Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 13:50
vrijdag 10 februari 2017 om 14:27
Hoi!
Mag ik als eerste even kwijt dat jullie kanjers zijn? Bij deze! Verre van makkelijk om elke dag opnieuw de strijd aan te gaan. Simpelweg zeggen dat het nou eenmaal elke ochtend licht wordt is niet genoeg. Het kost kracht om je ogen open te houden en uit bed te stappen. Heel veel kracht en energie. Toch zal het meestal lukken. En soms ook gewoon helemaal niet. Dat mag.
Tenminste dat is wat ik mezelf blijf vertellen. Al merk ik dat ik niet altijd wil luisteren. Voel ik mezelf alsnog een niksnut. Terwijl verwerken me alles kost.
Ook hier verloren vriendschappen en helaas ook familie. Voor zo ver dat kán heb ik de laatste tijd wel het gevoel dat het mijn keuze is. Dat ik mezelf meer waard vind dan dat. Ik mag mezelf zijn. In hun buurt is dat onmogelijk gebleken. Het heeft me jaren gekost om dat in te zien. Mijn klachten komen voornamelijk voort uit mijn jeugd en ik herken me in Knuffelbeertje. Ook hier nam het begrip voor mijn moeder te veel ruimte in voor mij om te groeien.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik deze fase van mijn leven ging zien voor wat het is; Me-time.
Nu kan ik dat de meeste tijd wel accepteren en de ruimte nemen die ik nodig heb. Dat is héél erg veel. Zó veel dat ik me soms bezwaard voel om die te nemen. Gelukkig kan ik dat nu wel.
Zou het fijn vinden wanneer ik met jullie mee mag schrijven. Ik schrijf momenteel enorm veel met mijn vriend en hoewel het superfijn is dat het mag en kan voel ik ook de behoefte die druk op hem wat te verminderen. Al is het maar voor mijn eigen gevoel want hij heeft zijn weg met mij al lang gevonden. Andersom geldt dat helaas totaal niet. Ik heb zo veel moeite met nabijheid en intimiteit dat we elkaar alleen digitaal spreken en zelfs dát is soms te dichtbij.
Voorheen had ik relaties met mannen die emotioneel totaal afwezig en zelfs destructief voor me waren. Opzoeken wat bekend is en aantrekken wat je denkt waard te zijn.
Vooral ook; níét hoeven voelen. Wat ik hier ook lees en heel erg herken; therapeuten altijd weten te omzeilen om de pijnpunten niet te hoeven raken. Die tijd is voor mij voorgoed voorbij. Blijkbaar was het voor mij voelen van oprechte liefde dat maakte dat ik niet anders kon dan alles binnen laten. Héél erg heftig.
Liefde is ook iets dat mij héél erg bang maakt. Ten eerste omdat het te heftig is vanwege het onbekende en ten tweede omdat ik 'liefde' associeer met pijn en levensgevaar omdat dát is wat ik gekend heb.
Het gaat met babystapjes. Héél erg langzaam. Het heeft ook heel lang geduurd voordat hij mijn vertrouwen gewonnen had en het kost soms nóg moeite om het te geven. Al gaat het steeds beter omdat ik steeds meer vertrouwen in mezelf heb. Dat is hierin het grootste struikelblok. Mijn zelfvertrouwen en gevoel voor eigenwaarde.
Weten dat het echt op een bepaalde manier wel goed komt is heel vaak niet voldoende om me door de dag heen te helpen. Daarvoor is de pijn van de vele verliezen te groot. Ondanks dat ik zó ontzettend dankbaar ben voor alles dat ik wat mezelf betreft al heb gewonnen.
Hopelijk gaat hier schrijven me brengen wat ik hoop te krijgen. Rust en troost door het vinden van herkenning bij anderen en een klein beetje meer gevoel van onafhankelijkheid en het idee te veel te vragen van mijn partner.
Al blijft het bijzonder om te merken hoe voor sommige mensen echt niéts te veel lijkt. Dat kende ik totaal niet.
