Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 11:12
EV, wauw, wat een goed gesprek! Ik vind het heel knap dat je dat allemaal durft te zeggen, en dat het zo goed lukt om het uit te leggen.
Dat er weer een vriendin afhaakt, is wel echt rot. toen ik dat las, vroeg ik me af wat jullie deelden? Want als het bijvoorbeeld ook dingen zijn in jullie verleden, waar zij misschien ook mee worstelt is jouw vooruitgang misschien te confronterend voor haar? Niet dat ze het jou niet gunt, maar dat ze niet om kan gaan met haar eigen machteloosheid om zichzelf te helpen? Ik ken haar en jullie vriendschap niet, maar dat kwam bij mij op. Wat natuurlijk niet wegneemt dat het gewoon klote is.
EDIT: Maar het is absoluut niet zo dat je dan 'dus' maar weer moet gaan conformeren. Ik vind het juist hartstikke goed hoe je je aan het ontwikkelen bent, en keuzes probeert te maken die voor jou goed zijn. je hoeft je niet te verstoppen of anders voor te doen. Echte vrienden hebben recht op de echte EV! Ik zou het heel erg vinden als ik erachter kwam dat mijn vriendinnen voelen dat ze een masker op moeten hebben om 'recht' te hebben op vriendschap.
Dat er weer een vriendin afhaakt, is wel echt rot. toen ik dat las, vroeg ik me af wat jullie deelden? Want als het bijvoorbeeld ook dingen zijn in jullie verleden, waar zij misschien ook mee worstelt is jouw vooruitgang misschien te confronterend voor haar? Niet dat ze het jou niet gunt, maar dat ze niet om kan gaan met haar eigen machteloosheid om zichzelf te helpen? Ik ken haar en jullie vriendschap niet, maar dat kwam bij mij op. Wat natuurlijk niet wegneemt dat het gewoon klote is.
EDIT: Maar het is absoluut niet zo dat je dan 'dus' maar weer moet gaan conformeren. Ik vind het juist hartstikke goed hoe je je aan het ontwikkelen bent, en keuzes probeert te maken die voor jou goed zijn. je hoeft je niet te verstoppen of anders voor te doen. Echte vrienden hebben recht op de echte EV! Ik zou het heel erg vinden als ik erachter kwam dat mijn vriendinnen voelen dat ze een masker op moeten hebben om 'recht' te hebben op vriendschap.
vrijdag 10 februari 2017 om 11:15
quote:Elmervrouw schreef op 10 februari 2017 @ 10:29:
Het bevestigt ook mijn overtuiging dat ik dus niet mezelf mag zijn, zoals ik het voel en beleef; ik moet me aanpassen, niet buiten het straatje lopen 'zoals het hoort'. Dat is één conclusie die je uit deze situaties zou kunnen trekken. Ik zou me wel afvragen hoe realistisch dit is. Want hoe ik het lees: het bevestigt dat jij vriendschappen had waarbij je niet jezelf mocht en kon zijn, en alleen geaccepteerd werd als je binnen het straatje liep, je aanpaste en deed 'zoals het hoort'. Ik heb ook zulke vriendschappen blijkt sinds een tijdje. En ik ben ze wel liever kwijt dan rijk. Omdat ik ook heb gezien dat er vriendschappen kunnen zijn waarbij je mag zijn zoals je bent. Het gaat echt best wel niet goed met mij, en de vriendinnen die dat weten en contact blijven zoeken, zijn inderdaad op 1 hand te tellen. Maar dat zijn wel de waardevolle contacten, de mensen waar ik mij goed begin te voelen. Waarbij ik niet vooraf na moet denken over elk mogelijk scenario en leuk moet overkomen en gezellig en me aan moet passen etc etc.
