Psyche
alle pijlers
Overspannen door privé-omstandigheden
zaterdag 13 februari 2010 om 15:12
Ongeveer 1,5 week geleden ben ik 's ochtends met hartkloppingen wakker geworden, nadat ik al een week heel slecht had geslapen. Al maanden heeft mijn lichaam diverse klachten/mankementen en ik krijg het maar niet weg.
Nu heeft de huisarts mij een doorverwijzing gegeven voor de psycholoog en ben ik diezelfde dag nog op het werk gaan praten met mijn leidinggevende. Die was heel begripvol.
Echter, een dag later moest ik naar de arbo-arts en dat vond ik echt een verschrikkelijke tang. Met vragen als: hoe kun je nu zo jong zijn en het al zover laten komen? Denk je echt dat je overspannen bent?
Ik dacht dat ik gek werd. Het vreet zoveel energie.
Nu heeft zij (arbo-arts) mij doorverwezen naar een psycholoog (want die van de huisarts kan ik pas over ruim een maand terecht, dat vond ik te lang). Die psycholoog heeft met mij een afspraak gemaakt, maar zijn werkt vanuit mijn werk. Ze wilde aan de telefoon niks loslaten over het verschil tussen haar en een gewone psycholoog, dus ik zit me nu al zorgen te maken.
Ik hoop echt dat ze ziet dat ik totalloss ben. Ik hoop ook echt dat ik niet meteen weer aan het werk moet, want ik ben doodop. Mijn lijf doet overal pijn, heb continu hoofdpijn door de spanning in mijn lijf, spieren. Ik slaap slecht, soms lig ik pas om 5.30 te slapen omdat ik lig te piekeren. Maar ik ben niet overspannen door werk, maar door privé.
Iemand van jullie al eens zoiets meegemaakt? Of weten jullie het verschil tussen deze psychologen?
groetjes,
Dotje
Nu heeft de huisarts mij een doorverwijzing gegeven voor de psycholoog en ben ik diezelfde dag nog op het werk gaan praten met mijn leidinggevende. Die was heel begripvol.
Echter, een dag later moest ik naar de arbo-arts en dat vond ik echt een verschrikkelijke tang. Met vragen als: hoe kun je nu zo jong zijn en het al zover laten komen? Denk je echt dat je overspannen bent?
Ik dacht dat ik gek werd. Het vreet zoveel energie.
Nu heeft zij (arbo-arts) mij doorverwezen naar een psycholoog (want die van de huisarts kan ik pas over ruim een maand terecht, dat vond ik te lang). Die psycholoog heeft met mij een afspraak gemaakt, maar zijn werkt vanuit mijn werk. Ze wilde aan de telefoon niks loslaten over het verschil tussen haar en een gewone psycholoog, dus ik zit me nu al zorgen te maken.
Ik hoop echt dat ze ziet dat ik totalloss ben. Ik hoop ook echt dat ik niet meteen weer aan het werk moet, want ik ben doodop. Mijn lijf doet overal pijn, heb continu hoofdpijn door de spanning in mijn lijf, spieren. Ik slaap slecht, soms lig ik pas om 5.30 te slapen omdat ik lig te piekeren. Maar ik ben niet overspannen door werk, maar door privé.
Iemand van jullie al eens zoiets meegemaakt? Of weten jullie het verschil tussen deze psychologen?
groetjes,
Dotje
zaterdag 13 februari 2010 om 15:16
Jaren geleden ben ik wel overspannen geweest door (teveel) werk en ben ik bij een psycholoog terecht gekomen. Door haar heb ik dus ontdekt, dat het met mijn jeugd te maken had, waardoor ik geen NEE durfde te zeggen en dus alle werk maar aannam.
Ik heb dus geen ervaring met overspannen zijn door privé-omstandigheden. Misschien wil je daar iets meer over vertellen?
Ik heb dus geen ervaring met overspannen zijn door privé-omstandigheden. Misschien wil je daar iets meer over vertellen?
zaterdag 13 februari 2010 om 15:17
Ik zou als eerste vragen of zij verplicht is haar bevindingen aan je werk door te geven. Ik vind een psycholoog/psychiater iets heel persoonlijks, dat zou ik niet willen delen met mijn werk.