Mag ik als eerste even kwijt dat jullie kanjers zijn? Bij deze! Verre van makkelijk om elke dag opnieuw de strijd aan te gaan. Simpelweg zeggen dat het nou eenmaal elke ochtend licht wordt is niet genoeg. Het kost kracht om je ogen open te houden en uit bed te stappen. Heel veel kracht en energie. Toch zal het meestal lukken. En soms ook gewoon helemaal niet. Dat mag.
Tenminste dat is wat ik mezelf blijf vertellen. Al merk ik dat ik niet altijd wil luisteren. Voel ik mezelf alsnog een niksnut. Terwijl verwerken me alles kost.
Ook hier verloren vriendschappen en helaas ook familie. Voor zo ver dat kán heb ik de laatste tijd wel het gevoel dat het mijn keuze is. Dat ik mezelf meer waard vind dan dat. Ik mag mezelf zijn. In hun buurt is dat onmogelijk gebleken. Het heeft me jaren gekost om dat in te zien. Mijn klachten komen voornamelijk voort uit mijn jeugd en ik herken me in Knuffelbeertje. Ook hier nam het begrip voor mijn moeder te veel ruimte in voor mij om te groeien.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik deze fase van mijn leven ging zien voor wat het is; Me-time.
Nu kan ik dat de meeste tijd wel accepteren en de ruimte nemen die ik nodig heb. Dat is héél erg veel. Zó veel dat ik me soms bezwaard voel om die te nemen. Gelukkig kan ik dat nu wel.
Zou het fijn vinden wanneer ik met jullie mee mag schrijven. Ik schrijf momenteel enorm veel met mijn vriend en hoewel het superfijn is dat het mag en kan voel ik ook de behoefte die druk op hem wat te verminderen. Al is het maar voor mijn eigen gevoel want hij heeft zijn weg met mij al lang gevonden. Andersom geldt dat helaas totaal niet. Ik heb zo veel moeite met nabijheid en intimiteit dat we elkaar alleen digitaal spreken en zelfs dát is soms te dichtbij.
Voorheen had ik relaties met mannen die emotioneel totaal afwezig en zelfs destructief voor me waren. Opzoeken wat bekend is en aantrekken wat je denkt waard te zijn.
Vooral ook; níét hoeven voelen. Wat ik hier ook lees en heel erg herken; therapeuten altijd weten te omzeilen om de pijnpunten niet te hoeven raken. Die tijd is voor mij voorgoed voorbij. Blijkbaar was het voor mij voelen van oprechte liefde dat maakte dat ik niet anders kon dan alles binnen laten. Héél erg heftig.
Liefde is ook iets dat mij héél erg bang maakt. Ten eerste omdat het te heftig is vanwege het onbekende en ten tweede omdat ik 'liefde' associeer met pijn en levensgevaar omdat dát is wat ik gekend heb.
Het gaat met babystapjes. Héél erg langzaam. Het heeft ook heel lang geduurd voordat hij mijn vertrouwen gewonnen had en het kost soms nóg moeite om het te geven. Al gaat het steeds beter omdat ik steeds meer vertrouwen in mezelf heb. Dat is hierin het grootste struikelblok. Mijn zelfvertrouwen en gevoel voor eigenwaarde.
Weten dat het echt op een bepaalde manier wel goed komt is heel vaak niet voldoende om me door de dag heen te helpen. Daarvoor is de pijn van de vele verliezen te groot. Ondanks dat ik zó ontzettend dankbaar ben voor alles dat ik wat mezelf betreft al heb gewonnen.
Hopelijk gaat hier schrijven me brengen wat ik hoop te krijgen. Rust en troost door het vinden van herkenning bij anderen en een klein beetje meer gevoel van onafhankelijkheid en het idee te veel te vragen van mijn partner.
Al blijft het bijzonder om te merken hoe voor sommige mensen echt niéts te veel lijkt. Dat kende ik totaal niet.
vrijdag 10 februari 2017 om 15:25
Bedankt voor jullie warme welkom.