Ik was er heel lang niet aan toe om zo te denken en zo te kiezen in vriendschappen. Maar dankzij de inzichten in dit topic, en het gebrek aan energie waardoor ik wel keuzes móet maken, gebeurt het automatisch dat ik bepaalde mensen niet meer zie, anderen minder, en anderen meer.
En het is voor mij ook nog ontdekken en aftasten hoor, ik ben er nog lang niet. Maar ik hoop dat je je conclusie van hierboven kunt bekijken en meten naar hoe waar die uitspraak is.
Sorry voor het lange verhaal, wat Snow en BB zeggen in minder woorden denk ik
En dat het pijnlijk is; absoluut, daar mag je ook de ruimte aan geven, zoveel veranderingen, ook qua relaties, dat doet natuurlijk wat met je
Het bevestigt ook mijn overtuiging dat ik dus niet mezelf mag zijn, zoals ik het voel en beleef; ik moet me aanpassen, niet buiten het straatje lopen 'zoals het hoort'. Dat is één conclusie die je uit deze situaties zou kunnen trekken. Ik zou me wel afvragen hoe realistisch dit is. Want hoe ik het lees: het bevestigt dat jij vriendschappen had waarbij je niet jezelf mocht en kon zijn, en alleen geaccepteerd werd als je binnen het straatje liep, je aanpaste en deed 'zoals het hoort'. Ik heb ook zulke vriendschappen blijkt sinds een tijdje. En ik ben ze wel liever kwijt dan rijk. Omdat ik ook heb gezien dat er vriendschappen kunnen zijn waarbij je mag zijn zoals je bent. Het gaat echt best wel niet goed met mij, en de vriendinnen die dat weten en contact blijven zoeken, zijn inderdaad op 1 hand te tellen. Maar dat zijn wel de waardevolle contacten, de mensen waar ik mij goed begin te voelen. Waarbij ik niet vooraf na moet denken over elk mogelijk scenario en leuk moet overkomen en gezellig en me aan moet passen etc etc.
Ik was er heel lang niet aan toe om zo te denken en zo te kiezen in vriendschappen. Maar dankzij de inzichten in dit topic, en het gebrek aan energie waardoor ik wel keuzes móet maken, gebeurt het automatisch dat ik bepaalde mensen niet meer zie, anderen minder, en anderen meer.
En het is voor mij ook nog ontdekken en aftasten hoor, ik ben er nog lang niet. Maar ik hoop dat je je conclusie van hierboven kunt bekijken en meten naar hoe waar die uitspraak is.
Sorry voor het lange verhaal, wat Snow en BB zeggen in minder woorden denk ik
En dat het pijnlijk is; absoluut, daar mag je ook de ruimte aan geven, zoveel veranderingen, ook qua relaties, dat doet natuurlijk wat met je
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 11:31
quote:Sunemom schreef op 10 februari 2017 @ 08:41:
Als ik echt mijn verhaal moet doen is het wel een soort emotieloos ingestudeerd stuk, dat kan ik niet anders. Staat ook altijd heel stom.
Het is stom van een hulpverlener om jou je verhaal te laten doen als een emotieloos ingestudeerd stuk. Ik heb dat ook altijd gedaan in therapie. En altijd kreeg ik dan te horen: wat knap dat je er zo goed over kunt praten. Terwijl daar echt niks knap aan is, dat hadden zij moeten doorzien (denk ik heel misschien achteraf).