Omdat deze psycholoog vanuit je werk werkt schrijf je, ik weet niet of ik dat zou doen.
Omdat deze psycholoog vanuit je werk werkt schrijf je, ik weet niet of ik dat zou doen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 13 februari 2010 om 15:24
Beste Dotje84,
Ik zou als ik jou was aan je huisarts vragen of jij verplicht bent om naar die psycholoog van de arbo-arts te gaan en ook zou ik aan je huisarts vragen wat het verschil is tussen de psycholoog van je werk en die van de huisarts.
Bij je eigen psycholoog kan je pas over een maand terecht zei je maar kan je niet nog een andere psycholoog raadplegen, mischien kan je daar eerder terecht.
Ik zou liever als ik jou was naar een psycholoog gaan buiten je werk om ( je weet maar nooit).
Wat een bitch trouwens zeg die arbo-arts.
Ik zou als ik jou was aan je huisarts vragen of jij verplicht bent om naar die psycholoog van de arbo-arts te gaan en ook zou ik aan je huisarts vragen wat het verschil is tussen de psycholoog van je werk en die van de huisarts.
Bij je eigen psycholoog kan je pas over een maand terecht zei je maar kan je niet nog een andere psycholoog raadplegen, mischien kan je daar eerder terecht.
Ik zou liever als ik jou was naar een psycholoog gaan buiten je werk om ( je weet maar nooit).
Wat een bitch trouwens zeg die arbo-arts.
zaterdag 13 februari 2010 om 15:33
zaterdag 13 februari 2010 om 15:36
Als je via de bedrijfsarts naar een bedrijfspsycholoog wordt doorverwezen dan is dat niet vrijblijvend. Je bent dus verplicht om heen te gaan (en je werkgever betaalt daar behoorlijk wat geld voor).
Een bedrijfspsycholoog heeft, net als de gewone psycholoog, een zwijgplicht. Dat betekent dat er geen priveinfo aan je werkgever doorgegeven mag worden. Het enige wat wel verteld mag worden is of je in staat bent om (gedeeltelijk) te werken en of er op een bepaalde manier gewerkt moet worden (bijv. zonder werkdruk).
Een gewone psycholoog en een bedrijfspsycholoog hebben dezelfde studie afgerond, dus in kennis en kunde zit geen verschil. Wel is het zo dat de bedrijfspsycholoog erop gericht is jou zo snel mogelijk weer te laten werken. Maar wel met jouw gezondheid voorop, dus deze zal als het goed is niets adviseren wat jouw gezondheid kan schaden.
Een bedrijfspsycholoog heeft, net als de gewone psycholoog, een zwijgplicht. Dat betekent dat er geen priveinfo aan je werkgever doorgegeven mag worden. Het enige wat wel verteld mag worden is of je in staat bent om (gedeeltelijk) te werken en of er op een bepaalde manier gewerkt moet worden (bijv. zonder werkdruk).
Een gewone psycholoog en een bedrijfspsycholoog hebben dezelfde studie afgerond, dus in kennis en kunde zit geen verschil. Wel is het zo dat de bedrijfspsycholoog erop gericht is jou zo snel mogelijk weer te laten werken. Maar wel met jouw gezondheid voorop, dus deze zal als het goed is niets adviseren wat jouw gezondheid kan schaden.
zaterdag 13 februari 2010 om 16:29
Hey, het is helemaal niet raar dat je zo jong al overspannen bent. Ik ben zelf 23 en nu op dit moment, sinds een weekje, ook compleet overspannen (wegens mijn angststoornis).
Schaam je er dus niet voor. Een bedrijfspsycholoog heb ik geen ervaring mee, maar weet wel dat je alsnog die andere psycholoog misschien kan aanhouden, die hebben toch nét iets meer kennis soms. Het zijn vaak 2 andere studies die leiden tot hetzelfde 'soort' beroep..
Maar wees niet gevreesd, niks raars aan dat je overspannen bent. Hopelijk mag je rust nemen (lijkt me wel) en kom je er een beetje stapsgewijs overheen.. heel veel sterkte!
