpt idd, soms na een dagje wegstoppen (inmiddels werk ik weer een soort van) is het een soort tot rust komen, weer aarden door even te zitten en weg te zakken in mijn gevoel. Het klinktmiss raar omdat gevoelens ook zwaar kunnen zijn maar het helpt mij mezelf te blijven en zo ook grenzen op het werk aan te geven.
Vriens en ik hadden nooit fotos in huis staan. Toen broertje overleed was die behoefte er inneens wel. Wel vond ik het fijn alser ook andere foto's stonden, bijvoorbeeld van Vriend en mij of ouders of parijs.
Rouwen is als staan in de zee, je wiebelt heen en weer op de golven met soms een golf die je genadeloos om gooit, die het gevoel kan geven dat je verdrinkt. En toch, kom je iedere keer weer boven om te staan in de golven en langzaam maar zeker steviger te staan en verder vooruit te kijken...
Vriens en ik hadden nooit fotos in huis staan. Toen broertje overleed was die behoefte er inneens wel. Wel vond ik het fijn alser ook andere foto's stonden, bijvoorbeeld van Vriend en mij of ouders of parijs.
Rouwen is als staan in de zee, je wiebelt heen en weer op de golven met soms een golf die je genadeloos om gooit, die het gevoel kan geven dat je verdrinkt. En toch, kom je iedere keer weer boven om te staan in de golven en langzaam maar zeker steviger te staan en verder vooruit te kijken...
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
vrijdag 8 mei 2015 om 21:45
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties. Ik vind het stukje over de zee heel beeldend en herkenbaar. Het is alleen meer wankelen dan wiebelen. De meer rustige momenten gebruik ik om even bij te tanken van de momenten dat de zee me weer overspoelt. Volgende week ga ik weer een klein beetje werken op therapeutische basis. Mijn werkgever is heel coulant en dat is fijn. Hele dagen thuis zitten voelt ook niet goed. Maar eens voelen hoe het is om weer op het werk te zijn.
Fontein, mag ik je een tip geven? Maak een backup van je foto's en de gegevens uit je pc en telefoon. Mijn telefoon is gecrasht. Een gespecialiseerd bedrijf kan de foto's waarschijnlijk wel terughalen maar dat kost 300 euro en ik wil de laatste wens van mijn lief uitvoeren, nl. uitgestrooid worden op het verre eiland waar hij is opgegroeid en ik zou dit bedrag ook bij die reis kunnen doen. Ik stel de beslissing nog even uit tot mijn hoofd weer helderder is.
En elke dag is er een op weg naar herstel, naar een leven zonder mijn lief waarbij herinneringen een glimlach oproepen en niet dit heftige verdriet. Uitzitten en ondergaan en me warmen aan alle lieve mensen om me heen en dat zijn er veel. Daar mag ik me heel gelukkig mee prijzen.
Liefs, Fieneke
Fontein, mag ik je een tip geven? Maak een backup van je foto's en de gegevens uit je pc en telefoon. Mijn telefoon is gecrasht. Een gespecialiseerd bedrijf kan de foto's waarschijnlijk wel terughalen maar dat kost 300 euro en ik wil de laatste wens van mijn lief uitvoeren, nl. uitgestrooid worden op het verre eiland waar hij is opgegroeid en ik zou dit bedrag ook bij die reis kunnen doen. Ik stel de beslissing nog even uit tot mijn hoofd weer helderder is.
En elke dag is er een op weg naar herstel, naar een leven zonder mijn lief waarbij herinneringen een glimlach oproepen en niet dit heftige verdriet. Uitzitten en ondergaan en me warmen aan alle lieve mensen om me heen en dat zijn er veel. Daar mag ik me heel gelukkig mee prijzen.
Liefs, Fieneke
vrijdag 8 mei 2015 om 23:32
Neweve, de vergelijking met de zee voelde ik ook zo. Overspoelt door die reusachtige golven aan de Franse Atlantische kust. je voelt niet meer wat onder of boven is, links of rechts. Zelfs geen wiebelen of wankelen, volledig mee gespoeld worden. Ook dat gaat over.
Fieneke, goed dat je weer wat gaat werken. Ook al maak je tig keer dezelfde stomme fout, er is weer wat tijd voorbij en morgen gaat het vast soepeler. De gebaren blijven maken, is erg belangrijk. Op een keer krijgen ze weer inhoud.
Ik heb back ups van alle foto's, maar toch bedankt voor de tip uiteraard.
Het is heel gek. soms ben ik in een gezelschap waar niemand iets van mijn privé leven weet. dat is ook bevrijdend. Kan ik gewoon "fontein" zijn.
En verder heb ik altijd een zonnebril bij me om zo nodig wallen en kringen te verbergen.
Groeten Fontein
Fieneke, goed dat je weer wat gaat werken. Ook al maak je tig keer dezelfde stomme fout, er is weer wat tijd voorbij en morgen gaat het vast soepeler. De gebaren blijven maken, is erg belangrijk. Op een keer krijgen ze weer inhoud.
Ik heb back ups van alle foto's, maar toch bedankt voor de tip uiteraard.
