partner is depressief, het begint zwaar door te wegen

Hoi

Mijn partner (55) heeft een ernstige depressie. Deze heeft veel oorzaken.
psychisch: ernstig trauma, een algemene negatieve ingesteldheid, eerdere depressies, een verlies
fysiek: artrose, chronische rugpijn
Daarnaast heeft hij ook diabetes type 2

De laatste 2 maanden is ook zijn zicht fors achteruit gegaan, te wijten aan bijwerkingen van medicatie (hij slikt er nogal wat...)
Nu kan hij amper nog wat lezen. Hij heeft altijd al een bril gedragen, en dat heeft hem goed geholpen. Nu redt hij zichzelf met zijn gewone bril (van bij de pearl) en een goedkope leesbril.
Hij functioneert nu totaal niet meer. Hij komt uit bed, en dat is het dan.
Zijn aanvraag bij het uwv is afgekeurd. Niet ziek genoeg.

Hij is in behandeling bij een ggz. Zijn traject, waarvoor hij maanden op de wachtlijst heeft gestaan, is bij bijna afgelopen. Op papier het traject kunnen doorlopen. Maar in de praktijk, 1 stap vooruit en 2 achteruit. Regelmatig had hij een nieuwe behandelaar. Vaak zij die behandelaar meteen al dat hij er maar 3 weken zou zitten, en dat hij dan weer iemand anders krijgt. Telkens moet hij het volledige verhaal op nieuw vertellen. Of er wordt wat gewijzigd qua medicatie: daar weet de nieuwe behandelaar dan weer niets van, dus best weer omgooien...

Wat wél geholpen heeft: de EMDR voor zijn trauma. Het trauma zit nu wat meer op de achtergrond.

Al deze omstandigheden beginnen bij mij enorm zwaar door te wegen, ik zit zelf tegen mijn eigen limiet aan.
Zit iemand in dezelfde situatie, of heeft iemand tips om het vol te houden? Het is in de eerste plaats moeilijk voor mijn partner, maar ik wil niet zelf eronderdoor gaan. Ik beschrijf in dit topic de situatie zoals hij feitelijk is, in het dagelijks leven probeer ik er iets positiever mee om te gaan. Want het is al zwaar genoeg.



Veel liefs

Vief74 schreef: ↑

08-06-2021 16:15

Hebben jullie kinderen? Zo nee: is er nog liefde tussen jullie? En dan bedoel ik niet medelijden, want ik kan me voorstellen dat je dat met hem hebt. Als dat echt het enige nog is zou ik toch voor mezelf kiezen. Klinkt hard, maar ook jij hebt maar een leven en je doet niemand er een plezier mee door uit medelijden bij iemand te blijven. Hem uiteindelijk ook niet (al denkt hij nu misschien van wel.) De enige onvoorwaardelijke liefde is van een ouder voor een kind. In een relatie kan het natuurlijk best zo zijn dat de een tijdelijk wat meer geeft dan de ander, maar als jij er niets meer voor jezelf uithaalt...ik zou dan toch echt voor mezelf gaan.

Nee geen kinderen. Ik snap heel goed wat je schrijft, en ik ben het daar ook mee eens.
Ik geef het nog 1 laatste kans. Concreet: nieuwe stappen gezet naar de ggd. Daar wil ik dan wel wat van 'zien'. Ik verwacht niet dat hij nu binnen 3 weken zeg maar een stuk beter zal zijn. Een klein beetje is voor mij al genoeg. Zo niet, dan kan ik niet meer bij hem blijven.

suzyqfive schreef: ↑

08-06-2021 18:17

In mijn huwelijk is het daar grotendeels op gestrand... Ik kon niet meer...
Mijn ex heeft winterdepressie maar in feite komt het erop neer dat ie alleen in mei, juni en juli geen last heeft.
Ik was zo moe van alles overeind houden, zijn boze buien, zij gechagrijn en alles. Ik ben zeg chronisch ziek maar werkte daarnaast wel. Ik mocht ook mijn rust niet nemen. Nu ga ik echt niet zomaar bij iemand weg maar ik kon het niet meer. En vooral omdat hij er niets meer aan wilde doen. En dan is een winterdepressie nog redelijk snel weer op acceptabel niveau te brengen maar hij had geen zin in die ene week in augustus/september waarin hij elke ochtend in het ziekenhuis een half uurtje achter een lichtbak moest zitten. Heel soms in januari nog een keer.
En dat maakte voor mij ook veel uit. Dat ie dat niet eens overhad voor ons, zijn vrouw en kinderen... en dan heb ik het dus over het bespreken in de goede tijden, in de winter moest ik daar echt niet over beginnen.