Liefs Chi
Schaam je er dus niet voor. Een bedrijfspsycholoog heb ik geen ervaring mee, maar weet wel dat je alsnog die andere psycholoog misschien kan aanhouden, die hebben toch nét iets meer kennis soms. Het zijn vaak 2 andere studies die leiden tot hetzelfde 'soort' beroep..
Maar wees niet gevreesd, niks raars aan dat je overspannen bent. Hopelijk mag je rust nemen (lijkt me wel) en kom je er een beetje stapsgewijs overheen.. heel veel sterkte!
Liefs Chi
zaterdag 13 februari 2010 om 17:44
zaterdag 13 februari 2010 om 18:12
En in het algemeen: rust houden werkt vaak averechts. Door thuis te blijven raken mensen sneller geïsoleerd van de "normale" wereld en raken ze vaak teveel op hun eigen ellende gefocused. Bij deze klachten wordt daarom vaak geadviseerd om toch deels te blijven werken.
(Ik spreek bewust over "vaak" omdat er uiteraard altijd uitzonderingen zijn, afhankelijk van het ziektebeeld).
(Ik spreek bewust over "vaak" omdat er uiteraard altijd uitzonderingen zijn, afhankelijk van het ziektebeeld).
zaterdag 13 februari 2010 om 18:30
Hoi,
Lisa, het klopt wat jij zegt, dat ik nu dus wel wantrouwig ben naar de psycholoog toe. Ik hoop dat dat gevoel anders wordt als ik eenmaal daar ben. Maar ik kan niet mijn hele probleem en leven aan iemand vertellen die ik niet vertrouw of waar ik geen connectie mee heb.
Het probleem heeft zich jarenlang opgestapeld. Ik ben steeds minder gaan werken omdat ik zelf het gevoel heb te weinig tijd voor mezelf te hebben. Op het moment werk ik nog maar 4 dagen en 1 avond. (t.o.v. 5 dagen, 3 avonden en een zaterdagochtend die ik 3 jaar geleden werkte).
Alles thuis kwam door omstandigheden op mij neer, van auto tot huishouden tot tuin. Op het moment is mijn partner weer wat meer thuis en heeft hij veel van mij overgenomen, mede doordat hij zag dat ik doodmoe ben. Doordat hij nu meer thuis is, ben ik gaan inzien dat ik veel te hard heb gerend en maar door en door ben gegaan de afgelopen jaren.
Het beetje energie dat ik nog had, besteedde ik aan werk de afgelopen weken, dus als ik thuis kwam, was er niks meer over. De energiebalans tussen werk en privé is dus gigantisch verstoord. Dit kan alleen maar erger worden als ik blijf werken en ik moet dus proberen die balans weer te herstellen. tenminste, dat is wat ik tot nu toe eruit op heb gemaakt van de conclusies van beide artsen.
Nu ik thuis ben, heb ik ook weer wat energie om soms te koken of een wandeling te maken en soms zelfs om een halve dag iets leuks te gaan doen in de vorm van shoppen of sauna.
Alle dingen die ik het afgelopen jaar heb gedaan die je als leik omschrijft, daar heb ik nooit echt van genoten. Ik heb ze wel gedaan, maar ik moet nu heel goed gaan nadenken wil ik me kunnen herinneren wat dat dan was. Ook kosten de meest simpele dingen zoals een verjaardag opschrijven in mijn agenda, me heel veel energie.
Op dit moment weet ik niet hoe ik uit deze situatie kan komen. Maar het is wel noodzakelijk om mijn energielevel weer op te bouwen en mijn lichamelijke klachten overgaan. Als dat is gebeurd, kan ik ook weer meer gaan werken.
Wat betreft die psycholoog is het mijn eigen voorstel geweest om eens met iemand te gaan praten omdat ik er zelf niet uitkom. Het is dus vanuit mijn kant een hulpvraag geweest en niet opgelegd door mijn werk.
Ik ben overigens direct nadat de huisarts mijn verhaal heeft aangehoord naar mijn werk gegaan en heb dara met mijn leidinggevende gepraat en die was heel begripvol.
Is het echt zo dat ik me door die psycholoog moet laten helpen, ook als ik het gevoel heb haar niet te kunnen vertrouwen of als ik geen band met haar voel om mijn verhaal bij kwijt te kunnen?