Het is heel gek. soms ben ik in een gezelschap waar niemand iets van mijn privé leven weet. dat is ook bevrijdend. Kan ik gewoon "fontein" zijn.
En verder heb ik altijd een zonnebril bij me om zo nodig wallen en kringen te verbergen.
Groeten Fontein
zaterdag 9 mei 2015 om 21:52
zaterdag 9 mei 2015 om 22:05
wat klink dat heerlijk Fontein om soms gewoon jezelf te kunnen zijn. Ook al zijn het maar korte momentjes. Wat zou het fijn als je de tijd vooruit zou kunnen zetten he. Geen rauw verdriet meer. Je hebt gelijk, op dit moment voel ik in elke vezel pijn. Het is ook heel pijnlijk om het grote verdriet van zijn kinderen te zien. Komende week worden de spullen van hun vader getaxeerd en ze moeten voor 1 juni het huis uit.
Hoe vergaat het jou met werken Fontein? Werk je weer volledig of nog niet? Kun je je aandacht erbij houden? Ik begin volgende week met het opruimen van mijn bureau. Mijn werkgever is heel erg coulant. Dat geeft ruimte.
Probeer maar weer even stomme programma's op tv te kijken. Dat vult de avond.
Hoop jullie weer te lezen. Liefs, Fieneke
Hoe vergaat het jou met werken Fontein? Werk je weer volledig of nog niet? Kun je je aandacht erbij houden? Ik begin volgende week met het opruimen van mijn bureau. Mijn werkgever is heel erg coulant. Dat geeft ruimte.
Probeer maar weer even stomme programma's op tv te kijken. Dat vult de avond.
Hoop jullie weer te lezen. Liefs, Fieneke
zondag 10 mei 2015 om 13:29
Hallo Fieneke, ik werkte al niet fulltime en nu nog minder. Heb in het begin heel makkelijke routine klussen gezocht en daar nog erg veel fouten in gemaakt. Laat nog wel eens iets door een collega controleren of bespreek met haar of ik wel alle ingangen heb benut. Echt wat creatiever denkwerk doe ik thuis. Er staat bij ons geen druk op, gelukkig.
Veel succes met je eerste werkuren. Neem een flesje water mee. Mooi excuus om een slokje te nemen als je niets weet, wil of kan zeggen. Verder kleding waarin je je lekker voelt en veel concealer. Zo deed ik het. Kom maar wat later. Dat geeft je collega's gelegenheid hun weekend bij te praten.
Voelde me niet zo lekker vanmorgen. Ben een stuk langs water gaan lopen. Dat helpt mij meestal. Er zwom een moedereend met 4 piepkleine pulletjes, heel dapper tussen alle pleziervaart. Op een terrasje langzaam wat vrede naar binnen laten sijpelen.
Het is heel pijnlijk dat dat huis leeg moet. Maar het is nog rotter, den ik, dat de kinderen van mijn partner de erfenis niet aanvaarden. Dat huis staat nu al bijna 5 maanden te wachten op iemand die het opruimt. De gemeente? Ik heb geen rechten. Zo af en toe bel ik naar zijn mobiel om nog even zijn stem te horen.
ik hoop dat je een beetje de zon tot je door kan laten dringen en veel sterkte morgen.
Groeten, Fontein.
Veel succes met je eerste werkuren. Neem een flesje water mee. Mooi excuus om een slokje te nemen als je niets weet, wil of kan zeggen. Verder kleding waarin je je lekker voelt en veel concealer. Zo deed ik het. Kom maar wat later. Dat geeft je collega's gelegenheid hun weekend bij te praten.
Voelde me niet zo lekker vanmorgen. Ben een stuk langs water gaan lopen. Dat helpt mij meestal. Er zwom een moedereend met 4 piepkleine pulletjes, heel dapper tussen alle pleziervaart. Op een terrasje langzaam wat vrede naar binnen laten sijpelen.
Het is heel pijnlijk dat dat huis leeg moet. Maar het is nog rotter, den ik, dat de kinderen van mijn partner de erfenis niet aanvaarden. Dat huis staat nu al bijna 5 maanden te wachten op iemand die het opruimt. De gemeente? Ik heb geen rechten. Zo af en toe bel ik naar zijn mobiel om nog even zijn stem te horen.
ik hoop dat je een beetje de zon tot je door kan laten dringen en veel sterkte morgen.