Het is ook verdrietig. Daarom fijn om herkenning te vinden. Dat maakt het net wat makkelijker dragen. Dat zullen jullie vast beamen. Pijn is nogal eenzaam. Gelukkig. Want ik gun het ook niemand.
Mijn naam. Dankjewel. Het voelt zo. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat was mijn grootste leerpunt.
Het is ook verdrietig. Daarom fijn om herkenning te vinden. Dat maakt het net wat makkelijker dragen. Dat zullen jullie vast beamen. Pijn is nogal eenzaam. Gelukkig. Want ik gun het ook niemand.
Mijn naam. Dankjewel. Het voelt zo. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat was mijn grootste leerpunt.
vrijdag 10 februari 2017 om 16:37
vrijdag 10 februari 2017 om 17:20
Is het nu klaar in je huis snow?
Hoe was het gesprek knuffel?
EV na mijn scheiding ging dat ik zo. Ik heb nog maar 1 vriendin die mijn ex ook meegemaakt heeft, verder zijn al mijn vriendschappen van na die tijd. Het is nog veel te vroeg voor 'het is beter enzo', maar misschien heeft het je een houvast dat het bij het proces lijkt te horen en niet aan jou als persoon ligt
Welkom waardevoller!
Ik had vandaag mijn eerste studiedag weer een ik ben zo verdrietig nu. Een enorme confrontatie met hoe direct het eigenlijk gaat. Geen concentratie, constante paniek, vluchtwegen zoeken. Voor het overlijden van mijn dochter was dit mijn wereld. Gezin, studie, werk, druk sociaal leven. Ik was altijd bezig en niets was ooit teveel. En nu voel ik me zo vreselijk, niks lukt, ik ben alleen maar doodsbang.
Hoe was het gesprek knuffel?
EV na mijn scheiding ging dat ik zo. Ik heb nog maar 1 vriendin die mijn ex ook meegemaakt heeft, verder zijn al mijn vriendschappen van na die tijd. Het is nog veel te vroeg voor 'het is beter enzo', maar misschien heeft het je een houvast dat het bij het proces lijkt te horen en niet aan jou als persoon ligt
Welkom waardevoller!
Ik had vandaag mijn eerste studiedag weer een ik ben zo verdrietig nu. Een enorme confrontatie met hoe direct het eigenlijk gaat. Geen concentratie, constante paniek, vluchtwegen zoeken. Voor het overlijden van mijn dochter was dit mijn wereld. Gezin, studie, werk, druk sociaal leven. Ik was altijd bezig en niets was ooit teveel. En nu voel ik me zo vreselijk, niks lukt, ik ben alleen maar doodsbang.
vrijdag 10 februari 2017 om 17:39
quote:hanke321 schreef op 10 februari 2017 @ 13:29:
Lieve Knuff...oak je goed aan deze kennismaking met 'peut. Heb je ook een plan voor daarna, wanneer en hoeveel medicatie je neemt, of je een lieve vriendin gaat ziet (of niet), hoe je beslist wat nodig is?
Ik wilde me vaak zó goed voorbereiden dat ik vergat dat ik ook zoiets als nazorg nodig had...
Goed om de volgende keer bij stil te staan, dank je Hanke.
En anderen ook allemaal bedankt voor de steunende woorden, jullie zijn kanjers
Welkom Waardevoller, fijn dat je meeschrijft!
Sun herkenbaar, moeilijk is het te beseffen dat je zoveel minder kunt dan voorheen..
Snow, ik hoop dat de rust terug is gekeerd in je huis
Lieve Knuff...oak je goed aan deze kennismaking met 'peut. Heb je ook een plan voor daarna, wanneer en hoeveel medicatie je neemt, of je een lieve vriendin gaat ziet (of niet), hoe je beslist wat nodig is?
Ik wilde me vaak zó goed voorbereiden dat ik vergat dat ik ook zoiets als nazorg nodig had...
Goed om de volgende keer bij stil te staan, dank je Hanke.