Tot ik mijn huidige therapeut tegenkwam. Die vroeg niet naar mijn verhaal, dat kwam er stukje bij beetje uit. En moeilijker, want zij liet mij niet het bekende opdreunen. Ik begon natuurlijk wel met het bekende, vertrouwde, emotieloze, ingestudeerde. Maar dan onderbrak ze mij, en zei iets als: goh, dat lijkt me heel heftig voor je. En dan dacht ik: ja, vast, maar ik zal even verder vertellen. Dus zei ik weer een paar zinnen, en onderbrak ze me en zei iets als: wat betekende dat dan voor jou, dat je moeder zo tegen je deed? Eh, daar heb ik het niet over, dacht ik dan, ik ben gewoon bezig met mijn ingestudeerde verhaal. Dus dan gaf ik antwoord en probeerde ik m'n verhaal weer op te pakken, maar werd al moeilijker. En dan onderbrak ze me weer en zei iets van: dus je ouders brachten je elke keer naar de dader? En waar gingen zij dan naar toe? Dus dan legde ik dat uit (gefrustreerd dat ik wéér niet mijn emotieloze stuk kon voortzetten). En dan antwoordde ze daar iets op van: poeh, dus je ouders lieten je daar achter en gingen zelf naar (bedenk activiteit).
Nou ja, kortom: ze liet mij mijn mooie verhaal niet afmaken, wat keer op keer in therapie al eens verteld was. Ze reageerde niet op hoe ik het vertelde, ze reageerde op de inhoud. En liet mij erover nadenken en uiteindelijk thuis kwam daar het voelen nog bij..
Wat een goed idee trouwens dat je wilt gaan aangeven hoe het ging met de vorige therapeut, dat lijkt me heel belangrijk
Als ik echt mijn verhaal moet doen is het wel een soort emotieloos ingestudeerd stuk, dat kan ik niet anders. Staat ook altijd heel stom.
Het is stom van een hulpverlener om jou je verhaal te laten doen als een emotieloos ingestudeerd stuk. Ik heb dat ook altijd gedaan in therapie. En altijd kreeg ik dan te horen: wat knap dat je er zo goed over kunt praten. Terwijl daar echt niks knap aan is, dat hadden zij moeten doorzien (denk ik heel misschien achteraf).
Tot ik mijn huidige therapeut tegenkwam. Die vroeg niet naar mijn verhaal, dat kwam er stukje bij beetje uit. En moeilijker, want zij liet mij niet het bekende opdreunen. Ik begon natuurlijk wel met het bekende, vertrouwde, emotieloze, ingestudeerde. Maar dan onderbrak ze mij, en zei iets als: goh, dat lijkt me heel heftig voor je. En dan dacht ik: ja, vast, maar ik zal even verder vertellen. Dus zei ik weer een paar zinnen, en onderbrak ze me en zei iets als: wat betekende dat dan voor jou, dat je moeder zo tegen je deed? Eh, daar heb ik het niet over, dacht ik dan, ik ben gewoon bezig met mijn ingestudeerde verhaal. Dus dan gaf ik antwoord en probeerde ik m'n verhaal weer op te pakken, maar werd al moeilijker. En dan onderbrak ze me weer en zei iets van: dus je ouders brachten je elke keer naar de dader? En waar gingen zij dan naar toe? Dus dan legde ik dat uit (gefrustreerd dat ik wéér niet mijn emotieloze stuk kon voortzetten). En dan antwoordde ze daar iets op van: poeh, dus je ouders lieten je daar achter en gingen zelf naar (bedenk activiteit).
Nou ja, kortom: ze liet mij mijn mooie verhaal niet afmaken, wat keer op keer in therapie al eens verteld was. Ze reageerde niet op hoe ik het vertelde, ze reageerde op de inhoud. En liet mij erover nadenken en uiteindelijk thuis kwam daar het voelen nog bij..
Wat een goed idee trouwens dat je wilt gaan aangeven hoe het ging met de vorige therapeut, dat lijkt me heel belangrijk
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 11:37
Knuf, en anderen die reageerden op mijn verhaal over de verbroken 'vriendschappen': ik heb volgens mij nooit het gevoel gehad dat ik mij aanpaste bij deze vriendinnen, ik dacht dat ik (voor zover mogelijk) mezelf was, zeker de laatste jaren. En dat het goed zat, hoe vaak of weinig we elkaar ook zagen. Het is voor mij opvallend, dat er nu ineens mensen gaan afhaken waarmee ik dacht dat het goed zat. Dat geeft een heel onveilig eng gevoel; dat iedereen gewoon zomaar kan weggaan (.. en mij alleen laat..)