Ik wil zelf wel op zoek naar een andere psycholoog. Dat was sowieso in eerste instantie mijn idee en voorstel aan de arbo-arts. Maar toen zij zei dat zij dat ook wel kon regelen, via mijn werk, had ik zoiets van: prima. Dan hoefde ik daar zelf niet naar om te kijken, omdat ik me helemaal leeggezogen voelde. Maar ik wist dus niet dat een bedrijfspsycholoog anders is dan een 'gewone'.
Zou het mogelijk zijn om de afspraak met die bedrijfspsycholoog nog af te zeggen zodat mijn werk nog niets hoeft te betalen en ik zelf op zoek kan naar een andere?
Ik voel me namelijk zeer ongemakkelijk na het telefoongesprek met die psycholoog. Het stoort me heel erg dat zij niets wilde zeggen over het verschil tussen haar en een gewone psycholoog. Bovendien vroeg ze mij op een laat tijdstip in de avond. Ik vroeg of het ook 's ochtends kan, maar dat deed ze niet. 'En het was voor mijn eigen bestwil om het zo snel mogelijk te doen' bla bla bla. Ik heb er toch zelf om gevraagd om geholpen te worden??? Wat denkt dat mens nu? Dat ik gewoon thuis zit omdat ik geen zin heb om te werken?? Ik vind mijn werk leuk genoeg dat ik na een vakantie weer wil beginnen, dus breek me de bek niet open, denk ik dan.
(sorry, maar daar kan ik kwaad om worden)
Er zijn dus enkele obstakels: de eerste indruk is zeer slecht, dit schaad meteen al mijn vertrouwen in haar. Ik voel me gelokt door haar naar dat 1e gesprek omdat ze me niets door de telefoon wil vertellen. Daarnaast zit ik met het late tijdstip. Ik slaap altijd heel vroeg, ik heb zo laat niet meer de energie om zo'n slopend gesprek aan te gaan. Ik heb het gevoel dat zij en die arbo-arts mij allerlei dingen in de mond proberen te leggen die ik niet wil zeggen en waar ik ook niet achter sta.
Volgens mij heeft die arbo-arts niet het beste met mij voor, maar wel met het werk. 'Denk je echt dat je overspannen bent?' Op zo'n toon van: dat kan toch niet. En mij op die manier een antwoord ontlokken zodat ik aan mezelf ga twijfelen.
Bovendien kan ik me de hele dag gaan zitten druk maken en zenuwachtig zijn omdta ik 's avonds laat nog naar die psycholoog toe moet.
groetjes,
Dotje
Lisa, het klopt wat jij zegt, dat ik nu dus wel wantrouwig ben naar de psycholoog toe. Ik hoop dat dat gevoel anders wordt als ik eenmaal daar ben. Maar ik kan niet mijn hele probleem en leven aan iemand vertellen die ik niet vertrouw of waar ik geen connectie mee heb.
Het probleem heeft zich jarenlang opgestapeld. Ik ben steeds minder gaan werken omdat ik zelf het gevoel heb te weinig tijd voor mezelf te hebben. Op het moment werk ik nog maar 4 dagen en 1 avond. (t.o.v. 5 dagen, 3 avonden en een zaterdagochtend die ik 3 jaar geleden werkte).
Alles thuis kwam door omstandigheden op mij neer, van auto tot huishouden tot tuin. Op het moment is mijn partner weer wat meer thuis en heeft hij veel van mij overgenomen, mede doordat hij zag dat ik doodmoe ben. Doordat hij nu meer thuis is, ben ik gaan inzien dat ik veel te hard heb gerend en maar door en door ben gegaan de afgelopen jaren.
Het beetje energie dat ik nog had, besteedde ik aan werk de afgelopen weken, dus als ik thuis kwam, was er niks meer over. De energiebalans tussen werk en privé is dus gigantisch verstoord. Dit kan alleen maar erger worden als ik blijf werken en ik moet dus proberen die balans weer te herstellen. tenminste, dat is wat ik tot nu toe eruit op heb gemaakt van de conclusies van beide artsen.
Nu ik thuis ben, heb ik ook weer wat energie om soms te koken of een wandeling te maken en soms zelfs om een halve dag iets leuks te gaan doen in de vorm van shoppen of sauna.