En anderen ook allemaal bedankt voor de steunende woorden, jullie zijn kanjers
Welkom Waardevoller, fijn dat je meeschrijft!
Sun herkenbaar, moeilijk is het te beseffen dat je zoveel minder kunt dan voorheen..
Snow, ik hoop dat de rust terug is gekeerd in je huis
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 10 februari 2017 om 18:00
Knuffel, ben je wel in je huis? Of moet je nog wachten tot de slotenmaker de deur open heeft?
Snow, fijn dat vriend zo patatjes gaat halen. Doe je het lekker rustig aan vanavond?
Sun, : hug: accepteren dat dingen niet meer zijn wat ze waren en wat je nog steeds wil dat ze zijn, is een bittere pil die maar moeilijk te slikken is. Als jouw paniek en angst en je mans depressie op een gegeven moment beter worden, kun je echt wel weer beter gaan voelen. Niet hetzelfde, maar wel (veel) beter dan nu. Dat hoop ik in ieder geval. Maak je niet teveel zorgen voor maandag, probeer het een beetje rustig aan te doen.
Snow, fijn dat vriend zo patatjes gaat halen. Doe je het lekker rustig aan vanavond?
Sun, : hug: accepteren dat dingen niet meer zijn wat ze waren en wat je nog steeds wil dat ze zijn, is een bittere pil die maar moeilijk te slikken is. Als jouw paniek en angst en je mans depressie op een gegeven moment beter worden, kun je echt wel weer beter gaan voelen. Niet hetzelfde, maar wel (veel) beter dan nu. Dat hoop ik in ieder geval. Maak je niet teveel zorgen voor maandag, probeer het een beetje rustig aan te doen.
tobbert wijzigde dit bericht op 10-02-2017 19:04
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
vrijdag 10 februari 2017 om 18:23
vrijdag 10 februari 2017 om 18:38
Welkom Waardevoller.
Mooie naam inderdaad.
Hoop voor jullie dat werkzaamheden in huis intussen klaar zijn en je weer rust hebt.
Hier vanmiddag gesprek met poh2 gehad. Het is gewoon praten-over en er is meer nodig, dat vond zij, en poh1 (degene die ziek was, ik heb nu volgende week weer een afspraak met haar) ook. Poh2 had namelijk al overlegd over mij. Verder voelde ik me niet echt op mijn gemak. Dan zit ik te lachen om maar niks te voelen, heel stom. Het is me duidelijk dat door de omstandigheden van de laatste maanden (ex en zoon in NL en daten) heel veel verschillende dingen getriggerd worden en het allemaal door elkaar loopt in mijn hoofd. Dat het onrust in mijn lijf en hoofd geeft en dat ik daarom al die tijd al zo slecht slaap. Rationeel alles helder, maar met al mijn gevoel kan ik niet omgaan. Ik schaam me wel om weer therapie nodig te hebben, maar dat moest ik zo niet zien, zei ze.
Hanke, zou best kunnen meespelen ja. Gezien mijn leeftijd is het al jaren aan het rommelen. Ik heb er, naast veranderende menstruatie, verder eigenijk geen last van, maar het zou natuurlijk heel goed kunnen dat die hormonen toch aardig overhoop liggen zonder dat ik er veel van merk (kan dat? geen idee).
Mooie naam inderdaad.
Hoop voor jullie dat werkzaamheden in huis intussen klaar zijn en je weer rust hebt.
Hier vanmiddag gesprek met poh2 gehad. Het is gewoon praten-over en er is meer nodig, dat vond zij, en poh1 (degene die ziek was, ik heb nu volgende week weer een afspraak met haar) ook. Poh2 had namelijk al overlegd over mij. Verder voelde ik me niet echt op mijn gemak. Dan zit ik te lachen om maar niks te voelen, heel stom. Het is me duidelijk dat door de omstandigheden van de laatste maanden (ex en zoon in NL en daten) heel veel verschillende dingen getriggerd worden en het allemaal door elkaar loopt in mijn hoofd. Dat het onrust in mijn lijf en hoofd geeft en dat ik daarom al die tijd al zo slecht slaap. Rationeel alles helder, maar met al mijn gevoel kan ik niet omgaan. Ik schaam me wel om weer therapie nodig te hebben, maar dat moest ik zo niet zien, zei ze.