En ook geeft het weer de trigger: blijkbaar heb ik het dus niet goed (aan)gevoeld, klopt mijn gevoel dan wel ooit, hoe kan ik daarop vertrouwen? Misschien klopt mijn gevoel over vroeger ook wel niet, misschien zie of voel ik dingen verkeerd.
Als heldere volwassene zeg ik inderdaad: ik wil mezelf zijn, en niets meer verloochenen. Take it or leave it.
Maar oh wat komt er veel oude shit hierdoor naar boven.
En ook geeft het weer de trigger: blijkbaar heb ik het dus niet goed (aan)gevoeld, klopt mijn gevoel dan wel ooit, hoe kan ik daarop vertrouwen? Misschien klopt mijn gevoel over vroeger ook wel niet, misschien zie of voel ik dingen verkeerd.
Als heldere volwassene zeg ik inderdaad: ik wil mezelf zijn, en niets meer verloochenen. Take it or leave it.
Maar oh wat komt er veel oude shit hierdoor naar boven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 10 februari 2017 om 11:39
quote:Sofie1979 schreef op 10 februari 2017 @ 06:45:
En wij lezen jullie hier, als jullie willen schrijven.
Lief van je Sofie
En ook van de anderen die daarop volgden.
Tobbert, je bent ook zo lief altijd in je reacties en meedenkend
Hanke, Snow, BB, EV, Erniethelemaalbij, Sun, mooie, altijd lieve berichtjes, fijn ook voor mij om te lezen
Meelezers en andere schrijvers
En wij lezen jullie hier, als jullie willen schrijven.
Lief van je Sofie
En ook van de anderen die daarop volgden.
Tobbert, je bent ook zo lief altijd in je reacties en meedenkend
Hanke, Snow, BB, EV, Erniethelemaalbij, Sun, mooie, altijd lieve berichtjes, fijn ook voor mij om te lezen
Meelezers en andere schrijvers
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 11:41
quote:Erniethelemaalbij schreef op 10 februari 2017 @ 11:12:
Kennen jullie het dat je niet of pas na lange tijd kunt plassen? Zo irritant. Ik denk dat de stress hierbij n rol speelt.
Sterkte iedereen verder, ik lees jullie Ik had het juist andersom Erniethelemaal bij; ik had heel erg vaak het gevoel naar de wc te moeten en dan kwam er niks of weinig. Bij mij was het inderdaad stress gerelateerd. Alleen werd ik toen naar het ziekenhuis gestuurd, naar zo'n bekkenbodem specialist. Nou eerste afspraak, begint ze meteen over oefeningen in de buurt van je (onder)buik, bekken, dat gebied. Daarna heeft ze me nooit meer terug gezien
Kennen jullie het dat je niet of pas na lange tijd kunt plassen? Zo irritant. Ik denk dat de stress hierbij n rol speelt.
Sterkte iedereen verder, ik lees jullie Ik had het juist andersom Erniethelemaal bij; ik had heel erg vaak het gevoel naar de wc te moeten en dan kwam er niks of weinig. Bij mij was het inderdaad stress gerelateerd. Alleen werd ik toen naar het ziekenhuis gestuurd, naar zo'n bekkenbodem specialist. Nou eerste afspraak, begint ze meteen over oefeningen in de buurt van je (onder)buik, bekken, dat gebied. Daarna heeft ze me nooit meer terug gezien
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 11:52
Straks dus naar nieuwe therapeut, ben best wel gespannen.
Ze heeft mijn e-mail gelezen die ik in eerste instantie naar oude therapeut gestuurd had.
En ze heeft de vragenlijst over emdr ook ontvangen.
Ze zei over beiden dat we het er straks over gingen hebben,
en dat we gaan kijken wat we kunnen doen om me gerust te stellen.