Alle dingen die ik het afgelopen jaar heb gedaan die je als leik omschrijft, daar heb ik nooit echt van genoten. Ik heb ze wel gedaan, maar ik moet nu heel goed gaan nadenken wil ik me kunnen herinneren wat dat dan was. Ook kosten de meest simpele dingen zoals een verjaardag opschrijven in mijn agenda, me heel veel energie.
Op dit moment weet ik niet hoe ik uit deze situatie kan komen. Maar het is wel noodzakelijk om mijn energielevel weer op te bouwen en mijn lichamelijke klachten overgaan. Als dat is gebeurd, kan ik ook weer meer gaan werken.
Wat betreft die psycholoog is het mijn eigen voorstel geweest om eens met iemand te gaan praten omdat ik er zelf niet uitkom. Het is dus vanuit mijn kant een hulpvraag geweest en niet opgelegd door mijn werk.
Ik ben overigens direct nadat de huisarts mijn verhaal heeft aangehoord naar mijn werk gegaan en heb dara met mijn leidinggevende gepraat en die was heel begripvol.
Is het echt zo dat ik me door die psycholoog moet laten helpen, ook als ik het gevoel heb haar niet te kunnen vertrouwen of als ik geen band met haar voel om mijn verhaal bij kwijt te kunnen?
Ik wil zelf wel op zoek naar een andere psycholoog. Dat was sowieso in eerste instantie mijn idee en voorstel aan de arbo-arts. Maar toen zij zei dat zij dat ook wel kon regelen, via mijn werk, had ik zoiets van: prima. Dan hoefde ik daar zelf niet naar om te kijken, omdat ik me helemaal leeggezogen voelde. Maar ik wist dus niet dat een bedrijfspsycholoog anders is dan een 'gewone'.
Zou het mogelijk zijn om de afspraak met die bedrijfspsycholoog nog af te zeggen zodat mijn werk nog niets hoeft te betalen en ik zelf op zoek kan naar een andere?
Ik voel me namelijk zeer ongemakkelijk na het telefoongesprek met die psycholoog. Het stoort me heel erg dat zij niets wilde zeggen over het verschil tussen haar en een gewone psycholoog. Bovendien vroeg ze mij op een laat tijdstip in de avond. Ik vroeg of het ook 's ochtends kan, maar dat deed ze niet. 'En het was voor mijn eigen bestwil om het zo snel mogelijk te doen' bla bla bla. Ik heb er toch zelf om gevraagd om geholpen te worden??? Wat denkt dat mens nu? Dat ik gewoon thuis zit omdat ik geen zin heb om te werken?? Ik vind mijn werk leuk genoeg dat ik na een vakantie weer wil beginnen, dus breek me de bek niet open, denk ik dan.
(sorry, maar daar kan ik kwaad om worden)
Er zijn dus enkele obstakels: de eerste indruk is zeer slecht, dit schaad meteen al mijn vertrouwen in haar. Ik voel me gelokt door haar naar dat 1e gesprek omdat ze me niets door de telefoon wil vertellen. Daarnaast zit ik met het late tijdstip. Ik slaap altijd heel vroeg, ik heb zo laat niet meer de energie om zo'n slopend gesprek aan te gaan. Ik heb het gevoel dat zij en die arbo-arts mij allerlei dingen in de mond proberen te leggen die ik niet wil zeggen en waar ik ook niet achter sta.
Volgens mij heeft die arbo-arts niet het beste met mij voor, maar wel met het werk. 'Denk je echt dat je overspannen bent?' Op zo'n toon van: dat kan toch niet. En mij op die manier een antwoord ontlokken zodat ik aan mezelf ga twijfelen.
Bovendien kan ik me de hele dag gaan zitten druk maken en zenuwachtig zijn omdta ik 's avonds laat nog naar die psycholoog toe moet.
groetjes,
Dotje
zaterdag 13 februari 2010 om 18:35
Ik wil gewoon zelf graag met iemand praten die mijn situatie begrijpt en me handvaten kan aanreiken zodat ik weer energie kan opbouwen en mijn hoofd leeg kan maken.