Hanke, zou best kunnen meespelen ja. Gezien mijn leeftijd is het al jaren aan het rommelen. Ik heb er, naast veranderende menstruatie, verder eigenijk geen last van, maar het zou natuurlijk heel goed kunnen dat die hormonen toch aardig overhoop liggen zonder dat ik er veel van merk (kan dat? geen idee).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 10 februari 2017 om 18:56
quote:Sunemom schreef op 10 februari 2017 @ 17:20:
[...]
Ik had vandaag mijn eerste studiedag weer een ik ben zo verdrietig nu. Een enorme confrontatie met hoe direct het eigenlijk gaat. Geen concentratie, constante paniek, vluchtwegen zoeken. Voor het overlijden van mijn dochter was dit mijn wereld. Gezin, studie, werk, druk sociaal leven. Ik was altijd bezig en niets was ooit teveel. En nu voel ik me zo vreselijk, niks lukt, ik ben alleen maar doodsbang. Lieve Sun, Ik wil je dit zeggen: het wordt waarschijnlijk nooit meer zoals het was, maar dat wil niet zeggen dat het niet prachtig kan worden. Dat wat je schrijft, voelt ontzettend verdrietig. Tegelijkertijd zegt het me dat er ergens een 'wil' in je zit. Een wil om het onacceptabele te accepteren en te gaan leven. Niet het leven wat je had, niet het mooiste leven wat je je had kunnen indenken. Maar misschien wel het mooiste leven voor nu.
[...]
Ik had vandaag mijn eerste studiedag weer een ik ben zo verdrietig nu. Een enorme confrontatie met hoe direct het eigenlijk gaat. Geen concentratie, constante paniek, vluchtwegen zoeken. Voor het overlijden van mijn dochter was dit mijn wereld. Gezin, studie, werk, druk sociaal leven. Ik was altijd bezig en niets was ooit teveel. En nu voel ik me zo vreselijk, niks lukt, ik ben alleen maar doodsbang. Lieve Sun, Ik wil je dit zeggen: het wordt waarschijnlijk nooit meer zoals het was, maar dat wil niet zeggen dat het niet prachtig kan worden. Dat wat je schrijft, voelt ontzettend verdrietig. Tegelijkertijd zegt het me dat er ergens een 'wil' in je zit. Een wil om het onacceptabele te accepteren en te gaan leven. Niet het leven wat je had, niet het mooiste leven wat je je had kunnen indenken. Maar misschien wel het mooiste leven voor nu.
vrijdag 10 februari 2017 om 19:06
quote:Elmervrouw schreef op 10 februari 2017 @ 11:37:
[...]
ik heb volgens mij nooit het gevoel gehad dat ik mij aanpaste bij deze vriendinnen, ik dacht dat ik (voor zover mogelijk) mezelf was, zeker de laatste jaren. En dat het goed zat, hoe vaak of weinig we elkaar ook zagen. Het is voor mij opvallend, dat er nu ineens mensen gaan afhaken waarmee ik dacht dat het goed zat. Dat geeft een heel onveilig eng gevoel; dat iedereen gewoon zomaar kan weggaan (.. en mij alleen laat..)
En ook geeft het weer de trigger: blijkbaar heb ik het dus niet goed (aan)gevoeld, klopt mijn gevoel dan wel ooit, hoe kan ik daarop vertrouwen? Misschien klopt mijn gevoel over vroeger ook wel niet, misschien zie of voel ik dingen verkeerd.