Waar ik dat eerst echt een heel goed idee vond, verandert die mening per minuut die dichterbij de afspraak komt
Vriend zei begin van de week: kun je de tijd even doorgeven van vrijdag, dan ga ik proberen erbij te zijn. Toen zei ik: och dat hoeft niet, ik heb haar nu immers al een keer gezien. Maar hij heeft toch geregeld dat hij mee kan en nu ben ik daar stiekem heel blij mee. Terwijl het ondertussen nog steeds heel kinderachtig voelt, dat ik me veiliger voel als hij er bij is.
Ik heb hem verteld dat ik eigenlijk niet over die emdr vragen en die mail mag praten met nieuwe therapeut, van de gedachten. Dat ze tijdens zo'n sessie wat op de achtergrond aanwezig zijn, maar zodra het over serieuze zaken gaat, ze het roer overnemen (mooie beeldspraak van hier geleerd ). En dat ik thuis de wind van voren krijg van de gedachten. Dat ik daarom best wel er tegenop zag. Toen zei vriend; misschien is het wel handig dat ze dat weet, dat kan ik wel even benoemen?
Daar ben ik dan weer heel blij mee, want ik mag zelf niet over ze praten, en al helemaal niet met zo'n therapeut. En tegelijk voel ik me dan weer zo stom, dat ik het zelf niet kan zeggen. Omdat zij niet de baas zouden moeten zijn, maar ik weet toch al dat ik dan dichtklap. En opschrijven had vriend als suggestie gegeven, maar dat vind ik nog enger, omdat het dan zwart op wit staat.
Dus eigenlijk hoef ik nu niet meer gespannen te zijn, want vriend gaat mee, ze heeft de e-mails, en het stuk van de gedachten is ook ondervangen. En toch word ik steeds meer gespannen en denk ik: stel je niet zo aan, het stelt niks voor. En tegelijk stelt het voor mij heel veel voor, want de dingen die ik gestuurd heb wil ik graag over praten, maar tegelijk natuurlijk niet. Best wel verwarrend.
Ze heeft mijn e-mail gelezen die ik in eerste instantie naar oude therapeut gestuurd had.
En ze heeft de vragenlijst over emdr ook ontvangen.
Ze zei over beiden dat we het er straks over gingen hebben,
en dat we gaan kijken wat we kunnen doen om me gerust te stellen.
Waar ik dat eerst echt een heel goed idee vond, verandert die mening per minuut die dichterbij de afspraak komt
Vriend zei begin van de week: kun je de tijd even doorgeven van vrijdag, dan ga ik proberen erbij te zijn. Toen zei ik: och dat hoeft niet, ik heb haar nu immers al een keer gezien. Maar hij heeft toch geregeld dat hij mee kan en nu ben ik daar stiekem heel blij mee. Terwijl het ondertussen nog steeds heel kinderachtig voelt, dat ik me veiliger voel als hij er bij is.
Ik heb hem verteld dat ik eigenlijk niet over die emdr vragen en die mail mag praten met nieuwe therapeut, van de gedachten. Dat ze tijdens zo'n sessie wat op de achtergrond aanwezig zijn, maar zodra het over serieuze zaken gaat, ze het roer overnemen (mooie beeldspraak van hier geleerd ). En dat ik thuis de wind van voren krijg van de gedachten. Dat ik daarom best wel er tegenop zag. Toen zei vriend; misschien is het wel handig dat ze dat weet, dat kan ik wel even benoemen?
Daar ben ik dan weer heel blij mee, want ik mag zelf niet over ze praten, en al helemaal niet met zo'n therapeut. En tegelijk voel ik me dan weer zo stom, dat ik het zelf niet kan zeggen. Omdat zij niet de baas zouden moeten zijn, maar ik weet toch al dat ik dan dichtklap. En opschrijven had vriend als suggestie gegeven, maar dat vind ik nog enger, omdat het dan zwart op wit staat.