En daarnaast weer eens wat leuke dingen kan doen en die ook kan onthouden. Ik wil weer kunnen genieten van dingen en dat de volgende dag ook nog zo voelen.
Ik heb nu gewon het gevoel dat die psycholoog er alles aan zal doen om mij zsm weer aan het werk te krijgen en daardoor vertrouw ik het niet. Als ik meer energie heb, ben ik de eerste in de rij om weer te gaan werken. Ik mis mijn collega's en werk nu wel al, maar ik weet dat als ik nu weer ga werken, ik verder van huis raak.
En daarnaast weer eens wat leuke dingen kan doen en die ook kan onthouden. Ik wil weer kunnen genieten van dingen en dat de volgende dag ook nog zo voelen.
Ik heb nu gewon het gevoel dat die psycholoog er alles aan zal doen om mij zsm weer aan het werk te krijgen en daardoor vertrouw ik het niet. Als ik meer energie heb, ben ik de eerste in de rij om weer te gaan werken. Ik mis mijn collega's en werk nu wel al, maar ik weet dat als ik nu weer ga werken, ik verder van huis raak.
zaterdag 13 februari 2010 om 18:41
Overigens is 'privé-omstandigheden' bij nader inzien toch niet zo privé, want als ik terugkijk wat ik de afgelopen jaren allemaal heb gedaan en hoe weinig tijd we hebben gehad om te genieten en leuke dingen te doen, is dat niet geheel allene de oorzaak.
Er zijn jaren geweest dat ik wel 60 a 70 uur per week werkte. Omdat het nu 40 uur per week is, wil dat nog niet zeggen dat mijn werk helemaal geen oorzaak is hieraan, geloof ik.
En misschien is het ook nog niet eens zo dat ik niet overspannen kan raken omdat ik mijn werk leuk vind. Het is wel een belasting, vooral emotioneel doordat ik met veel mensen en vooral veel lawaai werk. Ik moet constant alles in de gaten houden. Lichamelijk ben ik na een werkdag niet vaak uitgeput, maar emotioneel soms wel, met als oorzaak mijn werk.
Ik geloof dat ik net een enorme eye-opener heb gehad.
Het doet me in ieder geval goed om mijn gevoelens van me af te schrijven.
Er zijn jaren geweest dat ik wel 60 a 70 uur per week werkte. Omdat het nu 40 uur per week is, wil dat nog niet zeggen dat mijn werk helemaal geen oorzaak is hieraan, geloof ik.
En misschien is het ook nog niet eens zo dat ik niet overspannen kan raken omdat ik mijn werk leuk vind. Het is wel een belasting, vooral emotioneel doordat ik met veel mensen en vooral veel lawaai werk. Ik moet constant alles in de gaten houden. Lichamelijk ben ik na een werkdag niet vaak uitgeput, maar emotioneel soms wel, met als oorzaak mijn werk.
Ik geloof dat ik net een enorme eye-opener heb gehad.
Het doet me in ieder geval goed om mijn gevoelens van me af te schrijven.
zaterdag 13 februari 2010 om 18:47
Ik zou echt niet beginnen aan deze psychologe. Het vertrouwen is er nu al niet en je kunt daar toch niet open zijn omdat je niet zeker weet dat het onder 4 ogen blijft. Je hebt dat vertrouwen niet. Neem een neutrale, dat is veel beter.
anoniem_95845 wijzigde dit bericht op 13-02-2010 18:47
Reden: typfout
Reden: typfout
% gewijzigd
zaterdag 13 februari 2010 om 18:54
zaterdag 13 februari 2010 om 18:54
quote:hgjb schreef op 13 februari 2010 @ 18:47:
Ik zou echt niet beginnen aan deze psychologe. Het vertrouwen is er nu al niet en je kunt daar toch niet open zijn omdat je niet zeker weet dat het onder 4 ogen blijft. Je hebt dat vertrouwen niet. Neem een neutrale, dat is veel beter.
Kan dus niet. Zie post nummerzoveel van 15:36 uur.
En persoonlijk lijkt het me verstandig de psycholoog een kans te geven. Je baseert nu alles op 1 telefoongesprek, wie weet valt ze in gebruik gewoon goed mee en kan je prima bij haar terecht om aan jezelf te werken.