Dat is erg moeilijk. Het moet niet gemakkelijk zijn geweest. Ik hoop dat het onderhand nu wel goed met je gaat! Hier gaan we nu even nieuwe stappen zetten naar de ggz. Als dat niet helpt, dan kan het ook zo niet meer verder.

Aardbei_86 schreef: ↑

08-06-2021 15:07

Wat doe jij om bij te komen/op te laden? Heb jij nog rustmomentjes? Is wel belangrijk om zelf echt even goed op te kunnen laden.

Morgen ga ik even sporten, daar kijk ik dan wel naar uit

viva-amber schreef: ↑

08-06-2021 18:31

Heeft hij medicijnen?
Heeft hij een psychiater?

Ja, dat heeft hij. Er wordt dan ook voornamelijk gepraat over de medicatie, de bijwerkingen waar hij last van heeft.

HETISDEWAARHEID schreef: ↑

09-06-2021 02:08

(moeten) werken met een depressie is wel killing. Opzich geeft het wel een doel aan de dag maar vaak is de belasting voor het werken teveel.
Ik denk dat jullie er baat bij gaan hebben om in bezwaar te gaan bij UWV. Neem een begeleider of Ergotherapeut met verstand van arbeid in de arm die hierbij kan begeleiden.

Als hij wordt afgekeurd geeft dat rust. Ook al is het tijdelijk.

Mijn tip voor jou is om niet over je eigen grenzen te laten lopen. Geef letterlijk aan als je man over je grenzen gaat.

Mijn ervaring is dat ik wel veel tijd en ruimte bood voor zijn emoties, maar als ik eens een offday had dan mocht ik 'niet zo chaggerijnig' doen. Dat heeft me 1 of 2 keer echt wel geraakt en toen was ik het zat en heb ik mijn mond open getrokken. Ook voor mijn gevoel moet ruimte zijn en anders doet ie maar alsof. En ik hoef zeker geen weerwoord.

Ooit had ie ook bedacht om uit frustratie met een voorwerp te gooien wat niet deed wat hij wilde. Richting mij. Wat mij echt op centimeters na raakte. Dat heeft ie ook geweten. We gaan niet met spullen gooien, anders gooi ik je computer het raam uit. Wij betalen gewoon voor spul en ik dien gewoon veilig te kunnen zitten. Klaar mee.

Maar probeer vooral iemand te zoeken die kan helpen met het uwv.

Soms gaat een depressie gewoon niet meer over maar zakt even naar de achtergrond.

Helaas is het op dit moment voor hem niet mogelijk om te werken. Hij geraakt wel zijn bed uit, maakt krijgt amper wat gedaan. De meest simpele huishoudelijke taken lukken al niet. Hij kan ook geen prikkels meer verdragen. Nu ja, hopelijk is dit tijdelijk. Want dit is niet leefbaar voor ons beiden. En het UWV verhaal is best ingewikkeld. Maar hij mist de erkenning. Hij is zo ziek, en dan zegt het UWV van niet. Daar valt mijn mond van open, echt waar... Ik vind het ondertussen een criminele organisatie! Nu maar hopen dat we toch nog een goed feitelijk dossier kunnen opstellen samen met zijn begeleider en advocaat.

Het is wel jammer om te horen dat jouw partner niet beschikbaar was op momenten dat jij het eens nodig had. Hier is het eerder andersom, in die zin, dat hij gisteren heeft aangegeven zich niet gesteund te voelen door mij. Ik wil hem wél steunen, maar de laatste weken trok ik het gewoon zelf niet meer, en heb ik de boot een beetje afgehouden.

Mijn partner gooit ook wel eens met spullen, uit frustratie, maar zeker niet op mij. Maar héél herkenbaar, ermee gooien, als het ding niet doet wat het moet doen. De onmacht.

Ik verwacht niet dat de depressie over gaat (maar mag natuurlijk wel!), zolang het maar minder erg wordt en terug leefbaar.