Dus eigenlijk hoef ik nu niet meer gespannen te zijn, want vriend gaat mee, ze heeft de e-mails, en het stuk van de gedachten is ook ondervangen. En toch word ik steeds meer gespannen en denk ik: stel je niet zo aan, het stelt niks voor. En tegelijk stelt het voor mij heel veel voor, want de dingen die ik gestuurd heb wil ik graag over praten, maar tegelijk natuurlijk niet. Best wel verwarrend.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 12:13
quote:Elmervrouw schreef op 10 februari 2017 @ 11:37:
[....]
Dat geeft een heel onveilig eng gevoel; dat iedereen gewoon zomaar kan weggaan (.. en mij alleen laat..)
Als heldere volwassene zeg ik inderdaad: ik wil mezelf zijn, en niets meer verloochenen. Take it or leave it.
Maar oh wat komt er veel oude shit hierdoor naar boven.
Goed zo Elmervrouw, dat alleen al is enorme winst, dat heb je bereikt de afgelopen maanden, toch?
Verder herken ik de 'shit die bovenkomt' wel. Dat onveilige dat iedereen zo maar weg kan gaan. En tóch heb ik dat een paar keer ervaren en ben tot de conclusie gekomen dat mijn leven alsnog doorgaat. Dat ik blijf functioneren, dat ik andere mensen leer kennen, dat er geen aardverschuiving plaats vindt. Alsnog vind ik het hele moeilijke emoties, want: waarom zou je iemand toelaten als diegene toch zomaar weg kan gaan? Is het niet stom om iemand te vertrouwen, met het risico dat diegene een dag later weg kan zijn? Ik weet niet hoe ik dat moet verwoorden, maar ik herken het wel...
[....]
Dat geeft een heel onveilig eng gevoel; dat iedereen gewoon zomaar kan weggaan (.. en mij alleen laat..)
Als heldere volwassene zeg ik inderdaad: ik wil mezelf zijn, en niets meer verloochenen. Take it or leave it.
Maar oh wat komt er veel oude shit hierdoor naar boven.
Goed zo Elmervrouw, dat alleen al is enorme winst, dat heb je bereikt de afgelopen maanden, toch?
Verder herken ik de 'shit die bovenkomt' wel. Dat onveilige dat iedereen zo maar weg kan gaan. En tóch heb ik dat een paar keer ervaren en ben tot de conclusie gekomen dat mijn leven alsnog doorgaat. Dat ik blijf functioneren, dat ik andere mensen leer kennen, dat er geen aardverschuiving plaats vindt. Alsnog vind ik het hele moeilijke emoties, want: waarom zou je iemand toelaten als diegene toch zomaar weg kan gaan? Is het niet stom om iemand te vertrouwen, met het risico dat diegene een dag later weg kan zijn? Ik weet niet hoe ik dat moet verwoorden, maar ik herken het wel...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 12:23
quote:Sofie1979 schreef op 10 februari 2017 @ 06:45:
Lieve Knuff en VivaFleur, alle goeds voor jullie vandaag bij de psycholoog/coach. Ik wens jullie expres geen sterkte of succes, want dat heb je juist bij die mensen niet nodig. Dus: veel kwetsbaarheid, openheid en dat wat nog meer nodig is om de hulp van deze mensen toe te laten.
En wij lezen jullie hier, als jullie willen schrijven.
Fijne dag allemaal!Sluit ik me ook helemaal bij aan!
Lieve Knuff en VivaFleur, alle goeds voor jullie vandaag bij de psycholoog/coach. Ik wens jullie expres geen sterkte of succes, want dat heb je juist bij die mensen niet nodig. Dus: veel kwetsbaarheid, openheid en dat wat nog meer nodig is om de hulp van deze mensen toe te laten.
En wij lezen jullie hier, als jullie willen schrijven.