EV, ik heb net even je posts 'bijgelezen'. Wat verdrietig dat dit juist nu gebeurt. Toen ik dit stukje hierboven las, bedacht ik me het volgende:
Je zegt zelf dat je nooit het gevoel hebt gehad dat je je aanpaste en weet je, misschien klopt dit gevoel wel. Misschien hoorden deze vriendinnen bij je 'oude' leven, waarin je was wie je was. Je maakt de laatste tijd andere keuzes, geeft richting op een nieuwe manier. Daardoor is je leven veranderd en misschien ben jij ook wel veranderd. Jouw vriendinnen horen bij de 'oude EV'. Dit wil niet zeggen dat ze de manier waarop je je leven nu inricht, afkeuren, maar het kan wel zijn dat deze manier niet bij hen past. Ze leren een kant van je kennen die ze niet eerder hebben gezien. Wellicht zitten zij niet op deze kant te wachten.
Dit wil niet zeggen dat je de verkeerde richting bent ingeslagen.
Nieuwe richting, nieuwe kansen, nieuwe mensen in je leven.
Heel verdrietig dat je nu geen steun en support krijgt van 'oude' mensen om je heen. Het biedt je wel kansen: nieuwe mensen ontmoeten die de kanten van jezelf die je nu meer laat zien, wel waarderen. Ik ken je niet van vroeger en niet IRL, maar ik ken je wel van nu en van dit topic. Ik waardeer je zeker wel.
Fijn dat het gesprek met poh2 is geweest. En dat je nu weer terug kunt naar poh1 en er waarschijnlijk ook iets anders in gang gezet gaat worden.
Ben nog wel benieuwd hoe je avond met 'geenrelatieManmens' gisteren is verlopen. Wil je daar nog iets over vertellen?
[...]
ik heb volgens mij nooit het gevoel gehad dat ik mij aanpaste bij deze vriendinnen, ik dacht dat ik (voor zover mogelijk) mezelf was, zeker de laatste jaren. En dat het goed zat, hoe vaak of weinig we elkaar ook zagen. Het is voor mij opvallend, dat er nu ineens mensen gaan afhaken waarmee ik dacht dat het goed zat. Dat geeft een heel onveilig eng gevoel; dat iedereen gewoon zomaar kan weggaan (.. en mij alleen laat..)
En ook geeft het weer de trigger: blijkbaar heb ik het dus niet goed (aan)gevoeld, klopt mijn gevoel dan wel ooit, hoe kan ik daarop vertrouwen? Misschien klopt mijn gevoel over vroeger ook wel niet, misschien zie of voel ik dingen verkeerd.
EV, ik heb net even je posts 'bijgelezen'. Wat verdrietig dat dit juist nu gebeurt. Toen ik dit stukje hierboven las, bedacht ik me het volgende:
Je zegt zelf dat je nooit het gevoel hebt gehad dat je je aanpaste en weet je, misschien klopt dit gevoel wel. Misschien hoorden deze vriendinnen bij je 'oude' leven, waarin je was wie je was. Je maakt de laatste tijd andere keuzes, geeft richting op een nieuwe manier. Daardoor is je leven veranderd en misschien ben jij ook wel veranderd. Jouw vriendinnen horen bij de 'oude EV'. Dit wil niet zeggen dat ze de manier waarop je je leven nu inricht, afkeuren, maar het kan wel zijn dat deze manier niet bij hen past. Ze leren een kant van je kennen die ze niet eerder hebben gezien. Wellicht zitten zij niet op deze kant te wachten.
Dit wil niet zeggen dat je de verkeerde richting bent ingeslagen.
Nieuwe richting, nieuwe kansen, nieuwe mensen in je leven.
Heel verdrietig dat je nu geen steun en support krijgt van 'oude' mensen om je heen. Het biedt je wel kansen: nieuwe mensen ontmoeten die de kanten van jezelf die je nu meer laat zien, wel waarderen. Ik ken je niet van vroeger en niet IRL, maar ik ken je wel van nu en van dit topic. Ik waardeer je zeker wel.
Fijn dat het gesprek met poh2 is geweest. En dat je nu weer terug kunt naar poh1 en er waarschijnlijk ook iets anders in gang gezet gaat worden.
Ben nog wel benieuwd hoe je avond met 'geenrelatieManmens' gisteren is verlopen. Wil je daar nog iets over vertellen?