Ik zou echt niet beginnen aan deze psychologe. Het vertrouwen is er nu al niet en je kunt daar toch niet open zijn omdat je niet zeker weet dat het onder 4 ogen blijft. Je hebt dat vertrouwen niet. Neem een neutrale, dat is veel beter.
Kan dus niet. Zie post nummerzoveel van 15:36 uur.
En persoonlijk lijkt het me verstandig de psycholoog een kans te geven. Je baseert nu alles op 1 telefoongesprek, wie weet valt ze in gebruik gewoon goed mee en kan je prima bij haar terecht om aan jezelf te werken.
zaterdag 13 februari 2010 om 18:55
quote:Dotje84 schreef op 13 februari 2010 @ 18:54:
hgjb, dat gevoel heb ik ook. Maar ik vraag me af of dat kan en wat mijn werkgever dan gaat zeggen. Ik hoop dat zij dan ook inzien dat ik niet geholpen ben met een psycholoog bij wie ik mijn verhaal niet kwijt wil en aan wie ik twijfel.
xx Dotje
Alsjeblieft zeg, we hebben het over 1 telefoongesprek van, ik kop hem in, een minuut of 5?
Ga ewr nou maar gewoon eens een paar gesprekken hebben en als het dan niet werkt tussen jullie is het vroeg genoeg om aan de bel te trekken.
hgjb, dat gevoel heb ik ook. Maar ik vraag me af of dat kan en wat mijn werkgever dan gaat zeggen. Ik hoop dat zij dan ook inzien dat ik niet geholpen ben met een psycholoog bij wie ik mijn verhaal niet kwijt wil en aan wie ik twijfel.
xx Dotje
Alsjeblieft zeg, we hebben het over 1 telefoongesprek van, ik kop hem in, een minuut of 5?
Ga ewr nou maar gewoon eens een paar gesprekken hebben en als het dan niet werkt tussen jullie is het vroeg genoeg om aan de bel te trekken.
zaterdag 13 februari 2010 om 18:57
quote:Suze2 schreef op 13 februari 2010 @ 18:54:
[...]
Kan dus niet. Zie post nummerzoveel van 15:36 uur.
En persoonlijk lijkt het me verstandig de psycholoog een kans te geven. Je baseert nu alles op 1 telefoongesprek, wie weet valt ze in gebruik gewoon goed mee en kan je prima bij haar terecht om aan jezelf te werken.Maar zij heeft mij die psycholoog geregeld op mijn eigen verzoek...
[...]
Kan dus niet. Zie post nummerzoveel van 15:36 uur.
En persoonlijk lijkt het me verstandig de psycholoog een kans te geven. Je baseert nu alles op 1 telefoongesprek, wie weet valt ze in gebruik gewoon goed mee en kan je prima bij haar terecht om aan jezelf te werken.Maar zij heeft mij die psycholoog geregeld op mijn eigen verzoek...
zaterdag 13 februari 2010 om 18:59
Je hebt het over maar 4 dagen en een avond. Dat is toch niet zo heel weinig werk?
Als je altijd meer hebt gewerkt (en dus weinig vrije tijd had) en nu teruggegaan bent naar dit, kan ik me voorstellen dat je altijd heel veel energie in je werk hebt gestoken.
Onzin dat je te jong zou zijn om overspannen te zijn. Ik ben met 22 al doorgedraaid geweest. In deze (hectische) tijd zijn er wel meer twintigers die vastlopen.
Ik heb niet alles gelezen, misschien staat het antwoord al ergens. Sorry dan.
Is het geen optie om voor nu bij de huisarts gesprekken te hebben, tot je psycholoog tijd heeft? Misschien kan die je ook helpen te ontspannen. Niet slapen is echt funest en maakt alles alleen maar erger.
Als je altijd meer hebt gewerkt (en dus weinig vrije tijd had) en nu teruggegaan bent naar dit, kan ik me voorstellen dat je altijd heel veel energie in je werk hebt gestoken.
Onzin dat je te jong zou zijn om overspannen te zijn. Ik ben met 22 al doorgedraaid geweest. In deze (hectische) tijd zijn er wel meer twintigers die vastlopen.