Fijne dag allemaal!Sluit ik me ook helemaal bij aan!
vrijdag 10 februari 2017 om 12:46
quote:SF_ schreef op 10 februari 2017 @ 10:09:
Hebben jullie ook altijd zo'n hekel aan mensen over de vloer die iets in het huis moeten doen? Zelfs als ze aardig zijn voel ik me overweldigd. Het huis meteen onveilig. Meteen hangen er overal niet uitgesproken oordelen over hoe rommelig het is en hoe ik niet voldoe. Ik weet dat ik dat zelf bedenk. Maar dat helpt niet echt. Vanmiddag komen ze terug om het af te maken, een tijdstip konden ze niet noemen. Dus ik weet hoe de rest van vandaag gaat verlopen: constante spanning in mijn rug en nek tot ze eindelijk weer weg zijn. Hoe verander ik dit?
dat herken ik zeker!
Verschrikkelijk vind ik het! Ben ook altijd erg gespannen, bang en vind het doodeng.
Een aantal jaar terug hebben lieve topic-maatjes mij door zo'n situatie heen gesleurd. Was continu met ze in contact hier op het forum en telefoon. Het voelde een stuk minder eenzaam en had soms echt het gevoel alsof ze bij me waren.
Echt heel fijn was dat toen!
Dat kan hier ook Snow!
Hebben jullie ook altijd zo'n hekel aan mensen over de vloer die iets in het huis moeten doen? Zelfs als ze aardig zijn voel ik me overweldigd. Het huis meteen onveilig. Meteen hangen er overal niet uitgesproken oordelen over hoe rommelig het is en hoe ik niet voldoe. Ik weet dat ik dat zelf bedenk. Maar dat helpt niet echt. Vanmiddag komen ze terug om het af te maken, een tijdstip konden ze niet noemen. Dus ik weet hoe de rest van vandaag gaat verlopen: constante spanning in mijn rug en nek tot ze eindelijk weer weg zijn. Hoe verander ik dit?
dat herken ik zeker!
Verschrikkelijk vind ik het! Ben ook altijd erg gespannen, bang en vind het doodeng.
Een aantal jaar terug hebben lieve topic-maatjes mij door zo'n situatie heen gesleurd. Was continu met ze in contact hier op het forum en telefoon. Het voelde een stuk minder eenzaam en had soms echt het gevoel alsof ze bij me waren.
Echt heel fijn was dat toen!
Dat kan hier ook Snow!
vrijdag 10 februari 2017 om 13:13
vrijdag 10 februari 2017 om 13:24
vrijdag 10 februari 2017 om 13:29
vrijdag 10 februari 2017 om 13:35
EV miaschien een rare vraag, maar speelt de overgang ook een rol? In de zin dat je fysiek maar ook mentaal daarin grote veranderingen kan doormaken...
Wat ik niet snap is dat de afgehaakte vrienden je niet steunen, niet de noodzaak bij jou zagen voor de veranderingen en keuzes die jij maakte... Ik ben me bewust dat liefde vrij laat, een mate van onvoorwaardelijkheid inhoudt. En dat ikzelf aan de bak moet als ik merk dat ik in voorwaardelijkheid schiet. Mijn vtienden zijn meer dan wen soort decor/beeld wat ik van ze heb. Dat is soms pijnlijk eenzaam en soms bijzonder mooi.
Wat ik niet snap is dat de afgehaakte vrienden je niet steunen, niet de noodzaak bij jou zagen voor de veranderingen en keuzes die jij maakte... Ik ben me bewust dat liefde vrij laat, een mate van onvoorwaardelijkheid inhoudt. En dat ikzelf aan de bak moet als ik merk dat ik in voorwaardelijkheid schiet. Mijn vtienden zijn meer dan wen soort decor/beeld wat ik van ze heb. Dat is soms pijnlijk eenzaam en soms bijzonder mooi.