Groeten, Fontein.
zondag 10 mei 2015 om 22:20
Hoi Fontein, zit je nog deels in de ziektewe?. Zou ik je mogen vragen hoe oud jij bent en of je kinderen hebt? Wat naar dat je zo'n rotdag had. En mooi dat je oog blijft houden voor de kleine dingetjes in het leven die nog steeds mooi zijn, zoals de moeder met babyeendjes. Ook dat soort momenten zijn er. Goed van je dat je toch op een terrasje gaat zitten, want ongetwijfeld denk je dan aan al die keren dat je samen in de zon op een terrasje zat. Ben bang dat ik dat nog niet aandurf. Ook de kinderen van mijn partner aanvaarden de erfenis trouwens niet, maar omdat het een huurhuis is wordt het leeggehaald. Ik heb begrepen dat de spullen die hem zo dierbaar waren op de stort terecht komen. Heel pijnlijk, want die spullen zijn ook een stukje van mijn lief. Had jouw lief een koophuis en gebeurt daar nu niets mee? Kun je van zijn kinderen niet wat aandenkens krijgen? ik heb wat kleine dingen meegenomen en in mijn huis liggen nog spullen van hem, maar inderdaad, geen rechten als niet officiele partner, dus de kinderen gaan voor. Wat fijn dat je zijn stem nog kunt beluisteren. Ik heb de mobiel van mijn lief ook gebeld, maar daar staat geen voicemailboodschap op helaas. Het rare is dat zijn stem vervaagt, het is meer een indruk van zijn stem die ik me herinner dan dat ik hem hoor praten. Op een paniekaanval vanavond na, had ik een redelijke dag. Mijn moeder en dochter waren er het grootste deel en dat was fijn. Veel in de zon gezeten. Beetje kunnen bijtanken na gisteren en morgen is morgen en dat zien we dan wel weer. Ik vind het fijn om met je te schrijven Fontein, ik heb het idee dat wij in een redelijk vergelijkbare situatie zitten. Ik hoop dat je morgen een betere dag hebt.
Liefs, Fieneke
Liefs, Fieneke
zondag 10 mei 2015 om 23:09
Hallo Fieneke, nog even voor ik naar bed ga een klein berichtje. Mijn partner had ook een huurhuis en daarom begrijp ik niet dat dat al die tijd onopgeruimd blijft staan. Inclusief de mobiel die daar binnen ligt. Inclusief ontelbare nu dode planten en vissen. Ik heb ook nog wel wat kleine dingen meegenomen. Maar hij woonde in een seniorencomplex waarin iedereen dubbele ogen heeft. Ik had geen zin om van slepen beticht te worden, hoewel er weinig waardevols was.
Overigens is dat 'werk' vrijwilligerswerk. Ik ben al met pensioen. Maar ik voel aanwezig zijn en wat uitspoken toch als een verplichting. Als je bent ingeroosterd, is er een computer vrij voor jou. Nu heb je 2 antwoorden in een klap.
Vanmorgen heb ik een boek liggen lezen dat te emotioneel overkwam, daar kwam dat unheimische gevoel vandaan. Ben lekker bijgekomen van een eind langs water lopen en heb de hele middag op het balkon doorgebracht.
Maar ik ben erg blij dat ik weer kan lezen, een film kan volgen. Dat lukte de eerste maanden niet.
Groeten Fontein
Overigens is dat 'werk' vrijwilligerswerk. Ik ben al met pensioen. Maar ik voel aanwezig zijn en wat uitspoken toch als een verplichting. Als je bent ingeroosterd, is er een computer vrij voor jou. Nu heb je 2 antwoorden in een klap.
Vanmorgen heb ik een boek liggen lezen dat te emotioneel overkwam, daar kwam dat unheimische gevoel vandaan. Ben lekker bijgekomen van een eind langs water lopen en heb de hele middag op het balkon doorgebracht.
Maar ik ben erg blij dat ik weer kan lezen, een film kan volgen. Dat lukte de eerste maanden niet.
Groeten Fontein
maandag 1 juni 2015 om 17:43
Hoi Fontein, sorry dat ik niet eerder heb geschreven. Ben de afgelopen tijd behoorlijk geleefd. Enorm veel mensen zijn langs geweest. En nu wordt het wat stiller. Triest hoor dat er zo omgegaan wordt met zijn huis en spullen. Die hebben toch emotionele waarde. Ik kan je een prachtig boek aanbevelen met hele mooie gedichten van Marinus van den Berg: Tijd om te troosten.
Ik heb het gevoel dat het besef en het gemis steeds groter worden. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik ook erg verdrietig. Ondanks alle mensen eenzaam. En zo onvoorstelbaar als ik naar zijn foto kijk: nooit meer. Ik ben naar een medium geweest en dat was verbluffend. Ze vertelde dingen die ze echt niet kon weten en ik heb antwoorden gekregen op vragen die ik had. Dat maakt het dagelijkse gemis niet kleiner, maar geeft wel hoop dat we elkaar terug gaan zien.
Ik hoop dat je het een beetje redt Fontein. Je bent wel goed bezig.
Lieve groeten, Fieneke
Ik heb het gevoel dat het besef en het gemis steeds groter worden. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik ook erg verdrietig. Ondanks alle mensen eenzaam. En zo onvoorstelbaar als ik naar zijn foto kijk: nooit meer. Ik ben naar een medium geweest en dat was verbluffend. Ze vertelde dingen die ze echt niet kon weten en ik heb antwoorden gekregen op vragen die ik had. Dat maakt het dagelijkse gemis niet kleiner, maar geeft wel hoop dat we elkaar terug gaan zien.
Ik hoop dat je het een beetje redt Fontein. Je bent wel goed bezig.
Lieve groeten, Fieneke