Ik heb niet alles gelezen, misschien staat het antwoord al ergens. Sorry dan.
Is het geen optie om voor nu bij de huisarts gesprekken te hebben, tot je psycholoog tijd heeft? Misschien kan die je ook helpen te ontspannen. Niet slapen is echt funest en maakt alles alleen maar erger.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 13 februari 2010 om 19:02
quote:Dotje84 schreef op 13 februari 2010 @ 18:41:
Overigens is 'privé-omstandigheden' bij nader inzien toch niet zo privé, want als ik terugkijk wat ik de afgelopen jaren allemaal heb gedaan en hoe weinig tijd we hebben gehad om te genieten en leuke dingen te doen, is dat niet geheel allene de oorzaak.
Er zijn jaren geweest dat ik wel 60 a 70 uur per week werkte. Omdat het nu 40 uur per week is, wil dat nog niet zeggen dat mijn werk helemaal geen oorzaak is hieraan, geloof ik.
En misschien is het ook nog niet eens zo dat ik niet overspannen kan raken omdat ik mijn werk leuk vind. Het is wel een belasting, vooral emotioneel doordat ik met veel mensen en vooral veel lawaai werk. Ik moet constant alles in de gaten houden. Lichamelijk ben ik na een werkdag niet vaak uitgeput, maar emotioneel soms wel, met als oorzaak mijn werk.
Ik geloof dat ik net een enorme eye-opener heb gehad.
Het doet me in ieder geval goed om mijn gevoelens van me af te schrijven.
Hm.. herkenbaar. Ik vond ook dat ik niet overspannen kon zijn. Ik deed immers alles zittend (ja heel goed excuus).
Zittend werk, ik ZAT in de collegebanken, ik ZAT achter mijn bureau te studeren, ik ZAT te internetten, ik ZAT met mijn huisgenoten thee te drinken, ik ZAT op een kruk als ik uitging (want te moe om nog te dansen).
Ik zat in de trein en reisde heel NL door...
Maar ik had mezelf wijs gemaakt dat ik niet overspannen kon raken van een zittend bestaan.
Dat was dus niet waar...
Als jij enorm veel prikkels gehad hebt al die tijd, kun je daardoor ook overbelast zijn. Leuk werk of niet (ja mijn leven was ook heel leuk, alles was leuk, dat was het probleem een beetje)
Overigens is 'privé-omstandigheden' bij nader inzien toch niet zo privé, want als ik terugkijk wat ik de afgelopen jaren allemaal heb gedaan en hoe weinig tijd we hebben gehad om te genieten en leuke dingen te doen, is dat niet geheel allene de oorzaak.
Er zijn jaren geweest dat ik wel 60 a 70 uur per week werkte. Omdat het nu 40 uur per week is, wil dat nog niet zeggen dat mijn werk helemaal geen oorzaak is hieraan, geloof ik.
En misschien is het ook nog niet eens zo dat ik niet overspannen kan raken omdat ik mijn werk leuk vind. Het is wel een belasting, vooral emotioneel doordat ik met veel mensen en vooral veel lawaai werk. Ik moet constant alles in de gaten houden. Lichamelijk ben ik na een werkdag niet vaak uitgeput, maar emotioneel soms wel, met als oorzaak mijn werk.
Ik geloof dat ik net een enorme eye-opener heb gehad.
Het doet me in ieder geval goed om mijn gevoelens van me af te schrijven.
Hm.. herkenbaar. Ik vond ook dat ik niet overspannen kon zijn. Ik deed immers alles zittend (ja heel goed excuus).
Zittend werk, ik ZAT in de collegebanken, ik ZAT achter mijn bureau te studeren, ik ZAT te internetten, ik ZAT met mijn huisgenoten thee te drinken, ik ZAT op een kruk als ik uitging (want te moe om nog te dansen).
Ik zat in de trein en reisde heel NL door...
Maar ik had mezelf wijs gemaakt dat ik niet overspannen kon raken van een zittend bestaan.
Dat was dus niet waar...
Als jij enorm veel prikkels gehad hebt al die tijd, kun je daardoor ook overbelast zijn. Leuk werk of niet (ja mijn leven was ook heel leuk, alles was leuk, dat was het probleem een beetje)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
